FILM

Szeregowiec Ryan (1998)

Saving Private Ryan

Ciekawostki

Rola Caparzo została napisana specjalnie dla Vina Diesela, po tym jak Steven Spielberg zobaczył niektóre z jego wcześniejszych filmów.

Rola szeregowca Ryana początkowo proponowana była Edwardowi Nortonowi. On jednak odrzucił propozycję.

Steven Spielberg rozważał zaangażowanie Matta Damona do filmu po obejrzeniu "Szalonej odwagi", ale stwierdził, że aktor jest zbyt wychudzony. Do zmiany zdania Spielberga przyczynił się dopiero Robin Williams, który przedstawił sobie obu panów na planie "Buntownika z wyboru".

Michael Madsen odrzucił propozycję zagrania w filmie roli Sierżanta Horvatha, rekomendując swojego przyjaciela Toma Sizemore.

Mel Gibson i Harrison Ford byli brani pod uwagę do roli Kapitana Johna Millera. Ostatecznie Steven Spielberg zdecydował się na Toma Hanksa.

Telefoniczny sznur w domu na farmie Ryana jest zwinięty. Sznury telefoniczne w 1944 były proste.

Podczas podróży oddziału nocą błyski i huki odległych eksplozji są w tym samym czasie. Ale przecież dźwięk eksplozji z odległości jednej mili powinien być usłyszany jakieś 5 sekund od błysku (dźwięk jest wolniejszy od światła).

Kiedy Jackson jest w baszcie w Neuville oddaje siedem lub więcej strzałów z Springlfield 1903 bez ponownego nabijania, jednak ta broń mieści tylko 5 pocisków.

Żołnierze w filmie nie mają podczepionych hełmów, toteż mogą je ściągać i zakładać kiedy chcą. W rzeczywistości bardzo ważne było, aby hełm pozostał na głowie żołnierza. Dowódcy sumiennie tego przestrzegali.

Podczas sceny, w której oddział kpt. Millera opuszcza punkt lądowania spadochroniarza, widać ośmiu ludzi idących przez pole. Powinno ich być natomiast siedmiu, gdyż Caparzo już nie żył.

Po zastrzeleniu Niemców, których niechcący odkrył sierżant Hill wyjmując sobie kamień z buta, jeden z zabitych mruga oczami w trakcie przekręcania go do siebie przez sanitariusza Irwina.

Wzrok nieżywego już sierżanta Horvatha skierowany jest najpierw na oczy kapitana Millera, potem na ziemię i później na karabin.

Zdjęcia do filmu kręcono w: Calvados (Francja), Curracloe (Irlandia), Hatfield, Thame i Londynie (Anglia, Wielka Brytania).

Na potrzeby filmu scenografowie przekształcili irlandzkie wybrzeże w niemieckie umocnienia obronne wyposażone w zasieki. Na plaży zbudowano wał z kamieni i piasku zakończony drutem kolczastym, a na szczycie urwiska wybudowano bunkry.

Wioska z końcowych scen została zbudowana w całości w Los Angeles, ponieważ reżyser nie znalazł odpowiedniej w Europie. Montowanie jej zajęło 5 tygodni.

Dźwięki wystrzałów w filmie zostały nagrane z oryginalnej broni okresu wojny, załadowanej prawdziwą amunicją. Nagrania zostały wykonane na strzelnicy w pobliżu Atlanty (Georgia, USA).

Dwa niemieckie czołgi typu Tygrys użyte w filmie to w rzeczywistości rosyjskie T-34, zmodyfikowane, aby bardziej przypominały Tygrysy.

Amerykańskie lokalne stacje telewizyjne wchodzące w skład ABC uznały, że film jest zbyt wulgarny, aby wyemitować go w telewizji z okazji Dnia Weterana. Wystraszyły się ewentualnych kar finansowych, jakie mogłaby nałożyć na nie Federalna Komisja Łączności.

Gdy niemiecki żołnierz sztyletuje Mellisha mówi: "Gib' auf, du hast keine Chance! Lass' uns ein Ende machen es ist so viel leichter fur dich!", co oznacza: "Poddaj się, nie masz najmniejszych szans! Zakończmy to tutaj, tak będzie dla ciebie łatwiej!" Słowa te zostały wypowiedziane z austriackim akcentem.

Dwóch żołnierzy, którzy próbowali się poddać, mówiło po czesku. Oto ich słowa: "Proszę nie zabijajcie mnie, nie jestem Niemcem, jestem Czechem. Nikogo nie zabiłem. Jestem Czechem." Należeli oni do tzw. "wschodniego batalionu", którzy Niemcy tworzyli z pojmanych Słowian, przede wszystkim Czechów i Polaków.

Plan zdjęciowy przeniesiono z Wielkiej Brytanii do Irlandii, gdy brytyjski Minister Obrony odmówił zatrudnienia tak dużej ilości żołnierzy jako statystów. Irlandczycy "dostarczyli" 250 ludzi na plan - była to zbitka armii rezerwowej i marynarki. Zagrali oni żołnierzy podczas sceny lądowania.

List Abrahama Lincolna do pani Bixby przedstawiony w filmie różnił się od oryginału. Tylko dwóch z jej synów zginęło: sierżant Charles Bixby w bitwie o Fredericksburg w 1863 i szeregowiec Charles Bixby w Petersburgu w stanie Virginia w roku następnym. Dwaj pozostali synowie: szeregowcy George i Edward Bixby zdezerterowali, a ostatni - kapral Henry Bixby, został pojmany, a następnie uwolniony dzięki wymianie jeńców. Pani Bixby po prostu okłamała Departament Wojny co do liczby poległych dzieci. Co więcej, listu tego nie napisał sam Abraham Lincoln, ale jego sekretarz - John Hay.

Scena oblężenia Ramelle była kręcona na nieużywanym lotnisku w Hatfield w Anglii. Natomiast broniony most stoi do dzisiaj i łączy brzegi wykopanego specjalnie na potrzeby filmu kanału. W Hatfield kręcono także sceny walk w wiosce Neuville-au-Plain, lecz bardzo przykładano się do robienia ich z innego punktu widzenia.

W 2005 roku zajął 1 miejsce w rankingu brytyjskiej stacji telewizyjnej Channel 4 na najlepszy film wojenny wszech czasów.

Zebranie broni do filmu zajęło 3 miesiące. Karabinów na "ślepaki" było 500, reszta została wykonana z gumy.

Na potrzeby sceny lądowania na plaży amunicja żołnierzy została wykonana z drewna, gdyż metal był zbyt ciężki.

W bitwie otwierającej film zostało zużytych czterdzieści beczek sztucznej krwi.

Więcej o filmie:


https://vod.plus?cid=fAmDJkjC