Francuzka zrewolucjonizowała nie tylko świat mody, ale także świat kobiet. Ubierając płeć piękną w spodnie i wygodne garsonki, dała im swobodę nie tylko ruchów. Stworzyła imperium, choć musiała okupić sukces nie jednym poświęceniem. O tym właśnie jest film "Coco Chanel".

Kto spodziewa się obrazu pełnego szykownych kreacji i pokazów mody będzie zawiedziony. Dzieło Anne Fontaine koncentruje się na latach, które poprzedzają karierę Coco. Doskonale wskazuje to oryginalny tytuł - "Coco avant Chanel" (Coco przed Chanel), obserwujemy bowiem losy nie kreatorki domu mody Chanel, lecz Coco - wokalistki-amatorki, szwaczki, utrzymanki. Dowiadujemy się, skąd u niej zamiłowanie do zaokrąglonych kołnierzyków, szerokich mankietów, prostoty. Widzimy nie kobietę sukcesu, lecz kobietę walczącą o byt, kobietę zakochaną, kobietę nieszczęśliwą. Zawsze jednak pełną gracji i elegancji, nawet kiedy paraduje w męskiej pidżamie.

Ciekawy jest świat wdziany oczyma Coco, gdzie stroje rybaków potrafią być piękne i inspirujące. Ona sama jawi się natomiast nie jako przyszła dyktatorka, lecz zwyczajna dziewczyna, próbująca zaistnieć w świecie zdominowanym przez mężczyzn.

Audrey Tautou mogła się wydawać zbyt krucha, zbyt delikatna, by udźwignąć ciężar ikony, z powierzonej roli wywiązała się niemniej bezbłędnie. Znawcy życiorysu Chanel dopatrzą się nieścisłości, twórcom jednak najwyraźniej bardziej zależało na ukazaniu ogólnego tła, sytuacji, które ukształtowały biedną Francuzkę, niż na bezwzględnym trzymaniu się faktów. W ten sposób powstała historia wyrzeczeń i kompromisów. Opowieść o długiej drodze, jaką musiała przejść Gabrielle Bonheur Chanel, nim stała się sławną na cały świat Coco.

Gdyby nie scenografia, można by pomyśleć, że to sylwetka współczesnej kobiety. Uparcie dążącej do celu, zaradnej, samodzielnej, niezamężnej.