Pasikowski udowodnił, że można nakręcić "polski" film, ale nie na "polskim" poziomie. To bardzo polska historia i polska forma. Opowieść o małej, polskiej wsi i jej tajemnicy. O braciach i ich historii. Unurzana w brudzie, umorusana, ciężka. Zewsząd bieda, zaniedbanie, ponura proza życia. Bez ponętnych kobiet i przystojnych facetów. Reżyser jednak ubrał ten gorzki, wywołujący zgagę obraz w thrillerową otoczkę. Trzyma w napięciu, stopniowo ujawnia kolejne sekrety, kolejne prawdy. Może niekoniecznie trzyma widza do ostatniej chwili w niewiedzy (dość łatwo się domyślić wielu scenariuszowych rozwinięć), ale nadrabia emocjami i świetnym aktorstwem, przede wszystkim Ireneusza Czopa. Co rzadkie w polskim kinie, nie ma tu ani biczowania siebie i innych, ani też głaskania domniemanych bohaterów. Nie ma usprawiedliwiania, wybielania. Jest prawda. Niewygodna, wstydliwa, ale przede wszystkim i ponad wszystko prawda.

Chociaż to na wskroś polskie dzieło, nie brakuje w nim uniwersalnych wartości. To film o obłudzie, chciwości, źle pojmowanej solidarności, ale także o sumieniu, sprawiedliwości. Mocne, refleksyjne, dobre, polskie kino.