Maria Antonina (2006)

Laureatka Oscara® Sofia Coppola w swojej najnowszej produkcji MARIA ANTONINA przedstawia autorską interpretację burzliwego życia legendarnej, młodziutkiej królowej Francji. Zaręczona z królem Ludwikiem XVI (Jason Schwartzman), naiwna i nieświadoma swojej przyszłości Maria Antonina (Kirsten Dunst) w wieku zaledwie 14 lat dostaje się w wir intryg i skandali jednego z największych i najbardziej znaczących dworów ówczesnej Europy – Francji. Osamotniona, pozostawiona właściwie sama sobie, bez wsparcia i zrozumienia młoda Maria Antonina czuje się w tym świecie wyizolowana i zagubiona. Z czasem zaczyna się buntować przeciwko zamkniętej, dusznej atmosferze Wersalu, przez co staje się jedną z najbardziej niezrozumianych monarchiń Francji.

Znakomita w swojej roli Kirsten Dunst wcieliła się w postać młodej królowej, której życie przez wieki obrosło wieloma mitami i legendami.

Filmowa historia zaczyna się w momencie, kiedy 14-letnia Maria Antonina zostaje ‘wykorzeniona’ ze znajomego jej otoczenia rodziny i przyjaciół na wiedeńskim dworze i przeniesiona do wyszukanego, pełnego przepychu, dekadenckiego świata podparyskiego dworu w Wersalu.

Nie ulega wątpliwości, że Maria Antonina jest jedynie pionkiem w tym zaaranżowanym mariażu dwóch największych rodów dynastycznych Europy. Jej małżeństwo ma zapewnić harmonię i zbliżenie między Habsburgami i Burbonami. Nastoletni małżonek Marii Antoniny, delfin Ludwik (Jason Schwartzman) jest bowiem następcą francuskiego tronu. Jednak młodziutka królowa nie jest przygotowana do pełnienia roli, w jakiej widziałby ją francuski dwór i jego podwładni. Pod piękną powłoką urody i gracji skrywa się niepewność i przerażenie młodej kobiety otoczonej przez dwór nieprzychylnych jej krytyków, nieszczerych pochlebców i plotkarzy. Znajdująca się w pułapce dworskich konwenansów Maria Antonina musi znaleźć sposób na wpasowanie się do tego obcego jej świata.

Adaptację do nowego otoczenia komplikuje jeszcze dodatkowo obojętność męża, Ludwika. Przez prawie siedem lat małżeństwo tych dwojga zostaje nieskonsumowane. Przyszły król okazuje się fatalnym kochankiem, co budzi obawy, jak również ciągłe plotki, na temat ich wspólnego pożycia, a szczególnie tak ważnego dla monarchii potomstwa.

Przytłoczona takim stanem rzeczy młoda królowa szuka azylu w kontaktach z dekadenckim kręgiem francuskiej arystokracji oraz w sekretnym romansie z atrakcyjnym szwedzkim hrabią Fersenem (Jamie Dornan). O jej stylu życia i tajemnicach alkowy z czasem zaczyna plotkować cała Francja.

Niezależnie od tego, czy jest idealizowana ze względu na nieskazitelny styl, czy też pokazywana jako czarny charakter ze względu na całkowity brak kontaktu i oderwanie od realiów życia poddanych, reakcje związane z jej osobą są zawsze skrajne. Zapomina się często, że Maria Antonina z czasem dojrzewa, staje się świadomą kobietą, żoną, matką i królową, zmiecioną jednak w tragicznych okolicznościach przez wichurę historii – krwawą Rewolucję Francuską.

Prezentowany właśnie Państwu obraz MARIA ANTONINA to trzeci z kolei film fabularny reżyserki/scenarzystki Sofii Coppoli i z pewnością najbardziej ambitne z jej dotychczasowych przedsięwzięć. Pokazuje ona w nim niezrozumianą przez wielu postać Marii Antoniny przyjmując świeży, pozytywny punkt widzenia, pozbawiony konwencjonalności podejścia historycznego. W miejsce standardowego filmu kostiumowego Coppola stworzyła poruszającą historię młodej, niezależnej kobiety, która osobowością wykracza poza kanony swojej epoki. Jest to bardzo osobiste spojrzenie Sofii Coppoli zarówno na osobę samej młodej monarchini, jak i na cały świat dworu wersalskiego, spojrzenie przefiltrowane przez pryzmat współczesnej kultury popularnej.

Jak mówi reżyserka: “Wszystko, czego dokonaliśmy pracując nad tym filmem powstało w oparciu o badania i wnikliwą analizę epoki. Jest to jednak pokazane w sposób współczesny i mam nadzieję nowoczesny. Moją największa obawą było nakręcenie filmu w stylu ‘arcydzieła teatralnego’. Nie chciałam żeby powstał kolejny suchy, historyczny obraz kostiumowy, w którym dominowałyby odległe, płaskie ujęcia. Niezwykle ważne było dla mnie opowiedzenie tej historii na mój własny, osobisty sposób. Podobny efekt starałam się osiągnąć w przypadku kręcenia “Między słowami” /Lost in Translation/, gdzie zamierzeniem moim było danie widzowi poczucia, że spędził kilka godzin w Tokio. Chciałam zatem, żeby ten film również pozwolił widzom wtopić się w klimat XVIII wieku i poczuć, jak to mogłoby być gdyby znaleźli się w tamtym czasie na dworze w Wersalu.”

Maria Antonina zarówno za swoich czasów, jak i dzisiaj stale wywołuje kontrowersje i kojarzona jest z obrazem wykwintnej monarchini, pławiącej się w luksusie i obojętnej na los swoich poddanych. Przypisuje się jej również wypowiedzenie słów: “Nie mają chleba? Niech jedzą ciastka” – w obliczu panującego w klasach niższych głodu. Ostatecznie wzrost niezadowolenia społecznego doprowadził do rewolucji, zaś sama królowa, oskarżana przez podwładnych o rozrzutność, kryzys finansowy państwa i zdradę została skazana na śmierć przez ścięcie na gilotynie.

Jednak wiele z najnowszych badań historycznych wskazuje na to, że większość naszych przekonań na temat osoby Marii Antoniny jest tylko mitem lub legendą. Nawet wspomniane wcześniej, najsłynniejsze wypowiedziane przez monarchinię zdanie jest dzisiaj kwestionowane przez historyków.

Prawdziwa Maria Antonina była początkowo dość naiwną, prostoduszną nastoletnią dziewczyną, zagubioną w świecie pełnego przepychu dworu i całkowicie nieprzygotowaną do pełnienia roli, jaką los przypisał jej w burzliwej historii XVIII-wiecznej Francji. Ta urodzona w Austrii księżniczka, córka Franciszka I Lotaryńskiego i Marii Teresy Habsburg trafiła na dwór francuski mając zaledwie 14 lat. Z zacisza rodzicielskiego domu przyszło jej trafić na dwór francuski, gdzie całkowicie zaskoczyły ją panujące tam porządki – sztywna etykieta, brutalne walki wpływowych rodzin i bezwzględne, towarzyszące jej na każdym kroku plotki i intrygi. Uwięziona w pułapce nieszczęśliwego, pozbawionego emocji małżeństwa, zmuszona do ciągłego życia pod czujnym wzrokiem dworu i poddanych, Maria Antonina jedyną ucieczkę od emocjonalnego obciążenia znalazła za sprawą jedynego znanego sobie sposobu – zmysłowych przyjemnościach życia doczesnego i młodości. Jej frywolność niestety okazała się bronią obosieczną, bowiem wkrótce stała się obiektem skandali, łatwym celem propagandy politycznej, a w końcu kozłem ofiarnym dla nękanego biedą społeczeństwa na skraju rewolucji. Koniec końców, królowa potrafiła jednak stawić czoła swoim wrogom, z godnością i odwagą przyjmując swój zgotowany przez bieg historii los.

Prawdziwa historia opatrznie interpretowanego życia Marii Antoniny została bliżej poznana wraz z publikacją w 2002 roku niezwykle popularnej biografii monarchini pióra Antonii Fraser zatytułowanej Marie Antoinette: The Journey. Książka zebrała bardzo korzystne recenzje zarówno ze strony czytelników, jak i historyków, dzięki niezwykle wnikliwym badaniom autorki, które również rzuciły nieco odmienne światło na tę historyczną postać, przez wielu ocenianą jednostronnie niekorzystnie. W swojej biografii Fraser maluje obraz nie imperialnej władczyni, nieczułej na cierpienia swojego ludu, ale raczej wymyślnej, żywej nastolatki, która z natury była ciepła i empatyczna, jednak całkowicie nieprzygotowana na sprostanie wymogom życia w ciągłym centrum uwagi na francuskim dworze, pełnym intryg i ścierania się sił politycznych. Ironią historii i losu jest fakt, że otoczona przez tysiące obserwujących ją dworzan i podwładnych, Maria Antonina czuła się wyobcowana i samotna. To właśnie takie nieszablonowe spojrzenie na postać młodej królowej przyciągnęło uwagę reżyserki/scenarzystki Sofii Coppoli. Jak większość z nas Coppola miała standardowe, oparte na mitach wyobrażenie na temat tej owianej złą sławą królowej. Za sprawą biografii Fraser również w jej oczach pojawił się bardziej ludzki obraz tej młodej kobiety - Marii Antoniny, młodej duchem i niezwykle nam współczesnej jeśli chodzi o problemy, z którymi musiała się zmagać – kwestii samotności, wszechobecnym plotkom, pożądaniu, miłości i dorastaniu – z wyjątkiem może tła historycznego, w którym rozgrywała się jej osobista historia.

“Słyszałam wiele typowych opowieści o Marii Antoninie i jej dekadenckim stylu życia” mówi Coppola, “nigdy wcześniej nie zdawałam sobie jednak sprawy z tego, jak młodymi ludźmi byli następcy francuskiego tronu – Maria Antonina i Ludwik. Tak naprawdę to byli oni nastolatkami, którym przyszło rządzić potężnym mocarstwem w niezwykle burzliwych czasach, a dodatkowo z miejsca niesprzyjającego cichej małżeńskiej sielance. Takie właśnie spojrzenie zafascynowało mnie w tej historii: dorastanie młodych ludzi w dość ekstremalnych warunkach.”

„Im więcej dowiadywałam się na temat tamtej epoki, tym bardziej byłam zafascynowana ideą wewnętrznego doświadczenia samej Marii Antoniny. Przecież ta młoda dziewczyna w wieku zaledwie kilkunastu lat została całkowicie wykorzeniona ze swojego otoczenia, poślubiona osobie na najwyższym stanowisku w państwie, mężczyźnie, który dodatkowo nie miał jej do zaoferowania ciepła i miłości. Zastanawiałam się nad tym w jaki sposób Maria Antonina zmagała się z rolą młodej małżonki starającej się ze wszystkich sił uprzyjemnić życie swojego męża, nie będąc w stanie jednak tego uczynić i otrzymując w zamian oschłość i obojętność. Myślę, że dlatego, że była tak nieszczęśliwa w małżeństwie uciekała w świat strojów, zakupów i przyjęć, które dawały jej namiastkę przyjemności i rozrywki. W swoim zachowaniu przypomina mi współczesne nieszczęśliwe i niekochane żony bogatych facetów.”

„Zastanawiałam się w jaki sposób współcześni młodzi ludzie potrafiliby poradzić sobie z podobnymi emocjonalnymi wyzwaniami. Ten rodzaj odniesienia na poziomie ludzkich uczuć stał się dla mnie myślą przewodnią przy kręceniu filmu.”

Aby móc przekazać ten sposób postrzegania swoich postaci, Coppola zdawała sobie sprawę, że musi niejako na nowo i w całkowicie odmienny od dotychczasowych sposób opisać historię Marii Antoniny. Zamiast typowego historycznego obrazu kostiumowego chciała stworzyć opowieść bardziej intymną, o dojrzewaniu kobiety, jej ludzkiej naturze, ułomnościach, ale też godności w obliczu nieuchronnego losu.

Zanim jeszcze Sofia Coppola rozpoczęła prace nad pisaniem scenariusza do filmu MARIA ANTONINA, miała już wyobrażenie o idealnej kandydatce do roli monarchini. Aktorką, która od samego początku nie miała konkurencji w kategorii odtwórczyni głównej roli była Kirsten Dunst, która wydawała się mieć zarówno odpowiednie przymioty ‘ducha’, jak i ciała - świetlistą, bladą cerę, z której słynęła Maria Antonina. Dunst, która debiutowała w filmie Woody’ego Allena „New York Stories” a następnie wystąpiła w obrazie Neila Jordana „Wywiad z wampirem” /Interview with the Vampire/, za który otrzymała statuetkę Złotego Globu pojawiła się także w debiutanckim obrazie Coppoli „The Virgin Suicides”. Od tamtego czasu dużą sławę przyniosły jej role w serii „Supermana®” oraz w „Zakochanym bez pamięci” /Eternal Sunshine of the Spotless Mind/.

Jak mówi Sofia Coppola: “We wszystkim, co czytałam na temat Marii Antoniny towarzyszyło mi wyobrażenie Kirsten. Ona, podobnie jak młoda królowa, jest bardzo żywiołową, pełną życia blondynką, w której wnętrzu dzieje się wiele więcej niż z pozoru można by przypuszczać. U Kirsten wyczuwałam również ten sam rodzaj niespokojnego, niezwykle twórczego ducha co u Marii Antoniny. A dodatkowo połączenie uroku, głębi osobowości i nieskazitelnej karnacji, tak ważnej dla tej roli.”

W podobnym tonie o kandydaturze Dunst wypowiadała się autorka biografii Marii Antoniny - Antonia Fraser: „Całkowicie zgadzałam się co do tego, że jest to odpowiednia twarz. To właśnie ten rodzaj urody, gracji, niewinności i figlarnego spojrzenia jest tak pociągający. To idealna Maria Antonina”.

Podobnie jak Coppola, również Dunst z entuzjazmem odniosła się do możliwości pokazania na ekranie postaci Marii Antoniny w nieco innym niż dotychczas świetle – jako słodkiej, niezwykle żywiołowej, a jednocześnie niezależnej i buntowniczej nastolatki, która zrządzeniem losu i historii znalazła się w niewiarygodnym otoczeniu luksusu i stałej męczącej obserwacji dworu. Aktorka szybko znalazła w tej postaci paralelę z jej współczesnym odpowiednikiem – tragiczniej zmarłą księżna Diana, podobnie jak Maria Antonina zmagającej się z sztywnymi regułami etykiety dworskiej i uwielbieniem tłumów.

Dunst, doszukuje się także podobieństw między życiem francuskiej królowej a swoją własna karierą, którą zaczynała jeszcze jako dziecko. Jak mówi: „Sama w wieku zaledwie 11 lat rozpoczynałam karierę aktorską więc zdaje sobie sprawę z tego, jak to jest być otoczonym stale przez starsze od siebie osoby, które starasz się stale zadowolić. Dlatego tak dobrze rozumiem dylematy młodej królowej, która z daleka od bliskich musi sprostać wielu oczekiwaniom nowego otoczenia i stale podlega osądom obserwujących ją osób. To doświadczenie może prowadzić do skrajnego wyobcowania, smutku i samotności. Prawdopodobnie to właśnie dostrzegła i we mnie Sofia Coppola.”

Przygotowując się do roli młodej następczyni tronu Dunst starała się zanurzyć w świecie znanym historykom jako świat Marii Antoniny. Jak mówi aktorka: „Pobierałam lekcje tańca, śpiewu, gry na harfie i dworskiej etykiety. Naprawdę czułam się tak jakbym przeniosła się w czasie.” Dunst dla potrzeb filmu opanowała nawet technikę słynnego “wersalskiego chodu” – wyszukanego sposobu poruszania się w rozłożystych sukniach, przypominającego płynięcie w przestrzeni, ledwo muskając ziemię stopami.

Jeśli chodzi o portretowanie postaci tragicznej królowej, przed Dunst stały nie tylko emocjonalne wyzwania ale również fizyczne związane z transformacją współczesnej dziewczyny w XVIII-wieczną boginię mody, noszącą miażdżące żebra gorsety, wymyślne peruki i wyrazisty makijaż charakterystyczny dla ówczesnej francuskiej arystokracji. Jak wspomina aktorka: “Codzienny proces charakteryzacji wydawał mo się dość brutalny”, przyznaje Dunst, “Stale kładziono mi na włosy jakieś utrwalające mikstury i nakładano coraz to nowe warstwy odzieży. Często po takiej sesji fryzjersko-charakteryzatorskiej potrzebowałam przerwy na dojście do siebie – było to tak stresujące.”

Jeśli chodzi o noszenie gorsetu aktorka nie może wyjść z podziwu jak kobiety mogły znosić tę torturę. “W takiej zbroi ciężko jest oddychać, nie mówiąc już o poczuciu i świadomości własnego ciała. Ja starałam się nosić jak najmniej pod sukniami, żeby sobie trochę ułatwić zadanie. Jako filmowa Maria Antonina nosiłam gorsety w Wersalu, ale już udając się do bardziej zacisznej posiadłości Le Petit Trianon, chciałam się czuć nieco bardziej swobodnie i to również za sprawą kostiumu. Grając postać młodej królowej zawsze przychodziła mi do głowy myśl, że była ona jak egzotyczny ptak – zawsze starający się bezskutecznie wyrwać z klatki, w której ją umieszczono.”

Tryskająca energią młodość i subtelne piękno wyrażone w bladym licu nadal są znakiem rozpoznawczym Marii Antoniny - jednej z najbardziej stylowych kobiet w historii, nadającej ton mody całej Europy. Maria Antonina przybyła do Francji w czasie, kiedy wśród arystokracji zapanowała moda na przepych – charakterystyczną dewizą tych czasów było: im więcej tym lepiej. Młoda królowa z entuzjazmem i znawstwem zaczęła nosić wymyślne suknie, fiszbiny, krynoliny oraz długie treny projektowane przez najznamienitszych krawców paryskich. Był to również czas wymyślnych fryzur lansowanych przez Marię Antoninę tzw. „wielkich pudrowanych”. Aby wykonać tę prawdziwą piramidę na głowie potrzebne było specjalne rusztowanie na 20 do 30 centymetrów. Na tej drucianej nadbudowie fryzjerzy „malowali” grzebieniem prawdziwe cuda. Konieczne stały się sztuczne sploty włosów, którymi uzupełniano fryzurę. Całość była pudrowana i wykończona ozdobami: kwiatami, strusimi piórami, klejnotami, wstążkami. Czarowano na głowach elegantek ogrody, sceny rodzajowe, morze z okrętem. Z czasem Maria Antonina zaczęła wprowadzać do swojego stylu nieco więcej prostoty, decydując się na suknie bardziej swobodne i nie aż tak wyszukane fryzury.

Z punktu widzenia Sofii Coppoli, kostiumy do filmu MARIA ANTONINA były niezwykle ważną częścią odważnej wizji reżyserskiej i strony wizualnej filmu. Coppola wiedziała, że będzie potrzebowała do współpracy projektantki rozumiejącej XVIII-wieczny styl mody, ale również umiejącej nadać temu stylowi nowoczesny wymiar. Taką osobą okazała się być Milena Canonero, jedna z najbardziej wziętych współczesnych projektantek kostiumów, dwukrotna laureatka Oscara®, za projekty kostiumów do filmów „Rydwany ognia” /Chariots on Fire/ oraz „Barry Lyndon”. To dzięki jej wysiłkom udało się stworzyć lansowane przez Coppolę niekonwencjonalne spojrzenie na modę XVIII wieku, prezentowane przez filmowych aktorów. Jak mówi sama projektantka: „Bardzo dobrze rozumiałyśmy się z Sofią. Ona, podobnie jak ja przekonana jest, że kostium ma przekazywać widzom pewne uczucia. I tak jest w przypadku kostiumów do MARII ANTONINY – są one bardzo symboliczne, stylowe, ale również z podtekstem psychologicznym. Nie przypadkowo w tej czy innej scenie używamy takiego, a nie innego koloru lub faktury.”

W momencie dołączenia do ekipy filmowców Canonero, Sofia Coppola od kilku miesięcy prowadziła już we Francji zakrojone na szeroką skalę badania nad realiami historycznymi i ówczesną modą i przedstawiła projektantce swoją wizję wykorzystania poszczególnych kolorów - odważnych różów, złotych żółcieni, pistacjowych zieleni. Jak wspomina Canonero: “Był to nasz punkt wyjścia i inspiracja, dalej poszłyśmy w kierunku bardziej graficznych-prążkowanych deseni i elementów florystycznych. Sofia z pewnością nie chciała, żeby obraz ten wyglądał na klasyczny film kostiumowy. To nie jest klasyczna wizja Marii Antoniny, ale osobiste, nowoczesne spojrzenie Sofii na tę postać. Takim właśnie współczesnym i nowoczesnym językiem miały w założeniu przemawiać do widzów również filmowe stroje naszej głównej bohaterki. Miały one wyglądać jak stroje z epoki, ale jednocześnie być wystylizowane w sposób ciepły i ludzki. Jest w nich więc bogactwo. Ale również prostota.”

Canonero tłumaczy: “Wybieraliśmy kolory i faktury przypominające rzeczy, które miałoby się ochotę zjeść. Jest pełna gama kolorów – od bardzo subtelnych, pastelowych, po mocniejsze i bardziej zdecydowane. Naturalnie, można powiedzieć, że pod wieloma względami pozostawaliśmy blisko kanonów epoki, ale nie ujmując jej w klasycznej wersji. Czasami, mam wrażenie nasze stroje były bardzo rock and rollowe.”

Szyjąc stroje dla Kirsten Dunst Canonero korzystała z materiałów charakterystycznych dla epoki – tiulów, organzy, tafty, jedwabiów, sprowadzanych ze specjalnych domów mody z Włoszech i Anglii, jak również kolorowych piór i innych ornamentów przyozdabiających królewskie stroje. Przy produkcji pracowali również specjaliści od produkcji kapeluszy oraz przyozdabiania guzików. Jak mówi projektantka kostiumów: “Guziki są kluczową kwestią jeśli chodzi o XVIII-wieczną modę i wizerunek. Podobnie, jak i obuwie.”

Obuwie było jedną z obsesji Marii Antoniny, dlatego też w tej materii Canonero zdecydowała się na współpracę z jednym z największych współczesnych projektantów obuwia - Manohlo Blahnikiem, który miał zaprojektować unowocześnione wersje obuwia z epoki.”

Przygotowując garderobę dla Dunst, Canonero współpracowała blisko z reżyserką Coppolą. “Sofia chciała, żeby postać Marii Antoniny miała w sobie przepych, ale również świeżość, a kostiumy miały również pokazywać ewolucję postaci od młodej dziewczyny po wyrafinowaną kobietę. Kostiumy wyraźnie sugerują dokonująca się w tej postaci transformację. Suknie królowej pokazują jak nabiera pewności siebie, nawet jej dekolty stają się bardziej wyeksponowane.”

Pomimo tego, że wiele kobiet w czasach Marii Antoniny nosiło wyszukane peruki, Canonero i Coppola zdecydowały się na nieco bardziej naturalny wygląd Dunst, stosując raczej puder na jej własne ufryzowane włosy, co pozwalało na wyeksponowanie naturalnego uroku jej blond fryzury.

“Filmowe fryzury są z pewnością odejściem od utrwalonego w historii wizerunku Marii Antoniny, ale zależało nam na naturalnym wizerunku, który pasowałby do Kirsten i dawał jej możliwość wyrażenia siebie w najbardziej szczerych i intymnych momentach,” tłumaczy Canonero.

Jeśli chodzi z kolei o makijaż filmowej królowej - z pewnością nieco przesadny - w dużej mierze pozostawał on zgodny z kanonami ówczesnej mody, szczególnie chętnie korzystającej z dobrodziejstw różu. Canonero podkreśla jednak, że ówczesne kobiety były w tej materii jeszcze bardziej frywolne i odważne.”

KIRSTEN DUNST (Maria Antonina) pracowała wcześniej z reżyserką Sofią Coppolą przy jej przejmującym obrazie o dorastaniu “Przekleństwa niewinności” /The Virgin Suicides/. Aktorka pojawiła się niedawno u boku Orlando Blooma w filmie Camerona Crowe’a „Elizabethtown”. Wcześniej zagrała w komedii romantycznej “Wimbledon”, w której wystąpiła jako wschodząca gwiazda tenisa Lizzie Bradbury (na ekranie partnerował jej Paul Bettany). W 2004 roku widzowie mogli ponownie zobaczyć ją na ekranie jako Mary Jane, ukochaną człowieka-pająka w sequelu “Spiderman 2”, kontynuacji niezwykle popularnego “Spidermana”. Dunst zagrała również w znakomicie przyjętym przez krytykę filmie „Zakochany bez pamięci” /Eternal Sunshine of the Spotless Mind/, wyreżyserowanym przez Michaela Gondry na podstawie scenariusza laureata Oscara® Charliego Kaufmana. W obrazie tym główne role zagrali Jim Carrey, Kate Winslet i Mark Ruffalo. W ostatnim czasie filmografia aktorki wzbogaciła się również o takie tytuły jak: „Uśmiech Mony Lisy” /Mona Lisa Smile/ z Julią Roberts, Julią Stiles i Maggie Gyllenhaal oraz niezależną produkcję „Levity” z Billym Bobem Thorntonem i Morganem Freemanem.

U boku Edwarda Hermanna, filmowego Williama Randolpha Hearsta, aktorka zagrała rolę Marion Davies w produkcji Lions Gate Entertainment „Zakazana namiętność” /The Cat’s Meow/, parabiograficznej ekranizacji historii morderstwa, w reżyserii Petera Bogdanovicha.

Kreacja Dunst w komedii wytwórni Universal “Dziewczyny z drużyny” /Bring it On/ oraz obraz „Piękna i szalona” /Crazy/Beautiful/ wytwórni Disney’a, znalazły sobie uznanie zarówno wśród krytyków filmowych, jak i fanów kina.

Wcześniej w swojej karierze Dunst nominowana była do Złotego Globu za rolę w „Wywiadzie z wampirem” /Interview with the Vampire/, która przyniosła jej również nagrody Blockbuster Video Award dla najlepszej nowej twarzy w roli drugoplanowej, MTV oraz Saturn Award dla najlepszej aktorki młodego pokolenia. Dunst odebrała nagrodę MTV już jako najlepsza aktorka za pierwszą część „Spidermana”; w udziale przypadło jej również wyróżnienie Best Kiss MTV (Najbardziej Namiętny Pocałunek MTV) za niezapomniany namiętny pocałunek w „Spidermanie” z filmowym partnerem Tobey’em Maguire. Wcześniej w swojej karierze aktorka obwołana została przez gazetę The Hollywood Reporter Najlepszą Młodą Gwiazdą za swój filmowy portret młodocianej prostytutki w serialu NBC „Ostry dyżur” /ER/.

W swojej filmografii Dunst zgromadziła dotychczas również takie tytuły jak: „Drop Dead Gorgeous” z Ellen Barkin i Kirstie Alley, „Dick” z Michelle Williams, „Małe kobietki” /Little Women/ z udziałem Susan Sarandon i Winony Ryder, „Jumanji” z Robinem Williamsem, „Mother Night” z Nickiem Nolte, nominowany do Złotego Globu film Barry’ego Levinsona „Fakty i akty” /Wag the Dog/ z udziałem Dustina Hoffmana i Roberta De Niro oraz „Mali żołnierze” /Small Soldiers/ z Philem Hartmanem.

Kirsten Dunst rozpoczęła swoją karierę filmową kiedy miała trzy lata, od kręcenia reklamówek dla telewizji. Mając już na swoim koncie ponad 100 filmów reklamowych zadebiutowała w serii filmów Woody'ego Allena z 1989 roku "New York Stories".

Aktorka dobrze znana jest nie tylko z dużego, ale również małego ekranu. Oprócz wspomnianego wcześniej występu w „Ostrym dyżurze” zagrała także w produkcji Showtime „The Outer Limits”, „Devil’s Arithmetic”, “Ruby Ridge: An American Tragedy, „Tower of Terror” oraz „15 and Pregnant.”

Dunst ma w swoich najbliższych planach powrót do wspomnianej wcześniej roli ukochanej Petera Parkera, Mary Jane, w kolejnym, trzecim już odcinku perypetii “Spidermana”.

JASON SCHWARTZMAN (Król Ludwik XVI) debiutował na dużym ekranie rolą Maxa Fischera, w dobrze ocenionej komedii „Rushmore” z udziałem Billa Murray’a, w reżyserii Wesa Andersona. Ta filmowa kreacja przyniosła mu nominację do nagrody „Najbardziej Obiecujący Aktor”, przyznawanej przez Stowarzyszenie Krytyków Chicago (Chicago Film Critics). Od tego czasu Schwartzman zdążył nakręcić kilka kolejnych dużych produkcji, w tym „Shopgirl” z Claire Danes i Stevem Martinem, na podstawie powieści Martina, „Czarownica” /Bewitched/ z Nicole Kidman i Willem Ferrellem oraz komedię „Jak być sobą” /I . Huckabees/ z Dustinem Hoffmanem, Naomi Watts, Judem Law i Lilly Tomlin.

Schwartzman debiutował na małym ekranie w komedii “Cracking Up”, na podstawie scenariusza Mike’a White’a. Zagrał także w filmie „Spun” z Brittany Murphy, Patrickiem Fugitem i Meną Suvari, a także „C.Q.”, „Simone” z Alem Pacino i Catharine Keener oraz komedii „Slackers”.

SOFIA COPPOLA (Reżyseria/Scenariusz/Producentka) jest laureatką Nagrody Akademii® w kategorii Najlepszy Scenariusz Oryginalny za obraz „Między słowami” /Lost in Translation/ z udziałem Billa Murray’a i Scarlett Johansson, w roli dwojga samotnych Amerykanów w Tokyo. Film przyniósł jej również nominacje w kategorii Najlepszy Reżyser oraz Najlepszy Obraz Fabularny, jak również wiele prestiżowych wyróżnień, w tym Złoty Glob za najlepszy scenariusz.

Coppola wychowywała się w Północnej Kalifornii. Po wykonaniu projektów kostiumów do dwóch filmów fabularnych postanowiła rozpocząć naukę na wydziale sztuk pięknych w California Institute of the Arts. Wtedy też powstał jej pierwszy film krótkometrażowy „Lick The Star”, który miał swoją premierę na Festiwalu Filmowym w Wenecji.

Debiutem fabularnym reżyserki był obraz “Przekleństwa niewinności” /The Virgin Suicides/, do którego napisała scenariusz na podstawie nagrodzonej Pulitzerem powieści Jeffrey’a Eugenidesa. W filmie zagrali: Kirsten Dunst, Josh Hartnett, James Woods i Kathleen Turner. Coppola za swój obraz otrzymała nagrodę MTV dla Najlepszego Nowego Filmowca.

ANTONIA FRASER (Autorka książki o Marii Antoninie) ma na swoim koncie wiele poczytnych powieści historycznych, z których niejedna stała się światowym bestsellerem. W kręgu jej historycznych zainteresowań znalazły się między innymi takie postaci jak: Maria Antonina, Maria Stuart królowa Szkocji, Cromwell, Henryk VIII i jego sześć żon.

Antonia Fraser w 1999 roku otrzymała odznaczenie Komandora Imperium Brytyjskiego. Jest żoną dramaturga Harolda Pintera. Mieszka w Londynie.

ROSS KATZ (Producent) zaangażowany był w produkcję poprzedniego filmu Sofii Coppoli “Między słowami” /Lost in Translation/. Wcześniej pracował także przy filmach „Za drzwiami sypialni” /In the Bedroom/ z udziałem Sissy Spacek, Toma Wilkinsona i Marisy Tomei, wyreżyserowanym przez Quentina Tarantino „Reservoir Dogs”, „Duma i uprzedzenie” /Sense and Sensibility/ w reżyserii Anga Lee i „Happiness” Todda Solondza.

FRANCIS FORD COPPOLA (Producent wykonawczy) to wielkie nazwisko w świecie Hollywood. Jako scenarzysta, producent i reżyser ma w swoim dorobku pięć Oscarów®. Pierwszego przyniósł mu scenariusz do obrazu „Patton”, napisany wspólnie z Edmundem H. Northem. Coppola wyreżyserował w swojej karierze 20 filmów fabularnych, w tym słynną trylogię “Ojciec chrzestny” /The Godfather/, obrazy „Czas Apokalipsy” /Apocalypse Now/, „Rozmowa” /The Conversation/, „Wyrzutki” /The Outsiders/, „Rumblefish” „Cotton Club”, „Peggy Sue wyszła za mąz” /Peggy Sue Got Married/ oraz „Drakula” /Bram Stoker’s Dracula/.

Od pewnego czasu Coppola występuje także w roli producenta lub producenta wykonawczego. W tym charakterze współpracował ze swoją córką Sofią przy jej debiutanckim filmie „Przekleństwa niewinności” /Virgin Suicides/.

LANCE ACORD, ASC (Zdjęcia) pracował wcześniej z Sofią Coppolą przy jej filmie krótkometrażowym „Lick The Star”, a także nagrodzonym Oscarem® za scenariusz „Między słowami”. Acord jest absolwentem San Francisco Arts Institute. Pracował przy kręceniu filmów reklamowych, dokumentalnych i wideoclipów. Jest autorem zdjęć do filmów: „Być jak John Malkowich” /Being John Malkowich/, „Adaptacja” /Adaptation/ oraz “The Dangerous Lives Of Altar Boys”.

MILENA CANONERO (Projektantka kostiumów) jest laureatką Nagrody Akademii® za kostiumy do filmów „Rydwany ognia” /Chariots Of Fire/ oraz „Barry Lyndon” . Nominowana była do tej prestiżowej nagrody również za swoje projekty do: „Afery naszyjnikowej” /The Affair Of The Necklace/, „Tytusa Andronikusa” /Titus/, „Dicka Tracy”, oraz „Pożegnania z Afryką” /Out Of Africa/. Canonero otrzymała dwie nagrody BAFTA za „Cotton Club” i „Rydwany ognia”.

Ma w swoim dorobku również projekty kostiumów do takich obrazów jak: “Solaris”, “Śmierć i dziewczyna” /Death And The Maiden/, „Sublokatorka” /Single White Female/, „Mechaniczna pomarańcza” /Clockwork Orange/, „Ojciec Chrzestny III” /The Godfather Part III/, „Midnight Express” i wielu innych.