Adam (2009)

Max Mayer jest rodowitym nowojorczykiem i umieścił akcję filmu na Manhattanie. Wydawałoby się, że to klasyczna historia o chłopaku, który zakochuje się w swojej sąsiadce. Tyle, że chłopak jest dość nietypowy… Chcąc stworzyć postać z krwi i kości Max dużo czytał o zespole Aspergera. Dowiedział się między innymi tego, że dotknięci nim ludzie są bardzo szczerzy i walą prosto z mostu, bo nie przejmują się tym co wypada, a co nie. Naukowcy podejrzewają, że wiele „wielkich umysłów” było dotkniętych tym zaburzeniem – między innymi Albert Einstein, Amadeusz Mozart, Izaak Newton czy James Joyce.

Część osób cierpiących na zespół Aspergera czuje się odizolowana, ale wielu ludzi w ogóle nie traktuje tej przypadłości jako ograniczenie. Jak wspomina reżyser : „Byłem na kilku spotkaniach grup wsparcia dla „Aspergerczyków”. Widziałem tam różnych ludzi, których łączyło jedno – nie potrafili odczytać emocji z twarzy czy gestów. Mają szalenie utrudnione kontakty z innymi, a jednocześnie wielu z nich może się pochwalić wysokim ilorazem inteligencji.”

Właśnie takiego Adama wymyślił Mayer – bardzo błyskotliwego, samodzielnego, ale nie posiadającego życia uczuciowego. To się zmienia, gdy jego sąsiadką zostaje Beth. „Adam jest fajnym facetem. Fascynują go astronomia i teatr. Jakoś funkcjonuje, tyle że raczej nie utrzymuje kontaktu z innymi ludźmi. Gdy poznaje Beth uświadamia sobie, że nie można iść przez życie bez kogoś bliskiego u boku.” – mówi Mayer.

Reżyser postanowił, że Beth musi być kompletnym przeciwieństwem Adama – otwartą, uczuciową dziewczyną prowadzącą bujne życie towarzyskie i wierzącą w prawdziwą miłość. Nowy sąsiad zwraca jej uwagę, bo jest przystojny. Gdy poznają się bliżej, Beth ze zdziwieniem odkrywa, że ekstrencyzm Adama ją fascynuje, a chłopak wzbudza w niej uczucia jakich nie wzbudzał nikt innych.

„Poznając Adama, Beth nie ma pojęcia, że cierpi on na zespół Aspergera. Chłopak wpada jej w oko, potem okazuje się, że to coś poważnego. Kiedy Beth w końcu dowiaduje się o zaburzeniu Adama, zależy jej na chłopaku na tyle, że to tylko kolejna informacja na jego temat. Początkowy pociąg fizyczny przekształca się w prawdziwe uczucie, którego tak brakowało Beth. Przy Adamie zaznaje tego, czego nie miała w poprzednich związkach.” – mówi Mayer.

Spotkanie Adama i Beth to starcie dwóch różnych osobowości. Oboje wiele się od siebie uczą. „Beth jest dla Adama specem od relacji międzyludzkich. Chłopak uczy się od niej jak żyć z innymi ludźmi. Sam pokazuje jej jak być szczerym i akceptować się takim, jak się jest.” – mówi Mayer.

Leslie Urdang, która wielokrotnie pracowała z Mayerem w teatrze, była zachwycona scenariuszem. Porozumiała się z Deanem Vanechem (wspólnikiem z Olympus Productions) i Mirandą de Pencier (producentką kina niezależnego). „Wszyscy troje chcieliśmy wyprodukować ten film. Urzekła nas nietypowa historia miłosna, która opowiada nie tylko o miłości, ale w ogóle o kontaktach międzyludzkich. Znam Maxa od wielu lat. Ma złote serce, które przelał na papier.” – mówi Urdang.

Jak dodaje de Pencier : „To historia o miłości, komunikacji międzyludzkiej i uprzedzeniach. O tym, że wszyscy szukamy miłości, mimo że ciężko nawiązać relacje z innymi. To ciepły, wzruszający i zabawny film.”

Adam to tajemniczy, niewinny chłopak, którego cechą charakterystyczną jest rozbrajająca szczerość. To wspaniała postać, która dołączy do kanonu postaci filmowych cierpiących na autyzm – takich jak Raymond z „Rain Mana” czy ogrodnik z „Wystarczy być”. Adama różni to, że jest bohaterem komedii romantycznej, czyli gatunku który raczej nie opowiada o ludziach cierpiących na takie zaburzenia jak autyzm.

Historia Adama jest wzruszająca, a jednocześnie zabawna. Odtwórca głównej roli musiał być szczególnym aktorem – przystojnym, nie bojącym się wyzwań i pokazywania trudnych emocji. Max Mayer zwrócił uwagę na Hugh Dancy’ego – Brytyjczyka znanego z „Wyznań zakupoholiczki” i „Rozważnych i romantycznych: Klubu miłośników Jane Austen”.

„Hugh to bystry facet. Widać to już na pierwszy rzut oka, a inteligencja to jedna z naczelnych cech Adama. Do tej roli potrzebowałem kogoś, kto potrafi oddać trudne emocje bez przesadnej ekspresji. Hugh był idealny. Ma złożoną osobowość i jest ciekawy świata; świetnie rozumiał Adama.” – mówi Mayer.

Atutem Dancy’ego okazała się także odwaga : „Zadzwonił do mnie po przeczytaniu scenariusza. Powiedział, że chętnie przyjmuje role, które są wyzwaniem, a zagranie Adama pomogłoby mu rozwinąć się aktorsko.” – dodaje reżyser.

Producentka Leslie Urdang dostrzegła w Dancym coś, co mogła zauważyć tylko kobieta : „To czuły, wrażliwy i ciepły facet. Stworzony do roli w naszej komedii romantycznej. Do tego przystojny i czarujący – nie dziwne, że Beth straciła dla Adama głowę!”

„Ta rola wymaga od aktora całkowitego otworzenia się i emocjonalnego obnażenia. Hugh świetnie się spisał.” – dodaje producentka, Miranda de Pencier.

Dancy zapragnął zagrać tytułową rolę już po kilku przeczytanych stronach scenariusza: „Adam to fascynująca i tajemnicza postać. Jest człowiekiem z krwi i kości, a jednocześnie na tyle nietypowym, że niełatwo oddać jego dziwactwa. W scenariuszu Maxa ujęło mnie przede wszystkim to, że nie przedstawił głównego bohatera jako ciekawostki medycznej. Adam to zwykły człowiek – ma swoje wady, zalety i problemy. A przede wszystkim spotyka go najlepsze, co może nas w życiu spotkać – miłość.”

Hugh musiał się przygotować do tej roli : „Nie miałem pojęcia czym jest zespół Aspergera. Teraz moja wiedza na ten temat jest znacznie większa. Zrozumiałem jak niewiele wiemy o tym zaburzeniu.”

Dancy dużo czytał, szperał w Internecie i konsultował się z Mayerem, który również zgłębił temat. Poza tym spotkał się z kilkoma „Aspergerczykami”. „Jestem im bardzo wdzięczny za te spotkania. Cenię sobie zarówno rozmowy jak i możliwość poobserwowania osób dotkniętych zespołem Aspergera” – mówi aktor.

Zagranie Adama było wyzwaniem, któremu nie łatwo było podołać. „Przygotowania do roli polegały głównie na samodzielnej pracy. Musiałem wypracować nietypowe reakcje na zwykłe, spotykające nas co dzień, sytuacje. Aktor wciąż wchodzi w relacje z innymi, a Adam nie! To było rozwijające doświadczenie. Podjąłem ryzyko, które się opłaciło.” – mówi Dancy.

Aktor przyznaje też, że zżył się z Adamem : „To ujmujący facet. Szczery, prawdziwy. Zawsze mówi co myśli; nikogo nie gra, nie kłamie. Nie przejmuje się konwenansami, bo nie wie czym one są. To prowadzi do zabawnych sytuacji, ale ani razu nie zobaczycie w tym filmie żartu na siłę. Obaj z Maxem uznaliśmy, że nie należy silić się na dowcipy.”

Twórcy zadawali sobie pytanie, czy ktoś taki jak Adam naprawdę zakochałby się w Beth. Dancy twierdzi, że to zależy jak definiujemy miłość : „Być może Adam nie poczuł motylków w brzuchu, ale Beth przewróciła jego życie do góry nogami. Dla mnie ten film to opowieść o dwojgu ludzi próbujących znaleźć miłość w Nowym Jorku. A Adam na pewno nie zastanawiałby się czy ta historia jest realistyczna – zakochanie to dla niego zupełnie co innego niż dla nas!”

Beth wprowadza się do budynku Adama niedługo po tym, jak umiera ojciec chłopaka. Niespodziewanie pojawia się między nimi chemia. Tajemniczy, inteligentny i inny niż wszyscy facet bardzo pociąga Beth. Jest uroczy i szczery; nikogo nie udaje i nie próbuje zaciągnąć jej do łóżka, tak jak robili to inni mężczyźni. Nie ma takiego drugiego jak on. To oznacza, że wszystko co Beth wie o miłości i randkowaniu na nic jej się nie przyda.

Adam i Beth uzupełniają się. Są jak Ying i Yang. Ona jest nauczycielką i aspirującą pisarką – ma wielu znajomych, jest uczuciowa i zżyta z rodziną. Ma też swoje problemy – nie potrafi zaufać.

Odtwórczyni roli Beth musiała być kobietą niezależną, a jednocześnie potrafiącą oddać to, że bohaterka traci głowę dla Adama. Mayer wiedział, że Rose jest idealna, kiedy na castingu odegrała jedną ze scen z już obsadzonym w roli tytułowej Hugh Dancym.

„Rose jest podobna do Beth. To piękna dziewczyna o sporym talencie komediowym. Rola całkowicie ją pochłonęła. W trakcie zdjęć zadawała mnóstwo pytań..” – mówi reżyser.

Jak dodaje Leslie Urdang : „To śliczna dziewczyna. Gdy tylko ją zobaczyłam wiedziałam, że ktoś taki jak ona zakochałby się w Adamie.”

Aktorka zachwyciła się scenariuszem już po pierwszym przeczytaniu : „To ciepła, wzruszająca historia miłosna, której bohaterowie są nietypowi. Uwielbiam komedie romantyczne. Ta jest inna. Urzekło mnie to, że Max znalazł idealną równowagę między tym co powinno w filmie bawić, a tym co wzruszać.”

Rose doskonale rozumie dlaczego Beth zakochała się w tak nietypowym mężczyźnie jak Adam : „Jest elegancką kobietą z Upper East Side, ale nie jest zarozumiała i sztywna. Nie ocenia, jest otwarta na nowe doświadczenia i ciekawa świata. Dzięki temu nawiązuje relację z Adamem.”

W przygotowaniach do roli pomogło aktorce to, że zna kogoś z zespołem Aspergera : „Przyjaciel rodziny cierpi na to zaburzenie. Mam wrażenie, że coraz więcej ludzi jest nim dotkniętych. W Beth spodobało mi się to, że kiedy dowiedziała się o tym, że Adam ma zespół Aspergera w ogóle jej to nie zniechęciło. Była nim tak zafascynowana, że absolutnie się tym nie przejęła.”

Rose i Hugh świetnie się dogadywali na planie : „Rewelacyjnie nam się ze sobą pracowało. Jestem pod wielkim wrażeniem tego, jak Hugh zagrał. Całkowicie wczuł się w rolę. Aktorstwo opiera się na interakcji. Podczas gry reagujemy na grę kolegów. Osoby z zespołem Aspergera nie wiedzą czym jest mowa ciała i gesty. Podziwiam Hugh; świetnie się spisał.”

Wiele scen zapadło aktorce w pamięć: „Uwielbiam tę, w której Beth i Adam wpadają na rodziców Beth w teatrze. Adam zaczyna opowiadać o historii teatru i wszyscy są zaskoczeni tym ile gada. Film jest pełen scen, w których Adam jest po prostu Adamem, a Beth próbuje zapanować nad sytuacją.”

Aktorkę wzruszyło przede wszystkim uczucie jakie narodziło się między bohaterami: „Adam kompletnie zmienił życie Beth. Nadał mu sens. Dzięki Adamowi dziewczyna odważyła się na szczerość. Ich związek nie jest idealny, dostarcza zarówno radości jak i smutku, ale dla obojga jest niezwykle ważnym doświadczeniem.”

W roli rodziców Beth zobaczymy Petera Gallaghera i Amy Irving. Mayer współpracował z nimi w teatrze. „Pisząc scenariusz myślałem o Peterze w roli Marty’ego. A Amy widziałem niedawno w sztuce o Elizabeth Bishop i zrobiła na mnie tak duże wrażenie, że zaproponowałem jej rolę Rebeki. Bardzo się cieszę, że oboje zgodzili się zagrać w moim filmie.” – mówi reżyser.

Jak dodaje Rose Byrne: „Wspaniale pracowało mi się z Peterem i Amy. To fantastyczni aktorzy. Peter idealnie wypadł w roli dominującego ojca, a Amy ma w sobie wiele gracji i matczynej miłości. Oglądają film nie trudno uwierzyć w łączące ich więzy krwi i trudną miłość między rodzicami, a córką. Na pierwszy rzut oka widać też, że Beth podziwia rodziców i jest owocem ich miłości.”

„Adam” to nie jest zwykła komedia romantyczna. To NOWOJORSKA komedia romantyczna. Dla Mayera ważne było pokazanie miasta zarówno oczami większości ludzi, jak i oczami Adama. Inny jest Nowy Jork Beth, a inny Nowy Jork Adama.

„Wychowywałem się w Nowym Jorku i dobrze wiem, że jeśli chce się umieścić w nim akcję filmu, to miasto staje się jednym z bohaterów. Dodatkowym wyzwaniem było pokazanie Nowego Jorku oczami kogoś takiego jak Adam.” – mówi reżyser.

Aby osiągnąć zamierzony efekt Mayer zaprosił do współpracy Seamusa Tierneya (zdjęcia) i Tamar Gadish (scenografia). „Trzy czwarte pracy nad tym filmem polegało na ścisłej współpracy z Hugh i Rose, a także Tamar i Seamusem, którzy zadbali o odpowiednie światło, scenografię i otoczenie.” – mówi Mayer.

Twórcy filmu przyznają, że czerpali z miasta inspirację. „Niełatwo kręcić w Nowym Jorku zimą, ale atmosfera miasta jest nie do opisania. Po prostu niezwykła.” – mówi Leslie Urdang.

„Największym wyzwaniem było pokazanie niezwykłego spotkania Adama i Beth, a przede wszystkim tego, jak zmienia ono ich życie i dosłownie stawia je na głowie. Związek głównych bohaterów dostarcza śmiechu, ale i wzruszeń. Widzowie na pewno przypomną sobie własne perypetie miłosne.” – dodaje producentka.

Zespół Aspergera, syndrom Aspergera (ang. Asperger's Syndrome, AS) – całościowe zaburzenie rozwoju mieszczące się w spektrum autyzmu.

Zaburzenie to obejmuje przede wszystkim upośledzenie umiejętności społecznych, trudności w akceptowaniu zmian, ograniczoną elastyczność myślenia przy braku upośledzenia umysłowego oraz szczególnie pochłaniające, obsesyjne zainteresowania, natomiast rozwój mowy oraz rozwój poznawczy przebiega bardziej prawidłowo w porównaniu do autyzmu dziecięcego. Głównymi kryteriami różnicującymi ZA od autyzmu głębokiego są: brak opóźnienia rozwoju mowy i innych istotnych jej zaburzeń uniemożliwiających logiczną komunikację, prawidłowy rozwój poznawczy.

Ludzie z tym zaburzeniem przypominają osoby z autyzmem dziecięcym pod tym względem, że od wczesnego dzieciństwa występuje u nich ten sam rodzaj upośledzeń (jednak w dużo łagodniejszej postaci). W stosunku do głębokiego autyzmu wyróżniają się o wiele bardziej prawidłowym rozwojem mowy i lepszą adaptacją społeczną, zaś z powodu swych niezwykłych zainteresowań łagodniejsze przypadki częściej uchodzą za ekscentryków niż ludzi o zaburzonej osobowości.

Ludzie ci mają często specyficzne, wąskie oraz bardzo wciągające, a nieraz ekscentryczne i obsesyjne zainteresowania, jednocześnie wykazując brak należytego zainteresowania innymi sprawami z ich otoczenia (zwłaszcza społecznego). Jako dzieci często potrafią zapamiętywać sporą ilość wiadomości z interesującej je dziedziny, do tego stopnia, że mogą sprawiać wrażenie "małych profesorów", jak określił ich Dr Hans Asperger, z wiekiem w miarę wzrostu możliwości intelektualnych wiedza ta jest poszerzana nie na podstawie zwykłego zapamiętywania, lecz normalnego rozumienia tematu.

Jednak zainteresowania te opierają się często o kolekcjonowanie, układanie rzeczy, zbieranie wiadomości na określony temat w taki sposób, że stanowią one całość, kolekcję. Występuje opór przed improwizowaniem, silna potrzeba dokończenia w ustalony sposób raz zaczętej czynności niezależnie od czasu jaki ma to zająć, nadmierna dbałość o nieistotne szczegóły i ważniejszy jest sposób dotarcia do celu niż czas dotarcia oraz sam cel. Poza tym zainteresowania te (lub w przypadku dziecka zabawa) nigdy nie są nakierowane na interakcję z drugą osobą, wykonywane są w samotności.

HUGH DANCY (Adam Raki) wystąpił niedawno w „Wyznaniach zakupoholiczki” („Confessions of a Shopaholic”) P.J Hogana na podstawie bestsellera Sophie Kinselli. Film zarobił ponad 100 milionów dolarów.

Na swoim koncie ma role w takich filmach jak „Wieczór(„Evening”) „Uwikłani”(„Savage Grace”), „Nagi instynkt 2” („Basic Instinct 2”), „Strzelając do psów” („Shooting Dogs”), „Król Artur” („King Arthur”), „Ella zaklęta” („Ella Enchanted”), „Słownik snów” („The Sleeping Dictionary”) czy „8 dni” („Tempo”).

Na małym ekranie można było go oglądać w „Elżbiecie I” z Helen Mirren i Jeremim Ironsem. Za rolę hrabiego Essexa nominowano go do nagrody Emmy.

W telewizji występował także w „Davidzie Copperfieldzie”, „Madame Bovary” czy „Danielu Derondzie”.

Występuje także w teatrze. Na scenie można było go podziwiać w „A Journey’s End” Davida Grindleya z Boydem Gainesem, Jeffersonem Maysem i Starkiem Sandrem.

Ukończył literaturę angielską w St. Peter's College, Oxford.

ROSE BYRNE (Beth Buchwald) pochodzi z Australii i w szybkim czasie osiągnęła status nowej gwiazdy.

W 2010 roku do kin wejdzie „Get Him to the Greek” z jej udziałem – najnowsza produkcja Judda Apatowa w reżyserii Nicolasa Stollera i Jasona Segala. W filmie wystąpili także Russell Brand i Jonah Hill.

Największą popularność przyniosła jej rola prawniczki Ellen Parsons w serialu „Układy” („Damages”). Trzeci sezon wyświetli na jesieni stacja FX.

Na swoim koncie ma role w takich filmach jak „Zapowiedź” („Knowing”) z Nicolasem Cage’em, „Maria Antonina” z Kirsten Dunst, „28 tygodni później” („28 Weeks Later”), „Troja” z Bradem Pittem czy „W stronę słońca”(„Sunshine”) Danny’ego Boyle’a. Wystąpiła także w „Casanovie” BBC Drama.

Sławę w rodzimej Australii przyniosła jej rola w „Partnerskiej rozgrywce” („Two Hands”) z Heathem Ledgerem. Wystąpiła też w „The Goddes of 1967” Clary Law; za swoją rolę otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki na festiwalu filmowym w Wenecji.

FRANKIE FAISON (Harlan) ma na swoim koncie rolę Erwina Burrella w „Prawie ulicy” („The Wire”) stacji HBO. Najnowsze filmy z jego udziałem to „Order of Redemption”, „For Sale by Owner”, „Asystent Wampira”(„Cirque du Freak: The Vampire's Assistant”) i „Nick i Nora” („Nick and Nora’s Infinite Playlist”).

Pamiętne role zagrał w „Agentach bardzo specjalnych” („White Chicks”), „Milczeniu owiec” („The Silence of the Lamb”), „Czerwonym smoku”(„Red Dragon”) i „Hannibalu”.

Nominowano go nagrody Tony i Drama Desk za rolę upośledzonego Gabriela w sztuce „Fences”.

Na małym ekranie można było go oglądać w takich serialach jak „Polowanie na człowieka” („Prey”). „Oz”, „Ulice Nowego Jorku”(„New York Undercover”) czy „Prawo i porządek” („Law & Order”).

Wszechstronny Faison wystąpił między innymi w takich filmach jak „Biały aligator” („Albino Aligator”), „Żona bogatego mężczyzny” („The Rich Man's Wife”), „Pożeracze czasu” („The Langoliers”), „Współlokatorzy”(„Roommates”), „Kocham kłopoty” („I Love Trouble”), „Sommersby”, „Znaleźne” („Money for Nothing”), „Miasto nadziei”(„City of Hope”), „Wspólna planeta” („Common Ground”), „Wesele Betsy”(„Betsy's Wedding”), „Rób co należy” („Do the Right Thing”), „Książę w Nowym Jorku” („Coming to America”) czy „Mississippi w ogniu” („Mississippi Burning”).

Na Broadwayu można było go oglądać między innymi w „Getting Away with Murder”, „Mice and Men”, „ The Iceman Cometh” czy „The Shadow Box”.

MARK LINN-BAKER (Mr. Klieber) wystąpił ostatnio w musicalu „Romantic Poety” Johna Patricka Shanleya i Henry’ego Kriegera, a także „Almost An Evening” Ethama Coena.

Na deskach nowojorskich teatrów debiutował w 1978 roku rolą w „Sganarelle”. Potem zagrał między innymi w „All’s Well That Ends Well” Josepha Pappa, „The Death of Von Richthofen”, „The Laundry Hour” czy „Alice In Koncert”.

Na swoim koncie ma wiele ról na Broadwayu – między innymi w takich sztukach jak „Face Value”, „Doonesbury”, „Laughter On The 23rd Floor”, „A Funny Thing Happened On The Way To The Forum”, „A Year With Frog And Toad” czy „Losing Louis”.Na off-Broadwayu występował między innymi w „Chesapeake, A Flea In Her Ear”, „The Miss Firecracker Contess”, czy „Maybe I'm Doing It Wrong”.

Na małym ekranie można było go oglądać między innymi w „Twins”, „Prawo i porządek: Zbrodniczy Zamiar”(„Law & Order: Criminal Intent”), „Ally McBeal” „Spin City, „Ghostwriter” czy „ Na wariackich papierach” („Moonlighting”).

Zajmuje się również reżyserią teatralną. Wyreżyserował między innymi „Baby With The Bathwater” wystawiane w bostońskim ART, „Savage In Limbo” wystawiane w Vassar i na off-Broadwayu. Dla telewizji reżyserował między innymi serial „Hangin' with Mr. Cooper”.

AMY IRVING (Rebecca Buchwald) zaczęła robić karierę w latach siedemdziesiątych XX wieku; wystąpiła wtedy w „Carrie” i „Furii” („The Fury”) Briana De Palmy. Na swoim koncie ma między innymi role w „Konkursie” („The Competition”), „Honeysuckle Rose” i „Voices”. Za rolę w „Yentl” nominowano ją do Oscara, a za występ w „Zmień kapelusz”(„Crossing Delancey”) do Złotego Globu.

Do najnowszych filmów z jej udziałem należą między innymi „Siła strachu” („Hide and Seek”), „Źródło młodości” („Tuck Everlasting”), „Trzynaście rozmów o tym samym” („Thirteen Conversations About One Thing”) i „Bossa Nova”.

Kształciła się w American Conservatory Theater i London Academy of Music and Dramatic Art. Na swoim koncie ma występy na Broadwayu (między innymi w „Broken Glass” Arthura Millera; za swoją rolę otrzymała nominację do Drama Desk Award i The Outer Critics Circle Award.). Za rolę w „Road to Mecca” nagrodzono ją Obie Award i nominowano do kolejnej Drama Desk Award. Na deskach teatru występowała u boku takich aktorów, jak Priscilla Pinter (prywatnie matka Amy), Madeline Kahn czy Victor Garber. Grała w takich sztukach jak „Vagina Monologues”, „Fear”, „The Exonerated” czy „Ghosts”.

W 2004 roku wyprodukowała monodram o poetce Elizabeth Bishop, w 2006 roku „Safe Harbor for Elizabeth Bishop” wystawiono w Primary Stages.

W 2007 roku zagrała w „The Coast of Utopia” w Lincoln Center. Najnowsza sztuka z jej udziałem to „Waters for March”

Na małym ekranie można było ją oglądać w takich serialach, jak „Spin City”, „Prawo i porządek”(„Law& Order) czy „Agentka o stu twarzach”(„Alias”).

PETER GALLAGHER (Marty Buchwald) ma na swoim koncie ponad pięćdziesiąt ról filmowych. Zagrał między innymi w takich produkcjach jak „Mr. Deeds - Milioner z przypadku”(„Mr. Deeds”), „Perfumy” („Perfume”), „Biesiada wszystkich świętych” („Feast of All Saints”), „Ochrona” („Protection”), „Zakochany anioł” („Cupid & Cate”), Światła sceny” („Center Stage”), „Prezydencki pat” („The Last Debate”), „American Beauty”, „Dom na Przeklętym Wzgórzu” („House on Haunted Hill”) czy „Braterstwo zabójców” („Brotherhood of Murder”).

Na małym ekranie można było go oglądać w „Życiu na fali”(„The O.C”), „The Secret Lives of Men”, „Upadłych aniołach” („Fallen Angels”) czy „Skag”.

MAX MAYER (scenariusz/reżyseria) jest założycielem New York Stage and Film, które ma na swoim koncie oryginalne sztuki wystawiane w Powerhouse Theatre w Vassar College. Wyreżyserował ponad pięćdziesiąt przedstawień, między innymi takich autorów jak John Patrick Shanley, Lee Blessing, Alexandra Gersten-Vassilaros, Richard Nelson, George F. Walker czy Eric Overmyer. Jego sztuki wystawiano na off-Broadwayu, w Arena Stage, Long Harf czy chicagowskim Steppenwolf.

Dla telewizji reżyserował odcinki takich seriali jak „Prezydencki poker”(„West Wing”), „Agentka o stu twarzach” („Alias”) czy „Sprawy rodzinne 2”(„Family Law”). Pierwszym filmem kinowym, który wyreżyserował było „Aby lepiej żyć” („Better Living”), w którym zagrali Roy Scheider, Olympia Dukakis i Edward Hermann.

LESLIE URDANG (produkcja) pracuje w Olympus Pictures, które zajmuje się realizacją nisko-budżetowych (choć nie tylko) filmów. Obecnie pracuje nad „Peony” na podstawie powieści Pearl S. Bucka, „Speed of Life” Catherine Corpeny i „Spin” z Robem Morrowem na podstawie książki Roberta Charlesa Wilsona.

Jest założycielką Serenade Films, które wyprodukowało takie filmy jak „12 lat i koniec” („Twelve and Holding”), „Nowy lepszy świat”(„The Great New Wonderful”) Maggie Gyllenhaalem, Edie Falco i Stephenem Colbertem czy „Szósty mecz” („Game 6”) z Michaelem Keatonem i Robertem Downeyem Jr.. Wyprodukowała takie filmy jak „Sen nocy letniej” („A Midsummer Night’s Dream”) z Michelle Pfeiffer i Kevinem Kline’em czy „Weronika i ja”(Me and Veronica”) z Patricią Wettig.

Pracowała w Wildwood Enterprises (firmie produkcyjnej Roberta Redforda) i Langer Than Life (firmie Gary’ego Rossa).

Pracuje w New York Stage and Film – współpracowała między innymi z broadwayowskimi teatrami. Współ-produkowana przez nią „Wątpliwość” Johna Patricka Shanleta została nagrodzona Tony Award.

MIRANDA de PENCIER (produkcja) produkuje głównie filmy niezależne. Współpracuje też z twórcami telewizyjnymi i teatralnymi. Pracowała w True Pictures, a od 2000 roku jest dyrektorem do spraw inwestycji w Wildwood Enterprises.

Ukończyła Canadian Film Centre. Wyprodukowała takie filmy jak „Połowiczny rozpad Timofieja Bierezina” („The Half Life of Timofey Berezie”) czy „Ciasteczko”(„Cake”), a także serial „Wild Roses” stacji CBS (premiera w styczniu 2009 roku). Zajmowała się też aktorstwem – wystąpiła między innymi w „Morzu miłości” („Sea of Love”), „Bestialskim mordzie” („Murder One”) czy „Double Standard”.

DEAN VANECH (produkcja) jest prezesem firmy Olympus Holdings, do której należy Olympus Productions (Kalifornia) i Olympus Pictures (Nowy Jork). Najnowszym filmem, który wyprodukował jest „The Narrows” – niezależny dramat, w którym wystąpili Kevin Zegers, Vincent D’Onofrio i Sophia Bush. Film miał premierę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto.

DAN REVERS (produkcja wykonawcza) jest współ-założycielem ArcLight Capital Partners – firmy branży energetycznej. Wcześniej pracował w Corporate Finance Group w John Hancock Financial Services, a także Wheelabrator Technologies, Inc.

Studiował ekonomię w Lafayette College i administrację w Amos Tuck School of Business Administration w Dartmouth College.

Najnowszym filmem, który wyprodukował jest „The Narrows” – niezależny dramat, w którym wystąpili Kevin Zegers, Vincent D’Onofrio i Sophia Bush. Film miał premierę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto.

CHRISTINA WEISS LURIE (produkcja wykonawcza) i jej mąż są właścicielami drużyny futbolowej Philadelphia Eagles. Prócz tego Christine zajmuje się produkcją filmów niezależnych – wyprodukowała między innymi „Feel”, „Szósty Mecz” („Game 6”) czy „America Brown”. Pracowała w Chestnut Hill Productions i wyprodukowała „Kocham cię na zabój” („I Love You to Death”). Na swoim koncie ma współpracę przy dokumentach politycznych. Najnowsze filmy, które współ-produkowała to „Neper Forever” Gina Kima i „Broken English” Zoe Cassavetes. Obecnie pracuje nad „Rage” Sally Potter z Jude’em Lawem, Judi Dench i Dianie Wiest i ekranizacją powieści „Chasing the Flame” Samanty Power.

Zasiada w radzie The Curtis Institute of Music in Philadelphia i Nancy Lurie Marks Family Foundation. Działa charytatywnie na rzecz młodzieży z nieuprzywilejowanych rodzin, a także dla dobra środowiska.

GARY GIUDICE (współ-produkcja) studiował na University of Miami. Zanim wyprodukował „Adama” pracował przy filmie „Pod prąd” („Turn the River”) Chrisa Eigemana (zdobywca dwóch nagród na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Hamptons).

Produkował pierwszy sezon programu „Human Giant” (MTV). Na ekrany kin wejdzie niedługo „Love N’ Dancin” z Amy Smart i Billym Zane’em, którego był producentem/

GEOFF LINVILLE (współ-produkcja) ukończył anglistykę na Stanford University. Karierę w przemyśle filmowym zaczynał od współpracy z Leslie Urdang w Wildwood Entertainmenr. Pracował przy takich filmach jak „Ludzie, których znam” („People I Know”) z Alem Pacino i Kim Basinger. W 2002 roku rozpoczął współpracę z Universalem i Langer Than Life Gary’ego Rossa (pracował z nim przy „Niepokonanym Seabiscuit’cie”(„Seabiscuit”)).

W 2005 roku został szefem działu produkcji Serenade Films gdzie zajmuje się produkcją nisko-budżetowych filmów. Pracował przy takich produkcjach jak „12 lat i koniec” („Twelve and Holding”), „Nowy lepszy świat”(„The Great New Wonderful”) Maggie Gyllenhaalem, Edie Falco i Stephenem Colbertem czy „Szósty mecz” („Game 6”) z Michaelem Keatonem i Robertem Downeyem Jr.. Obecnie pracuje przy „Rabbit Hole” Johma Camerona Mitchella.

SEAMUS TIERNEY (zdjęcia) ukończył American Film Institute. W 1996 roku rozpoczął karierę filmową w Stanach Zjednoczonych (wcześniej mieszkał w Australii). Pracował przy reklamach, teledyskach i filmach.

Przez trzy lata współpracował ze znanym fotografem Stevenem Kleinem; pod koniec lat dziewięćdziesiątych pracował przy krótkometrażówkach, które zdobywały nagrody na takich festiwalach filmowych jak Cannes czy Sundance.

Najnowsze filmy, przy których pracował to „The Narrows” i „Burning Palms” Christophera Landona. Do kin wejdą niedługo „Weronika postanawia umrzeć” („Weronika Decides to Die”) Emily Young z Sarah Michelle Gellar i „The Good Guys” Julia Dipietra.

Odpowiada za zdjęcia ponad czterdziestu filmów krótkometrażowych – między innymi „Artistic Licence”, laureata nagrody publiczności na festiwalu filmowym w Austin.

TAMAR GADISH (scenografia) pracuje z twórcami filmowymi i teatralnymi. Pracowała przy takich filmach jak „Before I Self Destruct” w reżyserii 50 Centa czy „You Belong To Me” Sama Zalutsky’ego. Na swoim koncie ma scenografię do takich produkcji jak „Quitters:”„Mind the gap”,„Guiana” czy „Broken”. Za scenografię do „Ha Mangalistim” Davida Ofuka i Yosi Madmoni nominowano ją do izraelskiego Oscara.

Studiowała na New York University, Tish School of the Arts.

GRANT MYERS (montaż) to rodowity Kalifornijczyk. Pracował przy takich filmach jak „The Merry Gentleman” czy „Pajęczyna pozorów” („Deceit”). Na swoim koncie ma także współpracę przy programie stacji VH1 „Behind the Music”.

ALYSIA RAYCRAFT (kostiumy) współpracuje z twórcami telewizyjnymi, filmowymi i teatralnymi. Studiowała kostiumologię na NYU Tisch School of the Arts. Jest twórczynią kukiełek do „Króla Lwa” wystawianego na Broadwayu, była też charakteryzatorką i kostiumolog The Blue Men Group. Studiowała malarstwo i rzeźbiarstwo na University of Texas, wykłada w Los Angeles County Museum of Art.

Projektuje kostiumy do serialu „Biuro” („The Office”). Stworzyła kostiumy do takich filmów jak „ExTerminators”, „The Forlorn”, „Capers”, „Elvis and Anabelle”, „Pięć palców” („Five Fingers”), „Kłamstwo” („Cry_Wolf’), „Nowy, lepszy świat” („ The Great New Wonderful”) czy „My X-Girlfriend's Wedding Reception”.

CHRISTOPHER LENNERTZ (muzyka) komponuje, produkuje, dyryguje i aranżuje. Współpracuje z twórcami telewizyjnymi, filmowymi, producentami gier komputerowych. Przygodę z muzyką zaczął jako dziewięciolatek. Studiował w USC Thornton School of Music. Zanim skończył 40 lat skomponował muzykę do niemal 40 filmów i 4 seriali.

Współpracował z takimi twórcami jak Basil Poledouris, Michael Kamen, Mark Mancina, Ozomatli, The RZA czy Alien Ant Farm. W 2002 roku Cinemusic okrzyknęło go najlepszym nowym kompozytorem. Współpracował z grupą Ozomatli przy albumie „Street Signs”, który zdobył nagrodę Latin Grammy dla najlepszego albumu rockowego.

Na swoim koncie ma Interacive Academy Award za „Medal of Honor: Rusing Sun”, dwa lata później nominowano go za muzykę do „Gun”.

Jego kompozycje można usłyszeć w takich serialach, jak „Nie z tego świata” („Supernatural”) czy „Potępieniec”(„Brimstone”).

Filmy, d których skomponował muzykę to między innymi „The Perfect Holiday”, „Alvin i wiewiórki” („Alvin and the Chipmunks”), „Dr Dolittle 3” („Dr. Dolittle 3”), „Sposób na rekina” („Shark Bait’), „Kontrakt” („The Deal”), „Bezcenna Jane”(„Painkiller Jane”) czy „Kraina śmierci” („Deathlands”).

ROBIN URDANG (kierownictwo muzyczne) pochodzi z Nowego Jorku, ale mieszka w Kalifornii, gdzie realizuje swoje pasje związane z muzyką i filmem. Był kierownikiem muzycznych takich filmów jak „Mambo Kings”, „3000 mil do Graceland”(„3000 Miles to Graceland”) czy „Morska przygoda” („Out To Sea”). Pracuje obecnie przy serialach „Bracia i siostry”(„Brothers and Sisters”) oraz „Tożsamość szpiega” („Burn Notice”).