5.2 
Zaloguj się, aby dodawać filmy do ulubionych lub polecać je innym użytkownikom.
Magiczna, niczym opowieść o Małym Księciu, Hania to niezwykły film, będący efektem połączenia sił i talentów dwóch zdobywców Oscarów, którzy podbili Hollywood – Janusza Kamińskiego i Jana A.P. Kaczmarka.
Ich najnowsze wspólne dzieło to zrealizowana w polskich realiach produkcja w hollywoodzkim stylu, o czym świadczą nie tylko zdjęcia i muzyka, ale również sposób narracji i ogólny kształt filmu, na który składa się m.in. tak charakterystyczny dla amerykańskich produkcji „happy end”.
Hania to współczesna i pełna zaskoczeń opowieść o niezwykłej sile miłości, która powtarza starą prawdę, iż w naszym życiu są chwile mogące wszystko odmienić … Trzeba tylko pozwolić im się przydarzyć…
Magia miłości, magia Świąt, ciepła aura i pozytywne emocje zawarte w tym filmie sprawiają, że widz wychodzi z kina z ładunkiem dobrej energii, jak po obejrzeniu filmów takich jak To właśnie miłość, Amelia czy Jasminum.
Hania to opowieść o młodym małżeństwie, które spotykamy w okresie świąt Bożego Narodzenia. Wojtek jest grafikiem komputerowym tak bardzo zaangażowanym w pracę, że stracił kontakt ze swoją żoną. Ola, wrażliwa, delikatna wiolonczelistka marzy o dziecku i ciepłym domu. Przypadkowo spotkany kolega szkolny namawia ich do przyjęcia na Wigilię Kacpra – wyjątkowej istoty, której prawdziwa tożsamość zaskoczy zarówno bohaterów, jak i widzów... Ten niezwykły chłopiec zadając „naiwne”, proste pytania zmusza parę do zastanowienia się nad ich dotychczasowym związkiem i pozwala odnaleźć zagubioną miłość.
Hania to opowieść o jednym dniu z życia młodego, bezdzietnego małżeństwa - Wojtka i Oli. Jest to dzień szczególny - z dwóch powodów. Po pierwsze - to Wigilia Bożego Narodzenia, która z racji związanych z nią tradycji i magicznego nastroju jest dniem niepodobnym do żadnego innego w roku. Wigilia to czas święty. Czas pojednania. Czas narodzin i przywracania nadziei. Ale dla bohaterów od samej Wigilii ważniejsze okazuje się przyjęcie pod swój dach Kacpra, sieroty z domu dziecka….
Zależało mi, żeby film był wolny od dosłowności i interpretacyjnej jednoznaczności. Dlatego Hania jest w moim zamyśle opowieścią realistyczną, ale z elementami baśni, cudowności.
Agnieszka Grochowska (Ola)
Jest jedną z najzdolniejszych i najbardziej rozchwytywanych polskich aktorek. Zadebiutowała w 2001 roku, w spektaklu telewizyjnym Beatryks Cenci (wg tragedii Słowackiego) w reżyserii Jana Englerta, gdzie zagrała tytułową rolę. W 2002 roku ukończyła Akademię Teatralną w Warszawie. W tym czasie występowała już u boku Zbigniewa Zapasiewicza w Amadeuszu Petera Schaffera w Teatrze Studio. Spektakl ten otworzył jej drogę do stałej współpracy z teatrem. Dzięki tej roli otrzymała także nominację do nagrody Feliksa za najciekawszy debiut sezonu.
Delikatna uroda i dziewczęca świeżość sprawiają, że reżyserzy najchętniej obsadzają ją w rolach osób bardzo młodych. Właśnie taką zna ją szeroka publiczność, która oglądała Agnieszkę Grochowską w serialu Zaginiona, gdzie zagrała zbuntowaną nastolatkę, oraz w jednej z głównych ról w filmie Dariusza Gajewskiego (prywatnie męża aktorki) Warszawa.
Agnieszka zagrała też dużą rolę w Pręgach, reżyserskim debiucie dokumentalistki Magdaleny Piekorz, niedawno skończyła zdjęcia do realizowanej w Polsce Podróży Niny szwedzkiej reżyserki Leny Einhorn. Za rolę w filmie Pręgi otrzymała nominację do Jameson People's Choice Awards (nagrody publiczności przyznawane w ramach Europejskich Nagród Filmowych). Była także nominowana do nagrody Orzeł 2005 - w kategorii najlepsza główna rola kobieca, za rolę w filmie Pręgi oraz Złotej Kaczki. Ostatnio Agnieszka zagrała w megahicie w reżyserii Ryszarda Zatorskiego Tylko mnie kochaj.
Łukasz Simlat (Wojtek)
Jest aktorem zarówno telewizyjnym, jak i teatralnym. W 2000 roku ukończył Warszawską Akademię Teatralną. W tym samym roku zagrał niewielką rolę w serialu Dom. Ona też zapoczątkowała serię jego wystąpień w różnorodnych serialach. Z żadnym z nich aktor nie zaangażował się jednak na dłużej. Mogliśmy go więc oglądać w: Sforze, Bez litości, Defekcie, Kasi i Tomku, Świętach polskich oraz w Oficerze. Epizodycznie występował również w filmach fabularnych: w Warszawie (2003), w opartym na faktach dramacie o nieszczęśliwym dzieciństwie – Zerwany (2003), w Vincim (2004) czy Bożej podszewce (2005).
W tym ostatnim dostrzegła go Izabella Cywińska i zaangażowała w swoich Kochankach z Marony. Kolejny projekt, w który zaangażował się Łukasz Simlat to komedia obyczajowa Statyści w reżyserii Michała Kwiecińskiego. W tym samym, 2006 roku pojawił się w filmie Wszyscy jesteśmy Chrystusami Marka Koterskiego.
Aktor posiada w swoim dorobku też kilka ważnych ról w Teatrze Telewizji jak: Lalek (1999) w doborowej obsadzie ze Zbigniewem Zapasiewiczem, Krystyną Jandą i Danutą Szaflarską na czele, Sceny z powstania... (2004) - eksperymentalne widowisko telewizyjne zrealizowane przez absolwentów Wydziału Reżyserii Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach pod kierunkiem Leszka Wosiewicza oraz Śmierci rotmistrza Pileckiego z 2006 roku.
Janusz Kamiński (reżyseria, zdjęcia, produkcja)
Dzieciństwo i młodość spędził w Polsce. Uczeń X Liceum Ogólnokształcącego im. Stefanii Sempołowskiej we Wrocławiu. W 1981 roku wyjechał do Stanów Zjednoczonych. W latach 1982 - 1987 uczęszczał do Columbia College w Chicago. W 1988 roku ukończył kurs w Amerykańskim Instytucie Filmowym. Od 1993 roku współpracuje ze Stevenem Spielbergiem przy wszystkich jego produkcjach.
Jest dwukrotnym laureatem nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej Oscara. W 1994 otrzymał statuetkę za film Lista Schindlera (Schindler's List), a w 1999 za film Szeregowiec Ryan (Saving Private Ryan), w 1998 uzyskał nominację do tej nagrody za zdjęcia do filmu Amistad.
Jest także laureatem nagrody m.in. Brytyjskiej Akademii Filmowej (BAFTA) i Brytyjskiego Stowarzyszenia Operatorów (obie za Listę Schindlera).
W 2000 roku wyreżyserował swój pierwszy film Lost Souls (tyt. pol. Stracone dusze).
Jan A. P. Kaczmarek (muzyka)
Jan A.P. Kaczmarek mieszka i pracuje w Los Angeles, ale jego kariery nie można porównywać z typowymi hollywoodzkimi karierami innych współczesnych kompozytorów. Z wykształcenia prawnik, Kaczmarek porzucił dobrze zapowiadającą się karierę dyplomatyczną. Punktem zwrotnym w jego życiu, jak powiada, był okres intensywnej współpracy z teatrem Jerzego Grotowskiego. Wierny wolności wyrażania się, Kaczmarek pisał najpierw muzykę do Teatru Ósmego Dnia, a potem dla stworzonego przez siebie zespołu kameralnego - Orkiestry Ósmego Dnia.
W 1982 roku, po swoim pierwszym tournée w USA, Kaczmarek nagrał dla rezydującej w Chicago, niezależnej wytwórni Flying Fish Records swój pierwszy, debiutancki album Music For The End. W 1989 roku, po nagraniu kolejnych płyt dla Savitor Records oraz po licznych koncertach w Europie, Kaczmarek pozostał na stałe w USA. Po skomponowaniu muzyki dla Chicago’s Goodman Theatre i Los Angeles Mark Taper Forum, zdobył dwie prestiżowe nagrody New York Theatre: Obie i Drama Desk Award (1992), za muzykę do spektaklu Tis' Pity She a Whore, reżyserowanego przez JoAnne Akalaitis dla The New York Shakespeare Festival/Public Theatre. Artysta wyreżyserował trzy multimedialne przedstawienia Waiting for Halley´s Comet, One Man Symphony oraz Tower of Babel. Jako artysta, Kaczmarek odkrył dla siebie kino, poszerzając tym samym swoje muzyczne horyzonty i wzbogacając twórczość o kolejne kompozycje do filmów takich jak Całkowite zaćmienie, Bliss, Washington Square, Aimée & Jaguar, Trzeci cud, Stracone dusze, Quo Vadis czy Niewierna.
W 2005 roku zdobył Oscara za stworzenie oprawy muzycznej do filmu Marzyciel z udziałem Johnny’ego Depta oraz Kate Winslet. Ostatnio współpracował z Andrzejem Sewererynem przy produkcji Kto nigdy nie żył…
