Sherlock Holmes (2009)

PONADCZASOWA POSTAĆ

I ZUPEŁNIE NOWA PRZYGODA

„Przestępstwa są powszechne. Logika to rzadkość”.

Dla całych pokoleń Sherlock Holmes uosabiał dar dostrzegania nieoczywistego; dar widzenia prawdy we mgle podstępów i oszustw. Postać znakomitego detektywa, stworzona pod koniec XIX wieku w serii opowiadań i powieści Sir Arthura Conan Doyle'a, stała się jedną z ponadczasowych postaci popkultury. Opowiadania o przygodach Sherlocka Holmesa są jednymi z najczęściej czytanych tekstów w całej historii literatury anglojęzycznej.

„Sherlock Holmes był prawdopodobnie pierwszym superbohaterem, a w dodatku intelektualistą” — twierdzi Robert Downey Jr., nominowany do Oscara odtwórca głównej roli. „Był — i prawdopodobnie nadal jest — jedną z najbardziej rozpoznawanych na świecie ikon, do tego stopnia że wielu ludzi myśli, że Sherlock Holmes żył naprawdę. Im bardziej zagłębia się w książki Arthura Conan Doyle’a, tym łatwiej dostrzec, jak wszechstronną postacią jest Sherlock Holmes. Jest biegły w wielu dziedzinach: gra na skrzypcach, uprawia sztuki walki, boks, a w dodatku jest ekspertem w walkach na kije i miecze. Ma swoje zasady moralne, którymi się kieruje, pomagając dobrym łapać złych, dlatego też poświęcił się pracy detektywa. Nie robi tego, żeby chwalić się swoim intelektem albo udowodnić, że sam może rozwiązać zagadki, których inni nie potrafią wyjaśnić. Właściwie jest bojownikiem w słusznej sprawie”.

Mając to na uwadze, członkowie obsady i ekipy filmowej Sherlocka Holmesa postanowili jeszcze wnikliwiej przyjrzeć się czterem powieściom i pięćdziesięciu sześciu opowiadaniom Conan Doyle'a, aby dotrzeć do najgłębszych warstw osobowości Holmesa. „Próbowaliśmy oddać postać Holmesa taką, jaka według nas była u źródła, bardziej ekspresywną” — wyznał reżyser filmu, Guy Ritchie, który jest fanem Holmesa od najmłodszych lat. „Chcieliśmy to uwzględnić i pokazać go jako bystrego człowieka, który interesuje się sztukami walki, chemią i anatomią. Potrafi przeniknąć do różnych grup społecznych, co jest nie lada sztuką. Dawniej czy teraz — Sherlock Holmes to postać jedyna w swoim rodzaju. Myślę, że właśnie dlatego jego popularność nie maleje. Chociaż nasza historia rozgrywa się w Londynie w latach dziewięćdziesiątych XIX wieku, chcieliśmy ją opowiedzieć tak, aby była jak najbliższa współczesnym realiom.

„Ten film pokazuje Holmesa od nieznanej wcześniej strony, bliższej oryginalnemu teksowi, która świetnie nadaje się do sfilmowania.” — stwierdził producent Joel Silver. „Poprzednie ekranizacje przygód Sherlocka Holmesa na przestrzeni ostatnich lat zmieniły te opowiadania w coś przypominającego detektywistyczny film noir, jednak w swojej istocie są to książki przygodowe. Holmes to tak naprawdę człowiek czynu lat dziewięćdziesiątych XIX wieku, o wnikliwości oraz inteligencji, która przyćmiewa wszystkich wokół, łącznie z funkcjonariuszami Scotland Yardu”.

Ritchie reżyserował film na podstawie scenariusza Michaela Roberta Johnsona, Anthony'ego Peckhama i Simona Kinberga, opartego na pomyśle Lionela Wigrama i Michaela Roberta Johnsona. Wigram, który jest również producentem filmu, jest fanem Holmesa od czasu, gdy zaczytywał się książkami o nim jako dziecko. „Kiedy zostałem producentem, jeszcze raz przeczytałem wszystkie opowiadania i zdałem sobie sprawę z tego, że istnieje nowy sposób na przedstawienie tej postaci” — powiedział. „Najpierw stworzyłem komiks, żeby pokazać, jak zabawny i na czasie może być Sherlock. Chciałem też bliżej przyjrzeć się jego człowieczeństwu, wrażliwości i problemom, z jakimi musi się borykać z powodu swojego geniuszu. Holmes jest bohaterem ponadczasowym, wydaje się równie współczesny dziś, jak był w XIX wieku”.

Wigram rozmawiał z członkami „Urwisów z Baker Street”, grupy ekspertów pochodzących z całego świata, którzy o Holmesie wiedzą wszystko, a spotykają się raz do roku w Nowym Jorku, by wymienić uwagi i pomysły oraz podyskutować o swoim bohaterze. „Spotkanie z nimi nauczyło mnie pokory” — wspomina Wigram. „Myślałem, że jestem fanem Holmesa i dużo wiem na jego temat, ale to nic w porównaniu z doświadczeniem i wiedzą tych ludzi. Byli pozytywnie nastawieni do naszego filmu, więc kamień spadł mi z serca. Les Klinger, jeden z aktywnych członków „Urwisów” oraz wybitny znawca wszystkiego, co wiąże się z Holmesem, doradzał nam nawet w sprawach językowych i szczegółów dotyczących poszczególnych zdarzeń”.

Twórcy filmu mieli nadzieję, że oglądanie tej wersji na ekranie będzie tak ekscytujące jak czytanie książek o przygodach Sherlocka Holmesa, które dzięki tej właśnie zalecie stały się tak popularne i ponadczasowe. „Naprawdę czuliśmy, że przy pomocy dzisiejszej technologii możemy zrealizować ten plan” — mówi producentka Susan Downey. „Istnieje całe pokolenie, które nie wie nic o Sherlocku Holmesie oprócz tego, że zna jego imię. Są także wierni fani, przywiązani do charakterystycznego kraciastego kapelusza i do kwestii »Ależ to elementarne, drogi Watsonie«, których nie ma w tym filmie. Mamy jednak nadzieję, że jesteśmy wierni oryginalnemu tekstowi poprzez wydobycie akcji na pierwszy plan. Wzięliśmy pod uwagę wszystkie opowiadania oraz sugestie zawarte w książkach i przenieśliśmy to wszystko na ekran”.

„Oglądanie filmu zdecydowanie jest przygodą podobną do tej, jaką przeżywałem, czytając opowiadania po raz pierwszy” — dodaje Jude Law, który gra rolę Watsona. „Widz znajdzie w filmie intelektualną zagadkę, trochę nauki, dawkę napięcia — podobnie jak w oryginalnych opowiadaniach. Ale jest też awantura i chaos, które są wiernym odzwierciedleniem tego, co dzieje się w powieściach Conan Doyle’a. Mam ogromną nadzieję, że fani tego autora będą zadowoleni, ponieważ sam stałem się jednym z nich i jestem pełen szacunku dla jego twórczości. Myślę, że wiernie odtworzyliśmy postacie, a jednocześnie wydobyliśmy ich cechy, które nigdy wcześniej nie były ukazane. Guy Ritchie jest znakomity w kreowaniu dramatyzmu i tworzeniu dynamicznych obrazów”.

Silver zgadza się z Jude’em i zauważa — „Mimo że akcja filmu toczy się w wiktoriańskiej Anglii, przenikliwa wrażliwość i świeże podejście Guya dostarczają takiej dawki tajemnicy i dramatyzmu, jakiej widz będzie oczekiwał. Jednak są one okraszone niespodziewanymi zwrotami akcji i świetnym poczuciem humoru, dzięki czemu film Sherlock Holmes zapewni w kinie dużo emocji i zabawy”.

PRZYJACIELE I WROGOWIE

OBSADA I POSTACIE FILMU SHERLOCK HOLMES

„Panie Holmes, powinien Pan poszerzyć perspektywę. Obawiam się, że
nie docenia Pan wagi nadchodzących zdarzeń. Pan i ja jesteśmy
związani podróżą, która odwróci istotę samej natury”.

Akcja filmu Sherlock Holmes rozgrywa się w scenerii Londynu lat dziewięćdziesiątych XIX wieku — miasta, które wtedy stanowiło swego rodzaju centrum świata i rewolucji przemysłowej, dzięki której rósł dobrobyt, a Nowe nieuchronnie zastępowało Stare. „To był czas rozwoju techniki i charakterystycznego zachwytu wszystkim, co z tym związane” — zauważa Robert Downey Jr. „Świat był wtedy u progu tych niesamowitych zmian”.

Jednak, mimo całej tej elegancji i prestiżu, Londyn lat dziewięćdziesiątych XIX wieku to także siedlisko przestępców, którzy nadciągają tam z całego kraju. To z kolei sprawia, że Londyn jest idealnym miejscem dla kogoś takiego jak Sherlock Holmes. „Holmes zna każdy cal w tym niesamowicie fascynującym i niebezpiecznym mieście. Czuje, że zwalcza wroga na swoim terytorium. I wie, z czym będzie się musiał zmierzyć” — kontynuuje Downey.

Obsadziwszy Downeya w roli tytułowej Guy Ritchie zrozumiał, co jest kluczem do stworzenia nowej interpretacji Sherlocka Holmesa. „Moim zdaniem Robert idealnie nadaje się do roli Holmesa” — mówi reżyser. „Jest Amerykaninem, ale jego angielski akcent jest bez skazy, a przy tym odbieram go jako bardzo światowego człowieka. Na swój własny sposób Robert ma też coś z geniusza. Jest niesamowicie inteligentny i bystry. Poza tym świetnie czuje się w roli Holmesa, nie ma w jego grze ani śladu sztuczności czy pretensjonalności”.

„Elokwencja Holmesa, dobór słów i język — mam wrażenie, że to wszystko przychodzi Robertowi bardzo naturalnie. Do tej roli niezbędne jest także dobre przygotowanie fizyczne. Holmes bije się na gołe pięści i uprawia sztuki walki, które Robert trenuje od sześciu lat. Dlatego też od razu wpadliśmy na pomysł obsadzenia Roberta w roli Holmesa” — zgadza się producentka Susan Downey.

Niekonwencjonalne dziwactwo Holmesa, a także bezpretensjonalny idealizm pasowały do osobowości Roberta. „Holmes to archetyp” — ocenia Robert Downey Jr. „Jest w nim coś z zakonnika. Jego czyste intencje i mocne zasady moralne odzwierciedlane są w jego decyzjach i czynach. Jeśli nie ma żadnej inspiracji, żadnej motywacji, wpada w stan odrętwienia, w którym może trwać, prawie się nie odzywając przez trzy dni. Jednak kiedy się angażuje, potrafi wykrzesać z siebie niesamowite pokłady energii, nadludzkiej energii. »Nie ma nic bardziej stymulującego niż sprawa, w której nic nie idzie po twojej myśli« — mawia Holmes. Koniec końców, to właśnie ta ogromna ciekawość oraz zdolność dostrzegania i interpretacji istotnych szczegółów czynią Holmesa niepowtarzalnym.

Holmes nie byłby tym, kim jest, gdyby nie Watson, jego współpracownik i przyjaciel. Podobnie jak w przypadku Holmesa, twórcy filmu czuli, że doktor Watson jest o wiele bardziej dynamiczną postacią, niż było to widać w poprzednich filmach czy serialach telewizyjnych. W porównaniu ze wspaniałym, wzniosłym geniuszem Holmesa Watson był czasami przedstawiany jako nieudolny głupiec” — twierdzi Ritchie. „Jednak tak wcale nie jest. Watson jest o wiele bardziej znaczącą postacią. On i Holmes tworzą zespół”.

W nowej ekranizacji przygód Sherlocka Holmesa Watson jest prawdziwym twardzielem. „Jest weteranem, który dopiero co wrócił z wojny w Afganistanie. Został tam raniony i przeszedł piekło” — opisuje Wigram. „Jest silny fizycznie i wie, jak sobie radzić. Chociaż nie jest takim geniuszem jak Holmes, jest bardzo bystry”.

Pod wieloma względami obsadzenie Jude’a Law w roli Watsona było równie ważne jak fakt, że Holmesa zagra Downey. „Po tym jak Jude zgodził się na rolę Watsona, nie mogliśmy sobie wyobrazić nikogo innego w tej roli” — mówi Ritchie. „Chciałem przystojnego Watsona, nie służalczego czy gorszego, raczej odrobinę bohaterskiego, równego partnera dla Holmesa. Wierzę, że tak właśnie chciał go przedstawić Conan Doyle w swoich książkach”.

Jude Law dobrze zna postacie Holmesa i Watsona z czasów, kiedy czytał historie o nich jako dziecko, i dziwi się, że dotychczas tak mało uwagi poświecono jego postaci. „Watson brał udział w brutalnej wojnie, doświadczył strasznych rzeczy i fizycznego bólu” — mówi aktor. „Pamiętając o jego wojennych doświadczeniach, chciałem, żeby przypominał raczej zapiętego po ostatni guzik profesjonalistę, podczas gdy Holmes miał być bardziej krnąbrnym i ekscentrycznym dyletantem. Watson wcale nie jest nieudolny, zawsze znajduje się w centrum wydarzeń, czasami nawet uprzedza Holmesa”.

Poza braniem udziału w dochodzeniach Watson jest także narratorem przygód Holmesa. „Gdyby nie Watson, nie byłoby Holmesa. Holmes nigdy nie mówi o tym, co robił, na szczęście Watson towarzyszy mu na każdym kroku” — mówi Downey.

„Watson jest oczami, dzięki którym widzimy, jak ten wielki człowiek rozwikłuje niezwykle trudne zagadki” — wyjaśnia Law. „Bez wątpienia odwala czarną robotę, ale jest też w pogotowiu zawsze wtedy, kiedy Holmes zaczyna się gubić, by wspomóc go swoją niesamowitą fotograficzną pamięcią lub zdolnością precyzyjnego opisu zdarzeń i ich przyczyn”.

Ich przyjaźń odgrywa istotną rolę zarówno w życiu zawodowym, jak i prywatnym. „Są sobie niesamowicie bliscy, w filmie pokazujemy, w czym to się przejawia” — zauważa Ritchie. „Jest w tym związku dużo humoru, trochę zazdrości, ale także szczere uczucie i otwartość. Obydwaj potrzebują siebie nawzajem, aby zachować równowagę. Holmes to pomysłowy geniusz, Watson natomiast jest bardziej powściągliwy i zdyscyplinowany.

Od pierwszego momentu kiedy Downey i Law spotkali się na planie, rozpoczęła się ich owocna współpraca, która znalazła odzwierciedlenie w stworzonych przez nich kreacjach filmowych. „Robert i Jude zostali dobrymi przyjaciółmi” — mówi Silver. „To widać na ekranie. Myślę, że jest to kwestia niemal telepatycznej zdolności do synchronizacji oraz do generowania tej wspaniałej energii, która napędza ich przyjaźń”.

„Jude kocha grać i robi to bardzo inteligentnie” — dodaje Downey. „Kiedy spotkaliśmy się po raz drugi, zaczęliśmy wymieniać między sobą pomysły. W dużym stopniu były podobne, dodajmy, że całkiem ekscentryczne. On naprawdę wie, co robi, a jednocześnie jest na tyle otwarty, by pozwolić zdarzeniom biec własnym torem. Naprawdę stanowiliśmy zespół, pracując nad tym, żeby wiernie oddać nasze postacie i ich przyjaźń”.

„Myślę, że istotą tego, co chciałem wydobyć z postaci Watsona, czego Guy i Robert po mnie oczekiwali, było dodanie mojej cząstki yin do yang Holmesa” — komentuje Law. „Robert i ja dużo rozmawialiśmy o tym, jak możemy nawzajem zrównoważyć charaktery naszych postaci, aby stanowiły idealną całość. Wiele opisów Holmesa i Watsona w książkach podkreśla to, że są tak skuteczni tylko dzięki temu, że potrafią się nawzajem wspierać, a ich przyjaźń jest naprawdę głęboka. Są chwile, kiedy ten tandem jest niesamowicie śmieszny, ponieważ niektóre cechy Holmesa potrafią wytrącić Watsona z równowagi i vice versa”.

Mistrzostwo Holmesa w odkrywaniu prawdy sprawia, że Lestrade (Eddie Marsan), Naczelny Inspektor Scotland Yardu, jak i cała ta instytucja, stają się jednocześnie sprzymierzeńcem i wrogiem Holmesa. „Lastrade jest urzędnikiem państwowym i czyni swoje powinności według określonego schematu, co jest dokładną odwrotnością tego, jak do sprawy podchodzi Holmes” — mówi Marsan. „Pracują jeden obok drugiego i nie zawsze jest to komfortowa sytuacja. Jednak przestępców w tym czasie w Londynie nie brakuje. Lastrade wolałby widzieć kryminalistów za kratkami, a akta sprawy na stercie tych rozwiązanych, dlatego też, nawet jeśli nie pochwala metod Holmesa, zazwyczaj docenia rezultaty jego pracy”.

„Holmes wie, że jego metodologia rozwiązywania zagadek jest wyjątkowa, więc nie podejrzewa, żeby ktokolwiek doszedł do tego samego rozwiązania, co on” — zauważa Downey. „Wydaje mi się, że stanowi to dla niego powód do dumy i podstawę jego pewności siebie. Zadaje sobie naprawdę wiele trudu. Naprawdę chce pomóc”.

Jednak współpraca Holmesa i Watsona, dotychczas układająca się świetnie, zmienia się w zaskakujący sposób, kiedy Watson zakochuje się w Mary Morstan (Kelly Reilly) i postanawia się z nią ożenić. „Mary bardzo kocha Watsona, ale podziwia też Holmesa, który z kolei postrzega ją jako zagrożenie” — mówi Reilly. „Uważa, że jeśli Watson weźmie ślub i się wyprowadzi, ich przyjaźń stanie pod znakiem zapytania i jest to całkiem prawdopodobne”.

Holmes jest wstrząśnięty tym, że Watson jest tak zdeterminowany, żeby rozpocząć nowe życie z Mary. „Holmes nie rozumie, dlaczego Watsonowi przestała wystarczać ich przyjaźń” — mówi Susan Downey. „Oglądając film, widz zaczyna zdawać sobie sprawę, że Holmes i Watson potrzebują siebie nawzajem. Watson jest przeciwwagą dla Holmesa; dzięki niemu Holmes nie traci kontaktu z rzeczywistością”.

„Holmes wiedzie żywot samotnika i poświęca się sztuce detektywistycznej” — mówi Wigram. „Nie wierzy w miłość, bo mogłaby mu przeszkadzać w pracy. Nie jest też zainteresowany małżeństwem, ani żadnym „normalnym” związkiem z kobietą. Jego niekonwencjonalność mu na to nie pozwala.

Jedynym wyjątkiem jest Irene Adler — Amerykanka z New Jersey, podróżniczka, kobieta wyprzedzająca własną epokę i żyjąca na granicy prawa. Postać Irene nie pojawia się często w książkach o Sherlocku Holmesie, ale za to dobrze zapadła w pamięć czytelników epizodem w opowiadaniu pod tytułem „Skandal w Czechach” jako jedyna kobieta, która przechytrzyła Holmesa. „Wyobrażałem ją sobie jako kogoś w rodzaju tajnej agentki, która uwodzi mężczyzn i okrada ich, jako taką Matę Hari” — komentuje Wigram. „Pomyślałem, że wprowadzenie takiej postaci do naszej opowieści; kogoś, kto złamał serce Holmesowi i kto zaszedł mu za skórę, byłoby dobrym pomysłem”.

Do roli wielkiej miłości Holmesa, a zarazem jego pięty achillesowej, twórcy filmu zaangażowali Rachel McAdams. „Rachel wydała mi się idealna do tej roli” — opowiada Ritchie. „Jej Irene na zewnątrz jest zupełnie łagodna, ale pod tą fasadą kryje się jadowita żmija. Nie można jej ufać pod żadnym pozorem. Potrafi się uśmiechać, nawet trzymając nóż na czyimś gardle. Ta słodycz to maska, której używa, żeby skutecznie osiągać swoje cele w męskim świecie”.

„Irene jest bardzo tajemnicza. Podobało mi się odkrywanie jej kolejnych ukrytych cech” — mówi McAdams. „Związek Irene i Holmesa jest tak wybuchowy i tak niekonwencjonalny, że cały czas balansują pomiędzy miłością a brakiem zaufania do siebie nawzajem. Irene wiele już przeszła w swoim życiu i teraz żyje chwilą. Pod wieloma względami zachowuje się jak mężczyzna, co było bardzo nietypowe w tamtych czasach. Musiałam wyważyć proporcje między jej elegancją i kobiecością a skłonnością do podejmowania ryzyka i niebezpiecznych wyzwań”.

Chociaż Irene bardzo rozprasza Holmesa, dostarcza mu też zagadkę podobną do tych, które rozwiązuje w pracy. To wtedy Holmes zaczyna interesować się lordem Blackwoodem. Mimo że jego pierwsze zbrodnie — morderstwa kobiet w rytualnej ofierze — nie stanowiły wielkiego wyzwania dla Holmesa, rzekome „zmartwychwstanie” Blackwooda było już dla detektywa interesującą sprawą.

Poprzez oddawanie się spirytualistycznym praktykom Blackwood tworzy swój wizerunek potężnego władcy ciemności, który używa sił zła, aby zdobyć władzę nad całym światem. „W późnych czasach wiktoriańskich zainteresowanie spirytualizmem było dość powszechne” — dodaje Wigram. „Mniej więcej wtedy żyli tacy ludzie jak Aleister Crowley i Rasputin — wyznawcy okultyzmu, którzy potrafili przekonać innych, że władali siłami nie z tego świata. Holmesowi podoba się wizja zdemaskowania kogoś takiego jak Blackwood”.

„Lord Blackwood — tajemniczy i zły przeciwnik Holmesa — para się okultyzmem i chce, żeby ludzie uwierzyli, że naprawdę może powstać z martwych. Terroryzuje mieszkańców Londynu, którzy zaczynają wierzyć, że Blackwood rzeczywiście jest jakąś nadprzyrodzoną istotą. Wymyśla też różne rzeczy, które miały wydarzyć się w przeszłości. Dla Holmesa, naukowca i pragmatyka, Blackwood stanowi ciekawe zjawisko. Chciałem, żeby Blackwood był tajemniczą i niebezpieczną postacią, ponieważ miał powody, żeby zachowywać się w ten sposób. Mam nadzieję, że stworzyłem postać godną bycia przeciwnikiem Holmesa” — mówi Mark Strong, odtwórca tej roli.

Przy filmie Sherlock Holmes Ritchie współpracował ze Strongiem po raz trzeci. Razem nakręcili już filmy Revolver i Rock'N'Rolla. Ritchie uważa, że aktor przydał postaci powagi, dzięki której Blackwood stał się ogromnym wyzwaniem dla detektywa. „Mark potrafi świetnie wcielić się w każdą rolę” — mówi reżyser. „Jest jednym z niewielu aktorów, którzy potrafią uniknąć mówienia teatralnymi kwestiami i zmieniają je w coś wiarygodnego. To było bardzo ważne, bo Blackwood jest postacią raczej dramatyczną i wyrazistą”.

Pomimo tego, że Blackwood utrudnia dochodzenie, udając nadprzyrodzoną istotę, „Holmes sam ciągle popełnia logiczne błędy i wydaje mu się, że im dziwniejsza zagadka, tym prostsze powinno być rozwiązanie” — mówi Downey. „Wierzy, że wszystko, co robi Blackwood, można wytłumaczyć naukowo. Mówił: »Nigdy nie snuj teorii, zanim nie zbierzesz danych. Zawsze będzie to prowadziło do przekręcania faktów tak, żeby pasowały do teorii, zamiast do dopasowywania teorii do faktów«. Jasność myślenia wyróżnia Holmesa i sprawia, że jest prawdopodobnie jedynym człowiekiem na świecie, który może powstrzymać Blackwooda”.

ROZPOCZĘCIE ATAKU:

AKCJA FILMU SHERLOCK HOLMES

„To, czy mam przy sobie kogoś,
na kim mogę w zupełności polegać, czy nie,
zmienia bardzo wiele."
W filmie, podobnie jak w książce, walka nie jest Holmesowi ani Watsonowi obca, a ich umiejętności są często wystawiane na próbę. Holmes zna się na sztukach walki, tak jak odtwórca głównej roli i reżyser filmu Sherlock Holmes. Downey i Ritchie trenują sztuki walki od lat i razem wymyślili wyjątkowy styl walki Holmesa. „Doyle w swoich powieściach nazywał ten styl „Baritsu”, co łączy go z XIX-wiecznym stylem walki, pochodzącym od jujitsu, stworzonym przez Edwarda Williama Bartona?Wrighta; stąd nazwa: „Bartitsu”. „Jujitsu to ulubiona sztuka walki Guya. Ja wolę Wing Chun kung-fu. Na potrzeby filmu stworzyliśmy naszą własną kombinację różnych stylów”.

Holmes wykorzystuje swoje umiejętności nie tylko w godzinach pracy, kiedy musi obezwładnić wroga. Znany jest z tego, że po godzinach często wyładowuje się na ringu w robotniczym pubie o nazwie Punch Bowl. Właśnie tam, na oczach skandującego tłumu, Holmes staje do walki na gołe pięści — pojedynku, który ukaże jego waleczność i tężyznę fizyczną. Holmes zmierzy się z potężnym bokserem McMurdo (David Garrick).

„Ring, na którym Holmes walczy na gołe pięści, jest jedynym miejscem, gdzie może przestać myśleć, ale nawet wtedy zastanawia się, jak wygrać walkę. Odpoczywa za to od wszystkich innych męczących go problemów. Nie ma tu miejsca na żadne międzyludzkie relacje. Jest tylko on i przeciwnik” — mówi Downey.

„Holmes chodzi do Punch Bowl, żeby doskonalić swoje umiejętności, popełniać błędy i próbować nowych technik na silnych przeciwnikach” — komentuje konsultant do spraw walk, Eric Oram, który od lat trenuje Downeya w Wing Chun kung-fu i który pomagał aktorowi przygotować się do scen walki. „W pierwszej połowie walki Holmes używa jak najmniej siły, dopiero kiedy przeciwnik zajdzie mu za skórę, zabiera się za dawanie mu lekcji”.

Watson — raczej z konieczności niż z wyboru — też dobrze wie, jak zachować się podczas ulicznej bójki, chociaż styl walki Holmesa jest bardziej elegancki. „Watson jest przyzwyczajony do bezpośrednich konfrontacji i do walki o życie” — przyznaje Downey. „Jego styl walki jest może prostszy, ale wcale nie mniej skuteczny niż styl Holmesa. Często zdarza się nawet, że Holmes przekombinuje, starając się dojść drogą dedukcji do najlepszego rozwiązania, podczas gdy Watson po prostu uderza pierwszym lepszym przedmiotem, który ma akurat pod ręką”.

„Watson był na wojnie, potrafi się opanować i szybko podejmować decyzje” — mówi Franklin Henson, koordynator scen kaskaderskich. „Może uderzyć wręcz z dziką siłą, jeśli zostanie zaatakowany, i nie cofnie się przed niczym; użyje głowy, kolan albo łokci, żeby powalić przeciwnika”.

Law cieszył się z udziału w scenach walki. „Kiedy decydowałem się na pracę pod okiem takiego reżysera jak Guy, który kręci filmy w tylko sobie właściwy sposób, wiedziałem, że nasze sceny walki będą wyjątkowe. Guy zawsze szuka nowego sposobu, żeby pokazać walkę i jej kontekst, i dokładnie wie, jaki efekt chce osiągnąć” — mówi aktor.

Operator zdjęć, Philippe Rousselot, tak ustawiał oświetlenie i kamery, żeby scenografia wydawała się namacalna i żeby podkreślić fizyczność walki. „Guy chce, żeby widz czuł się tak, jak gdyby był na miejscu; tam, gdzie toczy się akcja” — mówi Rousselot. „Dobrym przykładem jest scena walki w Punch Bowl. Musieliśmy oddać każdy szczegół: od maleńkiej kropli potu i śladów, jakie każde uderzenie zostawiało na ciele przeciwnika, po morze widzów, którzy byli w ciągłym ruchu i sami przepychali się między sobą”.

Ritchie użył tych scen również po to, żeby pokazać tok myślenia Holmesa podczas walki. Ritchie i Rousselot nakręcili tę scenę chwila po chwili, używając cyfrowej kamery rapidowej Phantom, dzięki której można uzyskać efekt jeszcze większego zwolnienia akcji. „Kamera Phantom sekundę nagrania może rozciągnąć na 40 albo 50 sekund” — mówi reżyser. „Kamera zapisuje bardzo dużo informacji w bardzo krótkim czasie. Tak samo działa umysł Holmesa, który może przyswoić ogromną ilość informacji w ułamku sekundy”.

Do najważniejszej sceny akcji na wielopiętrowym planie, przedstawiającym do połowy zbudowany Tower Bridge, Ritchie przygotowywał się bardzo skrupulatnie razem z aktorami oraz Erikiem Oramem, Franklinem Hensonem i Richardem R. Ryanem, koordynującymi sceny walki. „Współpracowaliśmy ściśle z całkiem sporą grupą kaskaderów, którzy znali spore możliwości Roberta, i mogli się do niego dostosować. Wysiłkiem całej ekipy udało nam się nakręcić wyjątkowo intensywne kino akcji”— zauważa współproducent, Steve Clark-Hall.

Strategią Ritchiego było zachowanie równowagi pomiędzy próbami a spontanicznością na planie, żeby w scenach widać było chaos, jaki towarzyszy prawdziwej walce. „Podjąłem świadomą artystyczną decyzję, że film ma być naturalistyczny, więc nie chciałem, żeby każdy ruch był zaplanowany" — mówi reżyser. „Wszystko omawialiśmy, ale zadbaliśmy też o to, aby pewne elementy były improwizowane. Nie chciałem, żeby te sceny były zbyt nieskazitelne”.

Takie podejście podobało się Rachel McAdams, która w scenie na Tower Bridge miała całkiem sporo kaskaderskich zadań. „Guyowi zależało na tym, żeby nie porządkować wszystkiego i zachować autentyczność, mimo że to był świat sztucznie wykreowany. Przy kręceniu filmów o tej epoce łatwo jest ulec pokusie nadmiernego idealizowania, ale Guy zadbał o to, żeby zachować też pewną surowość i bałagan. Praca z Guyem nauczyła mnie być zawsze gotową i dokładną, ale też zawsze otwartą i elastyczną” — zauważa aktorka.

Ważnym elementem był humor, który przejawia się we wszystkich scenach akcji. „Chciałem, żeby w filmie były i lekkie, i nieco poważniejsze sceny, więc w trakcie pracy momenty komiczne stawały się jeszcze śmieszniejsze, a chwile grozy nabierały więcej powagi” — mówi Ritchie.

Z 221B BAKER STREET NA WIEŻE MOSTU TOWER BRIDGE

ODTWARZANIE LONDYNU SHERLOCKA HOLMESA

„Wiesz, że ten most jest pierwszym połączeniem mostu wiszącego i podnoszonego?

Ależ pracowite imperium!"

W swoim portrecie miasta Guy Ritchie chciał uchwycić dwie zderzające się epoki: przeszłość i przyszłość. Jego Londyn to surowe, rozrastające się miejsce, gdzie odważna nowa architektura wypiera starą. „Londyn jako centrum rewolucji przemysłowej aż buzował od entuzjazmu i kreatywnej energii. Budowa Tower Bridge to tylko jeden z wielu ambitnych projektów, jakie przedsiębrano w epoce wiktoriańskiej” — zauważa Ritchie.

„Akcja filmu dzieje się za czasów największej świetności imperium brytyjskiego. Panowało wtedy poczucie, że to czas największych nowoczesnych osiągnięć, a zwłaszcza rozwoju techniki” — dodaje Robert Downey Jr.

Wszyscy ludzie zajmujący się scenografią wiedzieli, że musi być autentyczna i odpowiadać tamtej rzeczywistości, ale jednocześnie ma wnosić pewną świeżość w świat Holmesa. „To było najważniejsze — mówi Jenny Beavan, projektantka kostiumów. „Zostałam poinstruowana, żeby unikać takich dodatków jak kraciasta czapka uważana za typowy atrybut Sherlocka Holmesa”. Tak naprawdę wzięła się ona nie z tekstu Conan Doyle’a, tylko z wczesnej ilustracji do jednego z opowiadań. „Nasz Holmes, jeśli chodzi o wygląd, jest niedbały i niechlujny. Można odnieść wrażenie, że wieczorem rzuca ubrania na podłogę, a rano, kiedy się ubiera, po prostu wybiera cokolwiek z tej sterty. Na przykład na kolację z Watsonem i jego narzeczoną, Mary, zakłada elegancką marynarkę, ale koszula i krawat nie bardzo do niej pasują. Używając dzisiejszego języka, można by powiedzieć, że Holmes lubi styl „vintage”.

„Zarówno w książkach, jak i w filmie, Holmes potrafi spędzić tygodnie w domu, leżąc bezczynnie na kanapie” — komentuje Wigram. „Nie może więc wyglądać na przesadnie zadbanego. Jest w nim coś z przedstawiciela bohemy, zatem zdecydowaliśmy się podejść do jego strojów w sposób raczej niekonwencjonalny i romantyczny. Wydawało nam się, że ubierałby się raczej jak artysta, albo poeta, a nie biznesmen lub elegancki dżentelmen z tamtych czasów. Chodziło mi po głowie coś w stylu kreacji zespołu the Rolling Stones w ich wiktoriańskim okresie” — uśmiecha się.

Styl Watsona: porządny i elegancki, nieskazitelny i bardzo zadbany, kontrastuje z ubraniami Holmesa. Watson jako były żołnierz, który niedawno wrócił z wojny w Afganistanie, ubiera się w sposób nawiązujący do wojskowych mundurów. „Dzięki grubym tweedowym spodniom w naturalnym stylu wygląda na rozważnego — mówi Beavan. „Nosi trzyczęściowe garnitury w brązach i niebieskościach, a do tego kanciasty melonik, co było wtedy bardzo poprawne i męskie, i bardzo pasowało nam do postaci Watsona”.

Trzeba było również z równą drobiazgowością zadbać o stroje Irene Adler. Beavan wybrała dla niej autentyczne kostiumy z XIX wieku i przydała im trochę świeżości. „Kroje i wzory są wzięte prosto z tamtych czasów, ale użyłam mocnych kolorów, zaskakujących różów i błękitów, żeby trochę je ożywić”— wyjaśnia Beavan.

Beavan ubierała Irene również w delikatniejsze kolory, na przykład w niebieski kostium z czarną jedwabną bluzką, który Irene miała na sobie podczas scen w pubie Punch Bowl, albo praktyczny kostium z tweedu Donegal, w scenach ucieczki. Suknie Irene wykonane były z satyny ukształtowanej w fantazyjne formy i z aksamitu jedwabnego. Jedną z najbardziej pomysłowych kreacji Beavan był płaszcz Irene z rozcięciem, dzięki któremu pod płaszczem mieściła się turniura, i z szerokimi rękawami, w których można było ukryć broń. Irene nosiła również kapelusze, w tym dwa małe meloniki.

Aby pokazać delikatniejszą stronę Irene i jej kosmopolityczny styl, Beavan zaprojektowała piękne jedwabne kimono we fiołkoworóżowych i złotych odcieniach. „Udało mi się znaleźć idealny materiał w moim własnym sklepie, jedwabny adamaszek z delikatnym kwiatowym wzorem” — wspomina. „Materiał stał się jeszcze bardziej wyjątkowy, po tym jak go ufarbowaliśmy. Wzór stał się bardziej wyrazisty, co dodało mu przestrzennego wymiaru”.

Elementy biżuterii, jaką nosiły Irene Adler i Mary Morstin, grane przez Rachel McAdams i Kelly Reilly, nie były reprodukcjami, ale rzadkimi i bezcennymi zabytkowymi ozdobami, które dostarczył Martin Travis z salonu jubilerskiego Symbolic & Chale znajdującego się na Old Bond Street w Londynie. Z prywatnej kolekcji salonu wybrano 47-karatowy ekskluzywny żółty diament, który w filmie Irene ukradła księciu, XIX-wieczny wisiorek z diamentem, który również nosiła Irene, i diamentowy naszyjnik, który nosiła Mary, pożyczywszy go od swojego pracodawcy, jak słusznie przypuszczał Holmes.

„Stroje były zjawiskowe” — oświadcza McAdams. „Można było wręcz chłonąć te detale, które pozwalały lepiej zrozumieć daną postać. Mogłam na własne oczy zobaczyć, jaką biżuterię nosiła Irene, i poczuć, jakich perfum używała. A ubrania były piękne. To niesamowite, ile uwagi i czasu ludzie kiedyś poświęcali strojom”.

Scenografka, Sarah Greenwood, również postanowiła odejść od tradycyjnego sposobu przedstawiania wiktoriańskiej Anglii i starała się oddać wizję Richie’ego. „Ten film jest zabawny, ekspresyjny i ma szybkie tempo. Od samego początku nasze zadanie polegało na tym, żeby o tym pamiętać, projektując” — mówi.

Greenwood i jej zespół starali się stworzyć taką scenografię, która będzie wydawała się zupełnie autentyczna. „Holmes i tak wydaje się ekscentryczny, nie musieliśmy dodatkowo otaczać go fantazyjnymi dekoracjami. Chodziło przede wszystkim o to, żeby uchwycić tamte czasy i wykorzystać scenografię do uatrakcyjnienia naszej opowieści” — mówi Greenwood.

Największym wyzwaniem dla scenografki i jej zespołu był rozmach filmu. „Są sceny w rynsztokach i w eleganckich pomieszczeniach Pałacu Westminsterskiego, w dokach Chatham i strasznych kryptach, i w zaciszu domowym Holmesa” — opisuje Greenwood.

Udało się je wszystkie zrealizować dzięki kombinacji autentycznych miejsc, specjalnie przygotowanych planów w Anglii i technik komputerowych. Później prace przeniesiono do Nowego Jorku, gdzie w studio budowano pozostałe, bardziej skomplikowane plany potrzebne do realizacji filmu.

„Guy jest przyzwyczajony do pracowania poza studiem i kręcenia w plenerach, dobrze mu to wychodzi” — mówi Clark-Hall. „Na kręceniu poza studiem można dużo skorzystać. Pod wieloma względami jest trudniej, na przykład zapanować nad całym planem, ale można osiągnąć świetny efekt poprzez sam rozmiar planu, zwłaszcza w dużym mieście, takim jak Londyn, gdzie historię czuć na każdym kroku”.

Aby odtworzyć Londyn z końca XIX wieku, ekipa pracowała w plenerach Londynu, Liverpoolu i Manchesteru. „To było całkiem spore wyzwanie, ponieważ Sarah chciała znaleźć rozległe obszary w okolicach Tamizy, starego miasta i Parlamentu. Okazało się to niezwykle trudne, bo znajduje się tam bardzo dużo nowoczesnych budynków, więc kręciliśmy też sceny w Liverpoolu i Manchesterze, a potem udało nam się je posklejać i stworzyć z nich obraz wiktoriańskiego Londynu” — wspomina Clark?Hall.

„Plenery w tym filmie są niesamowite — mówi Law. „Urodziłem się i wychowałem w Londynie, ale ekipa zaprowadziła mnie w miejsca, w których nigdy wcześniej nie byłem. Pokazali mi piękne brukowane zaułki z czasów królowej Wiktorii i króla Edwarda. Podczas tych zdjęć nauczyłem się bardzo dużo o moim kraju”.

W filmie Holmes i Watson przemierzają wszystkie szczeble londyńskiego świata, od surowych, industrialnych miejsc do oficjalnych i bogatych salonów. Pierwsza scena filmu dzieje się w podziemiach kościoła St. Bartholomew the Great z XII wieku, gdzie Holmes i Watson osaczają Blackwooda, żeby powstrzymać go przed złożeniem młodej kobiety w rytualnej ofierze. Inne słynne brytyjskie budowle, które pojawiają się w tej produkcji, to Katedra św. Pawła; Reform Club, jeden z najstarszych i najsłynniejszych prywatnych klubów (Conan Doyle był jego członkiem); Królewska Szkoła Morska w Greenwich; Somerset House nad Tamizą; i cmentarz Brompton w Kensington, gdzie pojawia się jedyny świadek zmartwychwstania Blackwooda.

Jedna z najbardziej ambitnych scen, pościg w XIX-wiecznej rzeźni, została nakręcona w opuszczonym magazynie w londyńskiej dzielnicy East End, gdzie Greenwood i jej zespół zbudowali bardzo wiarygodny, przerażający labirynt z ruszających się maszyn. Na planie pełno było ostrzy, pił i ogromnych haków zwisających z łańcuchów rozwieszonych w całym budynku.

W trakcie śledztwa Holmes i Watson znajdują się w prowizorycznym laboratorium, gdzie pracownik Blackwooda, Luke Reordan (Oran Gurel), przeprowadza pomysłowe i tajemnicze eksperymenty. Budynek w londyńskiej dzielnicy Spitalfields posłużył za obraz udręczonego umysłu Reordana. W jego wnętrzu wszędzie znajdują się niedbale zapisane kartki, fragmenty Biblii po łacinie i po hebrajsku przypięte do ścian, krzyże i pogańskie talizmany zwisające z sufitu, a na stołach leżą porozcinane żaby i szczury.

„W chaosie laboratorium Reordana jest jednak metoda, ale dostrzec ją może tylko ktoś taki jak Sherlock Holmes. — mówi Greenwood. „Nie chciałam, żeby laboratorium wyglądało zbyt dziwnie, jak z powieści Juliusza Verne’a. Chciałam być pewna, że wszystko będzie wyglądać autentycznie”.

Pościg, który zakończy się epicką walką, zaczyna się w laboratorium i kontynuowany jest w dokach, w pobliżu ogromnego budowanego właśnie statku. W trakcie tej konfrontacji Holmes i Watson stają oko w oko z gigantycznym obrońcą Blackwooda, Dredgerem, którego gra aktor i zawodowy zapaśnik — Rober Maillet.

Ten wielki plan zbudowano w zabytkowych dokach Chatham na przedmieściach Londynu. Członkowie ekipy stworzyli lewą połowę statku rzeczywistych rozmiarów. Po złożeniu osiągnął długość 70 metrów i wysokość około 5 metrów, a środkowa pięciometrowa część — wysokość prawie 10 metrów. Po późniejszej komputerowej obróbce statek wydaje się jeszcze większy.

Przygotowanie elementów statku zajęło pięć tygodni, kolejne pięć tygodni zajęło układanie tych elementów w całość w dokach Chatham. Zespół Greenwood ściśle współpracował ze specjalistami od efektów specjalnych, którzy budowali zapadające się trapy, chwiejne platformy i inne drewniane elementy, których potem używano w trakcie kręcenia scen.

Kiedy skończono zdjęcia w Anglii, cała ekipa przeniosła się na drugą stronę Atlantyku, do studia przy Marcy Avenue Armory w Williamsburgu na Brooklynie w Nowym Jorku. W ogromnym wnętrzu zbudowano trzy najważniejsze plany: strych nad pubem Punch Bowl, wnętrze mieszkania Holmesa przy 221B Baker Street; i fragment słynnego londyńskiego Tower Bridge, w takim stanie, w jakim był w trakcie budowy w 1890 roku.

Strych nad pubem Punch Bowl, w którym Holmes bierze udział w walkach bokserskich na gołe pięści, to małe i ponure miejsce, gdzie Holmes medytuje, próbując rozwiązać tajemnicę lorda Blackwooda. Greenwood, wraz z reżyserem filmu, zastanawiali się nad tym, jak ma wyglądać miejsce, gdzie Holmes zagłębia się w tajniki spirytualistycznych praktyk Blackwooda. „Korzystaliśmy z symboliki i obrazów, które kojarzą się ze świątynią czterech zakonów, tajną sektą, którą Blackwood wykorzystuje w swojej intrydze” — wyjaśnia Greenwood.

Jednym z najważniejszych planów były wnętrza mieszkania przy 221B Baker Street, które Holmes dzieli z Watsonem i właścicielką domu, panią Hudson, graną przez Geraldine James. „Pokój pani Hudson został umeblowany może 20, 30 lat temu, więc od czasu, kiedy wprowadził się Holmes, trochę się już zniszczył — opisuje Greenwood. „W ogóle nie przypomina tradycyjnego wiktoriańskiego salonu, jest wręcz jego zaprzeczeniem. Kiedy Holmes się wprowadził, zupełnie go zabałaganił”.

Z Anglii do Nowego Jorku wysłano wszystko, co było potrzebne do udekorowania wnętrza rezydencji przy Baker Street: meble z epoki, zasłony i mnóstwo przedmiotów znalezionych na pchlich targach, w sklepach z antykami i w komisach. „Wszystkie rekwizyty przywieźliśmy z Anglii, ponieważ brytyjski styl wiktoriański jest zupełnie inny od amerykańskiego. Bardzo trudno zdobyć przedmioty tego typu” — mówi Katie Spencer, dekoratorka planu.

W swym zagraceniu i chaosie mieszkanie oddaje zarówno opisane przez Conan Doyle’a bałaganiarskie nawyki Holmesa, jak i jego genialny, złożony umysł. „Każdy przedmiot ma coś symbolizować: jego podróże, jego dociekliwą naturę, jeśli chodzi o ludzką anatomię, chemię, i fotografikę, szczerze mówiąc, znalazło się tam wszystko, co mogłoby Holmesa zainteresować” — wyjaśnia Ritchie.

W mieszkaniu Holmesa można znaleźć wielokrotnie wertowane książki, gazety, obrazy z Bliskiego Wschodu, niezapłacone rachunki, mapy Wielkiej Brytanii, szkice anatomiczne, orientalne dywany i skórę tygrysa na podłodze, niedokończone zapomniane jedzenie, i raczej tolerancyjnego psa Watsona o imieniu Gladstone. W związku z zawodem Holmesa są tam również peruki, wąsy, sztuczne nosy i stanowisko do ćwiczenia sztuk walki.

„To drobiazgi, ale dla niego są bardzo zajmujące — wyjaśnia Downey. „Dzięki takiej dokładności czuję się na planie bardzo komfortowo. Praca Holmesa wiąże się z tym, że czasem długie okresy spędza sam w domu. Bez żadnej stymulacji umysłowej to byłby stan gorszy od śmierci. W mieszkaniu przy Baker Street musiało w związku z tym znaleźć się wszystko, czego potrzebował, żeby nie umrzeć z nudów”.

„Robert świetnie odnalazł się w tej roli, zwracał uwagę na otoczenie i używał rekwizytów w zupełnie nieoczekiwany sposób. Uważał, że każdy rekwizyt miał jakieś zastosowanie; że to nie była tylko dekoracja” — mówi Katie Spencer.

Greenwood, Spencer i zespół dekoratorski umieścili na planie kilka niespodzianek, które, jak domyślą się fani Sherlocka Holmesa, mają związek z opowiadaniami Conan Doyle’a, na przykład: sok z cytryny, którego Holmes używa jako niewidocznego atramentu, dioramę z pszczelego ula zakrytą szkłem i stanowisko do badań frenologicznych, bo frenologia, również była obiektem zainteresowania wśród elit w tamtych czasach. „W tym filmie jest bardzo dużo z twórczości Conan Doyle’a” — mówi Robert Downey Jr. „Nasyciliśmy go zarówno rekwizytami, jak i kwestiami zaczerpniętymi z oryginalnych tekstów”.

Biuro Watsona, które również znajduje się w filmowym mieszkaniu przy Baker Street, jest dużo bardziej uporządkowane. Na ścianach wiszą rzędy lekarskich dyplomów, szlacheckie obrazy, świeczniki w kształcie mieczy i wystawka lekarskiego ekwipunku.

Nie wszystkie plany były wnętrzami. Największym planem był most Tower Bridge w trakcie budowy, na którym odbywała się najważniejsza scena walki. Tower Bridge, dziś legendarny symbol Londynu, swoją nazwę i swój projekt z dwiema prawie 70-metrowymi wieżami zawdzięcza Tower of London (Pałacowi i Twierdzy Jej Królewskiej Mości), która znajduje się na północnym końcu mostu o długości ponad 250 metrów. W 1890 roku Tower Bridge był wybudowany tylko do połowy, ciągle stały stalowe rusztowania i podesty, które stanowiły fascynujące i nieprzewidywalne miejsce akcji dla ostatecznego wielkiego pojedynku.

Plan Tower Bridge zbudowano na tle zielonego ekranu, który później specjaliści od efektów wizualnych zastąpili ogromnymi panoramami Londynu i Tamizy z 1890 roku. „Dzięki nowoczesnej technologii udało nam się naprawdę odtworzyć ówczesny Londyn i stworzyć z miasta kolejnego bohatera” — mówi Wigram. „Widz będzie miał wrażenie, że to prawdziwe miasto. Zebraliśmy wspaniały zespół, który, mam nadzieję, stworzył zabytkowy Londyn, jakiego nigdy wcześniej nie można było zobaczyć na ekranie”.

„Guy bardzo dobrze zna Londyn, ale nie traktuje go jak jakiejś świętości” — twierdzi Mark Strong. „Mimo że film dzieje się w konkretnym miejscu i w konkretnym czasie, Guy przedstawił Londyn na swój własny sposób, co dodaje filmowi dużo energii. Myślę, że zestawienie ze sobą Sherlocka Holmesa i Guya Ritchiego było genialnym posunięciem. Guy wniósł świeżość i energię do tego projektu”.

Ostatnim brakującym elementem była muzyka Hansa Zimmera, która towarzyszyła scenom dramatycznym i lekkim, scenom akcji i intryg, i uwydatniała ich efekt. „Praca z Guyem nad uchwyceniem różnych odcieni światów, które przemierzali Holmes i Watson, od wnętrz parlamentu przez ring, na którym walczy się na gołe pięści, po mroczne krypty w podziemiach katedry, była wielką przyjemnością” — opowiada Zimmer, który po raz pierwszy współpracował z Ritchiem. „Ta opowieść ma wiele warstw i mnóstwo ciekawych postaci, dzięki czemu mogliśmy stworzyć bardzo różnorodną muzykę”.

„Hans i ja zgadzaliśmy się co do tego, że trzeba było podejść do komponowania muzyki ze świeżością. Dzięki temu muzyka miała swój charakter i stała się ważną częścią całego procesu, którego celem było ukazanie Sherlocka Holmesa we współczesnym świetle” — dopowiada Ritchie.

„Zaczęliśmy pracę z zamiarem nakręcenia filmu, który zrobiłby wrażenie na fanach Holmesa, a jednocześnie przybliżyłby jego przygody młodszym pokoleniom. Myślę, że cała ekipa spisała się świetnie. Ten film to fantastyczna i emocjonująca przygoda” — dodaje na zakończenie Silver.

ROBERT DOWNEY JR. (Sherlock Holmes) jest jednym z najbardziej cenionych obecnie aktorów. Niedawno otrzymał drugą nominację do Oscara dla najlepszego aktora drugoplanowego w komediowym hicie Bena Stillera Jaja w tropikach. Rola Kirka Lazarusa, białego australijskiego aktora grającego czarnego Amerykanina, przyniosła mu nominacje do Złotego Globu, nagrody BAFTA oraz nagrody Screen Actors Guild Award (SAG). Pierwszą nominację do Oscara dla najlepszego aktora przyznano Downeyowi za wcielenie się w postać Charliego Chaplina w doskonale przyjętym przez krytyków filmie biograficznym Richarda Attenborougha z 1992 roku Chaplin. Za tę rolę Downey otrzymał również nagrodę BAFTA, nagrodę London Film Critics Award, a także nominację do Złotego Globu.

Latem 2008 roku Downey zyskał uznanie krytyków i widzów, wcielając się w tytułową postać w niezwykle popularnym przeboju Iron Man, w reżyserii Jona Favreau. Przenoszący komiksowego superbohatera na kinowe ekrany Iron Man zarobił na świecie ponad 585 milionów dolarów, stając się jednym z największych hitów roku. Downey ponownie wcieli się w tę rolę w drugiej części filmu, która ma się ukazać latem 2010 roku.

Wśród ostatnich filmów z udziałem Downeya znajdują się: Solista, w którym zagrał u boku Jamiego Foxxa, Charlie Bartlett, Zodiac Davida Finchera, w którym zagrali również Jake Gyllenhaal i Mark Ruffalo, Przez ciemne zwierciadło Richarda Linklatera z Keanu Reevesem, Winoną Ryder i Woodym Harrelsonem, Kiss Kiss Bang Bang, a także zainspirowany życiem fotograf Diane Arbus film Fur, w którym zagrał u boku Nicole Kidman.

Downey znalazł się także wśród nominowanych do nagrody SAG jako członek obsady opartego na faktach dramatu George’a Clooneya Good Night and Good Luck, a także wśród zdobywców specjalnej nagrody jury dla obsady filmu Wszyscy twoi święci, zaprezentowanego na Festiwalu Filmowym w Sundance w 2006 roku.

Do długiej listy filmowego dorobku Downeya należą również: Gothika z Halle Berry, Śpiewający detektyw, Cudowni chłopcy Curtisa Hansona z Michaelem Douglasem, Wydział pościgowy, Fałszywa ofiara w reżyserii Roberta Altmana, Dwie dziewczyny i chłopak, Ta jedna noc Mike'a Figgisa, Wakacje w domu Jodie Foster, Ryszard III, Urodzeni mordercy w reżyserii Olivera Stone'a, a także film Na skróty Roberta Altmana, w którym jako członek doborowego zespołu Downey znalazł się wśród zdobywców Złotego Globu dla najlepszej obsady.

Wcześniej Downey występował między innymi w filmach: Serce i dusze, Babka z zakalcem, Air America, Wszystko jest możliwe, Samotny w obliczu prawa, Bądź dobry Johnny, Mniej niż zero, Podrywacz artysta, Powrót do szkoły, Dziewczyna z komputera, Firstborn oraz Pound, w którym debiutował pod okiem reżysera, Roberta Downeya Sr.

W telewizji Downey zadebiutował w 2001 roku, kiedy dołączył do obsady serialu telewizji Fox-TV Ally Mc Beal, w roli prawnika Larry'ego Paula. Otrzymał Złoty Glob za najlepszą męską rolę drugoplanową w serialu, miniserialu lub filmie fabularnym nakręconym dla telewizji, a także nagrodę Screen Actors Guild Award dla najlepszego aktora serialu komediowego. Poza tym Downey był nominowany do nagrody Emmy dla najlepszego aktora drugoplanowego w serialu komediowym.

23 listopada 2004 roku Robert Downey Jr. wydał nakładem Sony Classics swój debiutancki album „The Futurist”. Na zawierającej osiem utworów płycie Downey zaprezentował fanom swój talent wokalny.

JUDE LAW (dr John Watson) jest uważany za jednego z najwybitniejszych aktorów angielskich i ma w swym dorobku wiele ról zarówno filmowych, jak i teatralnych. Niedawno powrócił na scenę, aby wcielić się w tytułową rolę Hamleta w sztuce wystawianej na deskach teatru Donmar Warehouse, najpierw w londyńskiej dzielnicy West End, a później na Broadwayu.

Na ekranach kinowych Law po raz pierwszy zwrócił uwagę krytyków w roli lorda Alfreda Douglasa, kochanka Oscara Wilde'a, w filmie Wilde z 1997 roku. Za tę rolę otrzymał nagrodę Evening Standard British Film Award. Kolejnym krokiem w zdobywaniu międzynarodowego uznania była rola w filmie Anthony'ego Minghelli Utalentowany pan Ripley. Zagranie roli skazanego na porażkę złotego chłopca, Dickiego Greenleafa, przyniosło mu Oscara, nominację do Złotego Globu a także nagrodę BAFTA dla najlepszego aktora drugoplanowego.

Później przyznano mu nominacje do Oscara, Złotego Globu i nagrody BAFTA dla najlepszego aktora pierwszoplanowego za rolę w filmie Wzgórze nadziei, epickiej opowieści o wojnie secesyjnej, również w reżyserii Minghelli. Law zdobył również nominację do Złotego Globu za rolę w filmie Spielberga zatytułowanym A.I. Sztuczna inteligencja.

W 2004 roku Law zagrał w pięciu bardzo różnych filmach. W dwóch z nich obsada zyskała uznanie krytyków. Pierwszym z filmów był wysoko oceniany Bliżej Mike'a Nicholsa, w którym wystąpili również Julia Roberts, Clive Owen i Natalie Portman. Razem z nimi Law otrzymał nagrodę National Board of Review Award dla najlepszej obsady. Drugi film to Aviator, epicka biografia w reżyserii Martina Scorsese, za którą Law zdobył nominację do nagrody Screen Actors Guild Award dla najlepszej obsady filmowej. W tym samym roku Law zagrał tytułową rolę w filmie Alfie, w reżyserii Charlesa Shyera, Jak być sobą Davida O. Russela oraz w filmie Sky Kapitan i świat jutra, którego był również producentem. Poza tym użyczył swego głosu w filmie Lemony Snicket: Seria niefortunnych zdarzeń.

W bogatym dorobku filmowym aktora znajdują się również: Parnassus Terry'ego Gilliama, Pojedynek Kennetha Branagha, którego Law był producentem, pierwszy anglojęzyczny film Wonga Kar Waia Jagodowa miłość, komedia romantyczna w reżyserii Nancy Meyers Holiday z Cameron Diaz, Kate Winslet i Jackiem Blackiem, Rozstania i powroty ponownie we współpracy z Anthonym Minghellą, Droga do zatracenia z Tomem Hanksem i Paulem Newmanem, w reżyserii Sama Mendesa, Wróg u bram Jeana?Jacquesa Annauda, eXistenZ Davida Cronenberga, Północ w ogrodzie dobra i zła Clinta Eastwooda, oraz Gattaca — szok przyszłości, pierwszy amerykański film, w którym wystąpił.

Law rozpoczął karierę aktorską w wieku dwunastu lat w teatrze National Youth Theatre. W roku 1994 wykreował postać Michaela w sztuce „Straszni rodzice” („Les parents terribles”) Jeana Cocteau, za którą otrzymał nominację do nagrody imienia Iana Charlesona dla wybitnego debiutanta. Kiedy sztuka znalazła się na Broadwayu i zmieniono tytuł na „Indiscretions”, Law otrzymał nominację do nagrody Tony dla najlepszego aktora drugoplanowego. Do kolejnych sztuk, w których wystąpił, należą „Tis Pity She's a Whore” wystawiana w londyńskim teatrze Young Vic Theatre oraz dzieło Christophera Marlowe’a „Doktor Faust”. Obie sztuki wyreżyserował David Lan. Poza tym Law ostatnio aktywnie angażował się w zbiórkę funduszy na rzecz generalnej renowacji teatru Young Vic Theatre.

W 2007 roku Jude Law otrzymał od Akademii Francuskiej nagrodę César d’Honneur w uznaniu dla jego działalności filmowej, a rząd francuski uhonorował go tytułem Kawalera orderu literatury i sztuki (Chevalier de l’Ordre des Arts et des Lettres) za osiągnięcia artystyczne.

RACHEL McADAMS (Irene Adler) można będzie zobaczyć w komedii romantycznej Rogera Michella Morning Glory, w której występuje u boku Harrisona Forda, Patricka Wilsona i Diane Keaton. Film ma się ukazać latem 2010 roku.

Urodzona w Kanadzie McAdams po raz pierwszy wzbudziła zainteresowanie Hollywood, kiedy dostała główną rolę w komedii z 2002 roku Gorąca laska. Później wystąpiła w dwóch kolejnych hitach —entuzjastycznie przyjętej komedii z Lindsay Lohan Wredne dziewczyny, w reżyserii Marka Watersa, na podstawie scenariusza Tiny Fey, oraz w dramacie romantycznym Pamiętnik, u boku Ryana Goslinga.

Latem 2005 roku McAdams wystąpiła z Vince’em Vaughnem i Owenem Wilsonem w cieszącej się ogromną popularnością komedii Polowanie na druhny. Później tego samego roku zagrała w thrillerze Wesa Cravena Red Eye, u boku Cilliana Murphy’ego i dołączyła do obsady komedii Rodzinny dom wariatów z Diane Keaton, Sarah Jassicą Parker oraz Claire Danes. McAdams zdobyła tytuł najlepszej aktorki drugoplanowej roku podczas festiwalu ShoWest w 2005 roku. Otrzymała także nagrodę Hollywood Breakthrough Award na hollywoodzkim festiwalu filmowym w 2005 roku.

Poza tym McAdams wystąpiła z Pierce’em Brosnanem, Chrisem Cooperem i Patricią Clarkson w niezależnym dramacie Iry Sachsa z 1940 roku Życie małżeńskie, który miał swoją premierę podczas festiwalu filmowego w Toronto w 2007 roku, a także w filmie Szczęśliwy powrót z 2008 roku. W tym roku McAdams zagrała w thrillerze Kevina Macdonalda Stan gry, u boku Russela Crowe'a, Bena Afflecka i Helen Mirren, oraz w melodramacie Zaklęci w czasie, w którym towarzyszył jej Eric Bana.

Podczas festiwalu ShoWest w 2009 roku Narodowe Stowarzyszenie Właścicieli Kin (ang. National Association of Theatre Owners) przyznało McAdams tytuł aktorki roku.

MARK STRONG (Blackwood) pracował wcześniej z Guyem Ritchiem jako członek obsady komedii kryminalnej Rock'N'Rolla. Wśród ostatnich filmów z udziałem Stronga znajdują się: Młoda Wiktoria, z Emily Blunt, opowiadający o apartheidzie dramat Pete'a Travisa Endgame, Good z Viggo Mortensenem, a także thriller szpiegowski Ridleya Scotta W sieci kłamstw, z Leonardo DiCaprio i Russellem Crowe’em.

Strong zakończył również pracę nad kilkoma nowymi filmami, wśród nich znajduje się oparty na faktach dramat The Way Back Petera Weira z Collinem Farrellem, komedia akcji Matthew Vaughna Kick-Ass oparta na popularnym komiksie Marka Millara, epicka opowieść o Rzymie The Eagle of the Ninth, a także Robin Hood, w którym ponownie współpracował z Ridleyem Scottem i Russelem Crowe’em.

W dorobku Stronga znalazły się również takie filmy, jak: Niezwykły dzień Panny Pettigrew, Gwiezdny pył Matthew Vaughna, W stronę słońca Danny'ego Boyle’a, Tristan i Izolda, Syriana Stephena Gaghana, Oliver Twist Romana Polańskiego, Revolver Guya Ritchiego, Wszystko dla miłości, Bezdroża serc, Zniewoleni oraz brytyjski film Miłość kibica.

Strong urodził się w Londynie. Zanim powrócił na Royal Hoolloway na Uniwersytecie Londyńskim, by studiować język angielski i dramat, studiował prawo w Niemczech. Później zgłębiał tajniki aktorstwa w teatrze Old Vic w Bristolu, co dało mu osiem lat praktyki na angielskiej scenie. Wczesne lata kariery Strong dzielił pomiędzy teatr a telewizję. Przełomowym momentem jego kariery było zdobycie roli w miniserialu BBC2 Our Friends in the North, w reżyserii Toskera Coxa.

Od tamtej pory Strong stał się popularną twarzą w brytyjskiej telewizji i otrzymał nominację do nagrody BAFTA TV dla najlepszego aktora za rolę w filmie telewizyjnym z 2004 roku, The Long Firm. Zagrał również jako (wówczas jeszcze) inspektor Larry Hill w filmie z 1993 roku Prime Suspect 3, realizowanym przez ITV, a dziesięć lat później ponownie wcielił się w rolę nadinspektora służby kryminalnej Larrego Halla w filmie Główny podejrzany: Ostatni świadek. W bogatym dorobku telewizyjnym aktora są: Misja Sharpe'a, stworzona przez ITV ekranizacja powieści Jane Austen Emma, filmy telewizyjne BBC Zaufanie oraz Fields of Gold, Falling Apart produkcji Channel 4, miniserial PBS Anna Karenina, Low Winter Sun, oraz projekty w reżyserii Pete'a Travisa The Jury i Henryk VIII.

Jako uznany aktor teatralny, Strong wystąpił w londyńskim West Endzie w takich sztukach jak: „Śmierć komiwojażera” Arthura Millera, debiutancka sztuka Patricka Marbera „Bliżej”, stworzona przez Kevina Spacey'a inscenizacja sztuki Eugene O'Neilla „Przyjdzie na pewno”, „Speed-the-Plow” Davida Mameta, a także sztuki „Wujaszek Wania” Czechowa i „Wieczór Trzech Króli” Szekspira w reżyserii Sama Mendesa, z których ostatnia przyniosła Strongowi nominację do nagrody Oliviera dla najlepszego aktora. W jego dorobku scenicznym znajdują się również „The Treatment” oraz „The Thickness of Skin” realizowane na scenie Royal Court Theatre, a także inscenizacje Royal National Theatre m.in. „Ryszard III”, „Król Lear”, „Napoli Milionaria”, „Owcze źródło”, „Murmuring Judges”, „Johnny on a Spot”, jak również wiele innych produkcji wystawianych w teatrach stałych.

EDDIE MARSAN (inspektor Lestrade) zagrał w bardzo wielu filmach, od wielkich przebojów kasowych po niekonwencjonalne produkcje niezależne. Zyskał uznanie za współpracę z cenionym filmowcem Mike’iem Leighem. Rola w dramacie Leigha z 2004 roku Vera Drake, pozwoliła Marsanowi zdobyć pierwszą w życiu nagrodę British Independant Film Award dla najlepszego aktora drugoplanowego oraz nominację do nagrody London Film Critics Circle. Ostatnio Marsan zdobył nagrodę British Independant Film Award, nagrodę London Film Critics Circle, oraz nagrodę National Society of Film Critics dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę konfliktowego instruktora jazdy w komedii Leigha Happy-Go-Lucky, czyli co nas uszczęśliwia.

Niedawno Marsan wystąpił u boku Zaca Efrona i Claire Danes w dramacie Me and Orson Welles, w reżyserii Richarda Linklatera, wcielając się w rolę Johna Housemana, amerykańskiego aktora i producenta, który prowadził z Wellesem teatr Mercury w późnych latach trzydziestych. Zagrał również w filmie The disappearance of Alice Creed, którego premiera odbyła się podczas Festiwalu Filmowego w Toronto w 2009 roku. Wśród produkcji z udziałem Marsana warto wymienić między innymi następujące filmy: Hancock, Miami Vice, Iluzjonista, Mission Impossible III, V jak Vendetta, 21 gramów oraz Gangi Nowego Jorku w reżyserii Martina Scorsese. Marsan pracuje obecnie nad swoimi najnowszymi projektami London Boulevard oraz Moby Dick.

W telewizji Marsan zyskał uznanie głównie za sprawą uhonorowanych licznymi nagrodami miniseriali BBC System sprawiedliwości oraz Little Dorrit, a także dramatu God on Trial, stworzonego przez BBC2 i PBS, w którym gra rolę strudzonego ojca uwięzionego w nazistowskim obozie koncentracyjnym. Poza tym występuje również w powstającym właśnie filmie telewizyjnym stacji BBC Dive.

Marsan urodził i wychował się w Bethnal Green, w dzielnicy East London, a przed rozpoczęciem kariery aktorskiej odbył praktykę jako drukarz. Później uczęszczał do akademii sztuki teatralnej w Mountview (ang. Mountview Academy of Theatre Arts) oraz akademii nauki gry aktorskiej i reżyserii (ang. Academy of the Science of Acting & Directing).

KELLY REILLY (Mary) została uhonorowana za rolę w uznanej produkcji Stephena Frearsa z 2005 roku Pani Henderson, zdobywając nagrodę London Film Critics Circle, nagrodę Empire dla najlepszej debiutantki, a także nominację do nagrody British Independent Film Award dla najlepszej aktorki drugoplanowej. W 2008 roku otrzymała kolejną nominację do nagrody British Independent Film Award dla najlepszej aktorki za rolę w Eden Lake. We Francji zagrała w odnoszącym sukcesy filmie Smak życia (L’Auberge Espagnole) oraz w jego drugiej części Smak życia 2 (Les Poupees Russes), za co otrzymała nominację do Cezara. Niedawno można było oglądać Reilly w produkcjach kina niezależnego Me and Orson Welles oraz Triage.

W 2004 roku Reilly została najmłodszą aktorką w historii nominowaną do nagrody Oliviera dla najlepszej aktorki. Nominację przyznano jej za rolę w sztuce „After Miss Julie”, prezentowanej na scenie teatru London's Donmar Warehouse.

Reilly urodziła się w Surrey, a jej aktorskim debiutem była rola w telewizyjnym miniserialu Główny Podejrzany: Zagubione dziecko. Poza tym wystąpiła również w filmach Ostatnia prośba, Rozpustnik oraz Duma i uprzedzenie.

GUY RITCHIE (reżyser) ostatnio pracował jako scenarzysta, reżyser i producent komedii kryminalnej Rock'N"Rolla, w której pojawia się międzynarodowa obsada, między innymi Gerard Butler, Tom Wilkinson, Thandie Newton, Mark Strong, Idris Elba, Tom Hardy, Jeremy Piven i Chris Bridges. Film, którego premiera odbyła się podczas Festiwalu Filmowego w Toronto w 2008 roku, wkrótce stał się jednym z najbardziej dochodowych filmów w Wielkiej Brytanii. Poza tym Rock'N'Rolla zdobył nagrodę Empire dla najlepszego filmu brytyjskiego.

Urodzony w Londynie Ritchie zadebiutował w branży filmowej w 1993 jako goniec na Wardour Street. Wspinał się po szczeblach kariery, pracując początkowo jako reżyser wideoklipów i reklam, a w 1995 roku napisał i wyreżyserował swój pierwszy film krótkometrażowy The Hard Case.

Debiutem fabularnym Ritchiego był film Porachunki, który — przy skromnym budżecie miliona dolarów — został jednym z najbardziej dochodowych hitów w Wielkiej Brytanii, a w 1999 roku podczas festiwalu w Sundance miał swoją premierę w Stanach Zjednoczonych. Za ten film Ritchie otrzymał nagrodę dla brytyjskiego scenarzysty roku od London Film Critics Circle oraz nominację do nagrody BAFTA dla najlepszego filmu brytyjskiego. Film Porachunki zapoczątkował serię brytyjskich filmów gangsterskich i pomógł w rozpoczęciu kariery w Hollywood kilku brytyjskim aktorom, wśród których znaleźli się Jason Statham, Vinnie Jones i Jason Flemyng.

W 2000 roku Ritchie napisał i wyreżyserował film Przekręt. Wystąpiła w nim doborowa obsada, między innymi Brad Pitt, Dennis Farina, Jason Statham, Vinnie Jones, Alan Ford, Lennie James i Benicio Del Toro. Film został przebojem kasowym i przyniósł Ritchiemu nagrodę Empire dla najlepszego brytyjskiego reżysera oraz miano nowego wizjonera przemysłu kinematograficznego.

Po filmie Przekręt Ritchie został współautorem scenariusza i reżyserem filmu Rejs w nieznane, remake'u włoskiego klasyka z 1974 roku Travolti da un insolito destino nell’azzurro mare d’agosto. W tej komedii romantycznej wystąpili: Madonna, Adrianno Giannini, Bruce Greenwood, Elizabeth Banks oraz Jeanne Tripplehorn.

Nie ustając w poszukiwaniu nowych wyzwań, Ritchie stworzył film Revolver, którego premiera odbyła się w 2005 roku podczas Festiwalu Filmowego w Toronto. Ten mroczny thriller kryminalny, w którym zagrali między innymi Jason Statham, Ray Liotta, Vincent Pastore i Andre Benjamin z zespołu Outkast, ukazał się w Stanach Zjednoczonych w grudniu 2007 roku.

Oprócz filmów fabularnych Ritchie nakręcił również kilka uznanych filmów krótkometrażowych. Wyreżyserował krótkometrażowy film Star, który pojawił się w pierwszej części stworzonej dla BMW serii The Hire. Współpracował również z firmą Nike przy tworzeniu krótkometrażowego filmu Take It to the Next Level, który towarzyszył odkryciu nowej holenderskiej gwiazdy piłki nożnej, a w swej obsadzie gościł najlepszych piłkarzy. Za ten projekt Ritchie otrzymał Złotego Lwa, podczas Międzynarodowego Festiwalu Reklamy w Cannes w 2008 roku.

Obecnie Ritchie pracuje nad kilkoma nowymi projektami, wśród nich znajduje się jeszcze niezatytułowany film animowany oraz epicki obraz The Siege of Malta. Poza tym stworzył serię komiksów dla wydawnictwa Virgin Comics zatytułowaną „Gamekeeper”. Prawa do stworzenia ekranizacji komiksu zostały wykupione, a jej producentem ma być Joel Silver.

MICHAEL ROBERT JOHNSON (scenarzysta/autor fabuły) filmem Sherlock Holmes debiutuje jako autor scenariuszy.

Pierwsze filmy krótkometrażowe Johnson nakręcił należącą do matki kamerą Super 8 we wczesnych latach osiemdziesiątych. W późnych latach dziewięćdziesiątych uczęszczał do Szkoły Filmowej w Londynie (ang. London Film School). Późniejsze lata spędził, pracując jako asystent kamery, między innymi podczas postprodukcyjnych zdjęć dodatkowych do filmu Guya Ritchiego Rejs w nieznane.

W tym samym czasie Johnson kontynuował pisanie scenariuszy, głównie we współpracy z autorem scenariuszy i reżyserem Duncanem Jonesem. Ostatnio pracowali razem nad scenariuszem do nowego filmu pełnometrażowego Mute.

ANTHONY PECKHAM (scenarzysta) ostatnio napisał scenariusz do opartego na faktach dramatu Invictus, w reżyserii Clinta Eastwooda z Morganem Freemanem i Mattem Damonem w rolach głównych.

Obecnie pracuje nad scenariuszem do thrillera przygodowego Deep Sea Cowboys, tworzonego dla producentów Alexa Kurtzmana i Roberta Orciego. Wśród jego ostatnich dokonań znajdują się scenariusze do filmu The Tourist, opartego na książce Olena Steinhauera i wyprodukowanego przez George’a Clooneya oraz The Limit, opartego na książce Michaela Canella z Tobeyem Maguire'em w roli głównej.

Wśród wcześniejszych osiągnięć Peckhama są thriller Nikomu ani słowa, z Michaelem Douglasem, oraz miniserial zrealizowany dla stacji Sci-Fi Channel Pięć dni do północy z Timothym Huttonem i Randym Quaidem.

Peckham dorastał w RPA, następnie ukończył studia w zakresie nauk politycznych oraz historii klasycznej i języka angielskiego na Uniwersytecie Kapsztadzkim. Później studiował literaturę angielską, między innymi dzieła Raymonda Chandlera, pod kierunkiem laureata Nagrody Nobla J.M. Coetzee'go. Z powodu apartheidu i pod wpływem dzieł Chandlera Peckgam opuścił RPA, aby studiować kinematografię w Kalifornii, na Uniwersytecie Stanowym San Francisco, gdzie zdobył tytuł magistra filmoznawstwa.

SIMON KINBERG (scenarzysta) był współautorem scenariusza i producentem ubiegłorocznego hitu science-fiction Jumper w reżyserii Douga Limana. Kinberg był również współautorem scenariusza niezwykle popularnego filmu X-Men: Ostatni bastion, którego premiera miała miejsce w 2006 roku, w weekend, w którym Amerykanie świętują Dzień Pamięci. Wcześniej Kinberg napisał scenariusz do filmów xXx 2: Następny poziom Lee Thamahoriego oraz Mr. & Mrs. Smith Limana.

Urodzony w Londynie, a dorastający w Los Angeles, Kinberg studiował film i literaturę na uniwersytecie Brown University, który ukończył z wyróżnieniem w 1995 roku jako członek stowarzyszenia Phi Beta Kappa. Później ukończył szkołę filmową Columbia University, gdzie otrzymał najwyższą nagrodę przyznawaną scenarzystom — Zaki Gordon Fellowship. Będąc jeszcze w szkole filmowej sprzedawał oryginalne reklamy i pisał scenariusze dla kilku studiów filmowych, pracując z takimi filmowcami jak Steven Spielberg, Jonathan Mostow, Stephen Sommers i McG.

Kinberg przedstawił scenariusz do filmu Mr. & Mrs. Smith (swoją pracę dyplomową w szkole filmowej) cenionemu scenarzyście Akivie Goldsmanowi, który został producentem projektu i mentorem Kinberga. Film wyprodukowano w 2004 roku, wystąpili w nim Brad Pitt i Angelina Jolie, a reżyserem został Doug Liman. Od premiery latem 2005 roku film zarobił ostatecznie ponad 475 milionów dolarów, stając się jednym z największych hitów roku.

W 2005 roku Kinberg otrzymał od magazynu „Premiere” tytuł scenarzysty roku (ang. New Power Screenwriter of the Year) oraz nagrodę dla przełomowego scenarzysty (ang. Breakthrough Award for Screenwriting) od „Movieline”.

Kinberg pracuje obecnie jako scenarzysta i producent kilku filmów fabularnych. Podpisał również kontrakt producencki z Jerrym Bruckheimerem i Warner Bros. Television.

LIONEL WIGRAM (autor fabuły/producent) założył swoją firmę producencką Wigram Productions w 2006 roku, podpisując kontrakt z Warner Bros. Od tego czasu został producentem wykonawczym megahitów Harry Potter i Zakon Feniksa oraz Harry Potter i Książę Półkrwi, a także producentem długo oczekiwanej dwuczęściowej adaptacji powieści „Harry Potter i Insygnia Śmierci”. Obecnie Wigram pracuje nad kilkoma różnymi projektami filmowymi, między innymi nad animowanym filmem przygodowym Guardians of Ga'Hoole w reżyserii Zacka Snydera, który ma się ukazać we wrześniu 2010 roku. Wcześniej był producentem wykonawczym dramatu Cudowne dziecko z Kerri Russell, Jonathanem Rhysem Meyersem, Freddiem Highmore’em, Robinem Williamsem oraz Terrence’em Howardem.

Wigram studiował na Uniwersytecie Oksfordzkim, gdzie był jednym z założycieli Oxford Film Foundation. Rozpoczął karierę w branży filmowej jeszcze na studiach, pracując w czasie wakacji jako asystent producenta Elliotta Kastnera. Po ukończeniu studiów wyjechał do Kalifornii, aby pracować dla Kastnera. Wigram wyprodukował swój pierwszy film Balanga na autostradzie w 1987 roku. Po nim, w roku 1988, ukazały się Chłodny odcień błękitu z Woodym Harrelsonem i Ciepły letni deszcz z Kelly Lynch. W tym samym czasie Wigram był zaangażowany w pracę nad początkowymi szkicami do filmu, który miał się później ukazać jako Życie Carlita.

W 1990 roku Wigram został dyrektorem ds. rozwoju w Alive Films, gdzie pracował przy filmach Wesa Cravena i Sama Sheparda. Był także producentem filmu Miłość w rytmie rap i producentem wykonawczym Na samym dnie Stevena Sonderbergha. W 1993 roku wspólnie z właścicielem Alive, Shepem Gordonem, założył firmę menedżerską, zajmującą się karierą szefów kuchni, Alive Culinary Resources. Ponadto Wigram i Gordon stworzyli serial video o gotowaniu dla Time Life, w którym zadebiutował Emeril Lagasse.

W roku 1994 Wigham dołączył do firmy Renny'ego Harlina i Geeny Davis, The Forge, jako dyrektor ds. rozwoju. Wśród projektów, nad którymi pracował, były Długi pocałunek na dobranoc, Wyspa piratów oraz film zrealizowany dla stacji HBO, Fałszywy trop.

Przed podpisaniem kontraktu producenckiego Wigram przez dziesięć lat pełnił funkcję starszego wiceprezesa ds. produkcji w Warner Bros. W tym okresie był odpowiedzialny za zakup licencji na adaptacje książek o Harrym Potterze, a także stały nadzór nad tą niezwykle popularną serią. Poza tym nadzorował również takie projekty jak: Rewolwer i melonik, Wojna na pogrzebie, Charlotte Gray, Złoto pustyni oraz Dobry Niemiec.

JOEL SILVER (producent) to jeden z najbardziej aktywnych i odnoszących największe sukcesy producentów w historii kina. Jest producentem ponad 50 filmów, wśród nich przełomowej trylogii Matrix, czterech części megahitu Zabójcza broń oraz nowatorskich filmów akcji Szklana pułapka i Predator. Dotychczas filmy Silvera zarobiły ponad 10 miliardów dolarów na całym świecie.

Pod szyldem Silver Productions wyprodukował ostatnio film przygodowy Księga ocalenia z Denzelem Washingtonem, w reżyserii Alberta i Allena Hughesów. Film ma się ukazać w styczniu 2010 roku.

Silver uzyskał dla swojej wytwórni Dark Castle Entertainment kontrakt, który daje mu prawo udzielania pozwoleń na produkcję i kontroli nad formą artystyczną wszystkich filmów wyprodukowanych pod jego szyldem, które mają być rozpowszechniane przez Warner Bros. Najnowszą produkcją Silvera, pod szyldem Dark Castle był film akcji Ninja zabójca z koreańskim artystą o pseudonimie Rain, w reżyserii Jamesa McTeigue'a. Poza tym Dark Castle pracuje nad produkcją filmu akcji The Losers opartego na komiksie wydawnictwa DC Comics, w którym wystąpią Jeffrey Dean Morgan, Zoe Saldana, Idris Elba, Columbus Short, Chris Evans i Jason Patric, thrillera Unknown White Male z Liamem Neesonem, Januarym Jonesem i Diane Kruger, a także thrillera psychologicznego The Factory z Johnem Cusackiem.

Wcześniej wytwórnia Dark Castle wyprodukowała serię przebojów, począwszy od bijącego rekordy popularności w 1999 roku filmu Dom na Przeklętym Wzgórzu, po którym w roku 2001 ukazał się film Trzynaście duchów, w roku 2002 Statek widmo, rok później Gothika, a w roku 2005 Dom woskowych ciał. Ostatnio wytwórnia Dark Castle wyprodukowała uznany przez krytyków film Guya Ritchiego Rock'N'Rolla, w doborowej obsadzie z Gerardem Butlerem, Tomem Wilkinsonem, Thandie Newton i Markiem Strongiem, oraz horror Sierota z Verą Farmigą i Peterem Sarsgaardem.

Wcześniej produkcja Silvera z 1999 roku Matrix zarobiła ponad 456 milionów dolarów na świecie, co stanowi więcej niż przyniósł jakikolwiek film wytwórni Warner Bros. Pictures w historii studia. Powszechnie ceniony za innowacyjną narrację i efekty wizualne Matrix zdobył cztery Oscary, w tym za najlepsze efekty wizualne. Wersja DVD filmu była pierwszym w historii wydaniem na DVD, które sprzedało się w milionie egzemplarzy, i odegrała istotną rolę w rozwoju sprzedaży odtwarzaczy DVD. Druga część trylogii Matrix, Matrix Reaktywacja, przyniosła ponad 739 milionów zysku ze sprzedaży biletów na całym świecie. Wpływy ze sprzedaży biletów podczas premiery ostatniej części kultowej trylogii, Matrix Rewolucje, wyniosły 203 miliony dolarów. Do dzisiaj seria Matrix przyniosła na całym świecie ponad 3 miliardy dolarów zysku ze wszystkich źródeł.

Nadzorując pracę nad filmami Matrix Reaktywacja i Matrix Rewolucje, Silver stworzył opartą na filmie grę wideo „Enter the Matrix”, w której znajduje się dodatkowa godzina materiału wideo napisanego i wyreżyserowanego przez braci Wachowskich, z udziałem Jady Pinkett Smith i Anthony’ego Wonga występujących ponownie w swoich filmowych rolach. Silver był również producentem wykonawczym przełomowej kolekcji dziewięciu krótkometrażowych filmów anime zatytułowanej Animatrix, zainspirowanej wizjonerską fabułą i narracją filmu Martix.

Później Silver wyprodukował thriller akcji z Natalie Portman V jak Vendetta, oparty na cenionej powieści graficznej, komediowy thriller akcji Kiss Kiss Bang Bang napisany i wyreżyserowany przez Shane'a Blacka, z Robertem Downeyem Jr., Valem Kilmerem i Michelle Monaghan a także film braci Wachowskich zatytułowany Speed Racer. Poza tym wyprodukował hit Romeo musi umrzeć z Jetem Li i Aaliyah, film Mroczna dzielnica ze Stevenem Segalem i DMX-em, a także Kod dostępu, w którym zagrali John Travolta, Hugh Jackman i Halle Berry.

Silver odnosi również sukcesy jako producent telewizyjny. Jest producentem wykonawczym serialu telewizji CBS Pod osłoną nocy. Ten romantyczny thriller prezentujący nowe spojrzenie na legendę wampirów zdobył w roku swego debiutu nagrodę People's Choice Award dla ulubionego nowego serialu telewizyjnego. Wcześniej Silver pracował jako producent wykonawczy cieszącego się uznaniem krytyków serialu stacji UPN Weronika Mars z Kristen Bell w roli głównej. Obok Richarda Donnera, Davida Gilera, Waltera Hilla i Roberta Zemeckisa, Silver był jednym z producentów wykonawczych ośmiu sezonów nagrodzonego wieloma nagrodami serialu stacji HBO Opowieści z krypty oraz dwóch filmów fabularnych o tym samym tytule.

Silver rozpoczął karierę jako współproducent filmu Wojownicy. Później wyprodukował 48 godzin, Ulice w ogniu oraz Miliony Brewstera.

W 1985 roku Silver wszedł na rynek ze swoją własną wytwórnią Silver Pictures, prezentując hit Komando, po którym ukazały się Jumpin' Jack Flash i Predator. Wytwórnia Silver Pictures umocniła swoją pozycję wiodącej firmy producenckiej po ukazaniu się serii Zabójcza broń i kasowych hitów akcji Szklana pułapka i Szklana pułapka 2. Silver wyprodukował również następujące filmy: Ostatni skaut, Człowiek demolka, Richie Milioner, Krytyczna decyzja i Teoria spisku.

Na długo przed rozpoczęciem kariery producenta, jako uczeń Columbia High School w Maplewood, w stanie New Jersey, Silver wraz z kolegami opracował w 1967 roku grę zwaną Ultimate Frisbee. Od tego czasu ta rozgrywana w szybkim tempie gra zespołowa zyskała popularność na całym świecie, o czym świadczą zawody organizowane w pięćdziesięciu krajach.

SUSAN DOWNEY (producentka) jest aktywną producentką, która współpracowała z najwybitniejszymi osobistościami przemysłu kinematograficznego po obu stronach kamery. Na długiej liście jej filmowych dokonań znajdują się kasowe filmy akcji, dramaty, komedie oraz horrory.

Ostatnio Downey wyprodukowała kilka różnych filmów, które mają się ukazać w 2010 roku. Wśród nich znajduje się film Księga ocalenia z Denzelem Washingtonem, w reżyserii braci Hughesów, którego premiera jest zaplanowana na 15 stycznia. Poza tym jest producentką wykonawczą filmu Iron Man 2, drugiej części kasowego hitu Iron Man. Film ma się ukazać w maju 2010 roku. Ponownie zagrają w nim Jon Faverau, powracający w tytułowej roli Robert Downey Jr. oraz Gwyneth Paltrow w roli oddanej asystentki głównego bohatera. Do obsady dołączą Don Cheadle, Mickey Rourke i Scarlett Johanson. Downey jest również producentką nowego horroru The Factory w reżyserii Morgana O’Neila z Johnem Cusackiem w roli głównej.

Obecnie Downey pracuje jako producent wykonawczy nowej komedii Due Date w reżyserii Todda Phillipsa, z Robertem Downeyem Jr., Zakiem Galifianakisem i Michelle Monaghan. Film ma się ukazać jesienią 2010 roku.

Wcześniej Downey zajmowała stanowisko jednego z prezesów wytwórni Dark Castle Entertainment i wiceprezesa wykonawczego ds. produkcji w wytwórni Silver Pictures. Po nawiązaniu współpracy z Silver Productions w 1999 roku była odpowiedzialna za nadzór nad rozwojem i produkcją filmów fabularnych powstających pod szyldami obu wytwórni, między innymi nad filmami Trzynaście duchów i Kod dostępu.

W 2002 roku zadebiutowała jako współproducentka filmu Statek widmo, a rok później została współproducentką Od kołyski aż po grób. Downey wyprodukowała również filmy Gothika i Dom woskowych ciał, pracowała także jako producent wykonawczy cieszącego się uznaniem krytyków thrillera Kiss Kiss Bang Bang.

Później Downey była producentką cenionego przez krytyków dramatu psychologicznego Neila Jordana Odważna z Jodie Foster i Terrence’em Howardem oraz chwalonej komedii kryminalnej Guya Ritchiego Rock’N’Rolla z Gerardem Butlerem, Tomem Wilkinsonem, Thandie Newton, Idrisem Elbą, Chrisem „Ludacrisem” Bridgesem i Jeremym Pivenem, a także thrillera Sierota w którym grają Vera Farmiga i Peter Sarsgaad.

Przed objęciem posady w Dark Castle i Silver Productions Downey pracowała przy hitach Mortal Kombat i Mortal Kombat 2: Unicestwienie.

Downey ukończyła studia w Szkole Filmowo-Telewizyjnej Uniwersytetu Południowej Kalifornii (ang. University of Southern California’s School of Cinema-Television).

DAN LIN (producent) jest dyrektorem naczelnym Lin Pictures, firmy produkcyjnej powiązanej z Warner Bros., która podpisała umowę na wyłączność z wytwórniami Warner Bros. Pictures i New Line Cinema. Ostatnio Lin wyprodukował thriller The Box, z Cameron Diaz, oraz komedię Ricky’ego Gervaisa The Invention of Lying, z Gervaisem i Jennifer Garner w rolach głównych. Lin był również producentem wykonawczym filmu familijnego Roberta Rodrigueza Kamień życzeń — magiczne przygody, oraz thrillera akcji Terminator: Ocalenie, w którym występują Christian Bale i Sam Worthington.

Ostatnio pracuje również nad kilkoma kolejnymi projektami, takimi jak Justice League, Gangster Squad, The Lego Movie, Suicide Squad i Tom & Jerry.

Przed założeniem Lin Pictures, w styczniu 2008 roku, Lin sprawował funkcję wiceprezesa ds. produkcji w Warner Bros. Pictures. Podczas ośmiu lat pracy w studiu, w latach 1999–2007, nadzorował rozwój i produkcję filmów takich jak nagrodzony Oscarem dramat Martina Scorsese Infiltracja, 10.000 BC w reżyserii Rolanda Emmericha, Aviator w reżyserii Scorsese, Wojownicze żółwie ninja, Inwazja, Odlotowe dzieciaki, Alexander, Scooby-Doo 2 i Torque: Jazda na krawędzi.

We wrześniu 2008 roku Lin znalazł się na opracowanej przez magazyn „Variety” liście dziesięciu godnych uwagi producentów (ang. 10 Producers to Watch). W roku 2005 dołączył do listy znaczących postaci młodego pokolenia (ang. Next Generation List) magazynu „The Hollywood Reporter”.

Lin ukończył studia wyższe pierwszego stopnia w Wharton School na Uniwersytecie Pensylwańskim, a w 1999 roku otrzymał tytuł magistra w Harwardzkiej Szkole Biznesu (ang. Harvard Business School).

MICHAEL TADROSS (producent wykonawczy) pracował jako producent wykonawczy dwóch hitów z Willem Smithem: thrillera science-fiction Jestem legendą i komedii Hitch: Najlepszy doradca przeciętnego faceta.

Tadross był również producentem i producentem wykonawczym wielu innych filmów, wśród nich znajdują się Sekcja 8. z Johnem Travoltą i Samuelem L. Jacksonem, Tony 'n' Tina's Wedding oraz Rollerball z Chrisem Kleinem, LL Cool J-em i Jeanem Reno. Poza tym wśród jego producenckich dokonań należy wymienić film Afera Thomasa Crowna z Pierce’em Brosnanem i Rene Russo, Jack Frost z Michaelem Keatonem, Adwokat diabła z Alem Pacino i Keanu Reevesem, a także Egzekutor z Arnoldem Shwarzeneggerem i Vanessą Williams. Tadross zadebiutował jako producent filmu Szklana pułapka 3, z Bruce’em Willisem, Jeremym Ironsem i Samuelem L. Jacksonem. Film został jedną z najbardziej dochodowych produkcji 1995 roku.

Tadross wyprodukował również filmy telewizyjne Kiedy będę kochana? ze Stephanie Powers i Złudzenie z Billym Dee Williamsem.

W latach 1992–1994 Tadross pełnił funkcję wiceprezesa ds. produkcji fabularnej w wytwórni Paramount Pictures. W tym czasie nadzorował powstawanie filmów takich jak Forrest Gump, Naga broń, Firma, Stan zagrożenia, seria Świat Wayne'a, Szachowe dzieciństwo, Gliniarz z Beverly Hills III, Stożkogłowi i Sliver.

Tardoss urodził się i wychował w nowojorskim Brooklynie. Ukończył studia pierwszego stopnia w Wagner Coollege, a przed rozpoczęciem kariery asystenta operatora i asystenta montażysty zdobywał liczne nagrody jako fotoreporter. Później pracował jako kierownik produkcji przy filmach Książę w Nowym Jorku, Czarny deszcz, Uwierz w ducha, Więzy przyjaźni i Niemoralna propozycja. Pracował również na stanowisku pierwszego asystenta reżysera na planie filmów Maskarada i Koktajl.

BRUCE BERMAN (producent wykonawczy) jest prezesem i dyrektorem generalnym wytwórni Village Roadshow Pictures. Wytwórnia współpracuje z Warner Bros. przy tworzeniu wielu filmów, które rozpowszechniane są na całym świecie przez Warner Bros., a na wybranych obszarach przez Village Roadshow Pictures.

W pierwszej partii filmów wyprodukowanych w ramach tej współpracy znalazły się takie hity jak Totalna magia z Sandrą Bullock i Nicole Kidman, Depresja gangstera z Robertem De Niro i Billym Crystalem, Matrix z Keanu Reevesem i Laurence’em Fishburne’em, Złoto pustyni z George’em Clooneyem, Kosmiczni kowboje w reżyserii grającego główną rolę Clinta Eastwooda oraz Miss Agent z Sandrą Bullock i Benjaminem Brattem.

Pod szyldem Village Roadshow Pictures Berman wyprodukował później wiele przebojów, wśród nich warto wymienić: Dzień próby, za który Denzel Washington otrzymał Oscara, trylogię Ocean's, Dwa tygodnie na miłość z Sandrą Bullock w duecie z Hugh Grantem, Rzeka tajemnic Eastwooda z Seanem Pennem i Timem Robbinsem w oscarowych kreacjach, Matrix Reaktywacja i Matrix Rewolucje, Charlie i fabryka czekolady z Johnnym Deppem, nagrodzony Oscarem film animowany Happy feet: Tupot małych stóp, kasowy przebój Jestem legendą z Willem Smithem, komedię Dorwać Smarta ze Steve’em Carellem i Anne Hathaway, komedię Jestem na tak z Jimem Carreyem, doceniony przez krytyków dramat Gran Torino w reżyserii grającego główną rolę Clinta Eastwooda, oraz Gdzie mieszkają dzikie stwory, filmową adaptację niezwykle popularnej książki Spike'a Jonze'a.

Do najnowszych produkcji Village Roadshow należą Seks w wielkim mieście 2 i animowany film przygodowy Zacka Snydera Guardians of Ga’Hoole.

Berman rozpoczął karierę w branży filmowej jeszcze jako student Szkoły Prawa w Georgetown (ang. Georgetown Law School) w stanie Waszyngton, pracując w MPAA z Jackiem Valentim. W roku 1978, po ukończeniu studiów prawniczych, rozpoczął pracę w Casablanca Films. Później przeniósł się do wytwórni Universal, gdzie w 1982 roku został wiceprezesem ds. produkcji.

W 1984 roku Berman nawiązał współpracę z Warner Bros. i objął stanowisko wiceprezesa ds. produkcji, a cztery lata później został awansowany na stanowisko starszego wiceprezesa ds. produkcji. We wrześniu 1989 roku mianowano go prezesem ds. produkcji kinowej, a w roku został 1991 prezesem ds. światowej produkcji kinowej i piastował to stanowisko do maja 1996 roku. Za jego kadencji wytwórnia Warner Bros. wyprodukowała i rozpowszechniła filmy takie jak Uznany za niewinnego, Chłopcy z ferajny, Robin Hood: Książę złodziei, nagrodzony Oscaremdla najlepszego filmu obraz Wożąc panią Daisy, Batman Forever, Liberator, Malcolm X, Bodyguard, JFK, Ścigany, Dave, W sieci, Raport Pelikana, Epidemia, Klient, Czas zabijania i Twister.

W maju 1996 roku Berman założył w Warner Bros. Pictures wytwórnię filmów niezależnych Plan B Entertainment. W lutym 1998 roku został prezesem i dyrektorem generalnym Village Roadshow Entertainment.

STEVE CLARK-HALL (współproducent) Przy tworzeniu filmu Sherlock Holmes Clark-Hall po raz trzeci nawiązał współpracę z Guyem Ritchiem. Wcześniej był producentem filmów Rock'N'Rolla i Revolver.

Clark-Hall rozpoczął karierę w BBC, skąd odszedł w roku 1972, by założyć własną firmę producencką Skyline Films. Wytwórnia Skyline, będąca jednym z pierwszych dostawców programów dla kanału telewizyjnego Channel 4, stworzyła ponad 300 godzin programów telewizyjnych, zanim na początku lat dziewięćdziesiątych przekształciła się w wytwórnię filmów fabularnych.

Clark-Hall wyprodukował niedawno filmy niezależne Lesbian Vampire Killers, Dwie prawdy w reżyserii Juliana Fellowesa z Tomem Wilkinsonem, Emily Watson i Rupertem Everettem, Czarodziejski flet, Miłość i inne nieszczęścia z Orlandem Bloomem, Gwyneth Paltrow i Brittany Murphy oraz film Żywa tarcza z Chazzem Palminterim. Poza tym Clark-Hall jest producentem realizowanego przez Channel 4 filmu telewizyjnego w reżyserii Petera Kosminskiego pod tytułem Britz, który zdobył nagrodę BAFTA dla najlepszego dramatu.

Clark-Hall jest też współproducentem filmu Człowiek człowiekowi z Josephem Fiennesem i Kristin Scott Thomas, a także opartego na faktach filmu Dziewczyny z kalendarza z Hellen Mirren i Julie Walters. W swoim dorobku Clark-Hall ma również takie filmy jak: Joint Venture z Brendą Blethyn, Okop Williama Boyda z Danielem Craigiem, film Szalona Kapela ze Stephenem Reą i Billem Nightym, który otrzymał nominację do Złotego Globu dla najlepszego filmu komediowego lub musicalu, Zimowy gość Alana Rickmana z Emmą Thompson, Miłość i śmierć na Long Island z Johnem Hurtem, Small Faces w reżyserii Gillesa Mackinnona, oraz Edward II Dereka Jarmana.

PHILIPPE ROUSSELOT (operator zdjęć) w 1993 roku zdobył Oscara za zdjęcia do filmu Roberta Redforda Rzeka wspomnień. Wcześniej był nominowany do Oscara za pracę przy filmach Henry i June Philipa Kaufmana oraz Nadzieja i chwała Johna Boormana, za który otrzymał również nominację do nagrody BAFTA.

Pochodzący z Francji Rousselot otrzymał Cezara za filmy Królowa Margot (La Reine Margot) i Diva. Zdobył również nagrodę BAFTA za pracę przy filmie Neila Jordana Wywiad z wampirem. Rousselot współpracował z Jordanem również przy filmach Odważna, Cud i Nie jesteśmy aniołami.

W międzynarodowym dorobku filmowym Rousselot ma nominacje do Cezara i nagrody BAFTA za film Niedźwiadek Jeana-Jacquesa Annauda, nominację do nagrody BAFTA za film Niebezpieczne związki Stephena Frearsa i Szmaragdowy las Boormana, a także nominację do Cezara za filmy Zbyt piękna dla ciebie Bertranda Bliera, Teresa Alaina Cavaliera i Księżyc w rynsztoku Jeana-Jacquesa Beineixa.

Rousselot nakręcił również trzy filmy dla reżysera Tima Burtona: Charlie i fabryka czekolady, Duża ryba i Planeta małp. We współpracy z innymi reżyserami nakręcił między innymi filmy: The Great Debaters i Antwone Fisher Denzela Washingtona, Ukryta strategia Roberta Redforda, Constantine Francisa Lawrence'a, Krawiec z Panamy Johna Boormana, Tytani Boaza Yakina, Zagubione serca Sidneya Pollacka, Instynkt Jona Turteltauba, Skandalista Larry Flint Milosa Formana, Mary Reilly Stephena Frearsa, Sommersby Jona Amiela i Dziękuję ci życie Bertranda Bliera.

Rousselot zadebiutował również jako reżyser filmów fabularnych z obrazem Pocałunek węża, który był nominowany do Złotej Palmy na Festiwalu Filmowym w Cannes w 1997 roku.

SARAH GREENWOOD (scenograf) dwukrotnie była nominowana do Oscara za pracę nad cieszącymi się dużym uznaniem filmami kostiumowymi Duma i uprzedzenie i Pokuta w reżyserii Joego Wrighta. Za film Pokuta otrzymała również nagrody BAFTA i Evening Standard British Film Award, a także nominację do nagrody Art Directors Guild Award. W roku 2008 podczas Festiwalu Filmowego w Hollywood uznano ją za najlepszą scenografkę roku.

Ostatnio Greenwood ponownie podjęła współpracę z Wrightem przy dramacie Solista, z Robertem Downeyem Jr. i Jamiem Foxxem. Do filmowych dokonań Greenwood należą również Niezwykły dzień Panny Pettigrew, Miłosna układanka, Born Romantic, Tegoroczna miłość, Guwernantka oraz jej filmowy debiut — Trzymaj aspidistrę w locie.

Wśród licznych telewizyjnych osiągnięć Greenwood na uwagę zasługuje między innymi trzykrotna współpraca z Joem Wrightem przy produkcji miniseriali Nature boy, Bodily Harm i The Last King, za które otrzymała nominacje do nagrody BAFTA TV. Wcześniej Greenwood otrzymała nagrodę Royal Television Society Award i nominację do nagrody BAFTA TV za pracę scenarzysty przy miniserialu BBC The Tenant of Wildfell Hall.

Greenwood urodziła się w Anglii, ukończyła studia licencjackie w Wimbledon School of Art i rozpoczęła karierę jako scenografka. Później podjęła pracę w BBC jako scenografka kilku seriali telewizyjnych i reklam.

JAMES HERBERT (montażysta) pracował z Guyem Ritchiem nad kilkoma projektami, między innymi nad filmem Rock’N’Rolla. Wcześniej ich współpraca obejmowała film fabularny Revolver, film dokumentalny The Ego Has Landed oraz pilot filmu telewizyjnego stacji ABC Suspects.

W tym roku Herber pracował jako montażysta przy produkcjach kina niezależnego Echelon i Lesbian Vampire Killers. Poza tym wśród jego filmowych dokonań warto wspomnieć remake kultowego klasyka horroru z 1974 roku A jednak żyje, thriller Devil’s Harvest, komedię Dirty Sanchez: the Movie, oraz cieszący się międzynarodowym uznaniem dramat o II wojnie światowej Czarna księga, w reżyserii Paula Verhoevena.

Jako asystent montażysty Herbert pracował przy następujących filmach: Sahara z Matthew McConaugheyem i Penelope Cruz, Troja w reżyserii Wolfganga Petersena z Bradem Pittem, Piotruś Pan w reżyserii P.J. Hogana, Lara Croft Tomb Raider: Kolebka życia Jana de Bonta z Angeliną Jolie, kolejna część przygód Jamesa Bonda Śmierć nadejdzie jutro oraz Zawód: Szpieg w reżyserii Tony’ego Scotta z Robertem Redfordem i Bradem Pittem.

JENNY BEAVAN (projektantka kostiumów) jest laureatką Oscara i nagrody BAFTA za pracę przy filmie Jamesa Ivory'ego Pokój z widokiem. Wielokrotnie wyróżniona za współpracę z ekipą filmową Merchant Ivory zdobyła nominacje do Oscara i nagrody BAFTA za projekty kostiumów z epoki na potrzeby filmów Powrót do Howards End i Bostończycy, a także nominację do Oscara za filmy Okruchy dnia i Maurycy.

Beavan otrzymała również nominację do Oscara i nagrodę BAFTA za pracę przy filmie Roberta Altmana Gosford Park, nominacje do Oscara i nagrody BAFTA za Dumę i uprzedzenie Anga Lee, nominację do Oscara za film Anna i Król Andy'ego Tennanta oraz nominację do nagrody BAFTA za film Franco Zeffirellego Herbatka z Mussolinim.

Wśród jej filmowych dokonań warto też wymienić następujące filmy: Opór w reżyserii Edwarda Zwicka, Amazing Grace Michaela Apteda, Czarna Dalia Briana De Palmy, Casanova w reżyserii Lassego Hallströma, Aleksander Olivera Stone'a, Linia czasu Richarda Donnera, Opętanie Neila LaBute'a, Długo i szczęśliwie Tennanta, Jane Eyre Zeffirellego, oraz filmy wytwórni Merchant Ivory Jefferson w Paryżu i Jane Austen na Manhattanie.

W telewizji Beavan projektowała kostiumy do wielu produkcji długometrażowych i zdobyła nagrodę Emmy za komedię romantyczną stacji A&E Emma. Była też nominowana do nagrody Emmy i BAFTA TV za pracę przy miniserialu BBC Cranford i filmie telewizyjnym stacji HBO Wzbierająca burza. Poza tym otrzymała nominację do nagrody Emmy za film Lord Mountbatten: ostatni wicekról Indii.

Wśród teatralnych osiągnięć Beaven warto wymienić powstały w 2002 roku broadwayowski remake sztuki „Private Lives” Noëla Cowarda, za który otrzymała nagrodę Tony, a także remake „Present Laughter” tego samego autora z 2007 roku, wystawiany na londyńskim West Endzie.

HANS ZIMMER (kompozytor) jest jednym z najbardziej wpływowych kompozytorów w branży filmowej. Podczas trwającej trzy dziesięciolecia kariery pracował przy ponad stu filmach. Niedawno Zimmer współpracował z Heitorem Pereirą nad muzyką do długo oczekiwanej komedii To skomplikowane w reżyserii Nancy Meyers, z Meryl Streep i Alekiem Baldwinem w rolach głównych. Obecnie pracuje też nad ścieżką dźwiękową do kilku nowych produkcji, między innymi do How Do You Know, w reżyserii Jamesa L. Brooksa, filmu animowanego Gore'a Verbinskiego Rango oraz filmu Incepcja, w reżyserii Christophera Nolana, z którym wcześniej współpracował przy tworzeniu kasowego przeboju Mroczny rycerz.

W 1994 roku Zimmer otrzymał Oscara i Złoty Glob za muzykę do animowanego megahitu Król Lew. Album z muzyką do tego filmu okazał się jednym z najpopularniejszych albumów ze ścieżką dźwiękową w historii. Muzyka z Króla Lwa nadal cieszy się ogromną popularnością w uhonorowanej licznymi nagrodami teatralnej adaptacji musicalu, która w 1998 roku otrzymała nagrodę Tony dla najlepszego musicalu i nagrodę Grammy dla najlepszego oryginalnego albumu. Od ponad dwunastu lat przedstawienie jest wystawiane na Broadwayu orz na scenach całego świata.

Zimmer otrzymał sześć nominacji do Oscara za muzykę do filmów Gladiator, Cienka czerwona linia, Książę Egiptu, Lepiej być nie może, Żona Pastora i Rain Man. Poza tym otrzymał Złoty Glob i nominację do nagrody Grammy za film Gladiator, a także nominację do Złotego Globu za ścieżkę dźwiękową do filmów Frost/Nixon, Kod da Vinci, Trudne słówka, Ostatni samuraj, Mustang z Dzikiej Doliny, Pearl Harbor i Książę Egiptu.

Długa lista filmowych dokonań Zimmera obejmuje też filmy Anioły i Demony, Madagaskar 2, Simpsonowie: Wersja kinowa, Holiday, Piraci z Karaibów: Na krańcu świata, Piraci z Karaibów: Skrzynia umarlaka, Batman — Początek, Madagaskar, Naciągacze, Rybki z ferajny, Helikopter w ogniu, Ring, Hannibal, Karmazynowy przypływ, Thelma i Louise, Wożąc panią Daisy, Mission: Impossible 2, Ich własna liga, Czarny deszcz, Ognisty podmuch, Prawdziwy romans i Moja piękna pralnia.

W 2003 roku stowarzyszenie ASCAP doceniło bogaty dorobek artystyczny Zimmera, przyznając mu prestiżową nagrodę imienia Henry'ego Manciniego za całokształt twórczości.

Poza licznymi osiągnięciami kompozytorskimi Zimmer ma na swoim koncie pracę jako konsultant i producent muzyki do wielu filmów, między innymi do niedawnego megahitu Iron Man, przy którym pracował jako producent wykonawczy muzyki.