Sęp (2011)

Ten film powinien wciągać, niepokoić i uzależniać – żeby ostatecznie porazić świadomością naszej wspólnej bezradności wobec ZŁA. Ten film powinien mówić o ZŁU całą prawdę. Że jest zakaźne. Że jest wieczne. Że istniejące prawo i wymiar sprawiedliwości nie są w stanie zadośćuczynić ludzkiemu prawu i ludzkiej sprawiedliwości. Że walczyć z NIM można tylko bezwzględnymi metodami. Że ci, którzy ze ZŁEM tymi bezwzględnymi metodami walczą, wcześniej czy później stają się JEGO odbiciem. Że nie walczyć z NIM niepodobna. Że walka z NIM jest nie do wygrania. Że jest to walka bez szczęśliwego zakończenia. Na tym polega tajemnica tragedii. Jednak pomimo tej wiedzy, człowiek zawsze będzie szukał wyjścia i będzie wierzył w możliwość szczęśliwego zakończenia. Na tym polega tajemnica życia. Gdyż tak samo niezniszczalna jak potęga ZŁA, jest potęga DOBRA.

Archive Bogate elektroniczne aranżacje to jedna z rzeczy, za którą są systematycznie chwaleni – Archive – specjaliści od klimatycznej muzyki.

Trio powstało w połowie lat 90. na fali popularności bristol sound i trip-hopu. Jednak dziś Darius Keeler, Danny Griffiths i Craig Walker bardzo mocno dystansują się od tego nurtu. Zadebiutowali w 1996 roku triphopowym albumem "Londinium". W 1999 roku w wielkim stylu przypomnieli o sobie płytą "Take My Head", która była zwiastunem odwrotu od brzmień elektronicznych na rzecz mrocznego i klimatycznego rocka. Kolejne lata przyniosły dwa nowe albumy: "You All Look The Same To Me" (2002) z wielkim przebojami "Again" i "Numb" oraz wydany w 2004 roku "Noise".

Zespół w masowej wyobraźni Polaków zaistniał w 2002 roku, po emisji utworów z płyty You All Look The Same To Me na antenie Trójki. W końcu przyszedł też czas na emisję najdłuższego utworu Again. Umieszczenie ponad szesnastominutowej kompozycji Archive wśród propozycji do głosowania na liście przebojów Trójki, skończyło się tym, że utwór utrzymywał się na liście 70 tygodni. Again stał się ukochanym kawałkiem Archive wśród słuchaczy, czego wyrazem są miejsca w pierwszej dziesiątce na corocznie emitowanych listach wszech czasów.

LISTA UTWORÓW ARCHIVE W FILMIE SĘP

1. LINES
2. WASTE
3. RAZED TO THE GROUND
4. LIGHTS
5. BULLETS
6. DANGERVISIT
7. COLLAPSE COLLIDE
8. SIT BACK DOWN
9. PULSE
10. I WILL FADE

ALEKSANDER WOLIN znany jako SĘP (Michał Żebrowski)

Samotnik z trudem poddający się jakiejkolwiek charakterystyce, gdyż cały jest zbudowany z kontrastów. Urodził się z „genem” współczucia i niemalże biologiczną potrzebą ładu moralnego. Nie potrafi pogodzić się ze światem, w którym zło rozdaje karty.

Zaciekle waleczny, jeśli wymagają tego okoliczności. Wysportowany i szalenie sprawny we wszystkim, co wymaga wysiłku, nie tylko fizycznego. Zdystansowany, obdarzony specyficznym poczuciem humoru. W wydziale wewnętrznym tropi zło w stanie krystalicznym: walczy z tymi, którzy zamiast pomagać, krzywdzą.

Jest w tym bezwzględny i piekielnie skuteczny, za co został ochrzczony przez trzymanych na dystans kolegów mało chlubną ksywką SĘP.

BOŻEK (Daniel Olbrychski)

Sensem jego życia jest służba. Celem jego służby jest walka z przestępcami. Przeszedł wszystkie szczeble policyjnej kariery. Jest jednym z najlepszych oficerów śledczych badających najcięższe przestępstwa. Wyróżnia się żelazną konsekwencją, pasją i znajomością psychiki morderców. Jednak po 30 latach służby czuje frustrację z powodu bezradności wobec bezkarności przestępców, śmiejących się w twarz z liberalnego wymiaru sprawiedliwości. Myśli o odejściu z policji.

NATASZA (Anna Przybylska)

Kobieta ideał. Mądra, bezpośrednia, uczciwa. Bardzo kobieca w sposobie bycia, jednocześnie zdecydowana w swoich decyzjach i niezależna w sądach. Ma sporo męskich cech i tyle samo zmysłowości i sex appealu. Nieprzeciętnie inteligentna. Pracuje jako trenerka kickboxingu. Napędza ją chęć niesienia pomocy potrzebującym.

ROBACZEWSKI (Paweł Małaszyński)

Z pozoru luzacki, demonstracyjnie podchodzący z dezynwolturą do obowiązków oraz rygorów służby w policji. Szybki, męski i pełen testosteronu, jest typem działającym, a nie rozwiązującym zawikłane zagadki. Często jest kierowany do pracy z Wolinem, gdyż przełożeni są przekonani, że dwie tak różne osobowości doskonale się dopełniają. Z niejasnych powodów czuje się gorszy od Wolina, dlatego reaguje na niego dość emocjonalnie. I tylko stoicki spokój Sępa sprawia, że Ci dwaj tworzą skuteczny duet.

MICHAŁ ŻEBROWSKI

Michał Żebrowski jest absolwentem warszawskiej PWST. Na dużym ekranie zadebiutował w 1993 roku w „Samowolce” Feliksa Falka. Wielką popularność przyniosły mu role w polskich superprodukcjach filmowych z 1999 roku m.in. w „Panu Tadeuszu” Andrzeja Wajdy i w „Ogniem i mieczem” Jerzego Hoffmana. Efektem była nagroda czytelników miesięcznika FILM w 2000 roku - Złota Kaczka dla najlepszego aktora – za role Tadeusza Soplicy i Jana Skrzetuskiego oraz nominacja do Orła – Polskiej Nagrody Filmowej za rolę u Hoffmana. W 2001 roku Żebrowski wcielił się w Geralta z Rivii, głównego bohatera „Wiedźmina” w reżyserii Marka Brodzkiego. Rola białowłosego zabójcy potworów umocniła jego wizerunek heroicznego bohatera.

W 2003 roku ponownie wystąpił u Jerzego Hoffmana w epickim fresku „Stara baśń. Kiedy słońce było bogiem”. Uznanie przyniosła mu rola w przejmującym filmie Magdaleny Piekorz „Pręgi”, za rolę Wojtka zdobył kolejną Złotą Kaczkę. Ponadto Żebrowski wystąpił w polsko-chińskiej produkcji Jacka Bromskiego „Kochankowie roku tygrysa” (2006) oraz debiutanckim filmie Andrzeja Seweryna „Kto nigdy nie żył…”. Rok później zagrał w rosyjskiej megaprodukcji „1612”. W 2008 roku ponownie zagrał w filmie Magdaleny Piekorz pt. „Senność”, rola przyniosła mu kolejną Złotą Kaczkę. Aktor zagrał także w nowej ekranizacji Janosika w reżyserii duetu Holland/Adamik.

DANIEL OLBRYCHSKI

Jeden z najznakomitszych gwiazdorów polskiego kina, ikona. Odtwarzał niezapomniane do dziś role Kmicica, Hamleta, Makbeta i Otella. Zagrał w blisko 200 produkcjach, polskich i zagranicznych. Pracował u największych reżyserów: Wajdy, Zanussiego, Bajona, Szulkina, Hoffmanna, Leloucha, Schlöndorffa, Kaufmana, Michałkowa. Pięć filmów z jego udziałem było nominowanych do Oscara. Dla kina odkrył go w 1963 r. Janusz Nasfeter, angażując Olbrychskiego w filmie „Ranny w lesie”, jednak największe uznanie przyniosły mu role u Andrzeja Wajdy – wystąpił w 13 filmach tego reżysera. Grał obok największych gwiazd: Zbyszka Cybulskiego, Kaliny Jędrusik, Barbary Kwiatkowskiej, Olgierda Łukaszewicza, Andrzeja Seweryna, Wojciecha Pszoniaka, Angeliny Jolie. Występował także w Teatrze Powszechnym i Teatrze Narodowym w Warszawie. Zagrał w wielu filmach na Węgrzech, we Włoszech, Francji i Niemiec. Artysta jest laureatem wielu prestiżowych nagród, m.in. Nagrody im. Zbigniewa Cybulskiego, Złotej Maski, Złotej Kamery, odznaczeń Złotego Krzyża Zasługi oraz Legii Honorowej, tytułu Gwiazdy Sezonu Filmowego. Otrzymał także swoją gwiazdę w Alei Gwiazd na ulicy Piotrkowskiej w Łodzi. (za polskieradio.pl)

ANNA PRZYBYLSKA

Anna Przybylska jako nastolatka planowała karierę modelki, jednak agencja, z którą nawiązała współpracę zaproponowała jej udział w castingach filmowych. Dzięki jednemu z nich Anna Przybylska zagrała w filmie „Ciemna Strona Wenus” Radosława Piwowarskiego. Zadebiutowała na ekranie w wieku 19 lat, budząc uznanie krytyków rolą wymagającą dużej odwagi.

W tym samym czasie miał miejsce jej debiut telewizyjny w serialu „Złotopolscy”, w którym zagrała policjantkę Marylkę. Dwa lata później zagrała w sitcomie „Lot 001”. W 2000 roku wcieliła się w rolę Laski w filmie „Sezon na leszcza” Bogusława Lindy. Ta rola sprawiła, że Anna Przybylska stała się jedną z najpopularniejszych aktorek.

Kolejne role - w „Karierze Nikosia Dyzmy” i „Rób swoje ryzyko jest twoje” (2002) oraz w „Superprodukcji” (2003) Juliusza Machulskiego, dowiodły jej dużego talentu komediowego, który wykorzystała także w popularnym sitcomie „Daleko od noszy”. Aktorka nie ograniczała się jednak do komedii. Zagrała też w „Królowej chmur” Radosława Piwowarskiego oraz thrillerze „Rh+”. Duży sukces odniosła też w drugoplanowej roli w „Lekcjach pana Kuki” Dariusza Gajewskiego, otrzymując nominację do nagrody Złota Kaczka.

Aktorskie sukcesy Anny Przybylskiej zwróciły uwagę przedstawicieli firmy Margaret Astor. Od 2004 roku Anna Przybylska jest twarzą tej marki, wystąpiła także w kilku innych reklamach. Dwukrotnie pojawiła się na okładce Playboya.

PAWEŁ MAŁASZYŃSKI

Studiował na wrocławskiej PWST. Debiutował w „Białej sukience” (2003) Michała Kwiecińskiego rolą księdza Damiana. Występował w wielu popularnych serialach „M jak Miłość”, „Na dobre i na złe” i „Twierdza szyfrów”. Wspólnie z Magdaleną Walach zagrał w produkcji „Twarzą w twarz”. W „Oficerach” wcielił się w postać gangstera Granda. Ogromną popularność przyniosła mu rola przystojnego prawnika Piotra w „Magdzie M.”. Na dużym ekranie pojawił się w 2007 roku w „Świadku koronnym”. W „Katyniu” Andrzeja Wajdy zagrał Piotra, polskiego oficera i lotnika. Jego debiutem komediowym było „Ciacho”. Ostatnio dołączył do obsady trzeciej części „Czasu honoru”. Zagrał gangstera intelektualistę w komediowym debiucie reżyserskim Cezarego Pazury „Weekend”. W świetnie przyjętej przez krytyków i widzów komedii „Skrzydlate świnie” Anny Kazejak-Dawid pokazał, że doskonale czuje się w wysublimowanych komediach. Za tę rolę otrzymał nominację do nagrody Złota Kaczka. Nie boi się niekonwencjonalnych ról, w 2011 roku zagrał w przeboju wszech czasów „Listy do M”. Na co dzień pracuje w teatrze Kwadrat.

PIOTR FRONCZEWSKI

Jeden z najwybitniejszych i najpopularniejszych polskich aktorów, doskonale sprawdzający się w różnorodnym repertuarze. Już jako dwunastolatek zadebiutował w filmie „Wolne miasto” Stanisława Różewicza. Ma w swoim dorobku blisko dwieście ról w serialach telewizyjnych i filmach fabularnych oraz ponad sto ról w teatrach i Teatrze Telewizji. Laureat ponad dwudziestu nagród filmowych, otrzymał między innymi „Złote Grono” (1979), „Złotą Kaczkę” (1985) i „Złoty Mikrofon” (1988, nagroda za wybitne kreacje w Teatrze Polskiego Radia) oraz Nagrodę „Feliks Warszawski” (2004) za najlepszą rolę męską Edypa w „Królu Edypie” Sofoklesa w reżyserii Gustawa Holoubka i Fredericka w „Fredericku czyli bulwarze zbrodni” Erica-Emmanuela Schmitta w reżyserii Wojciecha Adamczyka w Teatrze „Ateneum” w Warszawie. Jest czterokrotnym laureatem Nagrody dla najpopularniejszego aktora telewizyjnego „Wiktor” oraz „Superwiktora”. Przez dziesięć lat grał w serialu „Rodzina zastępcza”, popularność przyniosły mu także występy w kabaretach, między innymi w telewizyjnym Kabarecie Olgi Lipińskiej i w Kabarecie „Pod Egidą” Jana Pietrzaka. Ceniony za charakterystyczne role w słuchowiskach radiowych i dubbingu. Ostatnio w kinie można było go oglądać w komedii Michała Rogalskiego „Ostatnia akcja” (2009) – za tę rolę otrzymał nominację do Złotej Kaczki. Dwa lata później wystąpił w filmie Antoniego Krauze „Czarny czwartek. Janek Wiśniewski padł” (2011).

MIROSŁAW BAKA

Mirosław Baka zadebiutował w filmie pod okiem Krzysztofa Kieślowskiego w „Krótkim filmie o zabijaniu” (Dekalog V). Nagrodzono go za ten film podwójnie: otrzymał Nagrodę Przewodniczącego Komitetu Kinematografii za rok 1987 i Nagrodę Artystyczną Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki w 1989. W 1987 roku zagrał także w głośno komentowanym serialu „Ballada o Januszku”.

Po debiucie u Kieślowskiego wyjechał za granicę, gdzie zagrał osiem dużych ról.

W 1989 roku został aktorem teatru Wybrzeże. Zagrał Marka w „Chce mi się wyć” (1989) Jacka Skalskiego, wkrótce potem Wodza w „Nad rzeką, której nie ma” (1991) Andrzeja Barańskiego i Tatara w „Pierścionku z orłem w koronie” (1992) Andrzeja Wajdy. W 1994 r. dostał rolę w „Godzinie kota” Pera Olova Enquista w Teatrze Wybrzeże. Baka otrzymał za nią Statuetkę Pegaza i nagrodę na XXIX Ogólnopolskim Przeglądzie Teatrów Małych Form w Szczecinie. Rok 1994 był dość udany dla aktora, oprócz wymienionych dostał również nagrodę teatralną wojewody gdańskiego. W 1996 r. zagrał kaprala Kosa w „Autoportrecie z kochanką” Radosława Piwowarskiego. Rok później przyznano mu nagrodę wojewody gdańskiego za rolę tytułową w „Hamlecie” na scenie Teatru Wybrzeże w Gdańsku. W 1998 w dowód uznania dla jego pracy w roku ubiegłym uhonorowano go nagrodą im. Leona Schillera.

W 1999 r. zagrał postać Brunona Wiśniewskiego w „Ostatniej misji” Wojciecha Wójcika, w 2000 wystąpił jako Cichy w komedii „Chłopaki nie płaczą”. Za rolę w filmie Natalii Korynckiej-Gruz pt. „Amok” był nominowany do Orła, Polskiej Nagrody Filmowej w kategorii najlepsza główna rola męska. W 2001 widzowie zobaczyli go jako Andre w „Reichu” Władysława Pasikowskiego. Kolejną wartą wzmianki rola, była kreacja Kirkora w „Balladynie” (2009) Dariusza Zawiślaka, za którą był nominowany do nagrody Złotej Kaczki. W 2011 wystąpił w hicie sezonu Waldemara Krzystka „80 milionów”. W 2013 roku zobaczymy Bakę w najbardziej oczekiwanym filmie Andrzeja Wajdy pt. „Wałęsa”.

ANDRZEJ SEWERYN

Jeden z najwybitniejszych polskich aktorów. Jest laureatem wielu prestiżowych nagród i odznaczeń. Wystąpił w ponad 30. spektaklach teatralnych w Polsce i we Francji oraz w ponad 40. filmach. Jest absolwentem warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej. Tuż po studiach, w 1968 r. zadebiutował w Teatrze Ateneum. Popularność zdobył na początku lat 70. występując w spektaklach Teatru Telewizji. Na początku lat 80. wyemigrował do Francji. Od 1993 r. jest związany z Comédie Française. Na scenie tej stworzył wysoko cenione kreacje Klaudiusza w „Hamlecie”, Prezydenta w „Intrydze i miłości” Schillera. Pierwszą dużą rolę filmową zagrał w 1970 r. w „Albumie Polskim” Jana Rybkowskiego. Wystąpił w serialach telewizyjnych „Rodzina Połanieckich” (1978) Jana Rybkowskiego i „Najdłuższa wojna nowoczesnej Europy” (1981) Jerzego Sztwiertni.

Rozwój swojej aktorskiej kariery zawdzięcza filmom Andrzeja Wajdy. Ich pierwszym wspólnym filmem była „Ziemia obiecana” (1974). Kolejne to: „Bez znieczulenia” (1978), „Dyrygent” (1979) – nagrodzony Srebrnym Niedźwiedziem na MFF w Berlinie – „Człowiek z żelaza” (1981), „Danton” (1982). „Pan Tadeusz” (1999), „Zemsta” (2002). Występował w filmach Krzysztofa Kieślowskiego, Piotra Szulkina, Janusza Kijowskiego, Janusza Zaorskiego, Jerzego Antczaka, Janusza Morgensterna, Jerzego Domaradzkiego, Sylwestra Chęcińskiego, Jerzego Hoffmana. Współpracował z Peterem Brookiem Patricem Chereau, Stevenem Spielbergiem i Agnieszką Holland. Za rolę w filmie „Amok” (1994) Joela Fargesa otrzymał główną nagrodę na festiwalu w Kairze. Za rolę w „Prymasie” (2000) Teresy Kotlarczyk otrzymał nominacje do Orła – Polskiej Nagrody Filmowej. W 2010 roku oglądaliśmy go w nagrodzonej „Różyczce” Jana Kidawy-Błońskiego. A rok później w doskonale przyjętym przez krytykę i publiczność kryminale „Uwikłanie”, który nakręcono na podstawie bestsellerowej powieści Zygmunta Miłoszewskiego.

Jest laureatem nagrody dla najlepszego aktora przyznanej przez francuski Związek Krytyków Teatralnych i Muzycznych oraz kawalerem francuskiego Orderu Sztuki i Literatury. W 1997 roku otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski oraz Dyplom Ministra Spraw Zagranicznych za wybitne zasługi dla kultury polskiej w świecie.

Eugeniusz Korin – scenariusz i reżyseria

Reżyser, pedagog, producent teatralny. Jest absolwentem wydziałów aktorskiego i reżyserskiego Państwowego Instytutu Teatru, Muzyki i Kina w Leningradzie (1975 r.) oraz wydziału reżyserii Akademii Teatralnej im. A. Zelwerowicza w Warszawie (1980 r.) Wyreżyserował ponad 60 spektakli dramatycznych, komedii, spektakli muzycznych i oper w teatrach największych miast Polski, a także w Szwajcarii i Rosji. Jest reżyserem spektakli telewizyjnych, autorem kilkunastu adaptacji, tłumaczeń, scenariuszy filmowych i telewizyjnych oraz sztuk teatralnych.

W latach 1990 - 2003 był Dyrektorem Naczelnym i Artystycznym Teatru Nowego w Poznaniu, w którym wyreżyserował „Króla Leara” z Tadeuszem Łomnickim w roli tytułowej. Jest jednym z nielicznych reżyserów teatralnych, którego spektakle osiągają kilkunastoletnie cykle eksploatacji i są grane po kilkaset razy.

Arkadiusz Tomiak – autor zdjęć

Absolwent Wydziału Operatorskiego PWSFTviT w Łodzi. Jeden z najbardziej utalentowanych i najciekawszych operatorów filmowych. Swoją karierę zawodową rozpoczynał na planie filmów Jana Jakuba Kolskiego, takich jak „Cudowne miejsce”, „Grający z talerza”, „Szabla od Komendanta”. Jako samodzielny operator zadebiutował w filmie „Przystań” Jana Hryniaka. Jest autorem zdjęć do serialu „Słoneczna Włócznia” Jerzego Łukaszewicza i głośnego filmu „Cisza” Michała Rosy. W 2000 roku za zdjęcia do filmu „Daleko od okna” Jana Jakuba Kolskiego otrzymał (jako jeden z najmłodszych operatorów w historii) nagrodę na XXV Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni także nominację do Orła - Polskiej Nagrody Filmowej. Za film „Palimpsest” Konrada Niepolskiego otrzymał nagrody za najlepsze zdjęcia na Festiwalu Polskich Filmów fabularnych w Gdyni (2006) oraz Orła, Polską Nagrodę Filmową (2007). Za zdjęcia do wybornej komedii „Statyści” Michała Kwiecińskiego, został uhonorowany na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. W 2010 roku był nominowany do Złotej Kaczki za zdjęcia do „Kołysanki” - komedii wampirycznej Juliusza Machulskiego. Rok później zabłysnął zdjęciami do artystycznego i wizjonerskiego „Daas” Adriana Panka, który był pokazywany w konkursie na Camerimage. Wyrafinowane zdjęcia do „Obławy” (2012) Marcina Krzyształowicza sprawiły, że film jako jeden z dwóch polskich filmów zakwalifikował się do konkursu głównego Camerimage.