Przeczucie (2007)

Gdy pierwsza wersja scenariusza PRZECZUCIA trafiła do Ashoka Amritraja, założyciela firmy Hyde Park International, producent znalazł w niej wszystkie składniki zagadkowego thrillera fantastycznego. Za szczególnie udane uznał połączenie dramatu obyczajowego z dreszczowcem, opartym na pomyśle podróży w czasie. Taki film mógł, jego zdaniem, wyzwolić wielkie napięcie, oszczędzając widzowi widoku brutalnych scen, z którymi kojarzy się współczesne thrillery: „Największy niepokój budzi w nas nie widok krwi, lecz psychologia postaci, tak jak ma to miejsce u Hitchcocka”.

U źródła PRZECZUCIA znajduje się wyjątkowo proste pytanie: co czuje człowiek, który straciwszy najbliższą mu osobę, budzi się pewnego dnia u jej boku? Za namową producenta Sunila Perkasha scenarzysta Bill Kelly postanowił pogłębić dylemat głównej bohaterki. Poza poczuciem straty obdarzył ją wątpliwościami co do znaczenia miłości, wierności i losu: „Linda beztrosko podchodziła do swojego życia, a dzięki temu splotowi wydarzeń zrozumie wreszcie, co ma dla niej największe znaczenie.”

Przygotowania do prac nad filmem PRZECZUCIE poprzedziły poszukiwania reżysera, który odświeżyłby formułę dreszczowca z elementami fantastyki. „Potrzebny był ktoś prowadzący aktorów pewną ręką, sprawnie ukazujący zarówno rzeczywistość jak i fantazję”. Po spotkaniu z 35 reżyserami producenci wybrali urodzonego w Niemczech Mennana Yapo, który zwrócił na siebie uwagę thrillerem „Bezgłośnie”, opowiadającym o człowieku stojącym przed najważniejszym życiowym wyborem.

Sunil Perkash wspomina: „Jego film zrobił na nas wrażenie swoją świeżością i stylem. Mennan miał wiele własnych pomysłów, które wychodzą poza konwencje panujące w Hollywood”. Sam reżyser zaznacza, że scenariusz PRZECZUCIA wzbudził jego entuzjazm ze względu na skomplikowaną konstrukcję: „Brak linearności w pokazywaniu akcji stanowił wielkie techniczne wyzwanie, ale także bodziec twórczy. Nie mogłem więc doczekać się początku zdjęć!”.

Twórcom zależało na znalezieniu aktorki, która udźwignęłaby trudną rolę kobiety próbującej uporządkować swoje życie po wielkiej tragedii. „Wszyscy widzowie, zarówno kobiety jak i mężczyźni, są w stanie utożsamić się z postacią, która robi wszystko, żeby zapobiec śmierci małżonka”, tłumaczy Amritraj. Reżyser Mennan Yapo nie ma wątpliwości, że obsadzenie w tej roli Sandry Bullock było kluczem do sukcesu jego filmu: „To najbardziej wiarygodna aktorka, jaką znam”.

Gwiazda „Speed: Niebezpieczna prędkość” poszukiwała projektu, który, jak sama mówi, „nie byłby horrorem, lecz filmem grozy opartym na ciekawym pomyśle”. „W takim filmie najmniejsze skrzypnięcie schodów wywołuje przerażenie widza”, dodaje z dumą Bullock. Amritraj opisuje swoje dzieło w analogiczny sposób: „Stworzyliśmy thriller z wieloma dramatycznymi zwrotami akcji. Musieliśmy zrównoważyć wszystkie elementy. Sandrze udało się zagrać subtelnie, a jednak jej rola jest wybitnie dramatyczna”.

Rola w PRZECZUCIU dawała Sandrze Bullock wiele ciekawych wyzwań aktorskich: „Linda jest uosobieniem amerykańskiego snu – dom, dwoje dzieci, małżeństwo z ukochanym mężczyzną – ideał, którego każdy mógłby sobie życzyć. Do tego dochodzi jednak hipoteka, monotonia dnia codziennego i oddalenie, którego doświadczają wszystkie pary, zmagające się z typowymi problemami życia we dwoje. Gram kobietę, która, podobnie jak jej mąż, utraciła wrażliwość i czujność. Nagłe wypadki każą jej się zastanowić, czy, mając okazję cofnąć się w czasie, zmieniłaby coś w swoim życiu. Linda staje na rozstajach dróg i może zacząć wszystko od nowa”.

Sandra Bullock zawdzięcza swoją błyskotliwą karierę komediowym rolom, ostatnio w serii filmów „Miss Agent”. Wcielając się w Lindę położyła jednak akcent na powagę i udzielającą się widzom melancholię jej bohaterki. „Sandra jest piękną, utalentowaną aktorką, ale jej oczy skrywają coś więcej – widać, że nie chce ujawnić wszystkiego, czego doświadczyła. Linda dokładnie odpowiada temu opisowi”, tłumaczy Yapo.

Rola Jima Hansona miała być wyraźną przeciwwagą dla Lindy – to wzorowy mąż i ojciec, który, choć zmęczony swoją rolą, do samego końca pozostaje pragmatykiem. Producenci obsadzili w tej roli australijskiego aktora Juliana McMahona, który zyskał popularność dzięki serialowi „Bez skazy”. „To jeden z najciekawszych aktorów swojego pokolenia. Potrafi zagrać właściwie wszystko”, twierdzi Yapo.

McMahon przyznaje, że czytając scenariusz zachwycił się pomysłem podróży bohaterów w czasie, która zmienia ocenę ich związku. „Po piątej czy szóstej lekturze zrozumiałem, że to porażający thriller psychologiczny, w którym moja postać jest katalizatorem wszystkich wydarzeń”. Ekranowej partnerce aktor nie szczędzi pochwał, podkreślając, że spotkanie na planie potwierdziło jej wizerunek z dotychczasowych filmów: „To dowcipna, piękna i niezwykle utalentowana aktorka”, zapewnia McMahon.

W roli najbliższej przyjaciółki Lindy wystąpiła Nia Long. „Każdy z nas podchodzi z zaciekawieniem do wszystkiego, co jest nadprzyrodzone i trudne do wyjaśnienia”, mówi Long. „’Widzieć’ nie znaczy to samo co ‘rozumieć’, a ‘wiedzieć’, ‘rozumieć’ i ‘przyznać się do tego’ to już zupełnie co innego – nie wiemy, czy powinniśmy zaakceptować czy walczyć z tym, czego doświadczamy”.

Kate Nelligan obsadzono w kluczowej roli matki Lindy. Joanne wie, że jej córka przeżywa dramat, ale nie zna jego przyczyn. Wybitną aktorkę zaintrygował scenariusz, w którym według niej „skondensowano czas, przeskakując w przyszłość i przeszłość tak, że widz nie może być do końca pewnym, gdzie się znajduje”. Skomplikowana struktura historii PRZECZUCIA zmusiła Nelligan do odgrywania niektórych scen w kilku wersjach. Szczególne wrażenie zrobiła na niej Sandra Bullock, która musiała ukazać dylematy kobiety samotnie zmagającej się z niezrozumiałą dla niej rzeczywistością. „Udało jej się to dzięki nadludzkiej wytrzymałości, zarówno fizycznej jak i psychicznej”, wspomina Nelligan.

Zdjęcia do PRZECZUCIA miały być kręcone w Nowym Orleanie w Luizjanie, ale plany filmowców pokrzyżował huragan Katrina. Na prośbę gubernatora stanu producenci odstąpili od przeprowadzki do innego stanu i przenieśli się do Shreveport. Na samym początku zdjęć zdecydowano, że film ma być mocno osadzony w realiach. „Skoncentrowałem się na postaciach, wystrzegałem wszelkich sztuczek wizualnych. Postawiłem na maksymalny realizm”, tłumaczy Yapo.

Scenografowi Dennisowi Washingtonowi powierzono wykreowanie atmosfery małego amerykańskiego miasteczka, które byłoby od razu rozpoznawalne i jednocześnie niepokojące. „Wraz z moim stałym współpracownikiem Tomem Taylorem połączyliśmy szereg lokalizacji, które wzbogaciliśmy tak, aby wzmocnić jeszcze wrażenie realizmu”, wyjaśnia Washington. Reżyser zaprosił na plan PRZECZUCIA także operatora Torstena Lippstocka, który miał zadbać o podkreślenie stanu psychicznego Lindy w każdym ujęciu. „Gdy przytrafia jej się coś dziwnego, przechodzimy na kamerę ręczną. W ten sposób kilka sekwencji nabiera charakteru koszmaru nocnego. Każda zmiana klasycznej kompozycji kadru wprowadza inną tonację, a widz zawsze utożsamia się ze stanem Lindy”, dodaje Yapo.

Kamera ręczna pełni w filmie nie tylko funkcję przewodnika widza, niekiedy ma również zasugerować, czego Linda nie zdążyła zauważyć: „W filmie najważniejsza jest emocjonalna przemiana bohaterki i technika ma posłużyć nam w jak najskuteczniejszym pokazaniu tego, co się z nią dzieje”, podsumowuje Yapo.

Sekwencją, w której reżyser nieznacznie wychodzi poza granice realizmu, była scena wypadku samochodowego. „Film opowiada o utracie bliskiej osoby. Wypadek, który mieliśmy pokazać, musiał być zatem najtragiczniejszym w historii kina. To jedyny moment, w którym mogliśmy pozwolić sobie na wyolbrzymienie”, wspomina reżyser. Scenę kręcono na autostradzie pod Shreveport pod okiem doświadczonego kaskaderów Joela Kramera i Stevena Rizti.

Największym wyzwaniem dla twórców filmu, w którym zaburzona została chronologia wydarzeń, jest zorganizowanie pracy tak, aby aktorzy mogli skoncentrować się nad swoimi rolami. Reżyser PRZECZUCIA dokładnie orientował się, na jakim etapie przemiany znajdują się postaci w danej scenie. „Sandra Bullock przestrzegała określonej logiki, według której ewoluowała psychika jej bohaterki. Widzimy np. jak kilkakrotnie budzi się w swojej sypialni. Nie kręciliśmy tych scen za jednym zamachem, bo skończyłyby nam się pomysły na urozmaicenie kolejnych ujęć. Rozplanowaliśmy pracę tak, aby móc do nich wracać później”, wspomina reżyser.

Zadanie, przed jakim stanęła Bullock, było nie do pozazdroszczenia. Aktorka musiała pogodzić pracę nad postacią, której życie wywrócono do góry nogami, z własnym uporządkowanym harmonogramem zdjęć. Pomocą służył jej precyzyjnie napisany scenariusz, a zwłaszcza sekretny pamiętnik jej postaci. Aktorka przyznaje, że nieraz otarła się o szaleństwo: „Mieliśmy bardzo napięty grafik, a ja odczuwałam kompletny chaos. Gdy powiedziałam o tym Mennanowi Yapo, on wytłumaczył, że właśnie rozgryzłam swoją postać. Pomyślałam: ‘No to super’. Podobnie jak Linda starałam się znaleźć w tym jakiś porządek. Jeśli miałam dzień w dzień wcielać się w nią, musiałam rozwiązać zagadkę, która się w niej kryje – udowodnić, że w tym szaleństwie jest jakaś metoda”.

Gwiazda zdaje sobie sprawę, że najskuteczniej w PRZECZUCIU przerażają sceny wewnętrznego niepokoju bohaterki: „Załamania umysłowe są fascynujące. Myślimy sobie: czy to ona oszalała, czy wszyscy dookoła. PRZECZUCIE opowiada właśnie o tym. Jeśli jednak brakowałoby w nim emocji i porządnej historii, nie wytworzyłoby się żadne napięcie. Realistyczną opowieść ogląda się z zapartym tchem. Nasz film przestraszy widzów tak, że zaczną zastanawiać się nad własnym życiem.”

Wszystkim twórcom zależało na stworzeniu emocjonującego thrillera. Reżyser Mennan Yapo przyznaje: „Zawód ten wybrałem właśnie po to, aby dostarczać ludziom rozrywkę i umożliwić im identyfikowanie się z bohaterami. Thrillery są tak popularne dlatego, że opowiadają o zwykłych ludziach i tym, co dzieje się w ich głowach”. Z kolei producentowi Ashokowi Amritrajowi najbardziej zależy na zaskakiwaniu widza: „Uchylamy rąbka tajemnicy, potem odsłaniamy trochę więcej i jeszcze więcej... Wydaje mi się, że publiczność ma obecnie wielki apetyt na takie filmy”.

Przez wieki zarejestrowano szereg relacji kobiet, które potrafiły przewidzieć przyszłość. Członkowie ekipy dzielą się własnymi wizjami, z których najciekawszą może pochwalić się Kate Nelligan: „Swojego syna widziałam na długo przed jego narodzinami. Wyglądał dokładnie tak, jak w rzeczywistości, i to w różnych momentach życia. To był tylko sen, ale chyba najpiękniejszy i najprawdziwszy, jaki kiedykolwiek mi się przyśnił”.

Naukowcy często posługują się terminem „prekognicja”, które oznacza „przeczucie przyszłości”, „ostrzeżenie”, swoisty szósty zmysł. Dr Richard Broughton poświęcił się studiom nad tym zjawiskiem: „Przypadki, które badałem, tworzą wyraźne podgrupy. Największą są sny, często wyjątkowo przerażające. Charakteryzują się dramatycznym przebiegiem, dlatego wielu z nas zauważa ich dziwność. Pokazują, co przytrafi nam się w przyszłości. W ten sposób wpływają na nasze zachowanie. Na ich podstawie wiele osób zmieniło swoje plany, co okazało się zbawienną decyzją.”. Fizyk Dean Radin próbował zrozumieć mechanizm działania prekognicji: „Można do niej podejść na dwa sposoby. Z jednej strony możemy założyć, że nasza przyszłość jest już z góry ustalona – podlegamy przeznaczeniu, którego nie można w żaden sposób zmienić. Drugie podejście zakłada, że przyszłość jest kwestią prawdopodobieństwa, a w każdej chwili rozgrywa się nieskończona ilość możliwych wersji wydarzeń”.

Jasnowidztwo fascynuje i przyprawia ludzi o dreszcze od dawien dawna także dlatego, że może dotknąć każdego z nas. Wizje katastrof, zbrodni, a nawet dramatycznych zmian kursów na giełdzie spędzają sen z powiek naukowcom, psychologom, badaczom snu, detektywom i wielu innym laikom o otwartych umysłach.

Oto kilka przykładów:

Po zarezerwowaniu biletu do Tajlandii, młodą bizneswoman Sunna Roulston zaczęły nachodzić okropne wizje. Ujrzała m.in. siebie w obozie pełnym wygłodniałych i przemoczonych do suchej nitki ludzi. Postanowiła jednak wyruszyć w podróż, pozostawiając rodzinie pożegnalny list. Gdy Roulston dopływała niewielką drewnianą łodzią do wybrzeży Tajlandii, obszar nawiedziło słynne tsunami z 2004 roku. Udało jej się przetrwać kilka początkowych fal, gdy pojawiła się większa łódź, którą miała zostać przetransportowana na brzeg. Wewnętrzne przeczucie kazało jej pozostać w łodzi i przekonać do tego samego przyjaciółkę. Decyzja zakrawała na szaleństwo, ale gdy większa jednostka zaczęła się oddalać, została porwana przez ogromną falę. Wszyscy, którzy zdążyli się na niego przesiąść, utonęli.

Davida Bootha prześladowały sny o katastrofach lotniczych, z których część rzeczywiście miała miejsce. Szczyt jego proroczych umiejętności nastąpił pod koniec lat 80., gdy Booth ujrzał w koszmarze samolot American Airlines lecący do góry nogami tuż nad niskimi budynkami na chwilę przed rozbiciem się na lotnisku. Postanowił ostrzec linie, które skierowały go do Federal Aviation Administration. Tam odnotowano jego zgłoszenie, ale nie podjęto żadnych kroków, gdyż Booth nie potrafił podać numeru lotu. Po trzech dniach w samolocie American Airlines startującym z lotniska O’Hare w Chicago nastąpiła awaria silnika. DC-10 odwrócił się w powietrzu, przeleciał tuż nad niską zabudową i eksplodował na pasie startowym. Żaden z 271 pasażerów nie uszedł z życiem. Była to jedna z najpoważniejszych katastrof lotniczych w historii Stanów Zjednoczonych.

SANDRA BULLOCK (Linda Hanson)

Jedna z najpopularniejszych aktorek Hollywood, którą ostatnio oglądaliśmy na ekranach w wysoko ocenionej przez krytykę roli w „Bez skrupułów”, romansie „Dom nad jeziorem”, nagrodzonym Oscarem „Mieście gniewu” i serii przebojów „Miss Agent”. Jej przełomowymi występami były kreacje w szlagierach „Demolka”, a zwłaszcza „Speed – niebezpieczna prędkość” z 1994 roku. Kolejne dwa filmy, nominowana do Złotego Globu komedia „Ja cię kocham, a ty śpisz” oraz thriller „System” spotkały się z entuzjastycznym przyjęciem krytyki i publiczności. Kolejne sukcesy Bullock to „Ulotna nadzieja”, „Podróż przedślubna”, „Totalna magia”, „Speed 2” i „Czas zabijania”. Zagrała także w wyprodukowanych przez siebie przebojach „Śmiertelna wyliczanka” i „2 tygodnie na miłość” z Hugh Grantem. W 1997 roku zadebiutowała jako reżyserka i scenarzystka krótkometrażowym obrazem „Making Sandwiches”, w którym zagrała u boku Mathew McConaugheya. Najważniejsze nagrody, jakie otrzymała to dwie statuetki Blockbuster i MTV Movie Award za „Speed”, nominacja do Złotego Globu i 3 nagrody People’s Choice za „Ja cię kocham, a ty śpisz” oraz kolejna nominacja do Złotego Globu za „Miss agent”.

JULIAN McMAHON (Jim Hanson)

Ostatnio oglądaliśmy go w „Fantastycznej czwórce” jako Victora von Dooma, w którego ponownie wcieli się w sequelu ekranizacji komiksu. Aktor zyskał ogromną popularność i nominacje do Złotego Globu i nagrody Golden Satelite dzięki roli w serialu „Bez skazy”. Telewidzowie zauważyli również jego wcześniejsze występy w „Portrecie zabójcy”, „Czarodziejkach”, sitcomie „Para nie do pary” oraz wyprodukowanych przez Francisa Forda Coppolę filmach „In Quiet Night” oraz „Inny dzień”. MacMahon debiutował w rodzimej Australii, gdzie grał w serialach „The Power, The Passion” i „Home and Away”, a także w sztuce „Love Letters” na deskach teatrów w Sydney i Melbourne

NIA LONG (Annie)

Wszechstronna aktorka, występująca równie często w przebojach wielkiego ekranu (nominacja do NAACP Award za rolę w „Agencie XXL”, powtórzoną w jego równie popularnym sequelu) produkcjach niezależnych („Ryzyko”, „Liga złamanych serc”, „Piątek”) jak i serialach telewizyjnych. Sławę i nagrodę NAACP przyniosła jej rola twardej policjantki Sashy Monroe w serialu stacji NBC „Brygada ratunkowa”.

KATE NELLIGAN (Joanne)

Ceniona aktorka, która zdołała zrobić karierę aż w trzech anglojęzycznych krajach. W 1973 roku zadebiutowała na deskach teatru i w angielskiej telewizji w serialu „The Onedin Line”. Kolejne ważne role to „Arcata Promise” u boku Anthony’ego Hopkinsa, telewizyjna inscenizacja „Hrabiego Monte Christo” i „Romantyczna Angielka”, którą Nelligan zadebiutowała na wielkim ekranie. W 1979 roku pojawiła się z Frankiem Langellą i sir Laurence’em Olivierem w „Draculi”. Jej najgłośniejsze role to jednak ekranizacja powieści Kena Folleta - „Igła” z Donaldem Sutherlandem i „Wilk” z Jackiem Nicholsonem i Michelle Pfeiffer. Wśród szeregu nagród, jakie otrzymała, najważniejszymi były: nominacja do Oscara za „Księcia przypływów”, cztery nominacje do Tony oraz pięć nominacji do nagrody telewizji kanadyjskiej Gemini.

AMBER VALLETTA (Claire)

Z powodzeniem zamieniła karierę modelki na występy przed kamerą. Stale rozwija się aktorsko, czego dowodzą jej role w komediach romantycznych „Hitch: Najlepszy doradca przeciętnego faceta”, „Mama na obcasach”, przebojowym dreszczowcu „Co kryje prawda” z Michelle Pfeiffer i Harrisonem Fordem, melodramacie „Family Man” z Nicolasem Cage’em, czarnej komedii „Starsza pani musi zniknąć” z Drew Barrymore i Benem Stillerem oraz filmie akcji „Transporter 2”.

PETER STORMARE (Dr Norman Roth)

Urodzony w Szwecji aktor i reżyser, który obecnie kręci film za filmem. Ostatnio widzieliśmy go w „Nieustraszonych braciach Grimm” z Mattem Damonem i Heathem Ledgerem, „Constantine” z Keanu Reeves’em i „Narodzinach” z Nicole Kidman. Sukcesem okazały się jego występy w serialach „Skazany na śmierć”, „Joey” i „Seinfeld” oraz filmie „Hitler: narodziny zła”. Inne popularne role Stormare to „Przebudzenia” Penny Marshall, „Raport mniejszości” i „Zaginiony świat” Stevena Spielberga, „Fargo” i „Big Lebowski” braci Coen, „8 milimetrów” Joela Schumachera, „Bad Boys 2” Michaela Baya, „Tańcząc w ciemnościach” Larsa von Triera, „Czekolada” Lasse Hallstroma, „Million Dollar Hotel” Wima Wendersa i „Szyfry wojny” Johna Woo. W Szwecji grał w Królewskim Teatrze Narodowym w sztukach reżyserowanych przez Ingmara Bergmana, m.in. „Pannie Julii”, „U kresu dnia”, „Królu Learze” i „Hamlecie”.

MENNAN YAPO (Reżyseria)

Urodzony w 1966 roku w rodzinie Turków mieszkających w Monachium. Karierę filmową rozpoczął w 1988 roku, jako specjalista od marketingu w szeregu niemieckich firm dystrybucyjnych. Od 1995 roku pisze scenariusze w językach angielskim oraz niemieckim i produkuje filmy krótkometrażowe. Zagrał w „Pillow Book” Petera Greenawaya i „Goodbye Lenin” Wolfganga Beckera. Wyreżyserował filmy „Framed” i „Bezgłośnie”, do których sam napisał scenariusze.

BILL KELLY (Scenariusz)

Autor scenariuszy do komedii fantasy „Zaczarowana” z Amy Adams, Patrickiem Dempseyem i Susan Sarandon oraz „Atomowy amant” z Brendanem Fraserem i Alicią Silverstone. Po przeprowadzce do Los Angeles Kelly zaprzyjaźnił się z producentem Sunilem Perkashem. Wkrótce swoje premiery będą miały 3 filmy wyprodukowane w studiach Disneya i Paramount na podstawie jego scenariuszy.

ASHOK AMRITRAJ (Produkcja)

Prezes Hyde Park Entertainment, którego największym sukcesem była komedia „Wszystko się wali” ze Stevem Martinem i Queen Latifah. Jeden z najbardziej cenionych producentów w Hollywood, który na koncie ma takie filmy jak „Troje do pary”, „Wyścig marzeń”, „Mama na obcasach” i „Z podniesionym czołem”. Jego niezależna firma dystansuje się od tradycyjnego procesu produkcji filmów w Hollywood, samodzielnie przygotowując scenariusze, finansując, jak również promując swoje nowe projekty. Inne przeboje wyprodukowane przez Amritraja to „Mila księżycowego światła” z Dustinem Hoffmanem, Susan Sarandon i Holly Hunter, „Grzeszna miłość” z Angeliną Jolie i Antonio Banderasem oraz „Włamanie na śniadanie” z Bruce’em Willisem, Billy Bobem Thorntonem i Cate Blanchett.

SUNIL PERKASH (Produkcja)

Na premierę czeka wyprodukowana przez niego komedia ze studia Disneya „Zaczarowana”. Wcześniej nadzorował produkcję przeboju „Atomowy amant”. Urodzony w rodzinie doktorów (zarówno ojciec, matka jak i brak skończyli medycynę) wychowywał się w Palo Alto, w Kalifornii. Po ukończeniu wydziału ekonomii na uniwersytecie Stanforda przybył do Los Angeles, by rozwijać swoje zainteresowanie filmem. Był amerykańskim koordynatorem produkcji Guillermo Del Toro „Kronos”, a następnie rozpoczął współpracę z szeregiem utalentowanych scenarzystów, w tym z Billem Kelly’m.

TORSTEN LIPPSTOCK (Zdjęcia)

Jego współpraca z Mennanem Yapo datuje się od „Framed”, który Lippstock także wyprodukował. Stworzył zdjęcia do jego kolejnego filmu „Bezgłośnie” oraz do obrazów „Vincent” i „Boran”.

DENNIS WASHINGTON (Scenografia)

Pierwszym jego projektem była komedia „Convoy”. Wśród obrazów, do których zaprojektował scenografię, były tak uznane tytuły jak „Honor Prizzich” Johna Hustona, „Ścigany”, „Góra Dantego”, „Amnezja”, „Policja” i „Życie jak dom”.

NEIL TRAVIS (Montaż)

Laureat Oscara i nagrody Eddie za „Tańczącego z wilkami” Kevina Costnera. Inne filmy w jego dorobku to „Stan zagrożenia” i „Czas patriotów” z Harrisonem Fordem, „Epidemia”, „Lekcja przetrwania”, „Mamuśka”, „W sieci pająka”, „Terminator 3” i „Ja, robot”. Zmontował szereg cenionych produkcji telewizyjnych, takich jak odcinek pilotowy serialu stacji Showtime „Brotherhood” i „The Atlanta Child Murders” oraz serial „Korzenie”, za który otrzymał nagrodę Emmy.

KLAUS BADELT (Muzyka)

Hollywood zauważyło go dzięki współpracy z Hansem Zimmerem i Michaelem Kamenem. Pracował nad kompozycjami do uhonorowanego Oscarem „Gladiatora”, „Cienkiej czerwonej linii”, „Mission Impossible 2” i „X-Men”. Skomponował ścieżki dźwiękowe do takich hitów jak „Constantine”, „Przysięga” Chena Kaige, „Rekrut”, „16 przecznic”, „Wehikuł czasu”, „Piraci z Karaibów” oraz „Posejdon”.

JILL OHANNESON (Kostiumy)

Jej najważniejsze kinowe projekty to „Lokatorka”, „40 dni i 40 nocy”, „Obietnica”, „Stracone dusze”, „Polowanie na mysz”, „Arizona Dream”, „Wspaniała przygoda Billa i Teda” i „Indiański biegacz”. Na potrzeby telewizji przygotowała kostiumy do serialu „Sześć stóp pod ziemią” i filmu „Surrender Dorothy”.