Juno (2007)

Zrodzona w wyobraźni pisarki Diablo Cody, Juno jest, wśród postaci zaludniających młodzieżowe filmy, bohaterką bezspornie wyjątkową. Łączy zarówno szczerość jak i dowcip, potrafi okazać pewność siebie, a jednak urzeka swoim wdziękiem. Humor i cięty język nie zawodzą jej wtedy, gdy dzieli się z Leą intymnymi szczegółami swojej przygody z Bleekerem, a nawet w trakcie najtrudniejszej rozmowy z rodzicami.

Po obejrzeniu ostatnich młodzieżowych hitów, scenarzystka zrozumiała, że publiczność czeka na narodziny bohaterki zupełnie innego typu: "Juno powstała w sposób najzupełniej naturalny", wspomina Cody. "Widziałam w niej ucieleśnienie moich własnych przeżyć". I tak wiele z przygód, a także pikantnych kwestii, dotyczących seksu, które padają w filmie, zostały zaczerpnięte z życia samej autorki: "Z moimi kolegami rozmawiałam dokładnie tak jak Juno i Leah. W jednej ze scen Leah oświadcza, że w trakcie seksu woli być na górze, gdyż tylko wtedy osiąga orgazm. To fragment rozmowy, którą odbyłam z przyjaciółką, gdy obie miałyśmy po 16 lat. Wiele osób może to szokować, ale dialogi w tym filmie są realistyczne".

Otwartość w sprawach seksu nie jest jedyną cechą wyróżniającą Juno, jak zapewnia odtwórczyni głównej roli w filmie Jasona Reitmana – Ellen Page: "Rzadko trafia się tak dobrze napisana rola nastolatki. Nie ma w niej nawet cienia sztampy, co dla aktorki jest błogosławieństwem. Moje zadanie polegało na pełnym utożsamieniu się z Juno i uwiarygodnieniu jej kwestii oraz relacji z innymi bohaterami".

Postać Juno nigdy nie ujrzałaby światła dziennego, gdyby producent Mason Novick nie trafił na internetowy blog autorstwa Diablo Cody, który śledził codziennie przez pół roku! Zachwycony jej dowcipnym, nowoczesnym i wyraźnie kobiecym spojrzeniem na świat, postanowił zaproponować Cody stworzenie scenariusza. Pisarka miała już przygotowaną książkę "Candy Girl: A Year in the Life of an Unlikely Stripper", którą, za wstawiennictwem Novicka, opublikowało wydawnictwo Gotham Books. "Zastanawialiśmy się nad jego ekranizacją, ale potrzebowaliśmy próbki jej umiejętności", wspomina Novick. Tą próbką był właśnie scenariusz "Juno", który według producenta sfilmowano praktycznie bez większych zmian.

Jennifer Garner, której powierzono rolę Vanessy Loring marzącej o adopcji dziecka, podziela zachwyt nad pracą Cody: "Ma unikalne spojrzenie na świat, którym uwodzi czytelnika i wciąga w stworzony przez siebie świat pełen emocji". Scenarzystka z kolei cieszy się, że to Reitman zajął się reżyserią "Juno": w "Dziękujemy za palenie" pokazał wielki talent i sprawność warsztatową, widziałam więc, że oddaję moje dziecko w najlepsze ręce."

Wśród atutów scenariusza "Juno" Novick wymienia język, który uwiarygodnia sytuacje i emocje przywoływane przez Cody: "Idealnie naśladuje styl, w jakim porozumiewają się dziś młodzi między sobą oraz w kontaktach z dorosłymi. Każda z postaci posługuje się własnym językiem i nikt nie brzmi fałszywie. To dzięki niej "Juno" stał się jednym z niewielu filmów dla młodzieży, którego twórcy nie podchodzą do widzów jak do półgłówków".

Wybór odpowiedniej obsady jest podstawą sukcesu filmu, który powstaje na bazie błyskotliwego scenariusza. Najtrudniejszym zadaniem było znalezienie aktorki, która uniosłaby ciężar brzemiennej w wyzwania tytułowej roli. Idealna odtwórczyni musiała przede wszystkim sprawić, że widzowie pokochają Juno ze wszystkimi jej słabościami i wadami. Jason Reitman szybko przekonał się, że Ellen Page, znana widzom z odważnej roli w thirllerze "Pułapka", stawi czoło temu wyzwaniu.

"Ellen potrafi przekazać bardzo wiele przy pomocy najmniejszego grymasu twarzy. Wielu aktorów bryluje w naśladowaniu, inni podchodzą do pracy metodycznie, pozostali polegają na swoim wdzięku", zauważa Reitman. Porównując Page np. do Meryl Streep, reżyser podkreśla, że na planie młodziutka aktorka zawsze orientowała się, co w danej chwili Juno czuje, i co jej postać mogłaby powiedzieć. Do tych komplementów przyłącza się m.in Jennifer Garner: "Na próbach nie mogłam się nadziwić, gdzie Jason Reitman ją znalazł. Od razu poczułam, że mamy do czynienia z ważną aktorką". Grająca macochę Juno Allison Janney przyrównuje Page do młodej Audrey Hepburn: "Obie są w piękny sposób kobiece, nawet wtedy gdy ich postaci wykazują się uporem i zimną krwią". Podziw dla obsady dopełnia komentarz Jasona Batemana, który nie ukrywa, że sukces całego filmu zależy od jednej aktorki: "To Ellen Page jest naszym przewodnikiem. Na ekranie widać, że nie zachowuje się jak aktorka, konsekwentnie trzyma się swojego naturalnego stylu i każdy z nas czerpie z niej przykład".

Sama Ellen Page przyznaje, że największą pomocą służył wdzięk jej postaci: "Chciałam ją zagrać ponad wszystko na świecie. To naprawdę wyczesany scenariusz, dzięki któremu w zeszłym roku mogłam zagrać mnóstwo ciekawych ról. "Juno" otworzyło przede mną szereg drzwi."

Na pierwszy rzut oka para, która ma zaadoptować dziecko June, wydaje się stereotypowym małżeństwem z dwoma dochodami, pięknym domem i niepodważalną opinią. Każde z nich ma jednak cechy, które czynią ich nieprzewidywalnymi ludźmi z krwi i kości. Grana przez Jennifer Garner Vanessa jest uosobieniem post-feministycznej kobiety sukcesu, której niezależność zapewnia kariera. Jej życiowa satysfakcja mierzy się tym, co Vanessa może zdobyć, a zatem także posiadaniem dziecka. Reitman podkreśla, że Vanessa jest jedną z wielu kobiet, które rozdarte są między wymogami życia zawodowego, a osobistymi marzeniami, takimi jak spełnienie się w macierzyństwie.

"Juno" jest realistycznym portretem współczesnej młodzieży, ale film daje również okazję do popisu dwojgu utalentowanym aktorom po trzydziestce. Jennifer Garner określa Marka, czyli swojego ekranowego męża, jako "wieczne dziecko", które nawet po zakończeniu młodzieńczej kariery muzyka rockowego, nadal nie chce dorosnąć. "Gdy w ich życie wkracza Juno, budzi się w nim chęć zaimponowania młodej dziewczynie. To dla mojej postaci wielki cios, gdyż właśnie w tym momencie najwięcej zależy od sukcesu ich związku. Mark po prostu nie jest gotowy na dorosłość, podczas gdy Vanessa ma to już za sobą". Tak jak w przypadku innych wątków, przewijających się w filmie, tytułowa bohaterka staje się katalizatorem zmian, które w przypadku Loringów wychodzą im najwyraźniej na dobre.

Jedynym aktorem, który pojawia się zarówno w "Dziękujemy za palenie" (rola Budda 'BR' Rohrabachera) jak i w kolejnym filmie Jasona Reitmana jest J.K. Simmons, tym razem wcielającym się w rolę ojca Juno. Postać Macka, według reżysera, po raz pierwszy pozwala aktorowi o dość szorstkiej powierzchowności udowodnić widzom, że w rzeczywistości jest wyjątkowo wrażliwym człowiekiem. "Każdy reżyser ma aktora, z którym chce kręcić wszystkie swoje filmy", wyznaje Reitman. "J.K. jest kimś takim dla mnie. Po prostu znaleźliśmy wspólny język. Jak dotąd pamiętamy go z ról, w których mówił: Panie prezydencie, odpaliliśmy rakiety. Po niezliczonych twardzielach wreszcie może zagrać idealnego ojca i świetnie sobie poradził".

Ci, którzy widzieli oba dzieła Reitmana, wskazują ojcowski charakter ról Simmonsa. W "Dziękujemy za palenie" Nick Naylor dwoi się i troi, żeby zyskać przychylność swojego "wychowanka", Juno natomiast zawsze może liczyć na wsparcie Macka MacGuffa. "Mojemu ojcu zawdzięczam wiele cennych rad i lekcji", zapewnia reżyser. "Wspaniale się dogadujemy i jestem mu za to bardzo wdzięczny, dlatego w moich filmach często pojawiają się podobne relacje między rodzicami a dziećmi".

Podobnie jak Allison Janney, Reitman zagrał w dwóch produkcjach swojego ojca – filmach "Części intymne" i "Sześć dni, siedem nocy". Aktorce reżyser nie szczędzi pochwał za popisową rolę w "American Beaty". Janney odwzajemnia komplementy, podkreślając podobne zdanie na wiele tematów oraz bezpośredniość w kontakcie z resztą ekipy. O postaci, granej przez gwiazdę serialu "Prezydenci poker" scenarzystka Diablo Cody mówi: "To moja ulubienica. Znalazła się w "Juno" z powodów czysto narcystycznych: "Sama jestem macochą i gdy oglądam filmy o macochach, okazuje się, że zawsze mają napięte relacje z dziećmi, stoją im na drodze do szczęścia albo są wręcz wcieleniem zła. Pomyślałam, że przyszedł już czas pokazać prawdę. Moja super-macocha jest twarda, ale jest też rodzicem, któremu widzowie kibicują".

Janney podkreśla, że "Juno" pokazuje całe spektrum postaw kobiet. "Gram matkę ze starszego pokolenia. Jennifer Garner uosabia współczesny, niezwykle kobiecy typ macierzyństwa, w którym tradycyjny model rodziny jest ideałem. Juno jest z kolei kobietą, która dorasta i może jeszcze wybrać, którą drogą pójdzie." Zdaniem scenarzystki Diablo Cody kobiety często padają ofiarami zaszufladkowania: "Myślimy o nich jak o przesadnie emocjonalnych stworzeniach, które mają uwrażliwić cały świat. Sranie w banię: kobiety są silne, sprytne i niepokorne. Chciałam też pokazać, że wbrew wizerunkowi, kreowanemu przez media, nastolatki nie tylko maja obsesję na punkcie swojego wyglądu".

Do ról najlepszych przyjaciół tytułowej bohaterki Reitman wybrał Michaela Cera i Olivię Thirlby. Cera zdobywa serca publiczności jako zadziwiająco wrażliwy ojciec dziecka Juno, a Thirlby wywołuje salwy śmiechu, ostro komentując przemiany, jakie przechodzi jej przyjaciółka.

Dzięki Retmanowi Cera mógł sprawdzić, jak wygląda nauka w liceum, którą w rzeczywistości porzucił po roku: "Uczyłem się korespondencyjnie", wyjawia aktor, nie kryjąc sympatii do swojej postaci. "Bleeker szaleje na punkcie Juno, dzięki niej zaczyna doceniać samego siebie. Jej ciąża oczywiście go przytłacza i dlatego wiadomość o oddaniu dziecka do adopcji przynosi mu ulgę. W tym momencie najbardziej zależy mu na uratowaniu przyjaźni. Ma też nadzieję, że Juno zechce zostać jego dziewczyną."

Zarówno Thirlby jak i Cera chwalą twórców filmu za wiarygodne sportretowanie nastolatków. Thirlby wyznaje, że "granie głupich podlotków jest zawsze katorgą" Cera przyznaje jej rację i dodaje, że w scenariuszu pokazującym inteligentną młodzież jest po prostu więcej autentyzmu i szans na dobre kreacje.

"W filmie widzimy metamorfozę bohaterki na tle zmiany pór roku, jesień przechodzi w zimę, akcja kończy się zaś wiosną" tłumaczy Reitman. Zapytany o dobór barw, przeważających w "Juno", czyli głębokiego bordo i złota zdobiących szkołę głównej bohaterki oraz koloru liści w scenach rozgrywających się jesienią i wiosną, reżyser przyznaje: "Już w "Dziękujemy za palenie" akcentowaliśmy obecność tytoniowych brązów w strojach głównych postaci. Juno na początku przemierza świat skąpany w ponurych brązach i zieleni w swoim czerwonym kapturze. Gdy nie poddaje się smutkowi i przegryza sznur z lukrecji, widzowie rozumieją, że znowu stała się dzieckiem i śmieją się z absurdalności tej sytuacji."

Scenograf Steve Skalad, ponownie współpracujący z Reitmanem, skorzystał z okazji skomponowania wystroju pokojów aż trojga zupełnie odmiennych nastolatków. Udało mu się także wypełnić dom prostolinijnych MacGruffów pamiątkami z ich bogatej przeszłości. Z kolei posiadłość Loringów musiała odzwierciedlać ambicje jego właścicielki, która czytała pewnie wszystkie magazyny o wystroju wnętrz i starała się dostosować do udzielanych tam wskazówek.

Kostiumolog Monique Prudhomme wyszła z podobnego założenia dobierając garderobę dla Vanessy i Marka. Ona ubiera się prosto i z klasą, preferuje białe rękawy, kołnierze, wszystko idealnie wyprasowane. Jason Bateman nosi natomiast sweter, w którym wygląda konserwatywnie i dostosowuje się do stylu żony. Widać, że to ona dyktuje, co on ma robić i to nie zawsze mu odpowiada. Widzowie stopniowo zauważają konflikt w domu Loringów w miarę, jak jego ubrania upodabniają się do stylu Juno.

W opisie wizualnej strony "Juno" nie można pominąć otwierającej film sekwencji stworzonej w studiu Shadowplay. Ręcznie malowane klatki następują po sobie w błyskawicznym tempie, składając się na pomysłową animowaną czołówkę. Wcześniej Shadowplay przygotowało pamiętne napisy początkowe do "Dziękujemy za palenie", przypominające prawdziwe opakowania papierosów.

Przemiana Juno MacGruff można interpretować na wiele sposobów. Pomimo szeregu przeszkód i dylematów, z którymi musi się zmierzyć, widzowie na całym świecie poddali się jej niewymuszonemu urokowi i apetytowi na życie. Bliska więź z rodzicami i mądre wybory dokonane w trakcie poznawania świata i samej siebie uczyniły bohaterkę, graną przez Ellen Page, jedną z najważniejszych postaci w kinie amerykańskim ostatnich lat.

Scenarzystka Diablo Cody nie ma wątpliwości, że film wywoła dyskusję na temat nastoletnich matek: "To gorący temat. Jedni uznają film za hołd złożony życiu i macierzyństwu, inni zobaczą w nim historię wyzwolonej dziewczyny, która dalej postanawia decydować za siebie. Będą też tacy, dla których "Juno" jest zakręconą historią miłosną i refleksją na temat dorosłości. Na pewno udało nam się poruszyć kwestię miłości, wolności i związków oraz tego, do czego każdy z nas dąży w życiu."

Ellen Page (Juno MacGruff)
Urodzona w Halifaksie, w Nowej Szkocji, jest obecnie jedną z najwszechstronniejszych młodych aktorek w Hollywood. Karierę rozpoczęła w wieku 10 lat, występując w telewizyjnym filmie "Pit Pony" i zdobywając nominację do nagrody Gemini oraz wyróżnienie dla jednego z najlepszych Młodych Artystów Roku. Popularność przyniosły jej także role w serialu "Chłopaki z baraków" oraz "ReGenesis". Za ten ostatni występ, jak również za kreację w "Kocie pani Ashboro", otrzymała nagrody Gemini.
Filmy fabularne z udziałem Ellen Page to "Mouth to Mouth", "Wilby Wonderful", a przede wszystkim kontrowersyjny obraz Davida Slade’a "Pułapka" z udziałem Patricka Wilsona. Wstrząsająca rola w tym thrillerze, zauważonym na festiwalu Sundance w 2005 roku, przykuła uwagę producentów "X-Men: Ostatni bastion", którzy powierzyli Page rolę Kitty Pride w trzeciej odsłonie przygód superbohaterów. Kolejne produkcje , w których możemy zobaczyć gwiazdę "Juno" to "The Stone Angel", "Smart People" z Dennisem Quaidem i "Jack and Diane". Po ostatnich sukcesach aktorka nie schodzi z planu zdjęciowego, ale nadal znajduje czas na swoje hobby: grę w piłkę nożną, jazdę na rowerze, snowboard, biegi i grę na gitarze.

Jason Bayeman (Mark Loring)
Szlify aktorskie zdobywał jako nastolatek w serialu "Domek na prerii". Złoty Glob, przyznany mu w 2004 roku za komediowy występ w serialu "Arrested Development" dowiódł, że sprawdza się w lekkim repertuarze. Potwierdziły to przebojowe komedie "Ostrożnie z dziewczynami" (z Cameron Diaz), "Stara miłość nie rdzewieje" (z Amandą Peet), "Sztuka zrywania" (z Jennifer Anniston i Vince’em Vaghnem), "Zabawy z piłką" (ponownie z Vince’em Vaghnem) oraz "Starsky i Hutach" (z Benem Stillerem i Owenem Wilsonem) i "Pana Magorium cudowne emporium" (z Dustinem Hoffmanem i Natalie Portman). Obecnie oglądamy go w przebojowym thrillerze "Królestwo" z Jennifer Garner i Jamie Foxxem. Jego debiutem fabularnym był "Nastoletni wilkołak dwa" z 1987 roku. Bateman mieszka obecnie w Los Angeles z żoną Amandą Anka.

Jennifer Garner (Vanessa Loring)
Laureatka Złotego Globu, Screen Actor’s Guild i People’s Choice za popularną na całym świecie "Agentkę o stu twarzach", którą obecnie oglądamy na ekranach w "Królestwie". Poprzednie przebojowe występy Garner to "Dziś 13, jutro 30", megahit "Daredevil" i jego swoista kontynuacja "Elektra", "Pearl Harbour" oraz komedia "Stary, gdzie moja bryka". Karierę rozpoczynała, grając u Woody’ego Allena w "Przejrzeć Harry’ego" oraz u Agnieszki Holland w "Placu Waszyngtona". Widzowie amerykańscy poznali ją za sprawa epizodów w słynnych serialach "Spin City", "Prawo i porządek" oraz "Felicyty". W 2005 roku założyła własną firmę Vandalia Films, która obecnie produkuje „Be with You” dla studia Warner Bros, "Sabbatical" dla Disneya oraz "Devil in the Junior League".
Od niedawna Jennifer Garner jest twarzą firmy Neutrogena. Pracę w przemyśle filmowym udanie łączy z zaangażowaniem w akcje charytatywne, m.in Elizabeth Glaser Pediatric AIDS Foundation, National Breast Cancer Foundation i Women’s Cancer Research. Wspierała także Children’s Defense Fund, a także ofiary huraganu Katrina. Urodziła się w Houston, wychowała w Zachodniej Wirginii, a obecnia mieszka z rodziną w Los Angeles.

Michael Cera (Bleeker)
19-letni aktor, urodzony w Brampton, w Kanadzie, debiutował już 10 lat temu. Widzowie kinowi mogli go podziwiać jako młodego Chucka Barry’ego w filmie George’a Clooneya "Niebezpieczny umysł", a także w Thirllerze "Częstotliwość" z Dennisem Quaidem i Jimem Caviezelem. Niezaprzeczalnie największą popularnością cieszy się jednak od sukcesu "Supersamca", wyprodukowanego przez cudowne dziecko amerykańskiej komedii Judda Apatowa. Obecnie dzieli swój czas między Los Angeles i Toronto.

Allison Janney (Bren)
Ceniona aktorka teatralna, kinowa i telewizyjna, która z równym sukcesem gra role charakterystyczne, jak i pierwszoplanowe. W 2006 roku otrzymała nominację do Independent Spirit Award za "Our Very Own". Filmy "Zimowe przesilenie" i "Miłego dnia?" z jej udziałem trafiły do konkursu w Sundance. Najpopularniejszymi tytułami, w których wystąpiła Janney, były jednak oscarowe dramaty "Godziny" z Merryl Streep, Nicole Kidman i Jualianne Moore (nominacja do SAG Award dla całego zespołu aktorskiego), "American Beaty" z Kevinem Spacey i Annette Benning, jak również komedie "Piękna złośnica", "Sześć dni, siedem nocy", "Siostra Betty". Swojego głosu użyczyła postaciom z rysunkowych hitów "Skok przez płot" i "Gdzie jest Nemo?". Największą popularność przyniosła jej jednak rola w "Prezydenckim pokerze", serialu NBC, za który otrzymała cztery nagrody Emmy.
Na deskach teatru zasłynęła kreacjami w inscenizacji "Widok z mostu" Arthura Millera (nominacja m.in. do Tony) oraz "Poskromieniu złośnicy" z serii sztuk Szekspira, wystawianych w Nowym Jorku.

J.K. Simmons (Mac)
Grał głównego bohatera poprzedniego filmu Jasona Reitmana "Dziękujemy za palenie". Popularne filmy, w których wystąpił, to trylogia "Spidermana", "Hidalgo – ocean ognia" z Viggo Mortensenem, "Ladykillers, czyli zabójczy kwintet" z Tomem Hanksem, "Dotyk przeznaczenia" z Cate Blanchett i Keanu Reevesem. Dobrze pamiętają go również fani seriali „Bez skazy”, „Ostry dyżur” i „Prawo i porządek”.

Oliwia Thirlby (Leah)
Urodziła się w Nowym Jorku, gdzie do dziś mieszka. Aktorstwa uczyła się w American Globe Theatre oraz londyńskiej Królewskiej Akademii Sztuk Dramatycznych. W 2006 roku wystąpiła w niezwykle cenionym obrazie Paula Greengrassa "Lot 93". Na premierę czeka obecnie film "Snow Angels", w którym zagrała u boku Kate Beckinsale i Sama Rockwella, produkcja Luca Bessona "The Secret" z Davidem Duchovnym i Lily Taylor oraz "Margaret" z Anną Paquin i Mattem Damonem. W 2006 roku magazyn Filmmaker uznał ją za jedną z najbardziej obiecujących twarzy kina niezależnego.

Jason Reitman (reżyseria)
Debiutował dwa lata temu filmem "Dziękujemy za palenie", który po sukcesie na festiwalu Sundance uzyskał nominację do Złotego Globu w kategorii "najlepszy scenariusz". Po jego sukcesie wraz z Danielem Dubieckim Reitman założyl firmę Hard C, która na stałe współpracuje z Fox Searchlight.
Urodzony 19 października 1977 roku Reitman po raz pierwszy znalazł się na planie zdjęciowym filmu swojego ojca Ivana Reitmana, przeboju amerykańskich kin – "Menażeria". Przez całe dzieciństwo Reitman towarzyszył ojcu w trakcie produkcji takich hitów jak "Bliźniaki", "Pogromcy duchów II", "Gliniarz w przedszkolu", "Dave" i "Dzień ojca". Jako 15-latek nakręcił reklamę społeczną, uczulającą na zagrożenie chorobą AIDS z udziałem swoich kolegów z liceum. Przyniosła mu ona szereg nagród i trafiła do ramówki kanałów ogólnokrajowych. Jego pierwszym filmem krótkometrażowym było "Operation" w 1998 roku. Premiera obrazu miała miejsce na festiwalu Sundance, a Reitman stał się najmłodszym reżyserem, który prezentował swój film w jego programie.
Kolejne krótkie metraże Reitmana – "In God We Trust", "Gulp" i "Consent" - pokazywano na festiwalach w Toronto, Edynburgu, Los Angeles, Seattle, Athens i Aspen. Od 2000 roku twórca zajmuje się również reżyserią reklamówek dla takich firm jak Heineken, Honda, Nintendo, BMW i Burger King. Przyniosły mu wyróżnienia na prestiżowych przeglądach w Cannes oraz One Show.

Diablo cody (scenariusz)
Jej debiutancki scenariusz "Juno" powstawał w momencie, gdy świadczyła jeszcze usługi przez seks-telefon i dorabiała jako rzeczoznawca ubezpieczeniowy. Nie jest absolwentką Harvardu. Dowcipne artykuły Cody zamieszczano w Playboyu, Entertainment Weekly, Elle i JANE, a ona sam wystąpiła w CNN, Fox TV i talk show Davida Lettermana. W 2004 roku wydała słynną i cenioną przez krytyków książkę "Candy Girl: A Year in the Life of an Unlikely Stripper", w której zawarła swoje burzliwe wspomnienia. Ostatnio napisała scenariusz do serialu "The United States of Tara", który wyprodukuje Steven Spielberg. Obecnie pracuje nad kolejną książką i w absolutnej tajemnicy przygotowuje nowe scenariusze.

Lianne Halfon (produkcja)
Doświadczenie producenckie zdobywała w studiach Tri Star i A&M Films oraz w teatrze zespołu Steppenwolf, w którym przygotowywała sztukę Johna Malkovicha "Libra". Wyprodukowała film "Rumb", uhonorowany wielką nagrodą jury w Sundance, "A Good Baby" dla stacji HBO, a w 2001 roku nominowaną do Oscara komedię "Ghost Word" Terry’ego Zwigoffa. Jej kolejna produkcja - dokument "How to Draw a Bunny" - również zdobył laury w Sundance, a także nagrodę publiczności na renomowanym festiwalu Rencontre w Paryżu. "How to Draw a Bunny" nominowano również w kategorii najlepszy dokument do Independent Spirit Award w 2003 roku. Inne tytuły w jej dorobku producenckim to "Rozpustnik" z Johnny Deppem, "Akademia tajemnych sztuk pięknych" oraz "Tancerz" w reżyserii Johna Malkovicha.

John Malkovich (produkcja)
Wybitny aktor, producent i reżyser, ceniony m.in. za odnowienie teatru amerykańskiego za sprawą założonego wraz z Garym Sinisem Steppenwolf Theatre Company. Wystąpił w szeregu sztuk, które rozsławiły ten zespół, m.in. "Śmierci komiwojażera" i "State of Srock" Sama Sheparda. Wyreżyserował inscenizacje "Dozorcy", "Histerii" oraz "Libry" na podstawie powieści Toma DeLillo. Wyprodukowany przez niego "Ghost Word", a także jego debiut reżyserski "Tancerz" z Javierem Bardemem, zostały gorąco przyjęte przez krytykę. Do najsłynniejszych ról kinowych Malkovicha należy zaliczyć "Być jak John Malkovich" Spike’a Jonze’a, "Portret damy" Jane Campion, "Na linii ognia" Wolfganga Petersena, "Myszy i ludzie" Gary’ego Sinise’a, "Pod osłoną nieba" Bernardo Bertoluciego, "Niebezpieczne związki" Stephena Frearsa, "Imperium słońca" Stevena Spielberga, "Pola śmierci" Rolanda Joffe i "Miejsca w sercu" Roberta Bentona. Za filmy Petersena i Bentona otrzymał nominacje do Oscara za najlepsze role drugoplanowe. Nowojorscy krytycy uhonorowali go podobną nagrodą za występ w "Być jak John Malkovich".

Mason Novick (produkcja)
Novickowi przypisuje się odnalezienie w Internecie scenarzystki "Juno" Diablo Cody oraz pomoc w opublikowaniu jej wspomnień. Ceniony za dobry instynkt producencki i niezależne spojrzenie, rozpoczynał karierę jako asystent produkcji. Po ukończeniu uniwersytetu w Arizonie pracował w ICM oraz Benderspink. Jedną z produkcji, w których ostatnio uczestniczył, był Thirller Wesa Cravena "Red Eye".

Russel Smith (produkcja)
Karierę rozpoczął w The Steppenwolf Theatre w Chicago, gdzie wyprodukował 50 sztuk. W 1987 za sprawą "Witaj w domu" i "Queen’s Logic" zajął się produkcją kinową, której najznakomitszymi przykładami były "Motywy zbrodni" z Bruce’em Willisem i Demi Moore, "Długa droga do domu" z Whoopie Goldberg i Sissy Spacek, "Człowiek w żelaznej masce" z Leonardo DiCaprio, Johnem Malkovichem, Gerardem Depardieu, Gabrielem Byrne’em i Jeremym Ironsem. Współpracując z Lianne Halfon i Johnem Malkovichem przyczynił się do powstania "Rumb", "Ghost Word" i "How to Draw a Bunny".

Eric Steelberg (zdjęcia)
Urodzony w Los Angeles, na początku kariery specjalizował się w czarno-białej fotografii. W wieku 16 lat nakręcił swój pierwszy film krótkometrażowy, który uhonorowano jedną amerykańską i dwiema zagranicznymi nagrodami. Trzykrotnie jego działa trafiały do konkursu w Sundance: "In God We Trust" oraz "Gulp" Jasona Reitmana, a także jego autorska "Quinceanera" (Grand Prix i nagroda publiczności w 2006 roku). Ostatnio przygotował zdjęcia do czarnej komedii z Mathhew Perry’m "Numb". Tydzień po ukończeniu prac nad "Juno" obchodził swoje trzydzieste urodziny. Na jego bogaty dorobek reklamowy składają się spoty nakręcone dla BMW, Heinekena, Axe, General Motors i Wal-Mart. Współpracował również przy powstawaniu teledysków zespołów Deep Dish i The Postal Service.

Dana E. Glauberman (montaż)
Jej przygoda z przemysłem filmowym rozpoczęła się od prac post-produkcyjnych u boku tak uznanych montażystów jak Arthur Schmidt, Sheldon Kahn i Wendy Greene-Bricmont. Za debiutancki film Reitmana "Dziękujemy za palenie" otrzymała nagrodę A.C.E. Eddie. Inne tytuły w jej bogatym dorobku to "Factory Girl", "Wredne dziewczyny", "Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły", "Ostra jazda", "Sześć dni, siedem nocy" oraz "Klatka dla ptaków".

Monique Prudhomme (kostiumy)
Zaczynała jako projektantka kostiumów w Montrealu. Obecnie ma za sobą pracę nad szeregiem filmów telewizyjnych i kinowych, w tym "Nibylandii", "Mgły", "Wersji ostatecznej", "Medalu dla miss" i "Śnieżnych psów".

Peter Afterman (konsultant muzyczny)
W 1983 roku wraz z Jonem Petersem i Peterem Gruberem (autorami ścieżki dźwiękowej do "Flashdance") zapoczątkowali współpracę, której efektem była kompilacja tytułów w przeboju „Zwariowałem dla ciebie”. W ramach założonej przez siebie firmy Inaudible Productions przygotował ścieżki filmów takich jak "Kolor purpury", "Wielki luz", "Ziemskie dziewczyny są łatwe", "Ace Ventura: psi detektyw" , "Francuski pocałunek", "Pasja", "Hellboy", obie części "Tomb Raider: Lara Croft", "Ostra jazda", "Ukryte pragnienia" i "Apostoł", z których ta ostatnia otrzymała nagrodę Grammy w kategorii "album country, bluegrass".

"Uroczy, ciepły i zaskakujący film, który przypomina, dlaczego zakochujemy się w kinie"
Kirk Honeycutt, "The Hollywood Reporter"

"Chwała zdolnemu reżyserowi Jasonowi Reitmenowi, scenarzystce Diablo Cody i sensacyjnej aktorce Ellen Page oraz bezbłędnej obsadzie. "Juno" to największy zastrzyk pozytywnej energii w tym sezonie"
Jack Matthews, "New York Daily News"

"Piękno i wdzięk – "Juno" to film-ideał, który mówi o odpowiedzialności, dojrzałości i bezinteresownej miłości”
Robert Wilonsky, "Collage Voice"

"Niebanalna i wyjątkowo inteligentna komedia, w której dialogi tak często skrzą się dowcipem, jakby w aktorach płynęło wysokie napięcie... Film roku."
Roger Ebert, "Chicago Sun Times"