Film Mike'a Cahilla opiera się na genialnym w swej prostocie pomyśle. Pewnego dnia naukowcy odkrywają bliźniaczą, drugą Ziemię - lustrzane odbicie naszej planety, nie tylko z tymi samymi cechami, ale i tymi samymi ludźmi, którzy przeżywają dokładnie to samo, co ci na Ziemi 1. Główna bohaterka, Rhoda, jest pasjonatką astronomii. Paradoksalnie w chwili, gdy dowiaduje się o Ziemi 2, jej świat wywraca się do góry nogami.

Nie jest to naukowa rozprawa, ani klasyczne science-fiction, lecz opowieść o zwykłych ludziach. Zawieszając na nieboskłonie drugą niebieską planetę, reżyser pokazuje stopniową przemianę dziewczyny. Wplata niebywałe zdjęcia, zachwycające, mroźne krajobrazy i wspaniałą muzykę, w coraz cieplejszą historię o potrzebie bliskości, zrozumienia, o popełnianiu błędów, ich konsekwencjach, ich naprawianiu, szukaniu wybaczenia, i o tym, że szczęście może nam dać ktoś, kto nie powinien. To liryczny, klimatyczny obraz o tym, jak przewrotny jest los, jak nieprzewidywalne jest życie. Posługując się metaforą drugiej Ziemi, Cahill każe zastanowić się nad tym, czy tak naprawdę mamy jakąś alternatywę. Czy mając drugą szansę, bylibyśmy w stanie coś zmienić, postąpić inaczej.

"Druga Ziemia" z jednej strony jest dziełem surrealistycznym, osadzonym w niesamowitej rzeczywistości, z drugiej to prosty, kameralny, ale pełen emocji, bardzo ludzki film. Piękna, refleksyjna opowieść z majestatyczną, drugą Ziemią w tle.