Godziny szczytu 3 (2007)

Od czasu swego debiutu w rolach partnerów w filmie Godziny szczytu z 1998 roku Jackie Chan i Chris Tucker stali się jednym z najzabawniejszych i najbardziej niezwykłych duetów kinowych. – „Chris to prawdziwy geniusz komediowy” – mówi reżyser Brett Ratner, który oprócz pierwszych dwóch części Godzin szczytu nakręcił ostatnio filmy X-Men: Ostatni bastion i Czerwony smok. – „Jest niesamowicie utalentowanym komikiem, który potrafi powiedzieć byle co w rozśmieszający sposób. Nie chodzi zresztą nawet o słowa – jego twarz starcza za tysiąc słów”. „Jackie Chan to inny rodzaj geniusza” – kontynuuje reżyser. – „Pracując z Jackie’em, czuję się, jakbym tworzył historię kina. On jest jak Buster Keaton, Charlie Chaplin i Harold Lloyd w jednym – jest najbardziej doświadczonym, utalentowanym artystą grającym ciałem, z jakim kiedykolwiek miałem okazję współpracować”. Ratner mówi, że więź między oboma aktorami ma charakter wręcz magiczny. – „Nie da się oderwać od nich oczu, człowiek naprawdę daje się im wciągnąć. Ja tego nie stworzyłem, to po prostu rodzi się samo”. Dynamika tej pary filmowej, co było dobitnie widać w pierwszych dwóch filmach i będzie można zobaczyć w Godzinach szczytu 3, wynika nie tylko ze zderzenia kultur, języków i osobowości, ale także ze zżycia i koleżeństwa dwóch znakomitych artystów. „Chris i Jackie nie rozumieją się nawzajem i pochodzą z dwóch zupełnie odmiennych kultur” – wyjaśnia Ratner. – „Już w pierwszym filmie – dosłownie – gdy jeden wychodził z pomieszczenia, drugi mówił „Nie mam pojęcia, co on przed chwilą powiedział”. Obaj mieli z tego niezły ubaw. Stanowią wspaniały zespół, naprawdę się uzupełniają. Uwielbiam ich oglądać. Gdy ogląda się te filmy, człowiek myśli sobie: «Rany, musieli się świetnie bawić przy kręceniu zdjęć». I tak rzeczywiście było”. Kariera Jackie’ego Chana, zanim dał się on poznać amerykańskim widzom, rozkwitała już w hongkońskim przemyśle filmowym i nadal rozwija się równolegle do sukcesów światowych odnoszonych dzięki udziałowi aktora w amerykańskich filmach. Kiedy jednak fani z Azji z niecierpliwością oczekują kolejnej Policyjnej opowieści, na innych kontynentach Chan słyszy zawsze to samo: „Jak tylko przejdę formalności imigracyjne, od razu słyszę: «Jackie, kiedy wyjdzie następna część Godzin szczytu?»” – mówi Chan. – „To widzowie stanowią o sukcesie Godzin szczytu, nie my. W kółko oglądają części pierwszą i drugą, szczególnie w amerykańskiej telewizji. Tego rodzaju kino przyciąga przed ekran całe rodziny, więc i my się z tego cieszymy”. – „To mi się nigdy nie znudzi” – mówi Chris Tucker, który powraca na ekran po sześcioletniej nieobecności od czasu sukcesów cyklu Godziny szczytu i występów w tak różnorodnych filmach, jak Jackie Brown, Piąty element i Piątek. – „Kiedy się spotykamy, jeden rozśmiesza drugiego, a ponieważ w prawdziwym życiu jesteśmy przyjaciółmi, komedia wynika z sytuacji, w jakich się znajdujemy. Odkąd zaczęliśmy kręcić wspólnie filmy, jestem wielkim fanem Jackie’ego. Zawsze niezmiernie się cieszę, kiedy wchodzę na plan i go widzę. Jesteśmy zgranym zespołem, zawsze tworzymy razem coś nowego i na tym polega urok tych filmów”. – „Tak samo jak w filmie, nie znaliśmy się przed zdjęciami do pierwszej części Godzin szczytu” – mówi Chan. – „Ja pochodzę z Hongkongu, a Chris z Los Angeles. Teraz się kumplujemy. Zawsze razem doskonale się bawimy”. Podobnie jak sami aktorzy, grani przez nich bohaterowie stają się z każdym filmem coraz bliżsi sobie. – „W pierwszej części zostali kolegami z pracy” – mówi Brett Ratner. – „W drugiej zaprzyjaźnili się. A w tym filmie naprawdę zaczynają traktować się jak bracia”. Po fenomenalnym sukcesie Godzin szczytu w 1998 roku i Godzin szczytu 2 w 2001 roku twórcy filmu byli zachwyceni możliwością ponownego zaangażowania Jeffa Nathansona do stworzenia kolejnej opowieści o przygodach Cartera i Lee. – „Moim zdaniem, Godziny szczytu to film o dwóch facetach, których łączy niezwykła przyjaźń” – zwraca uwagę Nathanson. – „Nikt z nas nie chciał robić identycznego sequela. Chcemy, by postacie były autentyczne, by rozwijała się ich przyjaźń, ale tak naprawdę traktujemy obecny film jak osobną produkcję”. Z tym zdaniem zgadza się producent Arthur Sarkissian. – „Nie uważam kolejnych części Godzin szczytu za sequele. Traktuję je jak kontynuację opowieści o tych dwóch bohaterach i przemianach, jakie przechodzą w życiu, niezależnie od tego, czy spędzają tydzień razem, czy sześć lat osobno. Po prostu pozwalamy bohaterom opowiedzieć o sobie. Znają się od lat, a Brett zna ich jak własną kieszeń. Ufam mu bezgranicznie i myślę, że ten film będzie najlepszą częścią Godzin szczytu”. – „Bez Jackie’ego czy Chrisa nie byłoby tego filmu. Ale nie byłoby go też bez Bretta” – dodaje producent Roger Birnbaum. – „Jest tak samo ważny dla magii tych filmów jak obaj aktorzy. Po mistrzowsku dawkuje energię. Czasem bywa szaleńczo, czasem burzliwie, ale zawsze jest świetnie. A Jeff Nathanson to czwarty muszkieter tego projektu. Jest jednym z najzabawniejszych scenarzystów i doskonale zna Jackie’ego i Chrisa. Wie, czego oni oczekują od bohaterów i rozumie także oczekiwania Bretta”.

Choć Tucker i Chan są znani z talentów improwizacyjnych, Ratner pilnuje struktury organizacyjnej, która pozwala na tworzenie kontrolowanego chaosu, leżącego u podstaw filmów. – „Taka atmosfera mnie napędza” – opisuje Tucker. – „Brett jest jak trener Muhammada Alego. Ciągle nas ciśnie, bo wie, że stać nas na więcej. Doskonale dogadujemy się jako zespół. Jesteśmy przyjaciółmi, możemy sobie powiedzieć wszystko, a Brett jest zawsze gotów nas wysłuchać. Świetna z nas ekipa”. Ponieważ ponownie spotkali się nie tylko odtwórcy głównych ról i reżyser, ale także wszyscy producenci i wielu członków ekipy technicznej, na planie trzeciej części Godzin szczytu panowała naprawdę rodzinna atmosfera. – „Uwielbiam tę energię pojawiającą się na planie Godzin szczytu” – mówi Ratner. – „Myślę, że ten optymizm i wesołość ujawniają się także podczas kręcenia zdjęć do filmu. Widać, że ludzie naprawdę się lubią i starają się dać z siebie wszystko. Mam poczucie pewności, kręcąc te filmy, ponieważ moi producenci, którzy pracują przy serii od samego początku, naprawdę rozumieją, na czym polega realizacja doskonałych Godzin szczytu, i popierają mnie w stu procentach. Film tego rodzaju i z takim rozmachem wymaga pracy wielu ludzi. Jamie Freitag, mój asystent reżysera, to człowiek, z którym nakręciłem wszystkie filmy, pracujący ciężej niż ktokolwiek, kogo znam. Wszyscy dookoła uwielbiają ten film i kochają swoją pracę”. – „Bardzo się ucieszyłem, że mogłem rozpocząć pracę na planie” – wspomina Chan. – „Niepotrzebne mi wakacje. Zawsze chcę być na planie, ponieważ spotykam tam mnóstwo dobrych ludzi, a wielu znam jeszcze z dwóch pierwszych części Godzin szczytu. Należymy do tego samego zespołu, do tej samej rodziny”. Akcja Godzin szczytu 3 rozgrywa się w sześć lat po tym, jak Carter i Lee wsiedli na pokład samolotu lecącego do Nowego Jorku w ostatniej scenie Godzin szczytu 2. Carter, nadal pracujący w nowojorskiej policji, teraz patroluje ulice w policyjnej drogówce. – „Widzicie go, jak w policyjnym mundurze kieruje ruchem i zastanawiacie się, co zrobił, że sprowadził na siebie takie kłopoty” – mówi Brett Ratner. – „Ale one się tym nie martwi. Po prostu tańczy i podśpiewuje sobie, słuchając ulubionej piosenki”. – „Tak naprawdę nie zależy mu na tym, co robi” – dodaje Chris Tucker. – „Puszcza sobie głośno muzykę w słuchawkach, a niedaleko rozgrywają się poważne zajścia”. W czasie gdy Carter znajduje się w samym oku drogowego cyklonu, w pobliżu odbywa się pierwsze posiedzenie Międzynarodowego Trybunału Karnego, w którym udział bierze ambasador Han, którego ponownie gra Tzi Ma (Spokojny Amerykanin, 24 godziny). Han otrzymał zadanie poprowadzenia śledztwa dotyczącego kręgów kryminalnych Triad, a na historycznym pierwszym posiedzeniu ma zamiar ujawnić, czym jest Shy Shen, tajemniczy element, stanowiący samo centrum wpływowych i szerokich kręgów chińskiej mafii. – „Ambasador Han ma zamiar odsłonić największą tajemnicę, którą stara się rozwiązać trybunał, czyli ogłosić, czym jest Shy Shen” – wyjaśnia Tzi Ma. – „Zanim jednak udaje mu się dojść do głosu, zostaje postrzelony. A Lee, który jest głównym śledczym współpracującym z ambasadorem i jego przyjacielem, obiecał przecież go chronić. Dlatego wytropienie zabójcy staje się sprawą honorową”. – „Lee ściga mordercę po niezwykle stromym drapaczu chmur” – mówi Ratner. – „I oczywiście już ma go dopaść, gdy pojawia się Carter i wszystko psuje”. Zanim jednak Carter wpada w scenę, jadąc „pożyczonym” samochodem, Lee odkrywa, kim jest zabójca – to Kenji, w którego wcielił się znany japoński aktor Hiroyuki Sanada, gwiazdor takich filmów, jak cykl The Ring – Krąg, Ostatni samuraj i W stronę słońca, który wkrótce wejdzie na ekrany kin. Choć kiedyś Kenji był „bratem” Lee z sierocińca, dziś jest jednym z głównych rozgrywających w mafijnej organizacji Triad. – „Kenji i Lee wychowali się w chińskim sierocińcu” – tłumaczy Chan. – „Jego rodziców zabiła jakuza; stał się więc sierotą i ukrył w Chinach. Obaj razem się wychowali, są jak bracia, lecz Lee został policjantem, a Kenji zaangażował się w działalność przestępczą. Tak samo się kochają, jak nienawidzą”. Sanada i Chan przyjaźnią się od ponad 20 lat, lecz dopiero Godziny szczytu 3 pozwoliły im po raz pierwszy spotkać się na jednym planie filmowym. – „Uwielbiam tę złą, nikczemną postać – mówi Sanada – a Jackie to świetny przeciwnik. Kenji nie chce walczyć z Lee, ale policja musi walczyć z Triadami, więc każda akcja i każdy ruch wyzwalają inne znaczenia i emocje”. „Jackie i Hiroyuki tworzą tak emocjonalne sceny, że człowiek naprawdę wierzy w łączącą ich więź” – komentuje Ratner. – „I to właśnie leży w samym sercu opowieści. Sceny te są dla Jackie’ego bardzo poruszające. Hiroyuki gra jego adoptowanego brata, a jednocześnie negatywnego bohatera, dlatego tak bardzo nasila się konflikt postaci. Jednak bez talentów Jackie’ego i Hiroyuki nie dałoby się go aż tak uwydatnić”.

Ponownie razem Carter i Lee spotykają jeszcze jednego starego znajomego, gdy przyjeżdżają od szpitala odwiedzić ambasadora Hana – jego dorosłą już teraz córkę, Soo Yung, która jeszcze jako dziecko została porwana w pierwszej części Godzin szczytu. Tym razem w jej rolę wcieliła się obiecująca chińska aktorka Jingchu Zhang (Peacock, Jade Warrior). – „Ojciec przesłał jej mailem garść informacji, być może wyczuwając, że coś może mu się stać” – mówi Jingchu Zhang, która po raz pierwszy pojawia się w amerykańskim filmie po doskonale ocenianych debiutanckich filmach nakręconych w Chinach. – „Ale to silna, nieugięta dziewczyna – taka sama jak ta mała dziewczynka z pierwszych Godzin szczytu – i dlatego ojciec wie, że może jej powierzyć swoje sekrety”. Konieczność odnalezienia i odszyfrowania informacji o Shy Shen jest tym pilniejsza, że jego istnienie zagraża życiu nie tylko ambasadora, ale także jego córki, a przecież oboje są dla Lee jak rodzina. – „Ambasador Han to bardzo dobry przyjaciel” – zauważa Chan. – „Lee zawsze go chroni, a jego dorastającą córkę nauczył sztuk walki. Chce zapewnić bezpieczeństwo Hanowi i Soo Yung i dowiedzieć się, kto stoi za zamachem, by uratować im życie”. – „Han to chiński ambasador. On i jego córka to starzy przyjaciele Lee, a po przygodach w pierwszej części filmu także Carter czuje się związany emocjonalnie z Soo Yung” – dodaje producent Jay Stern. – „Jedynym sposobem, by uchronić tę dwójkę, jest przełamanie tego kręgu zła. Lee nie ma wyboru, a Carter, który teraz uważa się za brata Lee, także wchodzi w tę grę”. Śledztwo prowadzi detektywów do szkoły sztuk walki, do której uczęszczała Soo Yung. Tam Lee i Carter wdają się w bójkę z kilkoma zawziętymi młodymi mistrzami sztuk walki i jednym wielkim, którego rolę gra mierzący 236 cm pochodzący z Chin koszykarz, który obecnie gra w drużynie Maryland Nighthawks. – „To najsympatyczniejszy facet, jakiego spotkałem, ale też najwyższy, jakiego w życiu widziałem” – mówi Chris Tucker. – „Wyższy od wszystkich koszykarzy, ale i sympatyczniejszy”. Walka, która wywiązuje się między Sunem Mingiem Mingiem i Chanem, zdaniem Tuckera „jest jedną z kultowych scen, takich jak na przykład w Grze śmierci, gdy Bruce Lee walczył z Kareemem Abdulem Jabbarem. Jest niewiarygodna”. – „To niesamowite, że udało nam się zaangażować Suna Minga Minga i że wszystko nam wyszło – że aktorzy się świetnie dogadali” – wspomina Brett Ratner. – „To zabawna scena. Jest w niej i akcja, i humor. Wszystko w niej jest śmieszne i ukazuje dokładnie to, o czym jest film – komedię, dramat, akcję, sztuki walki i świetnych bohaterów”. Carter także wdaje się w pojedynek na krzyki z przebywającymi w dojo mistrzami Yu i Mi. – „Robią dosłownie to samo, co Abbott i Costello – boki zrywać” – mówi producent Jonathan Glickman. – „Nie znajdziecie tego w żadnym innym filmie akcji, a w Godzinach szczytu wychodzi to genialnie”. Jackie Chan wraz ze swoją ekipą kaskaderów spędził dwa tygodnie, trenując z Sunem Mingiem Mingiem i ucząc go, jak poruszać się w stylu mistrzów sztuki walki. – „Usiedliśmy i zaczęliśmy rozmawiać o tym, dlaczego walczymy. Bowiem kiedy ustala się choreografię do jakiejś sekwencji, trzeba mieć powód do walki” – wyjaśnia Chan. – „A on przecież jest koszykarzem. Kiedy ma przy sobie piłkę, porusza się niezwykle szybko. Ale kiedy dostaje naszą „piłkę”, nie ma pojęcia, co z tym zrobić. Przy wadze 160 kg jednym ciosem powala na ziemię. Ale jest sprytny, nieźle sobie radzi. Ma dwadzieścia parę lat, a jest dwa razy większy ode mnie. Scena wyszła nam doskonale”. Bohaterowie wkrótce odkrywają, że tym, co Triady tak bardzo starają się ukryć, jest dokładny opis sekretnej hierarchii. – „Dawno temu Triady były azjatyckim odpowiednikiem mafii” – zauważa Ratner. – „Ich członkowie mieli genialny sposób ogłaszania nowego przywódcy w danej prowincji”. Po szamotaninie z zabójcami nasłanymi przez Triady na ambasadora Hana gorąca i pełna przekleństw wymiana zdań z mówiącym po francusku chińskim mordercą przynosi kolejną wskazówkę: imię „Genevieve” i adres w Paryżu. – „To tajemnica, której ujawnienie zagraża istnieniu tajnej społeczności Triad” – mówi scenarzysta Jeff Nathanson. – „Jeśli więc istnieje prawdopodobieństwo, że informacje te znajdują się gdzieś w Paryżu, Carter i Lee nie mogą zrobić nic innego, niż tylko wybrać się na poszukiwania właśnie tam, jednocześnie spotykając na swej drodze mnóstwo ludzi dybiących na ich życie. Sztuka nie polega tylko na tym, by rozwikłać zagadkę, ale także na tym, by wydostać się żywym z Paryża”. W pierwszej części Godzin szczytu Lee był policjantem z Hongkongu wyjętym ze swego świata. W drugim filmie to Carter musiał pogodzić się z pobytem w Hongkongu. Zaś Godziny szczytu 3 rzucają ich do Paryża, w którym obaj czują się nieswojo. – „Zabieramy dwóch obcych do obcego kraju i wrzucamy ich w prawdziwe środowisko” – komentuje producent Arthur Sarkissian. – „Żaden z nich tu nie pasuje. Obaj są niezwykle współcześni, więc wysłanie ich do starego miasta, starszej kultury, która uważana jest za nieco snobistyczną, to doskonały pomysł komediowy”. W Paryżu Carter i Lee spotykają mnóstwo tajemniczych postaci, które udało się ożywić twórcom filmu dzięki zaangażowaniu najróżniejszych talentów aktorskich. – „Chris i Jackie dominują w swoich scenach, więc chciałem ich otoczyć aktorami, którzy zwracają na siebie uwagę. Inaczej byliby zupełnie niewidoczni” – mówi Ratner. – „Jeśli w jednej scenie grają z nimi fenomenalni aktorzy zagraniczni, ich aktorstwo zyskuje nowego blasku”.

Max von Sydow, gwiazdor takich filmów, jak Pelle zwycięzca, za który otrzymał nominację do Oscara, oraz twórca symbolicznych już postaci w Egzorcyście, Trzech dniach kondora oraz legendarnych filmach Ingmara Bergmana, wciela się w rolę francuskiego ministra spraw zagranicznych i przewodniczącego Międzynarodowego Trybunału Karnego, Vardena Reynarda. – „Wysłałem mu scenariusz, nie spodziewając się tak naprawdę, że się zgodzi, bo wiem, że jest niesłychanie wybredny” – wspomina Ratner. – „Ale zaakceptował propozycję, szalenie się ucieszyłem. To wielkoduszny, ujmujący i niezwykle profesjonalny aktor. Praca z nim to dla mnie przyjemność i spełnienie moich marzeń. Wychowałem się na jego filmach i czuję się naprawdę zaszczycony tym, że przyjął propozycję wystąpienia w naszym filmie”. Von Sydow, który raczej nie kojarzy się z komediami, ucieszył się na myśl o spotkaniu na planie z Chanem, Tuckerem i Ratnerem. – „Z zaciekawieniem przyglądałem się, jak kręcone są szybkie sceny akcji z efektami specjalnymi i bez” – zauważa aktor. – „Brett to wielkoduszny człowiek, pełen energii i entuzjazmu. Ma doskonałe poczucie humoru i wyczucie. Wszystko to przynosi codziennie na plan zdjęciowy, co dla aktora jest niezwykle inspirujące. Jest także perfekcjonistą – nie poddaje się, dopóki nie uzyska dokładnie tego, czego chce. Bardzo to u niego szanuję”. Podobnie jak obecność reżysera, także pojawienie się tak znanego aktora stało się źródłem inspiracji dla pozostałych odtwórców głównych ról. – „Gdy on wchodzi na plan, to tak jakby król Artur przyjechał z wizytą” – entuzjazmuje się Chris Tucker. – „Aż się bałem z nim porozmawiać, ale on zagaił mnie, a ja do odezwałem się do niego per „Pan”. Na co on: „Mów do mnie Max”. W tym momencie puściły wszystkie lody między nami. To wspaniały człowiek”. Francuski aktor Yvan Attal, który na swoim koncie ma filmy I żyli długo i szczęśliwie oraz Moja żona jest aktorką, a jako aktor pojawił się ostatnio w filmach Tłumaczka i Monachium, gra George’a, którego przygoda rozpoczyna się w momencie, gdy Carter i Lee wsiadają do jego taksówki i wciągają go w pościgi, strzelaniny i napięte sytuacje, które wcześniej oglądał tylko w filmach. – „To Bogu ducha winny francuski taksówkarz, który sporo czytał o Amerykanach, i generalnie jest przekonany, że jeżdżą oni po świecie, strzelając do ludzi i wywołując wojny” – mówi producent Arthur Sarkissian. – „Kiedy więc nasi bohaterowie wskakują do jego taksówki, wywiązuje się między nimi sprzeczka, jednak przeżyte wspólnie przygody powodują, że George w końcu zaczyna podziwiać dwóch nowo poznanych znajomych”. – „Film ten pogrywa na stosunkach francusko-amerykańskich” – mówi Attal. – „Gram opryskliwego francuskiego taksówkarza, nienawidzącego Amerykanów, zaś Lee i Carter wsiadają do mojej taksówki na lotnisku. Oni są jak ryby bez wody – jeden jest Amerykaninem, drugi Chińczykiem, ale co gorsza, obaj jadą do innego kraju, w którym wszystko jest dla nich obce”. „Yvan nie chciał, by jego rola opierała się na prostych żartach” – mówi Ratner. – „Jego bohaterem jest facet, który początkowo nienawidzi Amerykanów, aż w końcu ma ochotę kogoś zabić. Yvan wniósł do swej postaci tyle człowieczeństwa i humoru, że ciągle prosiłem Jeffa, by dopisywał dla niego kolejne sceny. Bardzo spodobał mi się jego bohater, a on za każdym razem doskonale się spisywał”. Chyba największym wyzwaniem dla Attala we współpracy z Chanem i Tuckerem było zachowanie powagi. – „Kiedy kręciliśmy scenę, w której obaj śpiewają w mojej taksówce, nie mogłem się powstrzymać od śmiechu” – wspomina. – „Było mnóstwo scen, w których byłem o krok od wybuchnięcia śmiechem. Poza tym czuję się jak widz. Mam ich w samochodzie, patrzę na nich w lusterku i po prostu chce mi się śmiać”. Piękne kobiety już stały się jedną z wizytówek cyklu Godziny szczytu, a trzeci film z tej serii nie odstępuje od tradycji. Youki Kudoh, gwiazda filmów Wyznania gejszy i Cedry pod śniegiem, gra rolę Jasmine, zabójczej właścicielki klubu, która wdaje się w bójkę z Lee w swym ekskluzywnym podziemnym klubie francuskim Chandelle. – „Jasmine wyśmienicie pracuje” – mówi Kudoh. – „Wyśmienicie zabija. To jej hołd dla Kenjiego, jej szefa. Taka bezduszność to jej sposób, by okazać mu swą miłość. To trochę smutne, ale jednocześnie przynosi jej satysfakcję”. Jackie Chan pomógł Kudoh przygotować się do dynamicznych walk pomiędzy Jasmine a Lee. – „Znam Youki od dawna” – mówi Chan. – „Nie jest waleczna z natury, ale w filmie musimy w niej zrobić maszynę do zabijania, taką, jaką była Zhang Ziyi w Godzinach szczytu 2. Youki jest jednak bardzo dobra i szybko się wszystkiego nauczyła”.

W filmie widzowie zobaczą także obiecującą francuską aktorkę Noémie Lenoir w roli Genevieve, młodej kobiety, której imię stanowi główny powód wyprawy Cartera i Lee do Paryża. Choć jej powiązania z Triadami przyciągają bohaterów, Genevieve staje się dla Cartera kimś więcej niż tylko wskazówką. – „Naprawdę chciałem mieć filmową ukochaną” – mówi Chris Tucker. – „Przed rozpoczęciem zdjęć powiedziałem Brettowi: «Jackowi zgotowałeś niezłą zabawę. Pozwól i mnie się zabawić». Dlatego zaangażowali piękną francuską aktorkę, Noémie Lenoir, która jest fantastyczna”. „Noémie idealnie pasuje do roli Genevieve, ponieważ jest niezwykle twarda, a jednocześnie nie sprawia jej to wysiłku” – mówi producent Arthur Sarkissian. – „Choć więc widzicie tę piękną, czarującą kobietę, wierzycie, że jest powiązana z Triadami”. Znany reżyser Roman Polański, który został nagrodzony Oscarem za film Pianista, pojawia się w Godzinach szczytu 3 gościnnie w roli inspektora francuskiej policji, Reviego, który w sposób nieoczekiwany wita bohaterów w Paryżu. – „To jedna z tych okropnych francuskich postaci, które czasem spotykamy na lotnisku” – mówi reżyser, który wraz z dziećmi jest fanem dwóch pierwszych części Godzin szczytu. – „Uroczo dostaje mi się w nos od Chrisa Tuckera i Jackie’ego Chana. Rola była krótka, ale niezwykle zabawna. Świetna sprawa”. „Poza tym, że Roman jest wielkim reżyserem, jest także jednym z moich ulubionych aktorów” – mówi Ratner z entuzjazmem. – „Lokator to jeden z moich ulubionych filmów, ale jego rola w nim jest wspaniała. Najbardziej zapadła mi w pamięć chwila, gdy zawołał mnie i zapytał: «Czy możemy porozmawiać?». Spotkaliśmy się we foyer hotelu, a on do mnie: «Czy moglibyśmy poćwiczyć dialogi?». Pomyślałem wtedy: «Niech ktoś przyjdzie i mnie zobaczy w tej chwili. Roman Polański ćwiczy właśnie ze mną dialogi w hotelowym foyer». Roman zawsze rozmyśla i wpada na niewiarygodnie śmieszne pomysły do swojej roli. Oglądanie go w jednej scenie z Jackie’em i Chrisem było jednym z najlepszych momentów pracy przy filmie, a ich wspólna scena należy do moich ulubionych”. W czasie podjętej przez Lee, Cartera i ich niechętnego wspólnika George’a próby wyśledzenia Triad pod paryskimi ulicami i nad nimi „bohaterowie natrafiają na najdziwniejsze sytuacje z możliwych” – mówi producent Roger Birnbaum. – „Ponieważ postacie są niezwykle skore do żartów, a aktorzy chętni do zabawy, widzowie zobaczą ich przemoczonych w miejskich kanałach, tańczących na burleskowej scenie w Paryżu i zwisających wysoko nad ziemią. Wyzwaniem było dla nas wymyślenie wystarczająco wielu scen pokazowych, by móc dostarczyć widzom nowych wrażeń, a ten film zapewnia dużo więcej niż tylko to”. W miarę jak Carter i Lee zbliżają się do ludzi, którzy starają się ich zabić, kulminacją podróży bohaterów staje się imponujące starcie w jedynym miejscu w Paryżu, z którego nie ma odwrotu – na wieży Eiffla. – „Na szczycie wieży Eiffla Jackie staje do walki z jednym z opryszków i wywiązuje się wielka scena walki” – mówi Chris Tucker. – „Ja z kolei pojawiam się w wielkiej scenie walki z wieloma przeciwnikami. Robi się z tego wielka bitwa na samym szczycie wieży Eiffla, który – jak zapewne wiecie – znajduje się bardzo wysoko nad ziemią. Napotykamy wiele przeciwności i nie mamy drogi odwrotu. To ekscytujące”. Sekwencja składa się wyłącznie z walki i wyczynów akrobatycznych – nie ma eksplozji, strzelaniny, są tylko najlepsze ekipy kaskaderów pracujące na sto procent swoich możliwości. Wrażeń stamtąd nie zapomni żaden z nich, a już na pewno nie Jackie Chan. – „Byłem sam na szczycie wieży” – opowiada Chan. – „Krzyczeli do mnie: «Jackie, kiedy zejdziesz na dół? Kręćmy już». Ale po tej nocy będę mógł powiedzieć moim wnukom: «Patrzcie, to wasz dziadek. To ja. To nie jest dubler latający wokół wieży Eiffla przy wiatrach o prędkości 160 kilometrów na godzinę». Wszyscy inni jeżdżą tam windą. Ja byłem poza nią. Udało mi się w tym filmie zrobić kilka niesamowitych rzeczy, które nie są dane normalnym ludziom”. Produkcję przeniesiono na 15 dni do Paryża, by dokończyć większość sekwencji, które rozgrywają się w Mieście Świateł. – „Paryż w filmie sam jest bohaterem” – mówi Brett Ratner. – „Ludzie, główne sceny, linia nieba, miasto, fontanny, architektura – wszystkie te elementy mają swój udział w historii. Chciałem pokazać każdy aspekt Paryża. Chciałem zagłębić się w samo serce, w samo centrum tego miasta, w kanały, aż po sam szczyt Paryża na wieży Eiffla, pokazać najelegantsze hotele, ulice, restauracje. Naprawdę będzie na co popatrzeć. Pokazujemy Paryż w przepiękny sposób”.

– „Wszyscy amerykańscy członkowie ekipy zakochali się bez reszty w Paryżu” – mówi francuska aktorka Noémie Lenoir. – „Było to dla mnie ważne, bo to moje miasto”. – „Bardzo się ucieszyłem, gdy usłyszałem, że film będziemy kręcić w Paryżu, ponieważ wszystkie części Godzin szczytu opierają swą akcję na określonej lokalizacji. Wiedziałem więc, że łatwo nie będzie, ale że świetne przeżycia są gwarantowane” – mówi scenograf Edward Verreaux, który na swoim koncie ma między innymi X-Men: Ostatni bastion Bretta Ratnera, a także Straszny dom, Starsky’ego i Hutcha oraz Park Jurajski 3. Przed rozpoczęciem produkcji Verreaux wielokrotnie robił wycieczki po Paryżu z paryską dyrektor artystyczną Anne Seibel. Kilka sekwencji nakręconych w Paryżu zostało później płynnie połączonych ze zdjęciami zrealizowanymi albo w plenerach Południowej Kalifornii, albo w studio dźwiękowym Culver Studios, dlatego wiele wycieczek polegało na wyszukiwaniu odpowiednich budowli. – „Zrobiliśmy mnóstwo zdjęć i zaczęliśmy poszukiwać charakterystycznych elementów i stylów francuskich, które można by było odtworzyć zależnie od potrzeb w Los Angeles” – zauważa Verreaux. – „Paryż ma specyficzny charakter. Styl francuski jest bardzo odmienny od tego, co można zobaczyć w Los Angeles, ale naszym celem w przypadku części planów tworzonych właśnie tam było naprawdę uzyskanie wrażenia, jakbyśmy nadal byli w Paryżu”. Będąc w Paryżu, filmowcy kręcili zdjęcia w tak słynnych na całym świecie miejscach, jak Pola Elizejskie i – oczywiście – wieża Eiffla. – „Zdjęcia w Paryżu miały wyłącznie na celu pokazanie punktów charakterystycznych dla tego miasta” – mówi Verreaux. – „Spektakularnym przeżyciem były zdjęcia robione nocą na wieży Eiffla”. Aby móc zrealizować sekwencję na szczycie słynnej wieży, ekipa produkcyjna uzyskała pozwolenie na wstęp na poziom zerowy, piętra pierwsze i drugie oraz na taras obserwacyjny. Wieża Eiffla to najbardziej oblegana przez turystów atrakcja w Paryżu, co wykluczało kręcenie tam materiału filmowego przed godziną 23.00. Ekipa zwykle przyjeżdżała wcześniej, wyładowywała sprzęt, a następnie zdjęcia były kręcone do samego świtu. Już samo oświetlenie wieży Eiffla było wielką przygodą dla reżysera obrazu J. Michaela Muro. – „Wieża Eiffla była trudną lokalizacją, ponieważ konieczne jest tam zachowanie względnego spokoju, by turyści mogli oglądać miasto” – wyjaśnia. – „Ponieważ Brett nakręcił pierwsze dwie części Godzin szczytu obiektywem anamorficznym, chciał tak samo zakończyć tę trylogię, ale do takiego obiektywu potrzebowaliśmy mnóstwo światła”. Muro, uważany za jednego z najlepszych na świecie operatorów SteadiCamu, pracował przy pierwszych dwóch odsłonach Godzin szczytu, a następnie już jako reżyser obrazu zrealizował takie filmy, jak Bezprawie, Miasto gniewu i Ostatnia Mimzy. – „Jimmy Muro jest wspaniałym operatorem” – mówi Ratner. – „Współpracował ze wszystkimi wielkimi reżyserami, zanim sam został reżyserem obrazu. Ma niesamowity instynkt, a dla mnie nagrał około pół godziny filmu X-Men. Dla nas była to doskonała okazja do współpracy – on zna bohaterów, wie, jaką film ma energię, jak wygląda tempo Godzin szczytu”. Naprzeciwko wieży Eiffla, po drugiej stronie Sekwany, w pałacu de Chaillot znajduje się fontanna Trocadero, przy której rozgrywa się kulminacyjna scena filmu. – „Musieliśmy w tym celu mocno oświetlić okolicę” – kontynuuje Muro. Nad oświetleniem wieży, fontanny i otoczenia Muro wraz z ekipą współpracowali z zarządcą wieży Eiffla, koordynując oświetlenie, tak by dopasować barwę i tonację światła do 352 reflektorów oświetlających słynną atrakcję turystyczną. – „Reflektory mają zamontowane żarówki Philipsa, które produkowane są tylko dla wieży Eiffla, więc w końcu zastosowaliśmy ten rodzaj lamp, a nie konwencjonalne oświetlenie filmowe”. Poza pojedynczym źródłem światła na szczycie wieży Eiffla budowla ma dwa zestawy oświetlenia – zestaw wewnętrzny, który oświetla strukturę od środka, oraz drugi zestaw oświetlający budowlę od strony zewnętrznej – to feeria świateł – która rozświetla się na dziesięć minut co godzinę, dziesięć minut przed wybiciem pełnej godziny. Obie sekwencje świateł można oglądać od zmierzchu do godziny 1.00 nad ranem. Co noc ekipa realizacyjna dokonywała koniecznych poprawek, często starając się trafić w pokaz świateł – zarówno kręcąc zdjęcia na samej wieży Eiffla, jak i przy fontannie Trocadero, gdy w tle widać było wieżę. Pracownicy wieży byli niezwykle uczynni wobec filmowców: pozwalali im rządzić się na wieży zależnie od potrzeb i przedłużali czas pracy podstawowego zestawu świateł do świtu w dni, gdy ekipa kręciła zdjęcia na wieży. Pewnego razu, gdy wyłącznik czasowy oświetlenia wieży zgasił wszystkie reflektory – zgodnie z planem o godzinie 1.00 nad ranem – po jednym telefonie z działu ds. plenerów paryskich światła włączono z powrotem. – „Współpraca z Francuzami układała się fantastycznie – ciągle byliśmy zaskakiwani tym, na co nam pozwalali” – zauważa Verreaux. – „Kulminacyjna scena filmu rozgrywa się na drugim poziomie wieży Eiffla, w restauracji Juliusz Verne, która w rzeczywistości jest czterogwiazdkowym lokalem działającym na wieży. Na potrzeby identycznego planu zdjęciowego, który został zbudowany w studio w Los Angeles, zarządcy wieży Eiffla przysłali nam obudowy reflektorów, więc choć musieliśmy wprowadzić kilka zmian związanych z produkcją, plan pasował idealnie do oryginału”.

Wśród innych lokalizacji zdjęciowych w Paryżu znalazły się: gmach Ministerstwa Spraw Zagranicznych przy Quai d’Orsay, brzeg rzeki pod mostem de Carousel na Sekwanie, gdzie kręcono sekwencje pod ziemią, Hotel Plaza Athénée przy alei Montaigne’a, Café de la Paix przy Grand Hotelu w jednej z najlepszych dzielnic Paryża zwanej L’Opera oraz w Aux Gouts d’Asie, chińskiej restauracji w Paryżu. Dramaturgia i styl Paryża po raz kolejny zostały wykorzystane w sekwencji rozgrywającej się w historycznym kabarecie Folies-Bergere, który Carter i Lee muszą zdewastować, ratując życie Genevieve. – „Mamy w filmie wielką sekwencję taneczną, przerywaną przez Cartera i Lee, rozgrywającą się w Folies-Bergere” – mówi Ratner. – „Carter nagle wpada na scenę, staje przed publicznością i nie wie, co robić, więc zaczyna śpiewać”. Sceny na zewnątrz kabaretu nakręcono w Theatre des Champs-Elysees. – „Brett początkowo chciał nakręcić tę sekwencję w Paryżu, ale gmach Folies-Bergere był właśnie przebudowywany, więc musieliśmy zmienić plany” – wspomina Edward Verreaux. – „Okazało się jednak, że jest to szansa, by stworzyć coś samemu już w Los Angeles”. Verreaux znalazł idealne miejsce w Galaxy Theatre w Santa Ana, na południe od Los Angeles. – „Potrzebowaliśmy sceny, ale musiała mieć ona dość kameralny charakter” – wyjaśnia scenograf. – „Galaxy Theatre okazał się idealny. Nieco go przerobiliśmy, by widzowie rzeczywiście mieli wrażenie, że znajdują się w tym słynnym dużym kabarecie paryskim”. Sekwencje na lotnisku de Gaulle’a, gdzie Carter i Lee spotykają inspektora Reviego i po raz pierwszy wsiadają do taksówki George’a, nakręcono na prawdziwym lotnisku francuskim oraz w studio filmowym Transpasets we Francji. Jeśli chodzi o Club Chandelle, w którym Carter i Lee wpadają w kłopoty, podążając za jedynym znanym im tropem, Verreaux szukał lokali w Los Angeles, które byłyby podobne do charakterystycznych wnętrz paryskich. – „Brett chciał, by był to bardzo kameralny i intymny klub z nieco seksownym i eleganckim klimatem” – wspomina Verreaux. – „Obejrzeliśmy wiele miejsc w Los Angeles, a jednym z nich był stary teatr w śródmieściu, zwany Los Angeles Theater. W latach 20. był to bardzo elegancki teatr, z wielką owalną salą służąca za bawialnię w piwnicy i kilkoma przylegającymi pomieszczeniami. Mogliśmy więc nakręcić wejście i wyjście w Paryżu w małym klubie zwanym La Rive Gauche, a potem wmontować materiał nakręcony w Los Angeles. Klub La Rive Gauche podarował nam zresztą część akcesoriów drzwiowych, byśmy mogli zachować autentyczność”. Ponieważ akcja filmu rozgrywa się w Paryżu, kostiumy musiały odzwierciedlać paryską wrażliwość, a jednocześnie wyrażać niezwykły klimat Godzin szczytu. – „Chciałam wykorzystać jak najwięcej francuskich elementów” – mówi projektantka kostiumów Betsy Heimann, która wcześniej pracowała z Brettem Ratnerem przy filmach Czerwony smok i Family Man, a ponadto projektowała kostiumy do Be Cool, Vanilla Sky i U progu sławy. – „Ponieważ niektóre części kostiumów były produkowane we Francji, mieliśmy dostęp do tkanin, których nie można dostać w Stanach. Miałam w Paryżu asystentkę, która odwiedzała wszystkie miejsca wspomniane w scenariuszu i robiła zdjęcia tego, co tam się działo – kto chodzi do klubów, kto siedzi w hotelowych foyer, co mają na sobie konsjerże. Całe nasze badania koncentrowały się na zdjęciach”. Siedemdziesiąt pięć procent kostiumów do filmu trzeba było uszyć od zera, by spełnić różnorodne wymagania związane z produkcją. – „Brett i ja nigdy jeszcze nie realizowaliśmy filmu, który wymagałby uszycia aż tylu kostiumów na zamówienie – zauważa Heimann – więc naprawdę wspaniale było móc z nim współpracować przy tej produkcji. Była to dla nas szansa na wykonanie wszystkiego dokładnie tak, jak wymarzyliśmy to sobie oboje. Fantastycznie spędzaliśmy czas nad szkicami, tkaninami i dekoracjami – to była wspaniała praca”. Dla Jackie’ego Chana Heimann starała się zaprojektować wszystkie ubrania tak, by pasowały do jego niezwykłej kreacji aktorskiej. – „Ponieważ w tej części Lee jest nieco bardziej uładzony, dodałam w jego kostiumach podszewki i elementy nadające mu nieco szyku podczas kopania i zadawania ciosów” – mówi. Zważała także, by jej kostiumy były wystarczająco trwałe, by można je było wykorzystać jako rekwizyty przy kaskaderskich wyczynach Chana. – „W scenie na wieży Eiffla Jackie błyskawicznie zdejmuje krawat, zawiązuje go wokół nogi i wciąga się po boku wieży” – opisuje. – „Pracując z nim, trzeba wiedzieć, że każdy element kostiumu uszyty dla niego może zostać użyty fizycznie, i trzeba być na to przygotowanym”. W przypadku Chrisa Tuckera Heimann chciała ubiorem wyrazić większą dojrzałość bohatera od czasu ostatniego filmu. – „Zdobył znacznie większe doświadczenie zawodowe – jak mówi – i zmienił się. Nauczył się chińskiego i zaczął znacznie lepiej rozumieć kulturę azjatycką. Dlatego chciałam wprowadzić w jego kostiumach nieco azjatyckich wpływów”. Jednak najbardziej ambitnym zadaniem dla projektantki była sekwencja w Folies-Bergere. W tej scenie, w której udział wzięło mnóstwo pięknych tancerek Folies, Brett Ratner chciał zobaczyć kostiumy uszyte z gangsterskim polotem. – „Mieliśmy wykorzystać piosenkę „Bonnie and Clyde” i to był nasz punkt wyjścia” – mówi Heimann. – „Szukałam inspiracji w bardziej kinowych produkcjach muzycznych – oglądałam Natalie Wood w Cygance, francuski film gangsterski W kręgu zła oraz Borsalino i spółkę z Jeanem-Paulem Belmondo i Alainem Delonem”.

Heimann z radością skorzystała z okazji zaprojektowania kostiumów dla dwóch czarujących kobiet, grających główne role damskie w filmie: Youki Kudoh w roli zabójczej Jasmine i Noémie Lenoir w roli Genevieve. – „Noémie jest cudowna i bardzo francuska, z kolei Jasmine grana przez Youki mieszka w Paryżu, więc choć pochodzi z Azji, również jest bardzo francuska” – opisuje Heimann. – „Genevieve biega za Triadami, a i tak wygląda szykownie i elegancko, zaś Jasmine prowadzi własny klub nocny, więc wygląda nieco oficjalnie... jednak nagle rozsuwa bok swej sukni i kopie Jackie’ego Chana – tak więc kostiumy dla obu pań wzbudzały moją fascynację twórczą”. W przypadku Triad, organizacji przestępczej, której Carter i Lee muszą w końcu stawić czoło na wieży Eiffla, Heimann stworzyła coś w rodzaju uniformu: „Chcieliśmy by członkowie Triad nosili się na biało, szczególnie Kenji, ponieważ ma zorganizować pogrzeb dla Lee, a w Chinach biel jest kolorem śmierci. Kenji jest posłańcem śmierci dla Lee w tym filmie i gdy członkowie Triad schodzą z wieży Eiffla, wszyscy mają na sobie białe stroje, ponieważ jest to pogrzeb”. Spośród wszystkich aktorów, których Heimann musiała ubrać, szczególnie upodobała sobie słynnego reżysera Romana Polańskiego w roli inspektora Reviego. – „Zaprosił mnie do siebie, wyjął wszystko ze swojej szafy, gdybym na przykład dostrzegła coś, co moim zdaniem byłoby odpowiednie dla jego bohatera” – wspomina. – „Jednak w pewnym francuskim salonie znalazłam porządnie wytartą marynarkę, która wydała mi się odpowiednia dla inspektora Reviego. Przyniosłam ją ze sobą na wszelki wypadek. Marynarka strasznie mu się spodobała i wtedy zrobił coś, co tak bardzo uwielbiam – zaczął się wcielać w swojego bohatera na moich oczach. Zaczął ze mną wygłaszać dialog w tej marynarce, wykorzystując kostium jako inspirację dla mowy ciała. Współpraca z Romanem Polańskim to doświadczenie, które przytrafia się tylko raz w życiu”. Po zakończeniu głównej części prac w Paryżu ekipa wróciła do Południowej Kalifornii, by nakręcić resztę zdjęć. Śródmieście Los Angeles stanowiło tło początkowych scen filmu, w których Carter kieruje ruchem drogowym, a Lee udaremnia zamach na ambasadora Hana w Arco Towers. Sekwencję w szpitalu Divinity ekipa nakręciła w nieużytkowanym budynku szpitala St. Luke w Pasadenie, a do części scen w pomieszczeniach i na zewnątrz szpitala wykorzystano oblegany szpital St. Mary’s w Long Beach. Aktorzy i ekipa filmowa spędzili nawet trochę czasu w kostnicy działającej w piwnicach szpitala St. Mary’s. Lokalizacja ta okazała się aż nazbyt autentyczna – z powodu pożaru w innym szpitalu zarządzono przeniesienie ciał do kostnicy St. Mary’s dokładnie w czasie kręcenia zdjęć, przez co kostnica została praktycznie wypełniona po brzegi. Dwukrotnie trzeba było oczyszczać plan, by salowi mogli przenieść dwie nowe dostawy ciał do kostnicy. – „Wszyscy zachowywaliśmy się z ogromnym szacunkiem, a mimo to praca w kostnicy była zawstydzającym doświadczeniem” – opowiada Chris Tucker. Zdjęcia realizowano także w Hotelu Alexandria, Sable Ranch w Canyon Country, siedzibie Czerwonego Krzyża w Pasadenie oraz na lotnisku Santa Monica. Sekwencje ze szkoły kung-fu/karate, do której uczęszczała Soo Yung, nakręcono na planie zbudowanym w Culver Studios. – „Moi współpracownicy poszukiwali studia karate i kung-fu w całym Los Angeles, ale żadne z nich nie miało tego klimatu, o który mi chodziło” – wspomina Brett Ratner. – „Myślę, że Ed wykonał kawał dobrej roboty, realizując moją wizję studia kung-fu, które tak doskonale sprawdza się w filmie. Wszystkie pomysły na scenografię, na przykład ten ze zbudowaniem naprawdę niskiego wejścia, by gigant, wchodząc, musiał się schylić, były naprawdę inteligentne”. Ratner, który dosłownie chwilę wcześniej zakończył pracę na planie filmu X-Men: Ostatni bastion, skorzystał z szerokich możliwości, jakie w produkcji science-fiction dały mu efekty wizualne, i do współpracy z ekipą Godzin szczytu 3 zaprosił specjalistę w tej dziedzinie, z którym pracował nad X-Menami, Johna Bruno. – „W tej części mamy więcej efektów wizualnych niż w którejkolwiek z poprzednich odsłon Godzin szczytu” – mówi Ratner. – „Poprosiłem Johna Bruno, który tak doskonale sprawił się przy filmie X-Men, by pomógł nam zwizualizować sposób, w jaki wykonamy sekwencje z efektami. Wraz z ekipą z ILM John doskonale poradził sobie z realizacją naprawdę świetnych efektów wizualnych, które napędzają fabułę”. Bruno, wielokrotnie nominowany do Oscara i uhonorowany tą nagrodą za pracę przy Otchłani, oraz drugi kierownik ds. efektów wizualnych Adam Howard, który jest współautorem efektów do takich filmów, jak Piraci z Karaibów: Skrzynia umarlaka oraz Gwiezdne wojny – Epizod III: Zemsta Sithów, starali się stworzyć bardziej naturalne efekty potęgujące rzeczywistość, którą chciał pokazać w tym filmie Ratner. – „Pomysły Johna i projekty są zawsze realizowane zgodnie z zasadami starej dobrej szkoły, co uwielbiam” – mówi reżyser. – „Można wziąć prawdziwą scenę pokazową i po prostu ją polepszyć – poprawić fabułę, zwiększyć zagrożenie, wzmocnić dramaturgię. Nie chodzi o tworzenie wirtualnego świata za pomocą obrazów generowanych komputerowo. A do tego ma w ILM świetny zespół specjalistów od efektów wizualnych z najwyższej półki”.

Wyzwaniem dla Bruno było skoncentrowanie swojej fachowej wiedzy na dodawaniu do materiału nakręconego kamerą możliwie jak największej dozy realizmu. Przy skomplikowanej sekwencji walki na wieży Eiffla i twórczej, a czasem nieprzewidywalnej choreografii Chana oznaczało to, że „w filmie pozbawionym efektów trzecim aktem staje się sekwencja z efektami” – mówi Bruno. – „Dlatego zaopatrzyliśmy się w zestaw trzech kamer dający 180-stopniowe płynne przejście, inaczej zwany cykloramą, aby było to możliwe”. Bruno wraz z ekipą zblokował ze sobą trzy kamery VistaVision posiadające większy negatyw, oddające dzięki temu więcej szczegółów, i ustawił 90-metrowy dźwig do zdjęć krajobrazu miasta i wieży, a ponadto kręcił zdjęcia z samej wieży w każdym kierunku. Materiał ten był potem podstawą do szerzej zakrojonych zdjęć na zielonym ekranie, które zrealizowano w Culver Studios. Verreaux nadzorował produkcję skomplikowanego planu w hali Culver Studios, zawierającego model wycinka wieży od jednego dźwigara do drugiego, tak by dopasować do sekwencji efekty projektanckie, oświetleniowe, kaskaderskie i wizualne. – „Musieliśmy skopiować to, co zrobiliśmy w plenerze” – mówi Bruno. – „Mieliśmy ujęcia pod kątem i na wprost prawdziwej wieży, w które mieliśmy wstawić materiał nakręcony na sztucznym planie. Wszystkie te zdjęcia są prawdziwe, więc zdjęcia z zielonego ekranu musiały do nich pasować jak ulał”. Do sceny kaskaderskiej, w której Lee i Carter skaczą z wieży Eiffla na fladze jak na spadochronie, kierownik ds. efektów specjalnych Clay Pinney stworzył specjalną uprząż kardanową zwisającą do góry nogami pod sufitem hali filmowej, na której mieli się huśtać aktorzy. – „Obaj patrzą na siebie i krzyczą, a w tym samym czasie z wieży strzelają do niech wrogowie, robiąc dziury we fladze” – opisuje Bruno. – „Przez to flaga coraz szybciej wiotczeje. Wygląda to naprawdę autentycznie i bardzo zabawnie”. W sąsiedniej hali na pięciometrowej platformie Verreaux zbudował kopię restauracji Juliusz Verne, a wokół zawiesił ogromne realistyczne tło („translight”) z ponad 270-stopniową panoramą Paryża. Tło powstało dzięki ustawieniu pięciu nieruchomych kamer wysoko na szczycie wieży Eiffla, nagrywających na negatywy o rozmiarach 8” x 10”, by uchwycić obrazy, które później zostały ze sobą sklejone na komputerze i przerobione na jeden plik cyfrowy. Uchwycenie Paryża w taki sposób zaowocowało największym nieklejonym tłem filmowym, jakie kiedykolwiek wyprodukowano. – „John i Adam wspaniale poradzili sobie z realizacją efektów wizualnych w filmie, których jest tu więcej niż w którejkolwiek z poprzednich części Godzin szczytu” – podkreśla entuzjastycznie Brett Ratner. – „Wieża Eiffla wymagała ujęć, których praktycznie nie udałoby mi się nigdy zrealizować, chyba że z helikoptera, ale nikt nie pozwoli na przelot śmigłowca w pobliżu wieży Eiffla”. Dla Ratnera głównym elementem trylogii Godziny szczytu jest gładkie połączenie akcji i komedii. Najważniejsza w tej mieszance jest praca Jackie’ego Chana. Legendarny koordynator wyczynów kaskaderskich Conrad Palmisano, weteran kina mający na swym koncie prawie 200 filmów (który pracował także w charakterze reżysera drugiej ekipy), podkreśla, że „za każdym razem, gdy pracuje się z takim mistrzem, jak Jackie Chan, który jest królem akcji o kreatywności przekraczającej wszelkie normy, najtrudniejszą rzeczą jest dotrzymanie mu kroku i staranie się, by twoje pomysły były tak samo dobre, jak te, które podsuwa on. Jackie jest jedyny w swoim rodzaju”. – „Akcja, jaką tworzy Jackie, ma charakter innowacyjny, ponieważ wypływa ona wprost z niego” – mówi producent Jay Stern. – „W każdym jego wyczynie kaskaderskim czuje się jego osobowość, zaś on sam zawsze stara się przejść siebie samego. Ma tak ogromne doświadczenie, że obserwowanie go jest jak obserwowanie malarza-mistrza, który zna wszystko to, co ludzie zrobili w przeszłości, i zawsze potrafi stworzyć coś oryginalnego”. Połączenie tak wymagających form artystycznych, jakimi są kino akcji i komedia, jest – zdaniem Chrisa Tuckera – „najtrudniejsze, ponieważ trzeba poświęcić wiele energii, by mieć pewność, że każde ujęcie jest takie samo i emanuje identyczną dozą energii. Jeżeli poziom energii jest wysoki, musi utrzymać się do samego końca sceny. Sekret kryje się w wyczuciu i umiejętności uchwycenia tych momentów”. Ogromna praca kaskaderska, z udziałem jednych z najbardziej pomysłowych i cenionych mistrzów sztuk walki na świecie, wymagała ścisłej współpracy pomiędzy koordynatorami wyczynów kaskaderskich Palmisano i Eddie’em Braunem (weteranem w swoim zawodzie, który brał udział w takich filmach, jak Transformers, Mr. and Mrs. Smith oraz obie poprzednie części Godzin szczytu) a Jackie’em Chanem i jego zespołem. – „Współpraca układała im się doskonale” – mówi Ratner. – „Connie i Eddie zrobili już wiele moich filmów i obaj nauczyli się, jak należy dobrze pracować z zespołem z Hongkongu, który stosuje zupełnie inny styl i podejście. Connie to kaskader starej daty, który wie, jak poprawić efekt tego, co robi Jackie. Eddie jest dokładnie taki sam. To naprawdę idealny przykład pomieszania stylów zachodniego ze wschodnim. Ich współpraca była naprawdę fantastyczna i znakomicie wpisywała się w to, czym są Godziny szczytu”. – „Jackie chce podnieść poprzeczkę i wszyscy wokół niego także podnoszą poprzeczkę, ponieważ to on nadaje ton” – mówi Braun. – „Ma także w sobie coś rozbrajającego – jest niezwykle sympatyczny. Wierzy w pracę zespołową, co zresztą widać po jego kaskaderach, zwanych JC Team. To nie sam Jackie Chan, to zespół Jackie’ego. Współpracuje ze wszystkimi dookoła i w ten sposób wydobywa z nich to, co najlepsze”. – „Jackie to mistrz, który umie też reżyserować, więc bardzo łatwo przychodzi wczucie się w walkę – jedna, dwie próby, potem zdjęcia” – mówi Hiroyuki Sanada. – „Czasem nawet nie potrzeba próby, wystarczy rozmowa i sprawdzenie czasu i pozycji. On zawsze znajduje coś ciekawego, jakiś ekscytujący sposób na zrobienie czegoś. To proces radosny i fascynujący”.

Chan i JC Team, znani z szalenie twórczych i zabawnych sekwencji kaskaderskich, zwykle obmyślają choreografie do każdej sekwencji i tworzą wideo z próby – członkowie zespołu odgrywają różne role, potem są one montowane razem i przedstawiane twórcom filmu i koordynatorom kaskaderów. W tym momencie dołącza reszta ekipy i rozpoczyna prace nad sceną. – „Pomiędzy Brettem Ratnerem, Jackie’em, Chrisem, Connie’em i mną istnieje bardzo swobodna i otwarta komunikacja” – mówi Braun. – „Dlatego czasami w ostatecznej wersji pojawiają się jedne z najlepszych i najbardziej szalonych pomysłów. Nikt nie jest przegłosowywany – po prostu patrzymy, czyj sposób okaże się najzabawniejszy”. – „Ponieważ ten film to sequel, chcemy wymyślić nowe i jeszcze bardziej twórcze rozwiązania” – mówi Palmisano. – „A jednocześnie chcemy zachować specyfikę bohaterów i rodzaje sytuacji, w które zazwyczaj się pakują”. Ekipa kaskaderska stanowiła międzynarodową mieszankę złożoną z kaskaderów amerykańskich, francuskich i chińskich. Ekipa produkcyjna skorzystała także z pomocy kaskaderskich znakomitości, takich jak kierowca Michel Julienne pochodzący z rodziny Remy’ego Julienne, który koordynował wyczyny samochodowe w Paryżu, oraz mistrz Simon Rhee, aktor i mistrz sztuk walki, który pracował przy poprzednich Godzinach szczytu. Poza rolą jednego z walczących w filmie, mistrz Rhee zajął się także trenowaniem Suna Minga Minga do sekwencji walki w dojo. Ekipa kaskaderów spędziła w Paryżu trzy miesiące na przygotowaniach do najważniejszych wymagań związanych z produkcją. – „Gdy przechodzi się ze szczytu wieży Eiffla do paryskich kanałów, człowiek naprawdę poznaje dobre i złe strony tej pracy” – mówi Palmisano. – „Myślę, że udało nam się jak najbardziej wykorzystać miasto i jego mistykę. Już sam przywilej pracy na wieży Eiffla oraz to, że władze Paryża pozwoliły nam na tak wiele, były fantastyczne”. W przypadku sekwencji na wieży Eiffla ekipie produkcyjnej zezwolono na wykonanie w praktyce kilku wyczynów kaskaderskich, w których Jackie Chan wisiał na przewodach od windy. – „Jackie Chan mógł wskoczyć na przewody jadącej windy i huśtać się tu i tam na wieży Eiffla” – tłumaczy Palmisano. – „Nasi bohaterowie zostają tam przygwożdżeni i uwięzieni. Przeciwnicy do nich strzelają. Zostają przyparci do muru. Nie mają innego wyjścia, jak tylko zrobić coś na pierwszy rzut oka desperackiego”. – „Bardzo się cieszę, gdy zespół kaskaderów zastanawia się nad jakimś wspaniałym pomysłem” – komentuje Jackie Chan. – „Na przykład ta wielka akcja na końcu filmu. Dla koordynatorów i dla mnie sekwencje akcji są zarazem bardzo łatwe i trudne. Stworzyliśmy coś prostego, bez wielkich wybuchów, bez nadmiaru przemocy, ale dodaliśmy element komediowy – a to bardzo trudne. Robię to od wielu lat i wiem, że ta scena będzie ekscytować i poruszać widzów, ale to wciąż komedia. Zresztą na końcu i tak wszyscy są zadowoleni”. Dla Chrisa Tuckera możliwość obserwowania ponownie wyczynów Chana była jak magia. – „Czasem oglądam akcje, które zrobił Jackie, gdy są już zmontowane, i jestem pod ogromnym wrażeniem. Cieszę się, że mogę zagrać w tym filmie, ponieważ Jackie Chan wnosi zupełnie inną wizję do filmu, rzeczy, których nigdy wcześniej nie widzieliśmy, akcję i kreatywność. Pamiętam, gdy po raz pierwszy obejrzałem pierwszą część Godzin szczytu. Nie mogłem uwierzyć w to, co on potrafi. To po prostu geniusz. Nikt nie umie zrobić tego, co potrafi Jackie”. Jednak poza samymi wyczynami kaskaderskimi, zarówno akcja, jak i komizm Godzin szczytu 3 wynikają z samych osobowości bohaterów. – „Godziny szczytu się podobają, nie tylko w Stanach Zjednoczonych, ale na całym świecie, ponieważ obaj bohaterowie nie mogą się porozumieć, ale choć pochodzą z zupełnie odmiennych kultur, są dla siebie jak bracia” – mówi Ratner. – „To właśnie czyni z nich ciekawą parę, a staje się to szczególnie wyraźne, gdy pojawia się chemia i przyjaźń, taka jak ta. To widać na ekranie. Gdy kieruję na nich obiektyw kamery, jestem zafascynowany samym ich oglądaniem. Zaś akcja w tym filmie wykracza poza wszystko, co dotąd robiłem, pod względem wielkości i rozmachu, a jednak zawsze służy komedii i klimatowi tych filmów. Dlatego są one tak ekscytujące”. Producent Arthur Sarkissian dodaje: „Widzowie na całym świecie, którzy są fanami tej serii, mają pewne oczekiwania, więc należy je spełnić, zachowując jednak charakter postaci. Brett postanowił podbić stawkę i postawić na większy rozmach, ale jeszcze więcej akcji rozgrywa się wokół tej niezwykłej więzi łączącej Chrisa i Jackie’ego”. – „Tym razem pojawia się na ekranie kilku naprawdę wspaniałych, cudownych aktorów – mówi scenarzysta Jeff Nathanson – i to jest hołd dla Bretta, a także ziszczenie naszych planów, by film ten nie był robiony sztampowo, lecz zawierał akcję rozgrywającą się wokół tych dwóch bohaterów i ich relacji. To dopiero przygoda”. – „Carter i Lee wpadają na bardzo złych złoczyńców, na pięknych złoczyńców i we wspaniałe sceny pokazowe” – podsumowuje Ratner. – „To szalona jazda od początku do końca. Od chwili, gdy widz usiądzie w fotelu, od początku do końca zobaczy akcję i komedię. Jednak głównym elementem fabuły jest wielka tajemnica. To komedia, ale o fabule thrillera – siadajcie więc wygodnie i trzymajcie się mocno!”

Chris Tucker (Carter)

Uznawany za jednego z najzabawniejszych komików Chris Tucker zdobył spore doświadczenie od czasu swoich występów w charakterze komika scenicznego w programie Def Comedy Jam. Zagrawszy w przebojach kinowych, wśród których znalazły się kasowa komedia Godziny szczytu 2, a także Piątek, Martwi prezydenci, KasaMowa oraz pierwsza część Godzin szczytu (która przyniosła na całym świecie zyski w wysokości 250 mln dolarów), Tucker udowodnił, że jest jednym z najbardziej utalentowanych artystów hollywoodzkich. Swym niezwykłym głosem, szybkim humorem i wymowną mimiką twarzy Tucker bawi wszystkich widzów, a wśród Amerykanów jest już niekwestionowanym idolem.

W uznaniu dokonań komediowych w przebojach kinowych właściciele kin na całym świecie nadali Tuckerowi w 2001 roku tytuł Gwiazdy Komediowej Roku podczas targów filmowych ShoWest.

W 2002 roku Tucker wybrał się w podróż do Afryki wraz z wokalistą zespołu U2 Bono oraz Sekretarzem Skarbu Paulem O’Neillem, by ustalić, w jaki sposób amerykańskie środki finansowe mogłyby pomóc krajom afrykańskim zmagającym się z AIDS, fatalnymi warunkami sanitarnymi i głodem. Poruszony do głębi tym, co zobaczył, Tucker od tego czasu jest swego rodzaju dyplomatą, który stara się prowadzić działania uświadamiające i zbierać środki na walkę z epidemią AIDS w Afryce. W uznaniu za osiągnięcia i wkład w kształtowanie przyszłości świata Tucker ostatnio otrzymał tytuł Młodego Lidera Światowego od Forum Młodych Liderów Światowych.

Jackie Chan (Lee)

Jackie Chan to światowa supergwiazda, której osiągnięciom i talentom nie dorównuje nikt po 30 latach pracy aktora w branży filmowej. Jego nazwisko kojarzy się z zapierającymi dech w piersi wyczynami kaskaderskimi, prześmiesznym humorem fizycznym, a jego popularność rośnie w miarę jak jego sława wykracza poza Azję i obie Ameryki.

Chan pracuje obecnie w Chinach nad filmem fabularnym Forbidden Kingdom, w którym wystąpi również Jet Li.

Urodzony w 1954 roku w Hongkongu Chan został zapisany do pekińskiej Szkoły Operowej w wieku 7 lat. Tam uczył się akrobatyki, gimnastyki, tańca, śpiewu i aktorstwa. Po ukończeniu Akademii Chan miał problemy ze znalezieniem pracy w obliczu malejącej popularności opery chińskiej. Podobnie jak wielu jego kolegów ze szkoły Chan wkroczył w świat kina, pracując w charakterze statysty, a czasem kaskadera. Gdy producenci i reżyserzy dostrzegli jego talent, szybko awansował i niedługo potem koordynował już wyczyny kaskaderskie w hongkońskich filmach. Po przedwczesnej śmierci Bruce’a Lee Chan był przygotowywany do zajęcia jego miejsca w branży, ale odrzucił ten pomysł, gdy uświadomił sobie, że jego atutem będą specyficzne poczucie humoru i umiejętności kaskaderskie. W 1978 roku samodzielnie odmienił przemysł filmowy w Hongkongu, łącząc humor z ambitnymi pokazami kaskaderskimi w filmach takich jak Wąż w cieniu orła i Pijany mistrz.

W 1980 roku Chan wyreżyserował swój pierwszy film Młody mistrz, a spektakularny sukces tej produkcji zagwarantował mu przyszły status legendy hongkońskiego przemysłu filmowego. Później aktor próbował swoich sił w kilku produkcjach amerykańskich, ale ponieważ rezultaty były gorsze od oczekiwanych, powrócił do Hongkongu. Wykorzystał jednak wiedzę zdobytą w Ameryce i zastosował ją w projektach filmowych realizowanych w Hongkongu – z doskonałym skutkiem. Chan, oczarowany komediowymi legendami, takimi jak Buster Keaton i Charlie Chaplin, stworzył własny gatunek komedii fizycznej, która zdobyła ogromne uznanie w Azji i była coraz częściej dostrzegana przez amerykańskich kinomanów. Po sukcesie nakręconego w 1995 roku filmu Draka w Bronksie, po której Chan nakręcił serię Godziny szczytu, Kowboja z Szanghaju i Rycerzy z Szanghaju, aktor stał się prawdziwą gwiazdą światowego kina.

Choć jest doskonale znany ze swych dokonań przed obiektywem kamery, ma na swoim koncie wiele filmów, nad którymi pracował przez wiele lat w charakterze producenta, reżysera i koordynatora wyczynów kaskaderskich. W 2004 roku założył spółkę produkcyjną Jackie Chan Emperor Movies, Ltd. Za swoją pracę otrzymał niezliczoną ilość nagród, w tym ostatnio w kategorii „Najlepszy aktor” za rolę w dramacie z 2004 roku Nowa Policyjna Opowieść.

Chan, znany ze swych dokonań filmowych, ma jednak znacznie mniej znane oblicze – jest filantropem. W 1988 roku założył w Hongkongu fundację dobroczynną Jackie Chan Charitable Foundation i od tego czasu bezustannie pracuje na rzecz wielu różnych akcji charytatywnych. Ostatnio powołał do życia fundację Dragon’s Heart Foundation, która datki od sponsorów wykorzystuje do budowy szkół w biednych i odległych zakątkach Chin. Kiedy nie pracuje na planie, aktor jeździ w tamte rejony, dostarczając zapasy, nadzorując planowanie szkół i oferując wsparcie dzieciom i ich rodzicom.

Kariera Chana poświęcona przemysłowi filmowemu przyniosła mu niezliczoną ilość nagród. Przez „Time Magazine” został uznany za najbardziej popularnego gwiazdora filmowego na świecie, otrzymał własną gwiazdę w hollywoodzkiej Alei Sław, odciski jego dłoni umieszczono też w Mann’s Chinese Theater, przyznano mu kilka tytułów profesora honoris causa, a także ambasadora i wiele nagród filmowych. W przyszłości planuje powrócić do reżyserii, spróbować swoich sił z nieco bardziej zróżnicowanych rolach filmowych i kontynuować pracę charytatywną. Przy bezgranicznym wsparciu fanów z prawie każdego kraju na świecie znakomita kariera Jackie’ego Chana nie wydaje się zwalniać tempa.

Hiroyuki Sanada (Kenji)

Hiroyuki Sanada to znany na świecie aktor teatralny i filmowy. Swoim talentem i wszechstronnością olśnił widzów na całym świecie w takich filmach, jak Ostatni samuraj, w którym zagrał również Tom Cruise, oraz nominowanym do Oscara filmie Yoji Yamady z 2004 roku The Twilight Samurai, a także w Sharaku, który był oficjalnym uczestnikiem konkursu na Festiwalu Filmowym w Cannes w 1995 roku. Sanada zagrał także w oryginalnej japońskiej wersji współczesnego klasyka horroru The Ring – Krąg.

Sanada jest również znanym aktorem teatralnym, zarówno w ojczystej Japonii, jak i za granicą. W 1986 roku Sanada wystąpił w „Romeo i Julii” w reżyserii słynnego aktora kabuki Tamasaburo Bando Na deskach londyńskich teatrów Sanada zagrał rolę Błazna w milenijnej produkcji Royal Shakespeare Company sztuki „Król Lear”, za którą otrzymał tytuł Kawalera Orderu Imperium Brytyjskiego (MBE) od królowej Elżbiety II.

Ostatnio Sanada zagrał w romansie fantasy Chena Kaige zatytułowanym Przysięga. Do roli w tym filmie musiał opanować fonetycznie język mandaryński. Niedawno Sanada zadebiutował w filmie anglojęzycznym Jamesa Ivory’ego Biała hrabina, w którym zagrał u boku Ralpha Fiennesa i Natashy Richardson. Widzowie mogli całkiem niedawno podziwiać aktora w filmie przygodowym science-fiction W stronę słońca, wyreżyserowanym przez Danny’ego Boyle’a dla Fox Searchlight, w którym wystąpili również Cillian Murphy, Chris Evans i Michelle Yeoh.

Youki Kudoh (Jasmine)

Ostatnio Youki Kudoh zagrała w filmie wytwórni Columbia Pictures zatytułowanym Wyznania gejszy, który wyreżyserował Rob Marshall. Zagrała w nim ujmującą rolę O-Kabo. Wystąpiła również w filmie Scotta Hicksa Cedry pod śniegiem u boku Maxa von Sydowa, który pojawił się także w Godzinach szczytu 3. Równie dużą uwagę zwróciła na siebie w australijskiej czarnej komedii Niebo w ogniu oraz w niezależnym filmie Picture Bride, który zdobył nagrodę publiczności w 1995 roku na Festiwalu Filmowym w Sundance, a Kudoh przyniósł tytuł Aktorki Roku od japońskich krytyków filmowych.

Mając 20 lat, Kudoh została najmłodszą osobą, która otrzymała nagrodę dla najlepszej aktorki w swoim kraju za główną rolę w filmie War and Youth, ostatnim, który zrealizował znany reżyser Tadeshi Imai. Rola ta przyniosła jej także tytuły „Najlepszej aktorki” od japońskich krytyków filmowych, na Festiwalu Filmowym w Hochi oraz 34. Blue Ribbon Award.

Amerykański etap kariery Kudoh rozpoczął na dobre Jim Jarmusch, który obsadził ją w filmie Mystery Train w roli zafascynowanej muzyką rockabilly dziewczyny pielgrzymującej ze swym chłopakiem do Memphis. Za tę jedną z pierwszych ról otrzymała nominację w kategorii „Najlepsza aktorka” do nagrody Independent Spirit.

Kudoh, piosenkarka i dwujęzyczna aktorka, stanowi niejako wzór dla młodych kobiet w Japonii. Karierę rozpoczęła mając zaledwie 12 lat, gdy na tokijskiej ulicy zwrócił na nią uwagę agent. Choć showbiznes nie był jej zupełnie nieznany (jej matka jest znaną piosenkarką), Kudoh zadebiutowała w dziwacznej komedii The Crazy Family, która miała swój pokaz na Festiwalu Filmowym w Cannes i zyskała miano kultowej w Japonii. Aktorka zaśpiewała w filmie kilka piosenek, a kilka z nich rozpoczęło jej karierę wokalną. Nagrała siedem płyt i stała się w Japonii gwiazdą alternatywnego popu.

Jednocześnie grała w filmach japońskich, m.in. w The Blue Mountain Ranges, Labyrinth of Flower Garden, Real Life Girls, Congratulatory Address i Typhoon Club.

Na małym ekranie wystąpiła w Kronice nie z tej ziemi stacji Sci-Fi Channel oraz w Mistrzach horroru dla telewizji Showtime.

Max von Sydow (Reynard)

Legendarny szwedzki aktor Max von Sydow spotkał swego mentora Ingmara Bergmana w 1955 roku, dzięki któremu stworzył niezapomniane role w takich przełomowych filmach, jak Siódma pieczęć, Tam, gdzie rosną poziomki i Źródło. Dzięki świetnemu aktorstwu w tych i innych szwedzkich filmach Max von Sydow wkrótce stał się idolem kinomanów na całym świecie.

Po długim unikaniu ofert hollywoodzkich w końcu w 1965 roku aktor zgodził się zagrać w biblijnym eposie George’a Stevensa Opowieść wszech czasów, dzięki czemu na stałe wpisał się do anglojęzycznego kina i w ten sposób rozpoczął swą długą i znakomitą karierę.

Od połowy lat 60. Von Sydow stał się znaną twarzą amerykańskich filmów, jednocześnie realizując jednak wiele produkcji w Szwecji i innych krajach Europy. Choć jego głęboki głos i imponująca postura zawsze gwarantowały mu role czarnych charakterów, m.in. Lamara Burgessa w filmie Stevena Spielberga Raport mniejszości, zagrał także wiele niezapomnianych postaci o dobrym usposobieniu, takich jak Nels Gudmundsson w filmie Cedry pod śniegiem oraz tragiczny Lassefar w Pelle zwycięzcy, za którą to rolę otrzymał nominację do Oscara w kategorii „Najlepszy aktor”. W 2005 roku został uhonorowany najwyższym odznaczeniem francuskiego Ministra Kultury „Commandeur des Arts et Lettres”.

Yvan Attal (George)

Aktor/scenarzysta/reżyser Yvan Attal reżyserował występ swojej żony Charlotte Gainsbourg w filmie Moja żona jest aktorką, do którego napisał scenariusz i w którym sam zagrał. Za ten obraz otrzymał nominację do Cezara w kategorii „Najlepszy debiutancki film”.

Attal wystąpił w wielu amerykańskich filmach, m.in. w Tłumaczce Sydneya Pollacka, gdzie zagrał wraz z Nicole Kidman i Seanem Pennem, a także w Monachium Stevena Spielberga. W swej ojczystej Francji niedawno wystąpił w charakterze aktora i reżysera we francuskim filmie I żyli długo i szczęśliwie, a ponadto zagrał w I Got a Woman oraz w thrillerze Anthony Zimmer wraz z Sophie Marceau.

Attal ma również na swoim koncie takie filmy, jak Les Clefs de bagnole, Bon voyage (nominacja do Cezara), Piano Bar, At Dawning, Le Prof, The Criminal, With or Without You, Alissa, Love, etc., Teatr cieni oraz Un monde sans pitié (rola nagrodzona Cezarem) Attal wystąpił także we francuskiej telewizji jako on sam w programie Un jour dans la vie du cinéma français.

Urodził się w Tel Awiwie w Izraelu, a wychował we Francji.

Noémie Lenoir (Genevieve)

Noémie Lenoir dała się poznać amerykańskim widzom, gdy Brett Ratner obsadził ją w swoim thrillerze romantycznym Po zachodzie słońca.

Urodzoną na francuskich przedmieściach Lenoir odkryto, gdy stała w kolejce na poczcie, mając 16 lat. Po zrealizowaniu pierwszej dużej kampanii reklamowej dla sieci Gap Lenoir przeniosła się do Nowego Jorku. Szybko zaczęła pracować ze znanymi na całym świecie fotografami, takimi jak Steven Meisel, Gilles Bensimon, Patrick Demarchelier i Mario Testino, pozując do zdjęć do magazynów mody i kampanii reklamowych m.in. Ralpha Laurena, H&M, Tommy’ego Hillfigera i Victoria’s Secret. Potem została ambasadorką L’Oreal Paris i do dziś reprezentuje tę prestiżową markę kosmetyczną jako członkini zespołu światowych ambasadorek marki (wraz z megagwiazdami Beyonce Knowles i Scarlett Johansson).

W 2002 Lenoir otrzymała swój pierwszy angaż do roli kurtyzany w filmie Alaina Chabata Asterix i Obelix: Misja Kleopatra, gdzie zagrała u boku Jamela Debbouze, Gerarda Depardieu i Moniki Bellucci. Potem posypały się role w filmach Łapówka w reżyserii Gillesa Paqueta-Brennera, Czyja to kochanka w reżyserii Francisa Veebera z Gadem Elmalehem i Alice Taglioni. Aktorka planuje nakręcić drugą część filmu Łapówka pod koniec tego roku.

Na małym ekranie Lenoir wyprodukowała i poprowadziła cykl programów telewizji Trace TV Code, w którym prezentowano modę miejską, muzykę i sztukę z całego świata. Wystąpiła również w miniserialu Jeff et Leo, Flics et Jumeaux z udziałem Oliviera Sitruka.

Lenoir jest aktywną rzeczniczką organizacji World Wildlife Fund, dla której pracuje na rzecz ochrony flory i fauny wszystkich wysp należących do Francji. Jest dumną mamą pięknego synka o imieniu Kelyan.

Jingchu Zhang (Soo Yung)

Jingchu Zhang zadebiutowała w imponujący sposób w filmie Gu Changwei z 2005 roku zatytułowanym Peacock, który jest pięknie dopracowaną opowieścią o dorastaniu. Film otrzymał Srebrnego Niedźwiedzia na 55. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie. Za debiutancką rolę siostry Zhang zdobyła nagrodę w kategorii „Najlepsza aktorka” na 6. Chińskim Festiwalu Mediów w 2006 roku.

Zhang, urodzona i wychowana w Fujian, południowej prowincji Chin, podjęła naukę malarstwa w Fuczou, stolicy prowincji Fujian, mając 13 lat. Po ukończeniu szkoły Zhang wybrała się na studia aktorskie na prestiżowej Centralnej Akademii Dramatycznej. Podczas studiów zagrała w kilku reklamach telewizyjnych i wystąpiła w rolach drugoplanowych w kilku popularnych chińskich serialach telewizyjnych.

Potem aktorka została obsadzona przez Tsuiego Harka, mistrza chińskich filmów walki, w ambitnym obrazie Siedem mieczy, który otworzył 62. Festiwal Filmowy w Wenecji. Za swoją rolę otrzymała nominację w kategorii „Najlepsza aktorka drugoplanowa” na 25. Festiwalu Filmowym w Hongkongu (2006).

Swe zdolności w zakresie sztuk walki i talenty aktorskie pokazała następnie w fińskim przeboju Jade Warrior, którego premiera odbyła się w 2006 roku podczas Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Toronto. Później pojawiła się w fascynującej komedii obiecującego reżysera Zhanga Jiarui zatytułowanej Huayao Bride in Shangrila. Za swój debiut komediowy Zhang zdobyła kilka wyróżnień w Chinach, w tym nagrodę dla najlepszej aktorki na 12. Festiwalu Filmowych Studentów Uniwersytetu Pekińskiego (2005) oraz dla najlepszej nowej aktorki na 11. Festiwalu Filmowym i Telewizyjnym Huabiao (2005). Również dla Zhanga Jiarui zagrała główną rolę w filmie The Road. Obraz ten zdobył trzy główne nagrody na 30. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Kairze w 2006 roku, w tym w kategoriach „Najlepszy film” i „Najlepsza aktorka”.

W 2006 roku Zhang zyskała sobie jeszcze większe uznanie za odważną kreację narkomanki w dramacie miejskim Protégé, wyreżyserowanym przez wielokrotnie nagradzanego reżysera z Hongkongu Tunga-Shinga Yee.

„Time Magazine” uznał ostatnio Zhang za jedną z „Azjatyckich Bohaterek” za jej „kreatywność, odwagę i postawę humanistyczną”.

Brett Ratner (reżyser)

W krótkim czasie Brett Ratner zyskał miano jednego z najlepszych reżyserów Hollywoodu. Siedem filmów Ratnera zarobiło w sumie ponad miliard dolarów na całym świecie.

W wieku 26 lat wyreżyserował swój pierwszy film fabularny, zaskakujący przebój kasowy KasaMowa – komedię, w której wystąpili Charlie Sheen i Chris Tucker. W jego drugim filmie będącym komedią akcji, zatytułowanym Godziny szczytu, zagrali Jackie Chan i Chris Tucker. Film zarobił na całym świecie 250 milionów dolarów. Sukces ten powtórzył romantycznym dramatem fantasy Family Man z udziałem Nicholasa Cage’a i Tei Leoni, który także okazał się wielkim hitem. Rok później Ratner po raz kolejny pokazał kino akcji rodem z Hongkongu z Chanem i Tuckerem w drugiej części przeboju Godziny szczytu 2, która zarobiła ponad 342 miliony dolarów na całym świecie.

Swą pierwszą wycieczkę w świat thrillerów Ratner odbył dopiero w piątym filmie zatytułowanym Czerwony smok, będącym prequelem Milczenia owiec. W filmie wystąpili Edward Norton, Anthony Hopkins, Ralph Fiennes i Emily Watson. Szósty film Ratnera Po zachodzie słońca z udziałem Pierce’a Brosnana, Salmy Hayek, Woody’ego Harrelsona i Dona Cheadle’a zyskał ogromną popularność w całych Stanach Zjednoczonych.

Ostatnio Ratner pobił kolejne rekordy kasowe najnowszym dziełem X-Men: Ostatni bastion – trzecią częścią popularnego cyklu filmowego opartego na komiksach o X-Menach, w którym główne role zagrali Patrick Stewart, Hugh Jackman, Ian McKellen i Halle Berry. Film osiągnął już w pierwszych dniach wyświetlania niewiarygodne wyniki – zarobił 123 miliony dolarów w zaledwie cztery dni. Był to najbardziej kasowy weekend, w którym Amerykanie świętują Dzień Pamięci. Pobił on poprzedni rekord z tego samego okresu, gdy w 1997 roku film Zaginiony Świat: Park Jurajski zarobił 90,2 miliona dolarów. W dniu premiery film przyniósł 45,1 miliona dolarów zysków, co dało mu drugie miejsce w historii przebojów premierowych, a dotychczas film w sumie zarobił ponad 400 milionów dolarów.

Wychowany w Miami Beach na Florydzie Ratner marzył o karierze filmowej od ósmego roku życia. Mając 16 lat, zapisał się do szkoły Tisch School of the Arts przy Uniwersytecie Nowojorskim, gdzie był najmłodszym studentem reżyserii. Jeszcze podczas studiów we wspomnianej nowojorskiej szkole filmowej nakręcił Whatever Happened to Mason Reese, film krótkometrażowy o byłym aktorze dziecięcym, w którym zagrał sam tytułowy bohater. Ten wielokrotnie nagrodzony projekt został sfinansowany przez spółkę Amblin Entertainment należącą do Stevena Spielberga. Przełom w karierze Ratnera dokonał się po projekcji filmu dla menedżera artystów hiphopowych Russela Simmonsa, dzięki któremu reżyser rozpoczął udaną karierę w branży teledysków. Od tego czasu Ratner nakręcił ponad 100 wideoklipów, m.in. dla Madonny, Mariah Carey, Jessiki Simpson, Jay-Z, Wu Tang Clan, D’Angelo, Heavy D, Mary J. Blige, Foxy Brown, Public Enemy, P Diddy i wielu innych.

Ratner zdobył nagrodę MTV Video Music Award za najlepszy wideoklip filmowy do piosenki Madonny „Beautiful Stranger” ze ścieżki dźwiękowej komedii Austin Powers. Ponadto Ratner otrzymał kolejną nagrodę MTV za najlepszą sekwencję walki w filmie Godziny szczytu 2 oraz nagrodę Tony za produkcję „Russell Simmons' Def Poetry Jam” na Broadwayu. Ratner został uhonorowany nagrodą Spirit of Chrysalis za poświęcenie i pomaganie osobom w trudnej sytuacji materialnej i bezdomnym w zmianie ich życia poprzez pracę. Obecnie zasiada w radach Chrysalis i Best Buddies, a także pełni funkcję w radzie dziekana nowojorskiej Tisch School of the Arts.

Poza sukcesami filmowymi i muzycznymi Ratner pojawił się także w świecie literackim. Opublikował kontrowersyjną książkę „Naked Pictures of my Ex-Girlfriends” i napisał „Hilhaven Lodge: The Photo Booth Pictures”, która w księgarniach ukazała się w październiku 2003 roku.

Ratner niedawno zajął się fotografią, a jego zdjęcia pojawiły się w magazynie „Vanity Fair”, jak również na okładkach „Vogue Homme” i „V-Life”. Ponadto robił zdjęcia do kampanii odzieżowych Baby Phat i Jimmy’ego Choo.

Reżyser obecnie mieszka w Beverly Hills.

Jeff Nathanson (scenarzysta)

To już trzecie Godziny szczytu scenarzysty Jeffa Nathansona, który dokonał adaptacji oryginału w 1998 roku, a następnie napisał części drugą i trzecią. Na swoim koncie ma także trzy filmy zrealizowane wspólnie ze Stevenem Spielbergiem (Złap mnie, jeśli potrafisz, Terminal oraz produkowany obecnie Indiana Jones 4), jak również wyreżyserowany przez siebie na podstawie własnego scenariusza film Ujęcie.

Nathanson pracuje nad Milli Vanilli, filmem biograficznym, który napisze i wyreżyseruje dla wytwórni Universal. Mieszka w Los Angeles z żoną i dwiema córkami.

Nathanson ukończył Uniwersytet Kalifornijski w Los Angeles (UCLA), a następnie w 1989 roku wziął udział w programie edukacyjnym dla scenarzystów organizowanym przez Amerykański Instytut Filmowy.

Arthur Sarkissian (producent)

Po trzydziestu latach pracy w branży Arthur Sarkissian jest jednym z najbardziej utalentowanych i płodnych producentów. W tym czasie Sarkissian opracował, wyprodukował lub nadzorował filmy, które dominowały w kraju i za granicą, a suma zysków, jakie przyniosły jego produkcje, sięga bez mała miliarda dolarów. W sierpniu tego roku Sarkissian ma wprowadzić na ekrany najnowszą – trzecią – część niezwykle popularnych Godzin szczytu. Cykl ten odkrył i rozwinął Sarkissian w 1998 roku, a do jego realizacji zaangażował wyjątkowo niestandardowy duet aktorów – Jackie’ego Chana i Chrisa Tuckera. Pierwszy film, który zarobił ponad 140 milionów dolarów w samych Stanach Zjednoczonych, a za granicą kolejne 103 miliony, zapisał się w historii kina jako najlepiej zarabiający film, którego premiera odbyła się we wrześniu lub październiku, a w historii wytwórni New Line Cinema stał się jedną z najbardziej zyskownych produkcji. W 2001 roku druga część Godzin szczytu ugruntowała pozycję Sarkissiana jako twórcy przebojów kasowych, gdy film przyniósł na całym świecie 340 milionów dolarów.

W ciągu swej długiej kariery Sarkissian zawsze koncentrował się na kreatywności, postępowości i przedsiębiorczości, które stanowiły wspólny mianownik stosowanej przez niego recepty na sukces. Właśnie dzięki takiemu podejściu i umiejętności produkowania wysokobudżetowych przebojów kinowych stał się jednym z najbardziej rozchwytywanych producentów w branży.

W latach 70. Sarkissian zaczął przemieniać wciągające opowieści w magię kinową. W latach 70. i 80. wyprodukował m.in. filmy Beyond Reason oraz Poszukiwany żywy lub martwy. Jednak dopiero w latach 90. filmy Sarkissiana zaczęły osiągać zawrotne wyniki finansowe. W 1995 roku Sarkissian wyprodukował Ja cię kocham, a ty śpisz z Sandrą Bullock, film, który stał się największym przebojem roku i zarobił ponad 190 milionów dolarów na całym świecie.

Latem tego roku Sarkissian wyprodukuje niezależny film Prince Test, który będzie debiutem reżyserskim Noah Wyle’a. Przygotowuje także dla WIP produkcję zatytułowaną Thieves, napisaną i reżyserowaną przez Lodge’a Kerrigana, która jest remake’iem francuskiego filmu Les Voleurs. Sarkissian pracuje także z Francisem Veberem nad nową wersją filmu L’Emmerdeur, którego tytuł można przetłumaczyć jako „upierdliwiec”. Sarkissian wciąż pracuje nad nowymi projektami, m.in. remake’ami filmów W kręgu zła, który wyreżyseruje Johnny To; Boy hotelowy, Powrót do szkoły; Szczęście Harry’ego i Parszywe dranie. Ponadto Sarkissian ponownie spotka się z autorami scenariusza do Ja cię kocham, a ty śpisz Fredem Lebowem i Danem Sullivanem przy produkcji oryginalnego filmu zatytułowanego Starring Vic.

Ostatnio Sarkissian wyprodukował How to Rob a Bank, niezależny film wyreżyserowany przez Andrewsa Jenkinsa, w którym główne role zagrali Nick Stahl, Erika Christensen, Gavin Rossdale i David Carradine. Sarkissian ma także w planach wspólnie z nominowanym do Oscara reżyserem Martinem Scorsese i Barbarą DeFina produkcję filmu You Must Remember This Joyce Carol Oates, oraz filmów El Cid, The Defiant Ones, The Street, Between the Covers, Weddingville, Christmas Robbers, Champagne i Organizatsiya.

Zanim Sarkissian został znanym twórcą filmowym, swą kreatywność i zmysł do interesów wykorzystał jako projektant mody i właściciel londyńskiego salonu odzieżowego „Vincci”. Na początku lat 70. „Vinnci” był znany w całej Europie jako jeden z najlepszych londyńskich butików dla mężczyzn. Szybko zdobywszy sławę pomysłowego projektanta, Sarkissian zajął się projektowaniem odzieży specjalnie dla znanych postaci. Jego ekskluzywna linia odzieży od razu stała się przebojem wśród szefów międzynarodowych korporacji, przywódców światowych, członków rodzin królewskich i gwiazd. Chwalony między innymi w „Vogue” i innych znanych magazynach o modzie Sarkissian ze swoim „Vincci” został uznany w europejskich kręgach mody za człowieka, który zrewolucjonizował w Londynie branżę ekskluzywnej odzieży męskiej.

W przerwach pomiędzy produkowaniem nowych filmów Sarkissian wzbogaca swą szeroką wiedzę o historii kina i ciekawostkach związanych z branżą filmową. Może pochwalić się jedną z największych prywatnych kolekcji starych plakatów filmowych, którymi z dumą przyozdabia swoje biuro i dom. Sarkissian jest koneserem wina – posiada piwniczkę z 5000 butelek najlepszych na świecie roczników caberneta, burgunda i bordo, a jego pasję kulinarną dokładnie opisali William Stadiem i Mara Gibbs w swojej książce zatytułowanej „Everybody Eats There”.

Sarkissian mieszka w Los Angeles z żoną Valerie i trójką dzieci: Jaclyn, Alexandrem i Nicholasem.

Roger Birnbaum (producent)

Roger Birnbaum wyprodukował wszystkie części cyklu Godziny szczytu, w tym ostatnią, zatytułowaną Godziny szczytu 3. Najnowszym przedsięwzięciem Birnbauma jest spółka producencka i finansowa Spyglass Entertainment założona ze wspólnikiem Garym Barberem, w której obaj pełnią funkcję prezesów. Spółka niezależnie opracowuje i finansuje wszystkie swoje projekty.

Sukcesami kasowymi spółki są na przykład Szósty zmysł z Bruce’em Willisem, który przyniósł 661 milionów dolarów zysku ze sprzedaży biletów, czy Bruce Wszechmogący, komedia z Jimem Carreyem, która zarobiła 485 milionów dolarów. Wśród dokonań spółki Spyglass są nominowane do Oscarów hity, takie jak Niepokonany Seabiscuit z Tobeyem Maguire’em i Informator z Russelem Crowe’em i Alem Pacino. Ogółem spółka Spyglass doczekała się ponad 26 nominacji do Oscarów za swoje filmy, w tym trzy razy zdobyła tę nagrodę. Firma ma na swoim koncie udane produkcje filmów Hrabia Monte Christo z Jimem Caviezelem i Guyem Pearce’em, Zakazany owoc z Benem Stillerem i Edwardem Nortonem, podwójny przebój Kowboj z Szanghaju i jego drugą część Rycerze z Szanghaju z Jackie’em Chanem i Owenem Wilsonem, Rekrut z Alem Pacino i Colinem Farrellem, Autostopem przez galaktykę z Samem Rockwellem i Mosem Defem, a także hitowy film familijny Pacyfikator z Vinem Dieselem.

Spółka Spyglass sfinansowała także i wyprodukowała Legendę Zorro, kolejną odsłonę filmu Maska Zorro z Catherine Zetą-Jones i Antonio Banderasem, w reżyserii Martina Campbella, oraz Wyznania gejszy, będące adaptacją bestsellerowej powieści zekranizowaną przez Roba Marshalla (Chicago). Oba filmy zostały wprowadzone przez spółkę Spyglass do kin na całym świecie i w sumie zarobiły ponad 150 milionów dolarów ze sprzedaży biletów. Wyznania gejszy otrzymały wiele wyróżnień i nagród, w tym trzy nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej.

W 2006 roku Birnbaum zapewnił współfinansowanie i wyprodukował film przygodowy Przygoda na Antarktydzie, oparty na prawdziwej historii o grupie psów zaprzęgowych starających się przetrwać na tym zimnym kontynencie. Film osiągnął niezłe wyniki, przynosząc ponad 120 milionów dolarów ze sprzedaży biletów na całym świecie. Dziełem produkcyjnym i finansowym Spyglass jest także thriller kryminalny The Lookout, który wyreżyserował debiutujący w tej roli Scott Frank, znany pisarz.

W pierwszej połowie 2007 roku spółka Spyglass wypuściła filmy The Invisible i Evan Wszechmogący. Na ten rok planowane są także premiery filmów: Underdog wytwórni Walt Disney Pictures opartego na popularnym serialu animowanym oraz pingpongowa komedia Balls of Fury. Firma zakończyła niedawno pracę nad filmem 27 Dresses z udziałem Katherine Heigl oraz The Ruins, horrorem/thrillerem wyprodukowanym we współpracy z wytwórnią DreamWorks.

Przed założeniem Spyglass Entertainment Birnbaum był współzałożycielem spółki Caravan Pictures, która wyprodukowała takie przeboje, jak Sześć dni, siedem nocy, Inspektor Gadżet, Zabijanie na śniadanie, Trzej muszkieterowie, Anioły na boisku oraz Ja cię kocham, a ty śpisz.

Przed rozpoczęciem kariery w spółce Caravan Birnbaum pełnił funkcję prezesa ds. produkcji światowej i wiceprezesa wytwórni Twentieth Century Fox, w której pracował m.in. nad filmami: Kevin sam w domu, Sypiając z wrogiem, Edward Nożycoręki, Hot Shots, Mój kuzyn Vinny, Ostatni Mohikanin, Szklana pułapka 2 oraz Pani Doubtfire. Jeszcze wcześniej Birnbaum był prezesem ds. produkcji w wytwórni United Artists, w której pracował nad realizacją nagrodzonego Oscarem kultowego filmu Rain Man.

W pierwszych latach swojej kariery wyprodukował filmy Pewna sprawa w reżyserii Roba Reinera oraz Piramida strachu, które zrealizował we współpracy ze spółką Amblin Entertainment Stevena Spielberga. Na małym ekranie pracował jako producent wykonawczy filmów telewizyjnych Scandal Sheet, Happily Ever After, Kiedy twój kochanek odchodzi oraz wielokrotnie nagradzanego filmu All The Kids Do It.

Urodzony w miejscowości Teaneck w stanie New Jersey Birnbaum studiował na uniwersytecie w Denver. Przed przejściem do branży filmowej robił karierę jako wiceprezes wytwórni płytowych A&M Records oraz Arista Records.

Obecnie pełni funkcję dyrektora artystycznego w konserwatorium AFI, jest także członkiem rady konsultacyjnej UCSB w Centrum Filmu, Telewizji i Nowych Mediów. Jest również mentorem w programie edukacyjnym dla producentów im. Petera Starka oraz programu podyplomowego dla filmowców na uniwersytecie UCLA.

Jay Stern (producent)

Jay Stern piastuje obecnie stanowisko prezesa Rat Entertainment, a jego wspólnikiem jest Brett Ratner, reżyser trylogii Godziny szczytu. Oprócz kierowania codziennymi sprawami firmy Stern nadzoruje także opracowanie i produkcję filmów fabularnych. Był producentem Godzin szczytu 2, które zarobiły 226 milionów dolarów w samych tylko Stanach Zjednoczonych, a także filmu Po zachodzie słońca, który także wyreżyserował Brett Ratner.

Przed podjęciem pracy w Rat Entertainment Stern był wiceprezesem wykonawczym ds. produkcji w New Line Cinema. W czasie pięcioletniej kariery w New Line pełnił rolę producenta wykonawczego takich filmów jak m.in.: Godziny szczytu, Miłość i koszykówka, KasaMowa, Miłość od trzeciego spojrzenia oraz W szponach korupcji. Wcześniej przez pięć lat pracował w należącej do Walt Disney Company spółce Hollywood Pictures, w której doczekał się stanowiska wiceprezesa produkcji.

Swą karierę w branży filmowej Stern rozpoczął jako asystent produkcji i kierownik planu w Nowym Jorku, gdzie się urodził i wychował. W 1981 roku ukończył z wyróżnieniem studia licencjackie w Yale College. Mieszka w Los Angeles z żoną Vicki i dziesięcioletnim synem Elim.

Jonathan Glickman (producent)

Od 2002 roku Jonathan Glickman jest prezesem spółki Spyglass Entertainment, w której odpowiada za opracowywanie i produkcję wszystkich filmów przez nią realizowanych. W 1993 roku Glickman rozpoczął staż w Caravan Pictures, gdzie do 1997 roku dopracował się stanowiska prezesa spółki. W tym czasie pomógł zrealizować film Ja cię kocham, a ty śpisz, w którym pełnił rolę współproducenta.

Glickman wyprodukował międzynarodowy przebój kasowy Godziny szczytu i jego drugą część Godziny szczytu 2. Ponadto był producentem wykonawczym na planie filmów Zabijanie na śniadanie oraz Inspektor Gadżet wytwórni Walta Disneya.

W 1998 roku Glickman został prezesem produkcji w spółce Spyglass Entertainment. W tym czasie wyprodukował m.in. Kowboja z Szanghaju, Hrabiego Monte Christo, Pana 3000, Autostopem przez galaktykę oraz przebój familijny z 2005 roku Pacyfikator. W 2007 roku Glickman produkuje filmy Underdog i Balls of Fury, których premiery zaplanowano na lato. Obecnie pracuje nad produkcją obrazu 27 Dresses z udziałem Katherine Heigl dla wytwórni 20th Century Fox.

Glickman, którego żoną jest scenarzystka telewizyjna Christy Callaghan, z wyróżnieniem ukończył studia na uniwersytecie w Michigan; był także uczestnikiem programu edukacyjnego im. Petera Starka na Uniwersytecie Południowej Kalifornii.

Andrew Z. Davis (producent)

Andrew Z. Davis był producentem wykonawczym hitowej komedii Godziny szczytu 2, wyreżyserowanej przez Bretta Ratnera, w której odtwórcami głównych ról byli Jackie Chan i Chris Tucker. Wcześniej pracował jako producent wykonawczy na planie komedii romantycznej wytwórni Universal Family Man, również wyreżyserowanej przez Ratnera, w której wystąpili Nicolas Cage i Tea Leoni, chwalonego przez krytyków dramatu o dorastaniu Miłość i koszykówka, w reżyserii Giny Prince-Blythewood, z udziałem Omara Eppsa, Sanay Lathan i Alfre Woodard, megahitu Wróg publiczny z Willem Smithem i Gene’em Hackmanem oraz Przygody miłosnej z Warrenem Beattym i Annette Bening. Davis wyprodukował również film akcji zatytułowany Wulkan z Tommym Lee Jonesem i Anne Heche w rolach głównych. Na swoim koncie producenckim ma także filmy Lost Angels, Sid i Nancy oraz Tytuł taśmy.

Wcześniej Davis zajmował kierownicze stanowisko w The Walt Disney Company, po czym podpisał niezależny kontrakt producencki z tą wytwórnią, występując pod własnym szyldem Andrew Davis Productions.

Ostatnio Davis pełnił funkcję wiceprezesa wykonawczego ds. produkcji w wytwórni MGM. Wcześniej zaś wyprodukował Czerwonego smoka, film wyreżyserowany przez Bretta Ratnera, w którym wystąpili Anthony Hopkins i Edward Norton.

Davis jest absolwentem Szkoły Filmowej i Telewizyjnej na Uniwersytecie Południowej Kalifornii.

James M. Freitag (współproducent)

James M. Freitag był pierwszym asystentem reżysera Godzin szczytu 3 Bretta Ratnera od czasu jego debiutu filmowego w 1997 roku, którym była KasaMowa. Obaj kontynuowali współpracę przy filmach Godziny szczytu, Godziny szczytu 2, Family Man i Czerwony smok, na planie których Freitag pełnił rolę pierwszego asystenta reżysera i współproducenta. Przy filmie Ratnera X-Men: Ostatni bastion Freitag awansował na stanowisko współproducenta, które utrzymał na planie Godzin szczytu 3.

Doświadczony filmowiec mający obecnie na swoim koncie ponad 60 filmów kinowych i telewizyjnych zaczynał karierę jako pierwszy lub drugi asystent reżysera na planach takich filmów, jak Szarże, Wyrzutki, Zemsta frajerów oraz Na fali, a także produkcji telewizyjnych: Dallas, Max Headroom, Prawo do obrony oraz filmu dokumentalnego Don King – król boksu, za który wspólnie z innymi twórcami filmu otrzymał nagrodę DGA w 1997 roku. Później w roli pierwszego asystenta reżysera zapisał na swym koncie m.in. filmy Od wesela do wesela, Zagubione znalezione, 15 minut, Podwójna gra, Trade oraz niedawny przebój Niepokój, a także niezwykle popularny serial Skazany na śmierć.

J. Michael (Jimmy) Muro (reżyser obrazu)

J. Michael Muro zyskał sławę jako operator Steadicamu w takich filmach, jak: Gliniarz na Karaibach, Pole marzeń, Otchłań i Terminator: Dzień sądu Jamesa Camerona, Tańczący z wilkami Kevina Costnera, Doors i JFK Olivera Stone’a, Mój brat Kain Briana de Palmy oraz Ludzie honoru Roba Reinera.

Następnie Muro został operatorem kamery na planie filmów: Pomiędzy niebem i ziemią oraz Męska gra Olivera Stone’a, Upadek Joela Schumachera, Prawdziwe kłamstwa i Titanic Jamesa Camerona, Dziwne dni Kathryn Bigelow, Kasyno Martina Scorsese oraz Informator Michaela Manna. W charakterze operatora Muro zadebiutował w 2003 roku w obrazie Kevina Costnera Bezprawie, a następnie w nagradzanym Mieście gniewu w reżyserii Paula Haggisa. Potem nakręcił m.in. Życie na wrotkach, Flickę i Ostatnią Mimzy.

W 1987 roku Muro rozpoczął swą karierę w przemyśle filmowym od wyreżyserowania kultowego horroru komediowego Uliczny chłam.

Edward Verreaux (scenograf)

Edward Verreaux ostatnio pracował z reżyserem Godzin szczytu 3 Brettem Ratnerem na planie filmu X-Men: Ostatni bastion. Wcześniej zaprojektował scenografię do animowanego filmu fantasy Straszny dom dla wytwórni Columbia Pictures. Niedawno zrealizował także film Starsky i Hutch z reżyserem Toddem Phillipsem, a także Misję na Marsa z Brianem De Palmą.

Na swoim koncie Verreaux ma scenografie m.in. do filmów Park Jurajski 3, Król Skorpion i Kontakt.

Jako dyrektor artystyczny Verreaux zrealizował Powrót do przyszłości (cz. 2 i 3), Skrawki życia, Kacpra, Drużynę asów, Fałszywego senatora, Kochanie, zwiększyłem dzieciaka oraz Żółtodzioba. Był konsultantem ds. scenografii na planie filmu Mad Max pod kopułą gromu.

Verreaux początkowo pracował jako ilustrator produkcji ze Stevenem Spielbergiem przy filmach: Poszukiwacze zaginionej arki, Indiana Jones i świątynia zagłady oraz Indiana Jones i ostatnia krucjata, a także E.T., Imperium słońca, Kolor purpury oraz Blues Brothers. Jako ilustrator miał także swój wkład w obrazy Marsjanie atakują!, Wielka draka w chińskiej dzielnicy, Przygody Buckaroo Banzai. Przez ósmy wymiar oraz Duch.

Verreaux rozpoczął swoją karierę jako pomocnik legendarnego animatora Chucka Jonesa, a następnie animatora efektów wizualnych i scenografa Roberta Abela. To właśnie z tym drugim przyczynił się do powstania filmu Star Trek oraz wielu awangardowych filmów reklamowych zawierających efekty wizualne.

Verreaux uczył się fachu rysownika i scenografa, pracując jako undergroundowy animator w Bay Area.

Betsy Heimann (projektantka kostiumów)

Betsy Heimann współpracowała wcześniej z reżyserem Godzin szczytu 3 Brettem Ratnerem przy filmach Czerwony smok i Family Man, a także przy pilocie do serialu Skazany na śmierć.

Pochodząca z Chicago Heimann miała okazję pracować przy najważniejszych filmach minionego dziesięciolecia, w tym przy Pulp Fiction i Wściekłych psach Quentina Tarantino, a także Jerrym Maguire, U progu sławy i Vanilla Sky Camerona Crowe’a. Heimann zaprojektowała kostiumy do filmu Co z oczu, to z serca Stevena Soderbergha, w którym zagrali George Clooney i Jennifer Lopez, a także do serialu telewizyjnego Karen Sisco wyprodukowanego przez Danny’ego DeVito i z udziałem Carli Gugino.

Ostatnio Heimann zaprojektowała garderobę do Kobiety w błękitnej wodzie M. Nighta Shyamalana, w którym to filmie wystąpili Paul Giamatti i Bryce Dallas Howard; Akademii tajemniczych sztuk pięknych Terry’ego Zwigoffa, z Johnem Malkovichem w roli głównej, a także kostiumy dla Umy Thurman w filmie Be Cool.

Heimann wkrótce znów spotka się ze Shyamalanem na planie jego nowego filmu The Happening, którego premierę zaplanowano na 2008 rok.

Lalo Schifrin (kompozytor)

Lalo Schifrin to prawdziwy człowiek renesansu. Jako pianista, kompozytor i dyrygent tak samo doskonale radzi sobie z dyrygowaniem orkiestrą symfoniczną, występami na międzynarodowych festiwalach jazzowych, pisaniem muzyki do filmów i programów telewizyjnych, jak i z tworzeniem dzieł na koncerty trzech tenorów (Placido Domingo, Jose Carreras, Luciano Pavarotti), Orkiestry Kameralnej Los Angeles, Filharmonii Londyńskiej, a nawet dla sułtana Omanu.

Za młodu w swej ojczystej Argentynie Lalo Schifrin odebrał klasyczne wykształcenie muzyczne. Studiował także prawo. Pochodzi z muzykalnej rodziny – jego ojciec Luis Schifrin był koncertmistrzem w Orkiestrze Filharmonicznej Buenos Aires w Teatro Colon.

Powróciwszy do Buenos Aires po studiach w paryskim konserwatorium, Schifrin założył w połowie lat 50. własny big band. Właśnie podczas koncertu z zespołem jego grę usłyszał go Dizzy Gillespie i zaproponował mu współpracę w charakterze pianisty i aranżera. W 1958 roku Schifrin przeprowadził się do Stanów Zjednoczonych i tam rozpoczęła się jego niezwykła kariera.

Od tamtego czasu Schifrin podążał w wielu kierunkach. Właśnie ta jego zdolność korzystania z możliwości najróżniejszych instrumentów czyni go wyjątkowym w branży muzycznej. Jako muzyk jazzowy koncertował i nagrywał płyty z takimi znakomitościami, jak: Dizzy Gillespie, Sarah Vaughan, Ella Fitzgerald, Stan Getz, Count Basie, Dee Dee Bridgewater i George Benson. Schifrin napisał muzykę do ponad 100 produkcji kinowych i telewizyjnych, m.in. Mission Impossible, Mannix, Nieugięty Luke, Bullitt, Cincinnati Kid, Amityville Horror, Wejście smoka, do czterech z pięciu filmów z cyklu Brudny Harry, a ostatnio do filmów Wszystko się wali, Po zachodzie słońca, Abominable oraz Godziny szczytu, Godziny szczytu 2 i Godziny szczytu 3. Dotychczas Lalo Schifrin zdobył cztery nagrody Grammy (i dwadzieścia jeden nominacji), jedną nagrodę Cable ACE oraz sześć nominacji do Oscara.

Lalo Schifrin powraca do swych jazzowych korzeni płytą „Lalo Schifrin & Friends”, którą wyda 11 września wytwórnia Aleph Records. Na płycie melomani usłyszą Alexa Acunę (instrumenty perkusyjne), Briana Bromberga (bas), Dennisa Budimira (gitara), Jamesa Moody’ego (saksofon tenorowy) oraz Jamesa Morrisona (trąbka, puzon). Wygląda na to, że nowy krążek, a także 75. urodziny Schifrina skłoniły go do podsumowania dotychczasowych dokonań i spojrzenia na to, co ma w zanadrzu przyszłość. Na płycie „Lalo Schifrin & Friends” znalazły się utwory „Tin Tin Daeo” Gillespie’ego, „Hymn to Freedom” Oscara Petersona, klasyk „Besame Mucho” oraz sześć nowych utworów skomponowanych przez Schifrina.

Schifrin od ponad 30 lat jest żonaty ze swą żoną Donną. Ma troje dzieci: Williama – scenarzystę filmowego i telewizyjnego, Frances – dyrektor artystyczną i projektantkę, oraz Ryana – scenarzystę i reżysera filmowego. Dodatkowe informacje o Lalo Schifrinie można znaleźć na stronie www.schifrin.com.

John Bruno (kierownik ds. efektów wizualnych)

John Bruno jest laureatem nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej, sześciokrotnie nominowanym do Oscara. Nagrodę tę zdobył za swoją pracę przy Otchłani, a pięć nominacji otrzymał za efekty wizualne do filmów Pogromcy duchów, Duch II: Druga strona, Powrót Batmana, Na krawędzi i Prawdziwe kłamstwa.

W 1995 roku (w ramach pracy dla Digital Domain) Bruno spędził 5 miesięcy nad przygotowaniem produkcji Titanica, gdzie pełnił rolę kierownika ds. efektów wizualnych (biorąc udział w dwóch wyprawach nurkowych do słynnego statku), po czym otrzymał propozycję wyreżyserowania filmu Wirus z Jamie Lee Curtis i Donaldem Sutherlandem w rolach głównych.

Wcześniej zaprojektował efekty wizualne do filmów Terminator 2 i Prawdziwe kłamstwa Jamesa Camerona i wspólnie z nim wyreżyserował Terminatora 2-3D.

Na początku lat 80. Bruno nadzorował dział efektów animowanych w spółce ILM podczas produkcji filmów Duch, E.T. i Star Trek II; Gniew Khana. Był także współzałożycielem spółki Boss Film Studios. W czasie, gdy pracował w firmie Boss, za sprawą jego spółki powstały efekty wizualne do filmów Pogromcy duchów, Duch 2, 2010: Odyseja kosmiczna, Szklana pułapka, Powrót Batmana i Na krawędzi.

Bruno wyreżyserował dwa sezony serialu Star Trek Voyager (1999–2000), a w 2001 roku uczestniczył jako producent i reżyser drugiej ekipy w produkcji Jima Camerona Głosy z głębin 3D (3-D Imax) i dwukrotnie zanurkował do wraku Titanica.

W 2003 roku Bruno zrealizował film Obcy kontra Predator, pracując na planie jako kierownik ds. efektów specjalnych i reżyser drugiej ekipy. Ostatnio pracował z reżyserem Godzin szczytu 3 Brettem Ratnerem, nadzorując efekty wizualne na planie filmu X-Men: Ostatni bastion.

Don Zimmerman, A.C.E. (montażysta)

Don Zimmerman montował ostatnio materiał filmowy do filmów: Noc w Muzeum, Dick i Jane: Niezły ubaw, Lot Feniksa, Kot i Nowożeńcy. Zimmerman realizował również Spacer w chmurach (wspólnie z innym montażystą) oraz Grubego i chudszego, Kłamcę, kłamcę, Żółtodzioby, Patcha Adamsa i Znamię.

Jednymi z pierwszych zmontowanych przez niego filmów są dwa klasyki Hala Ashby’ego: Wystarczy być z Peterem Sellersem oraz Powrót do domu z Jonem Voightem i Jane Fondą. Później montował przeboje Rocky II i Rocky III z Sylvestrem Stallone’em (wspólny montaż), a także filmy: Najlepsi przyjaciele Normana Jewisona, Roxanne Freda Schepisi, Książę przypływów w reżyserii Barbry Streisand, a także: Bożyszcze tłumów, Śmiercionośna ślicznotka, Komando FOKI, Pojedynek oszustów, Niemoralna propozycja, Ace Ventura: Psi detektyw oraz Selekcjoner.

Mark Helfrich, A.C.E. (montażysta)

Montażysta Mark Helfrich od dawna współpracuje z reżyserem Brettem Ratnerem: wcześniej pracował wraz z nim przy dwóch częściach Godzin szczytu, a także przy filmach X-Men: Ostatni bastion, Czerwony smok, Family Man, Po zachodzie słońca oraz KasaMowa. Na swoim koncie ma m.in. filmy Predator, Rambo: Pierwsza krew II oraz Straszny film, które w sumie zarobiły ponad miliard dolarów na sprzedaży biletów kinowych Wspólnie z Ratnerem zrealizowali pilot serialowego przeboju telewizji Fox Skazany na śmierć oraz wielokrotnie nagradzany teledysk do piosenki Madonny „Beautiful Stranger” z filmu Austin Powers.

Premiera debiutu reżyserskiego Helfricha zatytułowanego Good Luck Chuck, w którym wystąpią Dane Cook i Jessica Alba, planowana jest na 21 września.

Conrad E. Palmisano (kierownik drugiej ekipy/koordynator wyczynów kaskaderskich)

Przed rozpoczęciem w latach 70. kariery kaskaderskiej pochodzący z Santa Rosa w Kalifornii Conrad E. Palmisano służył w marynarce wojennej USA podczas wojny w Wietnamie. Czterokrotnie był przewodniczącym Zrzeszenia Kaskaderów Filmowych. Palmisano był także członkiem zarządu Screen Actors Guild, a w czasie swej pięcioletniej kadencji walnie przyczynił się do powołania Krajowego Komitetu ds. Kaskaderów i Bezpieczeństwa. W 1980 roku zaczął kierować małymi pomocniczymi ekipami filmowymi, a w 1982 pokierował już dużym drugim zespołem filmowych w filmie Rambo: Pierwsza krew. Od tego czasu był kierownikiem drugiej ekipy na planie wielu znanych filmów, takich jak: X-Men: Ostatni bastion, Niepokój, Po zachodzie słońca, Piotruś Pan, Czerwony smok, Godziny szczytu 2, Włamanie na śniadanie, X-Men, Romeo musi umrzeć, Zabójcza broń 4, Peacemaker, Teoria spisku, Zabójcy, Batman Forever, Uwolnić orkę 2 oraz Robocop 2 i 3. Palmisano koordynował także ekipy kaskaderskie w wielu tych filmach, a także w obrazach: Szajbus, Wielki Santini, Co dalej?, Cujo oraz Urodzony sportowiec.

Wcześniej pracował jako dubler, kierowca-kaskader albo kaskader na planach wielu filmów i projektów telewizyjnych, włączając w to The Rockford Files, Police Woman, Mistrz kierownicy ucieka 2, Wyścig Armatniej Kuli, The Six Million Dollar Man, Magnum i Kung Fu. Najbardziej dumny jest z tego, że ludzie uważają go za dobrego filmowca.

Eddie Braun (koordynator kaskaderów)

Eddie Braun urodził się i wychował w Południowej Kalifornii. Karierę zawodowego kaskadera rozpoczął w 1979 roku. W ciągu ponad dwudziestoletniej kariery w zawodzie kaskadera i kierowcy wyczynowego Eddie wystąpił w ponad 500 filmach reklamowych, filmach, programach telewizyjnych i teledyskach.

W 1986 roku został członkiem stowarzyszenia reżyserów Director’s Guild of America. W czerwcu 1990 roku Eddie otrzymał zaproszenie i został jednym z najmłodszych członków Zrzeszenia Kaskaderów Filmowych, którym jest do dziś. W lipcu 1996 roku Eddie został członkiem wyspecjalizowanej ekipy kierowców Drivers Inc Commercial Driving Team i jak dotychczas jest jedną z dwóch osób, które są jednocześnie członkami obu tych organizacji.

Eddie dublował tak znanych aktorów, jak Ray Liotta, David Arquette, Armand Assante i Charlie Sheen. Armanda i Charlie’ego dubluje od ponad 10 lat.

Jako koordynator kaskaderów uczestniczył w realizacji takich filmów, jak Godziny szczytu 2 ze znanym na całym świecie Jackie’em Chanem, a w filmie Godziny szczytu pracował jako asystent koordynatora kaskaderów. W telewizji pracował na planie seriali The Fall Guy, Diukowie Hazzardu i wielu innych. Eddie zdobył ogromne doświadczenie w koordynowaniu wyczynów kaskaderskich w teledyskach dla takich artystów, jak Korn, Bare Naked Ladies, POD, Metallica, Goo Goo Dolls i wielu innych znanych z czołówek list przebojów.

W 1996 roku Eddie otrzymał nominację do nagrody MTV Music Award za wideoklip zespołu Green Days „Walking Contradiction”. W trakcie swej kariery współpracował z tak znanymi reżyserami teledysków, jak Roman Coppola, Spike Jonze, McG, Brett Ratner, Francis Lawrence, Wayne Isham, Joseph Kahn, Paul Hunter i Samuel Bayer.

Eddie, znany z wysokiego poziomu bezpieczeństwa, do każdego projektu, w którego realizację się angażuje, wnosi świeżość i energię. Ci, którzy mieli okazję z nim współpracować, mówią, że jest świetny, a jednocześnie pracuje z bezwzględnym bezpieczeństwem.

Clay Pinney (koordynator efektów specjalnych)

Clay Pinney otrzymał Oscara za efekty wizualne do filmu Rolanda Emmericha Dzień Niepodległości. Był także nominowany do tej nagrody za pracę na planie filmu Rona Howarda Ognisty podmuch.

W ciągu swej dwudziestoletniej kariery w branży efektów specjalnych na swoim koncie zapisał m.in. filmy Pajęczyna Charlotty, Moja super eksdziewczyna, Plan lotu, Poznaj moich rodziców, The Standard v. 15, Piotruś Pan, Matrix Reaktywacja, Dwóch gniewnych ludzi, Impostor: Test na człowieczeństwo, Cela, Diamentowa afera, Stracone dusze, Żołnierz przyszłości, Godzilla, Wulkan, Miłość w Białym Domu, Specjalista, Eksplozja, Fatalny instynkt, Zabaweczki, Bugsy, Milczenie owiec, Avalon, Kto wrobił królika Rogera?, Czarownice z Eastwick, Start Trek IV, Duch II oraz Postrach nocy.

Marguerite Derricks (choreograf)

Niezwykła choreografia Marguerite Derricks wzbogaciła setki filmów, programów telewizyjnych, filmów reklamowych, wideoklipów i produkcji teatralnych. Ostatnio opracowała ona choreografię do filmu Spider-Man 3 dla reżysera Sama Raimiego, po którym zrealizowała specjalny program Cedrica the Entertainera w telewizji HBO Taking You Higher.

Derricks otrzymała prestiżową nagrodę Emmy trzy razy z rzędu. Pierwsza statuetkę otrzymała za serial telewizyjny Trzecia planeta od słońca. Drugą Emmy przyznano jej za Drogę do sławy, zaś trzecią – za ceremonie otwarcia i zakończenia Igrzysk Dobrej Woli w 1998 roku.

Na swoim koncie ma popularną Małą Miss, nadchodzący film Southland Tales, a także trylogię Austin Powers oraz Mr. and Mrs. Smith. Za ten ostatni film otrzymała nominacje do nagród MTV Movie Awards i American Choreography Awards.

Dla telewizji zrealizowała Różowe lata 70-te (nominacja do American Choreography Award), Fashion Rocks dla stacji CBS oraz CSI: Kryminalne zagadki Miami. Jest także rozchwytywaną choreografką filmów reklamowych – stworzyła niezapomniane kampanie dla takich klientów, jak Old Navy, GAP i Jack in the Box. Jedną z jej najnowszych reklam jest przezabawny spot Pepsi, w którym wystąpili Jimmy Fallon i Parker Posey.

Derricks ostatnio opracowała choreografię do musicalu „Sister Act” w reżyserii Petera Schneidera w teatrze Pasadena Playhouse; później musical będzie wystawiany na Broadwayu. Choreografię przygotowała także do spektaklu „Zumanity” wystawianego przez Cirque Du Soleil w Hotelu New York, New York w Las Vegas.

Derricks ostatnio zakończyła pracę nad filmem Semi-Pro wytwórni New Line Cinema, w którym główną rolę zagra Will Farrell. Premiera filmu jest planowana na luty 2008 roku. Przygotowuje się także do realizacji filmów Tropic Thunder Bena Stillera, Love Guru Mike’a Myersa oraz do nowego serialu stacji CBS zatytułowanego Viva Laughlin, w którym wystąpią Hugh Jackman i Melanie Griffith.