Vicky Cristina Barcelona (2008)

Humor Allena w świecie Almodóvara – niesamowite połączenie!
Pete Hammond, LA Times

Połączenie sympatii i ironicznego dystansu, z jakim nowojorczyk filmuje Barcelonę, błyskotliwe dialogi i lekką ręką nakreślone napięcie erotyczne gwarantuje półtorej godziny czystej przyjemności w kinie. A dla miłosnej sceny trójkąta Johansson – Cruz – Bardem warto było czekać kilka lat na tak dobry film mistrza.
Magdalena Michalska, Dziennik

Dzięki charyzmie i olbrzymiemu talentowi komediowemu hiszpańskich gwiazd - Javiera Bardema i Penélope Cruz, to może być największy komercyjny sukces Allena w ostatnich latach. Twórca "Snu Kasandry" dawno nie był tak zabawny!
Mike Goodridge, Reviews

Najbardziej czarujące dzieło Woody’ego Allena… Penélope Cruz powraca w stylu swoich najlepszych, kultowych kreacji z filmów Almodóvara. "
Richard Corliss, TIME

Najseksowniejszy "strzał" w filmografii Woody’ego Allena!
Stephen Schaefer, BostonHerald.com

Hiszpańskie słońce, piękne, pełne seksu kobiety i opowiadanie o miłości i namiętności, to główne elementy najnowszego filmu Woody'ego Allena. […] "Vicky Cristina Barcelona" skrzy się humorem i brawurowymi dialogami, a wikłając swoich bohaterów w skomplikowany wielokąt miłosny Allen odpowiada tu o damsko-męskich związkach i stara się znaleźć odpowiedzi na pytania od wieków znajdujące się w kręgu zainteresowania ludzkości: dlaczego kochamy tych których kochamy, czym jest miłość, dlaczego tak trudno ją zdefiniować i od czego zależy seksualne przyciąganie.
Monika Marach, Stopklatka

Vicky Cristina Barcelona to film nierozerwalnie związany z miejscem, w którym został nakręcony - Barceloną. "Gdy zaczynałem pisać scenariusz, myślałem jedynie o tym by stworzyć historię, której bohaterem będzie Barcelona" mówi Allen. "Chciałem uhonorować to miasto, ponieważ bardzo je kocham, tak jak i całą Hiszpanię" dodaje. "Barcelona jest bardzo piękna wizualnie i ma niezwykłą, romantyczną wrażliwość. Historia, jaką opowiedziałem w filmie, mogłaby się zdarzyć tylko w Paryżu albo właśnie w Barcelonie."

Kiedy tytułowe bohaterki, Vicky (Rebecca Hall) i Cristina (Scarlett Johansson), postanawiają spędzić wspólnie lato w Barcelonie, znajdują się na bardzo różnych etapach życia. "Vicky ma określony plan na życie" mówi Hall, "Zamierza wyjść za mąż, chce wyprowadzić się z miasta i mieć dzieci." Cristina, przeciwnie, nie wyznacza sobie żadnych zadań: właśnie rozstała się z chłopakiem i porzuciła projekt filmu krótkometrażowego, nad którym pracowała sześć miesięcy, a teraz go nienawidzi. "Cristina jest typem wałęsającej się zagubionej duszy" mówi Johansson "Nie widzi przed sobą celu i naprawdę nie wie, czego chce. Eksperymentuje w sposób całkowicie pozbawiony odpowiedzialności i po prostu płynie z prądem poddając się nurtom rzeki życia."

Allen porównuje korzyści i ustępstwa związane z różnymi życiowymi wyborami, których dokonują obie kobiety. "Vicky jest konwencjonalną przedstawicielką klasy średniej, która zmierza do tego, by mieć życie, które większość ludzi uważa za szczęśliwe" mówi Allen. "To życie wyraźniej skonstruowane, stabilne i funkcjonalne. Vicky nie stawia sobie wyższych celów, ale wszystko wskazuje na to, że będzie miała udane życie ze swym mężem, który jest miłym facetem i wszystko ułoży się zgodnie z jej oczekiwaniami. Tymczasem ktoś taki, jak Cristina ma mniejsze szanse zaspokojenia swoich potrzeb, ponieważ wciąż poszukuje odpowiedzi na pytanie czego naprawdę chce i póki, co wie jedynie, czego na pewno nie chce. Ale Cristina dokonuje wyborów z o wiele szerszego niż Vicky spektrum możliwości i być może pewnego dnia znajdzie to, czego szuka po omacku."

W Hiszpanii obie młode kobiety zostały wplątane w gmatwaninę romantycznych zdarzeń, w których biorą udział namiętni i porywczy Hiszpanie: malarz, Juan Antonio (Javier Bardem) i jego pełna ognia eks-żona, Maria Elena (Penélope Cruz). Mimo, że Juan Antonio i Maria Elena są w sobie nadal zakochani i zdają się być dla siebie stworzeni, trwają w niekończącym się konflikcie, którego powodów żadne z nich do końca nie rozumie. "Wiele razy próbowali być razem" mówi Cruz "I zawsze kończyło się to źle - a jednak próbują nadal." Juana Antonio czuje wielki żal spowodowany tym, że ich wspólne życie nie układa się. "To mężczyzna z ogromną raną, która się nie goi" mówi Bardem "Zarówno jako człowiek, jak i artysta". To piętno niespełnienia określa jego drogę życiową; stara się radzić sobie z własnymi obawami stawiając im czoła. "Najbardziej wyrazistą cechą charakteru Juana Antonio jest bezpośredniość i szczerość w kontaktach z ludźmi bez względu na okoliczności. On nie jest kimś nieokreślonym, o mglistej osobowości" dodaje aktor "Juan Antonio czuje potrzebę mówienia prawdy, co dla innych jest czasami miłe i zabawne, ale czasami zaskakujące i krępujące."

Podczas gdy Juan Antonio jest praktycznym, dbającym o swoją wygodę człowiekiem, Maria Elena jawi się jako wirujące emocjonalne tornado, które zmiecie każdego kogo napotka na swej drodze. "Ona jest znakomita we wszystkim, co robi – gdy gra na fortepianie, gdy maluje, ale nie potrafi niczego zrobić ze swoim życiem, ponieważ jest na to zbyt szalona i nieokiełznana" mówi Allen "Jest w niej zbyt wiele namiętności i uczucia, które – paradoksalnie - rujnują ją i nie pozwalają dokonać wielu rzeczy" dodaje reżyser. "Nie może zapanować nad zazdrością i chęcią rzucenia się z nożem na kogoś; odczuwa wszystko tak mocno i głęboko." Penélope Cruz uważa, że problem Marii Eleny polega na tym, że jest nieszczęśliwa: "Ona straszliwie cierpi. Nie jest jej łatwo poradzić sobie z własnymi myślami. Całe zamieszanie, który wywołuje wynika stąd, że nie potrafi pomóc sama sobie. I sądzę, że nie robi tego wszystkiego tylko po to, by zwrócić na siebie uwagę. To bierze się raczej z jej wewnętrznego rozdarcia i strachu."

Dwa światy obecne w filmie zderzają się, gdy Juan Antonio w restauracji zwraca się do Vicky i Cristiny z propozycją wyrażoną w charakterystycznym dla niego bezpośrednim stylu: chce, by dziewczyny towarzyszyły mu w podroży do asturyjskiego miasta Oviedo, gdzie będą podziwiać lokalne widoki, jeść, pić i kochać się. "Vicky zastanawia się: 'Kim jest ten straszny, powielający najgorsze stereotypy, europejski artysta?'" mówi Hall "Chce odciągnąć od niego Cristinę tak szybko, jak tylko będzie to możliwe." Ale, jak pokazuje rozwój wypadków, Vicky myli się w swojej ocenie Juana Antonio, który jest naprawdę niezwykłym człowiekiem, a jego zaskakująca propozycja jest czymś więcej, niż przynętą, na jaką z początku wyglądała.

"Juan Antonio jest pod ogromnym wrażeniem urody i osobowości Vicky i Cristiny" mówi Bardem "I próbuje zbudować specyficzny rodzaj więzi między całą trójką. Seks jest dla niego bardzo ważnym doświadczeniem, ale też zaledwie początkiem czegoś o wiele ważniejszego. Ma odmienny sposób postrzegania świata. Myślę, że z etycznego punktu widzenia nie każdemu będzie się to podobać, ale też etyka Juana Antonio różni się od tego, czego oczekują ludzie – i to jest jeden z kluczy do tej postaci." Bardem i Allen są tutaj zgodni: "W jego propozycji nie ma żadnej pułapki czy podstępu" mówi reżyser "Jest bardzo przyzwoitym facetem, seks jest dla niego tylko częścią życia. Bardzo miłą częścią." Podczas pobytu w Oviedo Juan Antonio intuicyjnie wyczuwa, że Vicky nie myśli wcale w tak jasny i prosty sposób, jak sama to przedstawia. Jest zdolna do tego, by pragnąć rzeczy romantycznych i dzikich, ale podjęcie ryzyka jest dla niej bardzo trudne, ponieważ zawsze się kontrolowała. Nie zdaje sobie sprawy z tego, jak szalona mogłaby być.

Allen uważa, że Vicky ma kłopot z nadmiarem wolności. "Od czasu do czasu mogłaby poflirtować czy nawet wdać się w jakąś poważniejszą przygodę, ale to, czego naprawdę chce, to bezpieczeństwo, które gwarantuje mniej ryzykowny sposób życia." Hall sądzi, że film stawia pytanie o to, czym jest miłość: "Moim zdaniem Woody wychwytuje napięcie pomiędzy fantastycznym światem miłości a tym codziennym" twierdzi aktorka. "Rzeczywistość, w której żyjemy, zostaje przeciwstawiona tej, o której marzymy. Film pokazuje, co może się zdarzyć, gdy nasze fantazje wkradną się do naszego realnego świata'".

W tym filmie (tak, jak w zasadzie we wszystkich od czasu nakręcenia Annie Hall), Allen bada sukcesy i porażki związków poprzez analizowanie psychologii postaci. Nie korzysta z zewnętrznych wskazówek zaczerpniętych z wzorcowych hollywoodzkich historii miłosnych. "Ludzie są bardzo skomplikowanymi istotami; niezwykle trudno utrzymać im związek, ponieważ partnerzy miewają nieprawdopodobnie precyzyjne oczekiwania" mówi Allen. "Jeżeli te potrzeby nie są zaspokojone, zaczynają się problemy. Jest dokładnie tak, jak ujmuje to w filmie Juan Antonio: jeśli brakuje jakiegoś, choćby drobnego elementu w twojej diecie, która zawiera komplet witamin i składników mineralnych, może cię to zabić – wystarczy brak tej jednej śladowej substancji. To może być także kwestia braku jakiegoś składnika dodatkowego, który zmienia całą chemię – w życiu może być nim obecność (lub jej brak) rodzeństwa, matki, czy najlepszego przyjaciela. Juan Antonio i Maria Elena żyją ze sobą jak pies z kotem, mimo, że namiętnie się kochają i szaleją na swoim punkcie. Obecność Cristiny w tym chemicznym równaniu w jakiś przedziwny sposób poprawia funkcjonowanie ich związku. Dlatego oboje kierują swe uczucia w stronę Cristiny".

Scarlett, odtwarzająca postać Cristiny - jednej z bohaterek tego trójkąta, mówi: "Myślę, że oni widzą w sobie nawzajem to, czego żadne z nich nie chce zobaczyć w samym sobie, a Cristina w tej sytuacji staje się dla nich buforem bezpieczeństwa. Kiedy kochają ją razem, pozwala im to docenić wzajemnie samych siebie, bez całego płomiennego tła tej relacji." "Dla Marii Eleny jest całkowicie naturalne i normalne być z dwójką ludzi jednocześnie." mówi Cruz "I wewnątrz takiego układu czuje się bezpieczna. To bardzo szczególny sposób myślenia: nie postrzega ona Cristiny jako zagrożenia dla swojej więzi z Juanem Antonio; uważa, że dziewczyna wnosi do tego związku równowagę."

Allen zaangażował Scarlett Johansson już po raz trzeci – wcześniej pracowali razem na planie Wszystko gra oraz Scoop – Gorący temat. "W moim zawodowym życiu od czasu do czasu spotykam aktorkę obdarzoną czymś, co inspiruje mnie by stworzyć rolę specjalnie dla niej" mówi Allen "Scarlett jest bardzo inteligentna, seksowna, niezwykle utalentowana i ma prawdziwą klasę. Ponadto ma olśniewające poczucie humoru i tworzy gry słów, które mnie zachwycają." "Myślę, że Woody i ja mamy podobny typ wrażliwości i specyficznego poczucia humoru. Kiedy czytam jego scenariusze, wydają mi się bardzo bliskie" mówi Johansson "Sądzę, że doceniamy się wzajemnie jako artyści i lubimy razem pracować, ponieważ zawsze śmiejemy się na planie i świetnie spędzamy czas. To cudowne umieć pracować z przyjaciółmi i myślę, że dlatego robimy to nadal."

Allen nigdy nie widział Penélope Cruz na ekranie, dopóki nie obejrzał jej nominowanej do Oskara kreacji w Volver Pedro Almodovara. "Pomyślałem, że jest po prostu zdumiewająca" mówi reżyser. "Nie mogłem się doczekać, by dać jej rolę w moim filmie. Wtedy zadzwonił do mnie agent aktorki i powiedział, że Penélope wie, że robię film w Hiszpanii. A potem zadzwoniła ona sama i powiedziała, że bardzo chciałaby w nim zagrać. Dla mnie to była najlepsza nowina, jaką mogłem usłyszeć. Maria Elena to uosobienie siły natury – a właśnie taka jest Penélope. Jest piękna i niezwykle seksowna, w sposób inny niż pozostałe kobiety – to bardzo szczególny rodzaj piękna. Poza tym, to niesamowita aktorka, o ogromnej sile przekazu. Wręcz druzgocącej."

Javier Bardem, zdobywca Oskara za rolę w filmie To nie jest kraj dla starych ludzi, dołączył do obsady jako niezwykle barwny Juan Antonio. "Jest być może jedynym aktorem na świecie, który mógł zagrać tę rolę" mówi Allen "Potrzebowałem Hiszpana, który byłby seksowny nie będąc zarazem konwencjonalnie przystojnym amantem filmowym; chodziło o coś głębszego. Oglądałem filmy w których wystąpił Bardem i uważałem, że jest po prostu najlepszy. Drżałem z emocji na myśl o współpracy z nim – nie sądziłem, że to się kiedykolwiek zdarzy."

Do roli Vicky reżyser szukał kogoś, kto stanowiłby kontrast dla osobowości Johansson i Cruz. "Juliet Taylor (szefowa castingu) powiedziala, że powinienem spotkać się z Rebecką Hall" mówi Allen "Gdy tylko zobaczyłem tę dziewczynę, zrozumiałem, że Taylor miał rację. Rebecca ma w sobie tyle autentycznego piękna i godności. I oczywiscie jest cudowną aktorką."

Allen zdecydował się wprowadzić narratora (Christopher Evan Welch), który komentuje akcję filmu w miarę jej rozwoju. "Ta historia jest czymś w rodzaju powieści" mówi "To opowieść o tym, co przydarzyło się podczas wakacji dwóm dziewczynom. I pomyślałem sobie, że ktoś powinien to opowiadać – dzięki temu zabiegowi udało mi się uratować parę nudnych, wprowadzających scen i historia mogła toczyć się dalej tak, jak tego chciałem – umożliwiła to obecność narratora."

Beztroski ton Vicky Cristiny Barcelony to w dużej mierze zasługa porywającej piosence Giulii y Los Tellarini, zatytułowanej Barcelona, która często pojawia się w filmie. Ta melodia przyszła do reżysera dość nieoczekiwanie. "Ludzie cały czas wysyłają mi muzykę. Ale ja rzadko mam okazję tego posłuchać. Pewnego ranka – właśnie wybierałem się na plan – porwałem pierwszą z brzegu płytę nawet jej nie otwierając i przesłuchałem ją po drodze w samochodzie. I powiedziałem sobie 'Hej, to jest świetne! To dokładnie to, czego potrzebuję do tego filmu!' Wszyscy się ze mną zgodzili. A mój producent był bardzo zadowolony, że nie wykorzystamy czegoś, za co musielibyśmy zapłacić masę pieniędzy!"

Zdjęcia zrealizowane zostały w Barcelonie, stolicy Katalonii i drugim co od wielkości hiszpańskim mieście, położonym na wschodnim hiszpańskim wybrzeżu Morza Śródziemnego oraz w Oviedo i Avilés, dwóch miastach asturyjskich, znajdujących się na wybrzeżu północnym. Barcelońskie lokalizacje stanowią wirtualną wizytówkę miasta ze szczególnym uwzględnieniem niezwykłej architektury Antonio Gaudiego. Uwagę przykuwa zwłaszcza słynna Sagrada Familia, Parc Güell i La Pedrera. W filmie jest jedna, zapadająca mocno w pamięć scena, gdy Javier Bardem i Rebecca Hall grają po dwóch stronach mozaikowej jaszczurki – fontanny w Parc Güell. "Musieliśmy wypompować sporo wody płynącej z paszczy zwierzęcia" mówi Allen "Inaczej nie można by było usłyszeć dialogów."

Allen jest przekonany, że Vicky Cristina Barcelona mówi o miłości coś, z czego on sam nie zdawał sobie sprawy. "Nie miałem do przekazania jakichś szczególnie głębokich prawd o miłości, ale budując tak żywe postaci i więzi między nimi, chciałem zaprowadzić widzów do momentu, w którym sami będą mogli wyciągnąć wnioski" mówi reżyser. I dodaje: "W finale filmu jest kilka scen, które mnie samego zaskoczyły – zupełnie nie to zamierzałem powiedzieć. Może nawet stanowią zaprzeczenie tego, co sobie wcześniej wyobrażałem, a co może wcale nie było tak głębokie."

JAVIER AGUIRRESAROBE (zdjęcia)

Javier Aguirresarobe pochodzi z Eibar w północnej Hiszpanii. Pracował z tak znanymi twórcami filmowymi, jak Pedro Almodovar (Porozmawiaj z nią), Alejandro Amenabar (W stronę morza oraz Inni), Victor Erice (Słońce pośród liści pigwy – film otrzymał Specjalną Nagrodą Jury na Festiwalu Filmowym w Cannes w roku 1993), Milos Forman (Duchy Goyi) oraz James Ivory (The City of Your Final Destination). Operator uhonorowany został hiszpańską nagrodą National Prize for Cinematography, jest także sześciokrotnym zdobywcą nagrody Goyi. Niedawno nakręcił The Road w Stanach Zjednoczonych – reżyserem filmu, który powstał na podstawie powieści Cormaca McCarthy, jest Australijczyk, John Hillcoat.

ALAIN BAINÉE (scenografia)

Alain Bainée pracował jako scenograf na planie Transsiberian i Mechanika (reżyserem był Brad Anderson) oraz Kiki Pedro Almodovara. Wśród innych jego filmów warto wymienić Apartament, Delikatną, Dziwkę, Złego ducha, Podróż Carol, Nos miran, Off-Key, Sztukę umierania, Najbrzydszą na świecie, Mroczne żądze, Los aňos bárbaros, No me hables de los hombres que me pongo atomica, Hiszpańską muchę, Mas que amor, Malena es un nombre de tango, Detektywa i śmierć, Big Bang, Anabel i Benjamina.

W roku 1994 Bainée był nominowany do nagrody Goyi za scenografię do Kiki Pedro Almodovara.

ALISA LEPSELTER (montaż)

Vicky Cristina Barcelona to dziewiąty wspólny film Alisy Lepselter i Woody'ego Allena. Wcześniej wspólnie zrealizowali Słodkiego drania. Wśród projektów montażystki warto wymienić również Drobnych cwaniaczków, Klątwę skorpiona, Koniec z Hollywood, Melindę i Melindę, Wszystko gra, Scoop – Gorący temat i Sen Kassandry.

Lepselter rozpoczynała karierę jako praktykantka na planie filmu Jonathana Demme’a Dzika namiętność. Współpracowała również z tak znakomitymi twórcami filmowymi, jak Martin Scorsese, Francis Ford Coppola i Nora Ephron.

Jej pierwszym filmem pełnometrażowym był obraz Rozmawiając, obmawiając.. w reżyserii Nicole Holofcener.

JAVIER BARDEM jako Juan Antonio

Javier Bardem jest pierwszym Hiszpanem nominowanym do nagrody Akademii dla Najlepszego Aktora. Został uhonorowany za rolę kubańskiego dysydenta, poety Reinaldo Arenasa w filmie Juliana Schnabla Zanim zapadnie noc. Ta kreacja przyniosła mu także tytuły Najlepszego Aktora na Festiwalu Filmowym w Wenecji oraz National Society of Film Critics, Independent Spirit Award, National Board of Review i Złoty Glob. Bardem otrzymał także siedem nominacji i cztery nagrody Goyi – hiszpańskiego odpowiednika Oskara.

Ostatnio widzowie mogli podziwiać aktora w znakomicie przyjętym przez krytykę obrazie To nie jest kraj dla starych ludzi, wyreżyserowanym przez braci Joela i Ethana Coenów. Za rolę Antona Chigurha Bardem zdobył Oskara dla Najlepszego Aktora Drugoplanowego, Złoty Glob oraz nagrody Screen Actors Guild i NY Film Critics Award. Obraz został ponadto uhonorowany nagrodą Akademii dla Najlepszego Filmu i dla Najlepszego Reżysera.

W roku 2004 Bardem wywalczył nagrodę dla Najlepszego Aktora na Festiwalu Filmowym w Wenecji (jest jednym z dwóch aktorów wyróżnionych w ten sposób dwukrotnie) za rolę w obrazie Alejandra Amenabara W stronę morza. Ta kreacja przyniosła mu też nagrodę Goyi i nominację do Złotego Globu. Wśród innych znaczących filmów w dorobku aktora warto wymienić Golden Balls Luny, Pierś i księżyc, Mroczne żądze, Policzone dni (nagroda dla Najlepszego Aktora w San Sebastian), Usta do ust, Ekstazę, Drżące ciało Almodovara, Dance with the Devil, Washington Wolves oraz Podwójną osobowość.

Javier Bardem przyszedł na świat 1 marca 1969 roku w Las Palmas Gran Canarias (na Wyspach Kanaryjskich). Jego matką jest Pilar Bardem, słynna aktorka, której kariera trwa nieprzerwanie od lat sześćdziesiątych do chwili obecnej. Jest bratankiem Juana Antonio Bardema, jednego z najbardziej cenionych hiszpańskich reżyserów, uwięzionego za czasów dyktatury generała Franco po tym, jak jego film Śmierć rowerzysty zdobył nagrodę krytyków w Cannes. Także pozostali członkowie rodziny byli znanymi aktorami – między innymi Rafael Bardem i jego babka Matilde Munoz Sampedro.

Javier Bardem miał cztery lata, kiedy zagrał niewielką rolę w hiszpańskim mini-serialu El Picasso. Przyszły aktor studiował malarstwo w Escuela de Arte Y Officios, odtwarzając jednocześnie małe role w telewizji. Na początku lat dziewięćdziesiątych hiszpański reżyser, Bigas Luna, zaproponował mu udział w realizacji Lulu – od tego momentu kariera Bardema nabrała rozmachu.

Po zagraniu epizodu w Wysokich obcasach Pedro Almodovara Bardem zasłynął główną rolą w filmie Szynka, Szynka (1992). Ta kreacja przyniosła mu nominację do nagrody dla Najlepszego Aktora na Festiwalu Filmowym w San Sebastian oraz wiele wyróżnień.

Do ostatnich sukcesów aktora zaliczyć można udany występ w reżyserskim debiucie Johna Malkovicha zatytułowanym Tancerz. Warto wymienić także Poniedziałki w słońcu Fernando Leona de Aranoa (uznanego za najlepszy film na Festiwalu Filmowym w San Sebastian), Zakładnika Michaela Manna, Duchy Goyi (gdzie Bardemowi partnerowała Natalie Portman) i Miłość w czasach zarazy.

W ubiegłym roku aktor uhonorowany został nagrodą Montecito Award na Festiwalu Filmowym w Santa Barbara.

PENÉLOPE CRUZ jako Maria Elena

Penélope Cruz jest jedną z najbardziej wszechstronnych młodych aktorek i pierwszą Hiszpanką, która zdobyła Oscara (za rolę Marii Eleny w Vicky Cristina Barcelona)

Po tym, jak do amerykańskich kin trafiły dwa hiszpańskie obrazy – Szynka, szynka i Belle époque – Cruz, w 1998 roku wystąpiła w swoim pierwszym anglojęzycznym filmie, Kraina Hi-Lo, w reżyserii Stephena Frearsa. Partnerami aktorki na planie byli Woody Harrelson, Patricia Arquette i Billy Crudup. Rok później Cruz otrzymała nagrodę Goyi dla Najlepszej Aktorki za rolę w filmie Fernando Trueby Dziewczyna marzeń.

Aktorka umocniła swą pozycję najgorętszej hiszpańskiej aktorki grającej w międzynarodowych filmach, dzięki roli w filmowej adaptacji Rączych koni, wyreżyserowanej przez Billy'ego Boba Thorntona (partnerem Cruz był Matt Damon). Następnie zagrała postać Isabelli w Kobiecie na topie (Fox Searchlight).

Inne filmy z udziałem Penélope Cruz, które warto wymienić, to thriller Otwórz oczy, Człowiek z deszczem w butach, Drżące ciało Pedro Almovodara i Szepty aniołów. Ponadto aktorka wystąpiła w innym dobrze przyjętym przez krytykę obrazie Almovodara, Wszystko o mojej matce (film(nagrodzono Złotym Globem i Oskarem dla Najlepszego Filmu Zagranicznego).

Następnym ważnym krokiem w karierze aktorki był udział w Blow Teda Demme. To oparta na faktach opowieść o tym, jak kokaina stała się popularnym narkotykiem w Stanach we wczesnych latach siedemdziesiątych. Narratorem jest Amerykanin (w tej roli Johnny Depp), który robiąc interesy z Carlosem Escobarem stał się jednym z największych handlarzy. Cruz zagrała żonę bohatera odtwarzanego przez Deppa. Niedługo później wystąpiła u boku Nicolasa Cage'a i Christiana Bale'a w Kapitanie Corellim. Film, wyreżyserowany przez Johna Maddena, zrealizowany został w Grecji, a jego scenariusz powstał na podstawie bestsellerowej powieści Louisa de Bernieres, której akcja toczy się podczas II wojny światowej.

Penélope Cruz wystąpiła z Tomem Cruise'em w erotycznym thrillerze Vanilla Sky. W filmie zagrali również Cameron Diaz i Jason Lee, a reżyserem był Cameron Crowe. Widzowie mogli podziwiać aktorkę także w Jeźdźcach Apokalipsy i Fanfan Tulipan. Ten ostatni obraz otwierał Festiwal Filmowy w Cannes w roku 2003. Cruz zagrała też w filmie Boskie jak diabli. Aktorka zebrała znakomite recenzje za role w Namiętności – za tę kreację uhonorowana została nagrodą Davida Di Donatello (włoskim odpowiednikiem Oskara) i Europejską Nagrodą Filmową dla Najlepszej Aktorki.

Wśród ważnych produkcji z udziałem Cruz wymienić trzeba też obraz Gothika (w filmie zagrali także Halle Berry i Robert Downy Jr), romantyczny dramat Głowa w chmurach Johna Duigana (z udziałem Charlize Theron i Stuarta Townsenda), Czekajac na cud (z Susan Sarandon) i Chromofobię (z Ralphem Fiennesem). Aktorka zagrała także doktor Evę Rojas w filmie akcji zatytułowanym Sahara – jej parterami na planie byli Matthew McConaughey i William H. Macy.

W roku 2006 Cruz wystąpiła w Volver, gdzie znów miała okazje do współpracy z Pedro Almodovarem. Krytycy przyjęli znakomicie jej portret Raimundy – otrzymała wiele nagród dla Najlepszej Aktorki (Europejską Nagrodę Filmową, nagrodę Goyi, nagrodę na Festiwalu Filmowym w Cannes oraz nominacje do Złotego Globu i Oskara). Ostatnie filmy z udziałem aktorki to Dobranoc, kochanie (reżyserem i autorem scenariusza jest Jake Paltrow) oraz Elegia, gdzie jej parterem jest Sir Ben Kingsley.

REBECCA HALL jako Vicky

Rebecca Hall jest jednym z najciekawszych młodych talentów w światowym kinie.

Aktorkę niebawem będzie można zobaczyć w roli Caroline Cushing w filmie Rona Howarda Frost/Nixon.

W 2007 roku Hall wystąpiła u boku Christiana Bale'a, Michaela Caine'a i Hugh Jackmana w Prestiżu Christophera Nolana. To opowieść o dwóch magikach żyjących na przełomie wieków w Londynie, którzy rywalizują ze sobą, narażając życie otaczających ich ludzi. W Miłosnej układance Toma Vaughna Hall wystąpiła z Jamesem McAvoyem. Film opowiada o studentach, którzy starają się poznać różnicę pomiędzy wiedzą a mądrością.

Rebecca Hall zebrała wiele pochwal za kreację Rozalindy, uwikłanej w intrygę miłosną szekspirowskiej bohaterki, w adaptacji Jak wam się podoba wyreżyserowanej przez Petera Halla. Premiera odbyła się w Theatre Royal Bath w roku 2003, a następnie zespół ze spektaklem udał się na międzynarodowe tournée.

Przedstawienie wznowiono w Rose Theatre w Kingston, a potem wystawiano je także na deskach Brooklyn Academy of Music, Ahmanson Theater w Los Angeles oraz Curran Theater w San Francisco. Latem 2004 roku Rebecca Hall wystąpiła w trzech sztukach Theatre Royal Bath. Była to tytułowa rola w Galileo's Daughter Timberlakea Wertenbakera (reżyseria – Peter Hall), Elvira w wersji Simona Nye'a molierowskiej komedii Don Juan (reżyseria – Thea Sharrock) oraz Ann Whitfield w Man and Superman Shawa (reżyseria – Peter Hall). Rok wcześniej aktorka grała Barbarę w Fight for Barbara D.H. Lawrence’a (reżyseria – Thea Sharrock). Jej debiutem na West Endzie była Vivie w Mrs. Warren's Profession (Strand Theatre, premiera w październiku 2002 roku). Rebecca Hall otrzymała wówczas nagrodę Ian Charleson Award, a rok później nominację do tej samej nagrody za rolę w Jak wam się podoba.

Wśród filmów telewizyjnych z udziałem aktorki wymienić trzeba Bezkresne morze Sargassowe Brendana Mahera (BBC 4), Einsteina i Eddingtona (HBO(BBC Films – partnerami Hall byli David Tennant i Andy Serkis), Joe’s Palace (HBO(BBC Films) z Michaelem Gambonem, słynną adaptację powieści Mary Wesley, The Camomile Lawn, wyreżyserowaną przez Petera Halla dla Channel 4 oraz Don’t Leave Me This Way w reżyserii Stuarta Orme.

SCARLETT JOHANSSON jako Cristina

W ciągu 10 lat obecności na wielkim ekranie, Scarlett Johansson była czterokrotnie nominowana do Złotego Globu i zdobyła nagrodę BAFTA. Udowodniła tym samym, że jest jedną z najbardziej utalentowanych hollywoodzkich aktorek młodego pokolenia. Zbiera znakomite recenzje, została uznana za Najlepszą Aktorkę na Festiwalu Filmowym w Wenecji – jurorzy uhonorowali w ten sposób jej kreację w obrazie Między słowami Sofii Coppoli, gdzie wystąpiła u boku Billa Murraya.

W maju ubiegłego 2007 roku ukazał się debiutancki album Johansson, Anywhere I Lay My Head, z coverami utworów Toma Waitsa i jedną oryginalną piosenką. Aktorka zadebiutowała też ostatnio w roli reżyserki, realizując krótkometrażowy film New York, I love you. Wzięła też udział w dwóch innych produkcjach – Kobiety pragną bardziej oraz Spirit – Duch Miasta. Niedawno widzowie mogli podziwiać Johansson w Kochanicach króla, gdzie jej partnerką była Natalie Portman.

W wieku dwunastu lat wschodząca gwiazda zwróciła uwagę publiczności rolą Grace Maclean, nastolatki, która przechodzi trudną rehabilitacje po wypadku, w filmie Roberta Redforda, Zaklinacz koni. Wystąpiła również w Ghost World Terry'ego Zwigoffa, zdobywając nagrodę Toronto Film Critics Circle dla Najlepszej Aktorki Drugoplanowej. Zagrała też w mrocznym dramacie braci Coen Człowiek, którego nie było (jej partnerami byli Billy Bob Thornton i Frances McDormand).

Wśród filmów z udziałem Scarlett Johansson warto wymienić chwalony przez krytyków obraz braci Weitz, W doborowym towarzystwie, Lokatorkę (z Johnem Travoltą), która przyniosła aktorce nominację do Złotego Globu (trzecią w ciągu dwóch lat), Wszystko gra Woody'ego Allena (kolejna nominacja do nagrody Złotego Globu), Dziewczynę z perłą (z Colinem Firthem), Wyspę (z Ewanem McGregorem), Czarną Dalię Briana DePalmy, Prestiż Christophera Nolana, Nianię w Nowym Jorku, Małolata Roba Reinera oraz thriller W słusznej sprawie (z Seanem Connery'ym i Laurence'em Fishburne'em). Pierwszym ważnym krokiem w karierze aktorki była rola w Manny i Lo – miała wówczas dziesięć lat i zdobyła nominację do nagrody Independent Spirit Award za Najlepszą Rolę Kobiecą.