Wino truskawkowe (2008)

Realizm magiczny połączony z subtelnym poczuciem humoru w ekranizacji Opowieści galicyjskich Andrzeja Stasiuka, z udziałem znanych i lubianych polskich i czeskich aktorów: Jiríego Machácka (Samotni), Macieja Stuhra (33 sceny z życia), Mariana Dziędziela (Wesele) i Roberta Więckiewicza (Wszystko będzie dobrze).

Wino truskawkowe wprowadza nas w magiczny świat prawdziwego środka Europy. Miłość, zbrodnia, pokuta są tu naturalnymi składnikami życia, tak jak pory roku, odlatujące ptaki czy szum górskiego potoku.

Główny bohater Andrzej, porzuca wielkomiejskie życie i przenosi się na galicyjską prowincję, aby tam odnaleźć wewnętrzny spokój i harmonię. Mała mieścina, w jakiej się znalazł, rządzi się swoimi niezmiennymi prawami. Komendant policji od lat jest tu ciągle ten sam, mężczyźni przesiadują w knajpie nad kuflem piwa, a w niedzielę wszyscy idą na mszę. Jest też lokalna piękność, Słowaczka Lubica, w której kocha się pół miasteczka, a ona kusi swymi wdziękami niczym Malena z filmu Giuseppe Tornatore.

Andrzej Stasiuk:

„Film przypomina książkę. Właściwie teraz to już sam nie wiem, co według czego było robione. Darek Jabłoński ustawił kamerę w tych samych miejscach, w których wiele lat temu wymyśliłem Opowieści galicyjskie. W ten przedziwny sposób mogę dzisiaj oglądać własne wizje, własne myśli. I ta opowieść o miłości, śmierci i o pokutującym duchu została rozświetlona jakimś nieco nieziemskim blaskiem, cudownym blaskiem kina, który przypomina jednak jasność nadprzyrodzoną. Tym razem chyba udało się pokazać niewidzialne”.

Dariusz Jabłoński:

„To, co w Opowieściach galicyjskich mnie zafascynowało, to są postaci. Postaci, które mają niezwykłe losy, w obliczu tragedii zachowują godność, a ich filozofia życiowa pozwala im przetrwać życiowe burze. Ci ludzie żyją na ziemi, która oprócz swojego niespotykanego piękna kryje w sobie mnóstwo dramatów, o czym najlepiej świadczą rozsiane wszędzie krzyże i cmentarze – tu polski, tam łemkowski, austriacki, żydowski... Niektórzy tę ziemię nazywają Małymi Bałkanami. Tu powstała książka i tu kręciliśmy film.

(...) To nie jest film do rozumienia, to jest film do myślenia, historia o tym, że każdy nas kiedyś zacznie szukać swoich źródeł życiowej mocy...”.

Zuzana Fialova:

„Grana przeze mnie Lubica nie kieruje się w życiu żadnymi normami społeczeństwa archetypowego. Żyje w swoim własnym, wewnętrznym świecie, żyje tym, co czuje w danej chwili, tu i teraz. To osoba nosząca w sobie swoją własną wolność. Lubica jest bardzo słowiańska, tak jak słowiański jest cały ten film. Mówi o tym, co niewidoczne dla oczu, jest smutny i śmieszny jednocześnie, bohaterowie płaczą śmiejąc się i śmieją się przez łzy”.

Maciej Stuhr:

„Po raz pierwszy zdarzyło mi się grać w filmie, w którym czas przestał się liczyć, zszedł na dalszy plan i prawie zupełnie stracił znaczenie. Kręciliśmy przez cztery pory roku, zdjęcia miały inny rytm, najważniejsza stała się atmosfera i to chyba stanowi o wyjątkowości Wina truskawkowego.

Cieszę się, że kręciliśmy tam, gdzie powstała książka, a potem scenariusz. Byliśmy w tych samych realiach i udało nam się poczuć to miejsce. W Dukli ginie „warszawski sprint”, panuje zupełnie inny rytm pracy a czas biegnie w swoim własnym tempie”.

Dariusz Jabłoński - reżyseria

Reżyser i producent, prezes Apple Film Production. Reżyseruje niezwykle rzadko, a jego największym osiągnięciem jest film dokumentalny Fotoamator, którego był również producentem. Fotoamator został nagrodzony na wielu najważniejszych światowych festiwalach. Jabłoński to absolwent Wydziału Reżyserii Filmowej i Telewizyjnej PWSFTViT w Łodzi. Pomysłodawca i organizator Polskich Nagród Filmowych oraz założyciel Niezależnej Fundacji Filmowej, powołanej dla promocji filmu polskiego i jego twórców w kraju i zagranicą. Członek Europejskiej Akademii Filmowej.

Andrzej Stasiuk - scenariusz

Pisarz, eseista, publicysta. Jedna z najgłośniejszych karier literackich lat ostatnich, laureat najbardziej prestiżowej polskiej nagrody literackiej – NIKE 2005 za powieść Jadąc do Babadag, pięciokrotnie był też do niej nominowany: w 1997 roku za zbiór opowiadań Przez rzekę, w 1998 roku za tom prozy Dukla, w 2001 roku za Tekturowy samolot, w 2002 roku za opowiadania Zima, w 2006 roku za sztukę Noc. Słowiańsko-germańska tragifarsa medyczna. Otrzymał także szereg innych nagród, m.in. Nagrodę Fundacji Kościelskich, Nagrodę Fundacji Kultury, Nagrodę Biblioteki Raczyńskich, Nagrodę Machinera, Nagrodę im. Arkadego Fiedlera, Nagrodę im. Beaty Pawlak i in. „Posiadacz|“ niekonwencjonalnego życiorysu: w początkach lat osiemdziesiątych zaangażowany w ruch pacyfistyczny, zdezerterował z wojska i półtora roku spędził w więzieniu.

Współpracował z pismami wydawanymi przez animatorów literackiego undergroundu w Polsce. Niechętny literackim salonom i oficjalności - w roku 1987 wyprowadził się z Warszawy i zamieszkał w Beskidzie Niskim, skąd przysyła swoje teksty do m.in. Gazety Wyborczej i Tygodnika Powszechnego, Frankfurter Allgemeine Zeitung. Jego książki zostały przetłumaczone na wiele języków m.in. na angielski, fiński, szwedzki, francuski, holenderski, niemiecki, rosyjski, norweski, ukraiński, słowacki, czeski, węgierski, włoski i koreański. Wraz z żoną Moniką Sznajderman prowadzi Wydawnictwo Czarne, specjalizujące się w literaturze środkowoeuropejskiej.

Tomasz Michałowski – zdjęcia

Absolwent Wydziału Operatorskiego PWSFTviT w Łodzi (1994).

Zadebiutował filmem Złote runo Andrzeja Kondratiuka w 1996 roku.

Zrealizował ponad 50 filmów dokumentalnych. Michałowski jest również autorem zdjęć do filmu Dariusza Jabłońskiego Fotoamator, filmu dokumentalnego nagradzanego na najważniejszych festiwalach filmów dokumentalnych.

Michał Lorenc – muzyka

Należy do najwybitniejszych współczesnych kompozytorów muzyki filmowej w Polsce i za granicą. Napisał muzykę do ponad 150 filmów, seriali telewizyjnych, filmów dokumentalnych oraz spektakli teatralnych. Współpracował z najlepszymi reżyserami z Polski, Czech, Wielkiej Brytanii, USA. Nagrywa z najlepszymi polskimi orkiestrami: Simfonią Varsovią, Orkiestrą Filharmonii Narodowej i Warszawskiej Opery Kameralnej. Należy do Europejskiej Akademii Filmowej, Czeskiej Akademii Filmowej oraz Polskiej Akademii Filmowej.

Jiří MACHÁČEK – Andrzej

Najbardziej popularny aktor czeski ostatnich lat. Swoją popularność zawdzięcza między innymi rolom w filmach: Horem Padem, Powrót idioty czy Samotni, za który w 2000 roku otrzymał nagrodę Czeskiego Lwa. Ukończył prawo, studiował również na DAMU. Aktorstwa uczył się także w Danii. Jest członkiem teatru Piwnica. W Czechach ceniony też za role teatralne – Čičikov w Martwych duszach, DE Soto w Smart Filip czy też Alexejew w Obłomowie (2000). Oprócz aktorstwa jego pasją jest muzyka – jest członkiem zespołu MIG 21, gdzie śpiewa i pisze teksty.

Zuzana Fialová - Lubica

Urodzona w 1974 w Bratysławie, na Słowacji. Absolwentka Akademii Sztuk w Bratysławie, członek Słowackiego Teatru Narodowego. Jedna z najpopularniejszych aktorek telewizyjnych i filmowych w Słowacji – pracowała z takimi sławami jak Agnieszka Holland (Prawdziwa historia Janosika), Jiri Menzl (Obsługiwałem angielskiego króla), Jan Hrebejk (Medvídek), Vladimir Michalek (Babí léto). Zuzana jest zwyciężczynią słowackiej edycji programu Let’s dance.

Jerzy Radziwiłowicz – Ksiądz

W 1972 roku został absolwentem PWST w Warszawie. W tym samym roku został zaangażowany do Starego Teatru w Krakowie, w którym gra do dziś. Debiutował w Bolszewikach M.F. Szatrowa. Pracownik naukowy krakowskiej PWST, prorektor w latach 1981-84. Najważniejsze jego role powstały w spektaklach reżyserowanych przez K. Swinarskiego, np. Tomasz Zan w Dziadach

A. Mickiewicza (1973). Jest także znanym aktorem filmowym, a szczególną sławę przyniosły mu role w filmach A. Wajdy: Mateusza Birkuta w Człowieku z marmuru (1976) i Maćka Tomczyka w Człowieku z żelaza (1981).

Maciej Stuhr - Janek

Aktor filmowy i teatralny, współzałożyciel kabaretu Po żarcie. Ukończył psychologię na Uniwersytecie Jagiellońskim, a w 1999 roku rozpoczął studia aktorskie na krakowskiej PWST. Maciej Stuhr jest synem aktora i reżysera Jerzego Stuhra. Debiutował w Dekalogu X Krzysztofa Kieślowskiego rolą Piotrka. Wraz z kabaretem Po żarcie otrzymał I nagrodę na przeglądzie PaKA w 1997 roku.

Marek Litewka - Zalatywój

Ukończył krakowską PWST w 1974 r. W Starym Teatrze, z którym był związany do 2003 r., debiutował w 1975 r. w Nocy listopadowej. Współpracował z teatrem w Tarnowie, a od kilku lat z krakowską Bagatelą, gdzie obecnie jest na etacie. Przez 27 lat był związany z Teatrem Starym w Krakowie, gościnnie występował też tam w Teatrze Ludowym i Operze Krakowskiej.

W Warszawie związany z teatrami Rampa, Rozmaitości i Komedia.

Lech Łotocki - Lewandowski

Aktor teatralny i telewizyjny. Absolwent łódzkiej PWSTiF im. Leona Schillera. Przez blisko dwadzieścia lat związany był ze scenami dramatycznymi Poznania. Zadebiutował tam w Teatrze Polskim, a później występował w Teatrze Nowym (za dyrekcji Izabelli Cywińskiej). Zagrał wówczas wiele ról w repertuarze klasycznym i współczesnym, wśród nich: Sigismunda w Życie jest snem Calderona w reżyserii Wojciecha Szulczyńskiego, Pomylonego Jurka-Śmierć w A jak królem, a jak katem będziesz Tadeusza Nowaka w reżyserii Janusza Nyczaka (nagroda aktorska na Festiwalu Sztuk Współczesnych we Wrocławiu), Xawerego w Turoniu Żeromskiego w reżyserii Izabelli Cywińskiej (nagroda aktorska na Festiwalu Sztuk Klasycznych w Opolu). Obecnie artysta związany jest z warszawskim Teatrem Rozmaitości, gdzie występuje w takich przedstawieniach, jak: Bzik tropikalny, Bachantki, Uroczystość i Burza. Ma w także w swoim dorobku kilkadziesiąt ról filmowych i telewizyjnych.

Marian Dziędziel - Kościelny

Marian Dziędziel urodził się w 1947 roku. Ma wyższe wykształcenie aktorskie (PWST Kraków). Od 1969 roku jest aktorem Teatru Słowackiego w Krakowie. Grał między innymi w słynnym serialu wojennym Stawka większa niż życie oraz w Grzesznym żywocie Franciszka Buły. Od 1971 roku gra w filmach Kazimierza Kutza. Widzowie znają go także z roli Bernarda Graba z Pogranicza w ogniu i filmu Show. W Sezonie na leszcza stworzył bardzo interesującą kreację “Mroza”. Za postać Wojnara w Weselu otrzymał w 2004 nagrodę za pierwszoplanową rolę męską na FPFF w Gdyni.

Września 2008, Festiwal „Prowincjonalia”;
- Nagroda „Jańcio Wodnik” za muzykę dla Michała Lorenca,
- Nagroda „Jańcio Wodnik” za zdjęcia dla Tomasza Michałowskiego,
- Nagroda specjalna „Jańcio Wodnik” dla Mariana Dziędziela,
- Nagroda dziennikarzy „Jańcio Wodnik” dla Dariusza Jabłońskiego

Koszalin 2008, Festiwal „Młodzi i Film”;
- Nagroda Jury Młodzieżowego dla Dariusza Jabłońskiego,
- Jantar 2008 za najlepsze zdjęcia dla Tomasza Michałowskiego