FILM

Ocean's 13 (2007)

Ocean's Thirteen

Pressbook

Jakie są szanse na wyrównanie rachunków?

Danny Ocean (George Clooney) wraz ze swoim gangiem wykona swój najbardziej ambitny i ryzykowny skok z tylko jednego powodu– aby obronić jednego ze swoich ludzi. Potrzeba im jednak będzie czegoś więcej niż szczęście, żeby rozbić „Bank”.

Bezwzględny właściciel kasyna Willy Bank (Al. Pacino) nie miał pojęcia, w co się pakuje, kiedy zadarł z Reubenem Tishkoffem (Elliott Gould), przyjacielem i mentorem Danny’ego Oceana, na skutek czego pogrążony w depresji Reuben w ciężkim stanie trafił do szpitala.

Bank przeliczył się… i to bardzo. Wprawdzie unieszkodliwił jednego z członków Jedenastki Oceana, ale pozostali mają się całkiem dobrze i obrali sobie jeden cel: dobrać się Bankowi do skóry właśnie tej nocy, która miała być dla niego największym tryumfem – podczas otwarcia jego nowego kasyna, nie bez kozery nazwanego „Bank”.

Ich strategia jest dwojaka. Najpierw pogrążą go finansowo, udowadniając, że kasyno nie zawsze wygrywa. Ale to przecież tylko pieniądze. Nokautujący cios spadnie na osobisty powód do dumy i radości Banka: jego reputację jedynego właściciela hoteli, który otrzymał nagrodę Five Diamond Award, przyznawaną przez Royal Review Board, za każdy ze swoich hoteli.

Plan jest skomplikowany, niebezpieczny i niemal niemożliwy do wykonania, ale gdy chodzi o członka ich ekipy, dla Jedenastki Oceana nie ma żadnych ograniczeń.

W filmie Ocean’s 13 obok siebie ponownie wystąpią takie gwiazdy, jak: George Clooney, Brad Pitt, Matt Damon, Andy Garcia, Don Cheadle, Bernie Mac, Casey Affleck, Scott Caan, Eddie Jemison oraz Shaobo Qin, a także Carl Reiner i Elliott Gould. Do obsady dołączają Al Pacino, jako Willy Bank, oraz Ellen Barkin, która wystąpi w roli jego zaufanej pomocniczki, Abigail Sponder.

Warner Bros. Pictures, we współpracy z Village Roadshow Pictures, przedstawia film wyprodukowany przez Jerry’ego Weintrauba oraz Section Eight Production, pod tytułem Ocean’s 13. Film wyreżyserował Steven Soderbergh, na podstawie scenariusza Briana Koppelmana i Davida Leviena. Za produkcję filmu odpowiadał Jerry Weintraub, a producentami wykonawczymi byli: Susan Ekins, Gregory Jacobs, Frederic W. Brost oraz Bruce Berman.

Na czele zespołu filmowców stanęli scenograf Philip Messina, montażysta Stephen Mirrione, projektantka kostiumów Louise Frogley oraz kompozytor David Holmes. Ścieżkę dźwiękową filmu wydała wytwórnia Warner Sunset/Warner Bros. Records.

ZEMSTA JEST SŁODKA

Reżyser Steven Soderbergh mówi, że jeszcze zanim skończył pracę nad filmem Ocean’s Twelve: Dogrywka już zastanawiał się nad pomysłami do Ocean’s 13. „Kończyliśmy właśnie drugą część tej serii, a ja pomyślałem, że byłoby miło wrócić do Las Vegas i nakręcić tu kolejną z nich. W dużej mierze motywacją dla powstania tego filmu było to, że wszyscy chcieli znowu ze sobą pracować. Od początku jednak wiadomo było, że albo wchodzą w to wszyscy, albo nie robimy tego filmu – wracają wszyscy albo nikt”.

Producent Jerry Weintraub dodaje: „W ciągu sześciu lat, które upłynęły od pierwszego filmu, sytuacja życiowa aktorów uległa zmianie. Nie dość, że wszyscy są rozchwytywani, to oprócz tego mają rodziny, dzieci i nowe zainteresowania. Wszystko to trzeba było wziąć pod uwagę. Tak naprawdę, tak dużą produkcję można zrealizować jedynie wtedy, gdy wszyscy są gotowi włączyć się do gry. Dałem im też jasne ostrzeżenie. Zadzwoniłem do każdego z nich 18 miesięcy wcześniej i powiedziałem: «Zaczynamy zdjęcia latem 2006 roku. Przygotuj się, mamy na ciebie oko». Gdy tylko im o tym powiedziałem, zrozumieli, że to dojdzie do skutku”.

Weintraub dodaje, że słowo „wszyscy” odnosiło się nie tylko do obsady filmu, ale również do „głównego sternika”. „Dla mnie, jako producenta, na pierwszym miejscu jest Steven Soderbergh, a dopiero potem wszyscy inni. Nasz współpraca zawsze układała się wyśmienicie. Ten facet zasługuje na każdy możliwy komplement. Jest po prostu wielki”.

Dostosowanie do siebie harmonogramów pracy gwiazd takich, jak George Clooney, Brad Pitt, Matt Damon, Andy Garcia, Don Cheadle, Bernie Mac, Elliott Gould, Carl Reiner i inni wymagało kombinacji, których nie powstydziłby się sam Danny Ocean. Jednak aktor, który wcielił się w rolę Danny’ego Oceana wie, komu należy przypisać zasługi. „Chociaż to prawda, że Steven jest artystyczną siła napędową tych filmów, to Jerry Weintraub jest sercem i duszą tej serii – i kropka.” – stwierdza Clooney. – „Trzeba pamiętać o tym, że zebranie wszystkich tych osób w jednym miejscu nie jest rzeczą prostą – nie dlatego, że nie mają na to ochoty, ale bardzo ciężko jest zgrać ze sobą wszystkie harmonogramy, ponieważ każdy ma inne zobowiązania. Znaleźć jeden okres, kiedy wszyscy są wolni, to trudne zadanie i tylko Jerry był w stanie tego dokonać. On wie, jak to zrobić – wykorzystuje poczucie winy” – droczy się aktor.

Dodatkowo podnosząc rangę gwiazdorskiej obsady, Soderbergh i Weintraub obsadzili Ala Pacino w roli Willy’ego Banka, niegodziwego i bezwzględnego właściciela kasyna, który wyprowadza w pole Reubena Tishkoffa, bohatera granego przez Elliotta Goulda, odbierając mu jego udział w nowym kasynie w Las Vegas, oraz Ellen Barkin w roli Abigail Sponder, prawej ręki Banka.

Członkowie gangu Danny’ego Oceana, podobnie jak aktorzy ich odgrywający, rozeszli się każdy w swoją stronę po swoim ostatnim skoku. Zawsze jednak gotowi są połączyć siły w jednym celu: aby wybawić z opresji kogoś ze swojego grona. „Od początku zależało mi na pokazaniu – stwierdza Soderbergh – że ci faceci są wprawdzie złodziejami i oszustami, ale pieniądze nie są dla nich jedyną motywacją. W tym przypadku to pewne, że motywuje ich przyjaźń i pragnienie zemsty. Zasada „jeden za wszystkich, wszyscy za jednego” mówi, że jeśli któryś z nich zostaje oszukany – zwłaszcza w taki sposób, w jaki oszukano Reubena – nadchodzi czas zemsty. I jest to bardzo mocne postanowienie”.

Filmowcy zdawali sobie sprawę z tego, że oprócz kwestii przyjaźni i chęci ponownego podjęcia współpracy, kluczowym elementem w procesie zbierania obsady będzie scenariusz. Ostatecznie zadanie jego przygotowania powierzono Brianowi Koppelmanowi i Davidowi Levienowi, którzy już wcześniej poznali środowisko zatwardziałych pokerowych graczy, przygotowując scenariusz do dramatu Hazardziści.

„Brian i David napisali Hazardzistów, dramat o przyjaźni i pokerze, który niezwykle mi się spodobał” – mówi Weintraub. – „Opowiedziałem o nich Stevenowi, a kiedy spotkaliśmy się z nimi, obaj poczuliśmy, że to właśnie oni powinni napisać scenariusz do tego filmu”.

„Wiedziałem, kim są Brian i David, ponieważ mieliśmy wielu wspólnych znajomych, a poza tym bardzo spodobał mi się film Hazardziści. – mówi Soderbergh. – Lista ludzi, którzy naszym zdaniem potrafili wejść w ten specyficzny świat i podchwycić ten język oraz to poczucie humoru, nie była długa. Brian i David odnaleźli się w tym momentalnie. Spotkałem się z nimi na lunchu i już po paru minutach pracowaliśmy razem nad scenariuszem. To naprawdę ich działka; lubią filmy i bohaterów tego typu”.

„Można powiedzieć, że razem z Davidem przygotowywaliśmy się do napisania scenariusza do tego filmu przez większą część życia” – przyznaje Brian Koppelman. – „Długie lata poświęciliśmy na badanie kultury Las Vegas i stylu życia hazardzistów. Przeczytaliśmy wszystkie książki o mistrzach oszustwa i złodziejach, jakie tylko udało nam się zdobyć. Podczas spotkania ze Stevenem rozmawialiśmy o wielkich filmach poświęconych oszustwom, o specyfice skoków i o tym, jak ci bohaterowie zmienili się od czasu pierwszego filmu. Sprawiało nam to wielką przyjemność. Od razu znaleźliśmy wspólny język”.

„Tym, co decyduje o powodzeniu filmu o oszustwie, jest między innymi to, na ile zależy ci na ludziach, którzy biorą w tym oszustwie udział i jak bardzo chcesz pogrążyć ofiarę”– mówi David Levien. – „W filmie Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra Danny chce odzyskać swoją żonę i zniszczyć właściciela kasyna, Terry’ego Benedicta, więc wszyscy pracują razem nad tym niesłychanie skomplikowanym skokiem. Ocean’s Twelve: Dogrywka opowiada o tym, jak ci faceci robią użytek ze swoich umiejętności dosłownie po to, aby przetrwać – wydobyć się z kłopotów, w jakie zaplątali się w pierwszej części serii. Natomiast głównym tematem Ocean’s 13 jest przyjaźń, co było świetnym punktem wyjścia dla tego filmu. Uwielbiamy tych bohaterów i wiemy, jak bardzo im zależy na sobie nawzajem, a więc gdy Reuben zostaje wykluczony z gry przez człowieka z zewnątrz, wszyscy łączą siły w jego obronie – i to właśnie nadaje rytm całej historii. To nie jest skok dla samego skoku”.

„Można powiedzieć, że to skok dobroczynny” – przyznaje Andy Garcia, występujący w roli Terry’ego Benedicta, celu ataku w pierwszej części serii, który dokonuje zemsty w drugiej części i staje się niespodziewanie sprzymierzeńcem gangu w nowym filmie. – „Okazuje się, że mogą się ze sobą zaprzyjaźnić. Moim zdaniem, widzowie natychmiast to zaakceptują”.

Don Cheadle, który gra mówiącego dialektem Cockney inżyniera, Bashera Tarra, zauważa: „Robią to wyłącznie z uczciwych powodów, a to oznacza, że nie będą z tego mieli zysków. Ale osobiście uważam, że altruizmem mogą odznaczać się nawet złodzieje”.

Koppelman wyjaśnia: „Pomysł polegał na tym, aby „postawić kasyno na głowie” w taki sposób, żeby goście zawsze wygrywali, co byłoby katastrofą dla Banka. To także prawdziwe spełnienie marzeń dla każdego, kto kiedykolwiek odwiedził kasyno” – dodaje ze śmiechem.

DANNY OCEAN

Danny Ocean próbował ostrzec Reubena przed wchodzeniem w interesy z Willym Bankiem, lecz kiedy jest już po fakcie, myśli tylko o tym, jak pomóc swojemu przyjacielowi. Zwołuje wszystkich członków gangu, początkowo po to, żeby dodali otuchy Reubenowi, a ostatecznie, by wraz z nimi opracować plan naprawienia tej sytuacji. Jednak kiedy inni od razu zaczynają obmyślać plany zemsty, Danny twardo trzyma się „zasad”. Najpierw ma zamiar porozmawiać z Willym i zaproponować mu odcięcie się od przeszłości gruba kreską. Dopiero po tym, jak Willy całkowicie odrzuca ofertę Danny’ego, cały gang zaczyna planować, jak rozbić „Bank”. Nagroda tym razem nie będzie finansowa ani zawodowa, lecz osobista.

„Sami niczego nie kradną, tylko pozwalają innym zgarnąć wygraną. Można by powiedzieć, że pomagają Bankowi rozdać jego pieniądze” – mówi z uśmiechem Clooney. – „Cudownie jest siedzieć przy stoliku, który jest rozpalany przez emocje wygrywających graczy. Przez takie „płonące” stoliki eksplodować może całe kasyno. Takie płonące kasyno to chyba marzenie każdego z nas”.

RUSTY RYAN

Podczas gdy Danny Ocean to człowiek od pomysłów, Rusty Ryan, jego najbardziej zaufany wspólnik, odpowiada za taktykę – to on wie, jak wprowadzić plany w życie. Rusty, zdeklarowany złodziej, zajęty jest właśnie kolejną „robótką”, kiedy odbiera telefon od Danny'ego z informacją o Reubenie. Bez chwili wahania porzuca swój łup i przylatuje do Las Vegas.

Rusty martwi się o Reubena i podobnie jak inni członkowie ekipy z ochotą dobrałby się Bankowi do skóry, ale popiera decyzję Danny’ego, żeby odciąć jego uczynek grubą kreską i dać mu kolejną szansę. Tak jak Danny, wie, że zasad się nie łamie. Jednak gdy Bank odrzuca ofertę, wraz z innymi nie może się doczekać momentu, kiedy zniszczą „Bank”. Brad Pitt stwierdza: „Zasada jest jasna – zadzierasz z jednym z nich, zadzierasz z całą resztą”.

LINUS CALDWELL

Linus Caldwell (Matt Damon) chciał zawsze odgrywać ważniejszą rolę w planowaniu i wykonywaniu każdego skoku. W filmie Ocean’s 13 dostaje w końcu swoją szansę. Zdobywa też dziewczynę, ale ten romans jest integralną częścią planu.

Linus, paradujący z „absurdalnym sztucznym nosem bez żadnego powodu”, jak określa to Damon, zjawia się w „Banku”, podając się za Lenny’ego Pepperidge’a, „rzecznika” bajecznie bogatego azjatyckiego magnata nieruchomości, którym tak naprawdę jest nikt inny jak członek gangu, chiński akrobata, Yen. Przedstawiając Yena jako króla hazardzistów, gotowego zaryzykować nawet 10 milionów dolarów w kasynie Banka, Linus jednocześnie stara się skupić na sobie wyłączną uwagę Abigail Sponder, prawej ręki Willy’ego Banka, co mu się w końcu udaje.

„Wreszcie przypadł mi w udziale romansowy wątek w filmie z tej serii” – mówi Damon, przyznając jednocześnie, że „chemia” między nim a panną Sponder (w tej roli Ellen Barkin) pojawiła się nie do końca spontanicznie. – „Linus został wyposażony w wyjątkowo mocne feromony, które działały jak afrodyzjak, aby maksymalnie jego atrakcyjność. Wszystko pop to, aby zaprowadziła go do Diamentowego Pokoju.

Diamentowy Pokój to miejsce, gdzie Bank przechowuje kolekcję diamentowych naszyjników firmy Tiffany & Co. dla swojej żony – jeden naszyjnik z pięciu nieskazitelnych diamentów za każdy należący do niego hotel wyróżniony nagrodą Five Diamond Award. Naszyjniki, warte w sumie około 250 milionów dolarów, są przechowywane w niedostępnym pokoju na ostatnim piętrze kasyna „Bank”, za grubą na pięć centymetrów i wstrząsoodporną szybą, dodatkowo zabezpieczone reagującymi na dotyk systemami alarmowymi z siedmiocyfrowymi kodami. Linus, gdy tylko znajdzie się w pokoju, musi odwrócić uwagę panny Sponder na tak długo, aby zamienić diamentowe naszyjniki na bezwartościowe podróbki.

TERRY BENEDICT

Początkowo kradzież diamentowych naszyjników nie była częścią planu. Jednak nieoczekiwanie pojawiła się pewna finansowa przeszkoda i trzeba było znaleźć kogoś z funduszami. Na pierwszy rzut oka – a właściwie na każdy kolejny też – mogłoby się wydawać, że Terry Benedict jest ostatnim człowiekiem, do którego Danny Ocean zwróci się o pomoc. Jednak zgodnie z tym, co mówi stara zasada: „Wróg mojego wroga jest moim przyjacielem”, Benedict widzi osobiste korzyści w zniszczeniu kasyna Banka.

Andy Garcia wyjaśnia: „Terry nie jest zadowolony z nowego hotelu Willy’ego Banka. Nie chodzi o to, że jest większy lub lepszy niż jego własny hotel – po prostu zasłania jego basen. A Terry jest naprawdę dumny ze swojego basenu. W pewnym sensie Terry Benedict i Willy Bank są ulepieni z jednej gliny – zbili swoje fortuny w podobny sposób i od dawna ze sobą rywalizują. Terry Benedict zawsze ma ochotę na dobrą potyczkę, zwłaszcza z budzącym respekt przeciwnikiem. Jego bogactwo już od dawna rośnie w szybkim tempie, więc Benedict czuje potrzebę stawienia czoła nowemu i z ochotą zadałby cios Willy’emu Bankowi. Jego zdaniem działanie na szkodę rywala zawsze jest korzystne, a jeśli można jeszcze na tym skorzystać finansowo, to jest już wręcz wspaniale”.

Benedict zgadza się pożyczyć Oceanowi i jego ekipie potrzebne im pieniądze, ale stawia twarde warunki. W zamian muszą ukraść drogocenną kolekcję diamentowych naszyjników należącą do Banka. I tak oto poprzeczka się podnosi.

Soderbergh stwierdza: „Widzowie uwielbiają Andy’ego w tej roli, więc skoro ekipa miała wrócić do Vegas, Terry musiał jakoś znaleźć się wśród nich. Sądzę, że znaleźliśmy zabawny i zaskakujący sposób na to, aby włączyć go do gry”.

BASHER TARR

Basher Tarr (Don Cheadle) jest inżynierskim geniuszem grupy, ale w filmie pokazuje również wrażliwą część swojej natury. Podczas gdy Reuben leży przykuty do łóżka i pogrążony w głębokiej depresji, Basher pisze do niego sentymentalne, podnoszące na duchu listy, w których mówi o nadziei i przyjaźni. Chociaż inni drwią sobie z niego, Cheadle stwierdza: „Basher wierzy, że pozytywne myśli mogą być świetnym lekiem, więc pomimo tego, że jest głęboko zaangażowany w wykonywanie planu, znajduje czas, by pisać do Reubena pocieszające listy”.

W przypadku tego bohatera słowa „głęboko zaangażowany” można rozumieć dosłownie. Grając postać Bashera, Cheadle spędza dużą część filmu pod ziemią, gdzie przygotowuje „poruszające” wydarzenie z okazji wielkiego otwarcia kasyna „Bank”. Wykorzystuje w tym celu ogromny świder – ten sam, którego użyto do wykopania łączącego Anglię z Francją Eurotunelu pod kanałem La Manche. Kiedy pierwszy świder z hukiem kończy swój żywot w samym środku prac, trzeba wymienić go na inny. Taka zabawka kosztuje, bagatela, 36 milionów dolarów – to właśnie wtedy do akcji wkracza Terry Benedict.

FRANK CATTON

Frank Catton, mistrz sztuki iluzji, musi znaleźć się w środku kasyna Banka w noc wielkiego otwarcia. Aby ominąć ochronę, Frank wymyśla nową odmianę gry w domino, pod nazwą „’Nuff Said”. Ponownie pojawiający się w roli Franka Cattona Bernie Mac mówi: „Frank świetnie się bawi, demonstrując tę grę. Jeśli kiedykolwiek grałeś w domino, to wiesz, jak żywiołowo może to wyglądać. Frank chce pokazać, że ta gra będzie wywoływała większe emocje niż poker i przyniesie większe zyski dla kasyna”.

Frank przedstawia grę „’Nuff Said” Bankowi na targach gier w Las Vegas i wzbudza jego zainteresowanie. Jednak gdy Bank ociąga się z zawarciem transakcji, Terry Benedict deklaruje, że umieści grę w jednym ze swoich kasyn, wiedząc, że żyłka współzawodnictwa sprawi, że Bank połknie przynętę.

Mac mówi: „Willy Bank to urodzony morderca. Wyciśnie cię jak cytrynę i zostawi z niczym, jak zrobił to z Reubenem, i dlatego właśnie tak bardzo chcemy go zniszczyć. Tym razem chodzi o wyrównanie rachunków”.

VIRGIL I TURK MALLOY

Po długich miesiącach planowania i obmyślania bracia Virgil i Turk Malloy niemalże doprowadzają całą operację do klęski, choć mają najlepsze intencje.

Z oczywistych względów wszystkie kości, które mają trafić do kasyn, są dokładnie monitorowane od miejsca ich wytwarzania aż po stoły do gry, więc członkowie gangu wiedzą, że jest tylko jeden pewny sposób ich sfałszowania – zrobić to w momencie produkcji. Virgil zostaje wysłany do Meksyku, aby przeniknąć do fabryki, gdzie produkowane są kości specjalnie zaprojektowane dla kasyna „Bank”. Jednak gdy tylko dociera na miejsce i poznaje warunki pracy w fabryce, zapomina o swojej misji. Zamiast rozwiązać kwestię kości decyduje się zająć problemem pracowników i staje na czele strajku. Fabryka zostaje zamknięta, a czas ucieka, więc Danny wysyła Turka, żeby zmusił Virgila do bardziej gorliwej pracy. Ale nie jest to najlepszy pomysł. Turk rzeczywiście sprawia, że coś zaczyna się dziać, ale nie jest to do końca to, o co chodziło Danny’emu.

Scott Caan, występujący w roli Turka, opowiada: „Turk ma za zadanie sprowadzić Virgila i całą operację z powrotem na właściwy tor, ale ostatecznie całkowicie angażuje się w strajk. To prawda, że od zawsze się kłócili, ale Virgil mimo wszystko jest jego bratem i pracował w tych przerażających warunkach, więc dla Turka ten kryzys jest w pełni uzasadniony. Całkowicie zapomina on jednak o głównym celu”.

Casey Affleck, który gra Virgila, mówi, że ich utarczki na ekranie stały się dla nich obu drugą naturą podczas zdjęć. „Nie możemy się przed tym powstrzymać” – śmieje się aktor. – „Gdy jesteśmy razem w jakiejś scenie i nawet jeśli nie została tak napisana, zaczynamy robić swoje. Scott coś rzuca, ja mu odpowiadam i po chwili tarzamy się po podłodze. To może wyglądać idiotycznie i głupio, ale świetnie się w ten sposób bawimy”.

LIVINGSTON DELL

Livingston Dell, spec od elektroniki, który potrafi włamać się nawet do najbardziej skomplikowanego systemu zabezpieczeń, tym razem ma inne zadanie. Musi przejąć kontrolę nad automatycznymi tasownikami kart używanych w blackjacku, ale okazuje się, że nie jest to takie łatwe, na jakie wygląda.

Eddie Jemison mówi o swoim bohaterze: „Livingston nie jest tak dobry, jak mu się wydaje. Ciągle próbuje, ale bez przerwy popełnia błędy, więc zmuszony jest prosić o pomoc swojego starego kompana, Romana Nagela (w tej roli Eddie Izzard). Uważam, że każdy film z tej serii napędzają kłopoty, z którymi zmagają się główni bohaterowie. Biorą oni na siebie zadania, które ich przerastają, i nigdy nie ma pewności, czy im się uda – dlatego właśnie widzowie ich tak lubią”.

NIESAMOWITY YEN

Prawdziwy chiński akrobata Shaobo Qin, odtwarzający postać Yena, musiał dotychczas wciskać się w ciasne miejsca i podejmować się wyjątkowo niebezpiecznych zadań. Jednak w filmie Ocean’s 13 w końcu ma szansę zakosztować życia wyższych sfer jako tajemniczy chiński magnat nieruchomości, pan Weng, który dzięki swojej 10-milionowej stawce, wraz ze swoim „rzecznikiem”, Linusem, może zamieszkać w jednej z ekskluzywnych willi dla wytrawnych hazardzistów, przynależących do kasyna „Bank”. Dzięki swoim akrobatycznym umiejętnościom Yen osiąga wyżyny również w inny sposób, ponieważ zmuszony jest sprawdzić, w jaki sposób będzie można wykorzystać niebezpieczne hotelowe szyby windowe dla celów diamentowego skoku.

Qin stwierdza: „Moje role w pierwszym i drugim filmie z tej serii były dla mnie o wiele łatwiejsze, ponieważ wymagały przede wszystkim sprawności fizycznej, a akrobatyka jest dla mnie czymś naturalnym. Ten film był znacznie trudniejszy – musiałem nauczyć się dużo więcej tekstu”.

SAUL BLOOM

Legendarny komik Carl Reiner powraca w roli Saula Blooma, oszusta-weterana i znakomitego łgarza. W filmie Ocean’s 13 Saul podaje się za pretensjonalnego jegomościa, Kensingtona Chubba, który w niezbyt subtelny sposób sugeruje pannie Sponder, że to on trzyma w ręku klucz do przyznania hotelowi upragnionych pięciu gwiazdek. Saul natychmiast otrzymuje przyjęcie godne najważniejszych gości, podczas gdy pozostający incognito prawdziwy recenzent hoteli (w tej roli David Paymer) jest traktowany jako osoba nic nieznacząca, która dodatkowo zostaje przepuszczona przez prawdziwy magiel dzięki „uprzejmości” Jedenastki Oceana. Niech za cały komentarz wystarczy to, że w noc otwarcia kasyna Banka niebo pozostanie bezgwiezdne.

„Nie ma nic lepszego niż zasłużona nauczka – mówi z uśmiechem Reiner – zwłaszcza gdy ktoś zasługuje na nią tak bardzo jak Willy Bank. Kwestia udzielenia nauczki była jedną z rzeczy, która niezwykle spodobała mi się w scenariuszu, ale najlepsze w pracy nad tym filmem było to, że znowu spotkałem wszystkich tych ludzi. Byłem zaszczycony, że mogłem ponownie pracować z tą obsadą, Stevenem i Jerrym”.

Kontakty zawodowe Reinera z Jerrym Weintraubem rozpoczęły się już w 1977 r., wraz z filmem Oh, God, wyreżyserowanym przez Reinera i wyprodukowanym przez Weintrauba. „Jerry nic się nie zmienił od tamtego czasu” – mówi aktor. – „To zawzięty człowiek, który poruszy niebo i ziemię, żeby dostać to, czego chce. Spełnił dotąd każdą ze swoich obietnic i dlatego zawsze mu ufam. Jerry nie rzuca słów na wiatr”.

REUBEN TISHKOFF

Aktor-weteran, Elliot Gould, ponownie pojawia się w roli Reubena Tishkoffa, którego ciężkie załamanie nerwowe, wywołane zdradą Willy’ego Banka, stało się impulsem do ponownego spotkania Jedenastki Oceana. We wcześniejszych filmach z tej serii to właśnie na pomoc Reubena zawsze mogli liczyć członkowie ekipy. Po raz pierwszy spotykamy go w filmie Ocean's Eleven: Ryzykowna gra, gdzie sfinansował niecną kradzież, która kosztowała Terry'ego Benedicta 160 milionów dolarów. W produkcji Ocean’s Twelve: Dogrywka, kiedy ktoś wydał członków gangu Benedictowi, to właśnie Reuben podał im pomocną dłoń, zapewniając fundusze na ich europejską wyprawę. Teraz nadeszła ich kolej, żeby przyjść z pomocą Reubenowi i sprawić, że odzyska chęć do życia.

Gould mówi: „Reuben zawsze był oparciem dla całej ekipy, ale był też w pewnym sensie niechętny nowym, młodym graczom rozdającym karty w tym biznesie. Za wszelką cenę chciał wrócić do gry i chociaż Danny bardzo zdecydowanie ostrzegał go przed wchodzeniem w interesy z Willym Bankiem, Reuben nie poszedł za jego radą. Reuben ma w sobie coś z dżentelmena – wydawało mu się, że może zaufać Willy’emu tylko dlatego, że obaj uścisnęli kiedyś dłoń Frankowi Sinatrze. Wierzy, iż ludzie, którzy żyją już na tym świecie na tyle długo, że mogli uścisnąć dłoń tego artysty, przestrzegają pewnego kodeksu honorowego. Nie był więc przygotowany na to, że Willy może okazać się na tyle bezwzględny i pozbawiony wszelkich skrupułów.

WILLY BANK

Dołączenie Ala Pacino do gwiazdorskiej obsady filmu Ocean's 13 i obsadzenie go w ważnej roli Willy’ego Banka jest dziełem Jerry’ego Weintrauba. „Pracowaliśmy ze sobą w przeszłości” – mówi Weintraub. – „Jest moim starym znajomym. To znakomity aktor – doskonale odnalazł się w tej różnorodnej obsadzie”.

Chociaż Pacino współpracował już z Weintraubem, w filmie Ocean’s 13 po raz pierwszy spotkał się ze Stevenem Soderberghiem. „Praca ze Stevenem była wspaniałym doświadczeniem” – stwierdza aktor. – „Soderbergh sprawia, że sceny nabierają życia na twoich oczach, co jest jedną z umiejętności wielkich reżyserów. Stwarza na planie specyficzny klimat i tworzy poczucie komfortu, dzięki czemu możesz w pełni wykorzystać swoje zdolności aktorskie”.

„Nie wydaje mi się, żeby był jakiś filmowiec – a z pewnością nie z mojego pokolenia – który nie podziwiałby Ala Pacino i nie chciałby skorzystać z okazji podjęcia z nim współpracy” – mówi Soderbergh. – „Do roli Willy’ego Banka potrzebowaliśmy kogoś, kto na ekranie wyglądałby na człowieka zdolnego zagrozić tym facetom. Wybór był ograniczony”.

Pacino opowiada: „Rozmawiałem ze Stevenem o tym, jak ten bohater łączy w sobie szaleńca i osobę darzoną wielkim respektem. Willy Bank jest megalomaniakiem. Jego hotele są dla niego wszystkim i to właśnie dlatego ma taką obsesję na punkcie nagród Five Diamond Awards. Te nagrody uczyniły go popularnym, ale stały się też celem jego życia, co jest jednak dosyć żałosne. Kiedy Willy po raz pierwszy rozmawia z Dannym Oceanem na temat Reubena, wydaje mu się, że zna swojego przeciwnika i że gang Oceana nie może się z nim równać. Czerpie jakąś perwersyjną przyjemność z tego psychicznego pojedynku. Bardzo się cieszę, że mogłem zagrać tę postać”.

ABIGAIL SPONDER

Nawet taki egomaniak jak Willy Bank wie, że nie może wszystkiego zrobić sam i musi mieć przy sobie tę jedną zaufaną osobę. Ellen Barkin, jedyna kobieta wśród głównych postaci Ocean’s 13, dołączyła do gwiazdorskiej ekipy jako Abigail Sponder, wspólniczka Banka, która niemalże dorównuje mu swoją zawziętością.

„Abigail dostaje polecenia od Banka, ale nie jest niczyją asystentką” – stwierdza Barkin. – „Jest twardą szefową, która czuwa, aby wszystko działało bez zarzutu, i jeśli trzeba, to bez wahania zajmie się brudną robotą. Ta kobieta mieszka w Vegas i pracuje non stop. Praktycznie nie ma prywatnego życia i dlatego właśnie jest tak podatna na pochlebstwa Lenny’ego Pepperidge’a i tak łatwo ją oszukać” – dodaje aktorka, odnosząc się do scen uwodzenia z Mattem Damonem występującym w roli Linusa Caldwella, który z kolei wciela się w postać Lenny’ego Pepperidge'a. „Nie nawykła do tego, że ktoś ma nad nią przewagę, czy tym bardziej do tego, że oszukuje ją bez żadnych skrupułów”.

„Zabawnie jest występować w scenach komediowych – dodaje Barkin – zwłaszcza z kimś tak pomysłowym, spontanicznym i bystrym jak Matt. Świetnie się rozumieliśmy na planie”.

Barkin zadebiutowała na wielkim ekranie w wyprodukowanym przez Jerry’ego Weintrauba obrazie Diner, a u boku Ala Pacino pojawiła się w thrillerze Morze miłości, ale Soderbergh zdradza, że coś już wcześniej łączyło ją z filmami o Jedenastce Oceana. „Ellen tak naprawdę zagrała w pewnej scenie w filmie Ocean’s Twelve: Dogrywka, ale ostatecznie ten fragment został wycięty, więc byłem jej coś winny” – śmieje się reżyser. – „Właściwie tę scenę zagrała z Mattem i było tam erotyczne napięcie, więc kiedy zastanawialiśmy się, kto powinien zagrać pannę Sponder, wybór był prosty”.

Film Ocean’s 13 to powrót do miejsca, które hazardziści znają jak własną kieszeń: Las Vegas. „Przede wszystkim chcieliśmy wrócić do otoczenia znanego z filmu Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra – mówi Weintraub. – „Vegas ma swój styl – to światowa stolica rozrywki i naprawdę niesamowite miejsce”.

Chociaż niektóre sceny rozgrywające się poza budynkami były kręcone na planie w Las Vegas, logistyczne problemy ze znalezieniem nowego kasyna i przejęciem go na czas kręcenia filmu skłoniły ekipę filmową do nakręcenia większości zdjęć w kontrolowanym środowisku studia wytwórni Warner Bros.

Soderbergh przyznaje: „Nakręcenie całości zdjęć w prawdziwych miejscach w Vegas zajęłoby dwukrotnie więcej czasu. Aby uzyskać ujęcia, których potrzebowałem, musiałem mieć całkowitą kontrolę nad otoczeniem. Kiedy zebrało się wszystkie te czynniki, sensownym rozwiązaniem okazało się być zbudowanie kasyna w studiu”.

Philip Messina, scenograf od dawna współpracujący z Soderberghiem, dołączył do ekipy, żeby nadzorować proces przemiany przepastnego studia w luksusowy hotel oraz ekskluzywne kasyno rodem z Las Vegas. „Powiedziałem Philowi, że chcę, aby to kasyno było piękne, ale żeby miało też w sobie coś szalonego” – mówi reżyser. – „Chodziło o to, by pokazać, że Willy Bank dopasował projekt całego kasyna do swoich szaleńczych wymagań”.

„Pomyślałem sobie, że to może być moja pierwsza i ostatnia szansa, żeby zbudować coś o tak wielkich rozmiarach, więc postanowiłem spróbować” – mówi z uśmiechem Messina. Stylistyka hotelu i kasyna o nazwie „Bank” była autorskim pomysłem Messiny. „Hotel jest utrzymany w stylu quasi-azjatyckim. Musiał wyglądać wyraziście, ponieważ w Vegas wszystko jest przedstawieniem i musieliśmy coś takiego stworzyć. Vegas przytłacza mnie swoim wyglądem, ale jest w tym mieście również pewna swoboda stylistyczna, która jest bardzo pociągająca z punktu widzenia projektanta”.

Scenarzysta opowiada: „Jedną z pierwszych zasad, jakie złamaliśmy, było stworzenie wielopoziomowej sali gier. Wszyscy mówili nam: «Nikt tak nie robi w Vegas», a ja odpowiadałem, że właśnie dlatego ja chcę to zrobić. Większość kasyn ciągnie się kilometrami. My nie mogliśmy sobie na to pozwolić, więc postanowiłem, że powiększymy powierzchnię, budując w górę”.

Wielopoziomowe kasyno powstało w studiu nr 16, jednym z największych w Los Angeles. Dzięki swojemu rozmiarowi, idealnie nadawało się na duży plan zdjęciowy, jednak znaczną część jego powierzchni zajmowała olbrzymia cysterna, co stanowiło duże wyzwanie dla Messiny i jego ekipy. „Przez to, że pod podłogą sceny była pustka, a plan był tak wielki i podłoga musiała wytrzymać ogromny nacisk, trzeba było zmodyfikować jej budowę” – tłumaczy Messina. – „Musieliśmy wiele zrobić z tym studiem, zanim nawet zaczęliśmy coś na nim budować”.

Jednym z największych elementów w kasynie jest winda, ważąca prawie 17 ton. Jedna kabina przypadała na każdy z poziomów kasyna. Członkowie ekipy Messiny musieli dokopać się do fundamentów studia i podeprzeć je specjalnymi podstawami. To okazało się być jednym z najbardziej skomplikowanych zadań na planie.

Oświetlenie kasyna również było przedsięwzięciem na ogromną skalę. Całe zostało zamontowane w obrębie planu, więc kiedy reżyser, aktorzy i statyści wchodzili na plan, nie były potrzebne żadne dodatkowe źródła światła. Messina wmontował oświetlenie we wszystkie stoły do gry, jak sam mówi, „z dobrym rezultatem, szczególnie jeśli chodzi o rzucanie światła na ludzi wokół stołów. Wiedzieliśmy, że oświetlenie zawieszone na suficie wytworzy we wnętrzu kasyna wystarczająco jasne światło, więc chodziło o to, aby tak wszystko zaaranżować, aby światło nie było tylko wielką jasną plamą”.

Do oświetlenia planów Soderbergh i Messina użyli także kilka dużych i charakterystycznych żyrandoli. Nad stołami do gry w kości wisi ważący cztery i pół tony żyrandol z dmuchanego austriackiego szkła, który do studia przetransportowano w dziesięciu skrzyniach. Wszystkie szklane nitki zostały ponumerowane i pięcioosobowemu zespołowi zmontowanie żyrandola, nitka po nitce, zajęło cały tydzień. Trzeba było podeprzeć dach studia, żeby utrzymać ten ciężar. Oprócz swojego wielkich dekoracyjnych walorów żyrandol pełnił także bardziej praktyczną funkcję, służąc reżyserowi za kluczowe źródło światła.

W holu kasyna wisi rzeźbiony żyrandol wykonany przez znanego artystę konceptualnego, Jacoba Hashimoto, który przyjechał ze swojego włoskiego studia, aby osobiście nadzorować jego instalację. Żyrandol składa się z tysięcy oddzielnych elementów, które trzeba było przytwierdzać do sufitu planu jeden po drugim.

Jedno z bardziej spektakularnych źródeł światła znajdowało się w Diamentowym Pokoju, gdzie Willy Bank przechowuje pięć diamentowych naszyjników. Żyrandol ten, zwany „Kaskadą” został wypożyczony z firmy Swarovski Crystal Company. Miał on sześć metrów wysokości i ponad pół metra średnicy, a każdy kryształ trzeba było oddzielnie nanizać na konstrukcję przymocowaną do sufitu.

Oświetlenie w głównej Sali kasyna zostało zaprojektowane przez Messinę oraz jego żonę, Toscano Messinę, dekoratora wnętrz. Wyrzeźbieniem i wyprofilowaniem lamp wykonanych z włókna szklanego zajął się dział artystyczny. W ich wnętrzu kryło się żelowe oświetlenie filmowe, rozpraszające światło. „W gruncie rzeczy – zauważa Messina – był to sposób na zamaskowanie filmowych świateł, a jednocześnie zyskaliśmy rzeźbiarski element ozdobny”.

Na planie kasyna rozmieszczono różnorodne maszyny do gry, dostarczone przez firmę Aristocrat Technologies – wszystkie sprawne, choć nie używano prawdziwych pieniędzy – oraz 32 stoły, m.in. do gry w ruletkę, kości, blackjacka, pokera pai gow oraz, naturalnie, najnowszą grę w mieście: ‘Nuff Said. Wszystkie stoły zostały oznakowane logiem kasyna „Bank”, podobnie jak kości i tysiące żetonów. „Najtrudniej było powstrzymać statystów i ekipę od gry w czasie przerw” – żartuje Messina. – „Myślę, że podczas zdjęć na boku rozegrano niejedną partię”.

Weintraub stwierdza: „Phil stworzył jeden z najbardziej realistycznych planów zdjęciowych, jakie kiedykolwiek widziałem. Sprowadziliśmy ludzi na plan kasyna, a oni zapominali, że są w studio filmowym. Wykonał wszystko tak niesamowicie dokładnie, że moglibyśmy otworzyć prawdziwe kasyno, gdybym się chociaż trochę na tym znał” – śmieje się producent.

Soderbergh potwierdza: „Sądzę, że nie zobaczymy podobnego planu zdjęciowego przez bardzo długi czas... a może nawet nigdy. To była jedna z tych okazji, kiedy możesz zrobić coś niezwykłego, i Phil był idealną osobą do tego zadania”.

Zdjęcia kręcono też w różnych miejscach w południowej Kalifornii i okolicach, zwłaszcza w położonym głęboko na pustyni miasteczku Rosamond, w którym umieszczono meksykańską fabrykę kości do gry. Ponadto członkowie ekipy filmowej odwiedzili Las Vegas, aby nakręcić kilka kluczowych scen. Biuro Terry’ego Benedicta mieściło się w jednym z firmowych lokali w hotelu Bellagio, a Fontana Bar w tymże hotelu posłużył za centrum wystawowe, gdzie Frank Catton zaprezentował grę ‘Nuff Said. Filmowcy skorzystali też z tego, że podczas zdjęć trwała rozbudowa hotelu Venetian, wykorzystując to miejsce jako teren budowy kasyna „Bank”, gdzie Danny Ocean zaoferował Bankowi „Billy’ego Martina ”.

Kolejną rzeczywistą lokalizacją była strefa odlotów linii Southwest Airlines na lotnisku McCarran International Airport w Las Vegas, gdzie nakręcono scenę z George’em Clooney’em, Bradem Pittem i Mattem Damonem.

Dla projektantki kostiumów, Louise Frogley, stworzenie ubrań dla tak wielu gwiazd – z których większość gra do tego znanych już widzom bohaterów – stanowiło nowe wyzwanie. „To naprawdę trudne przedsięwzięcia dla projektanta kostiumów. Jest tu tak wielu bohaterów, a każdy z nich musi być wyjątkowy” – przyznaje Soderbergh, który wcześniej współpracował z Frogley przy trzech filmach: Angol, Traffic oraz Dobry Niemiec.

Tworząc kostiumy dla ekipy Oceana, Frogley pragnęła złożyć hołd projektantowi kostiumów do filmu Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra, Jeffrey’owi Kurlandowi, zmieniając jednocześnie pewne elementy, aby odzwierciedlić dzisiejszą modę. Dla George’a Clooneya i Brada Pitta idealne były czyste linie i proste fasony. „Jeśli chodzi o George’a Clooneya, to im prościej, tym lepiej” – stwierdza Frogley. – „Wizerunek, który stworzył w pierwszej części serii, bardzo nam się spodobał i postanowiliśmy podążyć tym śladem. George jest aktorem, który nie lubi zbytniego zamieszania. Poza smokingiem i jednym przebraniem zwykle nosi ciemnoszare garnitury i białe koszule”.

Frogley opowiada: „Brad chciał wyglądać zwyczajnie, z lekką nutką luksusu. Uważał, że jego bohater dojrzał, więc logicznym jest, że jego ubiór musi być prostszy. Chcieliśmy też, żeby w odróżnieniu od Danny’ego był kolorowy”.

Projektantka kostiumów mówi, że przy dobieraniu garderoby dla Terry’ego Benedicta dostosowała się do jego sprecyzowanego już wcześniej stylu. Frogley zauważa: Andy Garcia w filmie Ocean’s Twelve: Dogrywka niemalże non stop nosił fular. Pomyślałam, że pasuje on temu bohaterowi, ale tym razem postanowiłam pójść trochę dalej i nadać mu wygląd rodem z filmu Śmierć w Wenecji.

Ubiór Matta Damona prawdopodobnie odzwierciedla największe zmiany postaci. Frogley stwierdza: „Jerry chciał, żeby Linus wyglądał o wiele dojrzalej. Nie jest już dzieciakiem, realizuje swoje własne przekręty i stał się ważniejszy dla organizacji Oceana, więc uznaliśmy, że powinien częściej zakładać garnitur. Matt domagał się też całkiem innego image’u dla swojej postaci Lenny’ego Pepperidge’a, skopiowaliśmy więc garnitur Towarzysza Mao i trochę go zmodyfikowaliśmy”.

Saul Bloom, odtwarzany przez Carla Reinera, również dysponował wyjątkową garderobą na potrzeby swojego fikcyjnego recenzenta hoteli, Kensingtona Chubba. „Zrobiliśmy z Kensingtona namiastkę Anglika – a raczej interpretacją Anglika w amerykańskim wykonaniu. Używaliśmy często tweedów rodem z Harris, Irlandii i Szkocji. Były to zawsze tweedowe materiały, skóropodobne spodnie i koszule w stylu Tattersalla” – objaśnia Frogley.

„Don Cheadle tym razem chciał wyglądać bardzo „amerykańsko”, ale jego górniczy strój to piękna marynarka od Yohji’ego Yamamoto, tyle że porządnie sfatygowany. Ubiór Bashera jest bardzo zwyczajny – oczywiście z wyjątkiem momentu, kiedy „pożycza” strój od motocyklowego śmiałka, Fendera Roadsa” – śmieje się projektantka.

Oprócz garderoby pierwszoplanowych aktorów najwięcej czasu zajęło projektantce przygotowanie kostiumów dla pracowników kasyna „Bank”. Frogley stwierdza: „Tworzyliśmy kasyno, które miało być najnowsze i najmodniejsze, więc pracownicy musieli mieć ciekawe ubrania”.

Soderbergh zauważa: „Fason ubioru wszystkich pracowników kasyna – od woźnych po recepcjonistów – musiał doskonale pasować do tego, co Phil tworzył na planie. Naprawdę myślę, że Louise świetnie się spisała, łącząc wszystkie te elementy”.

Aby zachować właściwe proporcje, Frogley przeglądała książki z zainspirowanymi Azją fotografiami i ilustracjami. „Braliśmy coś poważnego i trochę to „podkręcaliśmy”, żeby wyglądało modnie i bardzo kolorowo” – mówi projektantka. – „Używałam wielu odblaskowych zieleni, pomarańczy i różów”.

W przypadku najważniejszych osób w kasynie „Bank”, Willy’ego Banka i Abigail Sponder, Frogley współpracowała bardzo blisko z Alem Pacino i Ellen Barkin.

Zapadła decyzja, że panna Sponder nie będzie ubierać się w stereotypowe ubrania wyższej kadry kierowniczej. Zamiast tego projektantka, aktorka i członkowie ekipy filmowej zgodnie uzgodnili, że będzie zawsze nosić sukienki podkreślające figurę, a jej ulubionymi barwami będą odcienie różu. Wybór padł na ten właśnie kolor z powodu palety barw kasyna, gdzie ta bohaterka pracuje i spędza większość czasu. Frogley wyjaśnia: „Pomysł polegał na tym, żeby Abigail miała swój „firmowy” kolor i udało się go zrealizować, ponieważ tego koloru używałam już wtedy dla ubiorów w hotelu. Chcieliśmy pokazać, że jest pracowniczką, chociaż nie nosi uniformu”.

Jeśli chodzi o Pacino, Frogley mówi, że na początku przygotowała serię przykładowych fotografii, aby pokazać aktorowi „na czym się wzorujemy, tworząc garderobę jego bohatera. Jego garnitury były od Battaglii. Bank oczywiście nosiłby garnitury szyte na zamówienie, ale chcieliśmy, żeby wyglądały one nieco krzykliwie. Pokazaliśmy Pacino wiele strojów w różnych kolorach, a jemu spodobało się to, co planowaliśmy”.

Podczas zdjęć do filmu Ocean’s 13 Jerry Weintraub nie chciał, aby gwiazdy jego obsady zaszywały się w swoich przyczepach podczas przerw, więc wyszedł z pomysłem stworzenia tak zwanego „Klubu Oceana”. Weintraub wyjaśnia: „Chciałem, żeby wszyscy mieli swoje miejsce, gdzie mogliby spędzać wolny czas, ponieważ ten film jest o koleżeństwie. Wpadłem na ten pomysł, nasza producentka wykonawcza, Susie Ekins, stworzyła to miejsce, a Phil Messina je zaprojektował”.

Weintraub znalazł nieużywany pokój konferencyjny przylegający do jednej ze scen, na której kręcono zdjęcia, i przemienił go w klub z prawdziwego zdarzenia, z telewizją, „piłkarzykami”, stołami do gry i czymś do poczytania. W klubie serwowano śniadania, lunche, a późnymi wieczorami również kolacje.

Steven Soderbergh tak bardzo polubił to miejsce, że przetransportował tam swoje przenośne urządzenie Avid i używał klubu jako swojego pokoju montażowego podczas produkcji filmu. „Klub Oceana był świetnym pomysłem Jerry’ego” – przyznaje reżyser. – „Sam nigdy bym nie pomyślał, że ten klub stanie się idealnym miejscem, do którego ludzie mogą przyjść i odprężyć się”. Teraz, kiedy zakończyliśmy zdjęcia, sądzę, że każdy będzie tęsknił za spędzonym tam czasem. To miejsce naprawdę miało pozytywny wpływ na produkcję filmu”.

Chociaż Klub Oceana został zamknięty na dobre po zakończeniu zdjęć, Weintraub postarał się, żeby przetrwał w pamięci aktorów i filmowców. Każdemu z nich wręczył kartę Klubu Oceana, na której widnieje napis: „Jesteś dożywotnim członkiem klubu. Jeśli jednak ktokolwiek z nas spotka innego członka klubu w jakimkolwiek miejscu na świecie, to ten, który nie ma swojej karty przy sobie, stawia kolejkę”.

GEORGE CLOONEY (Danny Ocean) to nagrodzony Oscarem aktor, który zdobywa również wyróżnienia jako scenarzysta, reżyser i producent. Jego następnym filmem będzie dramat Michael Clayton, w reżyserii Tony’ego Gilroya, którego premiera zaplanowana jest na jesień 2007 roku.

Obecnie pracuje nad produkcją komedii romantycznej Leatherheads, którą reżyseruje i produkuje, a także jest współautorem scenariusza. Clooney odtwarza również jedną z głównych ról, a partneruje mu Renée Zellweger. Leatherheads to pierwszy film, za którego produkcję odpowiada Smoke House, firma producencka założona niedawno przez Clooneya i Granta Hesloya. Latem tego roku aktor rozpocznie zdjęcia do czarnej komedii braci Coen Burn After Reading, w której zagra wraz z Bradem Pittem oraz Frances McDormand.

W 2006 r. Clooney zdobył trzy nominacje do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej: w kategoriach „Najlepszy reżyser” i „Najlepszy scenariusz oryginalny” za film Good Night and Good Luck oraz dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę w obrazie Syriana. Był to pierwszy przypadek w historii Akademii, kiedy jedna osoba została wyróżniona nominacjami zarówno za umiejętności aktorskie, jak i za reżyserię w dwóch różnych filmach. Clooney otrzymał ostatecznie Oscara w kategorii „Najlepszy aktor drugoplanowy” za swoją kreację w filmie Syriana, nad którym pracował również jako producent wykonawczy.

Filmy Good Night, and Good Luck oraz Syriana przyniosły mu również wiele innych wyróżnień. Za pierwszy z nich otrzymał podwójne nominacje do Złotego Globu, nagrody BAFTA i Critics’ Choice dla najlepszego reżysera oraz najlepszy scenariusz, nominacje do nagrody Directors Guild of America oraz Writers Guild of America, nominacje do wyróżnienia Independent Spirit Award dla najlepszego reżysera oraz do nagrody Screen Actors Guild (SAG) dla najlepszej obsady, wspólnie z pozostałymi aktorami. Członkowie stowarzyszenia Broadcast Film Critics Association uhonorowali również Clooneya swoją nagrodą Freedom Award za Good Night and Good Luck. Poza tym aktor zdobył Złoty Glob oraz nominacje do nagród BAFTA, SAG i Critics’ Choice Award dla najlepszego aktora drugoplanowego za swoją rolę w filmie Syriana.

Oba filmy zostały wyprodukowane pod szyldem Section Eight, firmy producenckiej, w której Clooney był wspólnikiem Stevena Soderbergha. W 2002 r. firma Section Eight wyprodukowała również obraz Niebezpieczny umysł, którym Clooney zadebiutował jako reżyser. Za swoje pokaz swoich reżyserskich umiejętności w tym filmie Clooney został uhonorowany nagrodą za „szczególne osiągnięcie filmowe”, przyznawaną przez National Board of Review. Wśród pozostałych filmów wyprodukowanych przez firmę Section Eight znalazły się m.in. następujące tytuły: Bezsenność oraz Daleko od nieba (nad którymi Clooney pracował jako producent wykonawczy), Ocean's Eleven: Ryzykowna gra, Ocean's Twelve: Dogrywka, Obłęd, Full Frontal. Wszystko na wierzchu oraz Witajcie w Collinwood. Dla sekcji telewizyjnej firmy Section Eight Clooney wyreżyserował i wyprodukował (jako producent wykonawczy) 5 odcinków Unscripted, programu opartego na rzeczywistych wydarzeniach, który pojawił się na antenie HBO w 2005 r. Był także producentem wykonawczym i operatorem kamery przy serialu HBO K-Street.

W roku 2000 Clooney został wyróżniony Złotym Globem dla najlepszego aktora w musicalu lub komedii za kreację w świetnie przyjętej komedii braci Coen Bracie, gdzie jesteś?. Zdobył także uznanie krytyków za obsypany nagrodami dramat Złoto pustyni oraz nominowany do Oscara obraz Co z oczu, to z serca, przy którym po raz pierwszy podjął współpracę z Soderberghiem. W swoim aktorskim dorobku ma również następujące filmy: Solaris, Peacemaker, Batman i Robin, Szczęśliwy dzień oraz Od zmierzchu do świtu.

Clooney wystąpił w wielu serialach telewizyjnych, ale największą sławę przyniosło mu 5 lat spędzonych na planie popularnego serialu dramatycznego telewizji NBC Ostry dyżur. Za odtworzenie postaci doktora Douglassa Rossa został wyróżniony nominacjami do nagrody Emmy, Złotego Globu i nagrody SAG. Był również producentem wykonawczym i jedną z gwiazd realizowanego na żywo filmu telewizyjnego z 2000 r. Ocalić Nowy Jork, którego scenariusz powstał na podstawie powieści z lat 60. pod tym samym tytułem. Film ten był nominowany w 2000 r. do Złotego Globu w kategorii „Najlepszy miniserial lub film telewizyjny”.

BRAD PITT (Rusty Ryan), jeden z największych gwiazdorów przemysłu filmowego, wielokrotnie nagradzany aktor, który szybko osiąga również sukcesy jako producent, pod szyldem swojej firmy producenckiej, Plan B.

Pitt niedawno zdobył nominację do Złotego Globu dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę w cieszącym się uznaniem dramacie Alejandro Gonzáleza Inárritu Babel, w którym wystąpił w towarzystwie Cate Blanchett. Wraz z pozostałymi aktorami z tego filmu otrzymał również nominację do nagrody SAG dla najlepszej obsady.

Aktora będzie można wkrótce zobaczyć w filmie Andrew Dominika Historia zabójstwa Jessego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda, którego Pitt jest również producentem, poprzez swoją firmę producencką, Plan B. Film trafi na ekrany kin we wrześniu tego roku. Następnie Pitt wystąpi w romantycznym filmie fantasy The Curious Case of Benjamin Button, w którym ponownie zagra u boku Cate Blanchet, a już po raz trzeci będzie współpracował z reżyserem Davidem Fincherem. Premiera filmu zaplanowana jest na maj 2008 r. Jeszcze w tym roku aktor rozpocznie zdjęcia do czarnej komedii braci Coen Burn After Reading, w której zagra wraz z George’em Clooney’em oraz Frances McDormand.

W ramach działalności firmy Plan B Pitt niedawno pełnił funkcję producenta nagrodzonego Oscarem w kategorii „Najlepszy film” obrazu Martina Scorsese pod tytułem Infiltracja oraz filmu „Biegając z nożyczkami”, w którym główne role zagrali Annette Bening, Gwyneth Paltrow oraz Alec Baldwin. Następne projekty firmy Plan B to m.in.: A Mighty Heart z Angeliną Jolie, Shantaram z Johnym Deppem, w reżyserii Miry Nair, oraz The Time Traveler’s Wife, z Rachel McAdams oraz Erikiem Baną w rolach głównych. Plan B wcześniej wyprodukował niezwykle popularny film fantasy Tima Burtona Charlie i fabryka czekolady z Johnym Deppem w roli głównej oraz epicki film historyczny Troja, w reżyserii Wolfganga Petersena, w którym Pitt zagrał również jedną z ról.

Pochodzący z Oklahomy aktor zaczął karierę małymi rolami kinowymi i telewizyjnymi. W 1991 po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę krytyków i widzów swoją brawurową kreacją uwodzicielskiego autostopowicza w kontrowersyjnym filmowym hicie Ridleya Scotta Thelma i Louise. Pitt został następnie zaangażowany do filmu Roberta Redforda Rzeka życia, a później do Kalifornii Dominica Seny oraz Wywiadu z wampirem Neila Jordana.

W 1994 r. aktor otrzymał nominację do Złotego Globu dla najlepszego aktora za swoją kreację w Wichrach namiętności, gdzie wystąpił wraz z Anthonym Hopkinsem. Dwa lata później został uhonorowany nominacją do Oscara i zdobył Złoty Glob dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę w filmie Terry’ego Gilliama 12 małp.

Po tych nagrodach przyszły kolejne wyróżnienia za role w Siedem i Podziemnym kręgu Davida Finchera, Siedmiu latach w Tybecie Jean-Jacques’a Annauda oraz Przekręcie w reżyserii Guy’a Ritchiego. Dołączył również do gwiazdorskiej obsady reżyserowanego przez Stevena Soderbergha remaku filmu Ocean’s Eleven, w którym zagrali również George Clooney, Julia Roberts, Matt Damon, Don Cheadle i Bernie Mac. Pitt ponownie połączył siły z tą samą obsadą i reżyserem w sequelu tego filmu: Ocean’s Twelve: Dogrywka, a także zagrał w parze z Angeliną Jolie w przebojowej komedii Mr. & Mrs. Smith.

W swoim dorobku Pitt ma również role w następujących filmach: Zawód: Szpieg Tony’ego Scotta z Robertem Redfordem, Mexican Gore’a Verbinskiego z Julią Roberts i Jamesem Gandolfini, Joe Black Martina Bresta, Zdrada Alana J. Pakuli, Uśpieni Barry’ego Levinsona, Prawdziwy romans Tony’ego Scotta, Wspaniały świat Ralpha Bakshi oraz Johny Suede, uznany za najlepszy film na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Locarno w 1991 r. Pitt ma też na koncie gościnne epizody w filmie Full Frontal. Wszystko na wierzchu Soderbergha oraz w Niebezpiecznym umyśle Georga Clonney. Użyczył także swojego głosu w filmie animowanym Sindbad: Legenda siedmiu mórz.

MATT DAMON (Linus Caldwell) jest nagrodzonym Oscarem scenarzystą i zdobywcą wielu aktorskich wyróżnień. Niedawno wystąpił w nagrodzonym Oscarem w kategorii „Najlepszy film” obrazie Martina Scorsese pod tytułem Infiltracja, z Leonardo DiCaprio, Jackiem Nicholsonem i Markiem Wahlbergiem oraz w thrillerze The Good Shepherd w reżyserii Roberta De Niro, z De Niro i Angeliną Jolie w rolach głównych.

Damon wystąpi w najbliższym czasie w filmie Ultimatum Bourne’a, w którym ponownie wcieli się w tytułową postać Jasona Bourne’a, znaną z popularnych filmów akcji Tożsamość Bourne’a oraz Krucjata Bourne’a. Trzeci film serii, w reżyserii Paula Greengrassa, wejdzie na ekrany kin w sierpniu 2007 r.

Damon, bostończyk z pochodzenia, studiował na Uniwersytecie Harvarda i zdobywał aktorskie szlify w American Repertory Theatre. Zanotował swój debiut na dużym ekranie w filmie Mystic Pizza, a następnie zagrał w filmie telewizji TNT pod tytułem Czcij ojca swego. Na wczesnym etapie swojej kariery aktorskiej wystąpił również w takich produkcjach, jak Więzy przyjaźni, Geronimo: Amerykańska legenda, w reżyserii Waltera Hilla, oraz w filmie Zacni kowboje, wyreżyserowanym przez Tommy’ego Lee Jonesa dla telewizji TNT. Damon po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę krytyków i publiczności w 1996 r. rolą weterana wojny w Zatoce Perskiej dręczonego poczuciem winy z powodu incydentu na polu bitwy w filmie Szalona odwaga.

Jednak dopiero rok 1997 okazał się być przełomowy dla kariery Damona. Wraz ze swoim przyjacielem, Benem Affleckiem, aktor napisał scenariusz do nagradzanego dramatu Buntownik z wyboru, w którym zagrał również głównego bohatera – genialnego matematyka z problemami. Film przyniósł Damonowi Oscara i Złoty Glob (wraz z Benem Affleckiem) za najlepszy scenariusz autorski, jak również nominacje do Oscara i Złotego Globu za swoją kreację aktorską, a także dwie nominacje do nagrody SAG – pierwszą za swoją rolę, a drugą, wspólnie z innymi występującymi w filmie gwiazdami, dla najlepszej obsady. W tym samym roku Damon zagrał młodego prawnika-idealistę w Zaklinaczu deszczu Francisa Forda Coppoli i pojawił się w niewielkiej roli w Pogoni za Amy w reżyserii Kevina Smitha.

W 1998 r. Damon zagrał tytułową rolę w wielokrotnie nagradzanym dramacie wojennym Stevena Spielberga Szeregowiec Ryan, za który to film ponownie otrzymał wspólną nominację do nagrody SAG dla najlepszej obsady. W tym samym roku wystąpił również u boku Edwarda Nortona w dramacie Johna Dahla Hazardziści.

Damon zdobył swoją trzecią nominację do Złotego Globu w 1999 r. za rolę w obrazie Utalentowany pan Ripley, wyreżyserowanym przez Anthony’ego Minghellę. Aktor ponownie spotkał się z Benem Affleckiem i reżyserem Kevinem Smithem, występując w kontrowersyjnej komedii pod tytułem Dogma.

W 2000 r. Damon zagrał w filmie Roberta Redforda Nazywał się Bagger Vance i Rączych koniach w reżyserii Billy’ego Boba Thorntona. Rok później Damon dołączył do gwiazdorskiej obsady (m.in. George Clooney, Brad Pitt, Julia Roberts i Don Cheadle) filmu Stevena Soderbergha Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra – znakomicie przyjętego przez publiczność remake’u komedii z 1960 r., w której grali artyści ze słynnego The Rat Pack. W 2002 r. Damon pojawił się po raz pierwszy w filmie akcji – zagrał rolę Jasona Bourne’a w niezwykle popularnym thrillerze Tożsamość Bourne’a. W 2004 r. wystąpił w dwóch sequelach – Ocean's Twelve: Dogrywka oraz Krucjata Bourne’a.

Najnowsze filmy w dorobku Damona to: geopolityczny thriller Stephena Gangha Syriana, z George’em Clooney’em, komedia braci Farrelly Skazani na siebie, w której wystąpił w towarzystwie Grega Kinneara, oraz Nieustraszeni bracia Grimm, z Heathem Ledgerem. Damon pojawił się również w epizodycznej roli w Niebezpiecznym umyśle w reżyserii Georga Clooneya.

Wraz ze swoim długoletnim przyjacielem, Benem Affleckiem, Damon stworzył firmę producencką LivePlanet, która zajmuje się produkcją różnych projektów w kinie, telewizji i w nowych mediach. Firma LivePlanet wyprodukowała trzy edycje nominowanego do nagrody Emmy serialu Project Greenlight, będącego relacją z procesu tworzenia niezależnych filmów przez debiutujących scenarzystów i reżyserów. Dzięki serialowi do tej pory powstały filmy Skradzione lato, The Battle of Shaker Heights oraz Feast. LivePlanet zajmuje się obecnie produkcją filmu dokumentalnego Running the Sahara, w reżyserii laureata Oscara, Jamesa Molla.

ANDY GARCIA (Terry Benedict) jest wszechstronnym artystą, który otrzymuje wyróżnienia za swoje osiągnięcia jako aktor, producent, reżyser i kompozytor/muzyk.

W 2005 r. Garcia zadebiutował jako reżyser kinowy filmem Hawana – miasto utracone, nad którym pracował przez 17 lat. Film ten, w którym reżyser zagrał wraz z Dustinem Hoffmanem i Billem Murrayem, został wyprodukowany we współpracy z firmą producencką Garcii, CineSon Productions. Poza tym Garcia skomponował autorską muzykę do filmu i wyprodukował ścieżkę dźwiękową, na której znalazły się utwory kilku legend kubańskiej sceny muzycznej. Za obraz Hawana – zaginione miasto Garcia został wyróżniony w 2006 r. nagrodami Imagen Awards dla najlepszego reżysera i najlepszego filmu. Niedawno otrzymał również nominację do nagrody ALMA dla najlepszego reżysera.

Na początku tego roku Garcia wystąpił w filmie Joego Carnahana As w rękawie, wraz z Benem Affleckiem, Jeremym Pivenem i Rayem Liottą. Można go też zobaczyć w niezależnym dramacie The Air I Breathe, który miał swoją premierę podczas tegorocznej edycji festiwalu filmowego Tribeca. Ostatnio zagrał również tytułową rolę w dramacie biograficznym Modigliani – pasja tworzenia, przy którym pracował także jako producent wykonawczy, oraz pojawił się w thrillerze Philipa Kaufmana Amnezja, wraz z Ashley Judd i Samuelem L. Jacksonem. Ponadto Garcia dołączył do gwiazdorskiej obsady filmu Stevena Soderbergha Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra – znakomicie przyjętego przez publiczność remake’u komedii z 1960 r., w której zagrali artyści ze słynnego The Rat Pack, a następnie ponownie połączył siły z reżyserem i aktorami, wśród których znaleźli się George Clooney, Brad Pitt i Matt Damon, w kontynuacji tej serii, filmie Ocean’s Twelve: Dogrywka.

Garcia wcześniej zdobył nominacje do Oscara i Złotego Globu w kategorii „Najlepszy aktor drugoplanowy” za swoją kreację w filmie Francisa Forda Coppoli Ojciec chrzestny III. Później otrzymał również nominację do nagrody Emmy i drugą nominację do Złotego Globu za rolę legendarnego kubańskiego trębacza Arturo Sandovala w filmie biograficznym telewizji HBO Miłość lub ojczyzna: Historia Arturo Sandovala. Jako producent wykonawczy tego filmu telewizyjnego Garcia zdobył również nominację do nagrody Emmy dla najlepszego filmu telewizyjnego. Film otrzymał także nominację do Złotego Globu w kategorii „Najlepszy miniserial lub film telewizyjny”. Ponadto Garcia wyprodukował ścieżkę dźwiękową i wyróżnioną nagrodą Emmy muzykę do filmu, na którą złożyły się utwory w wykonaniu Arturo Sandovala. Film został również uhonorowany dwiema nagrodami ALMA – dla najlepszego filmu telewizyjnego oraz dla najlepszej latynoskiej obsady w filmie telewizyjnym lub miniserialu.

W 1991 r. Garcia założył swoją własną firmę producencką, CineSon Productions. Pod szyldem tej firmy zanotował swój reżyserski debiut dokumentalnym filmem koncertowym Cachao…Como Su Ritmo No Hay Dos poświęconym legendarnemu współtwórcy mambo, Israelowi Lópezowi „Cachao”.

Od strony muzycznej Garcia jest producentem, a także jednym z wykonawców części I i II albumu Cachao – Master Sessions (Crescent Moon/Sony). Pierwsza część została wyróżniona nagrodą Grammy w 1994 r., a druga nominacją do tej nagrody rok później. Album Cachao – Cuba Linda (EMI Latin), wyprodukowany przez należącą do Garcii wytwórnię CineSon, był nominowany do nagrody Grammy w 2001 r. oraz do latynoskiej nagrody Grammy rok wcześniej. Garcia zdobył zarówno nagrodę Grammy, jak i latynoską Grammy za efekt swojej ostatniej współpracy z Israelem Lopezem „Cachao” – !Ahora Sí! (Univision), ich czwarty album wydany przez wytwórnię CineSon w 2004 r. Ponadto Garcia skomponował cztery utwory do ścieżki dźwiękowej filmu Braterskie porachunki, w którym również zagrał jedną z ról, a także skomponował, wyprodukował i wykonał kilka utworów, które trafiły na ścieżkę dźwiękową Z miłości do..., filmu, w którym wystąpił i który wyprodukował.

Garcia urodził się w Hawanie. Miał zaledwie 5 lat, kiedy jego rodzina uciekła na Florydę po tym, jak Fidel Castro przejął władzę w ich ojczyźnie. Występował na deskach lokalnych teatrów, a następnie przeniósł się do Los Angeles, aby rozpocząć karierę filmową. Garcia po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę w filmie Hala Asby’ego 8 milionów sposobów, aby umrzeć, a w swoim dorobku ma m.in. następujące tytuły: Nietykalni Briana De Palmy, Czarny deszcz Ridleya Scotta, Wydział wewnętrzny Mike’a Figgisa, Umrzeć powtórnie Kennetha Branaghsa, Przypadkowy bohater Stephena Frearsa, Kiedy mężczyzna kocha kobietę Luisa Mandokiego, Rzeczy, które robisz w Denver będąc martwym Gary’ego Fledera, Noc na Manhattanie Sidneya Lumeta oraz Okrutne zamiary Barbeta Schroeder’a.

DON CHEADLE (Basher Tarr) to nagradzany aktor sceniczny, kinowy i telewizyjny. Niedawno został uhonorowany nominacją do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej dla najlepszego aktora za rolę w przejmującym, opartym na faktach dramacie Hotel Ruanda z 2004 r. Za sposób, w jaki przedstawił managera hotelu, Paula Rusesabaginę, który ocalił setki ludzi od pewnej śmierci, został również uhonorowany nominacjami do Złotego Globu oraz nagrody Choice Award, a także dwiema nominacjami do nagrody SAG – dla najlepszego aktora i członka najlepszej obsady. W 2005 r. dołączył do gwiazdorskiej obsady nagrodzonego Oscarem w kategorii „Najlepszy film” obrazu Paula Haggisa pod tytułem Miasto gniewu, nad którym pracował również jako producent. Ponadto za rolę w tym filmie Cheadle zdobył nominację do nagrody BAFTA, a wspólnie z innymi aktorami otrzymał nagrodę SAG dla najlepszej obsady.

Ostatnio wraz z Adamem Sandlerem wystąpił w znakomicie przyjętym przez krytykę dramacie Reign Over Me. Tego lata będzie go można zobaczyć w filmie biograficznym Talk to Me, w reżyserii Kasi Lemmons, poświęconym Ralphowi „Petey” Greenowi, byłemu oszustowi, który został popularnym w latach 60. gospodarzem programów talk show i aktywistą społecznym. Cheadle pełnił również funkcję producenta wykonawczego na planie tego filmu.

Aktor współpracował wcześniej z reżyserem Stevenem Soderberghiem przy filmach Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra oraz Ocean’s Twelve: Dogrywka, nagrodzonym Oscarem dramacie Traffic, za który wraz z innymi aktorami otrzymał nagrodę SAG dla najlepszej obsady, oraz filmie Co z oczu, to z serca. W swoim dorobku ma ponadto następujące tytuły: Po zachodzie słońca Bretta Ratnera; Zabić prezydenta, wraz z Naomi Watts i Seanem Pennem; Odmienne stany moralności; Kod dostępu Dominika Seny, z Johnem Travoltą oraz Halle Berry; The Family Man Bretta Ratnera z Nicolasem Cage’em w roli głównej; Misja na Marsa Briana De Palmy; Senator Bulworth, w reżyserii Warrena Beatty’ego, który zagrał w nim również jedną z ról; chwalony przez krytyków film Paula Thomasa Andersona Boogie Nights; Wulkan, z Tommym Lee Jonesem oraz Rosewood w ogniu Johna Singletona, za który Cheadle otrzymał nagrodę Image Award, przyznawaną przez organizację NAACP. Przełomem w karierze aktora była rola w dramacie kryminalnym z 1995 r. pod tytułem W bagnie Los Angeles, za który stowarzyszenie Los Angeles Film Critics Association przyznało mu nagrodę dla najlepszego aktora drugoplanowego.

Cheadle zdobył również uznanie za swoje role telewizyjne. W 1999 r. zdobył Złoty Glob oraz otrzymał nominację do nagrody Emmy za rolę Sammy’ego Davisa Jr. w filmie telewizji HBO Ludzie rozrywki. W tym samym roku zdobył drugą nominację do nagrody Emmy za główną rolę w filmie telewizji HBO Lekcja przed egzekucją, opartą na bestsellerze Ernesta J. Gainesa. Trzecią nominację do tej nagrody otrzymał za rolę w filmie Allison Anders Things Behind the Sun, nakręconym dla telewizji Showtime. Niedawno aktor zdobył czwartą nominację do nagrody Emmy za wielokrotne gościnne występy w niezwykle popularnym serialu telewizji NBC Ostry dyżur. W swoim telewizyjnym dorobku aktor ma między innymi następujące tytuły: nakręcony dla CBS dramat o wydarzeniach z czasów zimnej wojny Ocalić Nowy Jork, w reżyserii Stephena Frearsa, Rebound: The Legend of Earl ‘The Goat’ Manigault dla telewizji HBO oraz serial Davida E. Kelleya Picket Fences, w którym pojawia się regularnie.

Jako doświadczony aktor teatralny, Cheadle zagrał w roli Bootha w uhonorowanej nagrodą Pulitzera sztuce Suzan-Lori Parks Top Dog/Underdog, w reżyserii George’a C. Wolfe’a na deskach Public Theatre w Nowym Jorku. Wystąpił również w następujących przedstawieniach: Leon, Lena and Lenz, Grona gniewu, Liquid Skin, Cymbeline, ‘Tis Pity She’s a Whore oraz Blood Knot w reżyserii Athola Fugarda. Wyreżyserował również sztuki Cincinnati Man, The Trip oraz Three, True, One.

Cheadle jest nie tylko aktorem, ale także utalentowanym muzykiem – gra na saksofonie, komponuje i śpiewa. Otrzymał nominację do nagrody Grammy dla najlepszego albumu narracyjnego za narrację i dramatyzację powieści Waltera Mosleya Fear Itself. W dodatku niedawno razem z Johnem Prendergastem napisał książkę Not on Our Watch – A Mission to End Genocide in Darfur and Beyond (Hyperion), aby zwrócić uwagę światowej opinii publicznej na kryzys humanitarny w Darfur. W książce opisano strategie, które czytelnicy mogą zastosować, aby pomóc odmienić los ludzi z Darfur oraz innych obszarów kryzysowych.

BERNIE MAC (Frank Catton) zaczynał swoją karierę w małych klubach komediowych w Chicago, a dzisiaj jest jednym z najpopularniejszych aktorów komediowych i komików scenicznych. Pojawia się w filmach i programach telewizyjnych, ale występuje też na żywo, zapełniając stadiony i teatry w całym kraju.

Mac, wraz ze swoim wspólnikiem, Stevenem Greenerem, podpisał niedawno umowę z prawem pierwszeństwa z wytwórnią Lionsgate Entertainment. W ramach działalności swojej firmy producenckiej, MacMan Entertainment, Mac zajmie się produkcją filmów fabularnych dla studia, w których również wystąpi, a także przygotuje cztery benefisy w stylu Deana Martina, które zostaną natychmiast wydane na DVD.

Obecnie aktora można zobaczyć w filmie wytwórni Lionsgate pod tytułem Pride, opartej na faktach historii zapalonego trenera pływania, Jima Ellisa (Terrence Howard), który tworzy drużynę pływacką złożoną ze sprawiających problemy wychowawcze nastolatków w Philadelphia Department of Recreation. Mac gra woźnego, który wraz z Ellisem walczy o to, aby centrum rekreacyjne pozostało otwarte dla młodzieży. Tego lata Mac wystąpi w wyczekiwanym przygodowym filmie akcji Transformers, w reżyserii Michaela Baya.

Mac wcześniej znalazł się w gwiazdorskiej obsadzie filmów o złodziejskich skokach Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra oraz Ocean’s Twelve: Dogrywka, w reżyserii Stevena Soderbergha. Niedawno pojawił się również w filmie Chrisa Rocka Przywódca – zwariowana kampania prezydencka, w którym reżyser zagrał także jedną z głównych ról, oraz w sequelu Aniołki Charliego 2: Zawrotna szybkość, wakacyjnym hicie Zły Mikołaj, z Billym Bobem Thorntonem, komedii o baseballu Pan 3000 oraz komedii Zgadnij kto, luźno opartej na klasycznym filmie Zgadnij kto przyjdzie na obiad.

W 2001 r. Mac stworzył familijny telewizyjny serial komediowy The Bernie Mac Show, w którym również występuje i którego jest producentem. Otrzymał nominacje do nagrody Emmy dla najlepszego aktora w serialu komediowym w 2002 i 2003 r., a jego show zdobył tę nagrodę w kategorii „Najlepszy scenariusz dla serialu komediowego” w 2003 r., jak również został wyróżniony nagrodą Peabody, dwiema nagrodami stowarzyszenia Television Critics Association dla najlepszego serialu komediowego i najlepszej roli komediowej, oraz nagrodą Image, przyznawaną przez organizację NAACP, dla najlepszego serialu komediowego i najlepszego aktora.

Bystry dowcip i kąśliwe uwagi były znakiem rozpoznawczym Maca podczas tourne programu „Kings of Comedy”, którego jest jednym z twórców. Sukces tych występów zaowocował nakręceniem przez Spike’a Lee filmu koncertowego The Original Kings of Comedy, który okazał się wielkim hitem.

Bernie Mac urodził się i wychował w Chicago. Swój debiut na małym ekranie zanotował w znanym serialu komediowym Russell Simmons’ Def Comedy Jam, dzięki któremu trafił do obsady filmu Damona Wayansa Mo’ Money, który był jego debiutem kinowym. W swoim dorobku filmowym ma komedię Eddiego Murphy’ego i Martina Lawrence’a Życie oraz filmy House Party 3, How to Be a Player oraz Sądny dzień.

Mac nie należy do osób, które koncentrują się wyłącznie na jednym. Jesienią 2001 r. w księgarniach pojawiła się jego pierwsza książka, pod tytułem „Ain’t Scared of You”, w której bierze na warsztat takie tematy jak seks, religia, higiena, sławne osoby itp., ani na chwilę nie tracąc impetu. W swojej drugiej książce, zbliżonej do tradycyjnej autobiografii, zatytułowanej „Maybe You Never Cry Again”, Mac opowiada o swoim dorastaniu w Chicago oraz o trudnościach i przeszkodach, jakie napotykał na drodze do sławy.

ELLEN BARKIN (Abigail Sponder) to jedna z najbardziej podziwianych aktorek, od 25 lat występująca zarówno w różnorodnych dużych produkcjach kinowych, jak i nagradzanych filmach niezależnych, a także w telewizji oraz na deskach teatrów. Niedawno zebrała entuzjastyczne recenzje krytyków za swoją rolę w niezależnym filmie Palindromy, w reżyserii Todda Solondza, oraz pojawiła się w komedii Spike’a Lee Ona mnie nienawidzi.

Ponadto otrzymała nagrodę Emmy za występ w filmie telewizyjnym Zanim kobietom wyrosły skrzydła, którego producentką była Oprah Winfrey. Rola agresywnej matki-alkoholiczki w tym projekcie przyniosła jej również nominację do Złotego Globu dla najlepszej aktorki w mini serialu lub serialu telewizyjnym.

Przed rozpoczęciem kariery aktorskiej pochodząca z Bronksu Barkin uczęszczała na prestiżową uczelnię High School of the Performing Arts w Nowym Jorku oraz studiowała dramat i historię w Hunter College. Później dalej szlifowała swoje aktorskie umiejętności na warsztatach w znanym Actors Studio. Barkin zadebiutowała jako aktorka w 1980 r. rolą w sztuce Irish Coffee. W 1982 r. wystąpiła w autorskim offbroadwayowskim przedstawieniu Extremities, wraz z Susan Sarandon i Jamesem Russo.

W tym samym roku Barkin wdarła się na wielki ekran główną rolą kobiecą w nagradzanym dramacie komediowym Diner, w którym zagrała delikatną, zaniedbywaną przez maniakalnego męża kobietę. Na wczesnym etapie swojej kariery aktorskiej zagrała m.in. w następujących filmach: Pod czułą kontrolą Bruce’a Beresforda, z Robertem Duvallem: Daniel, w reżyserii Sidneya Lumeta; Eddie i Krążowniki: Harry i syn, wyreżyserowany przez Paula Newmana, który zagrał w nim również jedną z ról, a także Poza prawem, w reżyserii Jima Jarmuscha.

Barkin znów urzekła krytyków i widownię rolą zmysłowej pani adwokat w dramacie kryminalnym Jima McBride’a Wielki luz, w którym wystąpiła u boku Dennisa Quaida. Potem zanotowała kolejny pamiętny występ, wraz z Alem Pacino i Haroldem Beckerem, w popularnym thrillerze romantycznym Morze miłości, wcielając się w postać uwodzicielki podejrzanej o udział w serii morderstw, która wdaje się w romans z detektywem nadzorującym śledztwo w tej sprawie.

Następnie Barkin zdobyła nominację do Złotego Globu dla najlepszej aktorki w komedii lub musicalu za kreację mężczyzny uwięzionego w kobiecym ciele w filmie Blake’a Edwardsa Switch. Wystąpiła także u boku Roberta De Niro i Leonardo DiCaprio w dramacie Michaela Catona-Jonesa Chłopięcy świat, opartym na autobiograficznej książce Tobiasa Wolffa. Barkin wcieliła się w postać Caroline, matki, która stara się zapewnić stabilność życiową swojemu młodemu synowi, ale jej małżeństwo zamiast tego zamienia ich życie w ciąg zaburzeń i zniewag.

W dorobku aktorskim Ellen Barkin na szczególną uwagę zasługują ponadto następujące filmy: Serce nie sługa, z Ashley Judd i Hugh Jackmanem; Zabójcza piękność, z Kirsten Dunst; Fan Tony’ego Scotta, z Robertem De Niro; Dziki Bill, z Jeffem Bridgesem; Złe towarzystwo, z Laurence’em Fishburne’em; Kłopoty z facetami Boba Rafelsona, z Jackiem Nicholsonem; Na zachód Mike’a Newella oraz Pustynny kwiat, z Jonem Voightem.

AL PACINO (Willy Bank) to jeden z najbardziej utytułowanych aktorów naszych czasów. Ośmiokrotnie nominowany do Oscara, zdobył statuetkę dla najlepszego aktora za rolę w filmie Zapach kobiety, za którą został również uhonorowany Złotym Globem. Pacino otrzymał swoją pierwszą nominację do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej w 1973 r. za rolę Michaela Corleone w filmie Ojciec chrzestny. W ciągu następnych trzech lat rok po roku zdobył trzy nominacje do Oscara dla najlepszego aktora: za rolę tytułową w Serpico, ponownie za rolę Michaela Corleone, tym razem w filmie Ojciec chrzestny II, oraz za występ w obrazie Pieskie popołudnie, jako niedoszły włamywacz Sonny. Od tamtego czasu Pacino otrzymał nominację do Oscara w kategorii „Najlepszy aktor” za …I sprawiedliwość dla wszystkich oraz nominację dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę w filmie Dick Tracy, filmowej adaptacji sztuki Davida Mameta Glengarry Glen Ross. Tą ostatnią nominacją został wyróżniony w tym samym roku, w którym zdobył statuetkę za Zapach kobiety.

Ostatnio Pacino został wyróżniony Złotym Globem oraz nagrodami Emmy i SAG za swoją kreację chorego na AIDS Roya Cohna w obsypanym nagrodami mini serialu telewizji HBO Anioły w Ameryce, w reżyserii Mike’a Nicholsa. Wśród swoich licznych aktorskich wyróżnień ma również nagrody stowarzyszeń National Society of Film Critics oraz National Board of Review (NBR) za rolę w filmie Ojciec chrzestny, a także Złoty Glob i kolejną nagrodę NBR za Serpico, nagrodę BAFTA za film Ojciec chrzestny II oraz nagrody BAFTA i stowarzyszenia Los Angeles Film Critics za Pieskie popołudnie, a jest to tylko niewielka część wyróżnień.

Pacino zanotował swój debiut po drugiej stronie kamery w filmie dokumentalnym Sposób na Szekspira. Jest także współautorem scenariusza, producentem i narratorem tego filmu, za który otrzymał nagrodę Directors Guild Award of America w kategorii „Film dokumentalny” oraz nagrodę Independent Spirit Award.

Pacino był już nagradzanym aktorem scenicznym, gdy po raz pierwszy zwrócił na siebie uwagę rolą w filmie Narkomani z 1971 r., w reżyserii Jerry’ego Schatzberga. Po nagrodzonym nominacją do Oscara występie w Ojcu chrzestnym w reżyserii Francisa Forda Coppoli Pacino ponownie podjął współpracę z Schatzbergiem, tym razem pojawiając się w filmie Strach na wróble i zdobywając za swoją rolę nagrodę dla najlepszego aktora na Festiwalu Filmowym w Cannes w 1973 r. Na koncie ma również role w następujących filmach: Bobby Deerfield Sydneya Pollacka; Zadanie specjalne Williama Friedkina, którego producentem był Jerry Weintraub; Autor! Autor! Arthura Hillera; Człowiek z blizną Briana De Palmy; Morze miłości Harolda Beckera, z Ellen Barkin oraz Dick Tracy, w reżyserii Warrena Beatty’ego, który zagrał w nim również jedną z ról.

Ponownie wcielił się w postać Michaela Corleone w filmie Francisa Forda Coppoli Ojciec chrzestny III. Na jego długiej liście ról filmowych znalazły się również następujące tytuły: Frankie i Johnny Garry’ego Marshalla, z Michelle Pfeiffe; Życie Carlita Briana De Palmy; Gorączka Michaela Manna, z Robertem De Niro; Ludzie miasta Harolda Beckera; Donnie Brasco Mike’a Newella; Adwokat diabła Taylora Hackforda; nagradzany dramat oparty na faktach Informator, w reżyserii Michaela Manna; Męska gra Olivera Stone’a, w którym dołączył do doborowej obsady; Bezsenność Christophera Nolana, z Robinem Williamsem i Hilary Swank; Simone Andrew Niccola; Rekrut, z Collinem Farrellem; filmowa adaptacja Kupca weneckiego Williama Szekspira z 2004 r., w której zagrał rolę Shylocka, oraz Podwójna gra D.J. Caruso.

Ponadto wyreżyserował niezależny film Chinese Coffee (w którym również wystąpił) oraz oczekujący na premierę dramat Salomaybe, do którego napisał także scenariusz – spojrzenie zza kulis na swoją własną produkcję sztuki Oscara Wilde’a Salome. Wcześniej wystąpił w roli Króla Heroda w offbroadwayowskich, broadwayowskich i wystawianych również w Los Angeles produkcjach sztuki Salome.

Pacino rozpoczął swoją karierę aktorską od ról teatralnych po wspólnych studiach z Herbertem Berghofem i Lee Strasbergiem w Actor’s Studio. W 1968 r. otrzymał nagrodę Obie za rolę w sztuce Israela Horovitza The Indian Wants the Bronx. Rok później został uhonorowany nagrodą Tony dla najlepszego aktora drugoplanowego w przedstawieniu teatralnym za rolę w swoim broadwayowskim debiucie, sztuce Does Tiger Wear a Necktie? Kolejną nagrodę Tony, tym razem w kategorii „Najlepszy aktor”, zdobył za swoją kreację w sztuce The Basic Training of Pavlo Hummel. W trakcie swojej kariery Pacino powracał na scenę jako aktor i reżyser. Brał udział w licznych przedsięwzięciach teatralnych, wśród których warto wymienić: wystawiane w Nowym Jorku i Londynie produkcje sztuki Davida Mameta American Buffalo, sztuki Ryszard III oraz Juliusz Cezar na deskach Joseph Papp’s Public Theatre oraz sztukę Eugene’a O’Neilla Hughie, w której wystąpił oraz którą wyreżyserował, wystawianą najpierw w Long Wharf Theatre w New Haven, a następnie w Circle in the Square w Nowym Jorku.

Pacino został uhonorowany wieloma nagrodami za całokształt pracy, w tym nagrodą Cecil B. DeMille, stowarzyszenia Hollywood Foreign Press Association, nagrodą American Cinematheque Award oraz przyznawanym przez Amerykański Instytut Filmowy wyróżnieniem Lifetime Achievement Award.

CASEY AFFLECK (Virgil Malloy) zagra tej jesieni w filmie Gone, Baby, Gone, opartym na powieści Dennisa Lehana pod tym samym tytułem. Film ten, będący reżyserskim debiutem Bena Afflecka, który jest także autorem adaptacji scenariusza, opowiada historię dwóch bostońskich detektywów poszukujących czteroletniej dziewczynki, ofiary porwania. W filmie, którego premierę zaplanowano na październik 2007 r., w pozostałych rolach wystąpią Ed Harris, Morgan Freeman oraz Michelle Monaghan.

Ponadto Afflecka będzie można zobaczyć w dramacie Historia zabójstwa Jessego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda. W filmie tym, wyreżyserowanym przez Andrew Dominika, który jest również autorem scenariusza, Affleck wystąpi w roli Forda, a Brad Pitt wcieli się w postać Jessego Jamesa. Film opowiada o przepełnionej podziwem fascynacji Forda „najszybszym pistoletem Dzikiego Zachodu”, która z czasem ustępuje miejsca narastającej nienawiści po tym, jak Ford dołącza on do gangu legendarnego przestępcy, i prowadzi go do opracowania planu zabicia Jamesa i odebrania należnej mu chwały. W pozostałych rolach wystąpią Sam Rockwell oraz Sam Shepard. Film wejdzie na ekrany kin we wrześniu tego roku.

Affleck, doświadczony scenarzysta, niedawno ukończył autorski scenariusz do Aardvark Art’s Ark, animowanego filmu familijnego, którego jest także producentem wykonawczym. Film opowiada historię rodziny zwierząt, która wyrusza na wyprawę Arką Noego i przeżywa szalone przygody, gdy wzbierają wody potopu.

Wcześniej Affleck wspólnie z Mattem Damonem napisał scenariusz do niezależnego filmu drogi Gerry, w reżyserii Gusa Van Santa, w którym obaj aktorzy zagrali główne role. Affleck pojawił się także w filmach Van Santa Buntownik z wyboru oraz Za wszelką cenę, a także w takich produkcjach jak: Hamlet, z Ethanem Hawke’em i Julią Stiles; Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra oraz Ocean’s Twelve: Dogrywka Soderbergha, jak również Przyjaciele Tony’ego Goldwyna, z Zachem Braffem, Blythe Danner, Tomem Wilkinsonem i Jacindą Barrett.

Affleck ma również w swoim dorobku następujące tytuły: Samotny Jim, Poza świadomością, American Pie 2, Attention Shoppers, To wciąż mój mąż, Trafiona-zatopiona, Floating, American Pie, 200 papierosów, Desert Blue oraz Dogonić słońce.

Na scenie teatralnej Affleck wystąpił w wystawianej po raz pierwszy na West Endzie nagradzanej sztuce Kennetha Lonergana This is Our Youth. Affleck zagrał rolę Warrena. W sztuce wystąpili również Matt Damon oraz Summer Phoenix.

Na małym ekranie Afflecka można było zobaczyć w mini serialu telewizji ABC The Kennedys of Massachusetts oraz w filmie telewizji PBS Lemon Sky, na podstawie sztuki Landforda Wilsona, z Kevinem Baconem w roli głównej.

SCOTT CAAN (Turk Malloy) występował dotychczas zarówno w dużych produkcjach kinowych, jak i w filmach niezależnych. Ponadto pracował jako scenarzysta, reżyser i aktor przy filmach niezależnych i sztukach teatralnych chwalonych przez krytyków i jego kolegów po fachu.

Wiosną tego roku Caan pojawi się w wyświetlanym w wybranych regionach filmie Brooklyn Rules, wraz z Alekiem Baldwinem, Freddie’em Prinzem, Jr. i Meną Suvari. Niedawno wyreżyserował również niezależny obraz The Dog Problem, do którego napisał także scenariusz i w którym zagrał jedną z głównych ról, w towarzystwie Giovenniego Ribisi, Lynn Collins, Meny Suvari i Kevina Corrigana, z gościnnym występem Dona Cheadle’a. Film spotkał się z ciepłym przyjęciem krytyków i widowni podczas swojej premiery na Festiwalu Filmowym w Toronto w 2006 r. Caan zaliczył wcześniej swój debiut w roli scenarzysty i reżysera filmem Dallas 362, w którym również wystąpił, obok Shawna Hatosy’ego, Jeffa Goldbluma i Kelly Lynch. Film miał swoją premierę podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego CineVegas w 2003 r., gdzie otrzymał nagrodę krytyków. Dallas 362 był wyświetlany na Festiwalu Filmowym w Toronto w tym samym roku, a następnie zdobył uznanie krytyki, gdy wszedł na ekrany kin w wybranych regionach w 2005 r.

Caan zagrał niedawno w thrillerze kryminalnym Todda Robinsona Samotne serca, wraz z Johnem Travoltą, Jamesem Gandolfinim i Salmą Hayek, a także w komedii romantycznej Przyjaciele z kasą, z Jenifer Aniston, i w thrillerze Błękitna głębia, w towarzystwie Paula Walkera, Jessiki Alby i Ashley Scott. Pojawił się także w niezwykle popularnej komedii o złodziejskim skoku, Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra oraz w kontynuacji tej serii, filmie Ocean’s Twelve: Dobrywka, dołączając do gwiazdorskiej obsady, w której znaleźli się m.in. George Clooney, Brad Pitt i Matt Damon.

Wśród innych filmów w dorobku Caana znajdują się następujące tytuły: western komediowy Bandyci, z Colinem Farrellem; czarna komedia Nowokaina, ze Steve’em Martinem, Heleną Bonham Carter oraz Laurą Dern; niezależny dramat Sonny, w reżyserii Nicholasa Cage’a, z Jamesem Franco, Brendą Blethyn i Meną Suvari; kryminalny film akcji Dominika Seny 60 sekund, z Nicolasem Cage’em i Angeliną Jolie; głośny dramat Ryzyko, z Giovannim Ribisi; a także komedia Kibice do dzieła!.

Wcześniej wystąpił również w dramacie o hip-hopie pod tytułem Czarne i białe, a na koncie ma także role w następujących filmach: Luz Blues Briana Robbinsa, Wróg publiczny Tony’ego Scotta oraz Donikąd, w reżyserii Grega Arakiego.

Caan napisał także kilka scenariuszy, w tym do filmu Chasing the Party, komedii o planach zakłócenia wielkiej imprezy w rezydencji Playboya, która ma zostać zrealizowana przez firmę Jerry Bruckheimer Productions, a Caan ma zagrać w niej jedną z ról. Caan jest również w trakcie tworzenia dwóch następnych scenariuszy: do dramatu o bokserze, zatytułowanego The Fight, oraz dramatu pod tytułem Lowest Common Denominator.

Na potrzeby teatru Caan napisał scenariusz do reżyserowanej przez siebie sztuki Almost Love, w której zagrał również jedną z ról, wystawionej jesienią 2001 r. w Playhouse West w Los Angeles.

EDDIE JEMISON (Livingston Dell) po raz pierwszy podjął współpracę ze Stephenem Soderberghiem przy niezależnej komedii Schizopolis, która była dla niego aktorskim debiutem. W 2001 r. Soderbergh obsadził Jemisona w roli Livingstona Della w filmie Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra, remake’u komedii z 1960 r., w której grali artyści ze słynnego The Rat Pack, co było dla tego aktora pierwszym występem w jednej z głównych ról w dużej produkcji kinowej. Trzy lata później Jemison ponownie połączył siły z reżyserem i gwiazdorską obsadą na planie będącego kontynuacją tej serii filmu Ocean’s Twelve: Dogrywka.

Jemison niedawno zagrał wraz z Keri Russell w niezależnej komedii romantycznej Waitress, w reżyserii nieżyjącej już Adrienne Shelly. W swoim dorobku aktorskim ma również role w filmach takich jak: thriller kryminalny Punisher, z Johnem Travoltą i Thomasem Jane’em; Relikt; Pizza Wars; Junk oraz film telewizji BBC March in the Windy City. Niedługo będzie go można zobaczyć w niezależnych filmach On the Doll oraz Snappers.

Na małym ekranie Jemison występował w następujących serialach: The Closer, Agenci NCIS, Ostry dyżur, Potyczki Amy, CSI: Kryminalne zagadki Las Vegas, CSI: Kryminalne zagadki Miami oraz Sześć stóp pod ziemią.

Jemison pochodzi z Nowego Orleanu. Wykształcenie zdobył na uniwersytecie Louisiana State University i Swansea University w Walii. Swoją karierę rozpoczął w Chicago, gdzie przez 12 lat grał w filmach kinowych i telewizyjnych oraz w teatrach. Zdobył w tym czasie kilka lokalnych aktorskich wyróżnień, w tym nominacje do nagrody Jeff Award za swoje role w Loot, Only Kidding oraz The Wizards of Quiz. Ostatnio pojawił się na deskach Chicago Shakespeare Theater w roli Launce’a w sztuce Dwaj panowie z Werony.

SHAOBO QIN (Yen), członek znanej na całym świecie grupy akrobatów The Peking Acrobats® był właśnie w trasie ze swoją trupą, kiedy został zauważony i poproszony o udział w castingu do roli Yena w filmie Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra. Po zdobyciu tej roli Qin zanotował swój filmowy debiut, dołączając do gwiazdorskiej obsady skompletowanej przez reżysera Stephena Soderbergha, w skład której weszli m.in. George Clooney, Brad Pitt, Matt Damon i Julia Roberts. Dwa lata później ponownie wystąpił w tej samej roli w sequelu Ocean’s Twelve: Dogrywka. Niedawno można go było zobaczyć w filmie Kudłaty przyjaciel, z Romą Downey i Matthew Modinem.

Qin urodził się w 1982 r. w Guangxi, w Chinach. Po raz pierwszy zobaczył występ akrobatyczny w wieku 11 lat i od razu wiedział, kim chce być w przyszłości. Jak na ironię, tego samego lata, kiedy rodzina zapisała go do szkoły akrobatycznej, uciekł stamtąd już po dwóch dniach. Potrzeba było jeszcze trzech prób, zanim zebrał w sobie wystarczająco dużo odwagi, aby zostać w szkole i poświęcić się niezbędnemu ciężkiemu treningowi.

Jeszcze jako uczeń szkoły akrobatycznej Qin został wytypowany do podróżującej po świecie trupy The Peking Acrobats. Przyjechał do Stanów Zjednoczonych i trenował w Los Angeles, przygotowując się do krajowych i zagranicznych występów swojej trupy, szlifując swoje umiejętności akrobaty, człowieka-gumy, ekwilibrysty i żonglera. Z grupą The Peking Acrobats występował przez cztery lata w różnych miejscach w USA i Kanadzie, w tym w parkach rozrywki Six Flags Theme Parks i Paramount Theme Parks, a także na wielu festynach i festiwalach. W 2001 r. Qin pojawił się ze swoją trupą na Broadwayu, występując przed pełną widownią w New Victory Theater. Był także wśród elity akrobatów, którzy wyjechali na tournée The Peking Acrobats po Włoszech w 2005 .

Ponadto Qin wystąpił w telewizji Fox w programie „Guinness World Records: Primetime”, gdzie uczestniczył w ustanawianiu rekordu świata w ludzkiej konstrukcji z krzeseł, którą tworzy sześć osób, niebezpiecznie balansując w powietrzu na sześciu krzesłach na wysokości ponad 6 metrów, bez linki zabezpieczającej.

CARL REINER (Saul Bloom) to prawdziwa legenda wśród aktorów komediowych. W trakcie swojej kariery, trwającej ponad 60 lat, wywarł trwały wpływ na świat telewizji, kina, komediowych albumów i książek. Po raz pierwszy zyskał uznanie podczas „Złotego Wieku Telewizji”, jako jedna z gwiazd programu „Your Show of Shows”. W późniejszym okresie odmienił wizerunek komedii telewizyjnej, tworząc „The Dick Van Dyke Show”. Jako filmowiec wyreżyserował takie filmy jak Oh, God! oraz Szajbus. Na początku tego roku stowarzyszenie reżyserów amerykańskich Directors Guild of America przyznało mu tytuł honorowego, dożywotniego członka.

Reiner urodził się w dzielnicy Bronx. W wieku 16 lat rozpoczął naukę w szkole aktorskiej i niebawem otrzymał rolę w nowej wersji Wesołej wdówki. Podczas II wojny światowej przeszedł szkolenie operatora radiowego w Air Force i uczył się francuskiego, by służyć w charakterze tłumacza. Nadal zabawiał innych jako komik i aktor w specjalnej jednostce ds. rozrywki w strukturach służb specjalnych pod dowództwem Maurice’a Evansa, przez 18 miesięcy występując w regionie Pacyfiku na rewiach dla amerykańskich żołnierzy.

Po honorowym zwolnieniu ze służby w 1946 r. Reiner zdobył główną rolę w wystawianym w całym kraju przedstawieniu Call Me Mister. Po trzech latach występów w różnych musicalach na Broadwayu zaangażował się w powstające właśnie nowe medium – telewizję, dołączając do Sida Caesara i Imogene Coki w programie „Your Show of Shows”. W 1954 r. Reiner otrzymał nominację do nagrody Emmy za swoje występy w tym programie. W późniejszym czasie zdobył dwie nagrody Emmy za show „Caesar’s Hour”.

W 1961 r. Reiner stworzył „The Dick Van Dyke Show”, który stał się jednym z ulubionych sitcomów w historii telewizji, wynosząc na wyżyny sławy zarówno swojego tytułowego gwiazdora, jak i Mary Tyler Moore. Widzowie pamiętają także Reinera z roli Alana Brady’ego, noszącego tupet producenta pojawiającego się co jakiś czas w serialu. Podczas pięciu lat obecności programu na antenie Reiner otrzymał 5 nagród Emmy za swoje osiągnięcia jako producent i autor scenariusza. Reiner zdobył kolejną nagrodę Emmy w 1967 r. za najlepszy scenariusz do programu rozrywkowego za swój szczególny show z Sidem Caesarem, Imogene Cocą oraz Howardem Morrisem.

Pracując nad serialem „The Dick Van Dyke Show”, Reiner napisał scenariusz do swojego pierwszego filmu fabularnego pod tytułem A to historia, z Doris Day i Jamesem Garnerem w rolach głównych. Reiner zadebiutował jako reżyser w 1967 r. filmem Enter Laughing, do którego napisał także scenariusz w oparciu o własną książkę. Następnie wyreżyserował również film The Comic. Jest również współautorem scenariusza i producentem tego filmu. Reiner był reżyserem czterech filmów ze Steve’em Martinem: Szajbus, Dwoje we mnie, Umarli nie potrzebują pledu oraz Człowiek z dwoma mózgami. W przypadku ostatniego z nich był również współautorem scenariusza. W swoim reżyserskim dorobku ma też następujące tytuły: Where’s Poppa?, z George’em Segalem i Ruth Gordon; Oh, God!, z George’em Burnsem i Johnem Denverem; Zwariowany Andy, z Henrym Winklerem; Zakład, z Johnem Candym; Summer School, z Markiem Harmonem; Ten idiota Bert Rigby, do którego jest współautorem scenariusza; Siostrzyczki, z Kirstie Alley; Fatalny instynkt, z Armandem Assante i Kate Nelligan, oraz Ta podstępna miłość, z Bette Midler i Dennisem Farina.

Jako aktor Reiner wcielił się w postać „emerytowanego doradcy” w filmach Stephena Soderbergha Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra oraz Ocean’s Twelve: Dogrywka, gdzie towarzyszyło mu wielu doborowych aktorów. Na wcześniejszym etapie swojej kariery aktorskiej zagrał m.in. w filmach: Rosjanie nadchodzą, Ten szalony, szalony świat, The Gazebo, Generation, Umarli nie potrzebują pledu, Koniec oraz Slumsy Beverly Hills.

W 1995 r. Reiner zdobył nominację do nagrody Emmy za gościnną rolę w serialu komediowym Szaleję za tobą. Ostatnio pojawił się również gościnnie w filmie Rekiny i płotki, za który otrzymał nominację do nagrody Emmy, a także The Bernie Mac Show, Jordan, Life with Bonnie oraz Boston Legal. W 2004 r. Reiner pełnił funkcję producenta wykonawczego podczas produkcji programu „The Dick Van Dyke Show Revisited”, w którym zagrał również jedną z ról. Program zdobył nominację do nagrody Emmy dla najlepszego programu specjalnego.

Reiner jest także utalentowanym pisarzem. W 1958 r. do księgarni trafiła jego pierwsza książka, na poły autobiograficzna powieść pod tytułem „Enter Laughing”. Po latach książka ta posłużyła za podstawę dla broadwayowskiego przedstawienia (zaadaptowanego przez Josepha Steina) oraz dla filmu fabularnego. Jego późniejsze książki to m.in.: powieść „All Kinds of Love” (1993), powieść „Continue Laughing” (1995), zbiór opowiadań zatytułowany „How Paul Robeson Saved My Life” (1999), wspomnienia pod tytułem „My Anecdotal Life” (2003), książka dla dzieci „Tell Me A Scary Story” (2003), „The Two Thousand Year Old Man Goes to School” (2005) oraz „NNNNN: A Novel” (2006).

W 1997 r. Reiner i Mel Brooks wydali płytę CD oraz książkę ze swoim nowym materiałem, pod tytułem „The 2000 Year Old Man in the Year 2000”, co przyniosło im nagrodę Grammy dla najlepszego albumu narracyjnego/komediowego. W 1999 r. Reiner został wprowadzony do telewizyjnej Galerii Sław, a rok później otrzymał nagrodę Mark Twain Humor Award w Kennedy Center w Waszyngtonie.

ELLIOTT GOULD (Reuben Tishkoff) to nominowany do Oscara i Złotego Globu aktor, który w trakcie swojej 35-letniej kariery zagrał w ponad 75 filmach.

Podczas niespokojnych późnych lat 60. i wczesnych 70. Gould był jednym z nielicznych aktorów, którzy uosabiali przemiany w amerykańskiej duszy, i dzięki temu stał się ulubieńcem zwolenników kontrkultury. W 1969 r. otrzymał nominację do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej za rolę w komedii wpisującej się w rewolucję seksualną, pod tytułem Bob i Carol i Ted i Alice. Rok później Gould zaczął występować w roli wojskowego chirurga Johna McIntyre’a „Trappera” w nowatorskim serialu komediowym Roberta Altmana MASH, dzięki czemu trafił na okładkę magazynu „Time” i otrzymał nominację do Złotego Globu. W tym samym roku Gould wystąpił w filmie Uciekający punkt, w towarzystwie Candice Bergen.

W ostatnich latach dołączył do doborowej obsady remake’u komedii z 1960 r., w której grali artyści ze słynnego The Rat Pack, pod tytułem Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra oraz jego kontynuacji, Ocean’s Twelve: Dogrywka, w obu przypadkach wyreżyserowanych przez Stevena Soderbergha. Dzisiejsi widzowie znają Goulda najlepiej jako Jacka Gellera, ojca Rossa i Moniki, w długo obecnym na antenie telewizji NBC serialu komediowym Przyjaciele.

Gould rozpoczął swoją karierę na scenach teatralnych od występów w takich broadwayowskich produkcjach jak Rumple, Say Darling oraz Irma La Douce. Dzięki sukcesom w tych przedstawieniach Gould zdobył główną rolę, u boku Barbry Streisand, w wyprodukowanej przez Davida Merricka sztuce I Can Get It for You Wholesale, w reżyserii Arthura Laurentsa i z choreografią autorstwa Herberta Rossa i Nory Kaye. Po drugiej stronie Atlantyku, na londyńskim West Endzie, zagrał w klasycznym musicalu Comden i Greena On the Town.

Następnie Gould dołączył do Carol Burnett, aby zagrać w nakręconym specjalnie dla telewizji CBS musicalu Once Upon a Mattress. Powróciwszy do ról teatralnych, udał się na tournée ze sztuką The Fantasticks, wraz z Lizą Minnelli, oraz z przedstawieniem LUV, z Shelley Winters. Wystąpił także w autorskich broawayowskich produkcjach sztuki Iry Levina Drat! The Cat oraz przedstawienia Julesa Pfeiffera Little Murders.

Gould zadebiutował na dużym ekranie w 1964 r., filmem The Confession, z Ginger Rogers w roli głównej. Cztery lata później po raz pierwszy zagrał rolę główną, wcielając się w postać Billy'ego Minsky'ego w filmie Noc, w którą zamordowano Minsky'ego, w reżyserii Williama Fredkina. Na początku swojej kariery zagrał również w filmach I Love My Wife, Sposób na Alfreda oraz w pierwszym anglojęzycznym obrazie Ingmara Bergmana pod tytułem Dotyk. Ponownie podjął współpracę z reżyserem Robertem Altmanem na planie filmów Długie pożegnanie (1973), w którym zagrał znanego z powieści Raymonda Chandlera detektywa Philipa Marlowe’a, oraz Kalifornijski poker (1974).

W latach 70. Gould wystąpił w ponad dwudziestu filmach, takich jak: Policjanci oraz Koziorożec jeden Petera Hyamsa; O jeden most za daleko Richarda Attenborough; Harry i Walter jadą do Nowego Jorku Marka Rydella; Dama zniknęła oraz Wielka wyprawa muppetów. Od tamtego czasu zagrał również w następujących filmach: The Last Flight of Noah’s Ark, Diabeł i Pan Devlin, Na Brooklińskim Moście, Muppety na Manhattanie, Bugsy Barry’ego Levinsona, Kicking and Screaming, Imiennicy, Mocne uderzenie, Więzień nienawiści, Jak Mona Lisa oraz Dar z nieba. Pojawił się również w epizodycznych rolach w filmach Altmana: Gracz oraz Nashville.

Gould pracował także nad wieloma projektami telewizyjnymi, wśród których znalazły się takie tytuły, jak: Wtyczka; Good as Gold, z Mary Tyler Moore; miniserial Lśnienie; Bloodlines: Murder in the Family; Pajęczyna zbrodni; Nagłe zniknięcie oraz The Rules of Marriage. Wystąpił również w serialu komediowym E/R, w którym pojawił się młody George Clooney. Gould ma również na swoim koncie gościnne występy w wielu serialach, ostatnio w nagradzanym brytyjskim serialu Poirot, a także w serialu Las Vegas dla telewizji NBC. Od czasu do czasu pojawia się również w serialu telewizji HBO K Street.

STEVEN SODERBERGH (reżyser) w 2000 r. zdobył nagrodę Amerykańskiej Akademii Filmowej dla najlepszego reżysera za dramat pod tytułem Traffic. Ten rok przyniósł mu podwójną nominację do Oscara w kategorii „Najlepszy reżyser” – drugą za film Erin Brockovich, z Julią Roberts w swojej oscarowej roli. Soderbergh został już wcześniej wyróżniony nominacją do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej za film Seks, kłamstwa i kasety wideo, który był jego debiutem reżyserskim. Film ten zdobył również Złotą Palmę na Festiwalu Filmowym w Cannes w 1989 r.

Ocean’s 13 jest 17. filmem w reżyserskim dorobku Soderbergha, w którym znalazły się też tytuły: Dobry Niemiec, Bubble, Ocean’s Twelve: Dogrywka, Solaris, Full Frontal. Wszystko na wierzchu, Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra, Angol, Co z oczu, to z serca, Gray’s Anatomy, Schizopolis, Na samym dnie, Król wzgórza oraz Kafka.

Jest również autorem scenariusza, reżyserem, autorem zdjęć i montażu do Equilibrium jednej z trzech noweli filmowych z zabarwieniem erotycznym, o wspólnej nazwie Eros, w której wystąpili Alan Arkin, Robert Downey Jr. i Ele Keats. Pozostałe dwie części wyreżyserowali Michelangelo Antonioni oraz Wong Kar-wai. Film miał swoją premierę podczas Festiwalu Filmowego w Wenecji w 2004 r.

Poza tym Soderbergh pracował jako producent lub producent wykonawczy przy wielu filmach. W swoim producenckim dorobku ma między innymi następujące tytuły: Obłęd Johna Maybury’ego, z Adrienem Brodym i Keirą Knightley; Keane Lodge’a Kerrigana, wyświetlany na festiwalach filmowych w Telluride, Toronto i Nowym Jorku; reżyserski debiut Gregory’ego Jacobsa Criminal – Wielki przekręt, z Johnem C. Reillym i Maggie Gyllenhaal; Witajcie w Collinwood Anthony’ego i Josepha Russo, z Williamem H. Macym; Miasteczko Pleasantville Gary’ego Rossa, z gwiazdorską obsadą, na której czele stanął Tobey Maguire, a także film Grega Mottoli pod tytułem The Daytrippers.

JERRY WEINTRAUB (producent) to jedna z najbardziej wpływowych i uznanych osobistości w przemyśle rozrywkowym. Jego kariera obejmuje okres ponad 50 lat. W tym czasie zajmował się filmami fabularnymi, telewizyjnymi, sztukami teatralnymi i muzyką.

Weintraub miał już na swoim koncie ogromne sukcesy na polu zarządzania i przemysłu muzycznego, kiedy to pomyślnie zadebiutował jako producent filmowy nowatorskim obrazem Roberta Altmana z 1975 r. pod tytułem Nashville. Film zebrał pochwały ze wszystkich stron i zdobył pięć nominacji do Oscara, w tym w kategorii „Najlepszy film”. W ciągu następnych 10 lat Weintraub wielokrotnie udowodnił, że potrafi rozpoznać rodzące się talenty, produkując takie filmy, jak: 30 września 1955, w reżyserii Jamesa Bridgesa, z Richardem Thomasem w roli głównej, Oh, God! Carla Reinera, w którym zagrali George Burns oraz John Denver (po raz pierwszy na ekranie), Diner – debiut reżyserski Barry’ego Levinsona, który stał się odskocznią do kariery dla Kevina Bacona, Paula Reisera, Mickeya Rourke’a, Tima Daly’ego, Ellen Barkin i Steve’a Guttenberga oraz inspirujący dramat Karate Kid, który doczekał się trzech kontynuacji, a w ostatniej z nich zagrała młoda Hilary Swank.

Weintraub, obecnie szef firmy Jerry Weintraub Productions, pełnił wcześniej funkcję producenta niezwykle popularnego remake’u komedii z 1960 r., w której grali artyści ze słynnego The Rat Pack, pod tytułem Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra, oraz jego kontynuacji, Ocean’s Twelve: Dogrywka, w obu przypadkach wyreżyserowanych przez Stevena Soderbergha, w których zagrała prawdziwie gwiazdorska obsada. Ponadto Weintraub wyprodukował premierowy film familijny Nancy Drew, w którym Emma Roberts wciela się w postać nieustraszonej nastoletniej dziewczynki-detektywa.

W firmie Jerry Weintraub Productions trwa również praca nad klikoma nowymi filmami, w tym m.in. nad nową wersją Tarzana oraz remakiem filmu science fiction pod tytułem Westworld.

Weintraub urodził się w Brooklynie a wychował w dzielnicy Bronx i, jak żartuje, jego celem, gdy zaczynał pracę w biznesie rozrywkowym, było się stamtąd wyrwać. Rozpoczął swoją karierę jako łowca talentów, a ostatecznie został osobistym managerem. Po utworzeniu firmy Management III zajmował się interesami takich gwiazd jak Muppety, Jack Paar, Norm Crosby i wielu innych. Jego sukcesy otworzyły mu drzwi do przemysłu muzycznego w okresie największego rozkwitu rewolucji rock’n’rollowej. Weintraub wyprodukował pierwsze tournée legendarnego Elvisa Presleya z koncertami na stadionach, a w latach 50. i 60. odnosił dalsze sukcesy jako promotor koncertowy pracujący dla największych nazwisk show-biznesu. Założywszy firmę Concerts West, Weintraub dokonał przełomu, prezentując Franka Sinatrę w Madison Square Garden na głośnym „pierwszym koncercie dostępnym na całym świecie za pośrednictwem satelity”, nazwanym „The Main Event” (Główne Wydarzenie). Pomógł także rozwinąć skrzydła tak znanym muzykom jak Bob Dylan, Led Zeppelin, Neil Diamond, John Denver, The Carpenters czy The Beach Boys.

Weintraub wyprodukował następnie szereg znanych telewizyjnych programów specjalnych i filmów. W wielu spośród nich wystąpili muzycy, z którymi wcześniej współpracował. Ponadto był odpowiedzialny za produkcję „Gali Olimpijskiej”, transmisji telewizyjnej z ceremonii otwarcia igrzysk olimpijskich w Los Angeles w 1984 r. Weintraub wyprodukował również kilka przedstawień broadwayowskich, w tym Canterbury Tales oraz Starlight Express.

Po powrocie do biznesu filmowego Weintraub został mianowany prezesem zarządu i dyrektorem wykonawczym wytwórni United Artists. Później porzucił to stanowisko, aby założyć własną firmę producencką produkującą dla kina i telewizji, Weintraub Entertainment Group. Trzy lata później założył firmę Jerry Weintraub Productions, podległą Warner Bros. Studios.

Pierwszym filmem wyprodukowanym pod szyldem firmy Jerry Weintraub Productions był obraz z 1992 r. pod tytułem Sielska kraina, z legendą muzyki country, George’em Straitem, w jednej z głównych ról. Od tamtego czasu Weintraub wyprodukował film Specjalista, z Sylvestrem Stallone i Sharon Stone w rolach głównych, Wakacje w Vegas, z Chevym Chase’em, kinową wersję filmu Rewolwer i melonik, w którym na planie spotkali się Ralph Fiennes oraz Uma Thurman, a także film science fiction Żołnierz przyszłości, z Kurtem Russellem w roli głównej.

Poza swoimi zawodowymi przedsięwzięciami Weintraub znany jest dobrze ze swoich charytatywnych działań na rzecz różnych celów godnych uwagi i zaangażowania, od kwestii zdrowotnych po edukację, sztukę i wiele innych. Niedawno połączył siły z George’em Clooneyem, Bradem Pittem, Mattem Damonem i Donem Cheadle w kampanii humanitarnej „Not on Our Watch”, mającej na celu zakończenie ludobójstwa w Darfur.

Weintraub został również uhonorowany wieloma zawodowymi wyróżnieniami. Był jednym z pierwszych niezależnych producentów filmowych, którzy otrzymali swoją gwiazdę na hollywoodzkiej Alei Gwiazd, a w 2001 r. zdobył nagrodę Kodaka za wyjątkowe osiągnięcia w kinematografii. Na początku tego roku otrzymał tytuł „ShoWest Producer of the Year” (producenta roku), przyznawany przez stowarzyszenie National Association of Theatre Owners. W czerwcu 2007 r. jako pierwszy producent w historii odciśnie swoją dłoń i stopę na podwórzu hollywoodzkiego Grauman’s Chinese Theatre, w towarzystwie George’a Clooneya, Brada Pitta i Matta Damona, podczas uroczystej premiery filmu Ocean’s 13.

BRIAN KOPPELMAN I DAVID LEVIEN (scenarzyści) rozpoczęli wspólną pracę, pisząc scenariusz do dramatu Hazardziści z 1998 r., w reżyserii Hohna Dahla, z Mattem Damonem i Edwardem Nortonem w rolach głównych. Film znalazł się na szczycie rankingów oglądalności w weekend otwarcia.

Następnie napisali wspólnie scenariusz do kinowej adaptacji bestsellera Johna Grishama Rada przysięgłych, w której zagrali John Cusack, Gene Hackman, Dustin Hoffman oraz Rachel Weisz.

W 2001 r. Koppelman i Levien zadebiutowali jako reżyserzy dramatem kryminalnym Synowie mafii, do którego napisali również scenariusz i który wspólnie wyprodukowali. W filmie tym, będącym opowieścią o synu gangstera, zagrała doborowa obsada, w tym Barry Pepper, Vin Diesel, Seth Green, Dennis Hopper oraz John Malkovich. Rok później wyprodukowali film Neila Burgera Interview with the Assassin, który miał swoją premierę na festiwalu filmowym Tribeca w 2002 r. i zdobył trzy nominacje do nagrody Independent Spirit Award.

Koppelman i Levien ostatnio wyprodukowali thriller romantyczny tego samego reżysera pod tytułem Iluzjonista, w którym główne role zagrali Edward Norton, Paul Giamatti oraz Jessica Biel. Na potrzeby małego ekranu stworzyli chwalony przez krytyków serial Tilt, dla telewizji ESPN. Wyreżyserowali również pilotażowy odcinek tego serialu, do którego napisali też scenariusz (podobnie jak do kilku innych odcinków).

Obecnie wspólnicy pracują nad kilkoma projektami, będącymi na różnych etapach produkcji i rozwoju. Zajmują się produkcją premierowego dramatu Neila Burgera The Return, w którym wystąpią Rachel McAdams, Michael Pena oraz Tim Robbins. Napisali też scenariusz do filmu The Untouchables: Capone Rising, w reżyserii Briana De Palmy oraz The Winter of Frankie Machine, w którym ma zagrać Robert De Niro.

Levien jest absolwentem University of Michigan. Podczas studiów publikował opowiadania w studenckim czasopiśmie literackim. Po zdobyciu dyplomu zaczął pisać scenariusze filmowe oraz powieści. Jest autorem dwóch powieści: „Wormwood”, wydanej w 1999 r., oraz „Swagbelly, A Novel for Today’s Gentleman” z 2003 r. Levien ukończył nowy thriller kryminalny, który ukaże się na początku 2008 r. nakładem wydawnictwa Doubleday.

Koppelman ukończył studia na Tufts University, a następnie rozpoczął karierę w przemyśle muzycznym, wieczorami studiując prawo na Fordham University. W przerwach między pisaniem scenariuszy filmowych pracuje jako komik sceniczny w nowojorskich klubach.

SUSAN EKINS (producentka wykonawcza) współpracuje z Jerrym Weintraubem od ponad 20 lat. Obecnie pełni funkcję wiceprezesa ds. produkcji w firmie Jerry Weintraub Productions.

Niedawno Ekins zajmowała się produkcją wykonawczą premierowego filmu Nancy Drew, który ma trafić na ekrany kin 15 czerwca i w którym zobaczymy Emmę Roberts w tytułowej roli nieustraszonej nastoletniej dziewczynki-detektywa. Była również producentką wykonawczą niezwykle popularnego remake’u komedii z 1960 r., w której grali artyści ze słynnego The Rat Pack, pod tytułem Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra oraz jego kontynuacji, Ocean’s Twelve: Dogrywka, w obu przypadkach filmy wyreżyserował Steven Soderbergh, a zagrała w nich prawdziwie gwiazdorska obsada. W swoim producenckim dorobku ma również następujące tytuły: film akcji Żołnierz przyszłości, z Kurtem Russellem w roli głównej; Rewolwer i melonik, w którym na planie spotkali się Ralph Fiennes i Uma Thurman oraz komedia Wakacje w Vegas, z Chevym Chase’em w roli głównej.

Współpraca Ekins z Weintraubem rozpoczęła się w momencie, gdy zatrudniono ją do pracy przy pierwszym filmie z serii Karate Kid. Po raz pierwszy zajęła się współprodukcją na planie filmu Karate Kid II i kontynuowała swoją pracę współproducentki w fillmach Sielska kraina, z legendą muzyki country, George’em Straitem, w jednej z głównych ról, Karate Kid IV: Mistrz i uczennica, w którym wystąpiła młoda Hilary Swank, oraz Specjalista, z Sylvestrem Stallone i Sharon Stone w rolach głównych.

Pochodząca z Los Angeles Ekins zaczęła swoją karierę od pracy nad filmem Tom Horn oraz Łowca, w których Steve McQueen zagrał swoje ostatnie fimowe role.

GREGORY JACOBS (producent wykonawczy) od dawna współpracuje ze Stevenem Soderberghiem przy wielu różnorodnych projektach filmowych. Ostatnio wyprodukował dla tego reżysera dramat Dobry Niemiec, w którym zagrali George Clooney oraz Cate Blanchett. Wyprodukował również film o tajemniczym morderstwie Bubble, mały, niezależny projekt Soderbergha, bez żadnego profesjonalnego aktora w obsadzie, który miał swoją premierę na Festiwalu Filmowym w Wenecji, a także był wyświetlany na festiwalach w Toronto i Nowym Jorku, oraz Equilibrium, też reżyserii Soderbergha, jedną z trzech nowel filmowych składających się na obraz Eros.

Wcześniej był producentem wykonawczym przy filmie Solaris oraz wyprodukował obraz Full Frontal. Wszystko na wierzchu. Ponadto był współproducentem filmu Soderbergha Ocean's Twelve: Dogrywka, kontynuacji bardzo popularnego Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra, na planie którego Jacobs pracował jako pierwszy asystent reżysera. Jacobs pracował również z Soderberghiem nad nagrodzonymi Oscarami filmami Traffic oraz Erin Brockovich, a także takimi obrazami, jak Angol, Co z oczu, to z serca, Na samym dnie oraz filmem Król wzgórza z 1993 r., przy którym obaj filmowcy współpracowali ze sobą po raz pierwszy.

W 2003 r. Jacobs zaliczył swój reżyserski debiut filmem Criminal – Wielki przekręt, w którym wystąpili John C. Reilly, Diego Luna oraz Maggie Gyllenhaal. Był także producentem i współautorem scenariusza do tego filmu, który był wyświetlany na festiwalach filmowych w Wenecji, Deauville i Londynie. Jacobs wyreżyserował również dreszczowiec Wind Chill, z Emily Blunt, Ashtonem Holmesem i Martinem Donovanem w rolach głównych.

Jacobs rozpoczął karierę od stanowiska asystenta kierownika produkcji na planie filmu Matewan, w reżyserii Johna Saylesa. Później pełnił funkcję drugiego asystenta reżysera przy filmach Saylesa Spisek ośmiu oraz Miasto nadziei. Jako asystent reżysera Jacobs pracował z wieloma znanymi reżyserami nad takimi filmami, jak: Goodbye Lover Rolanda Joffe’a, Bracia Newton Richarda Linklatera, Oko za oko Johna Schlesingera, Amator Hala Hartneya, Tate–mały geniusz Jodie Foster oraz Ścieżka strachu w reżyserii braci Coen.

FREDERIC W. BROST (producent wykonawczy) rozpoczął swoją współpracę ze Stevenem Soderberghiem w 1998 r., podejmując pracę na stanowisku kierownika produkcji przy filmie Co z oczu, to z serca. Później współpracował również z tym reżyserem przy filmach Angol, Erin Brockovich, Traffic, Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra oraz Ocean’s Twelve: Dogrywka, którego był także współproducentem. Ostatnio pełnił funkcję producenta wykonawczego na planie filmu Soderbergha Dobry Niemiec.

Brost, absolwent programu dla asystentów reżyserów organizowanego przez Amerykańskie Zrzeszenie Reżyserów (DGA), pracował jako asystent reżysera lub kierownik produkcji nad wieloma projektami kinowymi i telewizyjnymi Współpracował z wieloma spośród najbardziej podziwianych reżyserów, takich jak: Robert Altman, Arthur Hiller, George Stevens, Mark Rydell, Mike Nichols, Richard Fleischer, Irvin Kershner oraz Daniel Petrie.

Brost porzucił „fizyczną” stronę produkcji filmowej i objął stanowisko wiceprezesa i kierownika ds. produkcji wykonawczej w wytwórni Universal Pictures, gdzie nadzoruje wszystkie aspekty produkcji ponad setki filmów. Wśród filmów, nad którymi sprawował kontrolę, znalazły się następujące tytuły: Beksa Johna Watersa; Rób co należy, w reżyserii Spike’a Lee; Pole marzeń Phila Aldena Robinsona; Spokojnie, tatuśku! Rona Howarda; Morze miłości w reżyserii Harolda Beckera oraz Dyktator z Paradoru Paula Mazursky’ego.

W 1990 r. Brost powrócił do produkcji filmowej, pełniąc funkcję kierownika produkcji przy takich filmach, jak: Gigli; Zeus i Roksana; Zbrodnia nie ukarana; Gordy; Amatorzy sportu; Jaskiniowiec z Kalifornii oraz Słodka trucizna.

BRUCE BERMAN (producent wykonawczy) jest prezesem zarządu i dyrektorem wykonawczym spółki Village Roadshow Pictures. Spółka Village Roadshow, we współpracy z Warner Bros., wyprodukuje w 2007 r. 60 filmów pełnometrażowych, spośród których wszystkie będą rozpowszechniane na świecie przez Warner Bros. Pictures, a w wybranych regionach przez Village Roadshow Pictures.

W skład pierwszej partii filmów wyprodukowanych na mocy tego porozumienia znalazły się takie hity, jak: Totalna magia, z Sandrą Bullock i Nicole Kidman, Depresja gangstera, w której Robert De Niro wystąpił wspólnie z Billym Crystalem, Matrix, z Keanu Reevesem i Laurence’em Fishburne’em, Złoto pustyni, z George’em Clooneyem, film Kosmiczni kowboje Clinta Eastwooda, w którym reżyser zagrał również jedną z ról, oraz Miss Agent, z Sandrą Bullock i Benjaminem Brattem.

Pod szyldem Village Roadshow Pictures Berman do tej pory był odpowiedzialny za produkcję wykonawczą wielu powszechnie uznawanych za hity filmów, wśród których warto wymienić następujące tytuły: Dzień próby, za rolę w którym Denzel Washington otrzymał Oscara; Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra, z George’em Clooneyem, Bradem Pittem oraz Julią Roberts w rolach głównych, oraz jego kontynuację, film Ocean’s Twelve: Dogrywka; Dwa tygodnie na miłość, w którym Sandra Bullock wystąpiła u boku Hugh Granta; Rzeka tajemnic, z Seanem Pennem i Timem Robbinsem w Oscarowych kreacjach; druga i trzecia część trylogii Matrix – Matrix Reaktywacja oraz Matrix Rewolucje; Charlie i fabryka czekolady Tima Burtona, z Johnnym Deppem w roli głównej; nagrodzona Oscarem komedia animowana Happy Feet: Tupot małych stóp oraz komedia romantyczna Prosto w serce, z Hugh Grantem i Drew Barrymore.

Wśród następnych projektów spółki Village Roadshow są m.in. tytuły: License to Wed, z Robinem Williamsem, Mandy Moore i Johnem Krasinskim w rolach głównych; thriller psychologiczny The Brave One, reżyserowany przez Neila Jordana, w którym zagra Jodie Foster; thriller science fiction I Am Legend, z Willem Smithem w roli głównej, oraz komedia Get Smart, ze Stevem Carellem.

Berman stawiał pierwsze kroki w przemyśle filmowym, pracując z Jackiem Valenti w amerykańskim stowarzyszeniu filmowym MPAA i jednocześnie studiując w Georgetown Law School w Waszyngtonie. Po zdobyciu dyplomu prawnika otrzymał etat w Casablanca Films w 1978 r. Potem przeniósł się do wytwórni Universal, gdzie ostatecznie w 1982 r. awansował na stanowisko wiceprezesa ds. produkcji.

W 1984 r. Berman dołączył do Warner Bros., ponownie obejmując stanowisko wiceprezesa ds. produkcji, aby 4 lata później doczekać się awansu na starszego wiceprezesa ds. produkcji. We wrześniu 1989 r. został mianowany prezesem ds. produkcji kinowej, a w 1991 został prezesem ds. światowej produkcji kinowej i piastował to stanowisko do maja 1996 r. Pod jego egidą wytwórnia Warner Bros. Pictures wyprodukowała i rozpowszechniła takie filmy, jak: Uznany za niewinnego, Chłopcy z ferajny, Robin Hood: Książę złodziei, nagrodzony Oscarem dla najlepszego filmu obraz Wożąc panią Daisy, Batman Forever, Liberator, Malcolm X, Bodyguard, JFK, Ścigany, Dave, W sieci, Raport Pelikana, Epidemia, Klient, Czas zabijania oraz Twister.

W maju 1996 r. Berman założył Plan B Entertainment, niezależną spółkę producencką działającą w ramach Warner Bros. Pictures. W lutym 1998 r. został mianowany prezesem zarządu i dyrektorem wykonawczym Village Roadshow Pictures.

PHILIP MESSINA (scenograf) już po raz dziewiąty podjął współpracę ze Stevenem Soderberghiem, tym razem na planie filmu Ocean’s 13. Messina został również wytypowany przez tego reżysera do pracy przy filmach Dobry Niemiec, Ocean’s Twelve: Dogrywka, Eros, Solaris, Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra, Traffic oraz Erin Brockovich. Obaj panowie po raz pierwszy pracowali wspólnie na planie produkcji Co z oczu, to z serca, gdzie Messina pełnił funkcję dyrektora artystycznego.

Messina jest także autorem scenografii do sławnego dramatu Curtisa Hansona 8 mila oraz do reżyserskiego debiutu Gregory’ego Jacobsa, pod tytułem Criminal – Wielki przekręt.

Messina urodził się i wychował w Lawrence w stanie Massachusetts. Ukończył architekturę na Cornell University. Zaczął swoją karierę w branży filmowej jako dekorator planu w filmach Syreny, Więzy przyjaźni oraz Dzika lokatorka, które kręcono w okolicach Bostonu. Po przeprowadzce do Los Angeles pracował jako scenograf przy następujących filmach: Nieuchwytny cel, Neonowa Biblia, Buntownik z Eberton, Partner, Prawem na lewo oraz Szósty zmysł. Messina jest także autorem dekoracji do serialu telewizyjnego Luzaki i kujony.

Jego żoną jest Kristen Toscano Messina, dekoratorka wnętrz, z którą współpracował już przy wielu projektach.

STEPHEN MIRRIONE (montażysta) zdobył nagrodę Amerykańskiej Akademii Filmowej za najlepszy montaż w filmie Traffic, który był efektem jego pierwszej współpracy ze Stevenem Soderberghiem. Za swoją pracę nad tym filmem Mirrione otrzymał również nominacje do nagrody BAFTA oraz nagrody stowarzyszenia American Cinema Editors. Następnie ponownie dołączył do Soderbergha, aby zająć się montażem filmów Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra oraz Ocean’s Twelve: Dogrywka.

Niedawno Mirrione otrzymał drugą nominację do Oscara za film Alejandro Gonzáleza Inárritu, pod tytułem Babel. Ten film przyniósł mu również nagrodę Vulcain Artist-Technician Grand Prize na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2006 r. oraz nagrodę Eddie za najlepszy montaż od stowarzyszenia American Cinema Editors. Jest także autorem montażu wcześniejszego, świetnie przyjętego przez krytyków dramatu Gonzáleza Inárritu 21 gramów, za który otrzymał kolejną nominację do nagrody BAFTA za najlepszy montaż.

Mirrione pracował na planie reżyserskiego debiutu George’a Clooneya, Niebezpieczny umysł, a następnie głośnego dramatu historycznego Clooneya Good Night, and Good Luck, który przyniósł mu nominacje do nagród Eddie i BAFTA. W swoim dorobku ma również następujące tytuły: Criminal – Wielki przekręt Gregory’ego Jacobsa, Clockwatchers oraz Trzynaście rozmów o tym samym, w reżyserii Jill Sprecher, a także filmy Douga Limana: Swingers i Go.

Obecnie Mirrione pracuje nad montażem filmu Leatherheads, komedii romantycznej, której akcja rozgrywa się w latach 20., w światku futbolu amerykańskiego.

LOUISE FROGLEY (projektantka kostiumów) ostatnio zaprojektowała kostiumy do filmu Stevena Soderbergha Dobry Niemiec. Wcześniej współpracowała z tym reżyserem przy filmach Angol oraz Traffic. Ten ostatni film przyniósł jej nominację do nagrody Costume Designers Guild (Zrzeszenia Projektantów Kostiumów) w kategorii „Najlepsze projekty kostiumów w filmie współczesnym”.

W zeszłym roku Frogley została ponownie uhonorowana przez swoich kolegów po fachu podwójną nominacją do tej nagrody. Pierwszą z nich, w kategorii „Najlepsze projekty kostiumów w filmie z epoki”, otrzymała za film Good Night and Good Luck, w reżyserii George’a Clooneya, który znalazł się także w obsadzie tego filmu, drugą natomiast za w kategorii „Film współczesny” za obraz Stephena Gaghana Syriana, w którym również zagrał Clooney.

Obecnie pracuje wraz z Soderberghiem i Clooneyem nad dwoma bardzo różnymi filmami. Projektuje kostiumy do historycznej komedii romantycznej Clooneya Leatherheads oraz do dramatu biograficznego o Erneście Che Guevarze, pod tytułem Guerilla.

Frogley rozpoczęła swoją karierę w Londynie i Paryżu jako projektantka kostiumów/dekoratorka planu, pracując dla różnych firm, w tym dla RSA – grupy młodych reżyserów, w której skład wchodzili bracia Ridley i Tony Scott oraz Hugh Hudson. Jej pierwszym zadaniem filmowym była praca w charakterze asystentki projektanta kostiumów przy nagrodzonym Oscarem filmie Hudsona Rydwany ognia. Od tamtej pory Frogley zaprojektowała kostiumy na potrzeby ponad 30 filmów, wśród których znalazły się między innymi takie tytuły, jak: Mona Lisa Neila Jordana; Bull Durham, w reżyserii Rona Sheltona; Krytyczna decyzja; Wydział pościgowy; Zawód: Szpieg i Człowiek w ogniu, dla reżysera Tony’ego Scotta, oraz Constantine, w reżyserii Francisa Lawrence’a.

DAVID HOLMES (kompozytor) już po raz czwarty współpracuje z reżyserem Stevenem Soderberghiem, tym razem przy filmie Ocean’s 13. Po raz pierwszy pracował dla tego reżysera, komponując muzykę do niezwykle popularnej komedii Co z oczu, to z serca. Od tamtej pory napisał też muzykę do filmów Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra oraz Ocean’s Twelve: Dogrywka.

Zanim został kompozytorem muzyki filmowej, Holmes pracował nad ścieżkami dźwiękowymi do programów telewizyjnych. Jego muzyka wpadła w ucho reżyserowi Marcowi Evansowi, który poprosił go o napisanie muzyki do jego filmu Morderca z Belfastu, luźno opartego na wydarzeniach z wyjątkowo mrocznego okresu w dziejach tego miasta. Następnie Holmes skomponował muzykę m.in. do następujących tytułów: Buffalo Soldiers, za który otrzymał nominację do nagrody British Independent Film Award, Kodeks 46 Michaela Winterbottoma, w którym zagrali Tim Robbins oraz Samantha Morton, Stander Bronwen Hughes, a także niezależny dramat The War Within.

Holmes obecnie pracuje nad swoim najnowszym albumem solowym. Fragmenty jego muzyki będzie można także usłyszeć w nowym filmie Michaela Winterbottoma A Mighty Heart.

Holmes urodził się i wychował w Irlandii Północnej. Swoją muzyczną karierę rozpoczął w wieku 15 lat, od pracy w charakterze DJ-a w klubie w Belfaście. Jego pierwszy album wydany w Wielkiej Brytanii, „This Film’s Crap Let’s Slash the Seats”, spotkał się z uznaniem krytyków. Jego album „Let’s Get Killed”, którym zadebiutował na rynku amerykańskim, znalazł się w pierwszej dwudziestce College Music Journal (CMJ), a także trafił na pierwsze miejsce listy DJ-ów/muzyki elektronicznej CMJ. Trzeci album Holmesa „Bow Down to the Exit Sign” powstał równolegle ze scenariuszem do filmu zatytułowanego Living Room, który w wyjątkowy sposób integrował w sobie muzykę, obraz i fabułę.

Holmes pracował również nad wieloma innymi projektami, takimi jak jego autorski album „Essential Mix”, dla wytwórni London Records. Jednocześnie pełnił funkcję producenta zespołów Primal Scream, John Spencer Blues Explosion oraz Martina Topley Bird. Niedawno Holmes wraz ze Steve’em Hiltonem założył zespół The Free Association. W 2006 r. nagrali swój debiutancki album, „David Holmes Presents The Free Association”.

Więcej o filmie:


https://vod.plus?cid=fAmDJkjC