Małe dzieci (2006)

KATE WINSLET (Sarah Pierce)

Urodzona w Anglii Kate Winslet wychowała się w aktorskiej rodzinie. Po raz pierwszy wystąpiła w brytyjskiej telewizji w wieku 13 lat. Cztery lata później jej nazwisko poznali widzowie poza granicami Anglii, dzięki filmowi fabularnemu Petera Jacksona pod tytułem Niebiańskie stworzenia. W 1995 r. wystąpiła w roli Marianne Dashwood w Rozważnej i romantycznej w reżyserii Anga Lee. Za tę rolę otrzymała swoją pierwszą nominację do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej i została również nominowana do Złotego Globu. Później zdobyła także nagrodę BAFTA i Screen Actors Guild Award.

Kolejnym jej filmem były Więzy miłości Michaela Winterbottoma, w którym wystąpiła u boku Christophera Ecclestona, a potem zagrała Ofelię w Hamlecie Kennetha Branagha. Później popisowo odegrała rolę Rose w Titanicu w reżyserii Jamesa Camerona, w którym wystąpiła w towarzystwie Leonardo DiCaprio. W wieku 22 lat Kate otrzymała swoją drugą nominację do Oscara za tę właśnie rolę i tym samym stała się najmłodszą aktorką w historii, która była dwukrotnie nominowana do tej nagrody.

W 1997 r. Kate wystąpiła w roli Julii w filmie W stronę Marrakeszu, wyreżyserowanym przez Gilliesa MacKinnona, a rok później zagrała u boku Harveya Keitela w komediodramacie Jane Campion Święty dym. Zagrała także wraz z Geoffreyem Rushem, Joaquinem Phoeniksem i Michaelem Caine’em w dramacie kostiumowym Philipa Kaufmana Zatrute pióro.

Można ją też było zobaczyć w produkcji Richarda Eyre‘ego pod tytułem Iris. Za odtworzenie postaci młodej Iris Murdoch w tym filmie Kate została uhonorowana Złotym Globem i nominacją do Oscara. Następnie pojawiła się w Enigmie, dramacie szpiegowskim Michaela Aptedsa o kryptologach z początków II wojny światowej, oraz w Życiu za życie wraz z Kevinem Spacey’em. Potem Kate przeniosła się do Nowego Jorku, ufarbowała włosy na niebiesko i pomarańczowo, aby następnie w zachwycający sposób odegrać rolę ekscentrycznej Clementine w Zakochanym bez pamięci, za którą otrzymała nominację do Oscara, Złotego Globu oraz nagrody BAFTA w kategorii „Najlepsza aktorka”. W późniejszym czasie wystąpiła u boku Johnny’ego Deppa w Marzycielu, uznanym przez National Board of Review za najlepszy film 2004 r.

Jesienią ubiegłego roku można ją było zobaczyć w wyreżyserowanym przez Stevena Zailliana obrazie Wszyscy ludzie króla, w którym wystąpili również Jude Law i Sean Penn. Jej głos można także usłyszeć w filmie animowanym Wpuszczony w kanał. Kate zakończyła 2006 rok rolą w komedii romantycznej Holiday, w której oprócz niej pojawili się Cameron Diaz, Jude Law i Jack Black.

JENNIFER CONNELLY (Kathy Adamson)

Zdobywczyni Oscara Jennifer Connelly potwierdziła swoją aktorską wszechstronność. Za rolę w Pięknym umyśle Rona Howarda została wyróżniona Złotym Globem, nagrodami BAFTA, AFI, Broadcast Critics Award oraz Oscarem. Ostatnio można ją było zobaczyć w wyprodukowanym przez wytwórnię Disneya thrillerze Waltera Sellesa pod tytułem Dark Water – Fatum, w towarzystwie Johna C. Reilly’ego, Tima Rotha i Pete’a Postlewaite’a.

W listopadzie 2003 r. wystąpiła u boku Bena Kingsleya w wyreżyserowanej przez Vadima Perelmana produkcji studia DreamWorks pod tytułem Dom z piasku i mgły. Latem tego samego roku zagrała wraz z Erikiem Baną, Nickiem Nolte’em, Samem Elliottem i Joshem Lucasem w filmie wytwórni Universal pod tytułem Hulk, w reżyserii Anga Lee.

Connelly przyciągnęła uwagę widzów swoją rolą w obrazie Requiem dla snu. Pamiętną rolą narkomanki zasłużyła sobie na nominację do nagrody Independent Film Spirit Award. Connelly wystąpiła również w znakomicie przyjętym filmie Pollock, a także w Przebudzeniu miłości Keitha Gordona, u boku Billy’ego Crudupa.

W jej dorobku znajdują się również następujące filmy: Abbotowie prawdziwi Pata O’Connora, w którym także wystąpiła w towarzystwie Billy’ego Crudupa, dramat kryminalny Lee Tamahoriego w stylu lat 50. pod tytułem Nieugięci, kontrowersyjny obraz Johna Singletona Studenci, Of Love and Shadows w reżyserii Betty Kaplan, w którym pojawiła się wraz z Antonio Banderasem; disneyowski Człowiek rakieta, wyreżyserowany przez Joe’ego Johnstona, komedia Szansa dla karierowicza, do której scenariusz napisał John Hughes czy Labirynt w reżyserii Jima Hensona. Debiutem Connelly była rola w filmie Sergia Leone Dawno temu w Ameryce.

Jennifer Connelly będzie można wkrótce zobaczyć wraz z Leonardo DiCaprio w Krwawym diamencie wyreżyserowanym przez Edwarda Zwicka.

PATRICK WILSON (Brad Adamson)

Patrick Wilson szybko został uznany za jednego z najbardziej utalentowanych aktorów ostatnich lat. Niedawno zakończył swój udział w zdjęciach do filmu Edwarda Burnsa Purple Violets, z Debrą Messing i Selmą Blair w rolach głównych, którego premierę wyznaczono na koniec 2006 r. Ostatnio można go było oglądać w hicie festiwalu Sundance, dramacie psychologicznym Pułapka, zrealizowanym przez studio Lion’s Gate, który wszedł na ekrany kin w kwietniu 2006 r. Oprócz występów na dużym ekranie Patrick powrócił też do swoich broadwayowskich korzeni, występując wraz z Amandą Peet, Jill Clayburgh i Tonym Robertsem we wznowieniu klasycznej komedii romantycznej „Barefoot in the Park” z 1963 r., w reżyserii Scotta Elliota, przedstawiającej perypetie nowożeńców, Corie i Paula Bratterów.

Patrick zaprezentował wszechstronność swoich aktorskich umiejętności w kilku projektach filmowych „z górnej półki”, w tym w musicalu Upiór w operze Andrew Lloyda Webbera, w reżyserii Joela Shumachera, zrealizowanym przez wytwórnię Warner Bros. Za swoją rolę w Aniołach w Ameryce, filmie wyreżyserowanym przez Mike’a Nicholsa dla telewizji HBO, został uhonorowany nominacjami do Złotego Globu i nagrody Emmy. W tym miniserialu na podstawie sztuki Tony’ego Kushnera, wyróżnionym Złotym Globem i nagrodą Emmy w 2004 r., Patrick wystąpił w towarzystwie Meryl Streep, Ala Pacino, Mary-Louise Parker oraz Emmy Thompson. Pojawił się również wraz z Dennisem Quaidem i Billym Bobem Thorntonem w disneyowskiej produkcji pod tytułem Alamo, w reżyserii Johna Lee Hancocka. Patrick zagrał też w broadwayowskim wznowieniu musicalu Rodgersa i Hammersteina II „Oklahoma!”, dzięki któremu za rolę Curly’ego otrzymał drugą z rzędu nominację do nagrody Tony dla najlepszego aktora musicalowego. Wcześniej wcielił się również w postać Jerry’ego Lukowskiego, głównego bohatera wystawianego na Broadwayu musicalu pod tytułem „The Full Monty”. Za tę rolę Patrick zebrał entuzjastyczne recenzje krytyków i otrzymał liczne nominacje, w tym do nagrody Tony w kategorii „Najlepsza rola męska w musicalu”, do nagrody Drama League Award oraz Outer Critic’s Circle. Magazyn „Time Out New York” uznał rolę Patricka za „jeden z najlepszych występów aktorskich w 2000 r.”.

Patrick Wilson po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę nowojorskiej publiczności rolą w wystawianej poza Broadwayem adaptacji musicalu „Bright Lights, Big City”, za którą został wyróżniony nominacją do nagrody Drama Desk oraz nagrodą Drama League Award. Niedługo potem wystąpił w broadwayowskim musicalu „Fascinating Rhythm”, rewii piosenek George’a i Iry Gershwinów, co również przyniosło mu nagrodę Drama League Award.

Patrick przyszedł na świat w stanie Wirginia, a większość dzieciństwa spędził w St. Petersburgu na Florydzie. Jego matka jest piosenkarką i nauczycielką śpiewu, a ojciec pracuje jako prezenter telewizyjny na Florydzie.

Patrick otrzymał dyplom licencjata na wydziale sztuk pięknych Uniwersytetu Carnegie Mellon. Jest także piosenkarzem i pisze teksty do swoich utworów.

Mieszka w Nowym Jorku wraz ze swoją rodziną – żoną i nowo narodzonym synkiem.

JACKIE EARLE HALEY (Ronnie J. McGorvey)

Pierwszą ważniejszą rolą filmową Jackie’ego Earla Haleya był bohater o imieniu Adore, którego zagrał w filmowej adaptacji powieści Nathanaela Westa Dzień szarańczy. Adore został w filmie śmiertelnie pobity przez noszącego znamienne nazwisko Homera Simpsona, w którego wcielił się Donald Sutherland. Kiedy Jackie Earle miał 14 lat, ojciec zabrał go na casting, który odmienił jego życie i pozwolił mu zdobyć trwałe miejsce w kulturze pop lat 70. dzięki kultowej roli Kelly’ego Leaka, zawadiackiego młodego motocyklisty z papierosem w ustach, z filmu Michaela Ritchiego Straszne Misie. Rok później Jackie zagrał kolejną pamiętną rolę pragmatycznie myślącego, wyluzowanego i zapalczywego Moochera w Co dalej?, nagrodzonym Oscarem filmie Petera Yatesa z 1979 r. W 1983 r. wystąpił w roli maniaka seksualnego Dave’a w filmie Tracąc to, w którego obsadzie znalazł się wraz z Tomem Cruise’em. Na Broadwayu natomiast pojawił się z Seanem Pennem, Kevinem Baconem i Valem Kilmerem w szkockiej sztuce „Slab Boys”. Nawet po upływie tak wielu lat w 2005 r. Jackie nadal figurował w czołówce listy „100 najlepszych dziecięcych aktorów” stacji telewizyjnej VH1.

Jednak jak w przypadku wielu osób na tej liście, nie udało mu się rozpocząć udanej dorosłej kariery aktorskiej i przez to zmuszony był zarzucić aktorstwo i dołączyć do grona pracowników fizycznych. Imając się różnych zawodów, takich jak kierowca limuzyny czy ochroniarz, przez lata próbował związać koniec z końcem. Pewnego razu zdarzyło mu się doręczać pizzę Richardowi Halseyowi, montażyście, który pracował nad jednym z filmóa)w, w których wystąpił. Jackie komentuje: „Nie ma co się nad tym roztkliwiać – pracowałem po prostu na swoje utrzymanie. Jednak takie przypadki były dziwne i przydarzały mi się bardzo często”. Po 10 latach Jackie Earle znalazł w końcu pracę, w której mógł wykorzystać swoje aktorskie umiejętności – stanowisko reżysera reklam telewizyjnych.

Chociaż wyglądało na to, że jego życie w końcu się ułoży, Jackie wciąż pragnął robić to, co kochał najbardziej – grać w filmach. Jednak to pragnienie zagłuszał w nim samozachowawczy stoicyzm.

W październiku 2004 roku Steven Zaillian starał się odnaleźć Haleya, któremu chciał zaproponować udział w przesłuchaniu do roli Goryla w filmie Wszyscy ludzie króla. Najpierw Zaillian usłyszał, że Jackie Earle jest nieosiągalny, ale ostatecznie namierzył go we Francji... podczas miesiąca miodowego. „Nie mogłem w to uwierzyć” – wspomina Haley. – „Myślałem, że to sen... Wciąż muszę co jakiś czas się uszczypnąć, żeby uwierzyć, że to wydarzyło się naprawdę”.

Po zakończeniu zdjęć do Wszystkich ludzi króla Jackie pragnął nadal pracować nad projektami, które coś dla niego znaczyły. Zdobył wstępną wersję scenariusza do filmu Todda Fielda Małe dzieci i postanowił postarać się o rolę Ronnie’ego J. McGorveya. Nagrał próbną taśmę i przesłał ją Fieldowi. „Nigdy nie zapomnę chwili, kiedy zobaczyłem materiał, który Jackie nagrał na tę taśmę” – wspomina reżyser. „To było tak oryginalne, charakterystyczne i nieoczekiwane – po prostu nie mogłem oderwać od niego wzroku”. Field zadzwonił do Haleya z zaproszeniem do Nowego Jorku w celu przedyskutowania jego szans na zagranie McGorveya. Jackie opowiada: „Podczas tego spotkania Todd zapytał mnie „To jak, chcesz zagrać tę rolę?” Zapamiętam tę chwilę do końca życia”.

NOAH EMMERICH (Larry Hedges)

Noah Emmerich zyskał sławę dzięki swojemu debiutowi w roli Mo w filmie Teda Demme’a Piękne dziewczyny, w towarzystwie Matta Dillona, Umy Thurman i Natalie Portman. Od tamtego czasu wystąpił w wielu cenionych przez krytyków rolach i współpracował z wieloma spośród największych talentów Hollywood. W jego dorobku znajdują się takie filmy, jak: Truman Show Petera Weira (wraz z Jimem Carreyem), Cud w Lake Placid (z Kurtem Russellem), Bez granic (z Angeliną Jolie oraz Clive’em Owenem), Szyfry wojny (z Nicolasem Cage’em), Częstotliwość (z Dennisem Quaidem), Cop Land (z Sylvestrem Stallone, Robertem DeNiro oraz Rayem Liottą) czy Pętla (z Denisem Learym, Martinem Sheenem oraz Billym Crudupem).

Aktora będzie można niedługo zobaczyć w dramacie Pride & Glory, który będzie już trzecim jego filmem dla reżysera Gavina O’Connora (Niesione wiatrem, Cud w Lake Placid). Emmerich uważa się za jedynego aktora, który zagrał w całej filmografii tego reżysera.

Emmerich pojawił się niedawno w roli Mitcha u boku Patricii Clarkson w wystawianym w Kennedy Center przedstawieniu „Tramwaj zwany pożądaniem”, w reżyserii Gary’ego Hynesa.

Emmerich studiował na wydziale filmowym Uniwersytetu Nowojorskiego. Podczas studiów napisał i wyreżyserował nowelę filmową pod tytułem The Painter, która została wyróżniona nagrodą Cine Award w Waszyngtonie oraz nagrodą Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Barcelonie. Drugi film w jego reżyserskim dorobku, The Date, zdobył nagrodę dla najlepszego komediowego filmu krótkometrażowego na Worldfest Film Festival w Houston.

W 2004 r. Emmerich założył firmę producencką Sandbox Entertainment, w której obecnie trwają prace nad kilkoma scenariuszami.

Noah Emmerich z wyróżnieniem ukończył historię na Uniwersytecie Yale.

GREGG EDELMAN (Richard Pierce)

Gregg Edelman jest obecny na scenach teatralnych, w kinie i telewizji już od 25 lat. Ma w swoim dorobku występy zarówno na Broadwayu, jak i w europejskich salach koncertowych. W swojej dotychczasowej karierze wystąpił w 15 sztukach na Broadwayu, co przyniosło mu cztery nominacje do nagrody Tony, nagrody Drama Desk oraz wiele innych wyróżnień. Spośród jego ról na deskach nowojorskich teatrów warto wymienić takie tytuły, jak: „City of Angels”, „Into The Woods”, „1776”, „Passion”, „Cabaret”, „She Loves Me”, „Thief River”, „Wonderful Town” czy „Falsettos”. W swojej karierze śpiewaka koncertowego zanotował występy w różnych częściach Stanów Zjednoczonych i Europy z wielkimi orkiestrami typu Gothenburg Symphony Orchestra i znakomitymi artystami, na przykład z Dawn Upshaw w „Roundabout”. Jako aktor telewizyjny i filmowy Edelman wystąpił m.in. w serialu telewizji CBS Nocny kurs, a także w filmach Spiderman 2, Dochodzenie, Zbrodnie i wykroczenia oraz Zielona karta. Największą radość czerpie jednak z przebywania ze swoją rodziną – żoną Carolee Carmello oraz dziećmi, Zoe i Ethanem.

PHYLLIS SOMERVILLE (May McGorvey)

Phyllis grała na Broadwayu w sztukach „Over Here” oraz „Once in a Lifetime”, a także poza Broadwayem, w „The Sum of Us”, „The Night Hank Williams Died”, „Marisol”, „Moe’s”, „Lucky Seven”, „Little Egypt”, „Bedfellows” oraz „The Spitfire Grill”. Zagrała również Jesse w serii przedstawień „Night Mother” wystawianej w całych Stanach Zjednoczonych.

Występowała już m.in. w następujących teatrach: Arena Stage, Long Wharf Theatre, Yale Repertory Theatre, Baltimore Center Stage, American Repertory Theatre oraz Papermill Playhouse. Z chęcią bierze też udział w projektach różnych organizacji, takich jak O’Neill, New York Stage & Film, LABrinth, również w festiwalu Sundance.

Na srebrnym ekranie można ją było zobaczyć w serialach Nowojorscy gliniarze, Homicide, Prawo i porządek, Prawo i bezprawie, Prawo i porządek: Zbrodniczy zamiar, Brygada ratunkowa, Feds, New York News, Rodzina Soprano, Seks w wielkim mieście oraz LateLine. W swoim dorobku filmowym ma między innymi następujące tytuły: Artur, Montana, Goście z zaświatób)w, Ciemna strona miasta, Trouble on the Corner, The Sleepy Time Gal, Going Under, Lucky You, Just Like the Son, If I Didn’t Care, Broken English oraz Capers.

TY SIMPKINS (Aaron Adamson)

Pięcioletni Ty Simpkins świetnie się bawił w towarzystwie innych aktorów i ekipy filmowej na planie Małych dzieci. Jego kariera aktorska rozpoczęła się, gdy miał zaledwie 3 tygodnie i z powodzeniem wystąpił po raz pierwszy, ale nie jedyny, w roli Johna „Jacka” Cramera w codziennym serialu telewizji ABC One Life to Live. Już po zaledwie tygodniu spędzonym na planie serialu One Life to Live Ty został jednocześnie zaangażowany do roli Jude’a Coopera Bauera w Guiding Light – najdłużej pozostającym na antenie codziennym dramacie telewizyjnym. W tym samym czasie Ty pojawił się także w jednym z odcinków serialu telewizji NBC Prawo i porządek: Zbrodniczy zamiar oraz w remake’u Wojny światów w reżyserii Stevena Spielberga, jak również w filmie Wszyscy ludzie króla, zrealizowanym przez wytwórnię Columbia Pictures. Ty ostatnio wystąpił w roli Matthew Egana w filmie wytwórni New Line Cinema pod tytułem Pride & Glory, w reżyserii Gavina O’Connora, w którego obsadzie znaleźli się Colin Farrell, Edward Norton i starsza siostra Tya, Ryan Simpkins. Ty jest najmłodszym z trójki rodzeństwa. W wolnym czasie lubi bawić się na świeżym powietrzu, nosić fantazyjne marynarki i krawaty, a także grać w piłkę nożną. Uwielbia również spędzać czas ze swoją gromadką zwierzaków – dwoma bostońskimi terierami, kotem, królikiem i żółwiem.

SADIE GOLDSTEIN (Lucy Pierce)

Sadie urodziła się w Nowym Jorku w styczniu 2001 r. Rozpoczęła swoją karierę modelki w wieku zaledwie kilku miesięcy, kiedy wzięła udział w dwóch pierwszych prasowych kampaniach reklamowych dla firm Target i Macy’s. W ciągu ostatnich czterech lat Sadie pojawiła się w następujących magazynach: „American Baby”, „Baby Talk”, „Nick Jr.”, „Parenting” oraz „Parents”. Ponadto brała udział w kampaniach reklamowych dla takich firm, jak: Fisher Price, Cheerios, Delmonte Baby Foods, Toys ‘R Us, Target, Talbots Kids, Kmart, Federated Department Stores, Belks, Macy’s, Famous Barr, Lands’ End, The Company Store, Johnson & Johnson, Butterick Patterns, McCall’s Patterns, Simplicity Patterns, the Children’s Place, Vitamin Baby i wielu innych. Niedawno Sadie pojawiła się w telewizyjnej reklamie firmy Toys R Us.

Sadie uwielbia balet i stepowanie, a także aktorstwo i muzykę (zdarza się często, że po prostu wskakuje na ławkę w Central Parku i zaczyna śpiewać i tańczyć dla widowni złożonej z mam, niań i dzieci). Kocha koty (chociaż niestety nigdy nie będzie mogła mieć żadnego na własność z powodu alergii). Oczywiście kocha też swoją młodszą siostrzyczkę, Lilę, która także jest już początkującą modelką.

TODD FIELD

Reżyser, producent i współautor scenariusza

Todd Field zadebiutował jako reżyser na festiwalu Sundance filmem Za drzwiami sypialni. Entuzjastycznie przyjęty przez międzynarodową krytykę obraz został uznany za najlepszy film roku przez gazety „The New York Times”, „The Wall Street Journal”, „New York Magazine”, „The New Yorker” oraz przez Los Angeles Film Critics Association. Film został później wyróżniony pięcioma nominacjami do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej, w tym również w kategorii „Najlepszy film roku”.

New York Film Critics Circle, Chicago Film Critics Association oraz Los Angeles Film Critics Association wyróżniły Fielda za pracę nad wspomnianym filmem, a National Board of Review przyznało mu tytuł „Reżysera roku”. Field jest zdobywcą dwóch nominacji do Oscara oraz jednej do Złotego Globu i nagrody Independent Spirit Award. Brytyjski Instytut Filmowy uhonorował Fielda nagrodą Satyajit Ray Award, a Amerykański Instytut Filmowy odznaczył go medalem Franklin J. Schaffner Alumni Medal.

Film krótkometrażowy w reżyserii Fielda pod tytułem Nonnie & Alex miał swoją premierę podczas festiwalu Sundance i otrzymał nagrodę specjalną jury. Na tym samym festiwalu po raz pierwszy wyświetlony został również film When I was a Boy, który trafił następnie do zbiorów Film Society of Lincoln Center do serii Nowi reżyserzy/Nowe filmy w Muzeum Sztuki Współczesnej.

Jako aktor Field pojawił się w takich filmach, jak Ruby w krainie szczęśliwości Victora Nuneza oraz Oczy szeroko zamknięte w reżyserii Stanleya Kubricka.

Obecnie pracuje już nad kolejnym filmem.

TOM PERROTTA

Współautor scenariusza

Tom Perrota jest autorem pięciu znakomicie przyjętych powieści – „Małe dzieci”, „Election”, „The Wishbones”, „Joe College” oraz „Bad Haircut”. Oprócz pisania powieści i scenariuszy filmowych pracował także jako dziennikarz i nauczyciel uniwersytecki.

ALBERT BERGER

Producent

W 1993 r. Albert Berger oraz Ron Yerxa założyli firmę producencką Bona Fide Productions. W swoim dorobku producenckim mają m.in. następujące filmy: Król wzgórza Stevena Soderbergha (1993), Uciekający pan młody Ricka Famuyiwy (1999), nagradzany obraz Wybory w reżyserii Alexandra Payne’a (1999) oraz uhonorowany wieloma wyróżnieniami film Anthony’ego Minghelli z 2003 r. zatytułowany Wzgórze nadziei. Berger i Yerxa pracowali również jako producenci wykonawczy przy filmie I Am Trying to Break Your Heart w reżyserii Sama Jonesa (2002), a Berger ponadto był producentem wykonawczym obrazu pod tytułem Crumb z 1994 r. W 2005 r. Bona Fide wyprodukowała Sezon na słówka dla wytwórni Fox Searchlight oraz Zimne dranie dla Focus Features.

W lipcu 2006 roku wytwórnia Fox Searchlight wprowadziła na ekrany kin wyprodukowany przez Bona Fide film Mała Miss, w reżyserii Jonathana Daytona i Valerie Faris, w którego obsadzie znaleźli się Steve Carell, Toni Collette, Greg Kinnear oraz Alan Arkin. Film miał swoją premierę na festiwalu Sundance w 2006 r., a niedługo potem prawa do jego rozpowszechniania zakupiła wytwórnia Fox Searchlight. Po wejściu na ekrany film otrzymał znakomite recenzje i pobił rekordy oglądalności w pierwszym weekendzie wyświetlania.

Po ukończeniu studiów na Tufts University Albert Berger powrócił do rodzinnego Chicago, gdzie zarządzał własnym kinem – Sandburg Theatre – sceną, na której przypominano klasyczne bądź zapomniane filmy. Studiował w szkole filmowej Uniwersytetu Kolumbii, a następnie przeniósł się do Los Angeles, gdzie zaczął pisać scenariusze dla wytwórni Paramount, TriStar, MGM, Orion oraz dla producenta Rogera Cormana. Po pewnym czasie został wiceprezesem ds. rozwoju studia Marvin Worth Productions wchodzącego w skład Paramount Pictures, gdzie pracował nad kilkoma projektami, w tym m.in. nad filmem Malcolm X.

Firma Bona Fide zajmuje się obecnie kilkoma ważnymi projektami, wśród których warto wymienić Nebraskę, film według scenariusza Roberta Nelsona, którego reżyserią ma zająć się Alexander Payne, Adult World, którego reżyserem ma być Jason Reitman, oraz The Rug Merchant, którego scenariusz i reżyseria najpewniej przypadnie w udziale Miguelowi Artecie.

Z początkiem 2005 r. Bona Fide zawarła wstępną umowę o współpracę z wytwórnią Paramount.

RON YERXA

Producent

W 1993 r. Ron Yerxa oraz Albert Berger założyli firmę producencką Bona Fide Productions. W swoim dorobku producenckim mają m.in. następujące filmy: Król wzgórza Stevena Soderbergha (1993), Uciekający pan młody Ricka Famuyiwy (1999), nagradzany obraz Wybory w reżyserii Alexandra Payne’a (1999) oraz uhonorowany wieloma wyróżnieniami film Anthony’ego Minghelli z 2003 r.zatytułowany Wzgórze nadziei. Yerxa i Berger pracowali również jako producenci wykonawczy przy filmie I Am Trying to Break Your Heart w reżyserii Sama Jonesa (2002). W 2005 r. Bona Fide wyprodukowała Sezon na słówka dla wytwórni Fox Searchlight oraz film Zimne dranie dla Focus Features.

W lipcu 2006 roku wytwórnia Fox Searchlight wprowadziła na ekrany kin wyprodukowany przez Bona Fide film Mała Miss, w reżyserii Jonathana Daytona i Valerie Faris, w którego obsadzie znaleźli się Steve Carell, Toni Collette, Greg Kinnear oraz Alan Arkin. Film miał swoją premierę na festiwalu Sundance w 2006 r., a niedługo potem prawa do jego rozpowszechniania zakupiła wytwórnia Fox Searchlight. Po wejściu na ekrany film otrzymał znakomite recenzje i pobił rekordy oglądalności w pierwszym weekendzie wyświetlania.

Ron Yerxa ukończył studia na Uniwersytecie Stanforda, a następnie pracował jako dziennikarz i nauczyciel w miejskiej szkole średniej. Dołączył do studia Time-Life Films jako recenzent scenariuszy, a potem pracował na stanowisku dyrektora w telewizji CBS i Sovereign Films, zanim został samodzielnym producentem.

Firma Bona Fide zajmuje się obecnie kilkoma ważnymi projektami, wśród których warto wymienić Nebraskę, film według scenariusza Roberta Nelsona, którego reżyserią ma zająć się Alexander Payne, Adult World, którego reżyserem ma być Jason Reitman, oraz The Rug Merchant, którego scenariusz i reżyseria najpewniej przypadnie w udziale Miguelowi Artecie.

Z początkiem 2005 r. Bona Fide zawarła wstępną umowę o współpracę z wytwórnią Paramount.

LEON VITALI

Współproducent

Leon Vitali urodził się i wychował w Leamington Spa w angielskim hrabstwie Warwickshire. Opuścił szkołę w wieku 17 lat, a rok później został przyjęty do London Academy of Music and Dramatic Art, gdzie przez dwa i pół roku studiował dramat klasyczny, improwizację, recenzję scenariuszy i zarządzanie teatrem. Studia ukończył w 1970 r., po czym przez sześć lat pracował jako zawodowy aktor. W tym czasie zapisał na swym koncie wiele występów teatralnych, telewizyjnych i filmowych i współpracował z takimi cenionymi reżyserami, jak Mike Alfreds i William Gaitskill (ze słynnej English Stage Company w londyńskim Royal Court Theatre), Jack Gold (Vitali zagrał w jego wyróżnionym czterema nagrodami Emmy filmie telewizyjnym Catholics, wraz z Martinem Sheenem, Trevorem Howardem, Michaelem Gambonem i Cyrilem Cusackiem. Można go też było zobaczyć w jednej z ważniejszych ról w nagrodzonym czterema Oscarami filmie Stanleya Kubricka Barry Lyndon, w którego obsadzie znaleźli się Ryan O’Neil oraz Marisa Berenson.

To właśnie dzięki temu filmowi Vitali poważnie zainteresował się pracą producenta filmowego i postanowił rozwijać swoje zainteresowania na każdym etapie powstawania filmu: w przygotowaniach, rozwijaniu koncepcji, fazie przedprodukcyjnej, kręceniu zdjęć i po zamknięciu produkcji.

Zdobył tytułową rolę w filmie Wiktor Frankenstein, dzięki czemu mógł pracować w pokoju montażysty podczas fazy poprodukcyjnej, a potem obserwować dalsze etapy procesu powstawania filmu, aż do jego premiery. W tamtym czasie Stanley Kubrick powrócił do biznesu filmowego i poprosił Vitalego, aby odwiedził stany południowego zachodu (Kolorado, Illinois, Kansas City) i wyszukał tam chłopca do roli Danny’ego w reżyserowanym właśnie przez niego nowym filmie Lśnienie, w którym zagrali Jack Nicholson i Shelley Duvall. Vitali przesłuchał ponad 2000 dzieci w wieku od 3,5 do 7 lat i w końcu wybrał Danny’ego Lloyda, który sprawdził się w swojej roli wyśmienicie. Vitali pracował również jako asystent Johna Alcotta w dziale zdjęć oraz ćwiczył dialogi z kilkoma aktorami, jak również zajmował się różnymi zadaniami, asystując Kubrickowi przy wyborze aktorów do pomniejszych ról.

Podczas prac nad filmem Pełny magazynek Vitali był odpowiedzialny za casting do wszystkich ról oprócz roli Szeregowego Jokera, w której wystąpił Matthew Modine, pracował też jako korepetytor dialogów oraz aktywnie udzielał się przy montażu. Wraz z Edwardem Tise’em, jednym z techników i realizatorów dźwięku, nagrał też wszystkie efekty dźwiękowe na potrzeby tej produkcji i zaczął pobocznie współpracować z laboratoriami dźwiękowymi i zajmującymi się przenoszeniem zapisów z diapozytywów na taśmę magnetyczną. W tamtym właśnie czasie Vitali zaczął również opracowywać strategie marketingowe dla wszystkich filmów Stanleya Kubricka, zarówno w wersji kinowej, jak i tych wydanych na kasetach wideo. Przygotowywał projekty plakatów i opakowań kaset wideo, reklamy dla gazet i magazynów oraz innego rodzaju materiały promocyjne.

W filmie Oczy szeroko zamknięte uczestniczył we wszystkich etapach produkcji, pracach nad scenariuszem, w castingu, pracach laboratoryjnych i na prośbę Kubricka zagrał też rolę Mężczyzny w czerwonej pelerynie w scenach z balu maskowego. Po nagłej i przedwczesnej śmierci Kubricka Vitali nadzorował wszystkie prace laboratoryjne i blisko współpracował z dystrybutorami w poszczególnych krajach przy uzgadnianiu modeli rozpowszechniania filmu.

Nadzorował też odnowienie negatywów wszystkich filmów Kubricka, od Lolity poczynając, a także zamianę całego dorobku tego reżysera na format cyfrowy i odświeżenie dźwięku według najnowszych standardów dla potrzeb „The Kubrick Collection”, dzięki czemu miał okazję nawiązać współpracę z niektórymi z wiodących laboratoriów i techników z Los Angeles.

Z Tomem Fieldem spotkał się w 1991 i ponownie w 1996 r., kiedy Field przyjechał do Anglii, aby zagrać rolę Nicka Nightingale’a w filmie Stanleya Kubricka Oczy szeroko zamknięte, w którym główne role zagrali Tom Cruise i Nicole Kidman. Obaj panowie zaczęli rozmawiać o filmach, które podziwiali i chcieliby kiedyś nakręcić. W 2001 r. Field zaprosił Vitalego do Stanów Zjednoczonych, aby pomógł mu zakończyć prace nad obrazem Za drzwiami sypialni. Vitali zdecydował się zostać. Małe dzieci to drugi efekt ich wspólnej pracy.

ANTONIO CALVACHE

Reżyser obrazu

Antonio Calvache urodził się w Hiszpanii, gdzie ukończył studia filmowe na Uniwersytecie Madryckim, po których rozpoczął profesjonalną karierę reżysera obrazu. Niedługo potem przeniósł się do Los Angeles, gdzie podjął studia w Amerykańskim Instytucie Filmowym, które ukończył z tytułem magistra sztuk pięknych w dziedzinie kinematografii. Dotychczas jego filmowe dokonania były mocno osadzone w tradycji amerykańskiego kina niezależnego, a w swoim dorobku ma między innymi wielokrotnie nagradzany i nominowany do Oscara w kategorii „Najlepszy film” obraz Za drzwiami sypialni (zdobywca specjalnej nagrody jury na festiwalu Sundance w 2001 r.). Inne nagradzane na festiwalach filmy ze zdjęciami Antonia Calvache’a to między innymi: Ostra jazda (Nagroda publiczności na Międzynarodowym Festiwalu Kina Niezależnego w Los Angeles w 1998 r.), Przegrane życie (festiwal Sundance w 2004 r.) oraz Pożegnanie z Harrym (Festiwal Filmowy w Seattle w 2001 r.), jak również La Suerte Dormida (Nagroda Hiszpańskiej Akademii Filmowej dla debiutu filmowego w 2004 r.).

DAVID GROPMAN

Scenograf

David Gropman w swojej dotychczasowej karierze tworzył scenografię dla potrzeb reklam, telewizji i filmów kinowych.

Jest autorem scenografii do następujących filmów: Casanova, Niedokończone życie, a także Wbrew regułom, za który otrzymał nominację do Oscara, jak również Czekolada, nagrodzony nominacją do nagrody BAFTA, nominacją do nagrody za najlepszą scenografię (Excellence in Production Design Award) w kategorii „Kino współczesne” oraz tą samą nagrodą w kategorii ogólnej, przyznawaną przez Art Directors Guild (ADG).

Gropman będzie odpowiedzialny za reżyserię obrazu w filmie wytwórni New Line Cinema Lakier do włosów.

LEO TROMBETTA, A.C.E

Montażysta

Leo Trombetta pracował przy montażu 9 filmów, spośród których 6 zostało wyświetlonych na festiwalu Sundance. Są to: Northfork (2003), Zielony smok (2001), Twin Falls Idaho (1999), Na całość (1997), Kobiece perwersje (1996) oraz Amongst Friends (1993). W swoim telewizyjnym dorobku ma między innymi następujące filmy i seriale: Sezon mistrzów (2000), z Paulem Sorvino w roli głównej, wyprodukowany dla wytwórni MGM/Showtime, Roswell: W kręgu tajemnic, Dowody zbrodni oraz Carnivale i Trzy na jednego dla telewizji HBO.

Trombetta jest też bardzo doświadczonym montażystą dźwięku. Pracował dla Briana De Palmy (Ofiary wojny, Fajerwerki próżności), Sidneya Lumeta (Pytania i odpowiedzi, Rodzinny interes), Davida Mameta (Wydział zabójstw) oraz Spike’a Lee (Szkolne oszołomienie). Pełnił funkcję głównego montażysty dźwięku podczas prac nad filmem dokumentalnym Paul Simon: Born At The Right Time, który uczestniczył w konkursie podczas festiwalu Sundance w 1993 r.

Jest też twórcą scenariusza i reżyserem swojego autorskiego filmu krótkometrażowego pod tytułem Billy, który zdobył 6 wyróżnień, w tym nagrodę Silver Plaque na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Chicago, brązową nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Houston, Złotego Orła C.I.N.E. oraz nagrodę jury na Festiwalu Filmowym w Ann Abor.

Leo rozpoczął swoją karierę jako aktor w regionalnym teatrze, napisał i nagrał też piosenki do filmu Zelly i ja, w którym wystąpili Isabella Rosellini i David Lynch. Leo Trombetta wychował się w Filadelfii, studiował na wydziale filmowym Temple University, a obecnie mieszka w Los Angeles.

MELISSA ECONOMY

Projektantka kostiumów

Melissa Economy współpracowała wcześniej z reżyserem Toddem Fieldem, projektując kostiumy do filmu Za drzwiami sypialni.

THOMAS NEWMAN

Kompozytor

Z łatwością poruszając się po różnych gatunkach – od dramatu (Skazani na Shawshank, American Beauty, Droga do zatracenia), poprzez ciętą satyrę (Gracz), klasykę filmów kostiumowych (Małe kobietki), po animację i filmy fantasy (Gdzie jest Nemo?, Lemony Snicket: Seria niefortunnych zdarzeń), kompozytor Thomas Newman czerpie z wspaniałej rodzinnej hollywoodzkiej tradycji. Ma na swoim koncie różnorodne dokonania, które zasłużyły sobie na uznanie takich twórców filmowych, jak Robert Altman czy Gillian Armstrong. Do chwili obecnej Newman za swoją twórczość został wyróżniony siedmioma nominacjami do Oscara: był jedynym podwójnie nominowanym w Oscarowej rozgrywce z 1994 r., otrzymując nominacje zaróa)wno za Małe kobietki, jak i Skazani na Shawshank, a od tamtej pory również za muzykę do filmów Rodzinka z piekła rodem, American Beauty, Droga do zatracenia, Gdzie jest Nemo?, a ostatnio również Lemony Snicket: Seria niefortunnych wydarzeń. Newman zdobył także nagrodę Emmy za „Najlepszy główny temat muzyczny” do nagradzanego serialu dramatycznego telewizji HBO pod tytułem Sześć stóp pod ziemią.

Od samych początków historii kina dźwiękowego nazwisko Newman było integralną częścią rozwoju muzyki filmowej. Thomas jest najmłodszym synem legendarnego Alfreda Newmana, dziewięciokrotnego zdobywcy Oscara, nominowanego do tej nagrody aż 45 razy, który, jako dyrektor muzyczny wytwórni 20th Century Fox od połowy lat 30. do wczesnych lat 60. XX wieku, był odpowiedzialny za ocenianie i komponowanie muzyki w sumie do ponad 200 filmów tej wytwórni. Brat Alfreda, Lionel, zastąpił go na stanowisku dyrektora muzycznego wytwórni Fox. Kuzyn Thomasa, Randy Newman, również zdobył sławę jako kompozytor muzyki popularnej i filmowej, a brat David także dobrze radzi sobie w tym fachu.

Chociaż od dzieciństwa był otoczony muzyką – w jego domu w Los Angeles często odbywały się koncerty kwartetów smyczkowych – Newman zapewnia, że nikt nigdy nie naciskał na niego, aby kontynuował rodzinną tradycję. Jako dziecko pobierał lekcje podstaw muzyki i gry na pianinie, ale dopiero po przedwczesnej śmierci ojca w roku 1970, kiedy Thomas miał dopiero 14 lat, poczuł w sobie pragnienie zostania zawodowym kompozytorem.

Studiował kompozycję i orkiestrację na Uniwersytecie Południowej Kalifornii pod kierownictwem profesora Fredericka Lesemanna i znanego kompozytora filmowego Davida Raksina, wraz z kompozytorem George’em Tremblayem. Ukończył studia na Uniwersytecie Yale, wspólnie z Jacobem Druckmanem, Bruce’em MacCombie’em i Robertem Moore’em. Jednak za swojego największego mentora Newman uznaje innego kompozytora, a mianowicie tworzącego na Broadwayu Stephena Sondheima, który był pod ogromnym wrażeniem oryginalności Newmana i stał się orędownikiem jednego z jego najwcześniejszych dzieł – kompozycji dla teatru muzycznego pod tytułem „Three Mean Fairy Tales”, która została wyprodukowana dzięki wsparciu fundacji Stuart Ostrow Foundation.

Newman uzyskał także pomoc ze strony młodego nowojorskiego agenta castingowego, Scotta Rudina, dzięki któremu młody kompozytor dostał się do ekipy filmu Jamesa Foleya Buntownik z Eberton z 1984 r., gdzie został zatrudniony jako asystent muzyczny. Wkład Newmana w projekt sprawił, że szybko uzyskał on stanowisko kompozytora i w wieku 29 lat z sukcesem ukończył muzykę do swojego pierwszego filmu.

Newman, znany z oryginalności, jak również z umiejętności wzmocnienia nastroju i zwiększenia wyrazistości bohaterów, zyskiwał w szybkim tempie coraz większą renomę swoją muzyką do takich filmów, jak: komedia Rona Howarda Gung Ho, Rozpaczliwie poszukując Susan, Zapach kobiety, The Rapture, Obywatel Cohn oraz do ponad 40 innych tytułów, wśród których znalazły się m.in.: Joe Black, Zaklinacz koni, Namiętności, Fenomen, American Buffalo, Skandalista Larry Flint, Oskar i Lucinda, Za drzwiami sypialni, Podaj dalej, Erin Brockovich, Fatalna namiętność, Skrawki życia, Krew z krwi, kość z kości, Mężczyźni nie odchodzą, Straceni chłopcy, Zielona mila, Jarhead: Żołnierz piechoty morskiej, Człowiek ringu, Smażone zielone pomidory oraz American Beauty. Newman skomponował również niedawno muzykę do entuzjastycznie przyjętego 6-godzinnego miniserialu Anioły w Ameryce, w reżyserii Mike’a Nicholsa. Po ukończeniu muzyki do filmu Todda Fielda Małe dzieci Newman ponownie nawiąże współpracę ze Stevenem Soderberghiem przy jego najnowszym obrazie The Good German.

W 1996 r. Newman otrzymał zlecenie skomponowania wyjątkowego, 7-minutowego utworu symfonicznego pod tytułem „Reach Forth Our Hands” dla miasta Cleveland dla uczczenia dwusetnej rocznicy jego założenia.