Zakochani w Rzymie (2012)

„Zakochani w Rzymie” to komedia, która przedstawia jak w kalejdoskopie historie kilku osób rozgrywające się w jednym z najbardziej urokliwych miast na świecie. Poznajemy kolejno: znanego amerykańskiego architekta, który właśnie przeżywa drugą młodość; przeciętnego mieszkańca Rzymu, który nieoczekiwanie staje się największym celebrytą w mieście; młodą parę z prowincji, która zostaje uwikłana w splot romantycznych zdarzeń oraz amerykańskiego reżysera operowego, który opracowuje koncert pieśni żałobnych.

Znany architekt John (Alec Baldwin) spędza wakacje w Rzymie, w którym mieszkał przez pewien czas w młodości. Spacerując po swojej dawnej okolicy spotyka Jacka (Jesse Eisenberg), młodego mężczyznę, który przypomina mu jego samego z przeszłości. Jack zakochuje się po uszy w Monice (Ellen Page), olśniewająco pięknej i zalotnej przyjaciółce jego dziewczyny Sally (Greta Gerwig) i przeżywa jeden z najbardziej romantycznych epizodów w swoim życiu.

W tym samym czasie emerytowany reżyser operowy Jerry (Woody Allen) przybywa do Rzymu wraz ze swoją żoną Phyllis (Judy Davis), by poznać Michelangelo (Flavio Parenti), włoskiego narzeczonego ich córki Hayley (Alison Pill). Ku swojemu zdumieniu Jerry odkrywa, że ojciec Michelangelo, przedsiębiorca pogrzebowy Giancarlo (w tej roli sławny tenor Fabio Armiliato) śpiewa pod prysznicem arie godne występów w La Scali. Jerry jest przekonany, że talent tej klasy koniecznie trzeba przedstawić światu, a jednocześnie w promowaniu Giancarlo widzi szansę na swój własny powrót do gry.

Leopoldo Pisanello (Roberto Benigni) to wyjątkowo nudny facet, który budzi się pewnego ranka i uświadamia sobie, że stał się jednym z najbardziej znanych i pożądanych ludzi we Włoszech. Wkrótce paparazzi śledzą każdy jego ruch, a media codziennie snują spekulacje na temat jego życia. Leopoldo zaczyna doświadczać różnych pokus, które niesie za sobą życie w świetle jupiterów i stopniowo odkrywa jaki jest koszt sławy.

Tymczasem Antonio (Alessandro Tiberi) przyjeżdża do Rzymu, by przedstawić pruderyjnym krewnym swoją świeżo poślubioną żonę Milly (Alessandra Mastronardi), co ma mu pomóc w pozyskaniu intratnej pracy. Na skutek splotu przypadków i komicznych sytuacji, Antonio i Milly mijają się przez cały dzień. Ostatecznie Antonio przedstawia krewnym jako swoją żonę zupełnie obcą mu osobę (Penélope Cruz), a Milly jest adorowana przez legendarną gwiazdę kina Lucę Salta (Antonio Albanese).

„Zakochani w Rzymie” Woody’ego Allena to film o ludziach, którzy przeżywają w Rzymie – mieście romansów i komedii – przygody, które odmienią ich życie na zawsze.

Rzym jest miastem niepodobnym do żadnego innego na świecie. Bedąc w Rzymie jesteś otoczony milczeniem monolitów starożytnych cywilizacji, a jednocześnie doświadczasz zgiełku nowoczesnej, tętniącej życiem metropolii. Rzym to idealne połączenie historii i współczesności – radosna mieszanka niezwykłej kultury, sztuki i kuchni. „W Rzymie duża część życia i aktywności jego mieszkańców rozgrywa się na zewnątrz, na ulicach i w kafejkach” – opowiada Woody Allen. – „To tak niesamowite miasto, że wystarczy po prostu spacerować po nim. Jest dziełem sztuki samo w sobie.” Mieszkańcy Rzymu to ludzie bardzo zróżnicowani, są wśród nich osoby nowoczesne i wyrafinowane, jak również tradycjonaliści. Miasto przyciąga zagranicznych gości, biznesmenów i turystów, którzy przybywają do Rzymu by delektować się jego przysmakami. Zdaniem Allena Rzym jest zbyt rozległy i skomplikowany jak na jeden film. „To miasto mogłoby być podstawą wielu różnych historii” – mówi reżyser. – „Jest przepełnione możliwościami. Jeśli zaczepisz stu przypadkowych mieszkańców Rzymu, każdy z nich będzie miał do opowiedzenia milion różnych historii związanych z miastem.”

Film „Zakochani w Rzymie” zgłębia temat miłości i seksu na wiele różnych sposobów - przez pryzmat narzeczeństwa, miesiąca miodowego, różnorakich aktów niewierności, spontanicznych romansów i miłości za pieniądze. Od sytuacji absurdalnych i niedorzecznych, po wzruszające i głębokie. Od radosnych początków miłości, po bolesne doświadczenia związane z rozstaniem i jego następstwami. Wszystkie romantyczne historie rozgrywają się w różnych miejscach gwarnego, tętniącego życiem i przesyconego antyczną historią miasta, jakim jest Rzym. I będą rozgrywały się nadal, bo Rzym był, jest i będzie pełen miłosnych historii.

A „Zakochani w Rzymie” pokazują tylko niewielki fragment romantycznego oblicza tego miasta.

ALEC BALDWIN (John)

Alec Baldwin jest absolwentem wydział dramatu na Uniwersytecie Nowojorskim (1994). W roku 2010 jego uczelnia nadała mu tytuł doktora honoris causa. Ostatnio można było go podziwiać na deskach Guild Hall w East Hampton w sztuce „Jeździec” Petera Shaffera (reż. Tony Walton). Jego dorobek teatralny obejmuje ponadto takie spektakle jak: „Entertaining Mr. Sloane” Joe Ortona (reż. Scott Ellis, Roundabout Theatre Company, 2004); „Łup” (Broadway, Theatre World Award, 1986); „Serious Money” Caryla Churchilla (Broadway, 1988); „Preludium miłości” (Circle Rep, 1990); „Tramwaj zwany pożądaniem” (Broadway, 1992); „Makbet” (NYSF, 1998) oraz „The Twentieth Century” (Roundabout, 2004). Kreacja w „Preludium miłości” przyniosła mu Obie Award, a w „Tramwaju zwanym pożądaniem” nominację do Tony Award. Alec Baldwin wystąpił w ponad czterdziestu filmach, spośród których warto wymienić takie tytuły jak: „Sok z żuka” (reż. Tim Burton), „Pracująca dziewczyna” (reż. Mike Nichols), „Miami Blues” (reż. George Armitage), „Zawód pan młody” (reż. Jerry Rees), „Polowanie na Czerwony Październik” (reż. John McTiernan), „Glengarry Glen Ross” (reż. James Foley), „Pełnia zła” (reż. Harold Becker), „Pod presją” (reż. Brian Gibson), „Lekcja przetrwania” (reż. Lee Tamahori), „Duchy Mississippi” (reż. Rob Reiner), „Hollywood atakuje” (reż. David Mamet), „Na ścieżce wojennej” (reż. John Frankenheimer), „Kot” (reż. Bo Welch), „Cooler” (reż. Wayne Kramer), „Aviator” (reż. Martin Scorsese), „Infiltracja” (reż. Martin Scorsese), „To skomplikowane” (reż. Nancy Meyers) i wiele innych. Za rolę w „Coolerze” otrzymał nagrodę National Board of Review oraz nominację do Oscara i Złotego Globu.

Spośród licznych produkcji telewizyjnych największy sukces przyniósł mu trzykrotny zdobywca nagrody Emmy, serial NBC „Rockefeller Plaza 30”, w którym wystąpił w roli Jacka Donaghy’ego u boku Tiny Fey. Za swoją kreację otrzymał sześć nagród Amerykańskiej Gildii Aktorów Filmowych, trzy Złote Globy, dwie statuetki Emmy i nagrodę Krytyków Telewizyjnych. W 2011 roku aktor został uhonorowany własną gwiazdą w Hollywood Walk of Fame. Baldwin jest właścicielem firmy producenckiej El Dorado Pictures, która ma na swoim koncie takie produkcje jak: nominowany do nagrody Emmy serial „Norymberga” dla telewizji TNT, serial „Spowiedź” dla telewizji Showtime, który zdobył nagrodę Amerykańskiej Gildii Scenarzystów Filmowych oraz „Hollywood atakuje” w reżyserii Davida Mameta.

Aktor wspiera wiele organizacji i inicjatyw społecznych oraz związanych z propagowaniem sztuki, jak na przykład People for the American Way, The Hamptons’ International Film Festival and Guild Hall of East Hampton. Jest także zaangażowany w działalność The Radiation and Public Health Project, East Hampton Day Care Center, The Actors Fund, The Public Theatre/New York Shakespeare Festival, The Roundabout Theatre, People for the Ethical Treatment of Animals, The Water Keeper Alliance i wielu innych.

Jesienią 2009, nakładem wydawnictwa St. Martin’s Press została wydana w Stanach Zjednoczonych książka Aleca Baldwina „A Promise to Ourselves: A Journey Through Fatherhood, Divorce and Family Law”.

ROBERTO BENIGNI (Leopoldo)

Roberto Benigni jest aktorem, komikiem, scenarzystą oraz reżyserem filmowym, teatralnym i telewizyjnym. Film z 1997 roku „Życie jest piękne”, którego jest reżyserem, scenarzystą i odtwórcą głównej roli otrzymał aż siedem nominacji do Oscara, w tym dla najlepszego filmu. Ostatecznie wygrał trzy statuetki – za najlepszy film nieanglojęzyczny, najlepszą muzykę oryginalną i dla najlepszego aktora w roli pierwszoplanowej, czyli Roberto Benigniego. Oprócz trzech Oscarów film zdobył niezliczoną ilość nagród filmowych na całym świecie, w tym Grand Jury Prize na Festiwalu Filmowym w Cannes, nagrodę People’s Choice w Toronto, nagrodę BAFTA (dla najlepszego aktora), nagrodę Cesar, nagrodę Goya, Europejską Nagrodę Filmową, nagrodę Amerykańskiej Gildii Aktorów Filmowych, dziewięć nagród David di Donatello (w tym za najlepszy film, najlepszy scenariusz, najlepszą reżyserię i dla najlepszego aktora) i wiele innych. „Życie jest piękne” to jeden z najlepiej przyjętych filmów zagranicznych na rynku amerykańskim. Benigni stał się znany w Stanach Zjednoczonych już w roku 1986 za sprawą filmu „Poza prawem” Jima Jarmusha. Z Jarmushem spotkał się ponownie na planie filmu „Noc na ziemi” oraz „Kawa i papierosy”.

Aktor pochodzi z toskańskiej miejscowości Manciano La Misericordia (Castiglion Fiorentino), ale w 1972 przeprowadził się do Rzymu, gdzie próbował swoich sił w teatrze eksperymentalnym. Sławę przyniosły mu role w dwóch skandalizujących serialach – „Onda Libera” i „L'altra Domenica”. W potrójnej roli reżysera, scenarzysty i aktora zadebiutował w 1983 roku w filmie „Tu mi turbi”, a następnie w kolejnych: „Non ci resta che piangere”, „Potwór”, „Il piccolo diavolo” z Walterem Matthau, „Johnny Wykałaczka”, „Pionokio” oraz „Tygrys i śnieg”.

Jako aktor wystąpił miedzy innymi w filmach: „Proszę o azyl” (reż. Marco Ferreri), „Księżyc” (reż. Bernardo Bertolucci), „Il Minestrone” (reż. Sergio Citti), „Dzikie łoża” (reż. Luigi Zampa), „Głos z księżyca” (reż. Federico Fellini), „Syn Różowej Pantery” (reż. Blake Edwards) oraz „Asterix i Obelix kontra Cezar” (reż. Claude Zidi). W latach 2007 i 2008 Benigni odbył tournée po Włoszech ze swoim komediowym monodramem „Tutto Dante”, w którym recytował i objaśniał wersy z „Boskiej komedii” Dantego Alighieri. W 2009 wystawiał swój spektakl w Stanach Zjednoczonych.

Roberto Benigni był wielokrotnie nagradzany za swoje filmy, aktor może się poszczycić najważniejszymi nagrodami przemysłu filmowego oraz tytułami doktora honoris causa wielu uczelni europejskich.

PENÉLOPE CRUZ (Anna)

Penélope Cruz jest jedną z najbardziej wszechstronnych młodych aktorek i pierwszą Hiszpanką, która zdobyła Oscara (za rolę Marii Eleny w „Vicky Cristina Barcelona” Woody’ego Allena). Po tym jak do amerykańskich kin trafiły dwa hiszpańskie obrazy – „Szynka, szynka” (reż. Bigas Luna) i „Belle époque” (reż. Fernando Trueba) – Penelope Cruz w 1998 roku wystąpiła w swoim pierwszym anglojęzycznym filmie pt. „Kraina Hi-Lo” w reżyserii Stephena Frearsa. Partnerami aktorki na planie byli Woody Harrelson, Patricia Arquette i Billy Crudup. Rok później Cruz otrzymała nagrodę Goya dla najlepszej aktorki za rolę w filmie Fernando Trueby „Dziewczyna marzeń”.

Penelope Cruz umocniła swą pozycję najgorętszej hiszpańskiej aktorki grającej w międzynarodowych filmach dzięki roli w filmowej adaptacji „Rączych koni”, wyreżyserowanej przez Billy'ego Boba Thorntona (partnerem Cruz był Matt Damon). Następnie zagrała postać Isabelli w „Kobiecie na topie” (reż. Fina Torres) produkcji Fox Searchlight.

Inne filmy z udziałem Penélope Cruz, które warto wymienić, to thriller „Otwórz oczy” (reż. Alejandro Amenábar), „Człowiek z deszczem w butach” (reż. María Ripoll), „Drżące ciało” (reż. Pedro Almovodar) i „Szepty aniołów” (reż. Nick Hamm). Ponadto aktorka wystąpiła w innym dobrze przyjętym przez krytykę obrazie Almovodara, „Wszystko o mojej matce” (film nagrodzono Złotym Globem i Oscarem dla najlepszego filmu zagranicznego).

Następnym ważnym krokiem w karierze aktorki był udział w „Blow” Teda Demme. To oparta na faktach opowieść o tym, jak we wczesnych latach siedemdziesiątych kokaina stała się popularnym w Stanach Zjednoczonych narkotykiem. Narratorem jest Amerykanin (w tej roli Johnny Depp), który robiąc interesy z Carlosem Escobarem stał się jednym z największych handlarzy. Cruz zagrała żonę bohatera odtwarzanego przez Deppa. Niedługo później wystąpiła u boku Nicolasa Cage'a i Christiana Bale'a w „Kapitanie Corellim”. Film, wyreżyserowany przez Johna Maddena, zrealizowany został w Grecji, a jego scenariusz powstał na podstawie bestsellerowej powieści Louisa de Bernieres, której akcja toczy się podczas II wojny światowej. Penélope Cruz wystąpiła z Tomem Cruise'em w erotycznym thrillerze „Vanilla Sky”. W filmie zagrali również Cameron Diaz i Jason Lee, a reżyserem był Cameron Crowe. Widzowie mogli podziwiać aktorkę także w „Jeźdźcach Apokalipsy” (reż. Larry Charles) i „Fanfan Tulipan” (reż. Gérard Krawczyk). Ten ostatni obraz otwierał Festiwal Filmowy w Cannes w roku 2003. Cruz zagrała też w filmie „Boskie jak diabli” (reż. Agustín Díaz Yanes). Aktorka zebrała znakomite recenzje za role w „Namiętności” (reż. Sergio Castellitto) – za tę kreację uhonorowana została nagrodą Davida Di Donatello (włoskim odpowiednikiem Oskara) i Europejską Nagrodą Filmową dla najlepszej aktorki.

Wśród ważnych produkcji z udziałem Cruz wymienić trzeba też obraz „Gothika” (reż. Mathieu Kassovitz) z Halle Berry i Robertem Downeyem Juniorem, romantyczny dramat „Głowa w chmurach” (reż. John Duigan) z Charlize Theron i Stuartem Townsendem, „Czekajac na cud” (reż. Chazz Palminteri) z Susan Sarandon i „Chromofobię” (reż. Martha Fiennes) z Ralphem Fiennesem. Aktorka zagrała także doktor Evę Rojas w filmie akcji zatytułowanym „Sahara” (reż. Breck Eisner) – jej parterami na planie byli Matthew McConaughey i William H. Macy.

W roku 2006 Cruz wystąpiła w „Volver”, gdzie znów miała okazje do współpracy z Pedro Almodovarem. Krytycy przyjęli znakomicie jej portret Raimundy – otrzymała wiele nagród dla Najlepszej Aktorki (Europejską Nagrodę Filmową, nagrodę Goyi, nagrodę na Festiwalu Filmowym w Cannes oraz nominacje do Złotego Globu i Oskara). Kolejne filmy z udziałem aktorki to „Dobranoc, kochanie” (reżyserem i autorem scenariusza jest Jake Paltrow) oraz „Elegia” (reż. Isabel Coixet), w którym partnerował jej Ben Kingsley.

Rok 2009 przyniósł dwa ważne filmy w karierze aktorki – „Nine. Dziewięć” (reż. Rob Marshall) i „Przerwane objęcia” (reż. Pedro Almodóvar). Kreacje w obu filmach przyniosły jej deszcze nagród. Za rolę Carli Albanese w „Nine. Dziewięć” otrzymała nominacje do Oscara, Złotego Globu, nagrody BAFTA oraz nagrody Amerykańskiej Gildii Aktorów Filmowych. Cały zespół aktorski został nagrodzony Satelitą za specjalne osiągnięcia. Za rolę Leny w „Przerwanych objęciach” została uhonorowana nagrodą Goya oraz nominacjami do nagrody Europejskiej Akademii Filmowej, nagrody IFTA i Satelity. W 2011 roku można ją było podziwiać w brawurowej roli Angelicy Malone, którą zagrała u boku Johnny’ego Deppa w czwartej części pirackiej sagi „Piraci z Karaibów: Na nieznanych wodach” (reż. Rob Marshall). Najnowsza, jeszcze nie skończona produkcja z udziałem Cruz to thriller Ridleya Scotta „The Counselor”.

JUDY DAVIS (Phyllis)

„Zakochani w Rzymie” to piąty film Woody’ego Allena z Judy Davies. Aktorka zagrała wcześniej w obrazach „Celebrity”, „Przejrzeć Harry’ego”, „Alicji” oraz „Mężowie i żony”, za który otrzymała nominacje do Oscara za najlepszą kobiecą rolę drugoplanową, a także do Złotego Globu i nagrody BAFTA oraz nagród Stowarzyszenia Krytyków Filmowych z Nowego Jorku, Bostonu, Chicago, Los Angeles i Londynu. Do Oscara Davies była nominowana już wcześniej za rolę w filmie „Podróż do Indii” (reż. David Lean), za którą otrzymała również statuetkę Bostońskiego Stowarzyszenia Krytyków Filmowych.

Judy Davis była czterokrotnie nominowana do Złotego Globu – za „Mężów i żony” oraz „Sekret Margarethe Cammermayer” (reż. Jeff Bleckner), „Dash i Lilly” (reż. Kathy Bates) i „The Reagans” (reż. Robert Allan Ackerman). Była też dwukrotnie laureatką Złotego Globu; wygraną przyniosły jej role w filmach „Pod wiatr” (reż. Larry Elikann) i „Historia Judy Garland” (reż. Robert Allan Ackerman).

Zdobyła trzy nagrody Emmy – za role w filmach „Sekret Margarethe Cammermayer”, „Historia Judy Garland” i w serialu „Życie po falstarcie” oraz siedem nominacji do tej nagrody za role w „A Woman Called Golda” (reż. Alan Gibson), „Pod wiatr”, „Echo burzy” (reż. Simon Wincer), „Dash i Lilly”, „Chłodny powiew oceanu” (reż. Susan Seidelman), „The Reagans” i „Drobnostka zwana morderstwem” (reż. Richard Benjamin). W swojej karierze była aż jedenaście razy nominowana do nagrody Australijskiego Instytutu Filmowego (AFI / AACTA), z czego do jej rąk trafiło sześć statuetek za filmy „Hoodwink” (reż. Claude Whatham), „Kangur” (reż. Tim Burstall), „Przypływ uczuć” (reż. Gillian Armstrong), „Zostałem sam” (reż. Antonio Tibaldi), „Dzieci rewolucji” (reż. Peter Duncan) oraz „The Eye of The Storm” (reż. Fred Schepisi).

Judy Davies po raz pierwszy zwróciła na siebie uwagę międzynarodowej publiczności w 1976 roku rolą w filmie „Moja wspaniała kariera” (reż. Gillian Armstrong), za którą dostała dwie nagrody BAFTA – dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej i za najbardziej obiecujący pierwszoplanowy debiut aktorski. Kolejne filmy z jej udziałem to: „Do odważnych świat należy” (reż. Ian Sharp), „Podróż do Indii”, „Georgia” (reż. Ben Lewin), „Improwizacja” (reż. James Lapine), „Nagi lunch” (reż. David Cronenberg), „Tam, gdzie nie chadzają anioły” (reż. Charles Sturridge), „Barton Fink” (reż. Ethan Coen, Joel Coen), „Dark Blood” (reż. George Sluizer), „Spec” (reż. Ted Demme), „The New Age” (reż. Michael Tolkin), „Krew i wino” (reż. Bob Rafelson), „Władza absolutna” (reż. Clint Eastwood), „Gaudi Afternoon” (reż. Susan Seidelman), „Człowiek, który procesował się z Bogiem” (reż. Mark Joffe), „Płynąc pod prąd” (reż. Russell Mulcahy), „Maria Antonina” (reż. Sofia Coppola) oraz „Sztuka zrywania” (reż. Peyton Reed).

Imponujące dokonania artystyczne Judy Davies obejmują także występy w teatrze oraz reżyserię spektakli teatralnych. Ostatnio można było ją podziwiać w sztuce „The Seagull”, w której zagrała Irinę. Dla Sydney Theatre Company wyreżyserowała „Victory”, „The School for Scandal” , a także „Barrymore”.

JESSE EISENBERG (Jack)

Jesse Eisenberg ma w swoim dorobku aktorskim udział w następujących filmach: „30 minut lub mniej” (reż. Ruben Fleischer), „The Social Network” (reż. David Fincher), „Przemytnik” (reż. Kevin Asch), „Zombieland” (reż. Ruben Fleischer), „Kraina przygód” (reż. Greg Mottola), „Walka żywiołów” (reż. Noah Baumbach) oraz „Lawirant” (reż. Dylan Kidd). Rola współzałożyciela Facebooka Marka Zuckerberga w filmie „The Social Network” przyniosła mu nominacje do Oscara i nagrody BAFTA dla najlepszego aktora pierwszoplanowego. Wcześniej był nominowany do nagrody BAFTA za kreację w filmie „Kraina przygód”.

W teatrze można było go podziwiać w spektaklach: „Sieroty” z Alem Pacino, „Niedobór” w The Atlantic Theater oraz „Asuncion” w The Cherry Lane Theater, na podstawie sztuki jego autorstwa. Eisenberg pisuje także dla wydawnictwa McSweeney’s, a jego humorystyczne eseje były publikowane w Harper’s Magazine oraz w The New York Times.

GRETA GERWIG (Sally)

Za rolę Florence Marr w filmie Noaha Baumbacha „Greenberg” Greta Gerwig otrzymała w 2010 roku nominację do nagrody Gotham w kategorii najlepsza przełomowa rola aktorska, a w 2011 nominację do nagrody Independent Spirit. Ceniony krytyk New York Times A.O. Scott napisał o niej: „Panna Gerwig, choć najprawdopodobniej nie ma takiego zamiaru, może stać się najciekawszą aktorką swojego pokolenia.” Gerwig po raz pierwszy zaprezentowała swój talent w dwóch produkcjach niezależnych – „Hanna wchodzi po schodach” (reż. Joe Swanberg) i „Noce i weekendy” (reż. Joe Swanberg, Greta Gerwig). Gerwig nie tylko zagrała w obu filmach, ale także razem z Joe Swanbergiem napisał scenariusz i wyreżyserowała drugi z nich. Film miał swoją premierę na festiwalu filmowym South by Southwest i zapisał się w jego historii jako największy sukces sprzedażowy.

Aktorka zagrała ostatnio Naomi w filmie produkcji Warner Brothers „Artur” (reż. Jason Winer) z Helen Mirren, Jennifer Garner, Russellem Brandem i Nickiem Nolte. Wcześniej wystąpiła razem z Natalie Portman, Ashtonem Kutcherem i Kevinem Kline’em „Sex Story” (reż. Ivan Reitman) produkcji Paramount Picture oraz w komedii Sony Pictures Classics „Pannice w opałach” (reż. Whit Stillman), gdzie zagrała główną rolę. Niedawno skończyła też zdjęcia do filmu Fox Searchlight „Lola Versus” (reż. Daryl Wein). Latem tego roku Greta Gerwig rozpoczyna pracę na planie nowego serialu HBO „The Corrections” na podstawie książki Jonathana Franzena po tym samym tytułem. Inne filmy z jej udziałem to: „Yeast” (reż. Mary Bronstein), „Baghead” (reż. Mark Duplass, Jay Duplass) i „The House of the Devil” (reż. Ti West).

Greta Gerwig jest absolwentką Barnard College, Columbia University. Mieszka w Nowym Jorku.

ELLEN PAGE (Monica)

Nominowana do Oscara Ellen Page jest dziś jedną z najbardziej utalentowanych aktorek w Hollywood. Mimo młodego wieku ma na koncie imponującą ilość ról w filmach najlepszych światowych reżyserów.

Niebawem będzie można ją zobaczyć w thrillerze Fox Searchlight „The East” (reż. Zal Batmanglij), którym wystąpiła z Brit Marling, Alexandrem Skarsgårdem i Patricią Clarkson. Film opowiada o agentce, która ma za zadanie infiltrację organizacji anarchistycznej. Sprawy zaczynają się komplikować, gdy agentka zakochuje się w charyzmatycznym przywódcy organizacji. W 2010 roku Page wystąpiła w kilku filmach: wielokrotnie nagradzanym thrillerze psychologicznym „Incepcja” (reż. Christopher Nolan) z Leonardo DiCaprio, Josephem Gordon-Levittem i Marion Cotillard, niezależnym obrazie „Peacock” (reż. David Lander) z Susan Sarandon i Cillianem Murphy oraz czarnej komedii „Super” (reż. James Gunn) z Rainnem Wilsonem i Liv Tyler. Rok wcześniej, w 2009 roku zagrała w komediodramacie „Dziewczyna z marzeniami” (reż. Drew Barrymore) produkcji Fox Searchlight, z udziałem takich gwiazd, jak Kristin Wiig, Marcia Gay Harden, Alia Shawkat, Juliette Lewis i Jimmy Fallon.

Za swoją przełomową rolę w komedii Jasona Reitmana „Juno” Ellen Page została uhonorowana nagrodą Independent Spirit oraz nominacjami do Oscara, Złotego Globu, nagrody BAFTA i nagrody Amerykańskiej Gildii Aktorów Filmowych. przedstawia historię nieprzeciętnej nastolatki, która odkrywa, że jest w ciąży i podejmuje zaskakująco dojrzałe decyzje dotyczące jej nienarodzonego dziecka. Za scenariusz do filmu Diablo Cody otrzymała Oscara.

Inne filmy z udziałem Ellen Page to: „Fragmenty Tracey” (reż. Bruce McDonald'), w którym zagrała piętnastoletnią licealistkę, „Amerykańska zbrodnia” (reż. Tommy O'Haver) z Catherine Keener, „X-Men: Ostatni bastion” (reż. Brett Ratner), który zarobił na świecie ponad 230 milionów dolarów; „Kamienny anioł” (reż. Kari Skogland) z Ellen Bursztyn; „Niepokorna” (reż. Alison Murray); „Wilby Wonderful” (reż. Daniel MacIvor) oraz „Recepta na szczęście” (reż. Noam Murro) z Dennisem Quaidem, Sarah Jessicą Parker i Thomasem Hadenem Churchem. W 2005 roku zagrała główną rolę w filmie „Pułapka” (reż. David Slade) z Patrickiem Wilsonem i Sandrą Oh. Za rolę czternastolatki, która poznaje przez Internet trzydziestoletniego fotografa i postanawia zdemaskować go jako pedofila Page zebrała wiele pochwał ze strony krytyków. Premiera filmu miała miejsce na Festiwalu Filmowym w Sundance w 2005 roku.

Ellen Page pochodzi z miejscowości Halifax w Nowej Szkocji i od lat jest zadomowiona w kanadyjskim kinie i telewizji. Karierę aktorską rozpoczęła w wieku dziesięciu lat rolą w nagradzanym filmie „Pit Pony” (reż. Eric Till), która została wyróżniona nominacją do nagrody Gemini za najlepszy występ w programie dziecięcym oraz nominacją do nagrody Young Artist za najlepszy występ w dramacie telewizyjnym. Później zagrała Joanie w filmie „Marion Bridge” (reż. Wiebke von Carolsfeld) i wygrała nagrodę ACTRA Maritimes za wybitną kreację. Film zdobył również nagrodę dla najlepszego kanadyjskiego filmu na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto. Page otrzymała nagrodę Gemini za rolę Lilith w pierwszym sezonie serialu „ReGenesis” kanału TMN/Movie Central oraz nagrodę za najlepszy występ w programie lub serialu dziecięcym i młodzieżowym za film „Kot pani Ashboro” (reż. Don McBrearty). Występowała także w kultowym serialu młodzieżowym „Chłopaki z baraków”.

ORNELLA MUTI (Pia Fusari)

Ornella Muti rozpoczęła karierę już jako nastolatka. Początkowo była modelką, potem zainteresowała się aktorstwem. Zadebiutowała w 1970 roku w filmie „Romans ludowy” (reż. Damiano Damiani) i od tej pory kontynuuje karierę we włoskim kinie.

Jej pierwszym filmem zagranicznym była brytyjsko – amerykańska koprodukcja z 1980 roku zatytułowana „Flash Gordon” (reż. Mike Hodges). Muti zagrała księżniczkę Aurę u boku Timothy Daltona i Maxa von Sydowa. Aktorka wystąpiła w wielu amerykańskich filmach, między innymi w komediach kryminalnych „Oscar” (reż. Joe Landis) z Sylvestrem Stallone i „Była sobie zbrodnia” (reż. Eugene Levy) z Jamesem Belushi i Cybill Shepherd. Ornella Muti jest laureatką wielu europejskich nagród filmowych, wśród których warto wymienić nagrodę dla najlepszej aktorki Festiwalu Filmowego w Wenecji, którą dostała w 1988 roku za rolę w filmie „Kodeks prywatny” (reż. Francesco Maselli).

Jej dorobek aktorski obejmuje ponadto takie filmy jak: „La casa de las palomas” (reż. Claudio Guerín), „Leonor” (reż. Juan Luis Buñuel), „Ostatnia kobieta” (reż. Marco Ferreri), „Historia zwykłego szaleństwa” (reż. Marco Ferreri), „Agnieszka wyrusza na śmierć” (reż. Giuliano Montaldo), „Nowe potwory” (reż. Mario Monicelli, Dino Risi, Ettore Scola), „Il bisbetico domato” (reż. Franco Castellano, Giuseppe Moccia), „Życie jest piękne” (reż. Grigorij Czuchraj), „Miłość i pieniądze” (reż. James Toback), „Miłość Swanna” (reż. Volker Schlöndorff), „Przyszłość jest kobietą” (reż. Marco Ferreri), „Kronika zapowiedzianej śmierci” (reż. Franco Rosi), „Byle do wiosny” (reż. Dominique Deruddere), „Dylemat Stelli” (reż. Giancarlo Scarchilli), „Opaleni – przyjaciele na całe życie” (reż. Patrice Leconte) i wiele innych.

ALISON PILL (Hayley)

Ostatnio grała na Broadwayu w przedstawieniach „The Miracle Worker” i „Mauritius” oraz w off-broadwayowskim przeboju „This Wide Night”, w „Reasons to Be Pretty” Neila LaBute i „Blackbird”, za rolę w którym dostała nominacje do nagrody Lucille Lortel, nagrody krytyków Outer Critics Circle oraz nagrody Drama League. Pill była nominowana do nagrody Tony za swój debiut broadwayowski „The Lieutenant of Inishmore”, a także do Nagrody Lucille Lortel za występ w „On the Mountain”. Zdobyła nagrodę Drama Desk w kategorii dla wybitnego zespołu scenicznego za premierowe w Stanach Zjednoczonych przedstawienie „The Distance from Here” i zagrała w off-broadwayowskiej inscenizacji „None of the Above”.

Wśród filmów z jej udziałem znajdują się: „Scott Pilgrim kontra świat” (reż. Edgar Wright), „Obywatel Milk” (reż. Gus Van Sant), „Ja cię kocham, a ty z nim” (reż. Peter Hedges), „Moja droga Wendy” (reż. Thomas Vinterberg), „Wyznania małoletniej gwiazdy” (reż. Sara Sugarman), „Wizyta u April” (reż. Peter Hedges), „Zabijaka” (reż. Michael Dowse) oraz „O północy w Paryżu” (reż. Woody Allen). Niedawno można ją było oglądać również w telewizji w serialach „Filary Ziemi” oraz „In Treatment”. Najnowsze filmy z udziałem Alison Pill, które czekają na swoją premierę to „M” (reż. David Michaels), „More As This Story Develops” (reż. Greg Mottola) oraz „Snowpiercer” (reż. Joon-ho Bong).

WOODY ALLEN

Artysta wszechstronny: reżyser, scenarzysta, aktor, pisarz, klarnecista, znawca jazzu i nowojorski intelektualista. Sześciokrotnie nominowany do Oscara w kategorii najlepszy reżyser. Statuetkę odebrał w 1978 roku za film „Annie Hall”. Czternastokrotnie nominowany do nagrody Akademii w kategorii najlepszy oryginalny scenariusz. Dwukrotny zwycięzca w tej kategorii (za scenariusze „Annie Hall” i „Hannah i jej siostry”). Nominowany do Oscara za występ aktorski.

Urodził się 1 grudnia 1935 roku na Brooklynie w rodzinie żydowskiej. Woody Allen to pseudonim artystyczny, przybrany z konieczności. Bo czy można rozśmieszać ludzi nazywając się Allan Stewart Konigsberg?

Kinem i literaturą interesował się od dzieciństwa. Nie cierpiał szkoły, ale jego bystry umysł nie znosił próżni. Dlatego już jako nastolatek zaczął pisać utwory satyryczne dla teatru i telewizji. Z czasem jego dowcipy podobały się tak bardzo, że trafił do telewizji. Nie miał jeszcze 20 lat! Niekiedy w wywiadach wraca do tych czasów: „Zanim zacząłem występować jako komik, pisałem gagi dla innych artystów scenicznych. Po pewnym czasie mój menedżer Jack Rollins i przyjaciel Charles H. Joffe namówili mnie do zaprezentowania tego, co sam napisałem przed publicznością. Oczywiście, przed pierwszym występem byłem strasznie zdenerwowany i zżerała mnie trema, ale strach ma tylko wielkie oczy. Zacząłem występować jako komik” (Marek Grabski, Cinema, 12/2000). Tak w 1952 roku narodził się Woody Allen. W 1960 roku zaczęła się kariera komika, występy w knajpkach i klubach Greenwich Village i w wielu programach telewizyjnych, m.in. The Tonight Show. Do połowy lat 60. Allen był przede wszystkim śmiesznym panem z telewizji. Choć artysta wspomina te czasy z rozrzewnieniem, rola komika przestała zaspokajać jego potrzebę sławy. W efekcie zajął się pisaniem scenariuszy, reżyserią i aktorstwem.

Pierwszy scenariusz napisał w 1965 roku do filmu „Co słychać, koteczku?” w reżyserii Clive’a Donnera. Zagrał w filmie główną rolę. W następnym roku napisał „Jak się masz, koteczku?”, w którym agenci wywiadu walczyli o przepis na sałatkę jajeczną! Rok później współtworzył scenariusz filmu „Casino Royale” o agencie 007, Jamesie Bondzie, w którym również wystąpił. W 1969 roku wyreżyserował swój pierwszy film – „Bierz forsę i w nogi”. Napisał scenariusz i zagrał główną rolę. Odtąd nie ma roku, by nie napisał scenariusza i nie wyreżyserował kolejnego filmu. Nigdy jeszcze nie reżyserował obrazu do nie swojego scenariusza. Jest tytanem pracy. W ciągu kilkudziesięciu lat stał się jednym z najwybitniejszych przedstawicieli kina autorskiego na świecie. I choć jego filmy to w większości komedie, potrafi wyrazić w nich neurotyczną naturę naszych czasów. W jego filmach jest humor, żart słowny i sytuacyjny, duża dawka ironii i wnikliwej obserwacji społecznej. To czyni je wyjątkowymi i od kilkudziesięciu lat zapewnia twórcy wierną publiczność. Większość jego filmów powstała w Nowym Jorku, bo jak mawia Allen, to miasto jest jego ojczyzną. Gdy pojawiły się zarzuty, że pokazuje tylko elegancki Nowy Jork, odpowiadał „To, co oglądają państwo na ekranie, to moja wizja Nowego Jorku, która z pewnością jest wyidealizowana. Zakątki, atmosfera i postaci, które pokazuję, są starannie wyselekcjonowane. Wszystkie te elementy rzeczywiście istnieją w Nowym Jorku, ale jest tam także wiele rzeczy, które nie są takie idealne. To widać, kiedy porównamy Nowy Jork z moich filmów z Nowym Jorkiem widzianym okiem Martina Scorsese albo Spike'a Lee. Każdy reżyser ma przywilej bycia wybiórczym. Tak jak fotograf w swoim kadrze zawiera tylko te elementy, które mu pasują, a resztę pozostawia poza zasięgiem obiektywu.” (Rafał Niemojewski, Machina).

Pierwszy film, jaki zrealizował poza Nowym Jorkiem to „Wszystko gra” (2005), którego akcja dzieje się w Londynie. Podobnie jak „Scoop - Gorący temat” (2006), „Sen Kassandry” (2007) i „Poznasz przystojnego bruneta” (2010). W 2008 roku nakręcił w Barcelonie film „Vicky Cristina Barcelona”, by powrócić do Nowego Jorku filmem „Co nas kręci, co nas podnieca”. Akcja kolejnego filmu „O północy w Paryżu” rozgrywa się w malowniczej stolicy Francji, a najnowszego „Zakochani w Rzymie” w Wiecznym Mieście.

Allen gra na klarnecie i koncertuje na całym świecie z zespołem Eddie Davis New Orleans Jazzband.

DARIUS KHONDJI (zdjęcia)

Nominowany do Oscara i nagrody BAFTA za pracę przy filmie „Evita”. Kształcił się w nowojorskim University Film School oraz w ICP. Zaczął realizować swoje pierwsze filmy pracując jednocześnie w reklamie; współpracował między innymi z takimi reżyserami jak David Fincher, Jean-Baptiste Mondino, Chris Cunningham, Lars von Trier czy William Klein.

Wśród filmów, w których realizację Khondji miał swój wkład, należy wymienić „Wszystko gra” Woody'ego Allena, Davida Finchera „Azyl” i „Siedem” (ten ostatni zdobył Nagrodę Chicagowskich Krytyków Filmowych i nominację do nagrody ASC); „Niebiańską plażę” Danny’ego Boyle’a, „Dziewiąte wrota” Romana Polańskiego, „W moich snach” Neila Jordana, „Zidane – portret z XXI wieku” Philippe’a Parreno, „Obcy: Przebudzenie” Jean-Pierre'a Jeuneta, „Ukryte pragnienia” Bernardo Bertolucciego (nominowany za najlepsze zdjęcia do nagrody Donatella), „Miasto zaginionych dzieci” i „Delicatessen” Marca Caro i Jean-Pierre'a Jeuneta (obydwa nominowane do nagrody Cezara w kategorii najlepsze zdjęcia), „Funny Games” Michaela Haneke, „Tłumaczka” Sydney'a Pollacka, „Jagodowa miłość” Wong Kar-wai oraz Stephena Frearsa „Cheri”.

ANNE SEIBEL (scenografia)

Absolwentka paryskiej architektonicznej Ecole Spéciale, posiada ogromne doświadczenie jako scenograf filmów produkowanych we Francji. Współpracowała z Jamesem Lapinem przy „Improwizacji” i Sofią Coppolą przy „Marii Antoninie”, jak również przy realizacji wielu filmów mających międzynarodową ekipę, podczas zdjęć robionych do nich w Europie. Jej osiągnięcia w zakresie projektowania scenografii potwierdzają filmy takie jak „Monachium” Stevena Spielberga (zdjęcia w Paryżu i Monachium), „Diabeł ubiera się u Prady” Davida Frankela, „Godziny szczytu” Bretta Ratnera, „Zdarzenie” M. Nighta Shyamalana, „G.I. Joe: Czas Kobry” Stephena Sommersa oraz „Medium” Clinta Eastwooda. Seibel była również dyrektorką scenografii przy realizacji francuskich odcinków „Seksu w wielkim mieście” i „Rodziny Soprano”.

Seibel zadebiutowała jako scenograf w roku 2003 przy realizacji filmu „8 dni” Erica Stylesa, po czym pracowała przy „Road, Movie” Deva Benegala kręconym w Indiach. Jej osiągnięcia w dziedzinie scenografii można podziwiać w filmach takich jak: „Club de rencontre” Michela Langa, „Il est genial, papy” Michela Dracha, „Stan the Flasher” Serge'a Gainsbourga, czy „Taxi de nuit” Serge'a Leroy. Do innych osiągnięć artystycznych Seibel zaliczają się jej prace w filmach: „Zabójczy widok” i „W obliczu śmierci” Johna Glena, „Obfitość” Freda Schepisi, „Nannou” Conny Templeman, „Rewolucja Francuska” Richarda Heffrona, „Podróż” Johna MacKenzie, „Wyspa piratów” Renny'ego Harlina, „Człowiek w żelaznej masce” Randalla Wallace’a, „Zawód: szpieg” Tony'ego Scotta, „Kod dostępu” Dominica Seny oraz „W 80 dni dookoła świata” Franka Coracci’ego. Seibel miała również wiele wystaw swoich prac fotograficznych.

SONIA GRANDE (kostiumy)

Urodzona w Oviedo w Hiszpanii, studiowała w Real Conservatorio de Arte Dramático w Madrycie, specjalizując się w projektowaniu ubrań. Po długim okresie pracy jako kostiumograf teatralny wkroczyła do świata filmu, gdzie od dwudziestu lat realizuje swoje projekty.

Wśród znaczących tytułów w jej filmografii znalazły się: „Vicky Cristina Barcelona” Woody'ego Allena, „Porozmawiaj z nią” i „Przerwane objęcia” Pedro Almodovara, „Inni” oraz „W stronę morza” Alejandro Amanábara, „To skomplikowane” Nancy Meyers, „Butterfly” Jose Luisa Cuerdy i „Dziewczyna marzeń” Fernando Trueby, za który Grande dostała Nagrodę Goyi od Hiszpańskiej Akademii Filmowej. Do tej nagrody była nominowana jedenaście razy w swojej karierze.