Taksówkarz (1976)

Rozważano Briana De Palmę jako reżysera projektu, ale zdecydowano się na Martina Scorsese (wcześniejsza współpraca Scorsese z De Niro).

Harvey'owi Keitelowi zaproponowano rolę pracownika kampanii, którą ostatecznie dostał Albert Brooks. Keitel jednak zdecydował się zagrać alfonsa, mimo iż w scenariuszu jest on murzynem i mówi zaledwie kilka linijek tekstu.

Robert De Niro, aby zagrać w "Taksówkarzu", odrzucił rolę w filmie "O jeden most za daleko", za którego producenci proponowali mu trzykrotnie większą gażę.

Jeff Bridges był brany pod uwagę przy obsadzaniu roli Travisa.

Neil Diamond był brany pod uwagę przy obsadzaniu głównej roli w filmie.

Rock Hudson był jednym z aktorów mających zagrać rolę Charlesa Palantine'a. Jednak musiał zrezygnować, ponieważ udział w filmie kolidował z jego zobowiązaniami dotyczącymi serialu "McMillan i jego żona".

Producenci poszukiwali do głównej roli kobiecej dziewczyny o wyglądzie Cybill Shepherd. Kiedy Sue Mengers, jej agentka, dowiedziała się o tym zapytała czy nie mogliby obsadzić w roli właśnie Cybill Shepherd.

Tony Bill był brany pod uwagę na stanowisko reżysera.

Al Pacino odrzucił propozycję zagrania w filmie.

Melanie Griffith była pierwszą kandydatką przy obsadzaniu roli Iris, ale jej mama Tippi Hedren odradziła jej ten wybór.

W jednej ze scen dzieci z ulicy rozbijają szybę w taksówce Travisa.W następnej scenie szyba jest jednak cała.

W liście rocznicowym, który Travis wysyła do swych rodziców, nawiązuje do lipca jako do miesiąca zawierającego Dzień Ojca. W rzeczywistości Dzień Ojca jest w czerwcu.

W jednej ze scen Travis obcina jeden rękaw od koszuli którą ma na sobie. W następnej scenie ten rękaw znowu jest nieobcięty.

Szklanka, do której Travis wrzuca paracetamol, pojawia się nagle naprzeciwko niego. W poprzedniej scenie widzimy, że była tam tylko filiżanka kawy.

Długość włosów Travisa zmienia się z długich i krzaczastych do krótkich zaczesanych do tyłu i znowu do długich krzaczastych.

Kiedy Iris i Travis jedzą ze sobą kolację liczba tostów na stole zmienia się.

Po scenie kiedy Travis spalił kwiaty w zlewie, w chwili chowania przez niego pieniędzy do kieszeni, możemy zauważyć na podłodze te same kwiaty.

Kiedy Travis opuszcza garaż po zaparkowaniu taksówki jego kurtka jest rozpięta. W następnym ujęciu jest już zapięta do połowy.

Kiedy Travis siedzi w taksówce ze zdradzanym przez żonę pasażerem w jednej ze scen widzimy, że licznik przeskakuje z liczby 265 na 275, w następnym ujęciu, podczas gdy Travis ustawia lusterko wsteczne, możemy zauważyć, że licznik ponownie pokazuje liczbę 265.

Film był kręcony w Nowym Jorku (Nowy Jork, USA).

Wiele studio filmowych rozważało produkcję tego filmu, wśród sugerowanych odtwórców głównej roli znalazł się między innymi Neil Diamond.

Przez miesiąc Robert De Niro pracował po 12 godzin dziennie jako taksówkarz. Przygotowując się do roli studiował również choroby psychiczne.

Ponieważ nie pozwalał na to wiek, Jodie Foster nie mogła uczestniczyć we wszystkich scenach, często zastępowała ją starsza siostra, Connie.

Irokez, jaki De Niro ma na głowie w filmie, nie był prawdziwy. Zrobiony z końskiego włosia został sprytnie przyklejony, reszta leżała w gestii charakteryzatorów.

Mała rólka męża, który chce z zazdrości zabić swą żonę, przypadła Scorsese, gdyż aktor, który miał ją zagrać, nie pojawił się na planie.

Matka reżysera pojawia się w filmie. Jej podobizna widnieje na zdjęciu w gazecie, przedstawiającym rodziców Iris, które wisi na ścianie Travisa w scenach końcowych.

Cała legendarna scena przed lustrem została zaimprowizowana przez De Niro, łącznie z kultowym już "You talkin' to me?". W scenariuszu widniało jedynie - "Travis patrzy w lustro".

Legendarny kompozytor, Bernard Herrmann, zmarł w Wigilię 1975 roku, na kilka godzin po zakończeniu prac nad ścieżką dźwiękową "Taksówkarza".

Dziewczyna, z którą Jodie Foster przygotowywała się do roli, również występuje w filmie - jako przyjaciółka Iris.

Martin Scorsese wraz z Robertem De Niro ponad 3 lata szukali pieniędzy na produkcję filmu, gdyż ukazywał on negatywne skutki wojny i kłopoty z odnalezieniem się na nowo w świecie kombatantów.

Najsłynniejsze zdanie z tego filmu - "You talkin' to me???" - wypowiadane przez Roberta de Niro zwyciężyło w konkursie na najbardziej pamiętny tekst w historii kina. Głosowali kierownicy brytyjskich kin w październiku 2004 roku.

Scenariusz Paula Schradera został zainspirowany filmem Johna Forda z 1956 - "The Searchers". W obu filmach główni bohaterowie mają obsesję "ratowania" kobiet, które - być może - w ogóle nie chcą być ratowane...

Bernard Herrmann początkowo nie chciał napisać muzyki do filmu. Ostatecznie do przyjęcia propozycji przekonała go jedna ze scen.

W rankingu magazynu "Empire" na najlepszy film wszech czasów, film zajął 37. miejsce. Wyniki opublikowano w 2001 roku.

Znalazł się na liście stu najlepszych filmów w historii kina, zorganizowanej przez magazyn Time w 2005 roku.

Scena z filmu, w której Robert De Niro mówi:"Mówisz do mnie?" znalazła się na dziesiątym miejscu na liście 100 najlepszych kwestii filmowych w historii kina ogłoszonej przez Amerykański Instytut Filmowy w 2005 roku.

W filmie jest tylko jedna scena, w której nie pojawia się Travis - to rozmowa Sporta i Iris. Scena ta początkowo nie była przewidziana w scenariuszu.

Postać Travisa po części była zainspirowana osobą Arthura Bremera (ur. 1950), który w 1972 roku strzelał do George'a Wallace'a, kandydata demokratów na prezydenta USA. W wyniku zamachu Wallace został sparaliżowany na resztę życia, zaś Bremer trafił do więzienia. W 1973 roku ukazały się fragmenty zapisków Bremera (pt. "An Assassin's Diary"), które trafiły m.in. w ręce scenarzysty Paula Schradera.

Kiedy Travis rozmawia ze Sportem w sprawie usług Iris, można usłyszeć głos spoza kamery podpowiadający Keitelowi kwestię: "But no rough stuff" (Tylko bez bicia)

Okulary przeciwsłoneczne Iris kiedy ta je śniadanie z Travisem zmieniają się z zielonych na niebieskie. To jest gra słów postaci; Iris zmienia okulary co jakiś czas. To było nieprawidłowo uważane przez wszystkich jako błąd w filmie.

Harvey Keitel odbywał próby teatralne z prawdziwymi alfonsami żeby przygotować się do swojej roli. Scena w której Sport tańczy z Iris jest improwizowana, i jest jedną z tylko dwóch scen które nie skupiają się na Travisie.

Robert De Niro przyznał że kręcenie sceny finałowej strzelaniny zajęło szczególnie dużo czasu przez problemy techniczne i przez humor wywołany przez rzeź w tej scenie.

Film został zrobiony przez Columbia Pictures. Na początku filmu jest scena w której mężczyzna wychodzący z biura wyborczego Palantine'a przytrzymuje drzwi dla Betsy by ta mogła wejść. Mężczyzna ten ma na sobie podkoszulkę ubraną wewnętrzną stroną na zewnątrz. Można na niej dostrzec logo Columbia Studios (odwrócone) prześwitujące przez koszulkę.

Gdy Travis rozmawia z agentem tajnych służb, podaje mu adres 154 Hopper Avenue, Fair Lawn, New Jersey. Istnieje Hopper Avenue w Fair Lawn, ale nie ma numeru 154.

Pomimo bycia krytykowanym za przemoc, w Taksówkarzu giną jedynie cztery osoby - czarnoskóry młodzieniec którego Travis zabija w sklepie na rogu, alfons, Mafiozo i portier.

Restauracja w której taksówkarze zbierali się by coś zjeść była prawdziwą restauracją dla taksówkarzy nazywaną Belmore Cafeteria at 28th St. and Park Avenue South. Została zdemolowana, ale budynek mieszkalny który ją zastąpił nazywa się Belmore.

Historia była w części autobiografią autora scenariusza Paula Schradera który chorował na załamanie nerwowe, dosłownie nie odzywał się do nikogo miesiącami, chodził do kin porno i rozwinął obsesję na punkcie broni kiedy pierwszy raz przeniósł się do Los Angeles. Schrader w scenariuszu zdecydował przenieść akcję do Nowego Jorku tylko dlatego że taksówkarze są tam dużo bardziej pospolici.

Kurtka, którą Travis zwykle nosi w filmie, to wojskowa kurtka M65 używana przez żołnierzy USA podczas działań w Wietnamie.

Martin Scorsese pojawia się w filmie nie tylko jako pasażer taksówki Travisa, ale także jako mężczyzna siedzący na murku za Betsy w scenie gdy ta wchodzi w zwolnionym tempie do głównej kwatery kampanii wyborczej Palantine'a.

Gdy Travis dzwoni do Betsy aby przeprosić ją za zabranie na film pornograficzny, dzwoni z lobby Teatru Eda Sullivana (1697 Broadway).

Paul Schrader napisał scenariusz do Taksówkarza w 5 dni. Kiedy go pisał, trzymał na stole naładowany pistolet dla motywacji i inspiracji.

Film ?Taksówkarz? był często nękany przez cenzurę. Jednym z problemów były kolory, a mianowicie kolor krwi. W oryginalnej wersji krew była jasna i intensywna, musiała jednak być zastąpiona mniej nasyconą. Po latach Scorsese przyznał, że nie zabieg ten pomógł tylko filmowi, oryginalna wersja jednak nie przetrwała.

Martin Scorsese pojawia się dwa razy w filmie. Pierwszy raz w scenie, gdy Travis po raz pierwszy zauważa Betsy, Scorsese siedzi na schodach biura wyborczego Palanine?a. Drugi raz, gdy rozmawia z De Niro w taksówce, gra męża, którego zdradza żona.

Martin Scorsese twierdzi, że jedną z najważniejszych scen filmu jest ta, w której Bickle rozmawia przez telefon, by ponownie umówić się z Betsy. Ujęcie pustego korytarza i długie spojrzenie na samego rozmówce ma sugerować, iż rozmowa telefoniczna jest zbyt żałosna i bolesna, pozostawia też urazę w bohaterze.

W orginalnym scenariuszu Sport, mafiozo i oddźwierny hotelowy byli czarni. Zmieniono tę zasadę w obawie o posądzenia o rasizm.

Imię Travisa to pewnego rodzaju hołd dla głównych boharetów filmów "If..."(1968) i "O Lucky Man!" (1973), które swego czasu należały do ulubionych filmów Scorsese.

Film "Nickelodeon (1976) musiał obejść się bez udziału Cybill Shepherd. Aktorka porzuciła projekt dla roli w "Taksówkarzu".

Ten film był ostatnim projektem firmy Columbia, który w czołówce ukazuje logo kobiety z pochodnią.

Taksówka, którą jeździ Travis to Checker. Ostatni został wyprodukowany w 1982. Samochody tej marki przeszły na zasłużoną emeryturę w 1999 roku.

Kiedy Travis decyduje sie zabić senatora Palantine?a, ścina swoje włosy na irokeza. Ten pomysł został zaproponowany przez Victora Magnotta, który służył w Wietnamie. Był on przyjacielem Scorsese i zagrał w filmie role tajnego agenta. Scorsese opowiedział, że Magnotta wiedział to ze swojego własnego doświadczenia, że żołnierz z taką fryzura, miał jakieś specjalne zadanie, coś w stylu komando zadania. Przyjaciele uznali, że będzie niezłym pomysłem, wykorzystanie tej fryzury w filmie.

Zespół rockowy The Clash wykorzystał duża ilość tekstów z Taksówkarza w swoim utworze Red Angel Dragnet, który pojawił się na płycie Combat Rock w 1980 roku. Co więcej, podczas trasy koncertowej Combat Rock Joe Strummer nosił charakterystyczny irokez Travisa. A trzech członków zespolu gościnnie wystąpiło w filmie Scorsese The King of Komedy (1983).

Robert De Niro, grający postać Travisa w hołdzie Zbigniewowi Cybulskiemu w ostatniej scenie "Taksówkarza" wkłada ciemne okulary, które były znakiem firmowym naszego aktora.

Film zainspirował Johna Warnocka Hinckley'a do przeprowadzenia nieudanego zamachu na życie ówczesnego prezydenta USA Ronalda Reagana w 1981 r. Uznany za niepoczytalnego zamachowiec twierdził, iż zamachem chciał zaimponować Jodie Foster.

Brytyjska grupa techno-rockowa Apollo 440 w utworze "Krupa" wykorzystała fragment kwestii wypowiadanej przez ulicznego grajka z filmu: "Now back to the Gene Krupa syncopated style".

Zdjęcia do filmu rozpoczęły się w czerwcu 1975 roku, a zakończyły we wrześniu tego samego roku.