Uwikłanie (2011)

Powieść „Uwikłanie” Zygmunta Miłoszewskiego otrzymała Nagrodę Wielkiego Kalibru dla najlepszej polskiej książki kryminalnej i sensacyjnej wydanej w 2007 roku. Miłoszewski porzucił tu horrorowi* sztafaż, tworząc pełnokrwistą powieść kryminalną z bogato odmalowanym współczesnym tłem obyczajowym i błyskotliwie poprowadzoną intrygą. „Ukazało się Uwikłanie - doskonały polski kryminał współczesny. Tak jest: w literaturze polskiej pojawił się nie lada majster: Zygmunt Miłoszewski - pisarz rasowy. Miłoszewski potrafi dać napięcie nawet w scenie przeglądania starych gazet.”
Jerzy Pilch

„Imponuje kryminalne przygotowanie Miłoszewskiego, misterna intryga i świetnie budowane tło. A skala uwikłania i bezradność wobec zła, przed którym stajemy, budzi grozę i trzyma w napięciu do ostatniej strony.”
Justyna Sobolewska, Polityka

„Książka od początku trzyma w napięciu. Typowy przykład kryminału wysokiej klasy, gdzie skupiamy się nie na krwawych scenach (których praktycznie nie ma), a na rozwikłaniu zagadki intelektualnej. Śledzimy każdy wątek z zapartym tchem. W pewnym momencie wydaje się, że w grę wchodzą także siły nadprzyrodzone, co jeszcze bardziej podgrzewa emocje.”
„Znajdziemy też przy okazji odwołania do innych książek. Po pierwsze, co oczywiste, jesteśmy zachęceni do lektury Hellingera. Poza tym, każdy rozdział jest rozpoczęty przez dość chaotycznie zebrane fragmenty artykułów ukazujących się w prasie danego dnia. Jako żywo przypomina to Konwickiego i „Kronikę wypadków miłosnych”.. Te gry intertekstualne jeszcze podnoszą wartość książki, po którą naprawdę warto sięgnąć.” Kalina Beluch, granice.pl „Uwikłanie" to pierwsza powieść kryminalna w dorobku Zygmunta Miłoszewskiego, to trudno o inny komentarz niż ten: chapeau bas!”
Dariusz Nowacki, Newsweek.pl

*Miłoszewski debiutował powieścią grozy pt. „Domofon”

Prokurator Agata Szacka (Maja Ostaszewska)
Agata Szacka – uparta prokurator. Równie piękna, co piekielnie inteligentna. Świetnie sobie radzi w męskim świecie. Błyskotliwa i konkretna. Na delikatność pozwala sobie tylko w prywatnych relacjach. Trafi na najtrudniejsze śledztwo w swojej karierze i pierwszy raz w życiu poczuje, czym jest prawdziwy strach.

Komisarz Smolar (Marek Bukowski)
Sławek Smolar to pozbawiony złudzeń, cyniczny komisarz policji. Klasyczny gliniarz ousider, nieprzekupny, samotnik z wysokim poziomem testosteronu. Gdy raz złapie trop nie odpuszcza. Nie boi się nikogo i niczego. Ma tylko jeden czuły punkt – słabość do Agaty Szackiej.

Witold (Andrzej Seweryn)
Witold Osuchowski – wysoko postawiony prezes firmy doradczej. Bardzo wpływowy i bardzo wyrachowany. Niebezpieczny człowiek z tajemniczą przeszłością. Wśród klientów i współpracowników budzi szacunek przemieszany z lękiem. Wielki manipulator, który delektuje się nieograniczoną władzą.

Igor (Krzysztof Pieczyński)
Igor to prawa ręka Witolda. Facet od czarnej roboty. Zapatrzony w swojego szefa, którego jednocześnie podziwia i nienawidzi. Nieprzewidywalny i bezwzględny.

Rudzki (Olgierd Łukaszewicz)
Ceniony psychoterapeuta stosujący w terapii metodę ustawień rodzinnych Berta Hellingera. Obiektywny i pewny siebie. Wśród pacjentów wzbudza zaufanie, choć potrafi działać poza przyjętymi normami.

MAJA OSTASZEWSKA
Aktorka teatralna i filmowa. W 1996 roku ukończyła krakowską Państwową Wyższą Szkołę Teatralną. Zaliczana jest do najciekawszych osobowości młodego pokolenia aktorskiego. Swój wyjątkowy talent zaprezentowała w przedstawieniu dyplomowym, Krystiana Lupy pt. „Płatonow” Antoniego Czechowa (1996). To był niecodzienny spektakl, gdyż Lupa zrealizował jego dwie wersje. Ostaszewska wystąpiła w obu, wcielając się w dwie skrajnie różne postaci. Rezultatem było zdobycie Grand Prix na 14. Przeglądzie Spektakli Dyplomowych Szkół Teatralnych w Łodzi.

Ostaszewska pracowała z wybitnymi reżyserami: Krystianem Lupą, Jerzym Jarockim, Jerzym Grzegorzewskim, Krzysztofem Warlikowskim, Grzegorzem Jarzyną. Role u tego ostatniego były dla niej bardzo szczęśliwe, za rolę w „Bziku tropikalnym” została wyróżniona na 12 Opolskich Konfrontacjach Teatralnych oraz otrzymała Nagrodę aktorską za rolę Anieli w „Magnetyzmie serca” na 25. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych oraz na 40. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych.

Występowała na deskach Starego Teatru w Krakowie i Rozmaitości w Warszawie, gościła w warszawskich teatrach - Dramatycznym i Studio. W latach 2000-2002 była aktorką Teatru Narodowego, w latach 2002-2007 pracowała w zespole TR Warszawa. Za rolę Harper w „Aniołach w Ameryce” Tony'ego Kushnera (2007) aktorka została uhonorowana Nagrodą im. Aleksandra Zelwerowicza.

Choć Ostaszewska nie często występuje w filmach, role wybiera wyraziste i diametralnie różne. Była naiwną Karoliną w „Przystani” Jana Hrywniaka (1997) za którą otrzymała Nagrodę na 23. Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku; czy zaskakująco dojrzałą bohaterką „Patrzę na ciebie Marysiu” Łukasza Barczyka (1999). W „Prymasie” Teresy Kolarczyk (2000) zagrała uwikłaną w ludzkie słabości zakonnicę, a w „Przemianach” Łukasza Barczyka (2003) nieszczęśliwą żonę. W „Katyniu” Andrzeja Wajdy (2007) zagrała jedną z głównych ról. W komedii Juliusza Machulskiego „Ile waży koń Trojański” wcieliła się w postać histerycznej Lidki; W 2008 roku oglądaliśmy ją w „Janosiku. Prawdziwej historii” Agnieszki Holland i Kasi Adamik – za rolę Margety otrzymała nominację do Złotej Kaczki oraz „Dzieciach Ireny Sendlerowej” w reżyserii Johna Kenta Harrisona.

MAREK BUKOWSKI
Aktor, producent, reżyser, scenarzysta. W 1992 ukończył PWST w Krakowie. Jeszcze przed ukończeniem studiów zadebiutował główną rolą w filmie Andrzeja Barańskiego „Nad rzeką, której nie ma”, za którą otrzymał nagrodę im. Zbyszka Cybulskiego oraz nominację do nagrody za pierwszoplanową rolę męską na FPFF w Gdyni. Grał w filmach Filipa Zylbera, Jerzego Antczaka, Waldemara Krzystka, Doroty Kędzierzawskiej. Jako aktor ma na swoim koncie zarówno filmy fabularne, jak i role serialowe (m.in: „Dom”, „Przystań”, „Na dobre i na złe”). W 2001 roku zadebiutował jako reżyser i producent filmu „blok.pl”, dwa lata później zrealizował „Sukces”, obydwa znalazły się w selekcji wielu międzynarodowych festiwali na całym świecie.
W 2008 roku otrzymał od TVP nagrodę za projekt filmu „Otto Reder” poświęconego germanizacji dzieci Zamojszczyzny.

DANUTA STENKA
Wybitna aktorka teatralna i filmowa. Ukończyła Studium Aktorskie w Gdańsku. Zadebiutowała na scenie gdańskiego Teatru Wybrzeże, w „Betlejem Polskim” Lucjana Rydla. Po dyplomie pracowała w Teatrze Współczesnym w Szczecinie. W 1988 przeniosła się do Teatru Nowego w Poznaniu, a od 1991 jest związana z Teatrem Dramatycznym w Warszawie. Zyskała niezwykłą popularność dzięki kreacjom filmowym w serialach „Boża podszewka” (1998) i „Ekstradycja III” (1999). Oglądaliśmy ja także w „Cudzie Purymowym" (2000) wyreżyserowanym przez Izabellę Cywińską. W filmie Jerzego Antczaka „Chopin. Pragnienie miłości” (2000) Tę rolę oceniono bardzo wysoko, przyznając aktorce dwie nagrody: Złotą Kaczkę i Orła. Wystąpiła w „Quo vadis” Jerzego Kawalerowicza (2001). W 2003 r. wcieliła się w postać Judyty w ekranizacji bestsellerowej powieści Katarzyny Grocholi „Nigdy w życiu!”, gdzie partnerował jej Artur Żmijewski. Zagrała w dramacie sensacyjnym „Pitbull” Patryka Vegi (2004), w dramacie „Kochankowie z Marony” Izabelli Cywińskiej (2000), a także w „Bożej podszewce II” (2005) tej samej reżyserki. Wystąpiła również w komedii romantycznej „Tylko mnie kochaj” (2006). Kilkakrotnie użyczała swego głosu w dubbingowanych wersjach filmów dla najmłodszych, m.in. w „Iniemamocnych” (2004) oraz w „Opowieściach z Narnii” (2005). W 2003 r. aktorka otrzymała Paszport Polityki.

ANDRZEJ SEWERYN
Jeden z najwybitniejszych polskich aktorów. Jest laureatem wielu prestiżowych nagród i odznaczeń. Wystąpił w ponad 30 spektaklach teatralnych w Polsce i we Francji oraz w ponad 40 filmach. Jest absolwentem warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. Tuż po studiach, w 1968 r. zadebiutował w Teatrze Ateneum. Popularność zdobył na początku lat 70. występując w spektaklach Teatru Telewizji. Na początku lat 80. wyemigrował do Francji. Od 1993 r. jest związany z Comédie Française. Na scenie tej stworzył wysoko cenione kreacje Klaudiusza w „Hamlecie”, Prezydenta w „Intrydze i miłości” Schillera. Pierwszą dużą rolę filmową zagrał w 1970 r. w „Albumie Polskim” Jana Rybkowskiego. Wystąpił w serialach telewizyjnych „Rodzina Połanieckich” (1978) Jana Rybkowskiego i „Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy” (1981) Jerzego Sztwiertni.
Rozwój swojej aktorskiej kariery zawdzięcza filmom Andrzeja Wajdy. Ich pierwszym wspólnym filmem była „Ziemia obiecana” (1974). Kolejne to: „Bez znieczulenia” (1978), „Dyrygent” (1979) – nagrodzony Srebrnym Niedźwiedziem na MFF w Berlinie – „Człowiek z żelaza” (1981), „Danton” (1982). „Pan Tadeusz” (1999), „Zemsta” (2002). Występował w filmach Krzysztofa Kieślowskiego, Piotra Szulkina, Janusza Kijowskiego, Janusza Zaorskiego, Jerzego Antczaka, Janusza Morgensterna, Jerzego Domaradzkiego, Sylwestra Chęcińskiego, Jerzego Hoffmana. Współpracował z Peterem Brookiem Patricem Chereau, Stevenem Spielbergiem i Agnieszką Holland. Za rolę w filmie „Amok” (1994) Joela Fargesa otrzymał główną nagrodę na festiwalu w Kairze. Za rolę w „Prymasie” (2000) Teresy Kotlarczyk otrzymał nominacje do Orła - Polskiej Nagrody Filmowej. W 2010 roku oglądaliśmy go w nagrodzonej „Różyczce” Jana Kidawy-Błońskiego.
Jest laureatem nagrody dla najlepszego aktora przyznanej przez francuski Związek Krytyków Teatralnych i Muzycznych oraz kawalerem francuskiego Orderu Sztuki i Literatury. W 1997 roku otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski oraz Dyplom Ministra Spraw Zagranicznych za wybitne zasługi dla kultury polskiej w świecie.

OLGIERD ŁUKASZEWICZ
Jest absolwentem krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej (1968). Dwa lata po debiucie w krakowskim Teatrze Rozmaitości trafił do Warszawy. Przez kilkanaście kolejnych sezonów związany był ze stołecznymi scenami - Teatrem Dramatycznym, Współczesnym, Powszechnym i Studio. W 1988 roku wyjechał do Wiednia. Na niemieckojęzycznych scenach występował nieprzerwanie osiem lat. Po powrocie do kraju został aktorem Teatru Narodowego, a w 2000 roku wrócił na deski Teatru Współczesnego. Od 2003 roku jest w zespole warszawskiego Teatru Polskiego.
Jeszcze na studiach zadebiutował w „Jowicie” Janusza Morgensterna (1967). Kolejne filmy to: „Dancing w kwaterze Hitlera” Jana Batorego i Jerzego Passendorfera „Kierunek Berlin - ostatnie dni”. Przełomowym rokiem w aktorskiej karierze Łukaszewicza okazał się 1970 - kiedy na ekrany kin weszły filmy: „Brzezina” Andrzeja Wajdy (1970) i „Sól ziemi czarnej” Kazimierza Kutza (1969). W 1971 roku nagrodzono go Nagrodą im. Zbigniewa Cybulskiego. Do drugiego spotkania z Kutzem doszło dwa lata później, na planie „Perły w koronie”. 1972 rok to również czas premier „Przeprowadzki” Jerzego Gruzy i „Wesela” Andrzeja Wajdy, w którym Łukaszewiczowi przypadła rola Widma.
Z uznaniem przyjęto także następne role: hrabiego Szczerbica w „Dziejach grzechu” Waleriana Borowczyka i Janusza w ekranizacji „Nocy i dni” (1975) wyreżyserowanej przez Jerzego Antczaka. W 1979 roku Łukaszewicz zagrał w „Lekcji martwego języka” Janusza Majewskiego (1979). Lata 80. stałyby niewątpliwie pod znakiem poważnego repertuaru („Gorączka” Agnieszki Holland, „Dziewczęta z Nowolipek” Barbary Sass i „Magnat” Filipa Bajona, „Wierna rzeka” Tadeusza Chmielewskiego – za rolę w tym filmie był nominowany do nagrody Złotej Kaczki), gdyby nie Juliusz Machulski i „Seksmisja” (1983). W latach 90. aktor pojawił się w „Jańciu Wodniku” Jana Jakuba Kolskiego (1993) oraz „Pokuszeniu” Barbary Sass (1995). Łukaszewicz był księciem Eustachym Sapiehą w biograficznym serialu „Marszałek Piłsudski” Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego (2001), rotmistrzem Bardiorem w „Ubu królu” Piotra Szulkina (2003), ojcem Karola Wojtyły w „Karolu. Człowieku, który został papieżem” w reżyserii Giacoma Battiato (2004). Ostatnio zwrócił na siebie uwagę tytułową rolą w filmie Ryszarda Bugajskiego „Generał Nil” (2009). Aktor grał również w serialach, m.in. w „Twarzach i maskach”, „Plebanii” i „Czasie honoru”.

KRZYSZTOF PIECZYŃSKI
Aktor filmowy i teatralny. W roku 1980 ukończył PWST w Krakowie. Po studiach związał się z Teatrem Powszechnym w Warszawie. Debiutował w roli Kordiana w reż. Bohdana Cybulskiego. Grał także w wielu przedstawieniach w Teatrze Telewizji. Pod koniec studiów zagrał Bronka Talara w pamiętnym serialu Jana Łomnickiego „Dom”. Rola Marka w dramacie Barbary Sass „Krzyk” (1982) była debiutem kinowym Pieczyńskiego. W 1984 roku aktor wcielił się w dziennikarza piszącego artykuł o zmarłym pisarzu-legendzie w „Idolu” Feliksa Falka. Rola w filmie „Wielki bieg” (1986) Jerzego Domaradzkiego, zaowocowała nagrodą dla Pieczyńskiego na FPFF w Gdyni. W tym samym roku został uhonorowany Złotymi Lwami Gdańskimi za portret młodego polskiego inteligenta w „Jeziorze Bodeńskim” Janusza Zaorskiego.
W 1986 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych. W 1989 roku wystąpił w nominowanym do berlińskiego Złotego Niedźwiedzia dramacie Rolanda Joffé „Twórcy cieni” z Paulem Newmanem. Grał także w thrillerze z Keanu Reevesem, Morganem Freemanem i Rachel Weisz pt. „Reakcja łańcuchowa” (1996) Andrew Davisa oraz „House of Frankenstein” (1997) Petera Wernera i „Fallout” (1998) Redneya McDonalda.
Po powrocie do kraju zagrał m.in. u Jan Jakub Kolskiego w „Daleko od okna” (2000). Drugoplanowa rola policjanta została uhonorowana nagrodą na FPFF w Gdyni oraz nominacją do Orła, Polskiej Nagrody Filmowej. Pieczyński zagrał także zakonnika w znakomitym „Jasminum” (2005) Kolskiego. Za tę rolę w „Jutro będzie niebo” (2001) aktor odebrał kolejną nagrodę na FPFF w Gdyni. Pieczyński był szefem sopockiej mafii w „Reichu” (2001) Władysława Pasikowskiego i zwierzchnikiem służb specjalnych w „Karierze Nikosia Dyzmy” (2002) Jacka Bromskiego. Wystąpił również w międzynarodowych produkcjach: „Boże skrawki” (2001) Yurka Bogayevicza, „Pianista” (2002) Romana Polańskiego i „Jan Paweł II” (2005) Johna Kenta Harrisona. Za rolę Generała Sikorskiego w filmie „Generał. Zamach na Gibraltarze” (2009) był nominowany do nagrody Złota Kaczka. Ostatnio można go oglądać w głośnej „Sali samobójców” Jana Komasy.

ADAM WORONOWICZ
Aktor teatralny i filmowy. Ukończył warszawską PWST w 1997 roku. Popularność przyniosła mu tytułowa rola w dramacie Rafała Wieczyńskiego „Popiełuszko. Wolność jest w nas” (2009), za którą był nominowany do Złotej Kaczki. W 2002 roku wystąpił w dramacie „Chopin. Pragnienie miłości” Jerzego Antczaka. Cztery lata później zagrał główną rolę w filmie telewizyjnym „Droga wewnętrzna” Doroty Lamparskiej. Pojawił się w najlepszym polskim filmie 2008 roku „33 sceny z życia” Małgorzaty Szumowskiej. W 2009 roku zagrał w „Zwerbowanej miłości” Tadeusza Króla i zabłysnął w „Rewersie” Borysa Lankosza oraz „Generale Nilu” Ryszarda Bugajskiego. 2010 rok ponownie był dla niego wypełniony pracą, u Macieja Wojtyszki w komedii „Święty interes”, w nagrodzonej „Różyczce” Jana Kidawy-Błońskiego i mocnym dramacie Marcina Wrony „Chrzest”.

PIOTR ADAMCZYK
Jeden z najpopularniejszych aktorów filmowych i teatralnych. W 1995 roku ukończył warszawską PWST. Jego nazwisko stało się bardziej popularne dzięki roli w superprodukcji Jerzego Antczaka – „Chopin. Pragnienie miłości” (2002) za którą otrzymał nominację do Złotej Kaczki. W 2003 roku zagrał w błyskotliwej komedii Tomasza Koneckiego i Andrzeja Saramonowicza „Ciało”. W 2005 r. na ekrany wszedł film „Karol. Człowiek, który został papieżem”, rok później weszła II część filmu o polskim papieżu, zatytułowana „Wojtyła - papież, który pozostał człowiekiem”. W 2007 roku rozbawił do łez rolą ornitologa w kultowym „Testosteronie” duetu Saramonowicz&Konecki. Kolejny rok przyniósł Adamczykowi role komediowe „Nie kłam, kochanie” Piotra Wereśniaka i wielkim hicie kinowym Tomasza Koneckiego „Lejdis” za tę rolę otrzymał Złotą Kaczkę. W 2010 roku Adamczyk wystąpił w „Tricku” Jana Hryniaka, Świętym interesie” Maciej Wojtyszki – za rolę Leszka był nominowany do Złotej Kaczki, i „Śniadaniu do łóżka” Krzysztofa Langa. Ostatnio brawurowo zagrał Karola w „Och, Karol 2” Piotra Wereśniaka.
Udziela się w dubbingu. W 2004 r. pracował przy polskim dubbingu filmu „Iniemamocni”. W 2005 r. użyczył swojego głosu Żyrafie Melmanowi w filmie „Madagaskar” , rok później Zygzakowi McQueen w „Autach”.

KRZYSZTOF GLOBISZ
Krzysztof Globisz jest absolwentem krakowskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. Dyplom uzyskał w 1980 r. Od 1981 występuje na deskach krakowskiego Starego Teatru, w którym debiutował rolą Laertesa w „Hamlecie” w reżyserii Andrzeja Wajdy (1981). Z Wajdą spotkał się na planie „Dantona” (1982) a następnie przy realizacji „Pana Tadeusza” (1999). Grał u najlepszych: Krzysztofa Kieślowskiego, Barbary Sass, Kazimierza Kutza, Władysława Pasikowskiego, Jerzego Stuhra, Jana Jakuba Kolskiego czy Filipa Bajona. W filmowej karierze Globisza role dramatyczne przeplatają się z komediowymi. Wystąpił w „Karierze Nikosia Dyzmy” (2002) Jacka Bromskiego, „Superprodukcji” (2003) Juliusza Machulskiego, w komedii „Czas surferów” (2005) Jacka Gąsiorowskiego. W 2007 roku zagrał w poruszającym dramacie „Pora umierać” Doroty Kędzierawskiej. Pojawił się w „Lejdis” (2008) Tomasza Koneckiego, a rok później u tego samego reżysera brawurowo zagrał profesor Katzównę w „Idealnym facecie dla mojej dziewczyny”. Ostatnio widzieliśmy go w nagrodzonej na festiwalu w Gdyni „Różyczce”.

KRZYSZTOF STROIŃSKI
Aktor teatralny i filmowy. Ukończył Wydział Aktorski na Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi ukończył w 1972 roku.
Rola w serialu „Daleko od szosy” (1976) stała się prawdziwy przełomem w karierze Stroińskiego. W roku 1989 Krzysztof Stroiński zagrał w wielokrotnie nagradzanym dramacie Macieja Dejczera „300 mil do nieba”. Kolejnym przełomem w karierze Stroińskiego był udział w filmach Jerzego Stuhra w „Historiach miłosnych” (1997) i filmie „Tydzień z życia mężczyzny” (1999) za tę rolę otrzymał nominację do Nagrody Orła. W roku 2003 pojawił się w epizodycznej rólce w wielkim hicie Koneckiego i Saramonowicza „Ciało”. W roku 2005 pojawił się u młodego reżysera Xawerego Żuławskiego w debiutanckim „Chaosie”. Zaraz potem brawurowo zagrał aspiranta Metyla w głośnym serialu kryminalnym Patryka Vegi pt. „Pitbull”, za tę rolę otrzymał nominację do nagrody Złota Kaczka. W roku 2007 Stroiński zagrał w filmie Macieja Wojtyszki „Ogród Luizy”. 2008 rok przyniósł mu nagrodę Orzeł, za wielką rolę w kameralnym dramacie łączący w studium rozpadu małżeństwa i jednostki „Rysa” Michała Rosy. Jednym z najciekawszych i najgłośniejszych przedsięwzięć, w które zaangażował się Stroiński był serial polityczny „Ekipa” w reżyserii Agnieszki Holland, Magdaleny Łazarkiewicz oraz Katarzyny Adamik. Ostatnio widzieliśmy go w thrillerze Feliksa Falka „Enen” (2009) i „Zwerbowanej miłości” Tadeusza Króla.

JACEK BROMSKI
Wybitny reżyser filmowy laureat wielu prestiżowych nagród. W jego filmach wystąpili czołowi polscy aktorzy.
Studiował malarstwo na warszawskiej ASP. W 1974 roku ukończył Wydział Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Następnie rozpoczął studia na Wydziale Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi.
Za film telewizyjny pt. „Ceremonia pogrzebowa” Bromski otrzymał nagrodę za debiut reżyserski w kategorii filmu telewizyjnego na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdańsku (dziś w Gdyni).
Ogromny sukces wśród widzów i krytyków odniósł kolejny film Bromskiego, dramat kryminalny „Zabij mnie glino” (1987). Kolejnym sukcesem Bromskiego była komedia „Sztuka kochania” (1989). W 1996 roku zaprezentował kolejną komedię „Dzieci i ryby”. Komedia „U Pana Boga za piecem” (1998) przyniosła Bromskiemu nagrodę za reżyserię, laur Prezydenta Gdyni za najlepszą komedię oraz Złotego Klakiera, nagrodę Radia Gdańsk dla reżysera najdłużej oklaskiwanego filmu na FPFF w Gdyni. Ponadto reżyser został uhonorowany Brązowym Gronem podczas Lubuskiego Lata Filmowego w Łagowie, Brązowym Granatem na Festiwalu Filmów Komediowych w Lubomierzu, Złotym Jańciem na Przeglądzie Filmowym „Prowincjonalia” w Słupcy k. Konika, Srebrną Statuetką Leliwity w Tarnowie i Złotymi Zębami, nagrodą publiczności na Festiwalu Polskich Filmów w Chicago.
Ogromną popularnością cieszył się kolejny film Bromskiego pt. „To ja, złodziej” (2000). Bromski otrzymał nagrodę za najlepszy scenariusz w konkursie międzynarodowym podczas Wine Country Film Festival w Kalifornii oraz Nagrodę Główną „Złote Ombu” i nagrodę za scenariusz na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w argentyńskim Mar Del Plata. Kolejny lubomierski Srebrny Granat odebrał w 2002 roku za komedię „Kariera Nikosia Dyzmy” (2002). W 2005 r. zrealizował film pt. „Kochankowie Roku Tygrysa”.
W 1997 roku Jacek Bromski wyprodukował „Historie miłosne” (1997) Jerzego Stuhra, i „Kilera” Juliusza Machulskiego, był współproducentem „Kiler-ów 2-óch” (1999) Machulskiego, „Długu” (1999) Krzysztofa Krauze, „Tygodnia z życia mężczyzny” (1999) Stuhra oraz koproducentem filmów Machulskiego „Pieniądze to nie wszystko” (2001) i „Superprodukcja” (2002) oraz uznanego filmu Marka Koterskiego pt. „Dzień świra” (2002). W 2007 roku wyreżyserował komedię „U Pana Boga w ogródku” za którą był nominowany do nagrody Złotego Lwa. Dwa lata później zrealizował „U Pana Boga za miedza”, który przyniósł mu nominację do Złotej Kaczki.

JULIUSZ MACHULSKI
Reżyser, producent, aktor. Jeden z najlepszych i najbardziej znanych twórców kina. Można zaryzykować twierdzenie, że każdy jego film zdobywał nagrody i uznanie publiczności. W 1978 roku ukończył Wydział Reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Łodzi. Był stypendystą Fundacji Fullbrighta.
Debiutował komedią sensacyjną „Vabank” (1981). W 1984 r. powstał ciąg dalszy losów kasiarza Kwinty, „Vabank II, czyli riposta”. Ogromną popularność przyniosła mu komedia futurystyczna – „Seksmisja” (1983). Kolejnym sukcesem Machulskiego był „Kingsajz” (1987). Film zostal uhonorowany Brązowymi Lwami Gdańskimi za scenografię. Dwa lata później Machulski nakręcił komedię sensacyjną „Deja vu”. W 1991 roku, w koprodukcji polsko-francusko-belgijskiej powstał film „VIP”. „Szwadron” (1992). Film „Girl Guide” (1995) otrzymał nagrodę Grand Prix Złote Lwy na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. W roku 1997 powstała najbardziej kasowa komedia lat 90. „Kiler” (1997), z Cezarym Pazurą w roli głównej. Dwa lata później Machulski nakręcił jej sequel „Kiler-ów 2-óch”, a rok później kolejną komedię, „Pieniądze to nie wszystko”. W 2002 roku Machulski nakręcił satyrę na środowisko filmowo-dziennikarskie pt. „Superprodukcja”. W 2004 nakręcił komedię sensacyjną „Vinci”. W 2008 roku wyreżyserował sentymentalną komedię „Ile waży koń trojański”, a w 2010 roku czarną komedię pt. „Kołysanka”.

MARCIN KOSZAŁKA
Operator, reżyser i scenarzysta. Absolwent Wydziału Operatorskiego PWSFTviT w Łodzi.. Jego debiutancki, autorski film dokumentalny – „Takiego pięknego syna urodziłam” – zdobył szereg nagród na festiwalach w Krakowie, Kazimierzu Dolnym, wywołując przy tym wiele kontrowersji. Koszałka jest jednak przede wszystkim operatorem filmowym. Współpracował m.in z Borysem Lankoszem przy „Rewersie” (2009) za który został nagrodzony Złotym Lwem czy Magdaleną Piekorz „Senność” (2008) za zdjęcia do tego filmu był nominowany do Złotej Kaczki i „Pręgi” (2004) za który również otrzymał nagrodę Złote Lwy. Był autorem zdjęć do głośnego dramatu Michała Rosy „Rysa” (2008).

ZYGMUNT MIŁOSZEWSKI
Prozaik, dziennikarz, autor scenariuszy. Debiutował w 2004 roku na łamach tygodnika - Polityka opowiadaniem - Historia portfela, potem wydał rozgrywającą się we współczesnej Warszawie powieść grozy Domofon (W.A.B. 2005, II wyd. 2011) i baśń dla dzieci Góry Żmijowe (W.A.B. 2006, przekład ukraiński: 2010). Na zamówienie Juliusza Machulskiego napisał scenariusz filmowy według „Domofonu”. Książkę przetłumaczono na niemiecki, w przygotowaniu przekład niderlandzki. Jego powieść kryminalna Uwikłanie (2007) została uhonorowana Nagrodą Wielkiego Kalibru; ukazała się m.in. w Anglii, gdzie spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem. Pisarz pracuje obecnie nad powieścią Ziarno prawdy, która będzie kontynuacją Uwikłania. Po ukazaniu się Domofonu Miłoszewski został okrzyknięty „polskim Stephenem Kingiem", gdy Jerzy Pilch przeczytał Uwikłanie, uznał je za doskonały polski kryminał współczesny, a jego autora za rasowego pisarza.