FILM

Happy Feet: Tupot małych stóp 2 (2011)

Happy Feet Two
Inne tytuły: Happy Feet 2

Pressbook

W nadchodzącej kontynuacji wyróżnionego Oscarem animowanego przeboju kasowego Happy Feet: Tupot małych stóp widzowie ponownie zobaczą spektakularne krajobrazy Antarktydy, tym razem ukazane w fantastycznej technologii 3D.
Mistrz stepowania Mambo ma problem, ponieważ jego synek Eryk cierpi na chorobliwy lęk przed tańcem. Niechętny do tańca Eryk ucieka i spotyka Wielkiego Svena — pingwina, który potrafi latać! Mambo ciężko jest konkurować z nowym charyzmatycznym idolem Eryka.
Sytuacja jeszcze bardziej się komplikuje, gdy świat opanowują potężne siły.
Eryk poznaje wytrwałość i odwagę swego ojca, kiedy Mambo zbiera oddziały pingwinów oraz wszelkiego rodzaju niezwykłych stworzeń, od małych kryli po gigantyczne słonie morskie, aby z ich pomocą przywrócić porządek.
Reżyserem Happy Feet: Tupot małych stóp 2 jest George Miller, który za swoją pracę nad pierwszym filmem Happy Feet: Tupot małych stóp został nagrodzony Oscarem. Głosu postaciom udzielili Elijah Wood, Robin Williams, Hank Azaria, Alecia Moore (Pink), Brad Pitt, Matt Damon, Sofia Vergara, Common, Hugo Weaving, Magda Szubanski, Anthony LaPaglia, Richard Carter i Benjamin „Lil P-Nut” Flores Jr.
Scenariusz opracowali George Miller, Gary Eck, Warren Coleman i Paul Livingston. George Miller jest także producentem filmu, wraz z Dougiem Mitchellem iBillem Millerem, a produkcją wykonawczą zajmują się Chris deFaria, Graham Burke i Bruce Berman. W produkcji bierze udział mistrz stepowania Savion Glover, który zajmuje się choreografią tańców wykonywanych przez pingwiny. Reżyserem obrazu jest David Peers, reżyserem animacji Rob Coleman. Utwory muzyczne autorstwa Johna Powella wykonuje Pink.
Warner Bros. Pictures, we współpracy z Village Roadshow Pictures, przedstawia produkcję Kennedy Miller Mitchell i Dr. D. Studios, film Happy Feet: Tupot małychstóp 2 w reżyseriiGeorge’aMillera. Film będzie wyświetlany zarówno w wersji 2D, jak i 3D w wybranych kinach tradycyjnych oraz IMAX od 18 listopada 2011 roku.

„To część życiowej misji — dowiedzieć się, kim jesteśmy i jacy jesteśmy…”

~ Ciąg dalszy przygód Bohaterów Filmu Happy Feet: Tupot Małych Stóp ~

W 2006 roku pojawił się film, który nie tylko zachwycił widzów, ale też sprawił, że zaczęli przytupywać i śpiewać „pieśni serca”. Produkcja Happy Feet: Tupot małych stóp została bezapelacyjnym światowym hitem, który spodobał się krytykom i widzom w każdym wieku. Obraz zdobył liczne nagrody, spośród których prawdziwym ukoronowaniem był Oscar dla najlepszego filmu animowanego. Film przyczynił się też do zwiększenia wysiłków na rzecz ochrony środowiska i dzikiej przyrody, a nawet wszedł do współczesnego leksykonu — zwrot „happy feet” stał się synonimem stepowania, szczególnego talentu głównego bohatera — Mambo.
George Miller wyjaśnia — „Często powtarzam, że to opowieści dla dorosłych drzemiących w dzieciach i dla dzieci drzemiących w dorosłych. Myślę, że jednym z powodów, dla których film zrobił takie wrażenie, jest to, że miał w sobie pewne wartości, tradycyjne idee, takie jak bycie sobą, bycie odważnym i dążenie do traktowania świata i samego siebie z szacunkiem”.
Pomysł na fabułę filmu Happy Feet: Tupot małych stóp 2 powstał jeszcze wtedy, kiedy Miller wraz ze swym zespołem kończył pracę nad pierwszym obrazem.
„Kiedy pracuje się tak długo nad takim filmem, człowiek naprawdę zakochuje się w postaciach. Stają się one częścią jego rodziny” — mówi reżyser. — „Kiedy się o nich myśli, powstają nowe historie, i to doprowadziło do stworzenia filmu Happy Feet: Tupot małych stóp 2. Zaskakująco łatwo było wrócić do tej rzeczywistości, a ponowne spotkanie z tymi postaciami było świetną zabawą”.
Jednak Miller, który jako reżyser, producent i współautor scenariusza współpracował ze scenarzystami Gary’ym Eckiem, Warrenem Colemanem i Paulem Livingstonem, chciał stworzyć dużo więcej niż powrót na Antarktydę z Mambo, Glorią i innymi pingwinami. Jak mówi — „Uważam, że autor opowieści chce, aby w każdym filmie widzowie doświadczyli czegoś, co do nich przemówi, tak aby mogli zobaczyć w nim odzwierciedlenie własnego życia. Uważam, że ten nowy film, w którym mowa o rodzinie i społeczności, daje widzom taką możliwość dzięki postaciom pingwinów”.
W nowym obrazie Miller chciał zawrzeć jeszcze więcej akcji i elementów komedii fizycznej, utrzymując go jednocześnie w duchu pierwszej części. „Film Happy Feet: Tupot małych stóp 2 pokazuje śpiew, taniec i piękne krajobrazy Antarktydy, ale wprowadza też nowych bohaterów o różnych rozmiarach, od ogromnych, po całkiem malutkich” — mówi. Co ciekawe, najmniejszym postaciom użyczyły głosu największe współczesne gwiazdy: Brad Pitt i Matt Damon, którzy wystąpili jako kryle Will i Bill.
Producent Bill Miller wyjaśnia — „Musieliśmy przypomnieć widzom postacie, które poznali i pokochali w pierwszym filmie, ale chcieliśmy też zabrać te postacie i publiczność w nowe miejsce. Poza tym musieliśmy podnieść poprzeczkę, jeśli chodzi o muzykę i taniec”.
Na początku opowieści widzimy utalentowanego tanecznie, choć nieumiejącego śpiewać, Mambo, któremu głosu ponownie użyczył Elijah Wood, oraz obdarzoną doskonałym głosem Glorię (Alecia Moore – Pink) jako rodziców. Trudny okres dorastania nie przygotował jednak Mambo do roli idealnego ojca. Jego syn to puszyste pisklę, Eryk, które nie wykazuje zainteresowania tańcem, podczas gdy reszta pingwinów cesarskich wciąż tańczy i wystukuje rytmy. Kiedy Mambo zachęca syna do tańca, ten zwyczajnie potyka się o własne stopy, ląduje głową w śniegu i staje się obiektem drwin. Eryk ukrywa się zawstydzony, a Mambo usiłuje pocieszyć wątpiącego w siebie syna, co tylko pogarsza sytuację.
Jak zauważa George Miller — „Mambo jest teraz rodzicem i role się odwróciły. Teraz to on boryka się z problem bycia ojcem dziecka, które niezupełnie spełnia jego oczekiwania. I naprawdę chce nawiązać więź ze swoim synem. Wszystkim nam wydaje się, że kiedy sami doczekamy się dzieci, będziemy potrafili poradzić sobie lepiej niż nasi rodzice. Ale oczywiście często popełniamy te same błędy, ponieważ nie istnieje żadna instrukcja określająca, jak być dobrym rodzicem. I domyślałem się, że to właśnie przytrafi się Mambo w naszej opowieści”.
Producent Doug Mitchell zauważa — „Jednym z motywów tego filmu jest oczywiści relacja między ojcem a synem. Mambo, jak każdy rodzic, boryka się z zapewnieniem synowi bezwarunkowej miłości i wsparcia, chce jak najlepiej dla Eryka, ale być może będzie również musiał trochę odpuścić i pozwolić synowi samodzielnie odnaleźć swoją tożsamość”.
Twórcy filmu podnieśli jednak poprzeczkę — Mambo musi nie tylko odnaleźć się w roli ojca, musi też znaleźć sposób, aby ochronić całą społeczność pingwinów cesarskich w walce z żywiołami. Drastyczne zmiany w krajobrazie lodowcowym zagrażają przetrwaniu społeczności pingwinów i to Mambo ma za zadanie zgromadzić duże i małe stworzenia, aby je ocalić.

„Jeśli czegoś chcesz, musisz tego pragnąć. Jeśli tego pragniesz, będzie twoje”.
Sven

~ Głosy Stada, Powracające i Nowe ~

Kiedy zaczyna się film Happy Feet: Tupot małych stóp 2 „trwa impreza — mówi George Miller — a Mambo i Gloria są w samym jej sercu. Gloria śpiewa, Mambo tańczy, a wszyscy są oczarowani rytmem i chemią między tą dwójką”.
Mambo dorósł i został szanowanym przywódcą społeczności pingwinów cesarskich. Elijah Wood powraca w roli mistrza stepowania, którego niezwykły talenty podbił serca wielu. „Wiedziałem, że George nigdy nie zrobiłby dalszego ciągu, gdyby nie czuł, że jest on wierny oryginalnej historii i przedstawia kolejną fascynującą opowieść”.
Właściwie te same rzeczy, które zainteresowały aktora w pierwszej części, pojawiają się też w drugiej. „Są tu piękne motywy związane ze środowiskiem, wskazujące na zmiany zachodzące w naszym świecie i to, jak wpływają one na naszych przyjaciół, zwierzęta” — kontynuuje Wood. — „George radzi sobie z tym równie dobrze jak w pierwszym filmie. Te wątki są wplecione w obraz w zupełnie naturalny sposób, tuż obok motywów miłości i tożsamości. Myślę, że młodym ludziom szczególnie dobrze zrobi obejrzenie takiego filmu i dostrzeżenie, że tak naprawdę to rzeczy, które różnią nas od innych, określają, kim jesteśmy. To cechy, które należy docenić, a nie się ich wstydzić”.
Jeśli Mambo jest niekwestionowanym mistrzem parkietu w Imperium Pingwinów, to jego partnerka, Gloria, jest prawdziwą diwą. Do roli tej energicznej śpiewaczki twórcy filmu zatrudnili Alecię Moore, znaną również jako trzykrotna laureatka nagrody Grammy — Pink. „Pink była naturalnym wyborem do tej roli i wypadła naprawdę znakomicie” — mówi reżyser, Miller. — „Zaśpiewała w początkowej scenie pierwszego filmu i chciała ponownie wziąć udział w projekcie, ponieważ jest pełną współczucia miłośniczką zwierząt. Tym razem więc, oprócz użyczenia głosu Glorii, napisała wspaniałą kołysankę pod tytułem „Bridge of Light” wraz z Billym Mannem”.
Chociaż nie po raz pierwszy pracuje w kabinie nagraniowej, Moore trochę stresowała się debiutem w roli aktorki głosowej. Przyglądanie się innym członkom obsady pomogło to zmienić. Jak mówi Moore: „Obserwowałam Brada [Pitta] i Matta [Damona] nie tylko, kiedy nagrywali niektóre dialogi, ale też kiedy musieli śpiewać. Po prostu robili to, co do nich należy, i pomyślałam, że naprawdę nie mam czego się bać”.
Mitchell, producent, mówi: „Kiedy przyszła kolej na jej nagrania, Alecia oczywiście wypadła rewelacyjnie. Jest wielką profesjonalistką i wspaniałą osobą. Jej piosenka „Bridge of Light” jest niezwykła i porusza jeden z ważnych motywów filmu”.
W drugiej części powraca jeszcze jeden towarzysz Mambo — jego najlepszy przyjaciel, Ramon, gadatliwy pingwin Adeli, którego do Imperium Pingwinów przyciągnęła atrakcyjność tamtejszych samiczek. Niestety one uważają go za okropnego faceta.
Robin Williams ponownie użyczył głosu Ramonowi. „W zasadzie nadal jest takim samym nieuleczalnym romantykiem. Wciąż kocha „las chicas”, ale nie znalazł jeszcze tej jedynej. Nadal jednak zachowuje wizerunek, zgodnie z którym jest darem dla wszystkich samic, które pragną go do szaleństwa. Pingwiny Adeli wszystkie są bardzo „macho”, zatem Ramon, chociaż mały, jest groźny”.
Według współautora scenariusza, Gary’ego Ecka — „Robin Williams wniósł bardzo wiele do tego projektu. Wymyślał niektóre kwestie, a my słuchaliśmy i mówiliśmy: »To jest świetne! Wykorzystajmy to! Jasne, spędziliśmy osiem miesięcy opracowując tę kwestię, ale ty w zaledwie dwie sekundy właśnie sprawiłeś, że jest jeszcze lepsza. Dzięki!«” — śmieje się Eck.
Bez względu na to, jak bardzo „macho” jest pingwin, odrzucenie, jakie jest w stanie znieść ze strony płci przeciwnej, ma swoje granice. Ramon zaczyna rozumieć, że nie zazna szczęścia wśród samic pingwinów cesarskich i powraca do Krainy Adeli, gdzie odkrywa, że wiele się zmieniło. Nowa Kraina Adeli jest nie tylko pełna różnych gatunków pingwinów, miejsce to stało się też bardziej kolorowe, przez śnieg przebijają kępki zieleni. Bardziej kolorowy jest też guru Lovelace, pingwin skalny, który teraz nosi wściekle kolorowy, tęczowy sweter.
Głosu Lovelace’owi ponownie użyczył wszechstronnie utalentowany Williams, który mówi — „Lovelace został uratowany z plamy ropy. Pingwin zanurzony w takiej plamie traci zdolność do utrzymania się na powierzchni, dlatego Lovelace został umyty przez ludzi, o których pingwiny mówią „kosmici”. Ale po umyciu pingwiny tracą część ciepła zapewnianego im przez pióra, dlatego ludzie robią na drutach małe swetry dla uratowanych pingwinów. Zwierzęta nie mogą w nich pływać, ale noszą je do czasu, kiedy są gotowe do wypuszczenia na wolność. Lovelace nosi sweterek w paski, wygląda jak mały kolorowy rasta-pingwin”.
Chociaż Lovelace zdaje się zajmować najważniejszą pozycję w Krainie Adeli, teraz jest bardziej kimś w rodzaju asystenta niż największej gwiazdy, bo oto sprowadził do społeczności pingwinów Adeli nowego idola. Jak mówi Williams — „Lovelace jest teraz kimś w rodzaju Kuraka Leghorna/Barry’ego White’a, kaznodziei, który niesie świadectwo. Bo nadeszła era Svena!”.
George Miller wyjaśnia — „Lovelace wskazuje na szczyt wysokiej góry lodowej, gdzie w świetle słońca, na tle pięknego nieba stoi pingwin niepodobny do tych, które dotąd widzieliśmy. Pingwin podchodzi do krawędzi ogromnego szczytu, a tłum wiwatuje. Z okrzykiem »W górę! W górę!« pingwin skacze… i zaczyna frunąć! To latający pingwin z wielkim czerwonym dziobem i złotymi włosami z tyłu głowy. Wygląda wprost wspaniale”.
Hank Azaria, który użyczył głosu Svenowi, pamięta, jak bardzo podobał mu się pierwszy film. „Nie wiedziałem nic o filmie, dopóki go nie zobaczyłem. Nie mogłem uwierzyć, że te animowane, śpiewające i tańczące pingwiny mogą mnie poruszyć, ale tak właśnie się stało. To główny powód, dla którego naprawdę chciałem wziąć udział w tym projekcie”.
Lovelace i Sven spotkali się, kiedy obaj zostali uratowani przez „kosmitów” na statku badawczym. Kiedy Sven nagle i nieoczekiwanie ucieka z rąk wybawców, Lovelace prowadzi go do zupełnie odmienionej Krainy Adeli. Tam wiara Svena we własną moc, znana jako SvenTHINKTM, zyskuje wiarygodność dzięki jego niezwykłej zdolności do latania. Wizerunek pingwina, który potrafi latać, przyniósł mu uznanie mas pingwinów, które chcą iść w jego ślady. Wielki Sven podbił serca i umysły pingwinów Adeli i wszystkich innych gatunków, które przybyły do ich krainy — pingwinów maskowych, magellańskich, skalnych i małych.
Egzotyczny akcent Svena sygnalizuje innym pingwinom, że pochodzi on z nieznanego lądu. Jak mówi Azaria — „Sven ma zabawny, chrząkający śmiech. Przy każdej roli, której się podejmuję, w animacji lub przed kamerami, zawsze zaczynam od głosu. Razem z George’em omówiliśmy szczegóły akcentu i stylu, a potem forma powstała jako dopełnienie funkcji. Sven jest spokojny… „spokooojny”, jak to on by powiedział. Bardzo go bawi oddawana mu cześć. Tam, skąd pochodzi, był brzydkim kaczątkiem, a tu jest uwielbiany. Myślę, że świetnie nadawałby się do Hollywood”.
Ramon początkowo, być może bardziej z zazdrości niż czystego sceptycyzmu, nie wierzy w Svena. Trwa to do czasu, kiedy filozofia Svena (SvenTHINK) pozwala mu odnaleźć idealną partnerkę: Carmen, namiętną samicę alfa z rasy Adeli. Ta posągowa piękność nie cierpi na brak adoratorów, więc szybko odrzuca zaloty porażonego jej wdziękami Ramona.
W roli Carmen Miller obsadził Sofię Vergarę. Mitchell, pochodzący tak jak ona z Kolumbii, mówi — „Sofia jest wspaniałą ambasadorką Kolumbii. To bardzo piękny kraj, w którym ludzie żyją z pasją, i myślę, że Sofia jest tego odzwierciedleniem”.
Vergara stwierdza — „Pokazali mi, jak wygląda Carmen, i pomyślałam, że gdybym była pingwinem, prawdopodobnie właśnie tak bym wyglądała. Uwielbiam jej pewność siebie, poza tym jest bardzo wybredna. Zawsze wokół niej kręci się gromadka samców, ale ona czeka na tego jedynego, który wykona wspaniały, romantyczny gest i po prostu zmiecie ją z nóg. Do tego czasu mówi tylko »Nie, dziękuję, proszę się przesunąć Senõr«”.
Kiedy tylko było to możliwe, Miller wolał unikać indywidualnych sesji nagraniowych, zamiast tego stosował sesje grupowe, podczas których uczestnicy nawiązywali interakcje przy mikrofonach. Williams cieszył się też, że miał możliwość współpracy z Vergarą. „Jest miła i bardzo seksowna. To, że mieliśmy ją na planie było jak dar od losu, i nietrudno w to uwierzyć… »Wyobraź sobie, że jesteś zakochana w tym pingwinie. Okej, jestem gotowa, startujmy z tym. Czy moglibyśmy trochę się zbliżyć? Zbyt blisko? Och przepraszam« . Praca z nią była naprawdę świetną zabawą”.
Kiedy Ramon powraca do Krainy Adeli, nie jest sam — przypadkowo i wbrew swojej woli zostaje opiekunem trzech małych przybyszów, w tym syna Mambo i Glorii — Eryka. Eryk czuje się upokorzony swoim brakiem talentu tanecznego i ucieka z domu, podążając za „wujkiem” Ramonem wraz z dwójką najlepszych przyjaciół, Atticusem i Boadiceą, zwaną Bo. Ta ostatnia jest młodą samiczką obdarzoną talentem gimnastycznym, córką nauczycielki z Imperium Pingwinów, Pani Profesor, której głosu użyczyła powracająca w tej roli Magda Szubanski. Najbardziej wyluzowany z trójki uciekinierów jest młody Atticus, syn Seymoura, którego zagrał Common, raper i aktor po raz pierwszy użyczający swojego głosu w filmie animowanym.
„Nigdy nie myślałem, że zagram tańczącego, śpiewającego i rapującego pingwina” — przyznaje Common. „Oglądałem pierwszy film i naprawdę mnie poruszył, dlatego bycie częścią takiego projektu było naprawdę ekscytujące”.
Aktor mówi, że Miller opisał Seymoura jako „wyluzowanego ojca z zacięciem hip-hopowym” i wiedziałem, że mogę to osiągnąć. W rzeczywistości w kabinie nagraniowej pracował tak samo ciężko, jak przed kamerą. „Niemal każdego dnia wychodziłem stamtąd w koszuli mokrej od potu, bo wkładałem dużo energii w stworzenie tej postaci”.
Energiczny Benjamin „Lil’ P-Nut” Flores, Jr., którego producenci zauważyli podczas występu w programie Ellen: The Ellen DeGeneres Show, został obsadzony w roli syna Seymoura, Atticusa. Miller wspomina — „Miał w sobie dużo „ikry”, jak ja to nazywam. Poza tym ten chłopak znał się na rapowaniu freestyle. Ale w tym dzieciaku było też coś bardzo profesjonalnego i zrównoważonego”.
Siedmioletni wówczas artysta podszedł do tej roli z pewnym rozczarowaniem, ponieważ początkowo myślał, że będzie musiał przebrać się za pingwina. Jednak kiedy wyjaśniono mu, że kostium nie jest konieczny, wyluzował się i uznał, że było to „totalnie odjazdowe” doświadczenie. „Naprawdę dobrze się bawiłem, używając wyobraźni podczas kręcenia tego filmu. Było tak, jakbym naprawdę był pingwinem, który przeżywa tę przygodę” — mówi Flores.
Atticus, który kocha jedzenie równie mocno jak rapowanie, jest dużo bardziej hałaśliwy niż jego mały, nieśmiały kumpel Eryk. Miller wyjaśnia — „Eryk rzadko się odzywa, dlatego jego najlepsi przyjaciele, Atticus i Bo, przeważnie mówią za niego”.
Podobnie jak jej matka, Pani Profesor, Bo jest mistrzynią w jodłowaniu, ale jest też świetna w parkourze i freerunningu, wykorzystuje śliski śnieg i muldy do szybkiego i swobodnego przemieszczania się w lodowym krajobrazie Antarktydy.
Do ról młodych pingwinów, Eryka i Bo, Miller poszukiwał podczas castingów autentyczności, dlatego potrzebował równie młodych artystów. Aby sesje nagraniowe były dobrą zabawą i przyniosły pożądane rezultaty, George Miller i specjalistka od castingów Kristy Carlson blisko współpracowali z dziećmi przy mikrofonach, aby wydobyć i ukształtować wykonania tych młodych talentów.
Producent Bill Miller opisuje ich jako „malutkich ludzi, jak Ava Acres, w roli Eryka, i Meibh Campbell, w roli Bo, którzy przyszli do studia i wyglądali jak krasnale przy statywach mikrofonowych i ze słuchawkami na uszach. Ale ich umiejętności aktorskie wcale nie były małe. Każdy z tych dzieciaków potrafił wspaniale wczuć się w moment — stać się pingwinem, a jednocześnie pozostać sobą”.
Między sesjami nagraniowymi fragmenty improwizacji były nagrywane przez niezwykle utalentowaną EG Daily, aby umożliwić kontynuację historii oraz postęp i rozwój produkcji. Ta utalentowana wokalistka użyczyła również głosu Erykowi śpiewającemu w finale filmu.
Uzupełnieniem obsady z pierwszej części filmu byli dowcipni kumple Ramona, Adelie Amigos, którym głosów użyczyli Carlos Alazraqui, Lombardo Boyar, Jeff Garcia i Johnny Sanchez. Hugo Weaving ponownie użyczył głosu Noahowi, przywódcy rady starszych rodu pingwinów cesarskich. Weaving żartuje — „Grałem wiele różnych postaci — zabójców, złoczyńców, Transformersa, drag queen — ale rzadko zdarza mi się grać postać w najmniejszym choćby stopniu „milutką”. Ta postać to dla mnie wyzwanie i jeden z powodów, dla których powróciłem do pracy z panem Millerem”.

„Will. Jesteśmy krylami. Wszyscy musimy wyglądać tak samo”.
„Nie ja Bill, ja jestem wyjątkowy. Jestem jeden na krylion”.

~ Od Maleńkiego Krylu po Olbrzymich Drapieżców: Bogactwo Gatunków ~

Jedną z największych przygód w filmie przeżywają najmniejsze postaci. „To podróż dwóch maleńkich kryli, Willa i Billa” — mówi George Miller. „Żyją w wielkiej biomasie, która liczy miliardy kryli poruszających się wraz z falami… są dolnym ogniwem i podstawą łańcucha pokarmowego. Każde zwierzę w wyższych ogniwach jest uzależnione od kryli. I pośród tej niemożliwej do rozróżnienia masy żyją Bill i Will, w których wcielili się Matt Damon i Brad Pitt. Will stwierdza, że czuje się inny niż wszyscy wokół i wyrusza poza ławicę. Will chce awansować w łańcuchu pokarmowym. Bill z kolei jest przerażony. Chce zostać i dalej zachowywać się dokładnie tak, jak wszystkie inne kryle”.
Współscenarzysta Gary Eck dodaje — „W filmie jest wiele podobieństw między historią Willa a historią Eryka. Obaj wyruszają w podróż, dzięki Svenowi Eryk wierzy, że może nauczyć się latać, a Will, kierując się tylko własnym pragnieniem ucieczki, chce zostać drapieżnikiem. Oba pomysły są raczej nierealne i dopiero pod koniec opowieści obaj zaczynają dostrzegać prawdę. Chociaż dzielą ich długie mile — jeden żyje w głębi oceanu, a drugi na lodowcu — ich historie są bardzo podobne”.
Miller bardzo się cieszył z możliwości stworzenia duetu Damon-Pitt w studiu nagraniowym i uchwycenia ich żywiołowych żartów… i śpiewu. „Byli bardzo swobodni, wzorowali się na sobie nawzajem, bo bardzo dobrze się znają. Matt Damon umie śpiewać, a Brad Pitt już na samym początku zaznaczył, że nie umie. Ale powiedział tylko »Nie ma się czego wstydzić. Po prostu spróbuję!« i wypadł nadzwyczaj dobrze. Jego śpiew można usłyszeć w filmie”.
Damon przyznaje — „Śpiewanie było lekkim zaskoczeniem. Zabawnie było po prostu spróbować i powiedzieć »A co mi tam!«. Zdecydowanie nie jest to moja mocna strona, ale uznałem, że albo zaśpiewam, albo mogę iść do domu”.
Szczęśliwie dla twórców filmu Pitt i Damon byli wolni i mogli nagrywać razem w jednym studiu. I obaj aktorzy zgadzają się, że mieli szczęście, trafiając na takiego reżysera, jak George Miller. Damon zauważa — „George emanuje pewną zaraźliwą zuchwałością. Widzisz faceta, który tak bardzo kocha swój projekt, i zaczynasz rozumieć, że wielkość pierwszego filmu zależała właśnie od tego ducha. Brad i ja robiliśmy tu rzeczy, jakich nie robiliśmy jeszcze nigdy w żadnym filmie, animowanym lub nie. Kiedy zakończyliśmy pracę, obaj pomyśleliśmy »No, to było coś ekstra! «”.
Miller stwierdza — „Chcieliśmy stworzyć w filmie humor na różnych poziomach — mamy więc humor dzikiego, ekstrawaganckiego Robina Williamsa, który pasuje do wszystkiego. Chcieliśmy, żeby humor krylu był w trochę innym tonie. Jeden ze scenarzystów, Paul Livingston, jest w tym szczególnie dobry”.
„Byłem już kiedyś po drugiej stronie mikrofonu — mówi Livingston — użyczyłem głosu kłótliwemu kogutowi w filmie Babe — świnka z klasą oraz impulsywnemu szefowi kuchni w drugiej części tego filmu. Miałem też zaszczyt wziąć udział w początkowych warsztatach dla scenarzystów związanych z filmem Happy Feet: Tupot małych stóp i w pierwszych sesjach i burzach mózgów związanych z drugą częścią, co zaowocowało stworzeniem postaci dwóch kryli, które trafiły pod moje skrzydła. W miarę jak te postacie nabierają rozpędu w filmie, ważne stało się powiązanie maleńkiej misji krylu z główną opowieścią”.
Doug Mitchell dodaje — „Później dowiedzieliśmy się, że dzieci Brada i Matta są fanami pierwszego filmu i myślę, że wystarczy powiedzieć, że w ogromnym stopniu przyczyniły się do tego, że ojcowie zgodzili się wziąć te role”.
Nigdy nie należy lekceważyć pracy najmniejszych. Twórcy filmu dobrze to zrozumieli, jak mówi Bill Miller — „Nigdy nie lekceważ siły dzieci w nakłanianiu rodziców, aby zagrali w filmie. Matt Damon powiedział, że nie rozpakował jeszcze scenariusza do filmu Happy Feet: Tupot małych stóp 2, kiedy jego córka powiedziała »Tato, wchodzisz w to!«. Matt naprawdę nie miał wyboru”.
Opowieść płynnie przechodzi od wątku krylu do czegoś trochę większego. Mambo wytropił uciekinierów — Eryka, Bo i Atticusa — w Krainie Adeli i prowadzi ich z powrotem do domu, kiedy napotykają na swej drodze olbrzymiego słonia morskiego o imieniu Bryan, alias Beachmaster, któremu głosu użyczył Richard Carter. Miller łączy tę scenę z dobrze znaną opowieścią o Robin Hoodzie, który chce przejść przez kłodę leżącą w lesie, ale na drodze staje mu Mały John. Pingwiny nie mogą przejść przez niebezpieczny lodowy most z powodu Bryana, który stwierdza — „Beachmaster nie cofa się przed nikim”. Okazuje się, że upór tego ogromnego stworzenia bierze się częściowo z chęci ochrony jego młodych, które stoją z tyłu, zasłonięte jego ogromnym cielskiem… Obaj ojcowie troszczą się o swoje młode. Ich spotkanie będzie miało daleko idące konsekwencje, których żaden nie potrafił przewidzieć, podobnie jak w starej bajce Ezopa „Androkles i lew”.
Widzimy też inne polarne drapieżniki, między innymi groźnego lamparta morskiego, który uprzejmie zgodził się podążać za Mambo, kiedy ten opracowuje plan uratowania przewróconego Beachmastera. Wracają też stada dużych, okrutnych, brązowych wydrzyków, które, jeśli tylko mają taka możliwość, bezwzględnie rzucają się na każde pingwinie pisklę pozostawione bez opieki. Ich dwaj przywódcy podobnie jak w pierwszej części przemówili głosami Anthony’ego LaPaglii i Danny’ego Manna.
Poza ponowną współpracą z George’em Millerem, powracający aktorzy mogli cieszyć się luksusem nagrywania w grupie, podobnie jak w filmie Happy Feet: Tupot małych stóp. Elijah Wood uważa, że takie prowadzenie sesji daje szczególną satysfakcję. Jak mówi — „Wspaniałą rzeczą w tym filmie było to, że właściwie wszyscy nagrywaliśmy w tym samym pomieszczeniu. Wielu z nas pojechało do Sydney, gdzie odbywała się większość nagrań. Naprawdę ogromną zaletą był wyjazd grupowy – było to dla nas bardziej porywające. Bycie z dala od domu, razem, zjednoczyło nas w sensie twórczym. George i jego zespół nieustannie pracowali nad tekstem. Dlatego towarzyszyło nam to wspaniałe poczucie zabawy z tekstem i próbowaniem scen, przyglądania się, dokąd nas zaprowadzą. To było ekscytujące”.
Współscenarzysta Warren Coleman mówi — „Dla autorów scenariusza proces był bardzo podobny do tego, jak pracowaliśmy nad obrazem Happy Feet: Tupot małych stóp. Był to pełen życia proces, w którym każdy mógł czerpać i dawać innym inspiracje. Często, tworząc szkice dialogów i pomysłów, odgrywaliśmy je wspólnie, a potem wybieraliśmy to, co najlepiej się sprawdziło. Skutek był taki, że zanim scenariusz trafił do studia nagraniowego, scenarzyści i aktorzy mieli już gotowe kwestie, które były przygotowane do udźwiękowienia”.
„Już dawno temu odkryłem pewną rzecz — podkreśla Miller — naprawdę dobrzy aktorzy potrafią pracować w zespole. Najważniejszą rzeczą jest to, jak nawiązują wzajemne relacje. Dla najlepszych aktorów, moim zdaniem, bardziej liczą się wzajemne oddziaływania niż ich indywidualna praca. Dosyć często — Robin, Hank albo któryś z nich — wchodził do studia i zaczynał podsuwać kwestie innym aktorom, aby mieli na czym pracować. Obserwowanie tego było inspirujące. A zatem to, że zgromadziliśmy ich wszystkich razem w studiu, było naprawdę ważne i dowiodło, że warto było włożyć tyle wysiłku w to, aby znaleźli się w tym samym pokoju. Technicznie było to trochę trudne dla dźwiękowców, ale korzyści były o wiele większe… Ostatecznie uzyskaliśmy coś naprawdę wyjątkowego”.

“Tańczmy! Krzyczmy!”

~ Zestawienie Rytmu z Muzyką i Ruchem ~

Podobnie jak w pierwszej części filmu, podczas występów ekspresja emanowała z całych postaci, od stóp do głów. Film ponownie może poszczycić się udziałem największych współczesnych talentów tanecznych, pod przewodnictwem Saviona Glovera, którego Miller nazywa „prawdopodobnie najlepszym stepującym tancerzem na świecie”. Glover powrócił, aby użyczyć Mambo swoich sztandarowych figur. Nad filmem pracował również choreograf Wade Robson, któremu powierzono zadanie stworzenia wystrzałowego numeru początkowego, z mieszanką stylów i mnóstwem tancerzy. Deina Perry’ego poproszono o przełożenie jego popisowego, prekursorskiego stepu — który spopularyzowało przedstawienie „Tap Dogs”, spektakl sceniczny tancerza — na stopy niezliczonej liczby przedstawicieli różnych gatunków, a Kate Wormald, kontynuowała i rozwijała swoją pracę jako główna odtwórczyni przechwytywanych w technologii „motion-capture” ruchów scenicznych i tanecznych, podobnie jak w pierwszej części, tym razem opracowując choreografię i pomagając łączyć w całość powstałe występy.
Miller zapewnia — „W pierwszym filmie chcieliśmy, aby ludzie poczuli, że mogliby zatańczyć w przejściach między siedzeniami w kinie. Teraz chcemy, aby widzowie wyszli z kina z intensywnym poczuciem tego, co oznacza taniec, aby zastanowili się, co oznacza więź z innymi ludźmi, przyjaciółmi, rodziną i społecznością. W miarę jak historia się rozwija, idea wspólnego celu staje się bardzo ważna i zostaje przedstawiona w bardzo, bardzo widowiskowy sposób”.
Całe zastępy grafików komputerowych pracowały nad przełożeniem choreografii stworzonej na wychwytującej ruch scenie „motion-capture” na animację. Reżyser animacji Rob Coleman wyjaśnia — „Musimy modyfikować choreografię, ponieważ pingwiny mają bardzo krótkie nogi, a tancerze oczywiście normalne, ludzkie nogi, więc kolana stanowią pewien problem. Zakres ruchów u pingwina jest znacznie mniejszy niż u człowieka. Mamy wspaniały zespół, który przełożył te ruchy na ruchy aktorów-pingwinów”.
Mistrz stepowania Savion Glover pozostawił zmagania z pingwinami specjalistom od animacji. „Z tak zaawansowaną technologią tylko od tych specjalistów od techniki zależało opracowanie „pingwinich” ruchów. Ja mogłem po prostu się zrelaksować i być sobą, zamiast próbować tańczyć jak pingwin. Ci ludzie nieustannie pracowali nad technikami animacji, naprawdę niesamowicie było się temu przyglądać. Parę lat temu, kiedy po raz pierwszy pracowałem na planie filmu Happy Feet: Tupot małych stóp, niektóre moje ruchy musiały być w pewnym stopniu ograniczone. Tym razem nie narzucono mi żadnych ograniczeń tego typu. Technicy pracowali w ramach nadgodzin, aby każdy element działał jak należy, i to naprawdę coś wspaniałego”.
Nie tylko sztuka animacji poszła naprzód, zwiększyła się również wiedza publiczności na temat tańca, dzięki nieustannie rosnącej na całym świecie popularności programów telewizyjnych związanych z rywalizacją taneczną. George Miller zauważa — „Dzięki tym programom ludzie dużo wiedzą o tańcu, różnych stylach i połączeniach stylów. I to coś, co naprawdę uwzględniliśmy w swojej pracy. To nie jest tylko staroświecki film ze scenami, w których przemiłe pingwiny po prostu tańczą; myślę, że to nie robi już wrażenia na widzach. Naprawdę ciężko pracowaliśmy i podnosiliśmy sobie poprzeczkę”.
Reżyser tak bardzo naciskał na udoskonalenie efektów tanecznych, że specjaliści od animacji pracowali nad ulepszeniem już istniejących modeli pingwinów, przegubowych szkieletów wewnętrznych, które determinowały styl i zakres ruchów dla każdej animowanej postaci.
Mimo tych poprawek Dein Perry początkowo obawiał się, że takie „przemysłowe” podejście do tańca będzie widoczne u pingwinów. „Lubimy tupać naprawdę mocno, ale trzeba uważać na wysokość skoków i sposób podnoszenia nóg, ponieważ u pingwina nogi znikną w brzuchu”.
Choreograf sceny początkowej, Wade Robson, współpracował ze specjalistami od animacji, dbając o to, aby żaden z jego dokładnie dopracowanych ruchów nie zniknął podczas przetwarzania. Jak mówi Robson — „Pingwiny nie tylko mają krótkie nogi, nie mają też ramion, a wiele moich figur wykonuje się w tym właśnie obszarze. A zatem pozostając na dopuszczalnym poziomie „niezwykłości”, podnosiliśmy nieco górne części płetwy, kiedy podnoszone były powyżej ramienia. Przez jakiś czas głowiliśmy się nad tym ze specjalistami od animacji, tworząc nowe modele dla pingwinów do tego typu tańca, który wywodzi się z hip-hopu. To coś mocnego, intensywnego, zabawnego i płynnego — coś w stylu Jamesa Browna”.
Choreografka Kate Wormald dodaje — „Początkowa scena taneczna jest kawałkiem bardzo na czasie. Po doborze muzyki można poznać, że naprawdę chcieliśmy nadać jej tak bardzo funkowy klimat, jak to możliwe. Późniejsza scena w Krainie Adeli zawiera trochę więcej nietypowej choreografii. A w scenie finałowej, w tym zrealizowanym na wielką skalę numerze ze stepowaniem, w którym prawie wszystkie stworzenia tańczą razem, zawarliśmy elementy tego ciężkiego, zdecydowanego kroku stepowego”.
W wielkim finale poruszają się nie tylko stopy. „Kiedy po raz pierwszy stworzyliśmy to na papierze, trochę się obawiałem, że może nie udać się tego zrealizować” — mówi Miller. — „Plan jest w ruchu, porusza się lód i śnieg, a do tego wszystkie postaci. To bardzo dynamiczna scena i występują w niej postaci o różnych rozmiarach, od tych maleńkich po olbrzymie. Daliśmy sobie możliwość stworzenia czegoś naprawdę wyjątkowego i jestem zachwycony tym, jak wspaniale to wszystko wypadło” — mówi z zadowoleniem reżyser.
Tak olbrzymie przedsięwzięcie było niewykonalne nawet jeszcze kilka lat temu, ale postęp w dziedzinie animacji znacznie poszerzył możliwości. Współreżyser i operator kamery cyfrowej David Peers mówi — „W tym filmie zrobiliśmy rzeczy, które były niemożliwe w pierwszej części. Mamy wspaniałe numery taneczne z udziałem dziesiątek tysięcy postaci i jesteśmy w stanie interaktywnie nad nimi pracować, dostosowywać choreografię na planie i rytm muzyki, zmieniać ustawienie niektórych postaci — i wszystko w czasie rzeczywistym”.
A przy jakiej muzyce tańczą te tysiące postaci? Jak mówi producent Bill Miller — „Kiedy przyszedł moment wyboru piosenek do filmu, rozważyliśmy naprawdę bardzo dużo opcji, zawsze poszukując utworów, które udoskonalą naszą historię. W rezultacie powstało oryginalne połączenie różnych gatunków, od opery po ballady, rap i klasykę R&B, i dzięki temu udało nam się opowiedzieć historię, używając elementów piosenek”.
George Miller dodaje — „Jeśli chodzi o muzykę, filozofia tego filmu polega na wykorzystaniu klasycznych utworów, klasycznych stylów i nadaniu im nowej, współczesnej formy. Praktycznie każdy tworzy połączenie stylów. Mamy tu połączenie opery, jodłowania, rapu, rytmów hip-hopowych, muzyki dance i współczesnego popu”.
Miller ponownie poprosił kompozytora Johna Powella, aby ten stworzył „pejzaż dźwiękowy” do filmu Happy Feet: Tupot małych stóp 2. Reżyser mówi — „Pracuję z Johnem tak jak z aktorami. Jest osobą, której mogę powiedzieć »To musi być trochę bardziej tak«. On wykonywał, komponował i dostosowywał swoją kompozycję na moich oczach, prawie perfekcyjnie”.
Kompozytor tak opisuje ten proces — „Rozumiemy piosenki, ponieważ słyszeliśmy je tak wiele razy. Docierają do naszych uszu w takim samym formacie i z takimi samymi strukturami na okrągło, przez całe nasze życie. Dlatego dobrze wiemy, jakie odczucia powinny wywoływać, i jeśli zrobimy z nimi coś dziwnego, odczucia są niewłaściwe i każdy to rozpoznaje. Dlatego podczas pracy nad znanymi piosenkami należy zachować ostrożność. Czasem podejmuję to ryzyko i próbuję dopasować je do oczekiwań George’a i do filmu. Ale ostatecznie zawsze staramy się szanować piosenki i szukać takich, które możemy tylko trochę przerobić i dopasować do naszych potrzeb”.
Choreograf Robson dodaje — „Chcieliśmy rozpocząć film sceną świętowania jedności i na nowo przedstawić postaci podczas ogromnej imprezy z tańcem i śpiewem, które dzięki Mambo stały się dla nich stylem życia”.
Scena początkowa zawiera rytmy z utworów „Rhythm Nation” i „Shake Your Body (Down to the Ground)”, „Mama Said Knock You Out”, „SexyBack”, „Ain’t Nobody (Does It Better)” oraz „Do Your Thing”. Inne muzyczne perełki, które pojawiają się w tej prawdziwej skarbnicy Millera i Powella, to najpopularniejsze przeboje lat osiemdziesiątych, rockowe hymny, utwory dance, motyw z kultowego serialu telewizyjnego, westernu Rawhide, a nawet chwytająca za serce aria na podstawie „E Lucevan Le Stelle” („Jak gwiazdy migocą”) z opery Pucciniego „Tosca”.
Aby zilustrować wielokulturowość i współpracę pingwinów oraz innych stworzeń zamieszkujących Antarktydę, aranżacja utworów musiała być niebanalna — melodie są zabarwione muzycznymi motywami z całego świata, ale, jak zauważa Powell — „nigdy w taki sposób, aby słuchający mógł zbyt wiele uchwycić, cały pomysł polega na współgraniu tych wszystkich elementów”.

„Trzymajcie się blisko. Trzymajcie się ciepło”.
„No dalej, wszyscy… Ścisnąć się”.

~ ANIMACJA 3D: Postacie i Ich Środowisko~

George Miller podkreśla — „Uważam, że jednym z powodów dużego sukcesu filmu Happy Feet: Tupot małych stóp było jego wizualne zróżnicowanie. Staraliśmy się osiągnąć możliwie jak największy realizm zdjęć, na tyle, na ile pozwalały nam ówczesne technologie i umiejętności.
Skonstruowaliśmy wszystko wokół prawdziwej historii Antarktydy: zachowania pingwinów, sposobu formowania się lodu oraz pojawiania się wiatrów i chmur. Była w tym pewnego rodzaju autentyczność, ale też piękno Antarktydy. Chociaż to wszystko wygląda po prostu jak śnieg i lód, jest w tym niesamowite bogactwo — formacje gór lodowych, odcienie wody, kolory światła w zawieszonym nisko słońcu, piękne zorze polarne na nocnym niebie”.
Producent Bill Miller zauważa — „Teraz mogliśmy dopracować wiele technik, których nauczyliśmy się podczas pracy nad pierwszym filmem; pracując z tym samym zespołem, mogliśmy przenieść film Happy Feet: Tupot małych stóp 2 na nowy, wyższy poziom, zwiększając stopień realizmu zdjęć”. Peers, współreżyser i operator kamery, mówi — „Ten film to doznanie kinematograficzne, które rozgrywa się wśród rozmaitych, niezwykłych krajobrazów, jakich nie widzieliśmy nigdy wcześniej, i przedstawia równie niezwykłe wydarzenia w Imperium Pingwinów. To połączenie historii miłosnej, filmu przygodowego i katastroficznego… ze śpiewem i tańcem. To po prostu coś niesamowitego”.
Coleman, reżyser animacji, uważa też, że miało to więcej wspólnego z rozwojem specjalistów od animacji niż samej technologii. „Tak, to duży krok naprzód w stosunku do sytuacji sprzed pięciu lat. Oprogramowanie jest lepsze, ale ci mądrale, ludzie, którzy nad tym pracują, wymyślają świetne techniki i narzędzia. Dzięki narzędziom takim jak renderowanie, pióra i futra, oczy, śnieg — to wszystko znacznie się poprawiło. I to dzięki ludziom z działów badań i rozwoju, oprogramowania oraz IT. Pracowali z nami już na początku, kiedy określaliśmy swoje potrzeby. Używałem na przykład narzędzia podglądu, które umożliwiało mi obserwowanie, jak realizowana jest animacja mojego zespołu z włączonymi obiektywami, światłem i efektami. Używałem tego codziennie w pracy z George’em i była to naprawdę świetna technologia integrująca, którą stworzono specjalnie do tego filmu”.
Ponieważ realność środowiska była ogromnie ważna, dedykowane zespoły artystów miały przydzielone zadania wykonania wyglądu konkretnych elementów Antarktydy. Ci artyści zostali specjalistami polarnymi dzięki badaniom i analizom rzeczy takich jak zachowanie śniegu czy lodu, które mogły przełożyć się na techniki tworzenia powierzchni i oświetlenia. Jak mówi George Miller — „Nawet to, co mogło wydawać się banalne, rzeczy, które widać w tle, zachowanie śniegu, to, jak wiatr na niego oddziałuje, ruch wody, rozświetlenie nieba — to wszystko dokładnie zaczerpnęliśmy z natury. Wszyscy dużo się nauczyliśmy”.
Ta wizyta na Antarktydzie jest trójwymiarowa, jak wyjaśnia producent, Doug Mitchell — „Jakość obrazów tym razem jest odpowiednio lepsza, i duży udział miała w tym technologia 3D. Tym razem technologia i osoby, z którymi pracowaliśmy, są tak doskonałe, że nie można nie dać się wciągnąć w ten świat. Jest naprawdę fascynujący”.
Jak podkreśla Jason Fairley, kierownik ds. stereo — „Na początku przedstawiono nam pewne cele, nad których realizacją mieliśmy pracować. Ale w pracy z George’em zawsze najbardziej liczy się historia, więc najważniejszą sprawą, jeżeli chodzi o zastosowanie 3D w tym projekcie, było udoskonalenie i rozwój fabuły. Trójwymiar nigdy nie miał rozpraszać, ale miał zawsze pomagać widzom w przeżywaniu tego, co w danym momencie dzieje się na ekranie. Setki ludzi pracowały bardzo ciężko, aby uczynić ten obraz tak emocjonującym, interesującym, ekscytującym i wciągającym, jak to tylko możliwe, dlatego technologii przestrzennej użyto po prostu po to, aby zwiększyć intensywność doznań widza związanych z tą wciągającą historią”.
Narzędzie 3D było też przydatne w tworzeniu zastępów postaci, które kołyszą się, pływają, tańczą i poruszają na tle krajobrazu. Miller mówi — „Jest jedna scena, w której pojawia się rodzina pięknych, niezwykle opalizujących meduz, które, poruszając się, wykonują niezwykły, eteryczny taniec. Sople ociekające wodą w pięknych turkusach i błękitach, śnieg błyszczący niczym diamenty — w tym filmie jest wiele piękna. I są też te małe puchate pingwiny. Chcieliśmy, aby widzowie czuli, jakby mogli wyciągnąć ręce i dotknąć ich pierza.
Tym razem specjaliści od animacji chcieli też uzyskać większą wymowę twarzy, oczu i ust podczas dialogów. W przypadku niektórych nowych postaci testowano też różne sposoby poruszania się. Pisklęta Eryk, Bo i Atticus były prawdziwym wyzwaniem, zwłaszcza Atticus, którego przysadzista budowa i zupełny brak szyi i nóg trzeba było pogodzić ze skomplikowaną pracą stóp i figurami tanecznymi, które postać wykonuje w filmie. Jego model został dopracowany tak, aby umożliwić wykonywanie wiarygodnych ruchów a równocześnie zachować wygląd i figurę młodego pingwina.
Reżyser Miller polecił swoim zespołom, aby zachowały wyraźną tożsamość dla każdego z bohaterów w tym morzu czarno-białych pingwinów. Małe różnice w stylu poruszania i wyróżniające cechy fizyczne pomogły stworzyć zupełnie różne osobowości. Takie same zasady zastosowano wobec dorosłych pingwinów, trudno przeoczyć Carmen, nawet pośród tysięcy samic Adeli, dzięki jej zmysłowemu, kołyszącemu chodowi.
W przypadku niektórych postaci na ekranie znalazły się też elementy inspirowane ludźmi. Filmy wideo z sesji nagraniowych, fragmenty nagrań dubbingu, w których uchwycono klimat tych występów, miały wpływ na wybór niektórych animacji, zawierających charakterystyczne ruchy aktora i miny, które znalazły odzwierciedlenie w animowanych postaciach. W podobny sposób specjaliści od animacji poszukiwali inspiracji do stworzenia scen Lovelace’a z gitarą powietrzną — szukali zdjęć znanych gwiazd rocka i ich nieśmiertelnych póz gitarowych.
Ale pingwiny, słonie morskie i kryl nie podróżują samotnie w filmie Happy Feet: Tupot małych stóp 2. Reżyser ds. scen zbiorowych Greg van Borssum mówi — „Zespół zajmujący się tłumem stworzył animacje ponad szesnastu milionów postaci w ponad sześciuset ujęciach, to znaczy, że każdy z artystów był odpowiedzialny za około 950 tysięcy aktorów w filmie, to prawie dwa razy więcej niż wynosi populacja australijskiego stanu Tasmania. Sceny, które przedstawiają dramatyczne momenty, będą absorbowały całą uwagę tłumu pingwinów. W miarę, jak oddalamy się od głównego nurtu akcji, w dalekim tle można zaobserwować bardziej typowe zachowanie pingwinów cesarskich lub pingwinów Adeli. A zatem ma się świadomość, że ta opowieść rozgrywa się w większej społeczności”.
Kryle również stanowiły wzywanie dla specjalistów od animacji, nie tylko z powodu ich zatrważającej ilości — dokładnie 603 tysięcy. Modele postaci narzucały żmudne sterowanie trzynastoma parami odnóży dla każdego „bohatera”. Ponownie film poglądowy przedstawiający kryl w naturze dostarczył informacji na temat jego ruchów.
Zderzenie światów — ogromnego i całkiem małego — było kolejną rzeczą, z którą w pomysłowy sposób musieli poradzić sobie specjaliści od animacji. Rob Coleman wyjaśnia — „Jeżeli chodzi o scenę ze krylami jadącymi na plecach lamparta morskiego, kiedy tylko zobaczyłem jej szkic, od razu wiedziałem, że to będzie bardzo skomplikowane, ponieważ mamy tu przejścia od skali makro do mikro, momenty w wodzie i nad wodą. To ujęcie było produkowane przez ponad rok z powodu swojej złożoności”.
Podczas ponownych odwiedzin na Antarktydzie u Mambo, który jednoczy wiele różnych gatunków nazywających ten nieskazitelnie czysty kontynent domem, George Miller pokazuje, że razem, mimo tego, że się różnimy, możemy pokonać chaos świata. „Dostrzegając i akceptując to, co nas różni, możemy zmienić świat, jeśli tylko się zjednoczymy, możemy zrobić wszystko” — zapewnia reżyser. — „Jednocześnie jednak każdy z nas jest jednostką ze swoimi własnymi talentami, własnymi darami. Liczy się to, co z nimi zrobimy”.

ELIHAH WOOD (Mambo) jest powszechnie uważany za jednego z najbardziej utalentowanych aktorów swojego pokolenia, którego ambitne role obejmują szerokie spektrum stylów i gatunków.
Obecnie Wooda można oglądać w jego pierwszym serialu telewizyjnym Wilfred stacji FX. Amerykańska premiera tej 13-odcinkowej serii odbyła się w czerwcu. Serial jest amerykańskim remake’iem przebojowego australijskiego sitcomu o tym samym tytule, według scenariusza Davida Zuckermana, znanego scenarzysty serialu Głowa rodziny. Akcja toczy się wokół chłopaka (Wood), dziewczyny i wielorasowego psa o imieniu Wilfred, którego Zuckerman opisuje jako pomieszanie labradora retrievera z pijanym Russellem Crowe’em.
Ponadto Wood ponownie wcieli się w rolę Froda w filmie Hobbit Petera Jacksona, którego produkcja rozpocznie się pod koniec 2011 roku w Nowej Zelandii.Aktor niedawno zakończył zdjęcia do telewizyjnej adaptacji powieści Wyspa skarbów Roberta Louisa Stevensona. Autorem adaptacji z udziałem Eddie’egoIzzarda i Donalda Sutherlanda jest Stewart Harcourt, a Wood zagrał Bena Gunna. Ten dwuczęściowy czterogodzinny miniserial będzie emitowany wtelewizji Sky w Wielkiej Brytanii w grudniu 2011 roku oraz na kanale SyFy w USA w roku 2012.Jego producentem jest Alan Moloney, a reżyserem Steve Barron.Wood wystąpił również w krótkometrażowym filmie Fight For Your Right Revisited w reżyserii Adama Yaucha z Johnem C. Reillym i SethemRogenem, którego premiera odbyła się w tym roku na Festiwalu Sundance.
Wood udzieli również głosu postaci Becka w serialu Tron: Uprising, który wejdzie na ekrany w 2012 roku.
Ostatnio aktor wystąpił w filmie The Romantics Galta Niederhoffera, jako członek gwiazdorskiej obsady, w której znaleźli się również Katie Holmes, Josh Duhamel, Anna Paquin, Malin Ackerman i Adam Brody.Film miał premierę w 2010 roku podczas festiwalu filmowego w Sundance.
W roku 2009 Wood udzielił głosu w filmie animowanym 9Shane’aAckera, współprodukowanym przez Tima Burtona. Produkcja wytwórni Fokus Features opowiada o post-apokaliptycznym koszmarze, w którym ważą się losy całej ludzkości. Premiera filmu z udziałem takich gwiazd jak Jennifer Connelly i John C. Reilly odbyła się9 września 2009 r.
Wood na zawsze zapisał się w pamięci miłośników filmów z cyklu Władca Pierścieni zrealizowanych w oparciu o powieść J.R.R. Tolkeina, wcielając się w postać hobbista FrodaBagginsa — głównego bohatera opowieści. Filmy Drużyna Pierścienia, Dwie Wieże i Powrót Króla w reżyserii Petera Jacksona zdobyły ogromne uznanie krytyków i ustanowiły wiele rekordów kasowych. Ponadto Powrót Króla został nagrodzony Oscarem dla najlepszego filmu oraz 11 innymi Oscarami, bijąc przy tym rekord Titanica. W filmach zagrali także Viggo Mortensen, Cate Blanchett, Ian McKellan i Sean Astin.
Inne osiągnięcia aktora to:Oxford Murders z Johnem Hurtem, Zakochany Paryż, Dzień zero, film animowany Happy Feet: Tupot małych stóp George’a Millera, Bobby Emilia Esteveza, Wszystko jest iluminacjąLievaSchreibera, doceniony przez krytyków obraz Zakochany bez pamięci Michela Gondry’ego, HooligansLexi Alexander, ekranizacja komiksu Sin City Franka Millera w reżyserii Millera i Roberta Rodrigueza, Burza lodowa Anga Lee, niezależna produkcja The Bumblebee FliesAway Martina Duffy’ego, Wszystko czego pragnę Jeffreya Portera, Środa popielcowa oraz Czarne i białe Jamesa Tobacka.
Wood jest aktywnym członkiem niezależnej organizacji The Art of Elysium założonej w 1997 roku, która zachęca aktorów, artystów i piosenkarzy do tego, aby dobrowolnie poświęcali swój czas i talent dzieciom walczącym z poważnymi chorobami. The Art of Elysium oferuje warsztaty artystyczne z zakresu aktorstwa, sztuki, komedii, mody, muzyki, radia, układania piosenek i pisarstwa.

ROBIN WILLIAMS (Ramon / Lovelace) jest laureatem Oscara, nagrody Emmy oraz licznych nagród Grammy. Jako aktor o niespotykanie bujnej wyobraźni, Williams bez przerwy dodaje nowe pozycje do swojego imponującego repertuaru. Niedawno dał o sobie znać w świecie nowojorskich teatrów, debiutując na deskach Broadwayu jako tytułowy bohater spektaklu „Bengal Tigerat the Baghdad Zoo” Rajiva Josepha.Jego występy wywołały żywą reakcję publiczności. Ta uznana przez krytyków sztuka zdobyła sześć nominacji do nagrody Drama Desk, trzy nominacje do nagrody Outer CriticsCircle oraz trzy nominacje do nagrody Drama League, w tym jedną za wybitną kreację sceniczną dla Williamsa.
Robin rozpoczął swoją karierę jako komik i w latach 2008-2010 powrócił do stand-upu z uznanym przez krytyków popularnym cyklem występów „Weapons of Self Destruction”. W ramach tego cyklu Williams wystąpił w 65 miastach w całych Stanach Zjednoczonych, a także wLondynie, Kanadzie, Australii i Nowej Zelandii, zarabiając imponującą sumę 40 mln dolarów. Dwa wieczory „Weapons of SelfDestruction” nagrano w DAR Constitution Hall w Waszyngtonie i wyemitowano na antenie HBO. Stały się najpopularniejszym programem komediowym roku i zdobyły trzy nominacje do nagrody Emmy, w tym jedną dla najlepszego show, występu muzycznego lub komediowego. Występy nagrane na CD zdobyły również nominację do nagrody Grammy.
Williams słynie z błyskotliwych monologów oraz ukazywania absurdów życia codziennego w formie przenikliwych obserwacji społeczno-politycznych. Wcześniejszy cykl jego występów odbył się w roku 2002. Po 16-letniej nieobecności na scenie kabaretowej Williams zdecydował się powrócić na scenę i pokazał Ameryce najbardziej kasowy i uznany przez krytyków cykl solowych występów, którego punktem kulminacyjnym był występ finałowy nakręcony przez HBO i transmitowany na żywo z Nowego Jorku 14 lipca 2002 roku. Występ zatytułowany„Robin Williams: Live on Broadway” był nominowany do pięciu nagród Emmy.
Jakiś czas temu Williams wcielił się w postać głównego bohatera czarnej komedii Najlepszy ojciec świata. Film zdobył uznanie krytyków podczas premiery w 2009 roku na festiwalu filmowym w Sundance, a występ Robina uznano za jeden z najlepszych występów w jego karierze. Reżyserem produkcji Magnolia Pictures był Bobcat Goldthwait. Na ekranach film ukazał się pod koniec sierpnia 2009 roku.
W roku 1997 dramat Buntownik z wyboruGusa Van Santa przyniósł Williamsowi Oscara i nagrodę Screen ActorsGuild za rolę Seana Maguire’a — psychologa, który stara się pomóc uzdolnionemu matematycznie Willowi (Matt Damon) wyjść na prostą. Wcześniej Williams był nominowany do Oscara dla najlepszego aktora za role w filmach The Fisher King, Stowarzyszenie Umarłych Poetów i Good Morning, Vietnam. Otrzymał również specjalne wyróżnienie od National Board of Review za rolę u boku Roberta De Niro w dramacie Przebudzenie.W roku 2004 Williams został laureatem prestiżowej nagrody za całokształt twórczości podczas międzynarodowego festiwalu filmowego w Chicago, a w roku 2005 stowarzyszenie HFPA uhonorowało go Nagrodą im. Cecila B. DeMille’a za wybitny wkład w świat rozrywki.
Filmografia Williamsa obejmuje wiele hitów. W roku 1993 wystąpił w Pani Doubtfire Chrisa Columbusa, a następnie w Klatce dla ptaków Mike’a Nicholsa wcielił się w rolę Armanda Goldmana, dzięki której zdobył nagrodę SAG jako członek najlepszego zespołu aktorskiego. W 1996 roku zarównoKlatka dla ptaków, jak i Jumanji zarobiły w USA 100 milionów dolarów dokładnie w tym samym tygodniu. Potem Williams zagrał podwójną rolę Piotrusia Pana i Petera Banninga w filmie familijnym Hook Stevena Spielberga,studenta medycyny leczącego pacjentów śmiechem w Patch Adams oraz głównego bohatera filmu Flubber Disneya. W 2006 roku Robin pojawił się u boku Bena Stillera w komedii Noc w muzeum. Do tej pory film zarobił ponad 250 milionów dolarów w samych tylkoStanach Zjednoczonych. W maju 2009 roku aktor ponownie wcielił się w rolę Teddy’ego Roosevelta w sequeluNoc w muzeum 2,który ogółem zarobił kolejne 400 mln dolarów. Ponadto w dużej mierze dzięki talentowi wokalnemu Williamsa film animowany Happy Feet: Tupot małych stóp wytwórni Warner Bros. zarobił 200 mln dolarów i zdobył Oscara dla najlepszego długometrażowego filmu animowanego.
Williams po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę światowej widowni jako Mork z Ork — bohater serialu Mork i Mindy. Urodził się wChicago, wychował w Michigan i w Kalifornii, a nauki pobierał w szkole Julliard School w Nowym Jorkupod okiem Johna Housemana. Na dużym ekranie Williams zadebiutował jako tytułowy bohater filmu Popeye Roberta Altmana. Do wczesnych osiągnięć aktora należą również komedia Paula Mazursky’ego Moskwa nad rzeką Hudson, gdzie wcielił się w postać rosyjskiego muzyka postanawiającego zamieszkać w USA, a także Świat według Garpa George’a Roya Hilla — filmowa adaptacja bestsellerowej powieści Johna Irvinga o pisarzu i jego matce-feministce.
Chociaż Robin słynie przede wszystkim z komedii i filmów familijnych, współpracował też z dwoma utalentowanymi młodymi reżyserami na planie filmów kryminalnych. Pierwszym z tych filmów był thriller Bezsenność Christophera Nolana, w którym Williams wystąpił u boku Ala Pacino jako samotny pisarz Walter Finch — główny podejrzany w śledztwie dotyczącym zabójstwa nastoletniej dziewczyny w małym miasteczku na Alasce. Kolejny film to dramat Zdjęcie w godzinę Marka Romaneka, w którym Williams zagrał pracownika punktu fotograficznego, który obsesyjnie angażuje się w życie młodej rodziny z przedmieścia.
Za pomocą swojego głosu Williams stworzył jedną z najpopularniejszych postaci w historii kina — Dżina z bajki Aladyn Disneya. Tym występem aktor nadał nowe brzmienie animacjom. Wersje audio jego występów i dziecięce słuchowisko „Pecos Bill” przyniosły mu pięć nagród Grammy. Niedawno Williams użyczył swego unikalnego głosu w kasowym przeboju animowanym Roboty.
Produkcje teatralne z udziałem Williamsa to między innymi popularny spektakl Samuela Becketta „Czekając na Godota” w reżyserii Mike’a Nicholsa ze Steve’em Martinem oraz „The Exonerated” — sztuka opowiadająca o szóstce osób przez pomyłkę skazanych na karę śmierci, która przez jakiś czas wystawiana była w San Francisco.
Prywatnie Williams z radością wspiera wiele akcji charytatywnych na rzecz opieki zdrowotnej, praw człowieka, edukacji, ochrony środowiska oraz sztuki. Williams uczestniczy także w programie USO. Już cztery razy podróżował do Iraku i Afganistanu, żeby przyczynić się do podniesienia morale wśród żołnierzy. Najbardziej znanym przedsięwzięciem charytatywnym Williamsa jest działalność na rzecz niezależnej organizacji Comic Relief założonej w 1986 roku, która niesie pomoc amerykańskim bezdomnym. Dotychczas organizacji udało się zebrać ponad 50 milionów dolarów.

HANK AZARIA (Sven), nominowany do nagrody Tony i czterokrotny zdobywca nagrody Emmy, jest wszechstronnym aktorem filmowym, telewizyjnym i teatralnym, a także cenionym reżyserem i komikiem.
Wkrótce wcieli się w rolę nikczemnego Gargamela — głównego bohatera filmu fabularno-animowanego Smerfy wytwórni Sony Pictures z Neilem Patrickiem Harrisem i Sofią Vergarą.Film trafi na ekrany polskich kin 19sierpnia 2011 roku. Azaria użyczył również swojego głosu w dwóch filmach animowanych„Hop” studia Universal Pictures, które na ekranach kin pojawiły się 1 kwietnia 2011 roku.
Niedawno aktor pojawił się w filmie Miłość i inne używki z Jake’iem Gyllenhaalem i Anne Hathaway oraz w komedii przygodowej Rok pierwszy z Jackiem Blackiem i Michaelem Cerą. Ponadto wystąpił w przeboju Noc w muzeum 2, który zarobił ponad 415 mln dolarów.
W roku 1997 Azaria zagrał przebojowego gwatemalskiego lokaja Agadora Spartakusa w komedii Klatka dla ptaków Mike’a Nicholsa.Ta rola była przełomem w karierze filmowej Hanka i przyniosła mu nominację do nagrody Screen Actors Guild dla najlepszego aktora drugoplanowego oraz wspólną nagrodę dla najlepszej obsady. Wcześniej aktor zdobył uznanie krytyków jako producent telewizyjny Albert Freedman w nominowanym do Oscara filmieQuiz Show (1994).
Inne filmowe osiągnięcia Hanka to między innymi film Godzilla w reżyserii Rolanda Emmericha, filmowa adaptacja powieści „Wielkie nadzieje” (1998) z Etanem Hawke’iem i Gwyneth Paltrow, Cradle Will Rock Tima Robbinsa, Celebrity Woody’ego Allena, Ulubieńcy Ameryki z Julią Roberts i Billym Crystalem oraz Pierwsza strona z Peterem Sarsgaardem i Haydenem Christensenem. Aktor zagrał również w produkcjach Nadchodzi Polly, Zabawy z piłką, Zabijanie na śniadanie, Gorączka, Koniec niewinności i PrettyWoman.
Azaria jest również znany z roli psychiatry dr Craiga Huffstodta w cenionym przez krytyków serialu Huff stacji Showtime. Serial trwał dwa sezony, od roku 2004 do 2006, i w roku 2005 zdobył siedem nominacji do nagrody Emmy, między innymi nominację dla Hanka jako najlepszego aktora w serialu dramatycznym. W tym samym roku aktor był również nominowany do nagrody SAG.Azaria był producentem wykonawczym tego serialu, a podczas realizacji drugiego sezonu wyreżyserował jeden odcinek. Zdobył również nominacje do nagrody Emmy za znakomite role gościnne w serialach Przyjaciele i Szaleję za tobą.
Wroku 1999 Azaria zagrał Mitcha Alboma obok legendarnego Jacka Lemmona w filmie telewizyjnym Wtorki z Morriem i zabrał do domu nagrodę Emmy dla najlepszego aktora drugoplanowego w mini serialu lub filmie telewizyjnym. Inne filmy telewizyjne z udziałem aktora to Powstanie w reżyserii Jona Avneta oraz Ocalić Nowy Jork (2005) w reżyserii Stephena Frearsa.
Azaria jest jednym z najlepszych i najbardziej cenionych aktorów użyczających głosu postaciom filmowym. Przez ponad dwadzieścia lat użyczał głosu wielu bohaterom animowanego serialu telewizyjnego Simpsonowie.Było ich tak wielu, że nie sposób wszystkich wymienić. Widzowie prawdopodobnie najlepiej znają Moe Szyslaka, Apu Nahasapeemapetilona, szefa policji Wigguma oraz Komiksiarza. Azaria był nominowany do pięciu nagród Emmy, z czego zdobył trzy za najlepszą gręgłosemw serialu Simpsonowie, a w roku 2007 przeniósł swoje ukochane postacie na duży ekran w filmie Simpsonowie: Wersja kinowa. W latach 1994-1996 aktor użyczał głosu postaci Venoma/Eddie’ego Brocka w animowanym serialu telewizyjnym Spider-Man, a potem jego głos można było również usłyszeć w filmie animowanym Anastazja.
Jako filmowiec Azaria napisał scenariusz, wyreżyserował i wyprodukował film krótkometrażowy Nobody’s Perfect (2004), który zdobył nagrodę Film Discovery Jurydla najlepszego filmu krótkometrażowego podczas USComedyArtsFestival, a także nagrodę zanajlepszy scenariusz krótkometrażowyna festiwalu filmowym w Ojai (Kalifornia).
Azaria zagrał również w kilku produkcjach teatralnych, między innymi w „SexualPerversity in Chicago” (2003) Davida Mameta w londyńskim West Endzie, u boku Matthew Perry’ego i Minnie Driver. W roku 2005 Azaria wcielił się w rolę Lancelota w spektaklu „Spamalot” — muzycznej komediowej adaptacji filmu „Monty Python i Święty Graal”.„Spamalot” okazał się wielkim sukcesem, zdobywając czternaście nominacji do nagrody Tony, w tym jedną dla Hanka jako najlepszego aktora w musicalu.Azaria wrócił na Broadway w 2007 roku jako szef RCA David Sarnoff w spektaklu „The Farnsworth Invention” Aarona Sorkina.

ALECIA MOORE (PINK)(Gloria) lepiej znana pod pseudonimem Pink jest amerykańską piosenkarką i autorką piosenek, która sprzedała ponad 40milionów albumów i 65 milionów singli na całym świecie, zdobywając trzy nagrody Grammy, pięć nagród MTV Video Music oraz jedną nagrodę World Music. Pinkzajmuje ugruntowaną pozycję jako jedna z największych artystek minionej dekady. Ponadto, między innymi dzięki rekordowej trasie koncertowej „Funhouse World Tour”, jest jedną z pięciu największych gwiazd koncertujących na całym świecie.
W 2010 roku singiel„RaiseYour Glass”,z kompilacyjnego albumu „GreatestHits ... So Far!!!”, będącego zwieńczeniem dziesięcioletniego dorobku artystki, stał się dziesiątym hitem Pink, który zajął miejsca w pierwszych dziesiątkach światowych list przebojów. To był jej drugi solowy hit numer jeden, po „SoWhat”(2008) z albumu „Funhouse”, który zawierał też trzy inne piosenki zajmujące pozycje na listach Top 20.
Poprzednie albumy artystki obejmują debiut z 2000 roku „Can’t Take Me Home”, popularny na całym świecie krążek „Missundaztood” (2001), krążek „TryThis” (2003), który przyniósł jej nagrodę Grammy w kategorii najlepsza rockowa piosenkarka za singiel „Trouble” oraz krążek „I’m Not Dead” (2006), zawierający pięć hitów, między innymi “U + UrHand” i „WhoKnew”, które zajęły pierwsze miejsca muzycznych list przebojów. Pink okrzyknięto trzynastą artystką dekady 2000-2009 i numerem jeden wśród wykonawców muzyki pop tej dekady, a także najlepszą piosenkarką 2009 roku.

BRAD PITT (Will Kryl) jest dziś jednym z najlepszych i najbardziej wszechstronnych aktorów filmowych, a także świetnym producentem posiadającym własną wytwórnię Plan B Entertainment.
Pitt był nominowany do Oscara za role w filmach Ciekawy przypadek Benjamina Buttona Davida Finchera i 12 małp Terry’ego Gilliama, za który otrzymał Złoty Glob. Zdobył również nominacje do Złotego Globu za występy w filmach Wichry namiętności Edwarda Zwicka i Babel Alexandro Gonzáleza Iñárrita.
Pitt niedawno zakończył zdjęcia do filmu Moneyball Bennetta Millera, w którym wystąpił jako Billy Beane. Ten obraz wytwórni Sony wejdzie na ekrany kin jesienią 2011 roku. W zeszłym roku Pitt zagrał porucznika Aldo Raine’a w Bękartach wojny Quentina Tarantino, a także wystąpił w obrazie Drzewo życiaTerrence’a Malicka z Seanem Pennem i Jessica Chastain, który również wyprodukował. Premiera tej produkcji jego własnej wytwórni odbyła się w tym roku podczas festiwalu filmowego w Cannes. Po Bękartach wojnyPitt pojawił się w thrillerze komediowym Tajne przez poufne Joela i Ethana Coenów, który miał swoją światową premierę jako atrakcja otwarcia międzynarodowego festiwalu filmowego w Wenecji w 2008 roku. Rok wcześniej w Wenecji Pitt otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora za rolę Jesse’ego Jamesa w Zabójstwie Jesse’ego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda w reżyserii Andrew Dominika.
Aktor wystąpił również, ponownie z George’em Clooneyem (Tajne przez poufne), w przebojowych filmach Ocean’sEleven: Ryzykowna gra, Ocean’sTwelve: Dogrywka i Ocean’s 13 Stevena Soderbergha.
Brad Pitt urodził się w Shawnee w stanie Oklahoma, dorastał w Springfield w stanie Missouri i uczęszczał na Uniwersytet Missouri w mieście Columbia, gdzie studiował dziennikarstwo. Tuż przed ukończeniem tych studiów przeprowadził się do Los Angelesna studia projektowania graficznego, ale zamiast tego zaczął realizować karierę aktorską pod okiem Roya Londona. Wkrótce potem zaczął otrzymywać role w telewizji, w tym w serialu GloryDays i filmach telewizyjnych takich jak Image w reżyserii Petera Wernera oraz Za młoda by umrzeć? w reżyserii Roberta Markowitza.
Sławę w Stanach Zjednoczonych przyniósł mu występ w nagrodzonym Oscarem dramacie Thelma i Louise Ridleya Scotta. Wkrótce potem zagrał w nagrodzonym Oscarem filmie Rzeka życia Roberta Redforda,w filmie Kalifornia Dominica Sena oraz w obrazie Wywiad z wampirem Neila Jordana. Aktor wystąpił też w filmie JohnnySuede Toma DiCillo, który w 1991 roku podczas międzynarodowego festiwalu filmowego w Locarno zdobył Złotego Leoparda dla najlepszego filmu; w filmie fabularno-animowanym Wspaniały świat Ralpha Bakshiego; w obrazie Prawdziwy romans Tony’ego Scotta; w dramacie Uśpieni Barry’ego Levinsona; thrillerze Zdrada Alana J. Pakuli; filmie biograficznym Siedem lat w Tybecie Jean-Jacques’a Annauda; melodramacie Joe Black Martina Bresta; a także w dwóch wczesnych filmach Davida Finchera zatytułowanych Siedem i Podziemny krąg.
Nowsze filmy z udziałem aktora to Mr. & Mrs. Smith Douga Limana — jeden z największych hitów 2005 roku, Troja Wolfganga Petersena, film animowany Sinbad: Legenda siedmiu mórz Patricka Gilmore’a i Tima Johnsona, Zawód: Szpieg Tony’ego Scotta, Mexican Gore’aVerbinskiego oraz Przekręt Guya Ritchie’ego. Pitt zagrał też niewielkie role w dramatach Full Frontal. Wszystko na wierzchu Soderbergha i Niebezpieczny umysł Clooneya. Wytwórnia Pitta, Plan B Entertainment, opracowuje i produkuje zarówno filmy kinowe, jak i telewizyjne. Dotychczas powstały w niej takie filmy jak Infiltracja Martina Scorsese’a, zdobywca czterech Oscarów, w tym dla najlepszego filmu i najlepszego reżysera; Cena odwagi Michaela Winterbottoma, za który Angelina Jolie otrzymała nominacje do Złotego Globu oraz nagród Independent Spirit, Critics’ Choice i Screen ActorsGuild; Zaklęci w czasie Roberta Schwentke; Prywatne życie Pippy Lee Rebecki Miller; Charlie i fabryka czekolady Tima Burtona, Biegając z nożyczkami Ryana Murphy’ego, Troja oraz Zabójstwo Jesse’ego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda.
W roku 2010 wytwórnia Pitta zrealizowała dramat Jedz, módl się, kochaj według scenariusza i w reżyserii Ryana Murphy’ego, z Julią Roberts, Javierem Bardem i Jamesem Franco, a także, wraz z wytwórnią MARVFilms, komedię sensacyjną Kick-Ass dla Lionsgate, z Aaronem Johnsonem, Chloe Moritz i Nicholasem Cage’em. Najnowszym filmem wyprodukowanym przez Plan B jest dramat Drzewo życia Terence’a Malicka, którego premiera odbyła się podczas festiwalu filmowego w Cannes. Obecnie wytwórnia rozpoczyna prace nad projektem World War Z, który Pitt wyprodukuje i w którym wystąpi.

MATT DAMON (Bill Kryl) został uhonorowany nagrodami za swoją pracę po obu stronach kamery. Niedawno zdobył nominacje do Oscara i nagrody Screen ActorsGuild (SAG) dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę kapitana drużyny rugby z RPA, Francis Pienaara, w dramacie biograficznym Invictus – Niepokonany Clinta Eastwooda. Ponadto w 2010 roku otrzymał podwójną nominację do Złotego Globu dla najlepszego aktora drugoplanowego w Invictus – Niepokonany oraz dla najlepszego aktora za rolę w filmie Intrygant Stevena Soderbergha. Wcześniej Damon zdobył Oscara za najlepszy scenariusz oraz otrzymał nominację do Oscara dla najlepszego aktora za dramat obyczajowy Buntownik z wyboru, który był przełomem w jego karierze. W grudniu 2011 roku Damon pojawi się na ekranach kin w komedii Kupiliśmy Zoo Camerona Crowe’a ze Scarlett Johansson.Aktor ponownie spotkał się z reżyserem Stevenem Soderberghiem na planie thrillera Contagion z Gwyneth Paltrow, KateWinslett, Marion Cotillard i Jude’emLawem.
Na początku tego roku Damon wystąpił w thrillerze Władcy umysłów George’a Nolfiego.W roku 2010 aktor zagrał w nominowanym do Oscara westernie Prawdziwe męstwo braci Coen, w dramacie Medium Clinta Eastwooda oraz w thrillerze akcji Green Zone w reżyserii Paula Greengrassa.
Wcześniej natomiast pojawił się w obrazach Krucjata Bourne’a i Ultimatum Bourne’a Paula Greengrassa. Damon po raz pierwszy wcielił się w rolę tytułowego bohatera Jasona Bourne’a w 2002 roku w przeboju kasowym Douga Limana Tożsamość Bourne’a.
Inne filmy z udziałem aktora to nagrodzony Oscarem dla najlepszego filmu obraz Infiltracja Martina Scorsese z Leonardo DiCaprio, Jackiem Nicholsonem i Markiem Wahlbergiem, thriller dramatyczny Roberta De NiroDobry agent z De Niro i Angeliną Jolie oraz thriller geopolityczny Syriana Stephena Gaghana z George’em Clooneyem. Damon pracował również z Clooneyem i Bradem Pittem na planie gwiazdorskiej komedii Soderbergha Ocean’sEleven: Ryzykowna gra oraz na planie dalszych jej części —Ocean’s Twelve: Dogrywka i Ocean’s 13.
Ponadto Damon był producentem wykonawczym i członkiem obsady projektu History Channel The People Speak, zrealizowanego w oparciu o książkę napisaną między innymi przez historyka Howarda Zinna. Ten mini serial obfitował w emocjonujące występy najznamienitszych osobistości branży rozrywkowej.
Matt pochodzi z Bostonu, studiował na Uniwersytecie Harvarda,a pierwsze kroki jako aktor stawiał w American RepertoryTheatre. Jego debiut filmowy to Mystic Pizza, a następnie role w obrazach Więzy przyjaźni, Geronimo: Amerykańska legenda Waltera Hilla oraz w produkcjach telewizyjnych Czcij ojca swego i Zacni kowbojeTommy’ego Lee Jonesa. Aktor po praz pierwszy przyciągnął uwagę szerokiej widowni występem w roli targanego wyrzutami sumienia weterana wojny w Zatoce Perskiej w dramacie wojennym Szalona odwaga z 1996 roku.
Wraz ze swoim wieloletnim przyjacielem Benem Affleckiem Damon stworzył scenariusz do znakomitego dramatu obyczajowego Buntownik z wyboru (1997) nagrodzonego Oscarem, Złotym Globem oraz kilkoma nagrodami krytyków za najlepszy scenariusz oryginalny. Damon dodatkowo otrzymał nominacje do Oscara, Złotego Globu i nagrody SAG dla najlepszego aktora. W 1997 roku Matt zagrał również w filmie Francisa Forda Coppoli Zaklinacz deszczu i pojawił się wfilmie Kevina Smitha W pogoni za Amy.
Rok później Damon zagrał tytułową rolę w wielokrotnie nagradzanym filmie Stevena Spielberga dramacie wojennym Szeregowiec Ryan, a także w dramacie Johna Dahla Hazardziści z Edwardem Nortonem.W 1999 roku Damon zdobył swoją trzecią nominację do Złotego Globu za rolę w thrillerze Utalentowany pan Ripley w reżyserii Anthony’ego Minghelli. Kolejne filmy z udziałem Matta to między innymi Dogma Kevina Smitha z Benem Affleckiem, Nazywał się Bagier Vance Roberta Redforda, Rącze konie Billy’ego Boba Thorntona, komedia braci FarrellySkazani na siebie, Nieustraszeni bracia Grimm Terry’egoGilliama oraz Niebezpieczny umysł George’a Clooneya.
Damon i Affleck założyli wytwórnię Live Planet, która wyprodukowała trzy nominowane do nagrody Emmy sezony konkursowego serialu Project Greenlight, który uwieczniał pracę nad niezależnymi filmami debiutujących scenarzystów i reżyserów. W ramach Project Greenlight wyprodukowano filmy Skradzione lato, Bitwa pod Shaker Heights i Krwawa uczta. Wytwórnia Live Planet wyprodukowała także film dokumentalny Pokonać Saharę w reżyserii laureata Oscara Jamesa Molla.
Ponadto Damon jest współzałożycielem organizacji H20 Africa, obecnie znanej jako Water.org, i ambasadorem fundacji dziecięcej ONEXONE.

SOFIA VERGARA (Carmen) jest jedyną aktorką latynoskiego pochodzenia, która rozpoczynała karierę w telewizji hiszpańskojęzycznej w USA, a potem stała się gwiazdą światowego kina.
Ta zdobywczyni nominacji do Złotego Globu, Emmy i SAG obecnie występuje jako Gloria Pritchett-Delgado w najpopularniejszym amerykańskim serialu komediowym Współczesna rodzina. Jest również twarzą Diet Pepsi i Pepsi Skinny, a wkrótce pojawi się w produkcji Smerfy z Neilem Patrickiem Harrisem, HankiemAzarią i George’em Lopezem. W tym wielkim debiucie kinowym popularnej kreskówki (światowa premiera 28 lipca 2011 r.) Vergara wciela się w postać Odile.
Sofia wkrótce rozpocznie zdjęcia do komedii The Three Stooges z Seanem Hayesem i WillemSasso. Aktorka wcieli się w postać Pani Harter. Film trafi do kin w 2012 roku, a jego premiera będzie atrakcją festiwalu filmowego w Atlancie.
Niedawno Vergara zakończyła zdjęcia do filmu New Year’s Eve z Jessicą Biel, Ashtonem Kutcherem i Katherine Heigl. Film trafi do kin 9 grudnia 2011 roku.
Na scenie Vergara zdobyła uznanie krytyków swoim występem w musicalu „Chicago” na Broadwayu jako Mama Morton.
Na dużym ekranie zadebiutowała w komedii Disneya Wielkie kłopoty i od tamtej pory zagrała w takich filmach jak 24. dzień, Czterej bracia, Królowie Dogtown oraz w kasowych komediach Tylera Perry’ego Met the Browns i Madeagoes to Jail.Wśród licznych seriali telewizyjnych z udziałem aktorki wyróżnić można następujące tytuły: Seks, kasa i kłopoty, Ekipa, Specjalistki oraz Jak obrabować Micka Jaggera.
Hiszpańskojęzyczne produkcje telewizyjne z udziałem Sofii to między innymi Fuera de Serie i A Que No Te Atreves, a także Fuego en la Sangre (2008) — numer jeden wśród latynoskich oper mydlanych wyświetlanych na kanale Univision dla amerykańskiej widowni, w którym aktorka zagrała gościnną rolę. Ponadto Vergara była producentem wykonawczym hiszpańskojęzycznej wersji Gotowych na wszystko. Magazyny Hollywood Reporter i Billboard okrzyknęły artystkę jedną z najbardziej utalentowanych i wpływowych kobiet w latynoskim świecie rozrywki.
W roku 2001 Sofia założyła fundację charytatywną Peace and Hope for the Children of Colombia niosącą pomoc tysiącom dzieci z jej ojczystego kraju oraz sfinansowała utworzenie ośrodka pomocy dzieciom chorym na raka w jej rodzinnym mieście Barranquilla.

ANTHONY LaPAGLIA (Szef wydrzyków) zyskał uznanie krytyków za rolę Jacka Malone w serialu telewizyjnym Bez śladu, za którą otrzymał Złoty Glob i nominację do nagrody Emmy oraz dwie nominacje do nagrody SAG. LaPaglia otrzymał nagrodę Emmy 2002 za cykliczną rolę w serialu Frasier, a także nominacje do tej samej nagrody w latach 2000 i 2004.
Ponadto aktor zdobył nagrody Tony, Drama Desk i Outer CriticsCircle za rolę w klasycznej sztuce Arthura Millera „A View from the Bridge”. LaPaglia jest również producentem wersji filmowej sztuki Millera. LaPaglia wystąpił również w off-broadwayowskiej produkcji „The Guys”, opowiadającej o tym, jak kapitan straży pożarnej przygotowuje mowy pogrzebowe o swoich ludziach, którzy stracili życie podczas ataków 11 września 2001 roku. LaPaglia, wraz z Sigourney Weaver, zagrał w filmowej adaptacji tej sztuki, pod tym samym tytułem.
Jakiś czas temu LaPaglia użyczył głosu w filmie animowanym Zacka Snydera Legendy sowiego królestwa: Strażnicy Ga’Hoole, opartym na bestsellerowej powieści Kataryn Lasky. W roku 2009 aktor otrzymał nominację do nagrody Australia Inside Film za rolę w dramacie Pięciu z Balibo. LaPaglia wcielił się w postać korespondenta wojennego Rogera Easta, który odbywa podróż doTimoru Wschodniego, aby zbadać sprawę morderstw pięciu dziennikarzy zabitych w miejscowości Balibo w 1975 roku. Anthony był również producentem tego filmu,a następnie wyprodukował dramat A View From the Bridge, w którym również zagrał. Film oparty jest na sztuce Arthura Millera.
Jego filmografia obejmuje także uznany przez krytyków obraz Kwestia zaufania, za który otrzymał nagrodę AFI (Australian Film Institute) dla najlepszego aktora pierwszoplanowego, a także filmy Wesele Betsy, Świat zabawy, Słodki drań, Klient, Człowiek firmy, Mordercze lato, Miłość w Nowym Jorku, Lansky, Phoenix, Wbrew przykazaniom, Sprytne kłamstwa, Zimowe przesilenie, Architekt i Happy Feet: Tupot małych stóp. La Paglia pojawił się również w serialu Morderstwo oraz w filmach telewizyjnych Nie poddam się – historia Jima Valvano, Ogród odkupienia i Wymiar sprawiedliwości, za który otrzymał nominację do nagrody Cable ACE.

Magda Szubanski (Pani Profesor) jest jedną z najbardziej kochanych i podziwianych australijskich aktorek, najlepiej znaną z roli uroczej pani Hogget w nagrodzonym Oscarami i Złotym Globem filmie Babe– świnka z klasą oraz jego kontynuacji Babe– świnka w mieście. Szubanski ponownie nawiązała współpracę z twórcami filmów o śwince Babe, użyczając głosu w kasowym przeboju Happy Feet: Tupot małych stóp i w jego sequelu Happy Feet: Tupot małych stóp 2. Na swoim koncie ma również takie filmy jak Legendy sowiego królestwa: Strażnicy, Santa’s Apprentice, Łowca krokodyli z nieżyjącym już Steve’em Irwinem, Dziedzic Maski z Jamiem Kennedym i Alanem Cummingiem, Złoty kompas z Nicole Kidman i Danielem Craigiem, australijski film Dr. Plonk w reżyserii Rolfa De Heera i BranNuDae Rachel Perkins. Ostatnio Szubanski zakończyła zdjęcia do komedii muzycznej Goddess.com, w której zagrał również muzyk Ronan Keating.
Szubanski wzięła również udział w najnowszych odsłonach popularnych spektakli teatralnych, takich jak „Guys and Dolls” i „Love, Loss and What I Wore” Nory Ephron. Inne spektakle z udziałem aktorki to: „The 25th Annual Putnam County Spelling Bee” produkcji Melbourne Theatre Company, cykl „Grease: The Arena Spectacular” z Johnem Farnhamemoraz „The Mad Woman Of Chaillot” takżeprodukcji Melbourne Theatre Company.
Po serii występów w kultowym show D-Generation stacji ABC-TV Szubanski zdobyła sławę w 1989 roku, wcielając się w różne komiczne postacie na planie serialu komediowego Fast Forward, który na przełomie kilku sezonów stał się jednym z najpopularniejszych seriali komediowych w Australii. Inne produkcje telewizyjne z udziałem aktorki to między innymi filmy z cyklu Psiara orazseriale Big Girl’sBlouse i Something Stupid, których była współautorką, współproducentką i członkiem obsady.
Najbardziej charakterystyczną postacią Magdy jest Sharon Strzelecki z przebojowym serialu Kath&Kim, który został uznany za najlepszy serial komediowy w historii australijskiej telewizji. Serial ukazał się również w USA i Wielkiej Brytanii oraz został ponownie nagrany dla amerykańskiej publiczności. Serial Kath& Kim zostanie przeniesiony na duży ekran jako film pełnometrażowy Kath& Kim Film. Zdjęcia do tego filmu rozpoczną się pod koniec 2011 roku.
Szubanski otrzymała wiele wyróżnień w trakcie swojej kariery, w tym nagrodę Mo, siedem nagród Logie, trzy nagrody Awgie, dwie People’s Choice i jedną AFI dla najlepszej aktorki.
Hugo Weaving (Noah, członek starszyzny) jest powszechnie znany z roli agenta Smitha w popularnej trylogii Matrix, z głównej roli w filmie V jak Vendetta, a także roli Elronda w wielokrotnie nagradzanej trylogii Władca Pierścieni. Obecnie ponownie gra Elronda w pierwszym z dwóch filmów na podstawie książki „Hobbit” J.R.R. Tolkiena, w reżyserii Petera Jacksona. Następnie aktor pojawi się w filmie Cloud Atlas braci Wachowskich u bokuToma Hanksa.
Nie tak dawno wystąpił jako Johann Schmidt/Red Skull w filmie CaptainAmerica: Pierwsze starcie JoeaJohnstona, w horrorze Wilkołak tego samego reżysera, w filmie The Keyman oraz w australijskim filmie Oranges and Sunshine z Emmą Watson i Davidem Wenhamem.
Weaving często użyczał swojego głosu, między innymi jako Megatron w superprodukcjach Michaela Baya Transformers, Transformers: Zemsta upadłych i Transformers: Dark of the Moon, jako Noctus/Grimble w filmie Legendy sowiego królestwa: Strażnicy Ga’Hoole, jako Noah, członek starszyzny w wielokrotnie nagradzanym obrazie Happy Feet: Tupot małych stóp George’a Millera oraz jako Rex w komediach Babe – świnka z klasą i Babe – świnka w mieście.
Weaving jest laureatem trzech nagród Australijskiego Instytutu Filmowego (AFI) dla najlepszego aktora. Pierwszą nagrodę AFI otrzymał w roku 1991 za rolę niewidomego fotografa w znakomitym obrazie DowódJocelynMoorhouse.W 1994 roku otrzymał nominację w tej samej kategorii za rolę Mitziego w filmie Priscilla, królowa pustyni Stephana Elliotta. Weaving zdobył swoją drugą nagrodę AFI w roku 1998 za rolę w filmie Przesłuchanie według scenariusza i w reżyserii Craiga Monahana, za którą w tym samym roku otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora na festiwalu filmowym wMontrealu.W roku 2005 Weaving zapracował na trzecią nagrodę AFI, tym razem rolą w uznanym przez krytyków dramacie Płotka z CateBlanchett i Samem Neillem.
Weaving zasłużył się również na deskach teatru w spektaklach takich jak „Wujaszek Wania” w Sydney Theatre Company z CateBlanchett i Richardem Roxburghem, „HeddaGabler” z CateBlanchett, „Riflemind” w reżyserii Phillipa Seymoura Hoffmana oraz w licznych produkcjach cenionego w Sydney teatru BelvoirStTheatre, takich jak „Alchemik” i „Popular Mechanicals” z Geoffreyem Rushem.

GEORGE MILLER (reżyser / scenarzysta / producent) w 2007 roku zdobył Oscara za najlepszy film animowany za przebój kasowyHappy Feet: Tupot małych stóp z udziałem Elijah Wooda, Robina Williamsa, Brittany Murphy, Hugh Jackmana, Nicole Kidman i Hugo Weavinga. Dzięki obrazowi Happy Feet: Tupot małych stóp Miller otrzymał również nagrodę BAFTA za najlepszy film animowany i wiele innych wyróżnień, w tym nagrody Los Angeles Film CriticsAssociation i New York Film CriticsCircle, także za najlepszy film animowany. Amerykański Instytut Filmowy okrzyknął Happy Feet: Tupot małych stóp jednym z dziesięciu najlepszych filmów roku.
Miller był również trzykrotnie nominowany do Oscara. Został uhonorowany nominacjami w kategorii najlepszy film i najlepszy scenariusz adaptowany za pracę jako producent i scenarzysta nad familijnym hitem Babe– świnka z klasą. Film zdobył w sumie siedem nominacji do Oscara, jak również Oscara za najlepsze efekty wizualne. Ponadto produkcja Babe – świnka z klasą zdobyła cztery nominacje do nagrody BAFTA, w tym dwie dla Millera za najlepszy film i najlepszy scenariusz adaptowany oraz Złoty Glob dla najlepszego filmu komediowego. Miller otrzymał swoją pierwszą nominację do Oscara za najlepszy scenariusz oryginalny za poruszający dramat Olej Lorenza, w którym zasłużył się jako współautor scenariusza, reżyser i producent. W filmie zagrali nominowana do Oscara dla najlepszej aktorki Susan Sarandon oraz Nick Nolte.
Pierwszym reżyserskim debiutem Millera był międzynarodowej sławy film Mad Max. George nie tylko wyreżyserował ten obraz, ale także miał swój wkład w tworzenie scenariusza. Mad Max był debiutem Mela Gibsona i doczekał się dwóch sequeli: Mad Max 2 — Wojownik szos i Mad Max pod Kopułą Gromu. Miller pracuje obecnie nad filmem Mad Max: Fury Road, zamierzając przywrócić Mad Maxa na duży ekran.
Oprócz tego, że artysta wyreżyserował, wyprodukował i napisał scenariusz do filmów Babe – świnka z klasą i Babe – świnka w mieście, Miller przyczynił się też do powstania wielu innych filmów, takich jak Czarownice z Eastwick z Jackiem Nicholsonem, Cher, Susan Sarandon i Michelle Pfeiffer oraz części horroru Strefa mroku pod tytułem „Nightmareat 20,000 Feet”. Miller wyprodukował filmy The Year My Voice Broke i Randka na przerwie Johna Duigana, jak również thriller Martwa cisza Philipa Noyce’a, w którym zadebiutowała Nicole Kidman. W 1995 roku George wyprodukował film Video Fool for Love, a następnie zajął się scenariuszem, reżyserią, produkcją i narracją dokumentu40,000 Years of Dreaming, który był australijskim wkładem w międzynarodowe obchody stulecia kina.
Pochodzący z Australii Miller uzyskał dyplom w dziedzinie medycyny na University of New South Wales w Sydney. Podczas warsztatów filmowych poznał Byrona Kennedy’ego i stworzyli razem krótkometrażowy horror Violence In the Cinema, Part 1, który zdobył dwie nagrody Australijskiego Instytutu Filmowego (AFI). Po tym sukcesie Miller i Kennedy stworzyli w 1972 roku wytwórnię Kennedy Miller Productions. Od tamtego czasu wytwórnia zdobyła ponad 25 nagród AFI, 10 nagród Logie (australijski odpowiednik Emmy) oraz liczne nagrody międzynarodowe.
W 1982 roku Miller napisał scenariusz, wyreżyserował i był producentem wykonawczym sześciogodzinnego mini serialu The Dismissal, który w Australii stał się przebojem wszechczasów. Wytwórnia Millera i Kennedy’ego wyprodukowała również kilka seriali telewizyjnych, takich jak Bodyline: It’s Not Just Cricket, CowraBreakout, Wietnam,The Dirtwater Dynasty i Bangkok Hilton, ponownie z udziałem Nicole Kidman.
Miller jest kluczową postacią australijskiej branży filmowej oraz patronem festiwali filmowych w Sydney, Australijskiego Instytutu Filmowego i międzynarodowych festiwali w Brisbane. W latach 1988 i 1999 był członkiem jury na festiwalu filmowym w Cannes. W 1996 roku otrzymał order Australii za wybitne zasługi dla australijskiego kina.

PAUL LIVINGSTON (scenarzysta) jest scenarzystą i komikiem o pseudonimie Flacco. Występuje w Australii i wielu innych krajach, między innymi na festiwalach komediowych w Edynburgu i Montrealu. Produkcje filmowe z udziałem Paula to Nawigator: Odyseja Średniowieczna Vincenta Warda, Aż na koniec świata Wima Wendersa, Sweecie JaneCampion, Mroczne miasto Alexa Proyasa oraz Babe– świnka z klasą i Babe – świnka w mieście George’a Millera. Paul występował również w teatrze, między innymi w sztukach „Rewizor” Nikołaja Gogola i „Jak wam się podoba” Williama Szekspira, wyprodukowanych przez Sydney Theatre Company. Obydwa spektakle wystawiane były na deskach Sydney Opera House. Livingston napisał scenariusze do ośmiu słuchowisk dla ABC Radio National oraz do sztuki teatralnej „Emma’s Noise”, którą wyreżyserował Neil Armfield w BelvoirStTheatre.
Publikacje Livingstona obejmują „Flacco’sBurnt Offerings” wydawnictwa Penguin Books oraz jego pierwszą powieść „The Dirt Bath” z 1998 roku, także wydaną przez Penguin Books. W 2003 roku wydawnictwo Allen &Unwin wydało przewodnik satyryczny Paula „Releasing the Imbecyle Within”, zaś w roku 2011 Penguin Books opublikuje scenariusz Paula do filmu Happy Feet: Tupot małych stóp 2. Do jego licznych dokonań telewizyjnych zaliczają się scenariusze odcinków programu Good News Week (2008-2011) stacji Network Ten. Obecnie Livingston pracuje nad scenariuszami do dwóch animowanych filmów: How Kate Beat the Blues produkcji Jamie’ego Hiltona, Michaela Petroniego i piosenkarza Bena Lee oraz Truck Dogs opartego na powieści Graeme Base.

WARREN COLEMAN (scenarzysta) jest scenarzystą, reżyserem i aktorem, absolwentem Australijskiego Instytutu Sztuk Dramatycznych. Jego scenariusze filmowe, teatralne i telewizyjne, a także scenariusze słuchowisk radiowych oraz książki cieszą się ogromną popularnością. Niektóre z jego licznych osiągnięć filmowych i telewizyjnych to obraz Red Star opracowany w ramach warsztatów produkcyjnych w Australijskim Instytucie Sztuk Dramatycznych i nominowany do nagrody dla debiutujących nowojorskich dramaturgów, oraz film The Castanet Club – A Movie YouCan Dance To, w którym Coleman również zagrał. Produkcje z udziałem Warrena to między innymi Człowiek, który procesował się z Bogiem, Młody Einstein, Criossing, The Devil’s Playground, serial ABC Bad Cop Bad Cop, mini serial Wietnam wytwórni Kennedy-Miller, Romeo i Julia, spektakl „The School for Scandal” Judy Davis dla Sydney Theatre Company oraz „Picasso at the Lapin Agile” Steve’a Martina dla Belvoir ST Theatre.
Wśród dzieł wyreżyserowanych przez Colemana znalazły się spektakle „The Venetian Twins” i „The Mystery of Irma Vep” dla StateTheatre Company of South Australia, „Jack” (SacredFools Theater w Los Angeles), spektakl „Buzz” (Belvoir St Theatre w Sydney), który współtworzył i w którym występował, „Tall Dog and the Under Poppy” (Studio w Sydney Opera House), „Effie…Just Quietly” (telewizja SBS) oraz przebojowy show „Rent”. Coleman wyreżyserował również australijski spektakl „The Real Live Brady Bunch” oraz jego amerykańską wersję na potrzeby tournée po USA. Livingston brał również udział w tworzeniu scenariusza i reżyserowaniu nagrodzonego Oscarem filmu animowanego Kennedy-Miller Happy Feet: Tupot małych stóp (reżyserii George’a Millera) z Robinem Williamsem, Elijah Woodem i Brittany Murphy.
Ponadto pracował jako konsultant kreatywny podczas realizacji filmu animowanego Legendy sowiego królestwa: Strażnicy Ga’Hoolei współtworzył scenariusz Happy Feet: Tupot małych stóp 2.
Obecnie Coleman realizuje animowany projekt Mutt wytwórni Film Victoria i wraz ze Stephenem Abbottem pracuje nad filmową adaptacją bestsellerowej powieści „The Infernal Optimist” Lindy Jaivin. Duet Coleman-Abbott napisał też scenariusz do serialu telewizyjnego stacji Southern Star, a w najbliższej przyszłości stworzy filmową adaptację powieści „The Day We Lost the H-Bomb” Barbary Moran.

GARY ECK(scenarzysta) jest komikiem, aktorem, scenarzystą i reżyserem z szerokim zakresem doświadczeń w filmie, telewizji i radiu. Eck współtworzył i wystąpił w filmie Przerwać serię oraz zagrał u boku Micka Molloya i Glena Robbinsa w filmie Boy Town.
Gary opracował i wyreżyserował kilka filmów krótkometrażowych: Tragic Love, ByeBye Tim, Final Call oraz The Money. Ten ostatni film jest zwycięzcą największego na świecie festiwalu filmów krótkometrażowych Tropfest.
Eck napisał scenariusze kilku produkcji telewizyjnych, w których również wystąpił: The Nation (Channel 9), The 50 Foot Show (Comedy Channel) i Live at Jongluers (Wielka Brytania, Gold Network).
Na początku swojej kariery Eck opracowywał słuchowiska komediowe dla stacji radiowej 2DayFM, gdzie również odtwarzał swoje skecze i pisał dowcipy do porannego programu. Obecnie wraz z Richardem Gloverem prowadzi program Thank God It’s Friday na antenie ABC 702.
Eck jest znakomitym komikiem — występował na festiwalach komedii w Melbourne, Sydney i Edynburgu. Wydał też dwie płyty CD ze swoimi występami — „Hollywood Motel” i „Gary Eck Live!”

Doug Mitchell (producent) jest partnerem biznesowym George’a Millera. W 2007 roku zdobył Oscara dla najlepszego filmu animowanego za przebój Happy Feet: Tupot małych stóp z udziałem Elijah Wooda, Robina Williamsa, Brittany Murphy, Hugh Jackmana, Nicole Kidman i Hugona Weavinga.
Mitchell urodził się w Kolumbiii kształcił w szkockich szkołach z internatem. Po uzyskaniu kwalifikacji biegłego rewidenta w Londynie przeniósł się do Sydney, gdzie został protegowanym nieżyjącego już Byrona Kennedy’ego i połączył swą wiedzę z zakresu finansów z artystycznymi poczynaniami Kennedy’ego i Millera.
Brał udział w produkcji takich obrazów jak Babe – świnka z klasą, Babe – świnka w mieście, Olej Lorenza z Nickiem Nolte i Susan Sarandon, Martwa cisza z Samem Neillem, Nicole Kidman i Billym Zane’em, Mad Max pod Kopułą Gromu z Melem Gibsonem i Tiną Turner, Randka na przerwie z Noah Taylorem, Thandie Newton, Nicole Kidman i Naomi Watts, The Year My Voice Broke z Noah Taylorem, Bangkok Hilton z Nicole Kidman i Hugonem Weavingiem, Dirtwater Dynasty z Hugonem Weavingiem, Wietnam z Nicole Kidman, CowraBreakout, Bodyline: It’s Not Just Cricket z Hugonem Weavingiem, The Riddle of the Stinson, Czysta machina, Fragments of War: The Story of DamienParer i Video Fool for Love.
Obecnie Mitchell bierze udział w preprodukcji kolejnego filmu z serii Mad Max — Mad Max: Fury Road.

Bill Miller (producent) wraz z bratem George’em Millerem i wspólnikiem Dougiem Mitchellem zrealizował film Happy Feet: Tupot małych stóp 2 — sequel nagrodzonego Oscarem przeboju kasowego Happy Feet: Tupot małych stóp.
Ponadto Bill wraz z George’em Millerem i Mitchellem zostali uhonorowani nominacją do Oscara za produkcję przeboju familijnego Babe – świnka z klasą. W 1996 roku film ten zdobył nominację w kategorii „Najlepszy film”, a ponadto otrzymał w sumie siedem nominacji do Oscara i Oscara za najlepsze efekty wizualne. Obraz został również nagrodzony Złotym Globem dla najlepszego filmu komediowego i otrzymał nominację do nagrody BAFTA dla najlepszego filmu.
Po sukcesie komedii Babe – świnka z klasą Miller wyprodukował jej sequel Babe – świnka w mieście.
Miller z wykształcenia jest prawnikiem, ale podobnie jak George, który zrezygnował z praktyki medycznej, żeby zostać reżyserem, zarzucił karierę prawniczą na rzecz współpracy z George’em Millerem i Dougiem Mitchellem.
Pracował u boku George’a Millera i nieżyjącego już Byrona Kennedy’ego nad produkcją wczesnych filmów krótkometrażowych. Jednym z nich był obraz Violence in the Cinema, Part One — 14-minutowa parodia brutalnych filmów z lat 70., która zdobyła dwie nagrody Australijskiego Instytutu Filmowego i zainspirowała całe trio do realizacji bardziej ambitnych projektów.Następnie Miller pracował jako asystent producenta podczas realizacji pierwszego filmu Mad Max z Melem Gibsonem.

Chris de Faria (producent wykonawczy) produkuje oraz nadzoruje rozwój i produkcję efektów wizualnych i animacji pełnometrażowej dla wytwórni Warner Bros. Ostatnie projekty Chrisa to filmy o Harrym Potterze, najnowsze filmy o Batmanie, filmy Jestem legendą, Gdzie mieszkają dzikie stwory, Watchmen Strażnicy, Sherlock Holmes, Sweeney Todd: Demoniczny golibroda z Fleet Street, Starcie tytanów, trylogia Matrix, a także SuckerPunch i Green Lantern.
Jako pionier w dziedzinie innowacyjnych technologii animacji i filmów fabularno-animowanych, DeFaria odegrał kluczową rolę w produkcjach 300, Gnijąca panna młoda i Happy Feet: Tupot małych stóp, a ostatnio pełnił funkcję producenta wykonawczego pierwszego animowanego obrazu Zacka Snydera pod tytułem Legendy sowiego królestwa: Strażnicy Ga’Hoole.
Wcześniej DeFaria wyprodukował hit Psy i koty oraz fabularno-animowaną komedię sensacyjną LooneyTunes znowu w akcji. Jest laureatem trzech regionalnych nagród Emmy oraz dwóch nagród NATPEIris. Jego bogaty dorobek telewizyjny obejmuje wiele filmów dokumentalnych, programów i seriali, a w tym: In Concert Against AIDS, W rękach obcego NBC, Amityville 5, Amityville 6 oraz Wstrząsy II.

GRAHAM BURKE(producent wykonawczy) jest dyrektorem zarządzającym Village Roadshow Limited. Dorobek Burke’a jako producenta wykonawczego obejmuje nagrodzony Oscarem obraz animowany George’a Millera Happy Feet: Tupot małych stóp, film fantasy Charlie i fabryka czekolady Tima Burtona z Johnny Deppem oraz film akcji o wyścigach motocyklowych pod tytułem Torque: Jazda na krawędzi.
Oprócz produkcji filmowej i dystrybucji Burke zajmował się strategicznym rozwojem wytwórni Village Roadshow, kreując wizerunek firmy w sieciach kin, stacjach radiowych i parkach rozrywki. W 1968 roku Burke i RocKirby utworzyli spółkę Roadshow Distributors. Graham był także pierwszym dyrektorem stacji radiowej 2DayFM.Ponadto artysta był przez cztery lata członkiem Australijskiej Komisji Filmowej.

BRUCE BERMAN (producent wykonawczy) jest prezesem i dyrektorem naczelnym wytwórni Village Roadshow Pictures, która stale współpracuje z Warner Bros. Pictures przy produkcji wielu filmów, w tym wszystkich filmów rozpowszechnianych na całym świecie przez Warner Bros., a w niektórych regionach przez Village Roadshow Pictures.
Pierwszymi filmami powstałymi w ramach tej współpracy były takie hity jak Totalna magia z Sandrą Bullock i Nicole Kidman, Depresja gangstera z Robertem De Niro i Billym Crystalem, Matrix z Keanu Reevesem i Laurence’em Fishburne’em, Złoto pustyni z George’em Clooneyem, Kosmiczni kowboje w reżyserii i z udziałem Clinta Eastwooda oraz Miss Agent z Sandrą Bullock i Benjaminem Brattem.
Pod szyldem Village Roadshow Pictures Berman pracował jako producent wykonawczy takich światowych hitów jak Dzień próby, za który Denzel Washington otrzymał Oscara; Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra i dwie pozostałe części tej serii; Dwa tygodnie na miłość z Sandrą Bullock i Hugh Grantem; Rzeka tajemnic Eastwooda z laureatami Oscara Seanem Pennem i Timem Robbinsem; Matrix Reaktywacja i Matrix Rewolucje; Charlie i fabryka czekolady Tima Burtona z Johnny Deppem; nagrodzony Oscarem film animowany George’a Millera Happy Feet: Tupot małych stóp; przebój kasowy Jestem legendą z Willem Smithem; oraz doceniony przez krytyków dramat Gran Torino w reżyserii i z udziałem Clinta Eastwooda. Berman pracuje również nad produkcją filmu Sherlock Holmes: Gra cieni, który jest sequelem detektywistycznego obrazu Guya Ritchie’ego Sherlock Holmes. W filmie wystąpią Robert Downey Jr i Jude Law.
Bruce rozpoczął karierę w przemyśle filmowym, pracując z Jackiem Valentim w MPAA i jednocześnie studiując w Georgetown Law School w Waszyngtonie. Po ukończeniu studiów w 1978 roku podjął pracę w Casablanca Films. Następnie przeniósł się do studia Universal, gdzie w 1982 roku objął stanowisko wiceprezesa ds. produkcji.
W 1984 roku Berman dołączył do Warner Bros. jako wiceprezes ds. produkcji i cztery lata później został awansowany na stanowisko starszego wiceprezesa ds. produkcji. We wrześniu 1989 roku został mianowany prezesem ds. produkcji kinowej, a w roku 1991 został prezesem światowej produkcji kinowej i piastował tę funkcję do maja 1996 roku. Pod jego egidą wytwórnia Warner Bros. Pictures wyprodukowała i rozpowszechniła filmy takie jak Uznany za niewinnego, Chłopcy z ferajny, RobinHood: Książę złodziei, laureat Oscara dla najlepszego filmu Wożąc panią Daisy, Batman Forever, Liberator, Malcolm X, Bodyguard, JFK, Ścigany, Dave, W sieci, Raport Pelikana, Epidemia, Klient, Czas zabijania i Twister.
W maju 1996 roku Berman założył Plan B Entertainment — niezależną wytwórnię filmową należącą do Warner Bros. Pictures, a w lutym 1998 roku został mianowany prezesem i dyrektorem naczelnym Village Roadshow Pictures.

Savion Glover (choreograf) ponownie współpracuje z George’em Millerem, tworząc sekwencje taneczne do filmu Happy Feet: Tupot małych stóp 2. Artysta jest też autorem choreografii do nagrodzonego Oscarem obrazu Happy Feet: Tupot małych stóp.
W 1996 roku zdobył nagrodę Tony za choreografię do przebojowego broadwayowskiego hitu „Bring in ‘Da Noise, Bring in ‘Da Funk”. Jest również laureatem Drama Desk Award 1996, Outer Critics Circle Award, dwóch nagród Obie i dwóch nagród Fred Astaire za choreografię i występ w spektaklu „Bring in ‘Da Noise, Bring in ‘Da Funk”, a także laureatem nagrody Dance Magazine 1996 dla choreografa roku.
Glover zadebiutował na Broadwayu w wieku 12 lat w spektaklu „The Tap Dance Kid”.Kolejne broadwayowskie produkcje z jego udziałem to Black and Blue oraz Jelly’sLast Jam z Gregorym Hinesem.Na dużym ekranie Glover zadebiutował w wieku 13 lat w filmie Złapać rytm z Gregorym Hinesem i Sammym Davisem Jr.Z kolei na małym ekranie artysta występował w pięciu sezonach programu Ulica Sezamkowa, w filmie Havana Kenny’ego G. oraz w teledysku „All About the Benjamins” Puffa Daddy’ego. Ponadto Glover wyprodukował i opracował choreografię do programu Savion Glover’s Nu York kanału ABC. Zagrał też w filmie Showtime The Wall i stworzył choreografię do filmu HBO Ludzie rozrywki. W roku 2000 odbył cykl występów „Footnotes: the Concert”, które zadedykował mistrzom stepowania takim jak Jimmy Slyde, Buster Brown i Diane Walker, a także zagrał w filmie Spike’a Lee Wykiwani.

DAVID PEERS (reżyser/reżyser obrazu) pracuje z George’em Millerem, odkąd wspólnie zrealizowali animowany przebój Happy Feet: Tupot małych stóp. Jest jednym z członków-założycieli wytwórni Dr D Studios, która pracuje obecnie nad obrazem Happy Feet: Tupot małych stóp 2.
Peers rozpoczynał karierę jako operator kamery, a następnie podjął współpracę z wytwórnią Cutting Edge, w której założył dział komputerowej technologii obrazu (CGI) i pracował jako kierownik ds. efektów wizualnych przy produkcji licznych teledysków i reklam. Peers współpracuje również z wytwórnią Kennedy’ego, Millera i Mitchella, w której założył dział odpowiedzialny za realizację scen do projektu JusticeLeague: Mortal i nadchodzącego filmu Mad Max: Fury Road.
Jego praca przyniosła mu liczne nagrody, w tym złotą nagrodę Australia Cinematographers Society za film dokumentalny Rainforest: Beneath the Canopy, która dzieli Erykiem Whippem.

ROB COLEMAN (reżyser animacji) był dwukrotnie nominowany do Oscara za animacje do filmów Gwiezdne Wojny: Część I - Mroczne widmo i Gwiezdne Wojny: Część II - Atak klonów. Był również dwukrotnie nominowany do nagrody BAFTA za pracę przy realizacji filmów Faceci w czerni i Gwiezdne Wojny: Część I - Mroczne widmo.
Coleman przez 14 lat pracował dla wytwórni IndustrialLight& Magic będącej częścią Lucasfilm Animation, gdzie ściśle współpracował z George’em Lucasem. Został uznany za jedną z najbardziej kreatywnych postaci w przemyśle rozrywkowym, kiedy w 2002 roku pojawił się w rankingu magazynu Entertainment Weekly jako najlepszy twórca cyfrowych postaci, po tym jak stworzył cyfrowego mistrza Yodę. Coleman jest członkiem Amerykańskiej Akademii Sztuki i Wiedzy Filmowej oraz Visual Effects Society.

JOHN POWELL (kompozytor) w 2008 roku zdobył nominację do nagrody Grammy dzięki ścieżce dźwiękowej do filmu Happy Feet: Tupot małych stóp. Otrzymał też Oscara i nagrodę BAFTA za muzykę do filmu Kung Fu Panda 2 oraz cztery nagrody Ivor Novello od British Academy of Composers and Songwriters za najlepszą ścieżkę dźwiękową do filmów Shrek (2001), Epoka lodowcowa 2: Odwilż (2006), Epoka lodowcowa 3:Eradinozaurów (2010) i Jak wytresować smoka (2011).
Powell skomponował również muzykę do filmów Rio, Czysta gra i Wybuchowa para.

Więcej o filmie:


https://vod.plus?cid=fAmDJkjC