Dziękujemy za palenie (2005)

„Zapomnijcie o poprawności politycznej, bo w tej komedii nie ma świętości. Ostrze satyry dosięgnie każdego, bez względu na to, jakie wyznaje wartości.”
Variety

„Ostrzegamy, że film wywoła u ciebie napady śmiechu z rzeczy, z których śmiać się nie wypada, ale gwarantujemy też, że to w żadnym stopniu nie zagrozi twojemu zdrowiu.”
Premiere

„Doskonały humor, błyskotliwy scenariusz, znakomite role.”
Londonview

„Zadziwiająca mieszanka zabawy, z niebanalnym, ciepłym przesłaniem.”
Rolling Stone

“Wiele z najbardziej reklamowanych komedii ostatnich lat nie potrafiło mnie tak rozbawić, jak zaledwie kilka minut projekcji Dziękujemy za palenie.”
Atlanta City Morning Journal

“Reitman dokonał jedynego słusznego wyboru, odrzucając wątek spiskowej teorii dziejów obecny w powieści i skupiając się na relacjach rodzinnych bohatera.”
Newark Star-Ledger

„Zapomnijcie o poprawności politycznej – w komedii Jasona Reitmana nie ma świętości. Ostrze satyry dosięgnie każdego, bez względu na to, jakie wyznaje wartości.”
New York Cultural Magazine

„Doskonała satyra, mocny scenariusz, znakomite role.”
Londonview

„Reżyser i scenarzysta Reitman nie tylko wiernie odwzorował niesamowity humor Buckley’a, on go wręcz przeniósł w nowy, wyższy wymiar.”
State Journal

DZIĘKUJEMY ZA PALENIE Jasona Reitmana to film oparty na powieści Christophera Buckleya, opowiadającej o losach Nicka Naylora, rzecznika prasowego koncernu Big Tobacco. Praca Nicka była wielkim wyzwaniem, gdyż trafił na okres największej nagonki na przemysł tytoniowy, zarówno ze strony mediów, jak i świata polityki. Na szczęście ten człowiek uwielbiał takie sytuacje.

Nick udaje się do popularnego talk-show Joan Lunden, by zmierzyć się na wizji z trzema aktywistami ruchu przeciwników palenia i nastolatkiem umierającym na raka. Z pozoru sytuacja wydaje się pułapką bez wyjścia, ale Nick nie zamierza odgrywać roli kozła ofiarnego. Dzięki niezwykłemu poczuciu humoru i odwracaniem kota ogonem udaje mu się przejąć inicjatywę z rąk oskarżających go ludzi. W rzeczy samej, Nick zawdzięczał sukces swojej pracy niesamowitej umiejętności znalezienia odpowiedniego argumentu na każdą sytuację, co przy jego ujmującej powierzchowności rozbrajało każdego, nawet najbardziej zawziętego przeciwnika.

Niestety jego życie nie było już takim pasmem sukcesów. Po rozwodzie z Jill, Nick był wiecznie nieobecnym ojcem dla jedynego syna, dwunastoletniego Joeya. Nick wykorzystuje swoje umiejętności przekonywania podczas dorocznego dnia kariery w szkole Joeya. Gdy dzieci z klasy Joeya zarzucają mu, że pracuje na rzecz szkodliwego nałogu, riposta jest naprawdę ostra. Tak przekonująca, że wiele dzieciaków wydaje się przekonana do zapalenia pierwszego w życiu papierosa! Ta sytuacja wprawia Joeya w prawdziwe zakłopotanie, ale później ojciec wytłumaczy mu dokładniej, czym jest argumentacja, obalanie twierdzeń i odpieranie zarzutów oraz relatywne ujęcie pojęcia dobra.

Podczas telewizyjnego programu Nick deklaruje, iż Big Tobacco rozpocznie zakrojoną na szeroką skalę i wartą 50 milionów dolarów kampanię na rzecz ograniczenia palenia przez nastolatków, co wyprowadza z równowagi BRa, jego gburowatego szefa. BR walczy właśnie z liberalnym senatorem Finistirre’em ze stanu Vermont, który zamierza oznakować opakowania papierosów informacjami o szkodliwych właściwościach tytoniu i odrzuca pomysł Nicka, aby propagować palenie w filmach kinowych.

Szczęśliwym zbiegiem okoliczności Kapitan, dżentelmen w starym południowym stylu i ojciec chrzestny koncernu Big Tobacco, widzi w Nicku człowieka, który będzie zdolny do zmiany przestarzałych strategii marketingowych przemysłu tytoniowego i wpłynie na poprawienie jego notowań. Zaprasza Naylora do siedziby Winston-Salem, aby przedyskutować pomysł rzucony przez BRa, by zwiększyć liczbę papierosów palonych w filmach hollywoodzkich. To był pomysł Nicka, niestety podkradziony przez BRa, czego rzecznik nie omieszka prywatnie wspomnieć. Tak czy inaczej Kapitan wie, że Nick jest najlepszym strategiem, jakiego posiada Akademia, i prosi go o pełne i bezpośrednie nadzorowanie operacji inicjatywy hollywoodzkiej. Zgadza się nawet na pomysł kampanii przeciw paleniu przez młodzież - z zastrzeżeniem, by reklamy nie były zbyt… przekonujące!

Nick spotyka się podczas lunchów z kręgiem znajomych, zwanych potocznie SŚ (Szwadronami Śmierci), ponieważ wszyscy oni reprezentują najbardziej zabójcze gałęzie amerykańskiego przemysłu. Tam też oprócz Nicka spotkamy Polly, która reprezentuje Moderation Council, czyli przemysł spirytusowy, oraz Bobbiego Jaya, buraka z Missisipi, który zarządza PR-em grupy lobbującej na rzecz przemysłu zbrojeniowego noszącej nazwę „S.A.F.E.T.Y.” („Bezpieczeństwo”). Cała trójka dyskutuje na temat ostatniej niepokojącej plotki: oto seksowna dziennikarka z Washington Post przymierza się do zrobienia materiału o Nicku. Polly i Bobby Jay znają słabość Nicka do kobiet, więc zalecają mu daleko posuniętą ostrożność. Naylor spotyka się z reporterką Heather Holloway na obiedzie i dość szybko ląduje z nią w łóżku.

Nick zdaje sobie sprawę, iż spędza za mało czasu z synkiem i zamierza zabrać go do LA, gdzie ma umówione spotkanie z Teffem Megallem, hollywoodzkim super-agentem, którego Big Tobacco potrzebuje do zrealizowania planu zwiększenia obecności papierosów w filmach. Matka chłopca nei zgadza się na ich wspólny wyjazd. Joey jednak bardzo chce pojechać i przekonuje matkę używając sposobów perswazji, których nauczył go ojciec.

Syn z ojcem trafiają w LA do Entertainment Globar Office (EGO), po których oprowadza ich Jack Bein, nabuzowany asystent Megalla. Sam agent okazuje się przeciwnikiem godnym talentu Nicka, jest równie wygadany i przekonujący jak on sam. Jeff godzi się w końcu na wykonanie kilku telefonów do wytwórni, a Nick i Joey wyruszają w miasto, by spędzić miło wolny czas. Ojciec wyłuszcza synowi kolejne zawiłości prawdziwie skutecznej argumentacji.

Po powrocie do hotelu Nick znajduje neseser z milionem dolarów. Telefon od Kapitana wyjaśnia, że są to pieniądze dla Lorne’a Lutcha, aktora występującego w reklamach w roli Marlboro Mana, który umiera na raka i występuje w programach talk-show obwiniając przemysł tytoniowy. Kapitan prosi Nicka, aby ten pojechał na rancho Lutcha w Santa Barbara i przekazał pieniądze. Naylor sądzi, że to niesmaczne posunięcie, ale wykonuje polecenie. Lorne, oddychający skrzekliwie przez aparat tlenowy, początkowo odrzuca ofertę, ale Nick dzięki swoim metodom doprowadza wkrótce do przyjęcia łapówki w zamian za pozostanie w cieniu. Joey przyznaje mu później, że sam wziąłby pieniądze w takiej sytuacji, a Nick jest zdziwiony, jak szybko jego syn zaczyna rozumieć zasady rządzące światem.

Przed powrotem do Waszyngtonu Nick pokazuje się jeszcze w programie Dennisa Millera, gdzie dochodzi do pojedynku z senatorem Finistirre’em. Nick bez problemu bierze górę nad przeciwnikiem. Ale z równowagi wyprowadza go anonimowy rozmówca, który grozi, że zabije Nicka i jego rodzinę za wspieranie przemysłu tytoniowego odpowiedzialnego za masowe zabijanie ludzi. Naylor wraca do Waszyngtonu w stanie roztrzęsienia. Nawet pełen seksu romans z Heather Holloway nie jest w stanie go uspokoić. Na spotkaniu SŚ rzuca opinię, że jest jedynym w tym towarzystwie promotorem towaru tak morderczego, że zasłużył sobie na śmierć.

Chwilę po opuszczeniu restauracji Nick zostaje uprowadzony. Nick próbuje zastosować na porywaczu swoje chwyty słowne, ale ten człowiek, którego twarzy nie widzimy ani przez moment, wydaje się bardzo zdecydowany. Rozbiera Nicka do naga, pokrywa jego ciało plastrami z nikotyną i porzuca pod Pomnikiem Lincolna. Po przebudzeniu w szpitalu Nick dowiaduje się od lekarza, że ilość nikotyny, jaka znajdowała się w jego ciele, z pewnością by go zabiła, gdyby nie to, że jest nałogowym palaczem. W wywiadzie, jakiego udzielił chwilę później, stawia tezę, że to właśnie „palenie ocaliło mu życie”. Później przyznaje, że nikotyna jest „zabójczym” środkiem i że jest bardziej niż zdecydowany do zeznań na przesłuchaniu Finistirre’a w sprawie umieszczania ostrzeżeń na paczkach papierosów. BR tryumfuje i świętuje uzyskanie moralnej przewagi nad przeciwnikami, planuje też wysłać Nicka w swoistą „podróż reklamową ofiary”.

Ale tryumf Nicka nie trwa długo. Gdy na pierwszej stronie Washington Post pojawia się zjadliwy artykuł Heather Holloway, Taylor zdaje sobie sprawę, jak bardzo dał się jej podpuścić podczas prywatnych „wywiadów” w łóżku. BR minimalizując straty wyrzuca Nicka z pracy, a Kapitan, który niedawno zmarł, nie może mu już pomóc. Uczestnicząc w pogrzebie Kapitana Nick zdaje sobie sprawę, jak nisko upadł.

Pocieszeniem są dla Nicka dopiero słowa syna, który przypomina mu o tym, jak ważna była dla niego praca i dlaczego jest wciąż liczącym się człowiekiem. Podbudowany Nick zgadza się zeznawać na przesłuchaniu kongresowym senatora Finistirre’a dotyczącym wprowadzenia napisów ostrzegawczych na opakowania papierosów. Nick niszczy argumentację Finistirre’a opierając się na przykładzie zabójczego cholesterolu znalezionego w serze cheddar pochodzącym z Vermontu.

Poważniejąc Nick dodaje, że wszyscy jesteśmy obywatelami wolnego społeczeństwa i to rolą rodziców jest pokazanie dziecku czyhających zagrożeń, z jakimi będą miały do czynienia - w tym palenia tytoniu. Zeznanie to staje się takim hitem, że BR znów pragnie zatrudnić Nicka, ale ten ma już wątpliwości, czy jego rodzina może sprostać po raz kolejny takiemu wyzwaniu, i mając u boku swojego syna, a przed sobą kamery wszystkich liczących się stacji, odrzuca propozycję BRa.

Nick stara się być lepszym ojcem, ale nie poddaje się całkowicie. Widzimy w końcowych scenach filmu, że tworzy własną firmę doradczą w sprawach marketingu i zawiera umowę z producentami telefonów komórkowych oskarżanych o powodowanie raka mózgu u użytkowników ich produktów. Ale teraz, będąc swoim własnym szefem, Nick ma więcej czasu dla syna i przyjaciół z SŚ, którzy już zdążyli mu wybaczyć zdrady wielu wspólnych sekretów przed Heather Holloway. Co zaś tyczy się samej Heather, to po wyznaniu Nicka, iż wykorzystała ich romans do zdobycia informacji, przegnano ją z pierwszych stron gazet do robienia relacji o huraganach w dziale pogody. Finistirre znalazł sobie nową krucjatę, tym razem zajął się starymi filmami i usuwaniem z nich scen, w których dawne gwiazdy palą papierosy. Jedno tylko nie uległo zmianie. Starając się być wzorem dla swojego syna, Nick nadal prowadzi z nim rozmowy o życiu, i jest w tym najlepszy.

W roku 1994, w momencie ukazania się na rynku znakomitej i błyskotliwej powieści satyrycznej Christophera Buckleya, wydawać się mogło, że wpasowała się ona idealnie w kolejny „zwrot” kulturowy amerykańskiego społeczeństwa. Od Białego Domu, poprzez biura wielkich korporacji, aż po ekrany Hollywood, prawda o szkodliwości tytoniu, aczkolwiek nie bez oporów, przedostawała się przez kolejne bariery i zaczynała docierać do opinii publicznej.

Książka Buckleya pokazywała ten proces w krzywym zwierciadle, prezentując zarazem bardzo sympatycznego bohatera, jakim był Nick Naylor. Być może prawdziwym nieszczęściem tego świata jest fakt, iż potrzebujemy ludzi pokroju Nicka - zdaje się mówić Buckley, ale to nie znaczy, że nie możemy podziwiać maestrii, z jaką wciskają oni nam swoje prawdy.

Książka błyskawicznie znalazła się na liście zainteresowań producentów z Hollywood. Sam Mel Gibson proponował zakup praw wytwórni Warner Bros. dla swojego studia Icon Productions i sam był gotów zagrać rolę Nicka Nylora. Ale najwartościowsze powieści, zwłaszcza te wypełnione wyrafinowanym humorem, są najtrudniejszą materią do przeniesienia na język filmu. Stąd też wiele z nich nigdy nie trafia na ekrany.

Wiele lat później scenarzysta i reżyser Jason Reitman zdołał stworzyć idealny przekład i przenieść satyrę Buckleya na ekran w stanie czystym, wręcz nietkniętym, a nawet pogłębić jej humanistyczną wymowę. Udało mu się to dzięki rozbudowaniu wątku związku Nicka z synem. Zmuszając Nicka do bycia ojcem, Reitman przedstawił wiarygodnie problem, jaki staje przed człowiekiem, gdy obowiązki zawodowe zaczynają niszczyć relacje rodzicielskie.

Powieść Buckleya to czysty intelekt. Teraz, dzięki Jasonowi Reitmanowi i niesamowitej roli Aarona Eckharta, dodano to tej opowieści serce. Efektem tej współpracy jest komedia, która nie tylko znakomicie bawi, ale i zmusza do zastanowienia.

* * * „Gdzieś tak pod koniec lat dziewięćdziesiątych” - zaczyna swoją opowieść Reitman - „jedna z moich przyjaciółek podarowała mi książkę pt. „Dziękujemy za palenie”, mówiąc, iż to jedna z najzabawniejszych powieści, jakie w życiu przeczytała, i że być może będzie to doskonały materiałna scenariusz filmowy. Zacząłem ją czytać tej samej nocy i już od pierwszej strony wiedziałem, że to właśnie to, temat, na który z takim utęsknieniem czekałem. Jeszcze nigdy nie trafiłem na książkę tak bardzo wypełnioną inteligentnym humorem.”

„Natychmiast poczułem więź zarówno z narratorem tej opowieści, czyli Christopherem Buckleyem, jak również z samym bohaterem, Nickiem Naylorem. I od samego początku wiedziałem, że chcę zrobić o tym film.”

W tamtych czasach Reitman studiował anglistykę na USC i zajmował się produkcją filmów krótkometrażowych, ale gdy tylko zapoznał się z „Dziękujemy za palenie”, zrozumiał, że krótki metraż to ślepy zaułek. „Zadałem sobie pytanie – czy robienie krótkometrażowych filmów przygotuje mnie do ekranizacji tej książki?”

Jason osiągnął wielkie sukcesy właśnie w krótkim metrażu. Jeden z jego filmów „In God We Trust” miał premierę na Festiwalu Filmowym Sundance w roku 2000, a potem był wyświetlany w Toronto, Edynburgu, w US Comedy Arts, a także podczas wystawy Nowi reżyserzy/nowe filmy w nowojorskim Muzeum Sztuki Współczesnej, zdobył także wiele nagród na festiwalach w Los Angeles, Aspen, Seattle, Atenach, na Florydzie oraz podczas New York Comedy Festiwal. Natomiast ojciec Jasona, Ivan Retman, jest jednym z najlepszych reżyserów komedii w Hollywood („Pogromcy duchów”, „Junior”).

Ten sukces zaprowadził go do drzwi Mela Gibsona, który uzyskał prawa do ekranizacji „Dziękujemy za palenie” dla Icon Productions.

Reitman tak to wspomina: „Posiadali prawa do tej książki przez całą dekadę i wydawało się, że już całkowicie zarzucili ten pomysł. A wtedy pojawiłem się ja i włożyłem w ten tytuł całe serce. Spędziłem kolejny tydzień na pisaniu pierwszego aktu, tego samego, który pokazałem jako darmową próbkę. Niedługo później dostałem angaż i mogłem rozpocząć pracę nad adaptacją. Kiedy przyniosłem kilka miesięcy później gotowy scenariusz nikt nie miał uwag, wydawało się, że wszyscy akceptują go w takiej właśnie formie. I wtedy pomyślałem – „Hej, to będzie prosta robota.”

Wtedy jeszcze Reitman nie zdawał sobie sprawy, że produkcja będzie trwała aż cztery lata.

* * * „Po raz pierwszy czytałem scenariusz Jasona Reitmana do Dziękujemy za palenie w grudniu 2002 roku” - przypomina sobie producent filmu, David O. Sacks. - „Dostałem go od przyjaciela z firmy. Moja pierwsza reakcją było pytanie: dlaczegóż nikt tego jeszcze nie nakręcił? Był zabawny, oryginalny, wprost przepełniony treściami satyrycznymi. Jego wymowa przywodziła mi na myśl dwie ulubione komedie: „Wybory” i „Fakty i akty”, a energia, ten żar, ta zuchwałość, przypominały mi wielkie arcydzieła niezależnego kina z początku lat dziewięćdziesiątych, ten rodzaj filmów, które sprawiły, że prawdziwie pokochałem kino.”

„Kolejna sprawa to fakt, iż scenariusz Jasona nie zawierał praktycznie żadnych wtórności i zapożyczeń, które zadławiły kino niezależne po roku 2000. To nie była kolejna opowieść o problemach rodzinnych, jakichś wewnętrznych lękach albo bezrobotnych durniach. To historia diabelsko uroczego oprycha, który zdecydowanie podąża za swoją wersją American Dream.”

Szybko pojąłem, że w każdym filmie o papierosach, nawet w słynnym „Informatorze”, na pewno spróbowano by zrobić złego faceta z przedstawiciela koncernu Big Tabacco, a z bezkompromisowego senatora i sprytnej dziennikarki, którzy zamierzają go załatwić, uczyniono by bohaterów. W tym filmie całkowicie odwrócono konwencjonalną moralność, a widzowie nie spodziewają się, z czym będą mieli do czynienia.”

Sacks, zanim zajął się filmem, pracował w Dolinie Krzemowej, gdzie wprowadzał między innymi system płatności PayPal, który nie tylko przetrwał kryzys dot-comów, ale zdołał się po nim rozwinąć. Po doprowadzeniu firmy do rewelacyjnego wyniku finansowego (obrót na e-Bay w październiku 2002 wyniósł 1,5 miliarda dolarów), Sacks posiadał znakomitą pozycję wyjściową do zrobienia nowego interesu. Przeniósł się do Hollywood nie biorąc nawet wolnego weekendu i natychmiast rozpoczął pracę w branży, o której zawsze marzył. Zaczął robić film.

Sacks wspomina: „Wkrótce po przeczytaniu scenariusza Jasona umówiłem się z nim na pierwsze spotkanie. Przyjąłem go w moim nowym domu. Musieliśmy stać przez cały czas, bo jeszcze nie dowieziono mi nowych mebli. Powiedziałem mu wtedy, jak bardzo spodobał mi się jego scenariusz i jak bardzo chciałbym go wyprodukować. Jason był otwarty na propozycje, ale i sceptycznie podchodził do mojego entuzjazmu, mając w pamięci ciągnące się latami problemy z produkcją, które ja dopiero zaczynałem sobie uzmysławiać.”

„Na początku miałem wątpliwości, co do Davida” - mówi dzisiaj Jason. - „Ale pod koniec tego pierwszego spotkania pomyślałem: temu facetowi naprawdę podoba się mój scenariusz... Aż strach pomyśleć, jakie czeka go rozczarowanie. Ale nie doceniłem jego uporu. Cały rok chodził od drzwi do drzwi, by zdobyć prawa do ekranizacji.”

Icon nabył prawa do powieści dzięki umowie z Warner Bros. Wynajęto wielkie nazwiska do napisania scenariusza. Kiedy okazało się, że ich produkty nie spełniają oczekiwań, cały projekt trafił na półkę wraz z całkiem pokaźnym bagażem wydatków. Jak wiele genialnych projektów, poległ na polu walki z „piekłem producenckim”.

W czasie gdy Reitman przyszedł ze swoim scenariuszem, Icon zerwał już umowę z Warner Bros. i przeniósł się do innej wytwórni. W związku z tym utracił prawo do produkcji filmu na podstawie książki Christophera Buckleya. Icon wykupił prawa do scenariusza Jasona, ale Warner posiadał prawa do książki. Filmu nie można było nakręcić bez zdobycia obu rzeczy. Dopiero zwrot poniesionych kosztów sprawił, że Warner ustąpił i film mógł powstać bez udziału żadnej z wielkich wytwórni.

Zanim Reitman i Sacks trafili na siebie, scenariusz Jasona wywoływał kilkukrotnie zainteresowanie producentów, jednakże ich zapał malał w miarę, jak zaczynali rozumieć stopień skomplikowania i wysokość kosztów uregulowania zaistniałej sytuacji prawnej. Icon usiłował na własną rękę znaleźć producenta, ale film odpadał z kolejnych studiów, z tych samych powodów, z jakich odrzucana jest większość niezależnych produkcji (za kameralny, za bardzo skomplikowany, zbyt mało ortodoksyjny…). I tak, po raz kolejny projekt powrócił na zakurzoną półkę. Dopiero osiemnaście miesięcy później, co w kategoriach czasowych Doliny Krzemowej mogło wydawać się wiecznością, ale w branży filmowej jest normalką, projekt uzyskał kolejny raz zielone światło. Niestety w tym czasie Icon był już zaangażowany w „Pasję” i nie było mowy o innych przedsięwzięciach.

Sacks wspomina: „Przez jednego ze znajomych skontaktowałem się z Chrisem Buckleyem, który był naprawdę zadowolony z naszego zainteresowania, ale też nie wierzył w powodzenie tej sprawy. Hollywood dziesięć lat wcześniej nabyło prawa do książki i nadal nic nie zrobiono, by powstał film.”

Ledwie Sacks zdobył prawa do samodzielnej produkcji w lecie 2004 roku, wyznaczył morderczy, sześciomiesięczny okres przygotowań. Zdjęcia miały się rozpocząć w styczniu 2005 roku, a harmonogram nie mógł być przekroczony. „Z mojego punktu widzenia to były tylko dwa lata stracone, z punktu widzenia Jasona aż cztery. Po prostu musieliśmy wreszcie zacząć kręcić.”

W momencie, w którym scenariusz trafił do Sacksa i jego ludzi z Room 9 Entertainment, Aaron Eckhart był jedynym i niepodważalnym kandydatem do roli Nicka. Sacks miał go na myśli od czasu, gdy zobaczył go w genialnej acz brutalnej roli Chada w „In the Company of Men”. I chociaż Nick nie musiał być aż tak czarnym charakterem, to Aaron wykazał swoimi kolejnymi rolami, że równie łatwo przychodzi mu być czarującym amantem co walecznym bohaterem, a ta właśnie zmienność miała być esencją postaci Naylora.

Sacks i Reitman polecieli do Vancouver, aby spotkać się z Aaronem na planie „Neverwas”, filmu, który powstawał równolegle z ich produkcją i miał premierę na Festiwalu w Toronto w roku 2005. „Omawialiśmy postać Nicka przez zaledwie kilka godzin, a już widać było, że Aaron doskonale zna tę postać.” - wspomina Jason Reitman. - „Uśmiechnął się do nas i od razu wiedzieliśmy – to był uśmiech Nicka Naylora.”

„Gdy Aaron podpisał kontrakt, projekt nabrał rozpędu, stal się faktem” - kontynuuje Reitman. Teraz nie pozostawało nic innego, jak zabrać się za kompletowanie reszty obsady. To była ostra jazda. Najpierw skaptowaliśmy Roberta Duvalla, kilka dni później odebrałem telefon i usłyszałem: Cześć Jason, tu Bill Macy. Kolejnego dnia zjadłem lunch z Samem Elliotem omawiając rolę Marlboro Mana.” Do tej ekipy dołączyli przyjaciele rodziny, z Robem Lowe na czele, a role drugoplanowe obsadzili aktorzy z krótkometrażówek Jasona.

Aaron Eckhart tak charakteryzuje swoją pracę nad rolą: „Widzę postać Nicka Naylora jako jednego z ostatnich prawdziwych wojowników minionej ery. Patrzę na niego tak, jak George C. Scott patrzył na Patrona – nigdy nie przepraszałem za to, co zrobiłem, i dlatego sadzę, że widzowie naprawdę polubią ten film.”

„Ten film był niezwykle trudnym przedsięwzięciem” - dodaje Sacks. - „Każdy mógł znaleźć w nim powód do krytyki, ale i do pochwały. Liberałowie gratulowali nam pokazania ciemnej strony korporacjonizmu. Konserwatyści cieszyli się z poruszenia tematu poprawności politycznej. To ostatnie jest najbardziej widoczne podczas spotkań SS, gdzie dostaje się każdemu, kto na to zasłużył.”

„Poprawność polityczna była naszą zmorą podczas produkcji tego filmu” - przyznaje Reitman. - „Myślę, że to wstyd, że ludzie nie mogą powiedzieć tego, co chcą. To jedno z największych zagrożeń dla naszej cywilizacji i kultury.”

Jednym z celów produkcji było jak najwierniejsze sportretowanie świata polityki. Przed rozpoczęciem zdjęć Jason i Sacks – który, nawiasem mówiąc, pracował wcześniej jako asystent kongresmana - spędzili sporo czasu w Waszyngtonie. Spotykali się tam z politykami, lobbystami i pracownikami Kapitolu. Zwiedzili też pomieszczenia, w których odbywają się prawdziwe przesłuchania komisji oraz miejsca spotkań lobbystów, które następnie odwzorowano na filmie. Reitman spotkal się nawet z Jeffreyem Wigandem, który był pierwowzorem bohatera granego przez Russella Crowe w „Informatorze”.

Samo kręcenie filmu odbywało się głównie w Los Angeles, choć przez tydzień ekipa przebywała w Waszyngtonie. Dzięki temu, że kręcono w najbardziej niekorzystnym pogodowo okresie roku, dżdżyste dni umożliwiały odtworzenie chłodnej atmosfery stolicy w miastach odległej Kalifornii. 35 dni zdjęciowych to było prawdziwe wyzwanie, ale dzięki twardej ręce Michaela Beugga wszystkie terminy zostały dotrzymane. 17 marca zakończono ten etap prac.

Kręcenie w stolicy było prawdziwym wyzwaniem. Jason wspomina, że w zasadzie nie było problemów, udało się nawet nakręcić sekwencje w metrze, na odcinku dzielnicy rządowej, a jedyne spięcie wyniknęło, gdy nieopatrznie, szukając lokacji, zaczęto robić zdjęcia nie tego budynku co trzeba. ”W mgnieniu oka ekipa została otoczona przez ludzi w kamizelkach kuloodpornych z bronią automatyczną w rękach. Wyjaśnienie sprawy zajęło sporo czasu, a incydent omal nie zakończył się w lokalnym areszcie.”

AARON ECKHART (Nick Naylor) urodzony w Kalifornii, studiował film i teatr na Brigham Young University, gdzie wystąpił w wielu obrazach Neila La’Bute (m.in. Opętanie z Gwyneth Paltrow, czy Siostra Betty z Renee Zellweger). Ma na swoim koncie wiele znakomitych ról w równie dobrych filmach, wystarczy wspomnieć o Erin Brockovich Stevena Soderbergha, gdzie partnerowała mu Julia Roberts. Jednym z ważniejszych dokonań w jego karierze jest uznawany za najbardziej dochodowy film niezależny roku 1997 - In the Company of Men Neila La’Bute, dzięki któremu trafił do grona największych gwiazd ekranu. Początek nowego stulecia to okres niezwykle wytężonej pracy i kilka znakomitych niezależnych produkcji, takich jak: Nigdylandia, gdzie występował z Nickiem Nolte, sir Ianem McKellanem, Williamem Hurtem i Jessicą Lange. Film ten pokazywany był na Festiwalu Filmowym w Toronto razem z Dziękujemy za palenie. Kolejna produkcja to Rozmowy z innymi kobietami, gdzie grał z Heleną Bonham Carter. Ważną rolą jest także jedna z postaci ze znakomitego thrillera Czarna Dalia, gdzie Eckhart był partnerem Josha Hartnetta, Scarlet Johansson i Hilary Swank, z którą ponownie spotkał się na planie Jądra Ziemi. Wystąpił także w Suspect Zero u boku Bena Kingsleya i Carrie-Ann Moss, Obietnicy z Jackiem Nicholsonem, Męskiej grze Olivera Stone’a oraz Molly z Elizabeth Shue.

Ostatnio wystąpił w Zaginionych Rona Howarda, w którym oprócz niego wystąpili Tommy Lee Jones i Cate Blanchett oraz w remake’u horroru Kult. W najbliższych planach Aarona jest między innymi kolejna część przygód Batmana, The Dark Knight, w której zagra jednego z najgroźniejszych rywali tytułowego bohatera.

MARIA BELLO (Polly Bailey) Aktorka ta w rekordowo krótkim czasie stała się jedną z najbardziej popularnych aktorek. Ze szpiegowskiego serialu Pan i Pani Smith, bardzo szybko awansowała do wiodącej roli w telewizyjnym hicie ER - Ostry dyżur (za rolę dr Anny Del Amico zdobyła prestiżową nagrodę Screen Actors Guild Award), ale to był tylko przystanek przed zawojowaniem dużego ekranu.

Z ważnych dokonań w jej karierze należy wymienić udział w Permanent Midnight z Benem Stillerem i Elizabeth Hurley czy w przeboju Jerry’ego Bruckenheimera Wygrane marzenia. Za rolę w The Cooler była nominowana do Złotego Globu i kilku innych nagród branżowych. Zagrała też u boku Johnny Deepa w thrillerze Sekretne okno.

Do jej najnowszych osiągnięć należy bez wątpienia zaliczyć znakomitą role w World Trade Center Olivera Stone’a i - u boku Viggo Mortensena - w Historii przemocy Davida Cronenberga.

ADAM BRODY (Jack Bein) urodził się i wychował w San Diego w Kalifornii. Karierę filmową rozpoczął na planie telenoweli Growing Up Brady. Potem były role w Now What?, Gilmore Girls, Judging Amy, Family Law czy Smallville. Aktualnie występuje na planie telenoweli The O.C.

Na dużym ekranie pojawił się w filmach: Krąg, Pan i Pani Smith u boku Angeliny Jolie i Brada Pitta.

SAM ELLIOTT (Lorne Lutch) znalazł się na szczytach sławy już w roku 1976, kiedy to zauważono go na planie filmu Lifeguard. Wystąpił potem w wielu wysokobudżetowych produkcjach, ale i nie stronił od kina niezależnego. Stworzył znakomitą rolę w Masce z Cher, Wykidajle, gdzie zagrał u boku Patricka Swayze, Gettysburgu, Big Lebowskim z Jeffem Bridgesem czy Tombstone, w którym znalazł się w iście gwiazdorskiej obsadzie. Ostatnio można go oglądać w jednej z głównych ról w ekranizacji komiksu Ghost Rider, gdzie jest partnerem Nicholasa Cage’a.

Jego najbliższe plany to występ u boku Sylwestra Stallone w kolejnej części kultowej serii John Rambo.

KATIE HOLMES (Heather Holloway) pochodzi z Toledo w Ohio. Karierę filmową zaczynała od niewielkich ról w serialach, gdzie została zauważona przez samego Anga Lee i zagrała w jego Burzy lodowej. Wystąpiła w wielu filmach kinowych, np. w Cudownych chłopcach z Michaelem Douglasem i Tobeyem Maguire’em, w thrillerze Telefon z Collinem Farrellem. Kolejne tytuły to: Porzucona, Wizyta u April, Córka prezydenta, Śpiewający detektyw, Jak wykończyć panią T.?. Wystąpiła także w najnowszej części Batmana Batman – Początek, a także zagrała w Shame On You. Zaproponowano jej pracę przy kolejnym filmie o Batmanie, zdjęcia do niego rozpoczną się w 2008 r.

Związana jest z Tomem Cruise’em, któremu w ubiegłym roku urodziła córeczkę.

ROB LOWE (Jeff Megall) urodzony w Charlottesville w stanie Wirginia, dorastał w Dayton, Ohio. W wieku lat ośmiu wystąpił po raz pierwszy w telewizji. Za udział w serialu Zachodnie skrzydło nominowano go do nagrody Emmy®, był też czterokrotnie nominowany do Złotych Globów. Na dużym ekranie zadebiutował w filmie Outsiderzy Francisa Forda Coppoli, później grał Ogniach św. Elma, Świecie Wayne’a i Tomciu Grubasku, Austinie Powersie: Agencie specjalnej troski, Hotelu New Hampshire, Maskaradzie, Youngblood, Mulholland Falls. Wziął także udział w ekranizacjach prozy Stephena Kinga: Bastion, Miasteczko Salem.

Grywał także w teatrze, ostatnio występując w Ludziach honoru na deskach Rogal Haymarket Theatre w Londynie.

WILLIAM H. MACY (Senator Finistirre) urodzony w Miami, mieszka następnie w Georgii, a w wieku 10 lat przenosi się do stanu Maryland, gdzie rozpoczyna przygodę z aktorstwem. Jest dzisiaj zdobywcą nagród Emmy oraz SAG i wielokrotnym nominatem do Oscara® i Złotego Globu.

Zagrał w kasowym przeboju Sahara u boku Matthew McConaugheya. Mogliśmy go podziwiać w kasowych przebojach Jurassic Park III czy Air Force One, ale nie stroni też od ambitnych produkcji niezależnych, będąc ulubionym aktorem braci Coen i Davida Mameta. Spośród wielu znakomitych filmów, w których można go oglądać, należy wymienić: Magnolię, Duchy Missisipi, Klienta, Adwokata, Fakty i akty, Fargo, Boogie Nights, Psychozę, Collinwood, Pleasantville, Szachowe dzieciństwo.

J.K. SIMMONS (BR) początkowo studiował muzykę zdobywając szlify kompozytorskie na uniwersytecie stanowym w Montanie, ale szybko zmienił zainteresowania i zajął się karierą filmową. Występował zarówno na małym, jak i dużym ekranie. Do jego największych osiągnięć można zaliczyć obie części Spider-Mana, Hidalgo: Ocean ognia z Viggo Mortensenem, The Mexican z Bradem Pittem, Ladykillers, czyli zabójczy kwintet z Tomem Hanksem.

ROBERT DUVALL (Kapitan) Robert Duvall jest jednym z najznakomitszych aktorów współczesnego filmu” - tak określił tę postać nieżyjący już dzisiaj Richard Harris, z którym zagrał w Zapasach z Hemingwayem. Urodzony w roku 1931 w San Diego, w wieku lat 10 przenosi się na Wschodnie wybrzeże, do Annapolis. W roku 1955 zaczyna przygodę ze sceną, występując w Nowym Jorku. W 1963 roku gra w Zabić drozda, jednym z filmów, które weszły na stałe do kanonu kina. Do wielkich osiągnięć tego znakomitego aktora należą następujące tytuły: Bullit, M*A*S*H, Ojciec chrzestny (Oscar® za rolę drugoplanową), Ojciec chrzestny II, THX1138, Elita zabójców, Sieć, Orzeł wylądował, Czas apokalipsy, Upadek, Geronimo, Fenomen, Apostoł, Dzień zagłady, 60 sekund, Bezprawie.

JASON REITMAN (scenariusz/reżyseria), urodzony w Montrealu 19 października 1977 roku, pojawił się na planie pierwszego filmu zaledwie 11 dni później (Animal Mouse). Jest synem znanego reżysera Ivana Reitmana i spędził niemal całe dzieciństwo w świecie kinematografii, w towarzystwie najzabawniejszych komików świata. Pojawił się w epizodach w wielu filmach ojca (Ghostbusters II, Gliniarz w przedszkolu, Dave, Dzień ojca).

Już w wieku 10 lat kręcił filmy krótkometrażowe kamerą wideo swojego ojca. W wieku lat trzynastu ‘załapał się’ na pierwszą pracę przy filmie, będąc asystentem producenta na planie Gliniarza w przedszkolu.

W wieku lat 15 nakręcił materiał do reklamy społecznej traktującej o zagrożeniu AIDS, który został nagrodzony i wykorzystany w kampanii telewizyjnej. W roku 1995 rozpoczyna studia na USC i wstępuje do trupy aktorskiej Commedus Interruptus.

Jest twórcą wielu filmów krótkometrażowych, z których warto wymienić H@, In God We Trust, Gulp i Conscent.

W roku 2000 Reitman podpisuje umowę z agencją reklamową Tate and Partners, gdzie od pięciu lat zajmuje się kręceniem reklam dla tak renomowanych firm, jak Heineken, Honda, Nintendo, BMW czy Burger King.

Trafia do Directors Gild of America jako drugi, najmłodszy członek tej organizacji. W 2004 roku poślubia Michelle Lee.

DAVID SACKS (producent) jest założycielem Room 9 Entertainment LLC w styczniu 2003 roku po wykreowaniu wielkiego sukcesu internetowej formy płatności PayPal. W PayPal Sacks był odpowiedzialny za dzienny transfer i nadzorował pracę ponad 700 ludzi.

Dziękujemy za palenie jest jego pierwszym zrealizowanym projektem fabularnym. W chwili obecnej pracuje nad trzema kolejnymi obrazami (Sliping into Darkness, Genuine Fake – o Salvadorze Dali, i Queen Lara).

Sacks jest także autorem książki The Diversity Myth traktującej o uczelni w Stanford. Ma też na koncie wiele publikacji w uznanych pismach, takich jak Wall Street Journal i San Francisco Chronicle.

Złote Globy 2007 - nominacja dla Najlepszego filmu w kategorii komedia albo musical oraz dla Aarona Eckharta za Najlepszą rolę męską w kategorii komedia i musical

Nagroda Independent Spirit Awards 2007 za Najlepszy scenariusz dla Jasona Reitmana oraz nominacja w kategorii Najlepsza rola męska dla Aarona Eckharta

American Cinema Editors 2007 - nominowany za Najlepszy montaż w kategorii komedia albo musical

Broadcast Film Critics Association Awards 2007 - nominowany w kategorii Najlepsza komedia oraz Najlepszy aktor młodego pokolenia (Cameron Bright)

Casting Society of America 2006 - nominacja za Najlepszy casting w kategorii komedie

Nagroda Golden Trailer Awards za Najoryginalniejsze zwiastuny w roku 2006 oraz nominacja za Najlepszy zwiastun komediowy

Nagroda National Board of Review 2006 dla Jasona Reitmana za Najlepszy debiut

Online Film Critics Society Awards 2007 - nominacja dla Najbardziej przełomowego twórcy dla Jasona Reitmana oraz Najlepszego scenariusza adaptowanego

Nagroda San Diego Film Critics Society Awards 2006 dla Najlepszego scenariusza adaptowanego

Satellite Awards 2006 - nominacja w kategorii Najlepszy aktor dla Aarona Eckharta oraz dla Najlepszego scenariusza adaptowanego

Nagroda Toronto Film Critics Association Awards 2006 dla Najlepszego debiutu fabularnego

Nagroda Washington DC Area Film Critics Association Awards 2006 za Najlepszy scenariusz adaptowany

Writers Guild of America, USA 2007 - nominacja w kategorii Najlepszy scenariusz adaptowany