Ciekawy przypadek Benjamina Buttona (2008)

Początki historii Ciekawego przypadku Benjamina Buttona sięgają krótkiego opowiadania autorstwa F. Scotta Fitzgeralda z lat 20. XX w. Do napisania książki zainspirował autora cytat z Marka Twaina: "Bylibyśmy o wiele szczęśliwsi, gdybyśmy mogli rodzić się w wieku 80. lat i stopniowo młodnieć aż do 18. roku życia".

Opowiadanie Fitzgeralda było jego fantazją, dlatego przez długi czas odbierano je jako utwór zbyt ambitny, by przenieść go na ekran. Projekt realizacji filmu na podstawie Ciekawego przypadku Benjamina Buttona krążył w środowisku filmowym przez ponad 40 lat, aż wreszcie zainteresowali się nim producenci Kathleen Kennedy i Frank Marshall.

W ciągu 10 lat zainteresował również Erica Rotha, Davida Finchera i Brada Pitta.

Roth dostrzegł w filmie sposobność analizy szerokiego spektrum życia poprzez syntezę intymnych chwil, których bohater doświadcza na co dzień – zarówno wojny światowej, jak i pocałunku. – Eric to idealista, który w pełni uświadomił sobie potencjał tej globalnej, a jednocześnie jakże indywidualnej historii – zauważa Kennedy. – W filmie Forrest Gump z dbałością o szczegóły przedstawił osobiste portrety indywidualnych bohaterów na epickim tle.

Możliwość życia wstecz wydaje się doskonała. – Jednak to nie takie proste – mówi Roth. – Myślimy, że idealnie byłoby stawać się coraz młodszym, ale to jest zupełnie inne życie – i dlatego ta historia jest tak interesująca. Mimo że Benjamin żyje wstecz, pierwszy pocałunek i pierwsza miłość są dla niego równie ważne jak dla każdego z nas. Nieistotne, czy żyje się wstecz, czy w przód – istotne, jak się żyje.

W trakcie pisania scenariusza Roth stracił oboje rodziców. – Ich śmierć była dla mnie bolesnym przeżyciem, ale uświadomiła mi wiele rzeczy – zauważa. – Myślę, że bohaterów tej historii nurtują te same pytania, na które i ja musiałem odpowiedzieć.

Twórcy filmu badają ludzką naturę, istniejącą niezależnie od czasu czy wieku – zarówno radość życia i miłości, jak i smutek po stracie. – David i ja chcieliśmy nadać tej historii walor uniwersalności – mówi Roth. – To opowieść o życiu człowieka, zwyczajna i nadzwyczajna zarazem. To, co spotyka tę przypadkową postać, spotyka także każdego z nas.

Mimo że losy Benjamina są wyjątkowe, jego podróż ukazuje złożoność emocji właściwą wszystkim ludziom. – Skłania do odpowiedzi na pytania, które sobie zadajemy, żyjąc – mówi Marshall. – Rzadko zdarza się, aby jeden film przedstawiał tak wiele różnych perspektyw i wywoływał takie emocje, jakie temu z pewnością przypadną w udziale. Inaczej odbiorą ten obraz widzowie w wieku lat 60 czy 70, a inaczej 20-latkowie.

Producent Céan Chaffin wspomina, że projekt często powracał do Finchera. Kiedy rozpoczął pracę z reżyserem w 1992 r., ten przygotował już pierwszą wersję scenariusza. – David uwielbiał tę historię, mówił o niej przez lata – zaznacza Chaffin. – Pamiętam również, że kiedy Brad spytał go o scenariusz, David odparł: To mógłby być wspaniały film. Scenariusze przemijają, ale ten nigdy nie przeminął. Rzeczy odchodzą z istotnych powodów i nie należy ich żałować. Najwyraźniej istniały powody ku temu, aby ten scenariusz pozostał.

Również Fincher doświadczył straty, która pozwoliła mu zbliżyć się do historii Benjamina Buttona. – Pięć lat temu zmarł mój ojciec. Do dziś pamiętam, jak towarzyszyłem mu tuż przed śmiercią – wspomina. – To było niezwykle głębokie przeżycie. Gdy tracisz kogoś, kto przez całe życie pomagał ci stawać się człowiekiem, kto był twoją gwiazdą przewodnią, tracisz barometr życia. Przestajesz odczuwać potrzebę sprawiania przyjemności czy reagowania na cokolwiek. W pewnym sensie stajesz się naprawdę samotny.

Początkowe spotkania Finchera z Kennedy i Marshallem w sprawie prac nad filmem często obracały się w bardzo osobiste rozmowy. – Rozpoczynaliśmy dyskusję o produkcji, aby po chwili wymieniać się doświadczeniami związanymi z ukochanymi osobami, które odeszły lub poświęcały nam zbyt mało uwagi, albo z tymi, o które my zabiegaliśmy lub które zabiegały o nas.

Realizacja filmu stanowiła nie lada wyzwanie – zarówno dramatyczne, jak i techniczne. – Jak w jednym filmie zgrabnie i treściwie zarazem zmieścić opowieść o doświadczaniu życia od grobu po kołyskę, z uwzględnieniem wszystkich jego wzlotów i upadków? – zastanawia się Kennedy. – Scenariusz Erica jest pełny momentów kumulujących emocje, które wybuchają w kolejnych częściach filmu. Istniało niebezpieczeństwo zubożenia odbioru obrazu wskutek zaniedbania tej wrażliwości – od początku wiedzieliśmy, że odwzorowanie całego życia wymaga czasu.

Pitt nie wyobrażał sobie swej roli inaczej, jak tylko zagrać Benjamina Buttona przez całe jego życie, a to stwarzało największe trudności. – Brad przyjął tę rolę pod warunkiem, że zagra tytułowego bohatera od początku do końca – wyjaśnia Fincher. – Kathy i Frank byli bardzo ciekawi, jak uda nam się tego dokonać. Odparłem, że nie mam pojęcia, ale będzie dobrze.

Pitt zainteresował się również podróżą Benjamina. – Wielu aktorów ocenia rolę wedle tego, co robi bohater, którego grają. – wyjaśnia Fincher. – Ale Benjamin per se niewiele robi, za to musi pokonać niezliczone przeciwności losu. Brad wydawał się do tego idealny. Inny aktor mógłby nie poradzić sobie z tą rolą.

Aby stworzyć kontrast dla Pitta, Fincher zaangażował Cate Blanchett. Reżyser rozważał tę możliwość, odkąd ujrzał ją w filmie Elizabeth. – Pamiętam, jak podążałem Sunset 5 i rozmyślałem: Kto to jest? – wspomina. – Takich ludzi, pełnych energii i utalentowanych, nie spotyka się na co dzień.

– Cate – mówi Pitt – stanowiła naszą ozdobę. Jest zjawiskowa. Poza tym to wspaniała przyjaciółka. Niewielu aktorów potrafi tak czytać sceny. Ona jest ucieleśnieniem wdzięku.

Związek łączący jej bohaterkę Daisy z Benjaminem zmienia się wraz ze stopniowym pojmowaniem nadzwyczajnych okoliczności i nauką życia w nich. Eric Roth zauważa: – Cate wciela się w kobietę, której przyszło pogodzić się z myślą, że ona się starzeje, podczas gdy życie jej ukochanego podąża w odwrotnym kierunku. Czym zatem staje się dla niej życie? Bohaterka przechodzi metamorfozę z porywczej, namiętnej tancerki w kobietę o bogatych rezerwach siły.

Blanchett odzwierciedliła w postaci Daisy charakter i zachowanie tancerki, mimo że ćwiczenia baletowe zakończyła jeszcze w dzieciństwie. – Będąc dzieckiem, zachowywałam się jak zwyczajna dziewczynka i uczyłam się baletu. Musiałam jednak wybierać między nim a grą na fortepianie – wspomina Blanchett. – Wybrałam fortepian, który następnie porzuciłam dla aktorstwa. Bardzo cenię taniec, ale znam swoje możliwości. Ten film stanowił doskonałą okazję do weryfikacji moich wyobrażeń na temat baletu.

Daisy to jedna z wielu postaci, które na swej drodze spotyka Benjamin. – Benjamin jest jak kula bilardowa – wszyscy, z którymi się zderza, pozostawiają na nim ślad – mówi Fincher. – Tym jest właśnie życie: zbiorem takich wgnieceń i zadrapań. To dzięki nim bohater jest sobą, a nie kimś innym.

– Podoba mi się pomysł z wgnieceniami – dodaje Pitt. – Ludzie zderzają się ze sobą i zaznaczają swoją obecność. Jest w tym jakaś poetycka akceptacja. Nie oznacza to, że jest ci wszystko jedno, że nie walczysz o swoje racje – oznacza to jedynie, że akceptujesz nieuchronność życia. Ludzie przychodzą i odchodzą. Odchodzą z wyboru lub zabiera ich śmierć. Odchodzą, tak jak i ty kiedyś odejdziesz – nie sposób od tego uciec. Pozostaje pytanie, jak sobie z tym poradzisz.

Pitt podziela zdanie swojego przyjaciela i współpracownika. – Film odkrywa myśl właściwą Fincherowi – wiarę w naszą odpowiedzialność za własne życie – mówi aktor. – Jesteśmy odpowiedzialni za nasze sukcesy i porażki i nikt inny nie może zostać obarczony winą lub zebrać laurów. Los również ma coś do powiedzenia, ale to do nas należy ostatnie słowo.

Rola ta postawiła Pitta przed całkiem nowym wyzwaniem aktorskim – musiał zobrazować wewnętrzny rozwój bohatera w relacjach z ludźmi, których spotyka. – Podróż Benjamina jest podróżą wewnętrzną – mówi Blanchett. – Pewne fizyczne wymogi, które Brad musiał spełnić jako aktor, są oczywiste. Największą trudność stanowiło odegranie postaci słuchającej i reagującej na każdego człowieka.

– To prawdopodobnie najbardziej statyczna rola, jaką Brad kiedykolwiek zagrał – dodaje Fincher.

Roth podkreśla, że Pitt stworzył podstawy nadzwyczajnych aspektów postaci, korzystając z własnego człowieczeństwa. – Kunszt polega na tym, że Brad gra rolę Benjamina jako pewnego rodzaju everymana. Myślę, że odnalazł pewne cechy łączące go z tą postacią i przeniósł je na ekran. On rozumie, jak to jest żyć inaczej.

Historię Benjamina dobrze oddają słowa powtarzane przez jego przybraną matkę: – Nigdy nie wiadomo, co może nas spotkać.

Benjamin rodzi się w Nowym Orleanie w 1918 r., u kresu I wojny światowej – to doskonała noc na narodziny. Matka chłopca umiera przy porodzie, a jego ojciec, przerażony wyglądem dziecka, porzuca je, pozostawiając przed domem opieki Nolan House, gdzie Benjamin dostaje się pod skrzydła sanitariuszki Queenie.

Taraji P. Henson wybrano do roli Queenie na długo przed powstaniem filmu, gdy kierownik obsady w ekipie Finchera, Laray Mayfield, zwróciła uwagę reżysera na występ aktorki w filmie Hustle and Flow. – Byliśmy pod wrażeniem jej żywotności i macierzyńskich uczuć, jakie potrafiła okazać – wspomina Fincher. – W Taraji odnalazłem całe ciepło, wszystkie cechy Queenie, świadczące o braku skłonności do oceniania.

Queenie wykonuje pracę, jakiej wielu z nas by się nie podjęło. – Jest kobietą, która wie, jak radzić sobie ze śmiercią – mówi Henson. – Jednocześnie stanowi wcielenie bezwarunkowej miłości. Choć jest czarnoskórą kobietą żyjącą w czasach wszechobecnego rasizmu, potrafi przyjąć cudze białe dziecko, które w dodatku urodziło się w tak nadzwyczajnych okolicznościach… Potrafi to wszystko zignorować i obdarzyć chłopca miłością.

Do bohaterki zbliżyły Henson osobiste doświadczenia. – Była to dla mnie duchowa podróż – wyznaje. – Niedawno straciłam ojca. Mimo że bardzo mi go brakuje, jego śmierć pomogła mi wcielić się w postać Queenie. Kiedy mój ojciec chorował, staraliśmy się, by nie pozostawał bez towarzystwa – aby zawsze ktoś był przy jego łóżku. Zmarł w mojej obecności, ponieważ wiedział, że będę potrafiła sobie z tym poradzić. Ta rola pomogła mi uporać się z żałobą, a żałoba pomogła mi stworzyć filmową postać. Sztuka potrafi leczyć.

Benjamin wkracza w dorosłość z akceptacją strat, jakiej brakuje wielu z nas. – Bohater pochodzi ze świata, w którym ludzie pogodzili się ze swoją śmiertelnością, zatem niewiele go przeraża – mówi Fincher. – Wszyscy, których spotyka, odchodzą; każda chwila spędzona z nimi może być tą ostatnią. Mimo to nikt nie histeryzuje – wszyscy sobie radzą. Zatem jako bardzo młody człowiek jest już oswojony ze śmiercią. Śmierć przyjdzie po każdego z nas, a my przez całe życie skupiamy się na innych sprawach, aby odsunąć od siebie myśl o tej nieuchronności.

Benjamin spotyka Daisy, kiedy oboje są bardzo młodzi – ona odwiedza babcię w Nolan House. Pod powierzchownością postarzałego człowieka dziewczynka dostrzega wnętrze dziecka. – Jedną z osi filmu stanowią splatające się i rozchodzące losy tych dwóch postaci – mówi Roth. – Ich relacje ewoluują wraz z wiekiem bohaterów i ze zmianami, którym oni podlegają – ze wszystkimi zmarnowanymi i wykorzystanymi szansami.

Podczas gdy wszyscy wokół starzeją się, Benjamin młodnieje – w samotności. – Odwrotność procesu starzenia tytułowego bohatera tylko potęguje jego świadomość przemijania – mówi aktor Mahershalalhashbaz Ali. – Wie, że rzeczy są nam dane na określony czas, po którym będzie trzeba je zwrócić. Póki żyjemy, można z nich korzystać, ale nigdy nie będą nasze.

Poczucie akceptacji to rys postaci, który Fincher zaobserwował u ojca. – Benjamin jest niezwykle podobny do mojego ojca – mówi reżyser. – Jako dziennikarz i człowiek ukształtowany w okresie tzw. wielkiej depresji, był on w pewnym sensie stoikiem, obserwatorem; przyjmował rzeczy bez osądzania. Doceniał ludzi takimi, jakimi byli. Dostrzegam tę skłonność w reakcjach Benjamina, szczególnie w relacjach z ludźmi w różnych sytuacjach. Patrzę na niego i mówię sobie: Tak, Jack tak właśnie by postąpił.

Oprócz Queenie Benjamina wychowują ludzie starsi, którzy już przeżyli swoje przygody, odebrali swoje nauki, a teraz przybyli do Nolan House, aby w ciszy doczekać końca swoich dni.

Pierwszym z ojców Benjamina jest Tizzy Weathers, długoletnia miłość Queenie. – Tizzy stanowi dla tytułowego bohatera wyznacznik męskości – mówi grający rolę Tizzy’ego Mahershalalhashbaz Ali. – Pomaga w wychowaniu chłopca i wskazuje mu drogę. Uczy go czytać i pisać; zapoznaje go z twórczością Szekspira. Ale przede wszystkim kształtuje w nim świadomość tego, co to znaczy być mężczyzną. Tizzy jest dla niego męskim punktem odniesienia w dalszym życiu.

Ale Tizzy, tak jak wszyscy, których Benjamin poznaje i kocha, jest z nim tylko przez krótką chwilę. Kiedy bohater wyrusza w świat, zostawia Queenie i Tizzy’ego, Daisy i wszystkich przyjaciół z jedynego domu, który znał. Benjamin rozpoczyna swoją przygodę z kapitanem Mike’em i barwną załogą jego łodzi.

W rolę szpakowatego wilka morskiego, którego sekrety zdradza mapa tatuaży pokrywająca jego ciało, wciela się Jared Harris. Aktor opisuje swoją postać jako "typ zepsutego, sfrustrowanego, nadużywającego alkoholu, gniewnego, niespełnionego artysty, który przystąpił do rodzinnego interesu, ponieważ nie potrafił przeciwstawić się ojcu".

Mimo problemów z własnym, kapitan Mike staje się kolejnym ojcem Benjamina. – Ojciec to najbardziej wpływowa osoba w życiu – mówi Harris. – W tej historii męskie postaci, związki synowsko-ojcowskie, stanowią jeden z podstawowych wątków. Kapitan Mike, podobnie do złego ojca/stryja, daje Benjaminowi posmakować przyjemności życia. Wprowadza go również w tajniki morskiej egzystencji, dzięki której tytułowy bohater ujrzy cały świat.

Ale kapitan Mike, podobnie jak Tizzy, jedynie zastępuje prawdziwego ojca – Thomasa Buttona – człowieka, który pozostawił Benjamina pod drzwiami Queenie. – Thomas przenosi cały swój smutek, wszystkie urazy i strach przed przyszłością, na dziecko – mówi grający go Jason Flemyng. – Po stracie żony przy porodzie sądzi, że porzucając dziecko, pozostawi za sobą cierpienie. W rzeczywistości jednak przez resztę życia żałuje tego czynu.

Flemyng, prywatnie przyjaciel Pitta i Finchera, był tak przejęty scenariuszem Erica Rotha, że zaraz po jego lekturze podjął próbę zarezerwowania dla siebie roli Thomasa Buttona. Aktor wspomina: – Nie mogłem się doczekać, aż pokażę Fincherowi i Céan Chaffin, na co mnie stać. Wiedziałem, że na ten film sam chętnie wybrałbym się do kina. Bardzo chciałem być jego częścią.

Benjamin osiąga pełnoletniość w ogromnym rosyjskim porcie Murmańsk, gdzie poznaje kolejną osobowość – Elizabeth Abbott, graną przez Tildę Swinton. – Tilda wielokrotnie dowiodła, że potrafi wszystko – zachwyca się Kennedy. – Możliwość zgromadzenia takich artystów jak ona, Brad, Cate, Taraji czy inni wspaniali aktorzy świadczy o potędze filmu jako całości.

Samotna Elizabeth Abbott, żona dyplomaty skrywająca marzenia o przepłynięciu kanału La Manche, będzie kobietą, która jako pierwsza pocałuje Benjamina. – Oboje uczą się od siebie nawzajem – mówi Swinton. – Ona jest otwarta, pełna energii, refleksyjna; on to cierpliwy, prostoduszny optymista. Całkiem uczciwe połączenie. Jej idea na końcu życiowej wędrówki, zainspirowana jego poczuciem początku – idea życia z nowościami niezależności i wyboru, bycia kowalem własnego losu – wydaje mi się poruszająca.

Podczas gdy Benjamin podróżuje na pokładzie łodzi, los rzuca Daisy do Nowego Jorku, gdzie jako dojrzewająca, kipiąca emocjami, eksperymentująca młoda kobieta dołącza do grupy tanecznej. – To nie jest ballada o współzależności. Nie usłyszymy w tym filmie słów: Nie mogę bez ciebie żyć. Bohaterowie nie czekają na siebie, oboje są czynni seksualnie. Stanowią parę indywidualności, które postanawiają ze sobą być przez pewien czas, mimo że nie jest to dla nich łatwe.

Ścieżki tych dwojga bohaterów rozchodzą się i schodzą, aż wreszcie docierają oni do punktu zwanego przez Finchera punktem optymalnym, znajdującego się w samym środku czasu, w którym mieli się zejść. – Wszechświat zdaje się dbać o to, aby stali się tym, kim mają się stać, w odpowiedniej chwili – mówi – a widz odetchnie z ulgą, kiedy się spotkają, ponieważ właśnie wtedy miało to nastąpić.

Daisy i wszystkie postaci zaludniające świat Benjamina obdarzone zostały w filmie własnym życiem. Ich historie, wewnątrz lub poza ramami głównej opowieści, stanowią jej nieodłączną część.

– David postrzega materiał filmowy jak artysta – mówi Swinton. – Zakasuje rękawy i przystępuje do pracy. Respektuje zarówno tradycje kina hollywoodzkiego, jak i niemal nieskończone możliwości, jakie ono oferuje – wszystko to w połączeniu z podejściem pioniera. Jest jak dziecko w piaskownicy. Czasami wydaje się, że obrazy, które buduje ze swoimi kolegami, są po prostu pobierane z całkowicie ukształtowanego filmu, istniejącego w jego głowie; tak jakby składał fragmenty swojego wyczucia filmu w jakąś wyszukaną grę: jakby przypominał sobie sen. Nie przestaje się dziwić.

Pitt podziela zdanie aktorki: – David sprawia wrażenie człowieka opętanego. Znakomicie czuje obraz i ruchy kamery; jego pomysły zawsze są trafione. Nagrodą jest ukończone dzieło. David Fincher to rzeźbiarz.

– Krąży wokół pomysłu, chwili, obrazu, postaci lub sceny, ogląda je ze wszystkich stron, a gdy wszyscy wydają się już zadowoleni z rezultatu, on próbuje dalej – chce każdy szczegół poddać analizie – dodaje Blanchett. – Wszelkie pozorne niemożliwości stanowią dla niego bodziec do poszukiwań i prób. Podejrzewam, że wielu innych reżyserów nie zdecydowałoby się na przeniesienie tej opowieści w te wspaniałe miejsca, w które zabrał nas David.

Ciekawy przypadek Benjamina Buttona kręcono w rozmaitych miejscach, m.in. w Montrealu, na Karaibach, a także w rodzinnym mieście bohatera – Nowym Orleanie, w którym właśnie likwidowano zniszczenia wywołane huraganem Katrina. – Huragan przerwał realizację filmu. Przez pewien czas żyliśmy w niepewności, czy w obliczu niedawnej katastrofy uda nam się dokończyć zdjęcia – wspomina Kennedy. – Jednak władze miasta zadzwoniły do nas już drugiego dnia po przejściu huraganu i gorąco zachęcały do kontynuacji.

Praca w miejscu dotkniętym szkodami zarówno emocjonalnymi, jak i fizycznymi stanowiła pewne wyzwanie natury logistycznej. – Dzięki ogromnemu wsparciu władz miasta i niespotykanemu talentowi członków naszego zespołu udało się przezwyciężyć wszelkie przeciwności – wspomina Marshall. – Każdy dzień, każda próba były dokładnie planowane. Zmysł przywódczy Davida i umiejętność jasnego przekazywania oczekiwań usprawniły organizację – zdjęcia nakręciliśmy bardzo sprawnie.

Twórcy filmu szybko zorientowali się, że trudności nie osłabiły ducha mieszkańców miasta. – Finchera i mnie spotkało to szczęście, że przebywaliśmy z ludźmi, którzy chcieli nam pomóc – mówi Chaffin. – Pracując nad filmem, usłyszeliśmy wiele słów aprobaty dla naszych działań, szczególnie w Luizjanie. Scenariusz poruszał każdego, kto go przeczytał – każdy znajdował tam coś dla siebie. Wydaje mi się, że przypominał on ludziom o jakichś istotnych chwilach w ich życiu, i dlatego odczuwali oni potrzebę bycia częścią tego filmu.

Bezczasowość miasta odpowiadała konstrukcji okresów w filmie Finchera.

– Istotne było wyraźne oddzielenie każdego okresu bez widocznej sygnalizacji przemijania czasu – mówi scenograf Donald Graham Burt. – Ważniejsze było stworzenie poczucia naturalnego postępowania akcji na planach zdjęciowych. Zastanawialiśmy się z [dekoratorem planu] Victorem J. Zolfem nad zmianami elementów na planach w czasie. Staraliśmy się, aby każdy element scenografii miał znaczenie – aby istniał jakiś istotniejszy cel umieszczenia go na planie niż wypełnienie luki.

Fincher pracował z zespołem scenografów nad tym, aby uzyskać wrażenie stronicowania starego albumu ze zdjęciami, znalezionego na strychu – wypełnionego portretami zwyczajnych ludzi. – Stworzyliśmy historię każdego z planów, w szczególności tych przedstawiających Nolan House i hotel Pałac Zimowy w Murmańsku [gdzie Benjamin poznaje Elizabeth] – miejsca ważne w życiu tytułowego bohatera – mówi Zolfo.

Na każdym poziomie filmu reżyser pragnął stworzyć wrażenie realności, aby uwiarygodnić istotne prawdy ilustrowane przez opowieść. – Mimo że historia obfituje w koncepty baśniowe, chciałem przepoić ją realizmem – wyjaśnia Fincher. – Nie chciałem, aby traktowano ją jak niestworzoną bajkę. Nie miałem zamiaru ułatwiać pracy aktorom, scenografom; nie chciałem ułatwiać odbioru filmu widzom. Każdy element opowieści musiał odpowiadać danej epoce i lokalizacji – wygląd miejsc, odzieży, a nawet okularów czy aparatów słuchowych.

Kostiumy, choć z epoki, były stylizowane. Kostiumograf Jacqueline West jeszcze przed rozpoczęciem pracy nad filmem ustaliła z Burtem i Zolfem zasady współpracy. – David jest jak malarz – mówi West. – Kiedy weszłam na plan przedstawiający kolej, wszystko wyglądało jak na obrazie Caillebotte’a. Poszukałam zatem natchnienia u tego i innych wczesnych impresjonistów – Edouarda Maneta, Toulouse-Lautreca, Courbeta. Wiedziałam, że jeśli uda mi się uchwycić niespotykaną wrażliwość Dona Burta, każdy z ciemnych, mglistych kolorów, którymi dysponowałam, będzie odpowiedni.

West zwróciła się do fotografów Depression-era, WPA i FSA, szczególnie w poszukiwaniu inspiracji do projektu szafy Queenie z wczesnego okresu życia Benjamina. – Queenie to biedna kobieta o silnej osobowości. Chciałam, aby jej szafa to odzwierciedlała – mówi. – Wymyśliłam również, że większość jej ubrań powinna stanowić spadek po zmarłych kobietach mieszkających w Nolan House. Oznaczało to, że jej odzież musiała być starsza niż reszty bohaterów, ponieważ podopieczne prawdopodobnie nie kupowały niczego od 20 lat.

Dla kontrastu, Daisy miała zawsze nosić modne i doskonale dopasowane ubrania baleriny. West poszukała inspiracji u pionierskiego choreografa, George’a Balanchine’a, oraz jego żony i muzy, Tanaquil LeClercq. Również Blanchett postanowiła przyjrzeć się pracy tej ostatniej. – Obserwowałam sposób poruszania się baleriny, odzwierciedlający styl z czasów młodości Daisy – wyjaśnia Blanchett. – George Balanchine i Tanaquil LeClercq zainteresowali mnie w szczególności.

– Blanchett – przyznaje West – stała się prawdziwą baleriną. Tak bardzo przypominała mi zdjęcia przedstawiające LeClercq – język ciała, manierę i ten konflikt wewnętrzny.

LeClercq szczególnie upodobała sobie ubrania z kolekcji Claire McCardell, jednej z czołowych amerykańskich projektantek lat 40. i 50. XX w., uważanej za twórczynię "The American Look". West zwróciła się do McCardell po jeden z pamiętnych kostiumów Daisy – czerwoną, pofałdowaną suknię, którą dziewczyna ma na sobie na randce z Benjaminem. – Jackie bardzo mi pomogła – mówi Blanchett. – Byłam pod wrażeniem każdego szwu, każdego guzika. Przedstawiła mnie Claire McCardell, przymiarka była wspaniałym przeżyciem. Byłam wniebowzięta.

Aby stworzyć ubrania dla Benjamina Buttona, odpowiadające każdemu okresowi jego życia, West podpatrzyła kreacje ikon kina XX wieku. – Wykorzystałam Gary’ego Coopera z lat 40., Marlona Brando z lat 50. i Steve’a McQueena z lat 60. Stanowili wspaniałe źródło inspiracji, ponieważ Brada charakteryzuje podobna charyzma – mówi.

Pitt mógł wcielić się w postać Benjamina w każdym okresie jego życia również dzięki technice cyfrowej. Specjalista od efektów wizualnych, Eric Barba, długoletni współpracownik Finchera, wspomina: –David powtarzał mi, że Brad musi zagrać rolę od początku do końca. Benjamin stanowi emocjonalny rdzeń filmu, zawsze jest obecny. To było wielkie wyzwanie.

Barba współpracował ze zdobywcą Oscara, specjalistą w dziedzinie makijażu Gregiem Cannomem, który uzyskał efekt zmiany wieku dzięki protetyce.

Pozornie niewidoczne, ale istotne przywiązanie do szczegółu przerodziło się w kinematografię cyfrową. – Styl zdjęć Davida odzwierciedla to, co David Lean określił jako zdjęcia epickie, stanowiące zapis miejsca i czasu – mówi Marshall.

– Emocjonalność filmu zyskuje siłę oddziaływania dzięki umiejętności Davida wykorzystania kamery w roli obserwatora. On pragnie zachęcić widza do analizy postaci, zatem ruch kamery staje się bardziej analityczny, spokojny. Nie jest to film wymagający krótkich ujęć i pospiesznych ruchów kamery.

– Chcieliśmy zachować jak najwięcej naturalności – mówi operator Claudio Miranda. Staraliśmy się rozpoznać odpowiednie źródło światła, a następnie rozproszyć je lub skupić. Czasami rozstawialiśmy po prostu żarówki i obserwowaliśmy, jak rozświetlają scenę. Zazwyczaj oszukuje się źródła światła poprzez rozmieszczenie i przyciemnienie żarówek, a następnie stworzenie innego źródła światła spoza klatki filmowej.

Źródło światła ulega zmianom podczas nakładania się okresów filmu. – W filmie widoczny jest elektryczny postęp technologiczny – od świec do lamp gazowych, od żarówek po lampy jarzeniowe – wyjaśnia Fincher. – Wykorzystaliśmy trochę światła filmowego, ale niewiele. W większości przypadków robiliśmy zdjęcia cyfrowe, aby można było wykorzystać wspomniane źródła światła, a także szybko się poruszać.

Czasem ujęcia przychodziły naturalnie, jak to, gdy Cate Blanchett tańczy na balkonie podczas randki z Benjaminem. – To ujęcie było takie oczywiste. Zobaczyliśmy balkon i zdecydowaliśmy, że tam będziemy kręcić to ujęcie – wspomina Fincher. – Zastanawialiśmy się nad tłem. Jako że były tam bagna, postanowiliśmy stworzyć bagienne opary, oświetlić drzewa i ograniczyć postać Daisy do sylwetki. Spróbowaliśmy zrobić to w klasycznym hollywoodzkim stylu. Wyglądało jak pozytywka.

Wymagająca wrażliwość Finchera i przywiązanie do szczegółu pomogły w zrozumieniu prawd leżących u podstaw opowieści Benjamina. – Epicki rozmach i emocjonalna głębia filmu świadczą o kunszcie reżysera i sprawiają, że wspaniale jest być częścią takiego dzieła – konkluduje Kennedy.

BRAD PITT (Benjamin Button) – jeden z najczęściej występujących współczesnych aktorów filmowych, a jednocześnie znakomity producent, właściciel Plan B Entertainment.

Był nominowany do Oscara za rolę w filmie Dwanaście małp Terry’ego Gilliama, za którą otrzymał Nagrodę Złotego Globu. Taką samą statuetkę wręczono mu za występ w dwóch innych filmach: Wichry namiętności Edwarda Zwicka i Babel Alejandra Gonzáleza Inárritu. Ostatnio Pitta można było obejrzeć w thrillerze komediowym braci Joela i Ethana Coenów pt. Tajne przez poufne, wyświetlonym po raz pierwszy na otwarciu Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Wenecji 2008, na którym rok wcześniej okrzyknięto go najlepszym aktorem za rolę Jesse’ego Jamesa w filmie Zabójstwo Jesse’ego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda w reżyserii Andrew Dominika.

Pitt wystąpił także w hitach Stevena Soderbergha Ocean's Eleven, Ocean's Twelve i Ocean's Thirteen, wraz z grającym z nim również w filmie Tajne przez poufne George’em Clooneyem.

Brad Pitt urodził się w Shawnee w stanie Oklahoma. Dorastał w Springfield w stanie Missouri, a następnie ukończył dziennikarstwo na Uniwersytecie Stanu Missouri w Kolumbii. Tuż przed uzyskaniem dyplomu przyszły gwiazdor przeprowadził się do Los Angeles, aby rozpocząć studia graficzne, ale podjął naukę aktorstwa pod skrzydłami Roya Londona. Wkrótce zaczął przyjmować role w produkcjach telewizyjnych, m.in. w serialu Dni chwały, w uznanej produkcji Reporter w reżyserii Petera Wernera i Za młoda, by umrzeć? Roberta Markowitza.

Publiczność międzynarodowa poznała aktora dzięki roli w nagrodzonym Oscarem filmie Ridleya Scotta Thelma i Louise. Wkrótce Pitt zaczął regularnie występować w filmach. Zagrał w oscarowej Rzece życia Roberta Redforda, Kalifornii Dominica Seny i Wywiadzie z wampirem Neila Jordana. Wystąpił również w takich produkcjach jak Johnny Suede Toma DiCillo, który otrzymał Nagrodę Złotego Lamparta w kategorii najlepszy film na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Locarno w 1991 r.; Wspaniały świat Ralpha Bakshi’ego, Prawdziwy romans Tony’ego Scotta, Uśpieni Barry’ego Levinsona, Zdrada Alana J. Pakuli, Siedem lat w Tybecie Jean-Jacques’a Annauda, Joe Black Martina Bresta i dwóch poprzednich filmach Davida Finchera - Siedem i Podziemny krąg.

Nowsze filmy z udziałem aktora to m.in. Pan i pani Smith Douga Limana, jeden z najgłośniejszych hitów 2005 r., Troja Wolfganga Petersena, animacja Sindbad: Legenda siedmiu mórz Patricka Gilmore’a i Tima Johnsona, Zawód: Szpieg Tony’ego Scotta, The Mexican Gore’a Verbinskiego czy Przekręt Guya Ritchiego. Zagrał także niewielkie role w filmach Wszystko na wierzchu Soderbergha i Niebezpieczny umysł Clooneya.

Wytwórnia Pitta Plan B Entertainment zajmuje się produkcją filmów i projektów telewizyjnych. Jak dotąd Plan B wyprodukowała takie filmy jak: Infiltracja Martina Scorsese, zdobywca czterech Oscarów, w tym za najlepsze film i reżyserię, Cena odwagi Michaela Winterbottoma, za który Angelina Jolie otrzymała Złoty Glob, nominacje do nagród Independent Spirit, Critics' Choice i nagrody Stowarzyszenia Aktorów Filmowych, Charlie i fabryka czekolady Tima Burtona z Johnnym Deppem w roli głównej, Biegając z nożyczkami Ryana Murphy'ego, za który Annette Bening otrzymała nominację do nagrody Złotego Globu, Troja i Zabójstwo Jesse’ego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda.

CATE BLANCHETT (Daisy) – ostatnią jej rolą była Irina Spałko w hicie kinowym Stevena Spielberga Indiana Jones i Królestwo Kryształowej Czaszki. Tego roku nominowano ją do dwóch Oscarów: jako najlepszą aktorkę pierwszoplanową za rolę w filmie Elizabeth: Złoty wiek i jako najlepszą aktorkę drugoplanową za rolę w filmie I’m Not There, co czyni z niej czwartą osobę w 80-letniej historii Akademii Filmowej, nominowaną do Oscara jako aktor dwukrotnie w tym samym roku. Ponadto za rolę w Złotym wieku otrzymała nominacje do nagród SAG i BAFTA. Za film I’m Not There również nominowano ją do tych nagród; na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji została uhonorowana nagrodą dla najlepszej aktorki, przyznano jej Nagrodę Złotego Globu w kategorii najlepsza aktorka drugoplanowa, a także nagrodę Independent Spirit.

Poprzednio Blanchett otrzymała statuetkę Oscara jako najlepsza aktorka drugoplanowa za krytycznie ocenioną rolę Katharine Hepburn w filmie Martina Scorsese Aviator. Za tę rolę uhonorowano ją także nagrodami BAFTA i SAG oraz nominacją do nagrody Złotego Globu. W roku 1999 Blanchett zdobyła pierwszą w swojej karierze nominację do Oscara, a także pierwszą nagrodę BAFTA i Złoty Glob za kreację innej znanej postaci - królowej Elżbiety I w obrazie Shekhara Kapura Elizabeth. Następnie otrzymała nominacje do Oscara, Złotego Globu i nagrody Stowarzyszenia Aktorów Filmowych za rolę w filmie Notatki o skandalu, w którym partnerowała Judi Dench.

Nowsze filmy z udziałem Blanchett to Dobry Niemiec w reżyserii Stevena Soderbergha, gdzie partnerowali jej George Clooney i Tobey Maguire, oraz Babel z Bradem Pittem.

Blanchett otrzymała również nominację do Nagrody Złotego Globu w kategorii najlepsza aktorka za tytułową rolę w obrazie Joela Schumachera Veronica Guerin i występ w filmie Barry’ego Levinsona Włamanie na śniadanie. Inne produkcje z jej udziałem to trylogia Władca pierścieni, Podwodne życie ze Stevem Zissou Wesa Andersona, Kawa i papierosy Jima Jarmuscha (za rolę w tym filmie nominowano ją do nagrody Independent Spirit), Zaginione Rona Howarda z Tommym Lee Jonesem, Charlotte Gray Gilliana Armstronga, Kroniki portowe Lasse Hallstroma z Kevinem Spaceyem, Płotka Rowana Woodsa z Samem Neillem i Hugonem Weavingiem (nagroda AFI w kategorii najlepsza aktorka), Zmęczenie materiału Mike’a Newella z Johnem Cusackiem, Idealny mąż Olivera Parkera, Utalentowany pan Ripley Anthony’ego Minghelli (nominacja do nagrody BAFTA w kategorii najlepsza aktorka drugoplanowa), Dotyk przeznaczenia Sama Raimiego oraz Człowiek, który płakał (najlepsza aktorka drugoplanowa według komisji National Board of Review).

Jako absolwentka Narodowego Instytutu Sztuki Dramatycznej (NIDA), pierwsze kroki w swojej filmowej karierze stawiała u Bruce’a Beresforda w filmach Rajska droga i Dzięki Bogu spotkał Lizzie (nagrody Australijskiego Instytutu Filmowego (AFI) oraz krytyków filmowych w kategorii najlepsza aktorka drugoplanowa). Zagrała również w obrazie Oscar i Lucinda Gilliana Armstronga u boku Ralpha Fiennesa (nominacja AFI w kategorii najlepsza aktorka).

Blanchett jest również aktywną aktorką teatralną. Współpracuje w szczególności z grupą Company B, rezydującą w teatrze Belvoir Street w Sydney, pod kierownictwem Neila Armfielda. Jej role to m.in. Miranda w Burzy, Ofelia w Hamlecie, (nominacja do nagrody Green Room), Nina w Mewie i Rose w The Blind Giant is Dancing. Współpraca z Sydney Theatre Company zaowocowała rolami w Top Girls Caryl Churchill, Oleannie Davida Mameta (nagroda krytyków teatralnych Miasta Sydney w kategorii najlepsza aktorka), Sweet Phoebe Michaela Gowa i Kafka Dances Timothy’ego Daly (za tę kreację otrzymała nagrodę Koła Krytyków w kategorii najlepszy debiutant). W teatrze Almeida w londyńskiej dzielnicy West End Blanchett zagrała w 1999 r. rolę Susan Traheren w spektaklu Plenty Davida Hare’a.

W roku 2004 Blanchett powróciła do Sydney Theatre Company, aby zagrać tytułową rolę w adaptacji sztuki Hedda Gabler w reżyserii Andrew Uptona. Przedstawienie było znakomicie oceniane przez krytyków, a Cate otrzymała prestiżową nagrodę Helpmanna w kategorii najlepsza aktorka w sztuce. Spektakl przeniesiono do Akademii Muzycznej na Brooklynie w 2006 r. – był to debiut aktorki na deskach nowojorskich teatrów.

Jako reżyser Cate Blanchett zadebiutowała sztuką A Kind of Alask w Sydney Theatre Company. Kolejne jej produkcje to Blackbird Davida Harrowera i Rok magicznego myślenia Joan Didion.

Blanchett jest członkinią Australian Museum Board of Trustees i ambasadorką fundacji ACF (Australian Conservation Foundation), SolarAid, Australijskiego Instytutu Filmowego i Festiwalu Filmowego w Sydney.

Wspólnie z mężem, Andrew Uptonem, otrzymali niedawno miano co-artistic directors Sydney Theatre Company. Ich debiutancki sezon rozpocznie się 2009 r.

TARAJI P. HENSON (Queenie) – po raz pierwszy zwróciła na siebie uwagę rolą w filmie Hustle and Flow. Nowsze filmy jej udziałem to m.in. Talk to Me u boku Dona Cheadle’a, komedia sensacyjna As w rękawie z Jeremym Pivenem, Alicią Keys i Benem Affleckiem oraz The Family That Preys Tylera Perry’ego z Kathy Bates i Alfre Woodardem.

Wkrótce na ekrany kin wejdą nowe filmy z udziałem aktorki: Hurricane Season Lil' Wayne z Forestem Whitakerem i Not Easily Broken z Morrisem Chestnutem, w reżyserii Billa Duke’a. Obecnie Henson jest w trakcie realizacji niezależnej produkcji pt. Once Fallen z Edem Harrisem i Amy Madigan. Gra również w serialu Davida E. Kelly Boston Legal, powraca także jako córka Loretty Devine Patti w serialu emitowanym w telewizji ABC pt. Eli Stone. Aktorka występuje ponadto w teledysku do najnowszego singla brytyjskiej wokalistki Estelle Pretty Please.

Henson otrzymała miano wybitnej aktorki drugoplanowej w filmie długometrażowym na gali Black Movie Awards 2005. Nagrodzono ją na festiwalu BET Awards 2006 jako najlepszą aktorkę za kreację Shug w odważnym filmie Hustle and Flow produkcji zdobywcy Oscara Johna Singletona, z udziałem Terrence’a Howarda. Aktorka otrzymała dwie nominacje na festiwalu MTV Movie Awards 2006, m.in. w kategorii najlepsza rola przełomowa. Hustle and Flow to także wokalny debiut Henson – śpiewany przez nią utwór znalazł się na ścieżce dźwiękowej filmu, aktorka natomiast wykonała oscarową piosenkę It's Hard Out Here for a Pimp w 78. rocznicę Nagród Akademii. Po raz trzeci zagrała u Johna Singletona w filmie Czterej bracia z Markiem Wahlbergiem i Andre 3000 dla wytwórni Paramount Pictures. Henson zagrała również z Sanaą Lathan i Simonem Bakerem w produkcji Something New, a także pamiętną rolę Yvette, pięknej przyjaciółki Jody’ego (Tyrese) w filmie Baby Boy, którego scenarzystą, producentem i reżyserem był John Singleton.

Przez trzy lata występowała jako detektyw w serialu telewizji Lifetime The Division. Grała również w produkcji CBS Murder She Wrote Movie: The Last Free Man (Napisała: morderstwo. Ostatni wolny człowiek) u boku Angeli Lansbury i Phylicii Rashad. Pojawiła się również w serialach telewizyjnych, takich jak Ostry dyżur, Strong Medicine, CSI, Dr House i inne.

Henson urodziła się i dorastała w Waszyngtonie, ukończyła Howard University. Obecnie mieszka w Los Angeles. Aktorka z pasją pomaga niepełnosprawnym i biednym dzieciom. – Zawsze powtarzam im, że najważniejsza jest wiara we własne umiejętności. Pewność siebie to przepis na sukces.

JULIA ORMOND (Caroline) urodziła się w Epsom w hrabstwie Surrey w Anglii. Swoją miłość do teatru odkryła, grając w szkolnych przedstawieniach, a następnie studiując dramaturgię w akademii Webber-Douglas Academy of Dramatic Arts w Londynie. Po studiach postanowiła pracować w teatrze, aż wreszcie otrzymała propozycję gry w serialu telewizyjnym Traffik.

Po kilku latach solidnej pracy na scenie i w telewizji, Ormond przyjęła znakomicie ocenioną rolę w filmie biograficznym Stalin, w którym grała nieszczęśliwą żonę dyktatora. Kreacja ta skłoniła reżysera Edwarda Zwicka do obsadzenia aktorki w roli bohaterki epickiej historii Wichry namiętności u boku Brada Pitta. Kolejne wcielenia Ormond to: Ginewra w Rycerzu króla Artura z Seanem Connerym w roli władcy i Richardem Gere’em grającym sir Lancelota oraz w remake’u Sabriny Sydneya Pollacka u boku Harrisona Forda.

Nowsze filmy z udziałem aktorki to: Inland Empire Davida Lyncha, a także Kit Kittredge: An American Girl z Abigail Breslin. Ormond można również zobaczyć w filmach Stevena Soderbergha Che z Benicio Del Toro i Oprawca u boku Billa Pullmana.

Występowała także w produkcjach międzynarodowych, takich jak Biały labirynt, Cyrulik syberyjski i Ruch oporu.

Ormond wyprodukowała również nagrodzony Emmy dokument Calling the Ghosts, opowiadający historię dwóch ocalałych z serbskiego obozu wojennego Omarska. Ponadto jest znaną aktywistką społeczną, angażującą się w akcje humanitarne. Jest prezesem stowarzyszenia ASSET (The Alliance to Stop Slavery and End Trafficking), pozarządowej organizacji działającej na rzecz zniesienia niewolnictwa na świecie, wspierającej rozwiązania systemowe z tym związane. Jest również Ambasadorem Dobrej Woli ONZ, przeciwdziałającym handlowi narkotykami, zbrodni i niewolnictwu, a także założycielką organizacji FilmAid International.

JASON FLEMYNG (Thomas Button) to wspaniały, wszechstronnie utalentowany aktor, który jako mocna osobowość sceniczna zasłużył sobie na miano jednego z najbardziej interesujących współczesnych artystów brytyjskich.

Niedawno można go było obejrzeć w filmie Gwiezdny pył, będącym czwartym epizodem współpracy aktora z Matthew Vaughnem. Wcześniej grał Szalonego Larry’ego w reżyserskim debiucie Vaughna Przekładaniec z Danielem Craigiem. Początki kariery Flemynga związane były z dwoma produkcjami w reżyserii Guya Ritchiego: debiucie Porachunki i kontynuacji Przekręt (oba filmy wyprodukował Vaughn).

Znany z kreacji wyrazistych postaci Flemyng wystąpił w filmach Liga niezwykłych dżentelmenów z Seanem Connerym, Gwiazda rocka wytwórni Warner Bros. z Markiem Wahlbergiem i Jennifer Aniston, Z piekła rodem braci Hughes obok Johnny’ego Deppa i Ukryte pragnienia Bernardo Bertolucciego u boku Liv Tyler. Inne filmy z jego udziałem to m.in. Ciśnienie, Purpurowe skrzypce, Śmiertelny rejs, Jak trzcina na wietrze oraz Alive and Kicking. Pisząc o pracy Flemynga dla telewizji, należy wspomnieć produkcje Alicja w krainie czarów NBC, A Question of Attribution Johna Schlesingera dla BBC i For the Greater Good w reżyserii Danny’ego Boyle’a. Grał również rolę Jima Corbetta w produkcji telewizji BBC The Man-Eating Leopard of Rudraprayag, opowiadającym prawdziwą historię polowania Corbetta na najgroźniejszego ludożerczego lamparta kolonialnych Indii w 1925 r.

Flemyng ma na swoim koncie również kilka ról teatralnych dla Królewskiego Towarzystwa Szekspirowskiego (Barbican), m.in. w Koriolanie, Jak wam się podoba, Moscow Gold, Barbarzyńcach i Wszystko dobre, co się dobrze kończy.

ELIAS KOTEAS (Pan Gateau) rozpoczynał karierę, grając w filmach Pełnia księżyca w Blue Water i Malarek. Za ten ostatni otrzymał pierwszą ze swoich dwóch nominacji do Nagrody Genie w kategorii najlepszy aktor.

Kolejne jego filmy to Crash Davida Cronenberga, a także kilka obrazów w reżyserii Atoma Egoyana, w tym Likwidator, Klub EXOTICA (nominacja do Nagrody Genie za rolę drugoplanową) i Ararat (Nagroda Genie za najlepszą rolę drugoplanową).

Koteas pojawił się również w takich filmach jak Hit Me Stevena Shainberga, Gattace Andrew Niccola, W sieci zła Gregory’ego Hoblita, Uczeń szatana Bryana Singera, Pełnia życia Richarda LaGravanese'a, nominowana do Oscara Cienka czerwona linia Terrence’a Malicka, Nowokaina Davida Atkinsa, Uciec przed śmiercią i Najwspanialsza gra w dziejach w reżyserii Billa Paxtona.

Nowsze filmy z udziałem aktora to: Strzelec Antoine’a Fuqua, Zew krwi Jamesa Isaaca i Zodiak Davida Finchera. Już wkrótce na ekrany kin wejdą kolejne obrazy, w których gra Koteas: Shutter Island Martina Scorsese, The Haunting in Connecticut u boku Virginii Madsen i thriller science fiction The 4th Kind.

Koteas ma również na koncie role telewizyjne, m.in. nominowany do nagrody Emmy Traffic: The Mini-Series, produkcje kanału HBO Strzał w serce, w której zagrał znanego mordercę Gary’ego Gilmore’a, i Sugartime, a także dramat Hortona Foote'a The Habitation of Dragons.

Koteas ukończył Amerykańską Akademię Sztuk Dramatycznych. Należy do prestiżowego Actors' Studio. Występował w wielu produkcjach teatralnych, takich jak Pauli Vogel Hot 'N' Throbbing, Pocałunek kobiety-pająka i True West Sama Sheparda w reżyserii Matthew Warchusa, przedstawiony na Broadwayu.

TILDA SWINTON (Elizabeth Abbott) zdobyła Oscara i nagrodę BAFTA, a także nominacje do nagrody Stowarzyszenia Aktorów Ekranowych i Złotego Globu za rolę w filmie Tony’ego Gilroya Michael Clayton, w którym wystąpiła u boku George’a Clooneya, partnerującego jej później w thrillerze komediowym braci Joela i Ethana Coenów pt. Tajne przez poufne, wyświetlonym po raz pierwszy na otwarciu Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Wenecji 2008. Swinton już wcześniej otrzymała nominację do Nagrody Złotego Globu i nagrody Independent Spirit za film Davida Siegela i Scotta McGehee Na samym dnie.

Swinton, z pochodzenia Szkotka, rozpoczęła karierę u boku angielskiego reżysera Dereka Jarmana w roku 1985 w filmie Caravaggio. Zrealizowali wspólnie kilka innych produkcji, w tym The Last of England, The Garden, Wojenne Requiem, Edward II (nagroda dla najlepszej aktorki na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji w 1991 r.) i Wittgenstein. Jarman zmarł w 1994 r.

Aktorka stała się rozpoznawalna dla szerszej międzynarodowej publiczności w roku 1992, dzięki kreacji w obrazie Orlando w reżyserii Sally Potter, nakręconym na podstawie powieści Virginii Woolf. Od tej pory zagrała w takich filmach jak: Lynn Hershman-Leeson, Conceiving Ada, Teknolust (w którym zagrała aż cztery role), Kobiece perwersje Susan Streitfeld, Love is the Devil Johna Maybury'ego, Possible Worlds Roberta Lepage'a, Niebiańska plaża Danny’ego Boyle’a, Vanilla Sky Cameron Crowe, nagrodzona Oscarem Adaptacja Spike’a Jonze'a, Młody Adam Davida Mackenziego, dwa filmy u boku Keanu Reevesa – Rodzinka Mike’a Millsa i Constantine Francisa Lawrence'a, Człowiek z Londynu Béli Tarra, dwie części Opowieści z Narnii Andrew Adamsona oraz mająca premierę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie w 2008 r. Julia Ericka Zonki.

Aktorka zagrała ostatnio rolę w nowym filmie Jima Jarmuscha The Limits of Control, a także pojawiła się w jego Broken Flowers.

JARED HARRIS (Kapitan Mike) – wykonawca charyzmatyczny zarówno na ekranie, jak i prywatnie. Jest jednym z najbardziej uznanych aktorów swojego pokolenia. Ostatnio występował w filmie Kobieta w błękitnej wodzie M. Nighta Shyamalana i krytycznie ocenionym miniserialu BBC To Ends of The Earth.

Inne produkcje z jego udziałem to: Sylvia z Gwyneth Paltrow, Resident Evil: Apokalipsa i Brzuchomówca, w którym partnerował zdobywcy Oscara Adrienowi Brody’emu i Milli Jovovich. Uznanie zdobył, odtwarzając znakomitą rolę wpływowego amerykańskiego artysty popkultury Andy’ego Warhola w gorąco przyjętym filmie Zastrzeliłem Andy’ego Warhola (na rejestrowanym na taśmie wideo przesłuchaniu do tej roli Harris, w prawdziwym stylu Warhola, wyposażony w kamerę sam rozpoczął nagrywanie kierownika obsady). Harris zdobył reputację aktora wcielającego się w postaci nietuzinkowe, takie jak upośledzony umysłowo sprzątacz w filmie Wayne’a Wanga i Paula Austera Dym i Brooklyn Boogie, agresywny myśliwy w Truposzu Jima Jarmuscha, popijający, nieudolny brat Toma Cruise’a w filmie Za horyzontem i niechlujny rosyjski taksówkarz w obrazie Todda Solondza Happiness, za którą obsada otrzymała nagrodę zespołową National Board of Review Acting Ensemble Award w 1999 r. Wystąpił również w fascynującym obrazie Sunday, któremu przyznano nagrodę jury za najlepszy film i najlepszy scenariusz na Sundance Film Festival w 1997 r.

Harris po raz pierwszy pojawił się na ekranie w debiucie reżyserskim swojego starszego brata Damiana pt. The Rachel Papers w 1989 r. Harris był rozpoznawalny, nie szczędzono mu pochwał za kreacje postaci, m.in. Henryka VIII w improwizowanej produkcji Kochanice króla dla telewizji BBC2. W serwisie Salon.com napisano, że Harris "wywołuje dreszcz serca" w odniesieniu do jego kreacji Johna Lennona obok Adiana Quinna w roli Paula McCartneya w filmie Michaela Lindsay-Hogga Two of Us, zaś Anita Gates z The New York Times, oceniając jego rolę w obrazie B. Monkey Michaela Radforda u boku Asii Argento, powiedziała że Jared Harris staje się jednym z najbardziej fascynujących współczesnych aktorów. Występował również obok Kierana Culkina, Claire Danes i Jeffa Goldbluma w filmie Ucieczka od życia, napisanym i reżyserowanym przez Burra Steersa.

Jared Harris, syn sławnego irlandzkiego aktora Richarda Harrisa, urodził się w Londynie. Ukończył studia dramatyczne i literaturoznawcze na Duke University. Potem wstąpił do Królewskiego Towarzystwa Szekspirowskiego. Pracował dla kilku sławnych nowojorskich teatrów, m.in. przy Festiwalu Szekspirowskim, dla New Group, New Jersey Shakespeare Company, Vineyard Theater i Manhattan Theater Club.

ELLE FANNING (Daisy w wieku 6 lat) – to żywiołowa, inteligentna dziesięcioletnia aktorka. Debiutowała rolą młodej Lucy w filmie Sam studia filmowego New Line Cinema. Następnie zagrała u boku Eddiego Murphy’ego w komedii familijnej Małolaty u taty, produkcji Revolution Studios (za rolę w tym filmie zdobyła pierwszą nominację do Nagrody Młodych Artystów).

W roku 2004 zagrała obok Jeffa Bridgesa i Kim Basinger w filmie wytwórni Focus Films pt. Drzwi w podłodze w reżyserii Toda Williama, a niedługo później w Dziękujemy ci, Winn-Dixie z Cicely Tyson i Dave’em Matthewsem. W roku 2006 została dwukrotnie nominowana do Nagrody Młodych Artystów za role w nominowanym do Oscara filmie Babel z Bradem Pittem i Cate Blanchett oraz miniserialu SF Zagubiony pokój z Peterem Krause. Tego samego roku Fanning ukończyła pracę nad filmem Droga do przebaczenia, w którym zagrała rolę Emmy Learner, ośmioletniej córki Joaquina Phoeniksa i Jennifer Connelly.

W roku 2008 aktorka zagrała tytułową rolę w obrazie Phoebe in Wonderland u boku Felicity Huffman i Patricii Clarkson. Film zaprezentowano po raz pierwszy na Sundance Film Festival 2008. Ostatnio ukończyła pracę nad produkcją The Nutcracker: The Untold Story, historią traktującą o Wiedniu w latach 20. XX w. Film, w którym grają również John Turturro i Nathan Lane, stanowi ponadczasową opowieść o dziewczynce, która w Wigilię otrzymuje od ojca chrzestnego niezwykłą lalkę.

Fanning ma również na swoim koncie wiele ról telewizyjnych. Występowała w serialach CSI: Kryminalne zagadki Miami i CSI: Kryminalne zagadki Nowego Jorku, gościnnie w serialach Dr House, Zabójcze umysły, Potyczki Amy oraz Seks, kasa i kłopoty. Nakręciła również kilka spotów reklamowych dla koncernu Toyota, Smuckers i Target, a także wystąpiła na gali z okazji 30. rocznicy Vogue Bambini.

Fanning nie traci energii, czerpie radość z aktorstwa i tańca. Mieszka z rodzicami Joy i Steve’em oraz siostrą Dakotą w Los Angeles.

MAHERSHALHASHBAZ ALI (Tizzy) – występuje obok Harrisona Forda i Seana Penna w filmie Wayne’a Kramera Crossing Over, który wejdzie na ekrany kin w 2009 r., i stopniowo zyskuje uznanie w Hollywood.

Urodzony w Oakland w stanie Kalifornia, Ali dorastał w sąsiednim mieście Hayward, wychowywany przez rodziców i dalszą rodzinę. Planował karierę koszykarza ligi NBA, grając w drużynie St. Mary’s College w Moradze (na wschód od Berkeley), gdzie uzyskał stopień licencjata w dziedzinie komunikacji masowej. Jednak we wczesnych szkolnych latach pobrał lekcję aktorstwa, co odmieniło jego losy. Później zagrał w szkolnej produkcji Spunk.

Po ukończeniu uczelni Ali zadebiutował jako aktor w trakcie California Shakespeare Festival w Orindzie w Kalifornii, a następnie przyjęto go do prestiżowego programu dramatycznego na Uniwersytecie w Nowym Jorku. Studiując, Ali pojawił się w produkcjach: Blues for an Alabama Sky, Szkoła obmowy, A Lie of the Mind, Domek lalki, Monkey in the Middle, Kupiec wenecki, The New Place i Secret Injury, Secret Revenge. Ponadto wystąpił dla waszyngtońskiej Arena Stage w głównej roli Jacka Jeffersona w Wielkiej nadziei białych, w Wielkim marszu i w Jacku i Jill.

Ali był rozdarty między teatrem a telewizją. Występował jako dr Trey Sanders w serial telewizyjnym Jordan, potem w takich produkcjach jak Nowojorscy gliniarze, Raport o zagrożeniach, CSI: Kryminalne zagadki Miami i Napiętnowany.

Później regularnie grał w serialu 4400, gorąco przyjętym show USA Network, trwającym cztery sezony. Rola Richarda Tylera, pilota z czasów wojny wietnamskiej, zjednała mu wielu fanów i przychylność krytyków.

DAVID FINCHER (reżyser) zadebiutował w 1992 r. filmem Obcy 3. W roku 1995 wyreżyserował Siedem, wysoko oceniany dramat kryminalny o dwóch detektywach (granych przez Brada Pitta i Morgana Freemana) na tropie seryjnego mordercy wybierającego na swoje ofiary ludzi, którzy popełnili jeden z siedmiu grzechów głównych. Film zarobił na całym świecie ponad 325 mln dolarów, a jego innowacyjna konstrukcja i tytuł wywarły ogromny wpływ na późniejsze filmy z tego gatunku.

W roku 1997 Fincher wyreżyserował film Gra z Michaelem Douglasem i Seanem Pennem w rolach głównych, mroczną historię przygodową, opowiadającą o snobistycznym biznesmenie z San Francisco, który otrzymuje od młodszego brata nietypowy prezent – staje się przez niego nieświadomym graczem w zabawie, która przejmuje kontrolę nad jego życiem. W roku 1999 powrócił do pracy w duecie z Bradem Pittem w filmie Podziemny krąg, nakręconym na podstawie powieści Chucka Palahniuka. Obraz, w którym gościły nazwiska takie jak Edward Norton czy Helena Bonham Carter, został doceniony przez krytyków i stworzył grunt dla następnych produkcji.

W roku 2002 Fincher wyreżyserował film Azyl z Jodie Foster, Forestem Whitakerem, Dwightem Yoakumem i Jaredem Leto w rolach głównych. Była to kameralna produkcja, wykorzystująca innowacyjne techniki grafiki komputerowej, opowiadająca o samotnej matce, która ukrywa się z córką w zabezpieczonym pokoju we własnym domu przed włamywaczami poszukującymi zaginionej fortuny.

Przed Ciekawym przypadkiem Benjamina Buttona Fincher wyreżyserował znakomity Zodiak. W roku 2007 film zebrał doskonałe oceny i został wymieniony na ponad 150 listach najlepszych filmów w historii kina, m.in. w Entertainment Weekly, USA Today i The Washington Post.

Zdobywca Oscara ERIC ROTH (scenarzysta, scenopisarz) był studentem Uniwersytetu Stanu Kalifornia w Santa Barbara, Columbia University i UCLA. Studiując na UCLA, otrzymał nagrodę Samuela Goldwyna. Jego debiutem był scenariusz filmu The Nickel Ride Roberta Mulligana, pokazanego po raz pierwszy na festiwalu w Cannes w 1975 r. Wśród filmów Rotha znajdują się: Podejrzany z Cher i Dennisem Quaidem, Mr. Jones z Richardem Gere’em, w reżyserii Mike’a Figgisa, Sierpniowa rapsodia Akiry Kurosawy, Forrest Gump, za którego otrzymał Oscara i nagrodę Gildii Scenarzystów za najlepszy scenariusz adaptowany, Zaklinacz koni Roberta Redforda, Informator Michaela Manna z Alem Pacino i Russellem Crowe’em w rolach głównych, za który został nominowany do Oscara i nagrody Gildii Scenarzystów i otrzymał nagrodę Humanitas. Napisał również scenariusz filmu Ali w reżyserii Michaela Manna z Willem Smithem w roli tytułowej. Współtworzył scenariusz nominowanego do Oscara 2005 Monachium w reżyserii Stevena Spielberga, oraz Dobrego agenta z Mattem Damonem, Angeliną Jolie i Robertem De Niro, w reżyserii tego ostatniego.

Obecnie Roth pracuje nad filmami Hatfields and McCoys dla wytwórni Warner Bros., Extremely Loud and Incredibly Close dla Warner Bros. i Paramount, a wkrótce rozpocznie scenariusz do filmu The Devil in the White City dla wytwórni Paramount. Jego córka, Vanessa Roth, zdobyła Oscara w 2007 r. za najlepszy krótkometrażowy film dokumentalny z obrazem Freeheld.

Roth mieszka w Los Angeles z żoną Debrą Greenfield, prawniczką i wykładowcą na wydziale genetyki i prawa na UCLA. Ma pięcioro dzieci i pięcioro wnucząt.

ROBIN SWICORD (scenarzysta, scenopisarz) znana jest głównie jako scenarzystka (Wyznania gejszy, Małe kobietki, Matylda, Shag, Rodzina Perezów, Totalna magia) i dramaturg (Last Days at the Dixie Girl Café, Criminal Minds). Ostatnio Swicord zadebiutowała jako reżyser filmu pełnometrażowego pt. Klub miłośników Jane Austen Sony Pictures Classics, do którego również napisała scenariusz adaptacyjny. Obecnie pracuje z producentką Wendy Finerman (Forrest Gump, Diabeł ubiera się u Prady) nad komedią romantyczną dla nowej wytwórni CBS Films, pt. Didn’t Like Him Anyway, o niechcianym medium. W nadchodzących miesiącach Swicord ma napisać scenariusz i wyreżyserować thriller pt. The Alibi Club dla wytwórni Universal.

Pierwszy szkic Ciekawego przypadku Benjamina Buttona Robin Swicord napisała w styczniu 1990 r. Magazyn Premiere umieścił tę wersję na liście dziesięciu najlepszych niewyprodukowanych scenariuszy. W ciągu kolejnych dziesięciu lat Swicord napisała ponad dwanaście kolejnych szkiców; scenariusz ulegał ciągłym zmianom w dwóch różnych studiach, poddawany był nieustannej analizie przez najlepszych reżyserów i producentów, zanim rozpoczęto produkcję.

Urodzona w Karolinie Południowej Swicord dorastała w północnej, rolniczej części półwyspu Floryda i południowej części stanu Georgia. Jej sztuki, podobnie jak i scenariusz filmu Shag (którego tytuł pochodzi od nazwy konkursu tanecznego przeprowadzanego na południowym wybrzeżu USA), umiejscawiane są właśnie w tej części świata. Pisanie i kręcenie filmów krótkometrażowych rozpoczęła, studiując literaturę angielską i teatr na Uniwersytecie Stanu Floryda.

Mężem Robin Swicord jest dramaturg i scenarzysta Nicholas Kazan. Razem z dwiema córkami mieszkają w Santa Monica w Kalifornii i na wyspie Vashon w Puget Sound, w stanie Waszyngton.

Swicord jest aktywną członkinią Gildii Scenarzystów Amerykańskich, należy do zarządu West Foundation, gdzie rozpoczęła tworzenie społecznego programu edukacyjnego WGA; w tym samym roku ustanowiła Industry Support Fund (fundusz wsparcia przemysłu), który kwotą ponad 0,5 mln $ zasilił w postaci dotacji finansowych przedstawicieli zawodów, które nie są bezpośrednio związane z pisaniem scenariuszy, a które jednak dotknął niedawny strajk scenarzystów. Jest powierniczką funduszu Writers Guild Pension and Health Fund, a ostatnio znalazła się w komitecie inauguracyjnym Center for the Study of Women in Television and Film na Uniwersytecie Stanowym w San Diego State, prowadzonym przez dr Marthę Lauzen.

KATHLEEN KENNEDY (producent) rekordowe osiągnięcia uczyniły ją jednym z najbardziej wziętych producentów w dzisiejszym przemyśle filmowym. Na jej koncie znajdują się takie kasowe hity jak E.T., Park Jurajski czy Szósty zmysł.

Kennedy jest obecnie szefową The Kennedy/Marshall Company, którą otworzyła wspólnie z reżyserem i producentem Frankiem Marshallem w 1992 r. Pod marką tą wyprodukowano takie obrazy jak Szósty zmysł (sześć nominacji do Oscara, w tym za najlepszy film), Niepokonany Seabiscuit (siedem nominacji do Oscara, w tym za najlepszy film) czy trylogia o losach Jasona Bourne’a: Tożsamość Bourne’a, Krucjata Bourne’a i Ultimatum Bourne’a, która pozwoliła nam na nowo odkryć thriller szpiegowski.

Ostatnio Kennedy wyprodukowała nominowany do Oscara hit Motyl i skafander, adaptację poruszającego pamiętnika Jean-Dominique’a Bauby, w reżyserii Juliana Schnabela ze scenariuszem Ronalda Harwooda, i Persepolis na podstawie autobiograficznego komiksu Marjane Satrapi o młodej dziewczynie dorastającej podczas rewolucji irańskiej. Spółka Kennedy/Marshall Company wyprodukowała ponadto Kroniki Spiderwick na podstawie popularnej serii książek dla dzieci.

Pracując jako asystentka producenta podczas realizacji filmu 1941, Kennedy rozpoczęła udaną współpracę ze Stevenem Spielbergiem. Wyprodukowała Poszukiwaczy zaginionej arki, współprodukowała Ducha, a także zajęła się produkcją E.T. Kiedy film stawał się międzynarodowym hitem, Spielberg, Kennedy i Marshall byli już w trakcie realizacji filmu Indiana Jones i Świątynia Zagłady, który para Kennedy-Marshall wyprodukowała wspólnie z George’em Lucasem. Współpraca z twórcą Gwiezdnych wojen zaowocowała również filmem Indiana Jones i ostatnia krucjata, a także długo oczekiwaną częścią czwartą Indiana Jones i Królestwo Kryształowej Czaszki, która stała się światowym hitem lata 2008. Obecnie produkuje film Tintin, kinową serię w reżyserii Stevena Spielberga i Petera Jacksona, na podstawie kultowej postaci powołanej do życia przez Georgesa Remi (pseudonim Hergé).

W roku 1982 wspólnie ze Spielbergiem i Marshallem Kennedy otworzyła Amblin Entertainment, w którym wyprodukowała wiele filmów, m.in. Hook, Na zawsze, Gremliny rozrabiają, Młody Sherlock Holmes, Goonies, Interkosmos, Bez baterii nie działa, Joe kontra wulkan, Amerykańska opowieść: Feiwel rusza na Zachód, Przylądek strachu oraz Arachnofobię, debiut reżyserski Franka Marshalla z 1990 r.

Kennedy wspólnie ze Spielbergiem, Marshallem i Quincy Jonesem wyprodukowała Kolor purpury, nagrodzony jedenastoma nominacjami do Oscara w 1985 r., m.in. za najlepszy film, a następnie razem ze Spielbergiem i Marshallem w 1985 roku kasowy hit Powrót do przyszłości oraz dwie kolejne części: Powrót do przyszłości II i Powrót do przyszłości III.

W roku 1988 Kennedy znów wyróżniono propozycją wyprodukowania kasowego filmu Kto wrobił królika Rogera?, nad którym pracowała wspólnie z Marshallem i Robertem Wattsem. Jej następną produkcją we współpracy z Marshallem i Spielbergiem był film w reżyserii tego drugiego, Imperium Słońca (tytuł najlepszego filmu roku przyznany przez National Board of Review).

Kennedy pracowała jako producent wykonawczy nad znakomitym dramatem w reżyserii Spielberga, opowiadającym o piekle Holokaustu - Lista Schindlera, który zdobył siedem Oscarów w 1993 r., w tym w kategoriach najlepszy reżyser i najlepszy film. W tym samym roku powróciła do współpracy z Robertem Wattsem i wspólnie z nim wyprodukowała drugi film Marshalla - Alive, dramat w Andach.

W roku 1995 Kennedy zajęła się produkcją filmu pt. Co się wydarzyło w Madison County w reżyserii Clinta Eastwooda, dla wytwórni Amblin Entertainment/Malpaso Production, a następnie, również dla Amblin Entertainment – thrillera Twister Jana DeBonta, który wyprodukowała wspólnie z Ianem Bryce’em. Kennedy pracowała również jako producent wykonawczy przy drugiej części Parku Jurajskiego Spielberga pt. Zaginiony świat.

W latach 1999 i 2000 światło dzienne ujrzały trzy filmy produkcji Kennedy/Marshall Company: Cedry pod śniegiem Scotta Hicksa, Szósty zmysł z Bruce’em Willisem i Mapa świata z Sigourney Weaver i Julianne Moore. Kennedy/Marshall Company wyprodukowała także film wytwórni IMAX pt. Olympic Glory, którego premiera przypadła na maj 2000 r.

W 2001 r. Kennedy wyprodukowała thriller SF A.I. – Sztuczna inteligencja Spielberga z Bonnie Curtis w roli głównej i, wspólnie ze Spielbergiem i Geraldem Molenem, Park Jurajski III.

Następnego roku została producentem wykonawczym Znaków M. Night Shyamalana z Melem Gibsonem w roli głównej. W roku 2003, wspólnie z Marshallem, Garym Rossem i Jane Sindell, wyprodukowała popularny hit Niepokonany Seabiscuit. W 2005 r. Kennedy i Colin Wilson wyprodukowali Wojnę światów Stevena Spielberga z Tomem Cruise’em w roli głównej. Tego samego roku, znów z Wilsonem, a także z Barrym Mendelem i Spielbergiem, Kennedy wyprodukowała obraz tego ostatniego, Monachium, który zdobył pięć nominacji do Nagród Akademii, w tym za najlepszy film.

Kennedy zarządza Academy of Motion Pictures’ Producers Branch Executive Committee, a także jest członkinią Academy’s Board of Governors. Niedawno zakończyła prezesurę Gildii Producentów Amerykańskich, przez której członków została w 2006 r. uhonorowana najwyższą nagrodą stowarzyszenia Charles Fitzsimons Service Award. W 2008 r. wspólnie z Marshallem otrzymała od Gildii Producentów Amerykańskich nagrodę Davida O. Selznicka za specjalne osiągnięcia zawodowe.

Kariera FRANKA MARSHALLA (producent) rozpoczęła się od filmu Poszukiwacze zaginionej arki, epokowej współpracy ze Stevenem Spielbergiem, George’em Lucasem i Kathleen Kennedy, która zaowocowała kolejnymi częściami: Indiana Jones i Świątynia Zagłady, Indiana Jones i ostatnia krucjata oraz Indiana Jones i Królestwo Kryształowej Czaszki.

Marshall ma na swoim koncie ponad 50 filmów. Jest producentem wizjonerskim, który pomagał w kreowaniu filmu amerykańskiego, a także uznanym reżyserem i aktywnym działaczem życia społecznego i sportowego. Wśród wyprodukowanych przez niego obrazów należy wymienić kilka niezapomnianych filmowych dzieł wszech czasów, takich jak m.in. Duch, Gremliny rozrabiają, Goonies, Kolor purpury, Amerykańska opowieść, Imperium Słońca, Kto wrobił królika Rogera?, Pradawny ląd I: Pierwsza wielka przygoda, trylogia Powrót do przyszłości, Szósty zmysł, Niepokonany Seabiscuit i trylogia Jasona Bourne’a. Jego filmy wielokrotnie nominowano do Nagród Akademii, m.in. nominacje dla najlepszego filmu otrzymały produkcje Poszukiwacze zaginionej arki w 1982 r. i Kolor purpury w roku 1985 (ten ostatni wyprodukowany wspólnie ze Stevenem Spielbergiem, Quincym Jonesem i jego żoną, Kathleen Kennedy. Szósty zmysł, hit M. Night Shyamalana z 1999 r., nominowano do sześciu Nagród Akademii, a znakomity obraz Niepokonany Seabiscuit otrzymał siedem nominacji do Oscara, w tym dla najlepszego filmu.

Jako reżyser, Marshall zrealizował film Przygoda na Antarktydzie, a także thriller Arachnofobia, film Alive, dramat w Andach nakręcony na podstawie prawdziwych wydarzeń, przygodowy hit z 1995 r. Kongo, a także jeden odcinek nagrodzonego Emmy miniserialu telewizji HBO pt. Z Ziemi na Księżyc.

Marshall rozpoczął karierę kinową jako asystent Petera Bogdanovicha przy pracy nad jego klasykiem Targets. Reżyser poprosił go później o pomoc w charakterze kierownika planu w plenerze przy filmach Ostatni seans filmowy i No i co, doktorku?, aby następnie obsadzić go na stanowisku współproducenta przy kolejnych pięciu filmach, m.in. przy Papierowym księżycu i Ktoś tu kręci.

Marshall pracował jako producent liniowy przy filmie Martina Scorsese Ostatni walc, dokumencie muzycznym o grupie The Band. Następnie rozpoczął współpracę przy dwóch filmach z reżyserem Walterem Hillem. Przy pierwszym filmie, Kierowca, był współproducentem; przy drugim, Wojownicy – producentem wykonawczym. Dzięki tym produkcjom uzyskał status postaci kultowej wśród kinomanów. Marshall był także producentem liniowym przy legendarnym, niedokończonym filmie Orsona Wellesa Druga strona wiatru, do którego powracał między 1971 a 1976 r.

Długa i owocna współpraca ze Stevenem Spielbergiem i Kennedy rozpoczęła się w roku 1981, podczas kręcenia Poszukiwaczy zaginionej arki. Po udanych produkcjach E.T. (przy którym był naczelnym producentem) i Duch (którego wyprodukował) w 1981 r., trio to stworzyło potęgę branży producenckiej Amblin Entertainment. W trakcie pracy z Amblin Marshall wyprodukował takie filmy jak Fandango Kevina Reynoldsa, Młody Sherlock Holmes Barry’ego Levinsona, Gremliny rozrabiają Joe Dantego, trylogię Roberta Zemeckisa Powrót do przyszłości, Kto wrobił królika Rogera?, Na zawsze, Hook i Imperium Słońca Spielberga, a także swój reżyserski debiut Arachnofobię.

Marshall opuścił Amblin jesienią 1991 r., aby poświęcić się pracy reżyserskiej, i razem z Kathleen Kennedy założył Kennedy/Marshall Company. Do produkcji tej spółki należą tak różne filmy jak Indianin w kredensie Franka Oza, Cedry pod śniegiem Scotta Hicksa, Mapa świata z Sigourney Weaver i Julianne Moore, Szósty zmysł z Bruce’em Willisem i Haleyem Joelem Osmentem, Olympic Glory, pierwszy długometrażowy film o olimpiadzie, Znaki M. Night Shyamalana, Niepokonany Seabiscuit, prawdziwa historia nakręcona na podstawie bestsellera Laury Hillenbrand, w reżyserii Gary’ego Rossa, trylogia Jasona Bourne’a z Mattem Damonem w roli tytułowej: Tożsamość Bourne’a Douga Limana, Krucjata Bourne’a i zeszłoroczny hit Ultimatum Bourne’a, oba w reżyserii Paula Greengrassa.

Spółka Kennedy/Marshall Company wyprodukowała również Kroniki Spiderwick, nakręcone na podstawie popularnej serii książek dla dzieci, opowiadającej o niewidzialnym świecie wróżek, który istnieje wokół nas, film Motyl i skafander, gorąco przyjętą adaptację poruszającego pamiętnika Jean-Dominique’a Bauby w reżyserii uznanego twórcy Schnabela, ze scenariuszem zdobywcy Oscara Ronalda Harwooda, za który to obraz Schnabel otrzymał Złotą Palmę na festiwalu w Cannes jako najlepszy reżyser i nominowano go do Oscara, angielskojęzyczną wersję francuskiego filmu animowanego Persepolis, stworzonego na podstawie autobiograficznego komiksu Marjane Satrapi o młodej dziewczynie dorastającej podczas rewolucji irańskiej, który otrzymał Nagrodę Jury na festiwalu w Cannes i nominację do Oscara za najlepszy film animowany, a także obraz Crossing Over w reżyserii Wayne’a Kramera. Obecnie spółka Kennedy/Marshall pracuje nad wydaniem filmu dokumentalnego wytwórni IMAX Roving Mars o odkrywaniu czerwonej planety, który Marshall wyprodukował wspólnie z reżyserem George’em Butlerem.

Marshall urodził się w Los Angeles jako syn kompozytora, Jacka Marshalla. Będąc studentem UCLA, trenował bieganie, a przez trzy lata był uniwersyteckim mistrzem w piłce nożnej. Łącząc ze sobą pasję muzyczną i sportową, wspólnie z pierwszym lekkoatletą Ameryki, Steve’em Scottem, zorganizował w 1998 r. w San Diego pierwszy Rock‘N’Roll Marathon, uznany za największy debiutancki maraton w historii. Przez ponad dekadę Marshall był członkiem Komitetu Olimpijskiego Stanów Zjednoczonych, a w roku 2005 odebrał prestiżowe odznaczenie Olympic Shield. Obecnie działa w zarządzie kierowniczym USA Gymnastics Board of Directors. Zeszłego lata wyróżniono go w galerii sław U.S. Olympic Hall of Fame. Obecnie jest członkiem zarządu Los Angeles Sports Council, Athletes for Hope i The Governor’s Council on Physical Fitness, a także współprezesem Mentor LA i członkiem zarządu powierników Fundacji UCLA. Jest laureatem prestiżowych nagród: American Academy of Achievement Award, UCLA Alumni Professional Achievement Award i California Mentor Initiative’s Leadership Award. W 2008 r. wspólnie z Kennedy otrzymał od Gildii Producentów Amerykańskich nagrodę Davida O. Selznicka za specjalne osiągnięcia zawodowe.

CEÁN CHAFFIN (producent), odkąd wspólnie z Davidem Fincherem pracowała nad kampanią reklamową Coca-Coli w Japonii w 1992 r., wyprodukowała cztery filmy tego reżysera: Grę z 1997 r., dramat przygodowy z Michaelem Douglasem i Seanem Pennem, opowiadający o finansiście i jego niezwykłym prezencie urodzinowym, który go pochłonie, kultowy już Podziemny krąg z Bradem Pittem, Edwardem Nortonem i Heleną Bonham Carter na podstawie powieści Chucka Palahniuka, Azyl z Jodie Foster, Forestem Whitakerem, Dwightem Yoakumem i Jaredem Leto w rolach głównych, opowiadający o samotnej matce, która ukrywa się z córką w zabezpieczonym pokoju we własnym domu przed włamywaczami poszukującymi zaginionej fortuny, i Zodiak, opowieść o nieuchwytnym seryjnym mordercy grasującym w San Francisco, z Robertem Downeyem Jr. i Jake’em Gyllenhaalem w rolach głównych.

Chaffin wyprodukowała również dwa teledyski nagrodzone Grammy: Scream Michaela i Janet Jacksonów w reżyserii Marka Romanka oraz Love Is Strong The Rolling Stones w reżyserii Davida Finchera.

Pomysłowy mistrz oświetlenia planu CLAUDIO MIRANDA (operator kamery) poznał Davida Finchera w 1985 r. Rozpoczynał karierę jako kierownik planu, elektryk i asystent głównego oświetleniowca. Awansował, pomagając Fincherowi przy filmie Gra, a następnie w roku 1999 przy Podziemnym kręgu, który stał się dla niego punktem zwrotnym. Na bankiecie pożegnalnym filmu Ciekawy przypadek Benjamina Buttona Miranda otrzymał (żartobliwą) "nagrodę długowieczności" za długotrwałą współpracę z reżyserem. Współpracował ponadto z Tonym Scottem przy Karmazynowym przypływie, Fanie i Wrogu publicznym.

Bezbłędność i rozległa wiedza zawodowa Mirandy zawsze były cenione. Hit na Sundance Film Festival w 2005 r., A Thousand Roads w reżyserii Chrisa Eyre, przyniósł pierwszy sukces i potwierdził jego reputację jako znakomitego operatora.

Wkrótce Miranda zaczął zbierać nagrody za filmy reklamowe i teledyski muzyczne. Trzeba przyznać, że nakręcone przez niego obrazy pozostają w pamięci na długo. Zdobył nagrody AICP i Clio za spot reklamowy dla Pocari pt. Tennis w 2002 r., nagrodę Clio za spot dla Xelebri w 2004 r., AICP za spot dla Heinekin w 2005 r., a także MVPA za wideoklip Beyoncé (z Seanem Paulem) w roku 2004.

Miranda jest synem chilijskiego architekta i projektanta wnętrz. Rozpoczął studia w college’u, ale szybko zrozumiał, że różnorodność szkolnych przedmiotów nie jest dla niego. Nie chciał pracować w biurze, poza tym praca kierownika planu wydawała się o wiele bardziej interesująca. Przełom nadszedł w roku 1994, kiedy Dariusz Wolski zaproponował mu współpracę w charakterze głównego technika oświetleniowego przy projekcie Kruk Aleksa Proyasa.

Miranda zawsze mógł liczyć na kolegów z branży, sam mówi, że wielokrotnie oferowano mu pomoc w trakcie szybko rozwijającej się kariery. Nie próbował swoich sił jako nastoletni operator ani nie marzył o byciu Stevenem Spielbergiem. Dziwi się zawrotności swojej kariery, biorąc pod uwagę, jak wielu jest utalentowanych operatorów.

To Mirandzie zawdzięczamy naturalność obrazu, jakże inną od konwencjonalnej stylizacji kinowej. Jest zafascynowany niedoskonałościami kompozycyjnymi, często postanawia oświetlić mniej oczywiste punkty ogniskowe ramy obrazu.

Mieszka w Los Angeles, wspólnie z przyjaciółką Kelli i córką Sofią, która jest jego najwspanialszym dziełem. Reprezentowany jest przez Dattner Dispoto and Associates.

DONALD GRAHAM BURT (scenograf) stworzył scenografię 11 filmów pełnometrażowych, w tym Zodiaku, który stał się początkiem jego współpracy z Davidem Fincherem.

Pracował również nad kilkoma filmami Wayne’a Wanga, począwszy od Klubu szczęścia, znakomicie przyjętego dramatu na postawie bestsellerowej powieści Amy Tan (debiut Burta jako scenografa). Inne ich wspólnie zrealizowane filmy to: Dziękujemy ci, Winn-Dixie z 2005 r. z Jeffem Danielsem, Cicely Tyson i Evą Marie Saint w rolach głównych, opowiadający o młodej, opuszczonej przez matkę dziewczynie, która zamieszkuje z ojcem na Florydzie; dramat erotyczny kręcony w Vegas Centrum świata z 2001 r. z Peterem Sarsgaardem, a także dramat komediowy o matce i córce Wszędzie, byle nie tu z 1999 r. z Susan Sarandon i Natalie Portman. Burt pracował również jako scenograf przy filmie dokumentalnym Davisa Guggenheima It Might Get Loud, stanowiącym portret gitary elektrycznej z punktu widzenia takich muzyków rockowych jak członkowie zespołu The Edge, Jimmy Page czy Jack White.

Burt zaprojektował plany zdjęciowe dwóch filmów Johna Smitha, dramatu z 1998 r. Dylemat z Vince’em Vaughnem i Joeyem Laurenem Adamsem, a także jego filmu biograficznego Młodzi gniewni z 1995 r. z Michelle Pfeiffer, opowiadającego o byłej członkini Marines i nauczycielce zarazem, która podejmuje próbę zreformowania trudnej młodzieży miejskiej. Był to drugi wspólny projekt Burta i Pfeiffer – pierwszy to dramat Petera Kominsky’ego Biały oleander z 2002 r. z Robin Wright Penn, Renée Zellweger i Alison Lohman.

Na jego koncie znajduje się ponadto gorąco przyjęty thriller Donnie Brasco Mike’a Newella z Alem Pacino i Johnnym Deppem w rolach głównych.

KIRK BAXTER (montażysta) urodził się i wychował w Sydney w Australii. W wieku 17 lat rozpoczął karierę w branży filmowej jako goniec lokalnej firmy reklamowej, w której znajdowały się działy: reżyserski, wielki dział operatorski, elektryczny i pełen dział montażu. Baxter przyznaje: – Pracowałem dla każdego działu, ale zakochałem się w montażu i nigdy w trakcie trwania kariery moje uczucia nie uległy zmianie.

W wieku 18 lat był już pełnoetatowym asystentem montażysty i uczył się praktyki zawodowej. W ciągu dwóch lat rozpoczął pracę nad montażem reklam. Początek jego kariery zbiegł się ze zmierzchem technologii AVID i nieliniowej edycji obrazu. Jakkolwiek praca przy produkcjach pełnometrażowych była emocjonująca, Baxter postanowił skupić na rozwijaniu kariery w reklamie. Dzięki szkockim korzeniom swojego ojca, w wieku 23 lat montażysta mógł przeprowadzić się do Londynu, a tam poszukiwał coraz to nowych możliwości praktykowania zawodu. Po pięciu latach pracy nad Tamizą przy czołowych brytyjskich produkcjach reklamowych, Baxter przeniósł się do Nowego Jorku i otworzył firmę zajmującą się montażem reklam Final Cut. Mieszkając na Wschodnim Wybrzeżu, przez miesiąc podróżował do Los Angeles, ponieważ tam kręcił reklamy. Chcąc rozwiązać problem, rozpoczął współpracę ze studiem montażu Rock Paper Scissors (RPS) w Los Angeles, którego założycielem był pracujący tam Angus Wall. Sympatia do Walla, w połączeniu z nieporównywalnie większą żywotnością przemysłu filmowego na Zachodnim Wybrzeżu, skłoniły Baxtera do przeprowadzki do Los Angeles i podjęcia stałej współpracy z RPS. W trakcie montażu filmu Zodiak Wall przedstawił Baxtera reżyserowi Davidowi Fincherowi, a ten zaprosił młodego montażystę do realizacji kilku scen. – To było dwa lata temu, a ja od tej pory pracuję z Fincherem. Ja i Angus podjęliśmy z nim współpracę nad Benjaminem Buttonem. Jestem najszczęśliwszym montażystą na świecie. Ten film to prawdziwa sztuka. Nikt mi nie odbierze tego doświadczenia – mówi Baxter.

ANGUS WALL (montażysta), montażysta filmów fabularnych, jest założycielem studia Rock Paper Scissors, które świadczy usługi montażowe reżyserom i agencjom reklamowym, oraz firmy zajmującej się efektami specjalnymi A52.

Wall otworzył firmy dla przemysłu telewizyjnego i filmowego Los Angeles, Rock Paper Scissors w 1992 i A52 w 1997 r., po tym jak w roku 1992 odszedł ze studia Propaganda Films, w którym pracował przez pięć lat. Propagandę założył m.in. reżyser Ciekawego przypadku Benjamina Buttona David Fincher.

Po odejściu z Propagandy Wall kontynuował współpracę z Fincherem nad jego filmami. Zajmował się montażem dramatu kryminalnego tego reżysera o niesławnym mordercy pt. Zodiac, a także thrillera Azyl. Był konsultantem montażystów podczas kręcenia Podziemnego kręgu i głównym montażystą thrillera Siedem. Montował również Osaczonego Johna Woo, a także zwiastun i reklamy filmu Gwiezdne Wojny: Część I – Mroczne widmo George’a Lucasa w 1999 r. Zajmował się ponadto montażem setek reklam dla międzynarodowych firm, w tym dla Heinekena (z Bradem Pittem) i Nike Speedchain – obie reżyserowane przez Finchera. Otrzymał nagrodę Emmy za czołówkę serialu Carnivale, którą zaprojektował i wyreżyserował. Inne reklamy na jego koncie to: reklama piwa Miller Alternative Fuels w reżyserii Errola Morrisa; Nike Y2K w reżyserii Spike’a Jonze’a; Timex Kung Fu Tima Burtona i Levi’s Second Day Gusa Van Santa.

JACQUELINE WEST (projektant kostiumów) od niedawna powróciła do współpracy z reżyserem Terrence’em Malickiem przy nowym filmie Tree of Life z Bradem Pittem i Seanem Pennem. Wcześniej pracowali razem, wraz ze scenografem Jackiem Fiskiem, nad obrazem Podróż do Nowej Ziemi.

Ostatnio West zaprojektowała kostiumy na potrzeby dramatu kryminalnego Kevina MacDonalda State of Play z Rachel McAdams, Russellem Crowe’em, Benem Affleckiem i Helen Mirren. Inne filmy w jej dorobku to: Inwazja Olivera Hirschbeigela i Samotne serca Todda Robinsona z Johnem Travoltą, Jamesem Gandolfinim, Jaredem Leto, Scottem Caanem i Laurą Dern.

West chciała być lekarzem, ale po ukończeniu Uniwersytetu Kalifornijskiego w Berkeley postanowiła pójść w ślady matki i projektować odzież. W latach 1988-1997 prowadziła własną firmę i projektowała gorąco przyjmowaną w USA linię ubrań. Była również właścicielką sklepu detalicznego i domu towarowego sieci Barney’s New York i w Japonii.

West otrzymała nominacje do Nagrody Akademii i BAFTA za projekt kostiumów z epoki do filmu biograficznego Philipa Kaufmana o markizie de Sade Zatrute pióro z Geoffreyem Rushem, Kate Winslet i Joaquinem Phoeniksem. West wkroczyła do branży filmowej jako konsultant kreatywny filmu Henry & June Kaufmana, a jako projektantka kostiumów zadebiutowała filmem Wschodzące słońce tego samego reżysera z Seanem Connerym i Wesleyem Snipesem w rolach głównych. Od tej pory projektowała na potrzeby takich filmów jak Siostrzyczki z Susan Sarandon i Goldie Hawn, Leo z Josephem Fiennesem i Elisabeth Shue oraz Liga niezwykłych dżentelmenów z Seanem Connerym.

ALEXANDRE DESPLAT (kompozytor) skomponował muzykę do ponad 50 europejskich filmów, za które był nominowany do dwóch Cezarów. Na hollywoodzką scenę wkroczył w 2003 r., z poruszającą kompozycją stworzoną na potrzeby filmu Dziewczyna z perłą ze Scarlett Johansson i Colinem Firthem, za którą otrzymał nominacje do Złotego Globu, nagrody BAFTA i Europejskiej Nagrody Filmowej. Jego reputacja została ugruntowana dzięki gorąco przyjętej ścieżce dźwiękowej do filmu Jonathana Glaziera Narodziny z Nicole Kidman w roli głównej, a wkrótce potem dzięki muzyce do Ostrych słówek z Joan Allen i Kevinem Costnerem, Osaczonego z Bruce’em Willisem oraz Syriany, filmu Stephena Gaghana wyprodukowanego przez Stevena Soderbergha, z George’em Clooneyem i Mattem Damonem w rolach głównych (druga nominacja do Złotego Globu). Królowa w reżyserii Stephena Frearsa z Helen Mirren w roli głównej zapewniła mu pierwszą nominację do Nagrody Akademii i trzecią do Złotego Globu. Tego samego roku kompozytor zdobył nagrodę Złotego Globu za muzykę do filmu Malowany welon z Edwardem Nortonem i Naomi Watts w rolach głównych.

W 2007 r. Desplat skomponował muzykę do filmów Pana Magorium cudowne emporium z Dustinem Hoffmanem i Natalie Portman, Złoty kompas z Nicole Kidman i Danielem Craigiem, pierwszego filmu na podstawie cenionej trylogii His Dark Materials Philipa Pullmana oraz Uwaga, pożądanie zdobywcy Oscara Anga Lee.

Ostatnio ukończył kompozycję do filmu The Tree of Life Terrence’a Malicka z Bradem Pittem i Seanem Pennem.

Mimo napiętego grafiku produkcji hollywoodzkich, Desplat wciąż znajduje czas, aby spożytkować swój talent również w Europie. Za jedną z ostatnich instrumentacji do filmu W rytmie serca otrzymał nagrodę Złotego Niedźwiedzia za najlepszą ścieżkę dźwiękową na Festiwalu Filmowym w Berlinie oraz Cezara.

Rodzice Desplata, Greczynka i Francuz, spotkali się w college’u w Berkeley w Stanach Zjednoczonych. Wielojęzyczny Desplat otrzymał staranne wykształcenie klasyczne, ale miał również nieustannie kontakt z amerykańskim jazzem i muzyką filmową. Dzięki tym wpływom jego muzyka stanowi nową, świeżą wartość we współczesnej branży filmowej.

Podobnie jak David Fincher, Joseph Kosinski i wielu wybitnych reżyserów, z którymi współpracuje, ERIC BARBA (specjalista ds. efektów specjalnych) z firmy Digital Domain z powodzeniem łączy pracę w filmie i reklamie. Ma na swoim koncie zarówno znakomite filmy długometrażowe, takie jak m.in. Piąty element, Supernova czy Zodiak, jak i setki kosztownych reklam dla światowych potęg, wśród których należy odnotować Heinekena, Jaguara, Lexusa i wiele innych wiodących marek.

W 2003 r. Barba nadzorował tworzenie efektów specjalnych przy produkcji reżyserowanej przez Finchera reklamy dla marki Adidas, za którą otrzymał wiele znaczących nagród. Od tej pory pracuje nad każdym projektem Finchera, zarówno reklamowym, jak i pełnometrażowym. Stworzyli razem teledysk do piosenki zespołu Nine Inch Nails, spoty reklamowe dla marek Nike, Motorola, HP i innych, filmy Zodiak i Ciekawy przypadek Benjamina Buttona. Barba od początku brał udział w realizacji tego ostatniego filmu, podejmując próby stworzenia cyfrowego człowieka, wykorzystanego na teście w 2004 r., co pomogło w sprzedaniu projektu do studia. Barba także sam reżyseruje reklamy, m.in. kampanie i spoty dla marek American Express, Nike i Honda. Przed wstąpieniem do Digital Domain w 1996 r. Barba pracował w Amblin Imaging Stevena Spielberga przy takich produkcjach jak SeaQuest DSV, Star Trek: Następne pokolenie, nagrodzony Emmy odcinek pilotażowy serialu Star Trek: Voyager i inne. Ukończył Art Center College of Design.

GREG CANNOM (specjalista ds. efektów charakteryzacyjnych) ma na swoim koncie ponad 100 produkcji filmowych i telewizyjnych. W jego dorobku znajdują się: Skowyt, Kokon, Straceni chłopcy, Star Trek VI: Nieodkryta kraina, Obcy 3, Cień, Maska, Informator, Hannibal, Współlokatorzy, Ulubieńcy Ameryki, Ali, Śpiewający detektyw, Piraci z Karaibów: Klątwa Czarnej Perły, Pan i władca: Na krańcu świata, Pasja, Van Helsing, Agenci bardzo specjalni, Peter Sellers: Życie i śmierć, Wiecznie młody, Agent XXL, Babel i Chaos Theory. Otrzymał nominacje do Oscara za pracę nad filmami: Hook, Hoffa, Współlokatorzy, Titanic, Człowiek przyszłości i Piękny umysł. Zdobył Nagrodę Akademii za najlepszą charakteryzację w filmie Drakula wspólnie z Michele Burke i Matthew W. Mungle’em, a także za Panią Doubtfire wspólnie z Ve Neilem i Yolandą Toussieng. Wspólnie z Wesleyem Woffordem otrzymał nagrodę Academy’s Technical Achievement Award za wkład w zastosowanie w charakteryzacji na potrzeby branży filmowej specjalnego modyfikowanego materiału silikonowego.