Noce w Rodanthe (2008)

"Jest to opowieść o ludziach, którzy odkrywają, że w ich życiu istnieje II akt", mówi reżyser George C. Wolfe. To trafne odniesienie do teatru jest czymś naturalnym dla Wolfe'a, cenionego reżysera teatralnego, pisarza i producenta dwukrotnie uhonorowanego nagrodą Tony Award, dla którego "Noce w Rodanthe" są fabularnym debiutem. "Ludzie przeżywają znaczną część swojego życia, podejmując decyzje i dokonując wyborów, które są albo dobre, albo złe, słuszne albo niesłuszne, i często czują, że stan, do jakiego ich to prowadzi, jest niezmienny", mówi. "To tak, jak gdyby dotarli do pewnego punktu i powiedzieli: "Ok, oto moje życie; oto, co z niego zrobiliśmy i to wszystko, co z tego mamy".

"Ale co się dzieje, kiedy wkraczamy w drugą połowę naszego życia?", pyta producentka Denise Di Novi. "Czy znajdujemy miłość? Czy znajdujemy nasze bratnie dusze, jeżeli ich jeszcze nie znaleźliśmy, albo jeśli je znaleźliśmy i straciliśmy? Ludzie zawsze odkrywają nowe zainteresowania i nowe aspekty samych siebie. Koncepcja odnalezienia bratniej duszy w połowie drogi nie jest aż tak niezwykła; niekiedy trwa to długo, a czasami przytrafia się, kiedy się tego najmniej spodziewamy. Marzenie o znalezieniu prawdziwej miłości nie znika, gdy kończymy 25 lat. Taki jest przekaz "Nocy w Rodanthe" i wierzę, że wielu ludzi może się do tego odnieść i zainspirować się tym".

"To opowieść o miłości dla dojrzałych ludzi", zauważa Gere, grający Paula. "To są ludzie, którzy mieli już swoje życie, zanim się spotkali i nie szukają związków, które by ich określiły". Nadal jednak jest to związek, który zmieni to, jak określają sami siebie, zaś to z kolei zmieni bieg ich życia na znacznie dłużej niż czas, jaki spędzają razem.

Wolfe mówi: "Okoliczności i dynamika ewoluują. Niekiedy życie i świat oferują nam coś, czego nigdy się nie spodziewaliśmy, albo na co straciliśmy nadzieję".

"Noce w Rodanthe" nie tylko sugerują, że nigdy nie jest za późno, żeby znaleźć tę jedną prawdziwą więź; podobnie nigdy nie jest za późno, by odzyskać własne ja, które utraciło się po drodze, przeżywając życie, jakiego zdawało nam się, że pragnęliśmy - lub jakiego inni od nas oczekiwali.

Przede wszystkim jest to porywająca opowieść o miłości w stylu Nicholasa Sparksa.

Diane Lane, grająca Adrienne, przypisuje atrakcyjność powieści Sparksa "jego wrażliwości na ludzkie serca. Myślę, że istnieje chęć, by widzieć, że inni ludzie są tacy jak my i mają potrzeby podobne do naszych własnych, bez względu na epokę, swój wiek czy okoliczności. Miłość przekracza wszelkie bariery".

Sparks, autor takich pamiętnych powieści jak Pamiętnik (The Notebook), List w butelce (Message in a Bottle) oraz Szkoła uczuć (A Walk to Remember) - z których dwie ostatnie zostały przeniesione na ekran przez producentkę Di Novi - uważa, że "Noce w Rodanthe" są tematycznym powrotem do jego korzeni jako opowiadacza historii. "To jedna z najbardziej głęboko romantycznych powieści, jakie kiedykolwiek napisałem. Jest tam sztorm, odludna plaża i zraniona para, która zbliża się do siebie i leczy się wzajemnie, a to obejmuje cały wachlarz ludzkich emocji: szczęście, smutek, gniew, frustrację, namiętność, niecierpliwość i cierpliwość".

"Tym, co lubię w dziełach Nicka, jest to, że nadaje taką samą ważność bohaterom-mężczyznom", dodaje Di Novi, wypowiadając się zarówno jako wielbicielka, jak i kreatywna współpracownica, która uważa, że życie emocjonalne mężczyzn jest w filmach i powieściach zbyt często zaniedbywane lub upraszczane. "Paul to skomplikowany mężczyzna. Nie jest po prostu "facetem, w którym zakochuje się Adrienne". Jego doświadczenia są równie istotne jak jej własne i to jest właśnie element opowieści, który George i ja usiłowaliśmy odtworzyć na ekranie. To jeden z powodów, dla których chciałam, by to on reżyserował".

"Uwielbiam pracę George'a", mówi dalej, nawiązując do entuzjastycznie przyjętej przez krytyków reżyserskiej pracy Wolfe'a przy dramacie dla HBO "Lackawanna Blues". "Jego przywiązywanie wagi do szczegółów w tym filmie, od kostiumów i scenografii po samo bogactwo całego świata, jaki stworzył, miało taki emocjonalny wydźwięk. Wiedziałam, że wniesie do projektu tę wrażliwość".

Inną kwestią, jaką przekazali filmowcy, był sposób, w jaki Paul i Adrienne spotykają się jako niezależne, w pełni ukształtowane indywidualności, do których ludzie mogą się odnieść, posiadające nie tylko niezbędny emocjonalny bagaż, lecz także swoje historie, opinie i obowiązki. Jak mówi Wolfe: "Oni wiele już doświadczyli - straty rodziców, narodzin dzieci, planów i rozczarowań, i bólu, z którym wszyscy się borykamy". Paul, chirurg, przyjeżdża do Outer Banks, do Rodanthe, żeby spotkać się z Robertem Torrelsonem, wdowcem, mężem pacjentki, która przez nieszczęśliwy przypadek zmarła, będąc pod jego opieką. Przebywa tu pod pretekstem zamknięcia niedokończonych spraw i może w celu uniknięcia procesu, ale mogą nim też kierować bardziej istotne przyczyny.

Jak mówi Gere: "Paul wcześnie wybrał poświęcenie rodziny dla kariery, żeby być najlepszym lekarzem, jakim mógł być, nie dla pieniędzy, ale po to, żeby naprawdę pomagać ludziom. I osiągnął to. Jednak po drodze oddalił się od swojego dorosłego syna i stracił małżeństwo oraz dom. Teraz, stając w obliczu zawodowego kryzysu, odchodzi od wszystkich fundamentów, na których oparł swoje życie. Przybywa do gospody wyjątkowo pozbawiony więzów".

Sytuacja Adrienne jest podobnie oderwana, chociaż bliższe prawdy byłoby raczej określenie "rozerwana". Podczas gdy wciąż jeszcze boryka się z faktem, że jej mąż spotyka się z inną kobietą, spada na nią cios w postaci kolejnej dezorientującej nowiny - oto on zmienił zdanie i chce ją z powrotem. Wyraźnie pragnie tego też dwójka jej dzieci, zwłaszcza córka Amanda, która w tym celu wywiera na nią presję tak silną, jak tylko zdoła. Z pewnością to byłoby najprostsze rozwiązanie... ale czy Adrienne naprawdę tego chce?

"Jej sytuacja odwraca się o 180 stopni, najpierw przyzwyczajanie się do myśli o rozwodzie, a teraz możliwość pojednania. Adrienne na przestrzeni lat zrezygnowała ze znacznej części wolności, na pierwszym miejscu stawiając rodzinę, i jest jej z tym dobrze, ale ostatnio pielęgnuje w sobie nową tożsamość jako kobieta niezamężna. I odkrywa, że nie tak łatwo jest to porzucić i wrócić do tego, co było", mówi Lane.

"Nie wydaje mi się, żeby Adrienne postrzegała samą siebie jako gotową na romans", dodaje. "Wcale nie ma tego na myśli. Zapewne w tej chwili nie postrzega samej siebie jako gotowej na cokolwiek, może oprócz trzech miesięcy w spa".

Kiedy przyjaciółka Adrienne, Jean, wyjeżdża na wakacje i prosi ją, by na jeden weekend podjęła się obowiązku prowadzenia należącej do niej malowniczej gospody na Outer Banks, jest to dla Adrienne miła ucieczka, możliwość uporządkowania spraw. Jednocześnie pozwala to Paulowi znaleźć wygodne miejsce, z którego może wyruszyć na swoje trudne spotkanie z Torrelsonem.

Sceneria oferująca Wolfe'owi możliwość zademonstrowania, co Paul czuje, to jeden z najbardziej wyróżniających się motywów w filmie: jak siły natury mogą odzwierciedlać ewolucję związku oraz jak nieokiełznana burza staje się metaforą potęgi miłości.

Tak więc każde z nich przybywa do gospody w sytuacji, którą reżyser określa jako "stan cudownej podatności. To tak jak gdyby życie, wiara i żywioły zjednoczyły się, by stworzyć idealną okazję. I tak, poprzez serię przypadków - obiadów, rozmów, konfrontacji i wreszcie pojawienie się huraganu, który zmusza ich do poszukania schronienia i współpracowania ze sobą - poznają się nawzajem w uczciwy i dogłębny sposób, jaki możliwy jest tylko wówczas, gdy ludzie zostają wyrwani ze swojego otoczenia i pozbawieni sztucznych kwestii, które w normalnych warunkach określają ich i sprawiają, że są bezpieczni".

"Rozmowa z nieznajomym daje ci przyzwolenie, by odsłonić samego siebie w sposób, w jaki rzadko można to zrobić wobec ludzi, których się zna", stwierdza Wolfe. Bycie w centrum uwagi nieznajomej osoby może skłonić nas do świeżego spojrzenia na siebie samych i dostrzeżenia, po raz pierwszy od lat, siły, o jakiej zapomnieliśmy, albo za którą być może tęsknimy i żałujemy tego, na co musieliśmy przystać.

"Tym, co Paul porusza w Adrienne, i vice versa, jest śmiałość powiedzenia 'Jak ci się zdaje, kim ty jesteś?' To dobre pytanie", mówi Lane. "'Zaraz, zaraz, niech pomyślę... Jak mi się zdaje, kim jestem?!' To właśnie ludzie przynoszą sobie nawzajem na początku związku; możliwość mówienia i robienia czegoś świadomie, zamiast tylko kolorowania obrazka według schematu. To może być nieprzyjemne, ale jest wyzwalające".

"W ten właśnie sposób Paul i Adrienne oddziałują na siebie nawzajem jako katalizatory samoświadomości", podsuwa scenarzystka Ann Peacock. "Paul umożliwia Adrienne zrobienie tego, co jest dobre dla niej, zamiast tego, na co została ukierunkowana, zaś Adrienne umożliwia Paulowi porzucenie czujności i otworzenie się na możliwość miłości i wybaczenia".

"Wszystko to jest doświadczeniem, które uczy", sugeruje Gere. "Wszyscy jesteśmy dziećmi, starającymi się odkryć, kim jesteśmy, czym jesteśmy i co to wszystko oznacza. Piękne w "Nocach w Rodanthe" jest to, że ten film pokazuje, iż dwoje ludzi w kryzysowej sytuacji może pokonać swoje bariery ochronne, zbliżyć się do siebie i wywrzeć niezmierny wpływ jedno na drugie w stosunkowo krótkim czasie".

I że ten wpływ często może wykraczać poza nich dwoje.

Jak mówi Di Novi: "To, co oni znajdują w sobie nawzajem, ten rodzaj więzi, jaki tworzą, to jedna z tych rzeczy przydarzających się tylko raz w życiu, jak głęboka miłość. Jak Adrienne mówi w filmie: to sprawia, że chcesz się tym podzielić z resztą świata".

"Noce w Rodanthe" to trzecie ekranowe spotkanie Richarda Gere'a i Diane Lane. Tych dwoje pracowało razem po raz pierwszy 24 lata temu, grając lekkomyślnych kochanków w "Cotton Clubie" (The Cotton Club) Francisa Forda Coppoli, oraz niedawno wcielając się w parę, której gasnące małżeństwo nadal emanuje żarem, w pamiętnym dramacie z 2002 roku "Niewierna" (Unfaithful).

Nawiązując do swojej wyczuwalnej ekranowej chemii, Gere i Lane przechodzą do swobodnego przekomarzania się, co dowodzi łączącej ich więzi, nawet kiedy sobie z niej żartują. Lane przytacza przykład aktorów, których cechowała wyraźnie emanująca w prawdziwym życiu chemia, a których romantyczne sceny na ekranie wypadały niewytłumaczalnie słabo, a potem mówi żartem: "Richard i ja jesteśmy w odwrotnej sytuacji. Nie czujemy absolutnie nic, stojąc jedno obok drugiego..." - na co Gere wkracza, by potwierdzić: "Naprawdę nic. Mniej niż nic. A jednak kiedy widzi się to na ekranie, to wszystko tam jest. To cud".

Ale tak naprawdę, jak mówi dalej: "Nasza przyjaźń z biegiem lat wyewoluowała we wspaniałe zaufanie. Uwielbiam z nią pracować".

Gere uważa także, że różnica między tym, kim byli w czasach kręcenia "Cotton Club", zarówno jako aktorzy, jak i osobowości, a tym, kim się od tamtej pory stali, odpowiada rodzajowi relacji, jakie rozwijają się pomiędzy Paulem i Adrienne. "To, co było istotne dla mnie przy przyjmowaniu tej roli, i jak sądzę, ważne również dla Diane, to fakt, że to nie była historia o dzieciakach, które robią do siebie słodkie oczy od chwili, gdy się poznają. To nie jest tego rodzaju film. Są tam sceny, w których bohaterowie ledwie spoglądają jedno na drugie, ale istnieje silne i pogłębiające się zrozumienie i można poczuć, jak to ewoluuje na waszych oczach".

Lane dodaje: "To, co potencjalnie wnosi się do związku na tym etapie, to często o wiele więcej niż ma się do zaoferowania, mając osiemnaście lat. Posiada się lepszą intuicję, więcej osobowości i bardziej docenia się rzeczy - i siebie nawzajem".

Kiedy wszystkie te elementy łączą się w narastającej więzi pomiędzy Paulem i Adrienne, dwojgiem ludzi uwięzionych przez burzę na Outer Banks, "Nigdy nie ma się wrażenia, że patrzy się na parę aktorów. To raczej tak, jakby patrzyło się na dwie ludzkie istoty, doświadczające swojego życia", zauważa Wolfe.

Tak samo jak zawsze jest szansa, by się zakochać i znaleźć swój cel, tak również zawsze istnieje szansa, by się uczyć, by postępować lepiej i właściwiej z ludźmi w naszym życiu. Oprócz Paula i Adrienne są też inne kluczowe postaci tego dramatu, które są dla nich wsparciem lub wyzwaniem poprzez to, że pomagają im znaleźć się w tym punkcie zwrotnym.

Mamy tu tragedię Torrelsona, która popycha Paula do przyjazdu na Outer Banks, a następnie daje okazję do poważnego przyjrzenia się własnej duszy. Jest Jack, pełny sprzeczności mąż Adrienne, którzy wywołuje kryzys, w wyniku którego traci ona grunt pod nogami. I jest Jean, której decyzja, by powierzyć Adrienne gospodę na ten brzemienny w skutki weekend, staje się idealną kanwą dla rozpętujących się burz i opierającej się im miłości. Sytuacja łącząca Paula z Torrelsonem wydarza się niemal jednocześnie z rozpadem jego małżeństwa i pogłębiającą się obcością między nim a jego synem, jednak spośród wszystkich trzech ten problem wydaje się najłatwiejszy do rozwiązania. Wolfe wyjaśnia: "Paul skupia się na kryzysie swojej kariery. Pacjentka zmarła, a jej mąż wniósł sprawę do sądu. Jak to się często dzieje w przypadku bardzo skupionych, pełnych pasji i utalentowanych ludzi, takich jak Paul, niekoniecznie posiada on zdolność radzenia sobie z porażką, stratą czy rozczarowaniem. Jest dobry w naprawianiu rzeczy. Lubi pomijać komplikacje i przechodzić do uzyskiwania rezultatów. A zatem przyjeżdża do Rodanthe, by to naprawić".

Scott Glenn, który gra pogrążonego w żałobie wdowca, mówi: "To, czego Paul nie potrafi zrozumieć, to fakt, że Torrelsona nie interesują pieniądze. Tu nie chodzi o proces; on pragnie przeprosin. Chce mieć pewność, że osoba, którą kochał, a która umarła, nie była tylko kolejnym numerem w statystyce, że była ważna i cenna. Jemu chodzi o zwrócenie uwagi tego lekarza, o to, by powiedział, że sknocił sprawę i że jest mu przykro".

"Scott jest znakomity", mówi Di Novi. "Scena, w której Torrelson staje twarzą w twarz z Paulem, jest nieopisanie piękna. To głęboko cierpiący człowiek, któremu tak trudno jest to cierpienie wyrazić. Wyraźnie widać, że to pierwszy raz, kiedy Paul zostaje zmuszony do nawiązania więzi z innym człowiekiem w taki sposób".

Podczas gdy Paul zmaga się, by pojąć sens tego spotkania i zastanawia się, jak zabrać się za kolejne wyzwanie - zlikwidowanie przepaści między sobą a synem - Adrienne stara się zadecydować, co czuje do Jacka, którego chwytające za serce wymówki, nawet na tym odludziu, są nie dalej niż telefon.

Christopher Meloni, który wciela się w Jacka, postrzega swoją rolę jako "katalizator. Jack podpala lont tego, czym staje się podróż Adrienne. Wciąga ją w dylemat, w wyniku którego ona musi ze wszystkim się pogodzić i wszystko zgłębić, żeby zorientować się, co jest dla niej dobre albo złe, i jaki powinien być następny krok".

Ta rola jest bardziej skomplikowana niż mogłoby się początkowo wydawać. Di Novi zaznacza: "Nikt nie postanawia sobie, że będzie zły. Nikt nie planuje postępować niewłaściwie. Istniał powód, dla którego Adrienne zakochała się w Jacku, i musimy zrozumieć, że istniał powód, dla którego byli oni małżeństwem przez tak długi czas. To miało zasadnicze znaczenie, by aktor grający Jacka był w stanie oddać wszystkie te odcienie i pokazać, że nie jest postacią czarno-białą".

"On musi liczyć się w tym współzawodnictwie, tak byśmy widzieli, że Adrienne autentycznie i wiarygodnie czuje do niego pociąg", dodaje Wolfe.

Ostatecznie, jak mówi Meloni, "Jack szczerze pragnie znowu stać się częścią rodziny, ale nie wydaje mi się, żeby powracał z właściwych powodów. Nawet pomimo jego szczerości ma się poczucie, że jest z nim coś nie całkiem w porządku, i miejmy nadzieję, że widzowie wychwycą pewne złe przeczucia, jakie żywi w związku z nim Adrienne, nawet niekoniecznie wiedząc, dlaczego".

Osobą, która zapewne by się z tym zgodziła, jest lojalna przyjaciółka i powiernica Adrienne, Jean, grana przez Violę Davis. Jean oferuje zachętę, humor i szczere opinie... nie czekając, aż ktoś ją o to poprosi. Wyraźnie widać, że obie kobiety znają się od dawna, gdyż dom Jean, gospoda, pełen jest rękodzieła, które wykonały jako młode dziewczyny, do tego są jeszcze zdjęcia i pamiątki, które dzielą przestrzeń z pamiątkami z podróży Jean oraz eklektyczną mieszanką dzieł sztuki, które albo sama stworzyła, albo zebrała na przestrzeni lat. Di Novi mówi: "Jean to kobieta całkowicie wyzwolona. Ona wie, kim jest, i nie dba o to, co myślą ludzie. W pełni wyraża się poprzez swoją sztukę i talent, przeżywa swoje życie intensywnie, a w pewien sposób to jest właśnie to, do czego aspiruje Adrienne".

Z pewnością to samo leży w naturze Adrienne, ale jak zauważa Davis: "Podczas gdy Jean podążyła za marzeniami, które zapewne obie miały, gdy były młodsze, Adrienne jest tą, która stłumiła w sobie niektóre z nich, żeby wychowywać dzieci i wieść bardziej ustabilizowane, konserwatywne życie, poświęcając część wolności i stawiając na pierwszym miejscu potrzeby innych. Dobrze do siebie pasują, ponieważ każda z nich stanowi przeciwwagę dla wyborów tej drugiej, a jednocześnie podzielają podobne poglądy".

Podobnie swobodny styl życia Jean bardzo się różni od życia samej Davis, co stało się dodatkowym wyzwaniem i zabawną częścią roli, i poniekąd było przyczyną, dla której Wolfe właśnie ją do tego zaangażował. "To stanowczo nie jest osoba, którą ja jestem", mówi aktorka. "Jean jest znacznie bardziej barwna i wolna, i zrobiłaby rzeczy, na jakie ja nigdy bym się nie odważyła. Ja stoję mocniej na ziemi i jestem bardziej introwertyczna".

Zarówno Wolfe, jak i Davis związani są z Public Theatre, lecz jest to pierwszy raz, gdy tak ściśle współpracują ze sobą jako aktorka i reżyser. Obsadzając ją w roli w "Rodanthe", Wolfe był pewien, że "Viola zdoła przekazać ciepło i figlarną żywiołowość Jean, tak samo jak kryjącą się za nimi silną osobowość, kobietę, która żarliwie chroni swoją najlepszą przyjaciółkę".

Do głównej obsady dołączyła Mae Whitman ('Arrested Development") jako uczuciowa i uparta córka Adrienne, Amanda, której pragnienie, by rodzice się pogodzili, silnie ciąży na Adrienne, oraz Pablo Schreiber ("Prawo ulicy" - "The Wire") jako syn Roberta Torrelsona, Charlie, który gwałtownie wyraża swój żal, kiedy Paul przybywa, by porozmawiać.

Produkcja rozpoczęła się w maju 2007 roku w małym miasteczku Rodanthe i jego okolicach, na Outer Banks, długim na około 200 mil pasie wysp, biegnącym równolegle do wybrzeża Karoliny Północnej i sezonowo znoszącym gniew oceanu. Ten wystawiony na huragany region, zwany Cmentarzem Atlantyku, cechuje największe na świecie zagęszczenie wraków statków.

"Akcja książek Nicka zawsze osadzona jest w Karolinie Północnej, a Rodanthe to odludna i bardzo szczególna część Outer Banks", mówi Di Novi, potwierdzając, że wyzwania stojące przed filmowcami były warte wysiłku. "Jest coś niezaprzeczalnie magicznego w miejscu, o którym wiedzieliśmy, że nie da się go skopiować nigdzie indziej. To sceneria rzadko widywana w filmach, naprawdę wyjątkowe miejsce w Ameryce, które poznało niewielu ludzi".

Szukając plenerów do filmu, Wolfe był szczególnie urzeczony tym, jak Outer Banks pasuje do romantycznego dramatyzmu historii. "Jest to krajobraz o zapierającym dech pięknie, ale także kruchy i wystawiony na niebezpieczeństwa - to stosunkowo wąski pas ziemi, z obu stron oblany wodą. Można tam naprawdę poczuć potęgę oceanu i nieba. Stało się dla mnie jasne, jak siły natury i żywioły odgrywały swoją rolę w sprawieniu, że między dwojgiem ludzi narodziła się miłość".

Scenarzysta John Romano zauważa, jak Nicholas Sparks honoruje tradycję opowiadania historii, zaprzęgając te potężne zewnętrzne siły do ukazania emocjonalnych stanów swoich bohaterów i ich życiowych dramatów. "Na zewnątrz szaleje huragan, zbliżając ich do siebie, ale w środku domu, między nimi dwojgiem, także wzbiera burza, odzwierciedlenie sztormu. Niepokój na zewnątrz płynnie splata się z niepokojem wewnętrznym. Zamiarem George'a było ukazać to na ekranie; w taki sposób, jak to sobie wyobraził - w dialogu, w sposobie filmowania ujęć oraz w tym, co aktorzy wnoszą swoją niebywałą zdolnością przekazywania podtekstów".

Chociaż być może prawdą jest, że natura i okoliczności sprzysięgły się, żeby w dramatyczny sposób zbliżyć ku sobie Paula i Adrienne, to prawdą jest także, iż te same siły wydawały się zdeterminowane, by rozpędzić ekipę i jej materiały na cztery wiatry po całym wybrzeżu.

Wolfe wspomina to ze śmiechem: "W niektóre dni filmowaliśmy, a ocean stwierdzał: "Och, nie zrobicie tej sceny, bo zamierzam wystąpić z brzegów i zabrać wam kawałek planu". I to właśnie robił. A więc musieliśmy dostosować nasz harmonogram. Konieczność przyjazdu tutaj z Nowego Jorku i czynnego negocjowania relacji z przyrodą, żeby stworzyć to, czego się chce, było fascynujące".

Pomimo starannego planowania w celu uniknięcia okresu sztormów, produkcja już drugiego dnia otrzymała cios od północno-wschodniego wiatru, wiejącego z prędkością 90 km/h, oraz deszczu. Był to najwcześniejszy sztorm, jaki nawiedził tę okolicę od 30 lat; przyniósł też ze sobą najwyższe fale, jakie widziano od ponad dekady.

"Przypływ wymył większość piasku spod naszego domu", mówi zdobywczyni Oscara®, scenograf Patrizia von Brandenstein ("Amadeusz"), nawiązując do pierwotnego planu zdjęciowego dla wnętrz - istniejącej miejscowej budowli, która stała się filmową gospodą - który nie tylko stracił cztery stopy piasku z fundamentów, ale także dwa rzędy długich na 18 stóp schodów, razem z rekwizytami i sprzętem, które były tam złożone. "Dom nadal stał, ale pod bardzo niebezpiecznym kątem. Gdy luźny piasek został zmyty, zobaczyliśmy wielkie worki z piaskiem, które ułożono pod domem, żeby ustabilizować go podczas poprzedniego sztormu, a do tego świeżo odsłonięte korzenie i pnie cyprysów, zapewne liczących sobie wieki, które wyłoniły się na skraju wody; pozostałości z czasów, kiedy ta okolica była nadmorskim lasem".

Pod czujnym okiem von Brandenstein filmowcy sprowadzili kilka dodatkowych ekip budowlanych z pobliskiego Wilmington i pracowali przez następne cztery dni, żeby odbudować dom. "Dwa rzędy schodów, zmyte na plażę, zostały odnalezione parę tygodni później i przywleczone z powrotem", mówi. "W duchu recyclingu znaleźliśmy dla nich zastosowanie na naszych innych planach, i w pewien sposób pasowało to do historii. Podoba mi się idea odzyskiwania, brania czegoś, co wydaje się zrujnowane, i odnawiania tego. Zobaczycie ten motyw w scenie, kiedy Adrienne rzeźbi szkatułki z drewna wyrzuconego na brzeg, a później w sposobie, w jaki ona i Paul ratują i odbudowują swoje życie".

Sceny we wnętrzach były filmowane w wygodnym, dwurodzinnym mieszkaniu na Topsail Island, około 65 km od Wilmington, przekształconym w większą przestrzeń dzięki usunięciu kilku ścian, żeby pomieścić salę w gospodzie, jadalnię i kuchnię.

Dla Wolfe'a gospoda sama w sobie stała się "integralnym bohaterem opowieści, miejscem posiadającym historię i duszę, wypełnionym latami i ludzkimi żywotami, i swego rodzaju domem dla sił duchowych". Pamiętając o wyjątkowej, wielokulturowej historii regionu i wyobrażając sobie bogatą i sięgającą daleko wstecz historię Jean i jej rodzinnego domu, postarał się wpleść niektóre z tych elementów w wystrój gospody dzięki mnóstwu uduchowionych dzieł pokoleń artystów, które dzielą przestrzeń z pracami samej Jean i skarbami zgromadzonymi dzięki jej zainteresowaniom i podróżom.

Jeszcze jedną pamiątką duchowego dziedzictwa Rodanthe stał się jeden z najbardziej charakterystycznych detali na zewnątrz gospody - jej intensywnie niebieskie okiennice, znane miejscowym, jak dowiedział się Wolfe, jako "błękit duchów" ("haints blue") i zapewne pochodzące z czasów, kiedy osiedlili się w tym rejonie rozbitkowie ocaleni ze statków przewożących niewolników, wnosząc wpływy swoich kultur i religii do miejscowej populacji. Wedle zwyczaju ludzie malowali tak okiennice swoich domostw, żeby odpędzić "haints", czyli strachy. Chociaż opowieści o występowaniu zjawisk nadprzyrodzonych dawno ucichły, zwyczaj i kolor pozostały. "To w zasadzie szaroniebieski, ale nasze były w intensywniejszym odcieniu dzięki temu, że Jean lubi jasne i żywe kolory", mówi von Brandenstein.

Okiennice odegrały także rolę w nadawaniu tonu nadciągającej burzy. Ich natarczywe łomotanie o okna zwiastuje kłopoty i pomaga stworzyć wrażenie narastania niepokoju i niestabilności, gdy sztorm przybiera na sile. Jak zauważa Wolfe, gospoda i jej położenie w trudnym miejscu, połączone siły oceanu i pogody "reprezentują życie. Nawet fakt, że dom oblewają wody oceanu z jednej strony i oddzielającego wyspę od lądu kanału z drugiej strony, jest symbolem tego, czym jest życie i czym jest miłość - jedno i drugie jest kruche i heroiczne. A co najważniejsze, on trwa, nawet kiedy wydaje się, że nic nie zdoła przetrwać.

"Myślę, że we wnętrzu każdego z nas istnieje potrzeba ujrzenia emocjonalnej prawdy i emocjonalnych możliwości, kiedy oglądamy opowieść rozwijającą się na ekranie", mówi dalej. "Wszyscy rozumiemy, jak kruche jest życie, jak krucha jest miłość i jak cenny jest czas, który spędzamy ze sobą nawzajem. W pewnym sensie szczęście jest jak mydlana bańka; jeśli chwycisz ją za mocno, pęknie. Cudownie jest widzieć, że dwoje ludzi nadal uczy się tego, kim są, i na nowo otwiera się na myśl, że wielka miłość jest możliwa".

"Mam nadzieję, że widzowie poczują się, jak gdyby przeżyli coś wspólnie z tymi bohaterami", mówi Di Novi. "Byłabym szczęśliwa, wierząc, że mogą zostać zainspirowani i podniesieni na duchu, i być może wyjść z kina z nieco inną perspektywą. Mogą chcieć znaleźć tę wyjątkową osobę, jeśli jeszcze tego nie zrobili, albo objąć ją odrobinę mocniej, jeżeli już ją znaleźli".

RICHARD GERE (Paul) zdobył Złoty Glob za rolę u boku Catherine Zety-Jones i Renée Zellweger w uhonorowanym w 2002 roku Oscarem® musicalowym hicie "Chicago". Był także współlaureatem nagrody Screen Actors Guild (SAG) Award® za najbardziej wyróżniającą się kreację aktorską i został nominowany do nagrody SAG Award® dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę Billy'ego Flynna. Gere pojawił się także na ekranie w tak pamiętnych filmowych przebojach jak "Niewierna" (Unfaithful), "Lęk pierwotny" (Primal Fear), "Pretty Woman", "Oficer i dżentelmen" (An Officer and a Gentleman), "Amerykański żigolak" (American Gigolo) i "Dni niebios" (Days of Heaven).

Następnym filmem, w jakim go zobaczymy, będzie dramat familijny Lasse Hallströma "Hachiko: A Dog's Story" - jest to remake japońskiego klasycznego filmu z 1987 roku, opartego na autentycznej historii profesora college'u, który nawiązuje przyjaźń z porzuconym psem. Projekty, których premiery przewidziane są na 2009 rok, obejmują biograficzny film w reżyserii Miry Nair "Amelia", opowiadający o Amelii Earhart, w którym Gere gra wraz z Hilary Swank i Ewanem McGregorem, oraz "Brooklyn's Finest" Antoine'a Fuquy, będący właśnie w produkcji, w którym gra u boku Dona Cheadle'a i Ethana Hawke'a.

W 2007 roku Gere dołączył do obsady entuzjastycznie przyjętego przez krytykę filmu Todda Haynesa "I'm Not There", opowiadającego o życiu i piosenkarskiej karierze Boba Dylana, za który otrzymał w 2008 roku Nagrodę Roberta Altmana w ramach Independent Spirit Awards. Ponadto niedawno zagrał w filmie Lasse Hallströma "Blef" (The Hoax) oraz Richarda Sheparda "W pogoni za zbrodniarzem" (The Hunting Party). Jego role fabularne obejmują także niezależne filmy "Sezon na słówka" (Bee Season) i "Zatańcz ze mną" (Shall We Dance?) z Jennifer Lopez i Susan Sarandon. W 2002 roku Gere zagrał w thrillerze Adriana Lyne'a "Niewierna" (Unfaithful) u boku Diane Lane, oraz w psychologicznym dramacie "Przepowiednia" (The Mothman Prophecies).

Gere, urodzony w Filadelfii, rozpoczął karierę aktorską na scenie teatralnej, otrzymując główną rolę Danny'ego Zuko w londyńskiej produkcji "Grease" w 1973 roku. Po kilku sezonach w Provincetown Playhouse i Seattle Repertory Theatre występował w wielu sztukach w Nowym Jorku, m.in. w głównej roli w sztuce Richarda Fariny "Long Time Coming and a Long Time Gone" i Sama Sheparda "Back Bog Beast Bait" oraz "Killer's Head", a później zadebiutował na Broadwayu w rock operze "Soon". Jego inne role teatralne obejmują nowojorskie produkcje "Habeas Corpus", przedstawienie "Snu Nocy letniej" w Lincoln Center oraz "Poskromienia złośnicy" w produkcji London Young Vic Theatre. W 1980 roku aktor powrócił na Broadway, by zagrać główną rolę w sztuce "Bent", co zapewniło mu Theatre World Award za rolę homoseksualnego więźnia obozu koncentracyjnego.

Na dużym ekranie Gere najpierw zwrócił na siebie uwagę rolami w thrillerze "W poszukiwaniu idealnego kochanka" (Looking for Mr. Goodbar) oraz w "Dniach nieba" (Days of Heaven) Terrence'a Malicka, za które otrzymał włoską nagrodę David di Donatello. Wśród jego wczesnych ról filmowych znalazły się także "Bloodbrothers", "Jankesi" (Yanks) Johna Schlesingera, "Amerykański żigolak" (American Gigolo) oraz romantyczny kinowy przebój z 1982 roku "Oficer i dżentelmen" (An Officer and a Gentleman), który przyniósł Gere'owi pierwszą nominację do Złotego Globu. Później aktor zagrał w filmach "Do utraty tchu" (Breathless), "Konsul honorowy" (Beyond the Limit), "Cotton Club" (The Cotton Club), "Żądza władzy" (Power), "Bez litości" (No Mercy) oraz "Witaj w domu' (Miles from Home).

W 1990 roku Gere zdobył uznanie za swoją kreację skorumpowanego policjanta w "Wydziale wewnętrznym" (Internal Affairs), a następnie zagrał u boku Julii Roberts w przebojowej romantycznej komedii Garry'ego Marshalla "Pretty Woman", co przyniosło mu drugą nominację do Złotego Globu. Wśród pozostałych filmów znalazły się "Sierpniowa rapsodia" (Hachi-gatsu no kyôshikyoku) Akiry Kurosawy, "Fatalna namiętność (Red Corner) Jona Avneta, "Szakal" (The Jackal) Michaela Caton-Jonesa, kasowy przebój "Uciekająca panna młoda" (Runaway Bride) Garry'ego Marshalla, na planie którego ponownie spotkał się z Julią Roberts, oraz "Dr T i kobiety" (Dr. T and the Women) Roberta Altmana. Gere był także producentem wykonawczym trzech filmów: "Diagnoza zbrodni" (Final Analysis), "Mr. Jones" i "Sommersby".

Jeśli chodzi o produkcje telewizyjne, Gere został nominowany do nagrody Emmy za rolę w "A orkiestra grała dalej" (And The Band Played On), dokonanej przez HBO adaptacji książki Randy Shiltsa o początkach epidemii AIDS w Ameryce. Ponadto Gere jest utalentowanym pianistą i kompozytorem.

Jako uczeń i przyjaciel Jego Świątobliwości Dalajlamy, Gere odbył na przestrzeni ostatnich 20 lat wiele podróży po Indiach, Nepalu, Zanskarze i Tybecie, Mongolii i Chinach, często korzystając ze swojego talentu fotograficznego. Jego album Pilgrim (1997, Little, Brown and Company) to zbiór fotografii obrazujących jego 25-letnią podróż w świat buddyzmu, opatrzony wstępem autorstwa Dalajlamy.

Richard Gere, przemawiający bez ogródek adwokat praw człowieka, jest też założycielem The Gere Foundation, która bezpośrednio przyczynia się do wdrożenia licznych projektów w dziedzinie edukacji zdrowotnej i praw człowieka, szczególnie zaś jej celem jest szerzenie wiedzy o Tybecie i jego zagrożonej kulturze. W 1987 roku aktor był prezesem-założycielem Tibet House w Nowym Jorku. Później stał się aktywnym członkiem zarządu International Campaign for Tibet w Waszyngtonie, a w 1996 roku został prezesem. Gere składał zeznania na rzecz Tybetu przed Kongresem USA, Parlamentem Europejskim oraz House International Operations and Human Rights Subcommittee.

DIANE LANE (Adrienne) uzyskała nominacje do nagród SAG®, Złotego Globu i Oscara® i została ogłoszona Najlepszą Aktorką przez New York Film Critics and National Society of Film Critics za rolę żony-cudzołożnicy w znakomicie przyjętym przez krytykę filmie Adriana Lyne'a z 2002 roku "Niewierna" (Unfaithful).

Lane, jedna z najbardziej uzdolnionych aktorek, była ozdobą szeregu rozmaitych produkcji, zarówno niezależnych, jak i stworzonych przez wielkie studia, reżyserowanych przez najsłynniejszych na świecie reżyserów. Jej filmografia obejmuje słynne filmy Francisa Forda Coppoli "Wyrzutki" (The Outsiders), "Rumble Fish" oraz "Cotton Club" (The Cotton Club). Inne filmy fabularne to m.in. thriller Gregory'ego Hoblita "Nieuchwytny" (Untraceable), "Killshot" Johna Maddena, "Jumper" Douga Limana, kostiumowy film "Hollywoodland" Allena Coultera z Benem Affleckiem w roli Adriene'a

Brody'ego, "Facet z ogłoszenia" (Must Love Dogs) z Johnem Cusackiem, dramat "Spacer po księżycu" (A Walk on the Moon), który przyniósł Lane nominację do Independent Spirit Award, romantyczna komedia Audrey Wells "Pod słońcem Toskanii" (Under the Tuscan Sun), która dała jej nominację do Złotego Globu, dramat akcji Wolfganga Petersena "Gniew oceanu" (The Perfect Storm) z George'em Clooneyem i Markiem Wahlbergiem, ogromnie udana adaptacja dziecięcych wspomnień Williego Morrisa "Mój przyjaciel Skip" (My Dog Skip), wysoko oceniony przez krytykę niezależny film fabularny "My New Gun", "Krótka piłka" (Hardball) z Keanu Reevesem, rola aktorki Paulette Goddard w "Chaplinie" w reżyserii sir Richarda Attenborough, niezależny dramat Petera Mastersona "Siła przebaczenia" (The Only Thrill) z Diane Keaton, Samem Shepardem i Robertem Patrickiem, polityczny thriller "Morderstwo w Białym Domu" (Murder at 1600) z Wesleyem Snipesem, "Jack" Francisa Forda Coppoli z Robinem Williamsem oraz epicki western Waltera Hilla "Dziki Bill" (Wild Bill) z Jeffem Bridgesem.

Lane wystąpiła także w szeregu ról w niektórych z najbardziej uwielbianych filmów i miniseriali telewizyjnych, na przykład "Ważniejsze niż przyjaźń" (The Virginian) stacji TNT z Billem Pullmanem, "Tramwaj zwany pożądaniem" (A Streetcar Named Desire), gdzie zagrała u boku Aleca Baldwina i Jessiki Lange, oraz rola Loreny, za którą otrzymała nominację do nagrody Emmy, w serialu CBS "Na południe od Brazos" (Lonesome Dove) z Robertem Duvallem. Zagrała też u boku Geny Rowlands w dramacie Hallmark Hall of Fame "Grace i Glorie" (Grace & Glorie). W 1994 roku Lane zagrała wraz z Donaldem Sutherlandem, Cicely Tyson i Anne Bancroft w epickim miniserialu "Wdowa po konfederacie mówi wszystko" (Oldest Living Confederate Widow Tells All), opartym na bestsellerowej powieści Allana Gurganusa, w którym Lane odtwarzała rolę bohaterki od jej wczesnej młodości aż do chwili, gdy była już kobietą po sześćdziesiątce.

Lane, córka trenera gry aktorskiej Burta Lane'a i piosenkarki Colleen Farrington, w wieku sześciu lat wzięła udział w castingu dla dziecięcych aktorów w La Mama Experimental Theater. Dostała rolę w wyjątkowej wersji "Medei" Andreia Serbiana, a później pojawiała się przez pięć kolejnych lat w jego produkcjach: "Elektra", "The Trojan Women", "The Good Woman of Szechuan" oraz "Jak wam się podoba", zarówno w Nowym Jorku, jak i na festiwalach teatralnych na całym świecie.

Po występach w produkcjach Josepha Pappa "Wiśniowy sad" i "Agamemnon" w Lincoln Center w latach 1976-77, zagrała w The Public Theater w "Runaways" i w 1978 roku zadebiutowała przed kamerą w filmie George'a Roya Hilla "Mały romans" (A Little Romance) u boku sir Laurence'a Oliviera.

SCOTT GLENN (Robert Torrelson), aktor niesłychanie wszechstronny, po "Nocach w Rodanthe" pojawi się w komediowej roli w "Surfer Dude" wraz z Matthew McConaugheyem, Woodym Harrelsonem i Williem Nelsonem, zaś pod koniec roku w głównej roli w filmie biograficznym Olivera Stone'a "W." jako kontrowersyjny Donald Rumsfeld. Glenn niedawno zagrał w kasowym przeboju "Ultimatum Bourne'a" (The Bourne Ultimatum), w niezależnej komedii przygodowej "Camille", dramacie "Wolność słowa" (Freedom Writers) Richarda LaGravenese oraz w czarnym filmie z 2004 roku "Puerto Vallarta" (Puerto Vallarta Squeeze), opartym na powieści Roberta Jamesa Wallera. Zagrał także w wysoko ocenionym dramacie Lasse Hallstroma "Kroniki portowe' (The Shipping News), satyrze "Buffalo Soldiers", "Dniu próby" (Training Day) Antoine'a Fuquy oraz thrillerze akcji "Granice wytrzymałości" (Vertical Limit).

Po ponad dwudziestoletniej karierze powieściopisarza, poety i dziennikarza, Glenn rozpoczął swoją karierę jako aktor szeregiem produkcji poza głównym nurtem Broadwayu, w tym "Fortune & Men's Eyes" oraz "Collision Course", a później, pod koniec lat 60. XX w., wędrował z przedstawieniami teatralnymi po całym Nowym Jorku.

Przeniósłszy się do Hollywood, zdobył małe role w "Nashville" Roberta Altmana, niskobudżetowych filmach Rogera Cormana oraz w "Czasie Apokalipsy" (Apocalypse Now) Francisa Forda Coppoli, zanim zadebiutował w głównej roli na dużym ekranie w klasycznym filmie z 1980 roku "Miejski kowboj" (Urban Cowboy), u boku Johna Travolty. Wkrótce pojawiły się kolejne duże role filmowe, w tym w filmach "Życiowy rekord" (Personal Best) Roberta Towne'a, "Wyzwanie" (The Challenge) Johna Frankenheimera, "Pierwszy krok w kosmos" (The Right Stuff) Philipa Kaufmana, w którym Glenn wcielił się w astronautę Alana Sheparda, w westernie Lawrence Kasdana "Silverado", w nagrodzonym Oscarem® filmie sensacyjnym Johna McTiernana "Polowanie na Czerwony Październik" (The Hunt for Red October), w nagrodzonym Oscarem® "Milczeniu owiec" (The Silence of the Lambs) Jonathana Demme'a, w "My Heroes Have Always Been Cowboys" Stuarta Rosenberga, w cenionym filmie Rona Howarda "Ognisty podmuch" (Backdraft), w epickim przygodowym filmie fantasy "Niezwykła opowieść" (Tall Tale), w mrocznej komedii "Feralna Gwiazdka" (Reckless), w dramacie wojennym Edwarda Zwicka "Szalona odwaga" (Courage Under Fire); w docenianym na festiwalach filmie "Pieśń Carli" (Carla's Song) Kena Loacha, historii miłosnej osadzonej pośród wojny partyzanckiej w Nikaragui, we "Władzy absolutnej" (Absolute Power) Clinta Eastwooda oraz w "Przekleństwach niewinności" (The Virgin Suicides) Sofii Coppoli.

Role Glenna obejmują także liczne występy w filmach sieci telewizyjnych i kablowych oraz gościnne w wielu popularnych serialach telewizyjnych na przestrzeni trzech dziesięcioleci. Niedawno zagrał w dramacie biograficznym A&E "Wiara ojców" (Faith of My Fathers), "Bezpieczeństwo narodowe" (Homeland Security) NBC, a także w produkcjach Hallmark Hall of Fame "Nie zapomnisz mnie" (Gone But Not Forgotten), "Siódmy strumień" (The Seventh Stream) Johna Graya i "Malowany dom" (A Painted House), opartym na powieści Johna Grishama. W 1994 roku pojawił się w Showtime w mrocznym thrillerze "Czas przeszły" (Past Tense) i dwukrotnie wcielał się w sierżanta Daniela Muldoona w filmach "Niebezpieczne miasto" (Naked City) dla Showtime.

Pozostając przez całe życie członkiem The Actors Studio, Glenn triumfalnie powrócił na Broadway jako Pale w "Burn This" Lanforda Wilsona oraz na sceny poza Broadwayem w "Dark Rapture" i docenionej przez krytykę sztuce "Killer Joe", za którą uzyskał nominację dla Najlepszego Dramatycznego Aktora Teatralnego oraz specjalne wyróżnienie podczas ceremonii Drama League Awards. Zagrał także w ostatniej sztuce Arthura Millera "Finishing the Picture" w Goodman Theater w Chicago, a Miller specjalnie zmienił dla niego scenę.

Glenn od 1967 roku jest żonaty z Carol Schwartz. Państwo Glennowie aktywie wspierają liczne organizacje dobroczynne, w tym Naval Special Warfare Foundation, opiekującą się rodzinami poległych żołnierzy, oraz The Delta Society, pomagające w szkoleniu i sponsorujące wykorzystywanie psów w terapii.

CHRISTOPHER MELONI (Jack) uzyskał nominację do nagrody Emmy za swoją rolę współczującego detektywa Elliota Stablera w zaliczanej do 10 najlepszych seriali NBC produkcji "Prawo i bezprawie" (Law & Order: Special Victims Unit), zaś obecnie gra w dziesiątym sezonie tego serialu.

Meloni wcielił się także w całkowicie odmienną postać, dwulicowego więźnia Chrisa Kellera w mrocznym więziennym dramacie HBO "Oz", stworzonym przez Toma Fontanę. Jego inne role dla telewizji obejmują gościnne występy w produkcjach takich jak "Nowojorscy gliniarze" (NYPD Blue), "Wydział zabójstwa Baltimore" (Homicide: Life on the Street) i "Hoży doktorzy" (Scrubs). Zagrał także główne role w serialach "Leaving L.A." i kilku miniserialach, w tym "In a Child's Name", "Ostatni Don" (The Last Don) Mario Puzo, a niedawno w filmie telewizyjnym "Gym Teacher: The Movie" dla Nickelodeon.

Meloni wystąpił w przebojowej komedii "O dwóch takich, co poszli w miasto" (Harold and Kumar Go to White Castle), a później w jej kontynuacji "Harold & Kumar Escape From Guantanamo Bay". Wkrótce pojawi się też w filmie "Brief Interviews with Hideous Men" z Julianne Nicholson, Timothym Huttonem i Bobbym Cannavalem w rolach głównych, filmie napisanym i wyreżyserowanym przez Johna Krasinskiego. Meloniego będzie można również zobaczyć w fabularnym filmie "Carriers" braci Pastorów, apokaliptycznym thrillerze o groźnej wirusowej pandemii, z Piper Perabo i Chrisem Pine'em w rolach głównych, oraz w rubasznej komedii "National Lampoon's Dirty Movie", którą aktor także wyreżyserował i wyprodukował.

Wcześniej Meloni zyskał uznanie za swoją kreację wybuchowego szefa kuchni pracującego w letnim obozie, w zabawnym niezależnym filmie "Wet Hot American Summer", gdzie zagrał u boku Janeane Garafolo i Davida Hyde'a Pierce'a. Do innych jego filmów należą "Uciekająca panna młoda" (Runaway Bride), w którym wystąpił u boku Julii Roberts, wcielając się w jej narzeczonego, miłośnika sportu, jak również "Dwanaście małp" (Twelve Monkeys), "Las Vegas parano" (Fear and Loathing in Las Vegas), "Junior" i "Brudne pieniądze" (Bound).

Za swoją pracę na scenie został doceniony przez krytykę w 2005 roku, kiedy zagrał Eddiego Carbone'a w sztuce Arthura Millera "A View From the Bridge" w prestiżowym Gate Theatre w Dublinie, za co został uhonorowany przez Irish Times jedną z najwyższych nagród teatralnych: dla Najlepszego Aktora.

Pochodzący z Waszyngtonu Meloni studiował na Uniwersytecie stanu Kolorado w Boulder, gdzie po raz pierwszy zainteresował się aktorstwem. Po ukończeniu studiów podjął pracę w branży budowlanej w rodzinnym mieście; trwało to do czasu, gdy znajomy ze szkoły średniej zainspirował go do przeniesienia się do Nowego Jorku, by studiować aktorstwo. To właśnie wtedy aktor terminował w Neighborhood Playhouse i otrzymał swoją pierwszą wielką szansę w postaci głównej roli w komedii NBC "The Fanelli Boys".

VIOLA DAVIS (Jean) jest cenioną przez krytyków aktorką filmową, telewizyjną i teatralną, która wywarła niezatarte wrażenie chwytającą za serce rolą w "Antwone Fisher" Denzela Washingtona, dzięki której została nominowana do nagrody Independent Spirit Award.

Davis pojawi się u boku Meryl Streep i Philipa Seymoura Hoffmana w oczekiwanym z napięciem filmie "Doubt", napisanym i wyreżyserowanym przez Johna Patricka Shanleya na podstawie jego własnej sztuki, który ma wejść na ekrany w grudniu. Można ją będzie także zobaczyć w filmach fabularnych: "State of Play" z Russellem Crowe'em, Benem Affleckiem, Rachael McAdams i Jasonem Batemanem, w reżyserii Kevina Macdonalda ("Ostatni król Szkocji" - The Last King of Scotland), opartym na popularnym serialu telewizji BBC, oraz "Medea Goes to Jail" Tylera Perry'ego, luźno opartym na scenicznej produkcji z Atlanty. Oba mają się pojawić w kinach w 2009 roku.

Niedawno aktorka wcieliła się w drugoplanową rolę w thrillerze "Niepokój" (Disturbia), w którym główną rolę zagrał Shia LaBeouf, reżyserowanym przez D. J. Caruso. Można ją też obejrzeć w niezależnym filmie "Architekt" (The Architect), u boku Anthony'ego LaPaglii. Wśród innych jej filmów znalazły się: "Get Rich or Die Tryin" Jima Sheridana z rolą 50 Centa, "Syriana" z George'em Clooneyem w roli głównej, reżyserowana przez Stephena Gaghana i wyprodukowana przez Stevena Soderbergha (to czwarta współpraca Davis z tym reżyserem, laureatem Oscara®), "Daleko od nieba" (Far from Heaven) z Dennisem Quaidem i Julianne Moore, oraz "Solaris", "Traffic" i "Co z oczu, to z serca" (Out of Sight) - wszystkie trzy w reżyserii Soderbergha.

Latem 2008 roku Davis zagrała główną rolę w nominowanym do nagrody Emmy miniserialu A&E "The Andromeda Strain". Jej pozostałe role telewizyjne obejmują wielokrotne występy w serialu "Prawo i porządek" (Law & Order: SVU), we franszyzie CBS "Jesse Stone" u boku Toma Sellecka, główną rolę w "Life is Not a Fairytale: The Fantasia Barrino Story" dla Lifetime, główne role w filmach dla ABC "Traveler", CBS "Century City", "Lefty" oraz w serialu Stevena Bochco "City of Angels". Ponadto wystąpiła w "Amy i Isabelle" (Amy and Isabelle) Oprah Winfrey oraz "Grace i Glorie" dla Hallmark Hall of Fame.

W 2004 roku Davis błyszczała na scenie w produkcji "Intimate Apparel" Lynn Nottage dla Roundabout Theatre Company, w reżyserii zdobywcy nagrody Tony, Daniela Sullivana. Uzyskała najwyższe wyróżnienia za role poza Broadwayem, w tym dla Najlepszej Aktorki od Drama Desk, Drama League, Obies oraz Audelco Award, jak również nominację do Lucille Lortel Award. Powtórzyła swoją rolę w Mark Taper Forum w Los Angeles, gdzie została uhonorowana nagrodami Ovation, Los Angeles Drama Critics i Garland Awards. W 2001 roku zdobyła nagrodę Tony za najlepszą rolę dla aktorki w produkcji fabularnej za kreację w "King Hedley II" dramaturga Augusta Wilsona. Przykuła uwagę zarówno krytyki, jak i publiczności swoją rolą Tonyi, 35-letniej kobiety zmuszonej do walki o prawo do usunięcia niechcianej ciąży. Za swój występ Davis otrzymała także nagrodę Drama Desk Award. Davis, absolwentka Juilliard, otrzymała także doktorat honoris causa sztuk pięknych od swej macierzystej uczelni, Rhode Island College. Jest żoną aktora Juliusa Tennona.

GEORGE C. WOLFE (Reżyser) "Nocami w Rodanthe" debiutuje w filmie fabularnym, po latach wybitnej kariery teatralnej jako pisarz, reżyser i producent, dwukrotnie nagrodzony Tony Awards.

Wcześniej Wolfe wyreżyserował "Lackawanna Blues" dla HBO, co przyniosło mu nagrodę Directors Guild Award za najlepsze osiągnięcie reżyserskie, National Board of Review Award, nominację do Independent Spirit Award za najlepszy pierwszy film fabularny, nagrody Christopher Award i Humanitas Prize. "Lackawanna Blues" zdobył cztery nagrody NAACP Image Awards, siedem nominacji do nagrody Emmy i miał swoją premierę na Festiwalu Filmowym Sundance.

Wolfe zyskał rozgłos w całym kraju jako utalentowany nowy głos w amerykańskim teatrze dzięki swojej sztuce "The Colored Museum". Po niej nadeszła "Spunk", adaptacja trzech opowiadań Zory Neale Hurston, oraz "Jelly's Last Jam", jego pierwszy broadwayowski musical, który uzyskał jedenaście nominacji do nagrody Tony, w tym za najlepszy scenariusz oraz dla samego Wolfe'a jako najlepszego reżysera.

Wkrótce potem Tony Kushner poprosił Wolfe'a o wyreżyserowanie na Broadwayu produkcji jego wysoko cenionego i uhonorowanego Nagrodą Pulitzera dramatu "Angels in America", za który Wolfe otrzymał nagrody Tony, Drama Desk i Outer Critics Circle Awards.

W międzyczasie Wolfe podjął się nowego i trudnego zadania jako producent Joseph Papp Public Theatre/New York Shakespeare Festival. To tam stworzył tak przełomowe produkcje jak "Bring in Da Noise, Bring in Da Funk", za którą otrzymał drugą nagrodę Tony, "Elaine Stritch At Liberty" oraz "Burza" (The Tempest). Jego inne dzieła na Broadwayu obejmują sztukę Suzan-Lori Parks "Topdog/Underdog", nagrodzoną Nagrodą Pulitzera, "The Wild Party", "Twilight: Los Angeles, 1992", "On the Town" oraz "Caroline or Change", którą niedawno wyreżyserował w National Theatre w Londynie, gdzie otrzymał nagrody Olivier and Evening Standard za najlepszy musical.

Wśród innych nagród i wyróżnień Wolfe'a znajdują się Obies, nagrody Dramatist Guild's Hull-Warner Award, Society of Stage Directors and Choreographers' Calloway Award, Bessie Award, George Oppenheimer/Newsday Award, Lambda Liberty Award oraz Actors Equity Paul Robeson Award. ostał też uhonorowany tytułem Library Lion przez New York Public Library oraz określony mianem A Living Landmark ("żyjącego punktu orientacyjnego") przez New York Landmarks Conservancy.

ANN PEACOCK (Scenarzystka) urodziła się i wychowała w Republice Południowej Afryki. Wykładała prawo na Uniwersytecie w Cape Town, później zaś wyemigrowała wraz z rodziną do Los Angeles, gdzie zaczęła pisać scenariusze.

Najnowsze scenariusze Peacock to thriller "The Killing Room", komediodramat "Kit Kittredge: An American Girl", film telewizyjny z 2007 roku dla Hallmark Hall of Fame "Historia Hollis Woods" (Pictures of Hollis Woods) oraz familijny przygodowy film fantasy "Opowieści z Narnii: Lew, czarownica i stara szafa" (The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe).

W 1999 roku zdobyła nagrodę Emmy za scenariusz telewizyjny do "Lekcji przed egzelucją" (A Lesson Before Dying). Oryginalny dramat HBO otrzymał także nagrodę Emmy dla wybitnego filmu wyprodukowanego dla telewizji oraz uzyskał pięć innych nominacji. Wśród poprzednich projektów Peacock znalazły się: film telewizyjny dla PBS "Cora Unashamed", adaptacja opowiadania Langstona Hughesa, oraz film fabularny Johna Boormana "Country of My Skull", który miał gorąco przyjętą premierę podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Berlinie.

JOHN ROMANO (Scenarzysta) pracuje obecnie nad dramatem policyjnym dla A&E "The Beast", najnowszym w imponującej kolekcji jego telewizyjnych osiągnięć, rozpoczynającej się od stanowiska redaktora wykonawczego w dziale scenariuszy przy przełomowym serialu "Posterunek przy Hill Street" (Hill Street Blues), za który uzyskał nominację do nagrody Emmy.

Romano był scenarzystą lub producentem wielu seriali, w tym "Prawnicy z Los Angeles" (L.A. Law), "Zdarzyło się jutro" (Early Edition) i "Powrót do Providence" (Providence), a także asystował przy produkcji "Knots Landing", "Ich pięcioro" (Party of Five) i pierwszego sezonu "Brygady ratunkowej" (Third Watch). Ponadto stworzył seriale "Class of '96", "Prawnik z Mahattanu" (Michael Hayes) oraz "Sweet Justice". Za "Sweet Justice" uzyskał drugą nominację do nagrody Emmy, NAACP Image Awards oraz Justice & Media Award z rąk prezydenta Clintona. Był także konsultantem przy produkcji "American Dreams".

Po bardzo udanej współpracy z Francisem Fordem Coppolą i Fredem Fuchsem, gdy Romano napisał i wyprodukował film telewizyjny Erica Robertsa "Mroczny Anioł" (Dark Angel) dla ich Zoetrope Studios, dokonał również adaptacji dla niezależnego fabularnego filmu Coppoli "Trzeci cud" (The Third Miracle). Napisał także scenariusz do komedii braci Coen "Okrucieństwo nie do przyjęcia" (Intolerable Cruelty) i do dramatu "Amerykańska sielanka" (American Pastoral) reżysera Phillipa Noyce'a, będący adaptacją powieści Philipa Rotha, a który ma wejść na ekrany w 2009 roku.

Przed rozpoczęciem kariery w showbusinessie, Romano był profesorem literatury angielskiej na Uniwersytecie Columbia i uzyskał w Yale doktorat w dziedzinie literatury angielskiej porównawczej jako stypendysta Woodrow Wilson. Napisał ponad 100 recenzji literackich dla The New York Times Book Review, Harper's, The New Republic i innych publikacji, s także książkę Dickens and Reality, oraz prowadził liczne wykłady na temat związków między telewizją a naukami humanistycznymi.

W 2000 roku Romano przemawiał przed National Endowment of the Humanities w Waszyngtonie, gdzie jest także członkiem zarządu Center for Arts and Culture. Po 11 września Romano zabierał głos przed komisją House Committee on Foreign Relations, by udzielać konsultacji dla Kongresu na temat roli, jaką film i telewizja mogłyby odegrać w poprawianiu wizerunku USA za granicą.

NICHOLAS SPARKS (Autor powieści) to jeden z najbardziej uwielbianych autorów opowieści na świecie. Mając na swoim koncie siedem bestsellerów z 1. miejsca rankingu New York Times i ponad 50 milion egzemplarzy swoich książek wydrukowanych na całym świecie w ponad 40 językach (w tym 36 milionów egzemplarzy w samej tylko Ameryce Północnej), cieszy się niesłabnącą popularnością.

Sparks napisał jedną ze swoich najlepiej znanych historii, Pamiętnik (The Notebook), w wieku 28 lat. Została ona opublikowana w 1996 roku przez Warner Books. Później przyszły powieści List w butelce (Message in a Bottle, 1998), Jesienna miłość (A Walk to Remember, 1999), Na ratunek (The Rescue, 2000), Na zakręcie (A Bend in the Road, 2001), Noce w Rodanthe (Nights in Rodanthe, 2002), Anioł Stróż (The Guardian, 2003), Ślub (The Wedding, 2003), Prawdziwy cud (True Believer, 2005) oraz jego kontynuacja Od pierwszego wejrzenia (At First Sight, 2005), I wciąż ją kocham (Dear John, 2006) oraz The Choice (2007). Poza tym Sparks opublikował w 2004 roku niebeletrystyczne wspomnienia Trzy tygodnie z moim bratem (Three Weeks With My Brother), których współautorem był jego brat Micah. Wszystkie te tytuły stały się bestsellerami w kraju i za granicą, zaś same tylko I wciąż ją kocham, Prawdziwy cud i Od pierwszego wejrzenia (At First Sight) sprzedano w liczbie ponad miliona egzemplarzy w twardych okładkach.

"Noce w Rodanthe" to czwarta filmowa adaptacja jego książki, po wielce udanych filmach "List w butelce" (Message in a Bottle), "Szkoła uczuć" (A Walk to Remember), które zyskały Sparksowi olbrzymią i wciąż rosnącą liczbę nastoletnich czytelników, oraz "Pamiętnik" (The Notebook), który zarobił ponad 80 milionów dolarów w samych tylko Stanach Zjednoczonych.

Obecnie produkowana jest kinowa wersja I wciąż ją kocham, z Channing Tatum w roli głównej, reżysyserowana przez nominowanego do Oscara® Lasse Hallstroma, której premiera planowana jest na 2009 rok. Sparks wraz rodziną mieszka w Północnej Karolinie.

DENISE DI NOVI (Producent) zadebiutowała jako producent przy kultowej komedii Śmiertelne zauroczenie" (Heathers), za co otrzymała nagrodę Independent Spirit Award za najlepszy pierwszy film fabularny. Rozpoczęła długoletnią współpracę z rewolucyjnym twórcą filmowym Timem Burtonem, w trakcie której wyprodukowała takie zróżnicowane przeboje jak "Edward Nożycoręki" (Edward Scissorhands), "Powrót Batmana" (Batman Returns), "Miasteczko Halloween" (The Nightmare Before Christmas), "Ed Wood" oraz "Jakubek i brzoskwinia olbrzymka" (James and the Giant Peach).

Do jej wczesnych dokonań należą nakręcony w 1994 roku remake "Małych kobietek" (Little Women), a także "Totalna magia" (Practical Magic) i "List w butelce" (Message in a Bottle), filmowe adaptacja powieści Nicholasa Sparksa, ktre obie znalazły się na pierwszym miejscu pod względem ilości sprzedanych biletów w pierwszy weekend wyświetlania.

Jej późniejsze filmowe produkcje obejmują "Szkołę uczuć" (A Walk to Remember), także opartą na powieści Sparksa, oraz "Grzeszną miłość" (Original Sin), "Czego pragnie dziewczyna" (What a Girl Wants), "Mary-Kate i Ashley: Nowy Jork, nowa miłość" (New York Minute), "Kobieta-kot" (Catwoman), "Stowarzyszenie wędrujących dżinsów" (The Sisterhood of the Traveling Pants), " Lucky you - Pokerowy blef" (Lucky You) Curtisa Hansona i niedawną premierę "Stowarzyszenie wędrujących dżinsów 2" (The Sisterhood of the Traveling Pants 2), w której spotkały się gwiazdy pierwszej części, by ukazać nowy rozdział życia czterech lubianych przyjaciółek.

Oprócz pracy przy filmach fabularnych Di Novi zajęła się także produkcją telewizyjną. Była producentem wykonawczym przy długofalowych projektach "Gwiazdka Eloizy" (Eloise at Christmastime), "Eloize z hotelu Plaza" (Eloise at the Plaza) i "The '70s", jak również znakomicie przyjętym przez krytykę serialu "Bez pardonu" (The District).

Di Novi rozpoczynała od dziennikarstwa, awansując od fukcji adiustatora w National Observer (tygodnika Dow Jones) do stałej autorki w "Canada AM" w Toronto. Przeniósłszy się do branży filmowej, zaczęła karierę jako wydawca programu. W 1980 roku zaczęła kierować wytwórnią filmową Film Plan z siedzibą w Montrealu, pełniąc różne funkcje przy produkcji dziewięciu najważniejszych premier studia, w tym "Scanners" i "Wideodrom" (Videodrome). W 1983 roku studio Film Plan przeniosło się do Los Angeles i połączyło z Film Packages Arnolda Kopelsona.

Di Novi dołączyła następnie do New World Pictures jako wiceprezes wykonawczy ds. produkcji, co później przekształciło się w ogólną funkcję niezależnego producenta. W latach 1989-1992 kierowała Tim Burton Productions, gdzie wyprodukowała kilka z najbardziej udanych filmów tego reżysera. W 1993 roku założyła własną firmę producencką, Di Novi Pictures, przy Columbia Pictures.

Di Novi pracuje obecnie przy produkcjach dla Warner Bros. Pictures. Ma aktualne kilka projektów na różnych etapach realizacji, w tym "The Illustrated Man" reżyserowany przez Zacka Snydera, oparty na zbiorze opowiadań Raya Bradbury'ego; historię miłosną "Last Summer of You and Me", opartą na książce Ann Brashares, "The Jetsons" według scenariusza i w reżyserii Roberta Rodrigueza, oraz "Larklight", film oparty na powieści Philipa Reeve'a.

DOUG CLAYBOURNE (Producent wykonawczy) niedawno pracował jako producent wykonawczy przy gorąco przyjętym filmie "Daleka Północ" (North Country), dramacie opartym na prawdziwych wydarzeniach, za który jego gwiazdy Charlize Theron i Frances McDormand otrzymali nominacje do Oscara®.

Claybourne wkroczył do branży filmowej mając doświadczenie w reklamie i kierownictwie artystycznym. Po dwóch latach studiów podyplomowych w Art Center College of Design w Los Angeles zajął się filmem, ale potrzeba było sześciomiesięcznej pracy jako asystujący kierownik artystyczny w czasopiśmie The City of San Francisco i współpracy z jego właścicielem, Francisem Fordem Coppolą, żeby przekonać Claybourne'a, by oficjalnie dokonał zmiany w karierze.

Na początku 1976 roku, w trakcie pierwszego semestru w szkole filmowej, Claybourne zaproponował, że będzie pracował dla Coppoli za darmo przez osiem tygodni, żeby dowiedzieć się, czy branża filmowa to coś, czym chce się zajmować. Filmem, przy którym pracował, był "Czas Apokalipsy" (Apocalypse Now), a osiem tygodni zmieniło się w trzy i pół roku. Relacje Claybourne'a z jego mentorem Coppolą oraz Zoetrope Studios trwały dalej, gdy pracował przy "Czarnym rumaku" (The Black Stallion) jako drugi reżyser, przy "Sztukmistrzu" (The Escape Artist) jako producent, "Powrocie czarnego rumaka" (The Black Stallion Returns) jako producent i drugi reżyser; "Rumble Fish" jako producent, "Peggy Sue wyszła za mąż" (Peggy Sue Got Married) jako drugi reżyser oraz przy "Jacku" jako producent wykonawczy. Relacje z Zoetrope przyniosły także nagrodę Emmy w 1992 roku oraz nagrodzony ACE Award film dokumentalny "Serca ciemności" (Hearts of Darkness: A Filmmaker's Apocalypse), który Claybourne stworzył wraz z George'em Zaloomem i przy którym był producentem wykonawczym razem ze swoim długoletnim współpracownikiem Fredem Roosem.

W 1998 roku Claybourne ukończył "Maskę Zorro" (The Mask of Zorro), nominowaną do dwóch Złotych Globów - dla najlepszego filmu i dla najlepszego aktora dla Antonio Banderasa.

Na planie "Legendy o Billie Jean" (The Legend of Billie Jean) Claybourne poznał filmowca Roba Cohena, co zaowocowało producencką współpracą przy trzech obrazach Taft/Barish Company: "Szybcy i wściekli" (The Fast and the Furious) w reżyserii Cohena, "Światłość dnia" (Light of Day) oraz "Wąż i tęcza" (The Serpent and the Rainbow). W 2003 roku Claybourne był producentem wykonawczym swojego 23. dzieła fabularnego, familijnego filmu przygodowego "Duma: podróż do domu" (Duma), w reżyserii Carroll Ballard, kręconego w ponad 60 plenerach w Południowej Afryce.

Ponadto Claybourne czynnie uczestniczy w rozwijaniu projektów dla swojej własnej firmy producenckiej Poetry & Pictures Inc., jednocześnie realizując swoje pasje jako poeta i malarz-akwarelista. Opublikował tomik poezji One Hundred Love Sonnets and One Sad Poem.

ALISON GREENSPAN (Producent wykonawczy), będąc prezesem Di Novi Pictures, niedawno pracowała jako producent wykonawczy przy dramacie "Stowarzyszenie wędrujących dżinsów 2" (The Sisterhood of the Traveling Pants 2). Wcześniejszej Greenspan była producentem wykonawczym przy filmach fabularnych: "Mary-Kate i Ashley: Nowy Jork, nowa miłość" (New York Minute), "Kobieta-kot" (Catwoman), "Czego pragnie dziewczyna" (What a Girl Wants); oraz telewizyjnych: "Eloize z hotelu Plaza" (Eloise at the Plaza) i "Gwiazdka Eloizy" (Eloise at Christmastime) dla ABC. Pomagała przy realizacji romantycznego dramatu "Szkoła uczuć" (A Walk to Remember), a także scenariusza do filmu z 2005 roku "Stowarzyszenie wędrujących dżinsów" (The Sisterhood of the Traveling Pants), przy którym także była producentem wykonawczym.

Greenspan rozpoczęła karierę dwuletnią pracą w Creative Artists Agency, później zaś przez trzy lata była kierownikiem kreatywnym w ImageMovers, firmie producenckiej Roberta Zemeckisa i Jacka Rapkego. W 1999 roku dołączyła do Di Novi Pictures jako wceprezes ds. rozwoju.

Greenspan ukończyła z wyróżnieniem studia na Uniwersytecie Pennsylwania w 1994 roku. W trakcie studiów przez cztery lata występowała, pisała scenariusze i reżyserowała w żeńskiej studenckiej trupie komediowej Bloomers. Najbliższe projekty producenckie Greenspan obejmują film "The Jetsons", który wyreżyseruje Robert Rodriguez, oraz "Ramona", oparty na bestsellerowej serii powieści pióra Beverly Cleary; oba filmy są obecnie w fazie przygotowań do produkcji.

DANA GOLDBERG (Producent wykonawczy) jest prezesem ds. produkcji w Village Roadshow Pictures. Od czasu dołączenia do tej firmy w 1998 roku Goldberg była zaangażowana w cały szeroki wachlarz projektów Village Roadshow Pictures, w tym "Ocean's Eleven: ryzykowna gra" (Ocean's Eleven) i jego kontynuacje, trylogię "Matrix" (The Matrix), "Dzień próby" (Training Day), "Rzeka tajemnic" (Mystic River), "Miss Agent" (Miss Congeniality), "Z ust do ust" (Rumor Has It...) oraz "Charlie i fabryka czekolady" (Charlie and the Chocolate Factory). Pracowała również jako producent wykonawczy kinowego przeboju "Jestem legendą" (I Am Legend) w Willem Smithem w roli głównej, dramatu "Odważna" (The Brave One) z Jodie Foster, w reżyserii Neila Jordana, nagrodzonym Oscarem® animowanym filmie fabularnym "Happy Feet - tupot małych stóp" (Happy Feet) w reżyserii George'a Millera i z głosami Elijaha Wooda, Robina Williamsa, Brittany Murphy, Nicole Kidman i Hugh Jackmana, "Dom nad jeziorem" (The Lake House) z Keanu Reevesem i Sandrą Bullock; "Diukowie hazardu" (The Dukes of Hazzard) z Johnnym Knoxville'em i Seannem Williamem Scottem, oraz "Złodziej życia" (Taking Lives) z Angeliną Jolie w roli głównej. Nim Goldberg dołączyła do Village Roadshow Pictures, przez trzy lata pracowała z Barrym Levinsonem i Paulaą Weinstein w Baltimore/Spring Creek Pictures, gdzie była wiceprezesem ds. produkcji. Karierę w showbusinessie zaczynała jako asystentka w Hollywood Pictures.

BRUCE BERMAN (Producent wykonawczy) jest prezesem i dyrektorem naczelnym Village Roadshow Pictures. W ciągu 2008 roku firma będzie wpółproducentem, we współpracy z Warner Bros., 65 filmów fabularnych, z których wszystkie będą dystrybuowane na świecie przez Warner Bros. Pictures, zaś na wybranych terytoriach przez Village Roadshow Pictures.

Wśród pierwszych filmów wyprodukowanych w ramach tego partnerstwa znalazły się takie przeboje, jak "Totalna magia" (Practical Magic) z Sandrą Bullock i Nicole Kidman, "Depresja gangstera" (Analyze This) z aktorskim duetem Roberta De Niro i Billy'ego Crystala, "Matrix" (The Matrix) z Keanu Reevesem i Laurence'em Fishburne'em, "Złoto pustyni" (Three Kings) z George'em Clooneyem w roli głównej; "Kosmiczni kowboje" (Space Cowboys) w reżyserii i z główną rolą zagraną przez Clinta Eastwooda, oraz "Miss Agent" (Miss Congeniality) z Sandrą Bullock i Benjaminem Brattem.

W barwach Village Roadshow Pictures Berman pracował następnie jako producent wykonawczy przy tak zróżnicowanych i udanych filmach jak "Dzień próby (Training Day), za który Denzel Washington zdobył Nagrodę Akademii®, "Ocean's Eleven: ryzykowna gra" (Ocean's Eleven) z rolami George'a Clooneya, Brada Pitta i Julii Roberts; jego dalsze części "Ocean's Twelve: Dogrywka" (Ocean's Twelve) i "Ocean's 13" (Ocean's Thirteen), "Dwa tygodnie na miłość" (Two Weeks' Notice) z aktorskim duetem Sandry Bullock i Hugh Granta, "Rzeka tajemnic" (Mystic River) z Seanem Pennrm i Timem Robbinsem w kreacjach uhonorowanych Oscarami®, druga i trzecia część trylogii "Matrix" (The Matrix) - "Matrix Reaktywacja" (The Matrix Reloaded) i "Matrix Rewolucje" (The Matrix Revolutions), "Charlie i fabryk czekolady" (Charlie and the Chocolate Factory) Tima Burtona z Johnnym Deppem w roli głównej; nagrodzona Oscarem® animowana komedia przygodowa "Happy Feet - tupot małych stóp" (Happy Feet), "Odważna" (The Brave One) Neila Jordana z Jodie Foster w roli głównej, przebój "Jestem legendą" (I Am Legend) z Willem Smithem oraz najnowszy "Dorwać Smarta" (Get Smart) ze Steve'em Carellem i Anne Hathaway.

Nadchodzące projekty Village Roadshow obejmują komedię "Yes Man" z Jimem Carreyem w roli głównej oraz "Gran Torino" w reżyserii i z główną rolą Clinta Eastwooda.

Berman rozpoczął karierę w przemyśle filmowym od pracy z Jackiem Valentim w MPAA, jednocześnie studiując prawo w Georgetown Law School w Waszyngtonie. Po uzyskaniu dyplomu prawnika w 1978 roku znalazł pracę w Casablanca Films. Przeniósł się do Universalu i stopniowo awansował do funkcji wiceprezesa w 1982 roku.

W 1984 roku Berman dołączył do Warner Bros. jako wiceprezes ds. produkcji, a cztery lata później awansował na stanowisko starszego wiceprezesa ds. produkcji. We wrześniu 1989 został mianowany prezesem ds. produkcji kinowej, a w 1991 roku prezesem ds. światowej produkcji kinowej, która to funkcję pełnił do maja 1996 roku. Pod jego kierownictwem Warner Bros. Pictures wyprodukował i rozpowszechnił takie filmy jak "Uznany za niewinnego" (Presumed Innocent), "Chłopcy z ferajny" (GoodFellas), "Robin Hood, książę złodziei" (Robin Hood: Prince of Thieves), nagrodzony Oscarem® dla najlepszego filmu "Wożąc Miss Daisy" (Driving Miss Daisy), "Batman Forever", "Liberator" (Under Siege), "Malcolm X", "Bodyguard" (The Bodyguard), "JFK", "Ścigany" (The Fugitive), "Dave", "W sieci" (Disclosure), "Raport Pelikana" (The Pelican Brief), "Epidemia" (Outbreak), "Klient" (The Client), "Czas zabijania" (A Time to Kill) oraz "Twister".

W maju 1996 roku Berman założył Plan B Entertainment, niezależną wytwórnię filmową przy Warner Bros. Pictures. W lutym 1998 roku został mianowany prezesem i dyrektorem naczelnym Village Roadshow Pictures.

AFFONSO BEATO, A.S.C., A.B.C. (Operator) to nagradzany i cieszący się międzynarodowym uznaniem operator, którego kariera obejmuje niemal 40 lat. Wśród jego najnowszych projektów znalazły się: "Miłość w czasach zarazy" (Love in the Time of Cholera) dla reżysera Mike'a Newella, "Królowa" (The Queen) dla Stephena Frearsa, "Dark Water - Fatum" (Dark Water) dla Waltera Sallesa, "Wojna pokus" (The Fighting Temptations) dla Jonathana Lynna oraz "Ghost World" dla Terry'ego Zwigoffa.

Beato stale współpracuje z cenionym hiszpańskim reżyserem Pedro Almodóvarem. W 2000 roku jego zdjęcia do nagrodzonego Oscarem® filmu Almodóvara "Wszystko o mojej matce" (Todo Sobre Mi Madre) przyniosły mu nagrodę Goyi, najbardzej prestiżowe hiszpańskie wyróżnienie filmowe, a także nominację od Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Cameraimage. Wcześniej obaj współpracowali ze sobą przy "Drżącym ciele" (Carne trémula) oraz "Kwiecie mego sekretu" (La Flor de mi secreto).

Beato często współpracuje też z reżyserem Jimem McBride'em, czego najbardziej znanym rezultatem były filmy "Wielki luz" (The Big Easy), "Wielkie kule ognia" (Great Balls of Fire) i "Szachownica flamandzka" [aka "Śmiertelny ruch / Pod warstwą farby / Tajemnica flamandzkiego płótna"] (Uncovered). Wśród jego pozostałych filmów znalazły się: "Kropka nad i" (Dot the I) Matthewa Parkhilla, "Szkoł stwardess" (View From the Top) Bruno Barreto, "Cena sławy" (Price of Glory), "Cinco Dias, Cinco Noites" (za który został nagrodzony za najlepsze zdjęcia na Festiwalu Filmowym Gramado), "Mul e Uma" (za który otrzymał nagrodę za najlepsze zdjęcia na Brazilia Festival of Cinema), "Orfeu" i "Antônio das Mortes", które zdobyły Nagrodę Jury na Festiwalu Filmowym w Cannes.

Do jego filmów dla telewizji należą "Chorał" (Plainsong), "Umrzeć o północy" (Dead by Midnight), "Wakacje gangstera" (Pronto), "Ostatni przyjaciel" (The IRA Informant) i "Niewłaściwy facet" (The Wrong Man). Urodzony w Brazylii Beato jest wielojęzyczny i pracuje na całym świecie. Pełnił szereg funkcji w Brazylijskiej Państwej Agencji Filmowej, zaś od 1977 roku jest prezesem Latin American Film Project mającego siedzibę w USA.

PATRIZIA VON BRANDENSTEIN (Scenograf) pracuje obecnie nad dramatem historycznym "The Last Station", reżyserowanym przez Michaela Hoffmana, dla którego zaprojektowała w 2002 roku "Klub Imperatora" (The Emperor's Club).

Swoją karierę w branży filmowej rozpoczęła w 1972 roku debiutem jako dekorator wnętrz przy wysoko ocenionym dramacie "Kandydat" (The Candidate), a następnie pracowała zarówno jako scenograf jak i kostiumograf przy filmach takich, jak m.in. "Między wersami" (Between the Lines) i "Gorączka sobotniej nocy" (Saturday Night Fever). Współpraca z mężem i scenografem Stuartem Wurtzelem przy "Ulicy Hester" (Hester Street) Joan Micklin Silver, opowieści i imigrantach z przełomu wieków, pomogła von Brandenstein wkroczyć w dziedzinę scenografii. Wkrótce projektowała dekoracje do tak różnych filmów jak komedia dla nastolatków "Uciekać" (Breaking Away) i bogate kostiumowe dzieło Milosa Formana "Ragtime", za które była współnominowana do Oscara® za scenografię.

Von Brandenstein zdobyła Nagrodę Akademii® za swoje barwne i drobiazgowe ukazanie czasów Mozarta w "Amadeuszu" (Amadeus), drugim filmie powstałym we współpracy z Formanem.

Pod koniec lat 80. XX w. była już doświadczonym scenografem, nadzorowała i projektowała znaczną część wizualnej strony swoich filmów. Wśród jej znaczących projetów znalazł się poruszający "Heartland" osadzony na dawnym Dzikim Zachodzie. Pracowała z reżyserem Mike'em Nicholsem przy "Silkwood", "Pracującej dziewczynie" (Working Girl) i "Pocztówkach znad krawędzi" (Postcards from the Edge). Von Brandenstein otrzymała trzecią nominację do Oscara® za film Briana De Palmy "Nietykalni" (The Untouchables), a później odniosła znaczący sukces przy musicalu o nastolatkach "Rytm ulicy" (Beat Street), komedii z wyższych sfer "Szósty stopień oddalenia" (Six Degrees of Separation) oraz powrocie na Dziki Zachód filmem "Szybcy i martwi" (The Quick and the Dead). Jej inne produkcje obejmują filmy "A Chorus Line", "Billy Bathgate", "Sneakers", "Cudotwórca" (Leap of Faith), "W słusznej sprawie" (Just Cause), "Skandalista Larry Flynt" (The People vs. Larry Flynt) oraz "Kod Merkury" (Mercury Rising), a także "Prosty plan" (A Simple Plan), "Człowiek z księżyca" (Man on the Moon), "Shaft", "Zimne dranie" (The Ice Harvest), "Wszyscy ludzie króla" (All the King's Men) i "Duchy Goyi" (Goya's Ghost).

BRIAN A. KATES (Montażysta) przy "Nocach w Rodanthe" ponownie spotyka się z George'em C. Wolfe'em. Obaj współpracowali poprzednio przy uhonorowanym nagrodą Emmy dramacie Wolfe'a dla HBO "Lackawanna Blues", za który Kates otrzymał w 2006 roku nagrodę Eddie od American Cinema Editors.

Praca Katesa jako montażysty obejmuje nominowany do Oscara® film "Rodzina Savage" (The Savages) dla scenarzystki i reżysera Tamary Jenkins, z Laurą Linney i Philipem Seymourem Hoffmanem w rolach głównych, "Shortbus" dla reżysera Johna Camerona Mitchella, "Zły dotyk" (The Woodsman) dla reżyser Nicole Kassell, nominowany do nagrody Emmy "Projekt Laramie" (The Laramie Project) dla reżysera Moisésa Kaufmana, dokument "Jails, Hospitals & Hip-Hop" dla reżyserów Danny'ego Hocha i Marka Benjamina, oraz "Trik" (Trick) dla reżysera Jima Falla. Był też współmontażystą z Jonathanem Caouette'em przy prezłomowym filmie dokumentalnym "Tarnation", który został obwołany najlepszym filmem niefabularnym przez National Society of Film Critics. Obecnie montuje "Taking Chance" Rossa Katza z Kevinem Baconem w roli głównej. Kates dorastał w Teaneck w stanie New Jersey, a mieszka w Nowym Jorku. Studiował produkcję filmową oraz judaistykę na Uniwersytecie Nowego Jorku.

JEANINE TESORI (Kompozytorka muzyki) skomponowała trzy nominowane do nagrody Tony partytury dla Broadwayu: do "Wieczoru Trzech Króli" wystawionego w Lincoln Center, "Thoroughly Modern Millie" (słowa: Dick Scanlan) oraz "Caroline, or Change" (słowa: Tony Kushner). Inscenizacja "Caroline, or Change" w National Theatre w Londynie otrzymała nagrodę Olivier Award dla najlepszego nowego musicalu.

Jej pierwszy musical, "Violet," napisany wraz z Brianem Crawleyem, otrzymał nagrodę New York Drama Critics Circle Award. Tesori zdobyła też nagrody Drama Desk i Obie oraz została wymieniona przez ASCAP jako pierwsza kobieta-kompozytor, której dwa musicale były grane na Broadwayu w tym samym czasie. Skomponowała muzykę do "Matki Courage", przetłumaczonej przez Tony'ego Kushnera, dla The New York Shakespeare Festival. Jej muzyska filmowa obejmuje "Winds of Change", "Show biznes: droga na Broadway" (ShowBusiness: The Road to Broadway) oraz "Wrestling With Angels". Skomponowała piosenki do filmu "Shrek 3" (Shrek the Third) i do edycji DVD disneyowskich filmów "Mulan II", "Lilo i Stitch 2" (Lilo and Stitch 2) oraz "Mała Syrenka: Dzieciństwo Ariel" (The Little Mermaid: Ariel's Beginning). Tesori, absolwentka Barnard College, jest żoną dyrygenta i muzyka Michaela Raftera.