Nastoletni Jonasz (Brenton Thwaites) podczas ceremonii inicjacji zostaje wyznaczony na nowego Biorcę Pamięci. Jest to wielki zaszczyt - przyjaciele mają służyć wspólnocie jako ogrodnicy, piastunki i surogatki. Chłopak przechodzi szkolenie u tytułowego Dawcy (Jeff Bridges), który jako jedyny wie, jak wyglądał świat przed nastaniem nowego ładu. Jonasz wkrótce dowiaduje się, że system zniszczył piękno tego świata, spłaszczył go i ogołocił z emocji, by zapobiec wszelkim formom zła. Przemoc jednak istnieje - niewygodne jednostki, od buntowników po noworodki, są zabijane. Jak łatwo się domyślić, chłopak chce zburzyć system i przywrócić ludziom odebrane aspekty człowieczeństwa. Na drodze stanie mu przewodnicząca Rady Starszych (Meryl Streep).

"Dawcy pamięci" brakuje tego, co stanowiło o sile "Igrzysk śmierci" i "Niezgodnej" - charyzmatycznego głównego bohatera. Jonasz budzi zaledwie cień sympatii, a widzowi właściwie nie zależy na tym by nastolatek uratował rodzinę i sąsiadów. Być może twórcy filmu chcieli, by jego przyjaciele zostali przedstawieni jako jednowymiarowe, pozbawione emocji jednostki. A może jest to po prostu mizerne aktorstwo. Równie bezbarwni są rodzice Jonasza - pani prokurator i piastun, nieświadomie pełniący również funkcję kata. Po Katie Holmes i Alexandrze Skarsgardzie można przecież spodziewać się przyzwoitej gry. Nawet Jeff Bridges, który wykupił prawa do ekranizacji i był pomysłodawcą przedsięwzięcia, nie zachwyca. Kinowego fotela nie opuściłam tylko ze względu na wielką Meryl.

Zarzutów jest więcej. Kto nie czytał "Dawcy", zgubi się w pogmatwanych zasadach pseudoutopii. Ciągłe zmiany filmu z czarno-białego na kolorowy po kilkunastu minutach drażnią, choć są uzasadnione założeniami autorki powieści. Po dwudziestu latach niektóre wizje Lois Lowry budzą raczej uśmiech politowania niż niepokój. Wszyscy jeżdżą na plastikowych rowerkach, jedzą z plastikowych tacek, a za przejaw buntu uznaje się jazdę na sankach. Cała ta utopia jest płaska, plastikowa i wcale nie przeraża. A chyba powinna.