Mija długie samotne lato, które Harry Potter spędza w oczekiwaniu na rozpoczęcie piątego roku nauki w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Musi znosić wspólne mieszkanie ze znienawidzonymi Dursleyami, a jakby tego było mało, jego koledzy i najbliżsi przyjaciele – Ron Weasley i Hermiona Granger – przez całe wakacje nie przysłali mu nawet jednej kartki. Tak naprawdę nikt nie odezwał się do niego od czasu jego konfrontacji ze złym Lordem Voldemortem. Owszem, Harry w końcu dostaje list, ale nie taki, jakiego by oczekiwał. Otrzymuje zawiadomienie o tym, że zostanie wyrzucony z Hogwartu za bezprawne użycie magii poza szkołą i to jeszcze w obecności Mugola – wstrętnego kuzyna Dudleya. I na nic zda się tłumaczenie, że zrobił to w obronie przed niesprowokowanym i niewyjaśnionym atakiem dwóch dementorów.
Harry ma nadzieję wybronić się jednak przed nieformalnym sądem zaaranżowanym przez Ministra Magii, Korneliusza Knota, który kieruje się osobistymi powodami, chcąc na dobre pozbyć się młodego czarodzieja. Ku wielkiemu niezadowoleniu Knota, Harry zostaje oczyszczony z zarzutów, głównie dzięki interwencji szacownego dyrektora Hogwartu, Albusa Dumbledore’a, lecz po raz pierwszy jego powrót do Hogwartu budzi w nim obawy i niepewność. Harry dowiedział się, że większość społeczności czarodziejów dała się przekonać, iż historia o jego niedawnym spotkaniu z Voldemortem jest bezczelnym kłamstwem, co stawia jego moralność pod znakiem zapytania.
Wykluczonego z towarzystwa i osamotnionego Harry’ego nękają po nocach koszmary złowieszczo przepowiadające przyszłe wydarzenia. Co gorsza, jedyny człowiek, którego pomocy Harry potrzebuje w tej chwili najbardziej, profesor Dumbledore, nagle zaczyna zachowywać się dziwnie obco wobec zdezorientowanego i cierpiącego młodego czarodzieja.
W międzyczasie Knot, starając się przypilnować Dumbledore’a i zachować kontrolę nad uczniami Hogwartu, a szczególnie nad Harrym, powołuje nową nauczycielkę obrony przed czarną magią, obłudną profesor Dolores Umbridge. Jednak zatwierdzony przez ministerstwo program nauczania magii obronnej realizowany przez profesor Umbridge wcale nie przygotowuje młodych czarodziejów do walki z ciemnymi mocami, które im zagrażają. Za namową Hermiony i Rona Harry postanawia wziąć sprawy w swoje ręce. Podczas potajemnych spotkań Harry uczy niewielką grupę uczniów, nazywających siebie „Gwardią Dumbledore’a”, sposobów obrony przed czarną magią, przygotowując odważnych młodych czarodziejów do zbliżającej się niezwykłej potyczki.
Warner Bros. Pictures przedstawia wyprodukowany przez Heyday Films film Harry Potter i Zakon Feniksa. W rolach głównych występują: Daniel Radcliffe, Rupert Grint, Emma Watson, Helena Bonham Carter, Robbie Coltrane, Warwick Davis, Ralph Fiennes, Michael Gambon, Brendan Gleeson, Richard Griffiths, Jason Isaacs, Gary Oldman, Alan Rickman, Fiona Shaw, Maggie Smith, Imelda Staunton, David Thewlis, Emma Thompson i Julie Walters.
Film wyreżyserował David Yates, a jego producentami są David Heyman i David Barron. Autorem scenariusza stworzonego na podstawie powieści J.K. Rowling jest Michael Goldenberg. Producentem wykonawczym filmu jest Lionel Wigram.
Za techniczną stronę filmu odpowiedzialni są: reżyser obrazu Sławomir Idziak, scenograf Stuart Craig, montażysta Mark Day, projektantka kostiumów Jany Temime oraz kompozytor Nicholas Hooper.
Równocześnie z premierą filmu w kinach konwencjonalnych w kinach IMAX na całym świecie pojawi się także film Harry Potter i Zakon Feniksa: An IMAX 3D Experience. Za pomocą zastrzeżonej technologii konwersji z formatu dwuwymiarowego na trójwymiarowy sceny kulminacyjne filmu (około 20 minut) zostały przetworzone na format An IMAX 3D Experienceâ, najbardziej pochłaniający rodzaj kina 3D na świecie. Film został cyfrowo przekształcony na format The IMAX Experienceâ za pomocą zastrzeżonej technologii IMAX DMRâ (cyfrowego remasteringu). Specjalne ostrzeżenie – zielona ikona błyszczących okularów wyświetlona u dołu ekranu – podpowie widzom, kiedy powinni założyć okulary 3D, a podobna czerwona ikona wskaże, kiedy należy zdjąć okulary. IMAXâ, IMAXâ 3D, IMAX DMRâ, IMAX MPXâ, The IMAX Experienceâ oraz An IMAX 3D Experienceâ są znakami handlowymi IMAX Corporation.
Film Harry Potter i Zakon Feniksa będzie rozpowszechniany na całym świecie przez Warner Bros. Pictures, spółkę Warner Bros. Entertainment.
Piąty rok nauki w Hogwarcie stanowi punkt zwrotny nie tylko dla Harry’ego Pottera, ale także dla jego przyjaciół i kolegów. Po wyrośnięciu z dziecięcego wieku nagle stają przed wyborami i problemami wczesnej dorosłości... i konsekwencjami, które pociągają one za sobą. Harry, przeżywający powrót Lorda Voldemorta i śmierć swego przyjaciela, Cedrika Diggory’ego, musi dorosnąć nawet szybciej niż inni i wziąć na siebie obowiązki, których nigdy by się nie spodziewał.
Stawiający pierwsze kroki w świecie Harry’ego Pottera reżyser David Yates zauważa: „Zafascynowało mnie to, że akcja filmu rozgrywa się w takim okresie życia uczniów Hogwartu, gdy dojrzewają i wszystko staje się coraz bardziej skomplikowane. Jest to opowieść o buncie i zrozumieniu granic dorosłości, o odkrywaniu, jak trudny może być świat i jak czasem trzeba znaleźć w tym świecie własną drogę. Widzimy tu więc mieszankę magii i zabawy, którymi J.K. Rowling wzbogaca swoje książki, wszystkich tych wspaniałych i zaskakujących elementów z poprzednich filmów oraz nieco bardziej złożonych problemów i idei dotykających kwestii już naprawdę dorosłych”.
David Heyman, producent wszystkich filmów o Harrym Potterze, zauważa, że to właśnie charakter fabuły spowodował, że do nakręcenia piątej części filmowej serii wybrał Yatesa, wielokrotnie nagradzanego brytyjskiego reżysera telewizyjnego. „David fantastycznie prowadzi aktorów; udowodnił także, że umie pokazać temat polityczny w sposób rozrywkowy. Nie jest to film polityczny sensu stricto, jednak polityka jest bardzo silnie obecna w magicznym świecie. Pomyśleliśmy, że David doskonale sobie z tym poradzi i tak się stało. Wniósł do filmu wielkie zamiłowanie do materiału i wspaniałe wyczucie przemiany emocjonalnej bohaterów. Zrozumiał, że mimo fantastycznej otoczki, zarówno my, jak i widzowie, chcemy identyfikować się z bohaterami”.
„Naprawdę z zadowoleniem przyglądałem się, jak dzieciaki wykorzystywały pracę z nim, a on z nimi” – dodaje Heyman. – „Podobnie jak bohaterowie, nasi młodzi aktorzy także dorastają, a David traktował ich jak równych sobie. Miał świadomość, że oni bardzo dobrze znają swoje postacie, i dlatego zawsze namawiał ich do dzielenia się własnymi pomysłami i zachęcał, by wkładali w swoje role jeszcze więcej samych siebie, w sposób, w jaki wcześniej tego nie robili. Było to fascynujące zarówno dla nich, jak i dla nas”.
Ponownie pojawiający się w roli Harry’ego Pottera Daniel Radcliffe potwierdza słowa Heymana: „Wspaniale pracowało mi się z Davidem. Jest uroczym człowiekiem o łagodnym głosie, a mimo to nigdy wcześniej nie pracowałem tak ciężko jak nad tym filmem, co częściowo wynika z samej fabuły, a częściowo także z jego sposobu reżyserowania. Nigdy nie godził się na połowiczne rozwiązania, zawsze chciał, żebym jeszcze bardziej się starał i tego właśnie było mi trzeba. Jest znakomitym reżyserem”.
„David jest niesamowity, naprawdę świetnie się z nim dogadywaliśmy” – zgadza się Rupert Grint, aktor wcielający się w rolę Rona Weasleya, najlepszego przyjaciela Harry’ego. – „Od innych reżyserów różnił się swoim bardziej wyluzowanym podejściem do pracy, ale zawsze podsuwał świetne propozycje”.
Emma Watson, która gra rolę lojalnej przyjaciółki Harry’ego, Hermiony Granger, dodaje: „Bardzo miłe było to, że David słuchał, co mamy do powiedzenia o swoich bohaterach. Z szacunkiem odnosił się do tego, że postacie te gramy już po raz piąty. Doceniał nasze wspólne losy i szczególną więź łączącą Dana, Ruperta i mnie, ponieważ dodaje ona autentyzmu przyjaźni pomiędzy Harrym, Ronem i Hermioną. A David naprawdę dąży do ukazania prawdy w każdej postaci”.
Yates pracował na podstawie scenariusza napisanego przez innego nowego członka zespołu, scenarzystę Michaela Goldenberga. „Byłem zachwycony, gdy zadzwonił David Heyman i poprosił mnie o udział w pracy nad filmem” – wspomina Goldenberg – „Wspaniałe w pracy nad filmem o Harrym Potterze jest to, że to projekt wykraczający poza granice jednego człowieka, nie ma więc mowy, by ego dawało znać o sobie. Wiem, że to oklepany frazes, ale rzeczywiście magicznym doświadczeniem jest bycie częścią tak niezwykłego fenomenu, odegranie swojej roli w przeniesieniu powieści na ekran. Czułem ciążącą na mnie wielką odpowiedzialność, w najlepszym tego słowa znaczeniu. David Heyman uczynił film tak wspaniałym, a przecież taki powinien być film o Harrym Potterze, zaś Jo (J.K. Rowling) okazała się szalenie sympatyczna i dała nam ogromną swobodę, która pozwoliła nam nakręcić jak najlepszy film. David Yates dążył do osadzenia każdego elementu fabuły w rzeczywistości i moim zdaniem, to właśnie czyni magię jeszcze bardziej magiczną”.
„Oczywiście, szalenie ważne było zachowanie ducha książki” – zauważa Goldenberg. – „Szczególnie ta część dokładnie pokazuje ewolucję Harry’ego. To historia o dorastaniu Harry’ego i przekonywaniu się, że świat nie jest czarno-biały, jakim początkowo się wydawał... a także o tym, że dorośli, których tak idealizował, są może bardziej omylni i ludzcy, niż mu się wydawało. Chcieliśmy ukazać ten temat nie tylko w przypadku Harry’ego, ale także w postaciach Rona i Hermiony. Wszyscy ci młodzi ludzie stawiają czoła światu bardziej złożonemu niż wtedy, gdy po raz pierwszy przekroczyli progi Hogwartu”.
W filmie Harry Potter i Zakon Feniksa przemiana Harry’ego rozpoczyna się, gdy przeżywa kolejne niekończące się lato u Dursleyów. Pobyt tam staje się jeszcze bardziej nieznośny, ponieważ Harry czuje się odseparowany od swoich najbliższych przyjaciół – Rona i Hermiony – którzy z niewyjaśnionych przyczyn nie napisali do niego ani słowa przez całe lato, co dla Harry’ego jest nie tylko bolesne, ale też dziwne, szczególnie po burzliwych i tragicznych wydarzeniach z poprzedniego roku.
Mówi producent David Barron: „Biedny Harry. Po tym wszystkim, co przeszedł, został zamknięty w Little Whinging i nikt się do niego nie odezwał. Wydaje mu się, że wszyscy go ignorują – Ron, Hermiona, a nawet Dumbledore – a dodatkowo przy normalnych frustracjach związanych z dojrzewaniem, sytuacja staje się dla niego nie do wytrzymania. Tego oblicza Harry’ego jeszcze nie widzieliśmy. Nie jest już tak zrównoważony, jak w przeszłości... ale nie bez powodu”.
Świadomy tego nieznośny Dudley Dursley wybiera niewłaściwą porę na swoją ulubioną zabawę – prowokowanie Harry’ego – lecz konfrontacja zostaje nagle przerwana, gdy pojawia się para dementorów i atakuje bez ostrzeżenia, a Harry zostaje zmuszony do rzucenia zaklęcia patronusa, by ratować życie ich obu. Zaledwie kilka chwil później na Privet Drive nadchodzi list zawiadamiający Harry’ego o tym, że został wyrzucony z Hogwartu za bezprawne użycie magii, co cieszy Dursleyów, ale Harry’ego przyprawia o rozpacz.
Jednak jest jeszcze cień nadziei. Tej nocy pod drzwi domu Harry’ego przybywa grupa aurorów (czarodziejów walczących z czarną magią), a wśród nich są Alastor „Szalonooki” Moody, Kingsley Shacklebolt i nieznosząca swojego imienia Nimfadora Tonks. Czarodzieje zabierają chłopca, mówiąc mu, że Dumbledore zorganizował dla niego odwołanie od decyzji o wyrzuceniu ze szkoły na oficjalnym przesłuchaniu w Ministerstwie Magii.
Jednak najpierw muszą dostać się okrężną drogą do tajemnej kryjówki, w której Harry odkryje, że całkiem sporo wydarzyło się w czasie, gdy samotnie spędzał lato w Little Whinging. Przybywszy na Grimmauld Place 12 – do miejsca, które nie istnieje dla niewtajemniczonych – Harry znów spotyka Rona i Hermionę. I właśnie tam po raz pierwszy dowiaduje się o istnieniu Zakonu Feniksa, „tajnej organizacji założonej przez Dumbledore’a do walki z siłami zła kierowanymi przez Voldemorta”, jak wyjaśnia David Heyman. – „Spotykają się potajemnie, głównie dlatego, że Knot kierujący Ministerstwem Magii uważa, że Dumbledore jest dla niego zagrożeniem, i próbuje wyciszyć historie o powrocie Voldemorta. Jednak członkowie Zakonu wiedzą, że Voldemort gromadzi wokół siebie zwolenników i rośnie w siłę”.
Harry dowiaduje się, że jego rodzice należeli kiedyś do Zakonu Feniksa, a wśród obecnych członków Zakonu znajdują się Molly i Artur Weasleyowie, Remus Lupin, Severus Snape, a także – ku zadowoleniu chłopca – Syriusz Black, który Zakonowi Feniksa udostępnił rodzinny dom Blacków. Mówi David Yates: „Syriusz nie może się pokazywać, bo nadal jest poszukiwany. Niewiele może zrobić, by im pomóc, więc ten dom jest niejako jego darem dla Zakonu”.
Gary Oldman, który pojawił się w roli Syriusza Blacka w filmie Harry Potter i więzień Azkabanu, tak mówi o swojej postaci: „Syriusz to człowiek bardzo cierpiący z powodu fałszywego oskarżenia i uwięzienia w Azkabanie przez tyle lat. Wciąż jest emocjonalnie związany z dawnymi czasami, kiedy to on i jego kompani byli młodymi członkami Zakonu. Pod pewnymi względami jego stosunki z Harrym służą łagodzeniu przeszłości. Harry bardzo przypomina swojego ojca, Jamesa, który był najlepszym przyjacielem Syriusza, a poza tym Syriusz jest ojcem chrzestnym Harry’ego, co traktuje z wielką powagą. Istnieje między nimi szczególna więź, która stopniowo się zacieśnia”.
„Podobnie czuje Harry” – dodaje Radcliffe. – „Syriusz dostrzega w Harrym młodsze wcielenie Jamesa, z kolei Harry dowiaduje się więcej o swoim ojcu dzięki relacji z Syriuszem”.
Poza tym Harry czuje, że Zakon Feniksa to sposób na zbliżenie się do swej przeszłości... i nie tylko. „Oficjalnie nie należy do Zakonu, ale już czuje się jego częścią, choćby dlatego, że tak wielu jego przyjaciół do niego należy. Ma to dla niego wielkie znaczenie, ponieważ jego rodzice także byli wcześniej członkami Zakonu. Jest on więc ważny emocjonalnie dla Harry’ego, ale także daje mu możliwość pokonania Voldemorta” – mówi Radcliffe.
Jednak zanim Harry w ogóle zacznie myśleć o starciu z Voldemortem, musi znów zostać włączony w poczet uczniów Hogwartu. Musi stanąć w obronie swoich działań na przesłuchaniu w Ministerstwie Magii. Dekoracje wielkiego atrium ministerstwa utrzymane są w stylu, który scenograf Stuart Craig nazywa „plakatem propagandowym Knota w radzieckim stylu”.
Dodaje także, że niezależnie od tego, że ludzie dosłownie przelatują po korytarzach, a zawiadomienia są przesyłane firmową czarodziejską pocztą lotniczą, „ministerstwo to esencja biurokracji. W Anglii budynki rządowe zazwyczaj utrzymane są w XIX-wiecznym stylu wiktoriańskim, który jest bardzo ozdobny. Ponadto ministerstwo znajduje się pod ziemią, więc pierwszymi miejscami, do których się wybraliśmy, były najstarsze stacje londyńskiego metra wykończone ekstrawagancko ozdobnymi kafelkami ceramicznymi. Ten właśnie element dołączyliśmy do wystroju i wymyśliliśmy ten podziemny świat pełen tuneli – bo przecież tak właśnie wyglądałby on pod ziemią – i obłożyliśmy je polerowanymi czarnymi kafelkami, które dają ciekawe efekty wizualne. A ponieważ bardzo odbijają światło, stanowiły one także spore wyzwanie dla Sławomira Idziaka (reżysera obrazu)”.
Atrium ministerstwa to największy plan zdjęciowy wybudowany dotychczas do filmów o Harrym Potterze – ma ponad 60 metrów długości, 36 metrów szerokości i 9 metrów wysokości. Do jego wykończenia zużyto ponad 30 000 kafelków, a każdy musiał być kładziony oddzielnie. Na ekranie atrium będzie robiło wrażenie jeszcze większego dzięki zastosowaniu efektów wizualnych.
W eskorcie pana Weasleya Harry wchodzi do ministerstwa wejściem dla gości, które, praktycznie rzecz biorąc, wygląda jak zwykła budka telefoniczna w samym sercu Londynu. „Uznaliśmy, że zabawnie będzie umieścić Ministerstwo Magii pod ministerstwami mugolskimi, więc budkę telefoniczną postawiliśmy na chodniku tuż przy Ministerstwie Obrony. W ten sposób Ministerstwo Magii znajduje się pod brytyjskim Ministerstwem Obrony nieświadomych niczego mugoli” – uśmiecha się Craig.
Potwierdza to Yates: „Jednym z najzabawniejszych elementów filmu jest sposób, w jaki czarodziejski świat istnieje obok naszego własnego mugolskiego świata. Czasem tuż obok albo dosłownie pod naszymi stopami, gdyby tylko chciało nam się dobrze rozejrzeć. Zresztą oba te światy często stykają się ze sobą, choć nawet o tym nie wiemy”.
Podczas przesłuchania Harry’ego sprawy przybierają inny obrót, niż to zaplanował Knot, dzięki interwencji Dumbledore’a i niespodziewanemu świadkowi. Harry zostaje oczyszczony z wszystkich zarzutów, ale kiedy próbuje porozmawiać z Dumbledore’em po przesłuchaniu, jego ukochany mentor odchodzi w pośpiechu, unikając nawet kontaktu wzrokowego z młodym czarodziejem.
Występujący ponownie w roli Albusa Dumbledore’a Michael Gambon mówi: „Harry uważa Dumbledore’a za swoją podporę, która jednak nieco słabnie w tym filmie. Moce Dumbledore’a są bardzo zagrożone, ale to czyni go przecież jeszcze bardziej ludzkim, czyż nie? Dzięki temu mogłem popracować nad kolejnym obliczem tej postaci, co było szalenie ciekawe”.
Harry, nadal martwiąc się odtrąceniem przez Dumbledore’a, powraca do Hogwartu. Jednak próba, którą będzie musiał przejść on i jego koledzy, będzie zupełnie inna niż cokolwiek, czego doświadczyli dotychczas.
Po powrocie do Hogwartu Harry napotyka podejrzliwe spojrzenia, a nagłówek w „Proroku Codziennym” nazywa go plotkarzem, oskarżając otwarcie o kłamstwo w sprawie powrotu Voldemorta. Samotny i wykluczony z towarzystwa Harry opiera się nawet propozycjom pomocy składanym przez Rona i Hermionę, przekonany, że nikt, nawet jego najbliżsi przyjaciele, nie jest w stanie zrozumieć, przez co przechodzi.
Potwierdza to Daniel Radcliffe: „Harry kreuje się trochę na męczennika, ale to kolejny ciekawy element tej postaci – pokazuje, że nie jest doskonały. Jest postacią omylną i to nadaje mu niewiarygodnie ludzkich cech. Jest naprawdę dobrym człowiekiem, ale przez większość czasu brakuje mu wiary w samego siebie – chyba większość ludzi może się z tym identyfikować”.
Mówi Yates: „Jest to ciekawy okres w życiu Harry’ego, ponieważ czuje się oczerniany przez „Proroka Codziennego” wydawanego przez Ministerstwo Magii, a ludzie zaczynają wierzyć w to, co czytają. Kiedy więc powraca do Hogwartu, szkoła nie wydaje mu się już tak przyjazna i bezpieczna, jak dotąd. Czuje się jak outsider, ale musi zdecydować, czy tak właśnie będzie postrzegany, czy też będzie nadal pielęgnował przyjaźnie, które pozwoliły mu przetrwać tak wiele w okresie szkolnym. Są chwile, w których widać, że może pójść dowolną z dróg, i to właśnie jest emocjonalne centrum opowieści, szczególnie dla Harry’ego.
„Było to także bardzo ciekawe doświadczenie dla Dana jako aktora, ponieważ wymagało naprawdę trudnej pracy aktorskiej” – zauważa reżyser. – „Dan ma to do siebie, że niczego się nie boi i jest niezwykle zdeterminowany. Bywało tak, że kręciliśmy ujęcie za ujęciem, i widziałem tę determinację w jego oczach, dążenie do tego, by każde ujęcie było jeszcze lepsze. To właśnie jest w nim wspaniałe – chce, by jest aktorstwo było tak dobre, jak to tylko możliwe”.
Początek nowego roku w Hogwarcie przynosi ze sobą zmiany: pojawia się profesor Dolores Umbridge, nowa nauczycielka obrony przed czarną magią, w której postać wcieliła się wielokrotnie nagradzana aktorka Imelda Staunton. Odziana od stóp do głów na różowo profesor Umbridge olśniewa wyćwiczonym uśmiechem i słodziutkim, śpiewnym głosem, które skrywają jej prawdziwą naturę.
Yates wyjaśnia: „Knot ma obsesję na punkcie Dumbledore’a, którego podejrzewa o chęć zagarnięcia swojego stanowiska, wysyła więc jednego ze swoich najbardziej zaufanych zastępców, Dolores Umbridge, do Hogwartu, gdzie ma być jego uszami i oczami. Ona z kolei uznaje, że jej misją jest oczyszczenie szkoły z niepotrzebnego balastu i dopasowanie Hogwartu do stosownego ortodoksyjnego sposobu nauczania, mieszczącego się w ramach, w które ministerstwo najchętniej zamknęłoby wszystkich, co wywołuje kapitalne zderzenie wartości”.
„To wilk w owczej skórze” – przyznaje mu rację Barron. – „Ani trochę nie jest tak „różowa”, jak się wydaje. Nie wydaje mi się, by Knot zdawał sobie sprawę z tego, co robi, wysyłając ją tam. Nie jestem nawet pewien, czy wie, na co ją stać”.
„Ona myśli tylko o kontrolowaniu wszystkiego; porządek to podstawa” – mówi David Heyman. – „Wszystko, co odbiega od jej prawie faszystowskiego poglądu na rzeczywistość, nie ma szans przetrwania w jej świecie. Nie uważa, by umysły jej uczniów należało inspirować, lecz napełniać je myślami i koncepcjami ministerstwa”.
Uczniowie Hogwartu nie są jedynymi celami, które Dolores Umbridge ma na oku. Profesorowie i pracownicy wcale nie mogą czuć się bezpieczni przed jej miażdżącymi zakusami. Nauczycielka wróżbiarstwa, Sybilla Trelawney, którą gra Emma Thompson, nie mogła przewidzieć, że Umbridge zwolni ją bez chwili zastanowienia. Okazuje się, że również profesor zaklęć i uroków Filius Flitwick (w tej roli Warwick Davis) nie spełnia norm wyznawanych przez Dolores Umbridge. Nawet najbardziej szanowani profesorowie, tacy jak Severus Snape, w którego wcielił się Alan Rickman, czy Minerwa McGonagall, grana przez Maggie Smith, nie mają władzy nad różowym Wielkim Inkwizytorem. Nikt nie może czuć się bezpieczny w bezlitosnym pędzie do władzy Dolores Umbridge. Nawet sam dyrektor Albus Dumbledore.
Heyman dodaje: „Za nadrzędny cel przyjęła sobie zdyskredytowanie Dumbledore’a i przejęcie kontroli nad szkołą w imieniu ministerstwa. Nic jej w tym nie przeszkodzi. A Imelda odgrywa tę rolę z olśniewającym uśmiechem”.
Mówi Staunton: „Wielu jest takich ludzi, którzy na zewnątrz są uroczy, choć wewnątrz kryją bardzo wiele. Taka rola jest dobrym wyzwaniem aktorskim. Nie wierzę, by choć przez chwilę Dolores uważała, że robi coś złego. Ona wierzy, że robi to, co najlepsze. Oczywiście tacy ludzie są najbardziej przerażający, ponieważ dostrzegają tylko jedną stronę medalu. Nie ma mowy o kompromisach”.
– „Imelda po prostu wchłonęła tę postać” – mówi Yates. – „Jest niewiarygodnie utalentowaną aktorką z doskonałym wyczuciem komizmu. Umiała z postaci Umbridge uczynić kobietę skomplikowaną, unikając przerysowania pod każdym względem”.
Sądząc po książkowym opisie postaci, Staunton mogła poczuć się urażona, gdy zaproponowano jej rolę Umbridge. „W książce opisywana jest jako kobieta brzydka, przypominająca ropuchę, więc kiedy ludzie mówili mi: „Wspaniale nadajesz się do tej roli”, ja odpowiadałam: «Cóż, wielkie dzięki»” – śmieje się aktorka. – „Mimo wszystko wspaniale, że padła taka propozycja, ponieważ ta rola to skarb; cudownie jest należeć do tego świata... nie wspominając już o tym, że bardzo zyskałam w oczach swej dwunastoletniej córki”.
Staunton współpracowała także blisko z projektantką Jany Temime nad stworzeniem ubioru dla Umbridge. „Doskonale się bawiłyśmy, tworząc wygląd tej niskiej, okrągłej i wcale nie sympatycznej postaci” – mówi aktorka. – „Nie chciałam, by wyróżniała się jakimikolwiek ostrymi krawędziami. Wydawało mi się ważne, by wyglądała na gładką i ciepło usposobioną, oczywiście przeciwnie do swego charakteru”.
Temime wyjawia, że aby sprawić fizycznie wrażenie miękkości Umbridge „użyliśmy w kostiumach Imeldy mnóstwo poduszek, ponieważ ona sama jest bardzo szczupła”. Projektantka zastosowała także miękkie, kosmate tkaniny, by spotęgować iluzję miękkości i ciepła postaci Umbridge.
Jednak barwa kostiumów została z góry przesądzona w książce: róż, więcej różu, jeszcze więcej różu. „Ilekroć ją widzimy, ma na sobie inny odcień różu” – mówi Temime. – „W miarę jak Umbridge zdobywa władzę, kolor nabiera intensywności, staje się coraz bardziej odrażający, aż osiąga najgłębszy z możliwych odcień wiśni”.
Podobną kolorystykę wprowadzono do gabinetu Umbridge, który Stuart Craig i jego ludzie wykończyli we wszelkich odcieniach różu, a przyozdobili koronkowymi i aksamitnymi akcentami oraz ślicznymi bibelocikami wszędzie dookoła. Meble utrzymane są w stylu francuskim, o którym projektantka mówi, że jest „falisty z pewną dozą ostrości”, co jest wyraźnym nawiązaniem do prawdziwej osobowości właścicielki. Najbardziej charakterystycznym elementem gabinetu pani Umbridge jest wisząca na ścianach kolekcja około 200 talerzy z wizerunkami kotów, z których część zdecydowanie umie mówić i poruszać się.
Z kolei klasa profesor Umbridge jest znacznie bardziej surowa, zgodnie z jej stylem nauczania, który niezwykle ogranicza jej uczniów i sprowadza się do podręcznika z opisem czarów obronnych, który Dolores serwuje uczniom. – „Umbridge ma dość dziwny sposób uczenia jak na nauczyciela obrony przed czarną magią” – zauważa Rupert Grint. – „Jest przekonana, że należy zniechęcać uczniów do robienia postępów i że powinniśmy uczyć się teorii bez stosowania jej w praktyce, co jest przecież absurdalne w szkole magii”.
Zgadza się z nim Emma Watson: „Nie są to już lekcje obrony przed czarną magią, ponieważ uczniom zakazuje się używania magii. A dla tak chłonnego umysłu, jakim jest umysł Hermiony, jest to policzek. Ona po prostu nie może wysiedzieć spokojnie i pozwalać traktować siebie jak półgłówka. Wszystko się w niej gotuje, ponieważ nauka to dla niej cały świat. Po raz pierwszy Hogwart, który zawsze był dla Harry’ego, Rona i Hermiony miejscem niezwykle bezpiecznym i pewnym, przestaje takim być. To przerażające i niebezpieczne”.
Niebezpieczne dlatego, że uczniowie nie są przygotowywani ani do walki, ani do obrony... szczególnie w świecie, w którym Czarny Pan znów jest na wolności.
W czasie, gdy profesor Umbridge skupia w swoich rękach coraz większą władzę w Hogwarcie, ukazują się nowe i coraz surowsze dekrety edukacyjne, a każdy kolejny okazuje się jeszcze bardziej krępować możliwości uczniów. Prawie codziennie do kamiennych ścian Hogwartu przybijane są nowe ogłoszenia zakazujące wszystkiego, co Umbridge uważa za wywrotowe. Jednak wszystkie jej knowania odnoszą odwrotny skutek, gdyż jej bezwzględna kontrola tylko umacnia uczniów w postanowieniu, by w końcu przeciwstawić się jej władczym zapędom.
„Ciekawe jest to, że starając się osiągnąć pełną kontrolę, Umbridge w końcu doprowadza do zupełnie odwrotnego rezultatu” – zauważa Yates.
Jako pierwsza do działania podrywa się Hermiona, mobilizując kolegów do wzięcia spraw we własne ręce. Mówi Watson: „Uczniowie wiedzą, że jeżeli nie będą uczyli się zaklęć, nie będą w stanie się bronić. I choć ministerstwo zaprzecza powrotowi Voldemorta, oni mają tę świadomość. Wierzą Harry’emu; wiedzą, że czyha na nich coś mrocznego i przerażającego. Myślę, że właśnie dlatego Hermiona po raz pierwszy w życiu czuje potrzebę buntu. Po raz pierwszy uświadamia sobie, że ciągłe wykonywanie odgórnych poleceń nie zawsze przynosi oczekiwany skutek. Nie należy bezwzględnie ufać władzy, czasem trzeba zaufać samemu sobie”.
Za namową Hermiony i Rona Harry zgadza się wziąć odpowiedzialność za przekazanie uczniom Hogwartu zaklęć, których będą potrzebowali do obrony przed czarną magią. Potwierdza to Radcliffe: „Początkowo Harry niechętnie podchodzi do tego pomysłu, ale przekonuje go Hermiona, która jak zwykle jest irytująca, ale tym razem ma rację” – śmieje się młody aktor. – „Schodzimy więc do podziemia i powołujemy do życia Gwardię Dumbledore’a. Harry zostaje nauczycielem i wykorzystuje zdobytą wiedzę, szkoląc uczniów i przekazując im tajniki walki. Jest przekonany, że zbliża się wojna; panuje poczucie rosnącego zagrożenia. Skoro Umbridge nie uczy nas tego, co powinniśmy robić, nie będziemy mieli żadnych szans, gdy przyjdzie nam stanąć do walki”.
David Heyman zauważa, że przemiana Harry’ego ze szkolnego kolegi w nauczyciela stanowi moment krytyczny w rysie całej postaci. „Widzimy, że Harry początkowo jest outsiderem, czuje, że ludzie mu nie ufają i nie wierzą, uważa, że nie pasuje do reszty. Aż w końcu przekonuje się, że właśnie wśród nich jest jego miejsce. Nie tylko do nich pasuje, ale są też chętni, by za nim podążyć. To naprawdę mocne i wzruszające, gdy widzimy drogę Harry’ego od izolacji, nawet w towarzystwie najbliższych, do przyjęcia roli przywódcy tej grupy. A ponadto okazuje się on lepszym nauczycielem niż niektórzy, z którymi dotychczas miał do czynienia”.
Jednym z członków grupy jest marzycielska Luna Lovegood – dziewczę o łagodnym głosie i nieco dziwnej osobowości, której nie zraża to, co myślą o niej inni. To postać debiutująca w filmie Harry Potter i Zakon Feniksa, podobnie jak młoda odtwórczyni tej roli, Evanna Lynch, która po raz pierwszy pojawia się na ekranie w tej niezwykle pożądanej roli.
Wyjątkowe cechy Luny spowodowały, że rola ta była jedną z najtrudniejszych do obsadzenia. Odpowiedzialna za casting Fiona Weir oraz filmowcy spotkali się z dziesiątkami kandydatek, ale żadna nie wpisywała się w ich wyobrażenia o Lunie. Dlatego postanowili ogłosić otwarty nabór do roli. W kilometrowej kolejce ustawiło się ponad 15 000 chętnych dziewcząt z całej Wielkiej Brytanii, całymi godzinami oczekując na przesłuchanie. Jedną z nich była Evanna Lynch, zagorzała fanka Harry’ego Pottera, zafascynowana postacią Luny od momentu przeczytania książki Harry Potter i Zakon Feniksa. „Od razu przypadła mi do gustu” – mówi Lynch. – „Jest świetna, dlatego że jest uczciwa wobec wszystkich, również samej siebie. Jest zabawna, swobodna, niejako dryfuje przez życie, więc wszyscy uważają ją za trochę stukniętą i niemądrą, choć tak nie jest. Jest naprawdę inteligentna i mądra na swój sposób; umie też zagłębiać się w naturę rzeczy”.
Lynch od razu poczuła więź łączącą ją z postacią Luny, gdy tylko poznała tę postać w książce. I to do tego stopnia, że nagrała czytany przez siebie dialog Luny i wysłała kasety, zgłaszając się do roli. Niedługo potem dowiedziała się o otwartym naborze, o którym tak mówi: „Musiałam tam pojechać... To było przeznaczenie”. Przekonawszy więc swojego ojca, by ją tam zawiózł, przyjechała ze swojego domu w Irlandii i stanęła w kolejce wraz z tysiącami innych kandydatek, które miały podobne aspiracje, choć brakowało im pewności. „Nie denerwowałam się, ponieważ bycie Luną było dla mnie czymś naturalnym” – przyznaje.
Jej pewność potwierdzili twórcy filmu. David Barron wspomina: „Fiona Weir obejrzała wszystkie 15 000 dziewcząt i wybrała 29, które nagrała na DVD i wysłała do nas. Powiedziała nam, że mamy zwrócić uwagę na jedną z nich, ale nie powiedziała, na którą. Oglądając materiał doszedłem do dziewiątej, zadzwoniłem do Fiony i powiedziałem: „To musi być numer dziewiąty”, i tak właśnie było. To była Evanna. Była po prostu fantastyczna”.
Jego słowa potwierdza Heyman: „Różnica pomiędzy Evanną a wszystkimi innymi dziewczętami przesłuchanymi do tej roli jest taka, że inne mogłyby zagrać Lunę, a Evanna Lynch jest Luną”.
Jany Temime dodaje, że Lynch brała nawet udział w tworzeniu kostiumów dla swej postaci. „Miała bardzo sprecyzowane zdanie na temat niektórych detali. Zrobiłam dla niej kolczyki w kształcie czerwonych rzodkiewek, ale ona uparła się, że muszą one być pomarańczowe. Tak doskonale znała tę postać. Chcieliśmy mieć pewność, że kostiumy Luny odzwierciedlą osobliwy gust dziewczynki i jej szczególne zainteresowania, ale nie będą tak odmienne, by nie pasować do innych”.
Kolejny członek Gwardii Dumbledore’a – Neville Longbottom, w którego wcielił się Matthew Lewis – też miał kłopoty z dopasowaniem się do kolegów, lecz pokazał, na co go stać, odkrywając idealne miejsce do tajnych ćwiczeń grupy: Pokój Życzeń. Jak sugeruje już sama nazwa, jest to pokój, który pojawia się tylko dla tych, którzy go potrzebują, przyjmuje dowolną pożądaną formę, ale pozostaje niewidoczny dla ludzi z zewnątrz.
Opisuje go Stuart Craig: „Nadaliśmy Pokojowi Życzeń wygląd domyślny, neutralny, w którym ściany są wykonane z luster uniemożliwiających określenie, w którym miejscu kończy się prawdziwa przestrzeń, a gdzie zaczyna odbicie. Uznałem, że powinien on odbijać jak w lustrze postać i jej potrzebę. Ale ponieważ jest to Pokój Życzeń, jeżeli bohaterom potrzebne są książki i poduszki albo atrapy śmierciożerców do walki, pojawiają się one tak jak w książce”.
Jednak lustrzany pokój jako plan zdjęciowy sam wymagał spełnienia kilku życzeń filmowców. Craig przyznaje: „Oczywiście, lustra szalenie utrudniły nam pracę, ponieważ nie tylko odbijały aktorów, ale także kamerę, ekipę, oświetlenie... Do każdego ujęcia bez przerwy zmienialiśmy kąt ustawienia luster, a w niektórych przypadkach użyliśmy aerozolu rozmywającego lustrzane odbicie”.
Starając się rozwiązać jeden z takich problemów, Craig wraz ze Sławomirem Idziakiem, reżyserem obrazu, wpadł na genialny pomysł zamontowania pod podłogą systemu oświetleniowego, który oświetlałby plan zdjęciowy od dołu, spod kratek wbudowanych w podłogę. Przez chwilę wydawało się jednak, że system może nie zadziałać zgodnie z planem, ponieważ „podświetlał buty aktorów w dość niefortunny sposób” – opowiada Craig. – „W końcu postanowiliśmy przykryć im podeszwy butów czarnym aksamitem, a cała ekipa i wszyscy poza kadrem dostali niebieskie buty chirurgiczne, by nie wnosili kurzu na podłogę planu, która musiała być idealnie czarna, by oświetlenie pod podłogą pozostało niewidoczne”.
Gdy Hogwart zamyka swe podwoje na Boże Narodzenie, tajna klasa Harry’ego niechętnie wyjeżdża na święta. Choć uczniowie się rozstają, jedna z koleżanek zostaje – urocza Cho Chang, którą gra Katie Leung. Cho po raz pierwszy zwróciła na siebie uwagę Harry’ego w części Harry Potter i Czara Ognia, i choć coś między nimi zaiskrzyło, ich wzajemne relacje skomplikowało przywiązanie obojga do Cedrika Diggory’ego, który stał się pierwszą ofiarą Lorda Voldemorta po jego powrocie. Jednak wiedząc, co żyje w ich sercach, Pokój Życzeń wyczarował gałązkę jemioły, która stała się przyczynkiem do najbardziej wyczekiwanego przez fanów Harry’ego Pottera na całym świecie momentu – pierwszego pocałunku Harry’ego.
„Byłem trochę zdenerwowany, bo wiedziałem, że Katie się denerwowała” – przyznaje Radcliffe. – „Nie chodzi o sam pocałunek, ale o skomplikowaną relację pomiędzy Cho i Harrym. Przeprowadziliśmy jednak kilka prób i potem nie było już tak ciężko. Było super. Świetna zabawa”.
„Denerwowałam się bardzo, ponieważ był to mój pierwszy filmowy pocałunek, ale David Yates okazał się wspaniały. Powiedział nam dokładnie, czego oczekuje i w ten sposób bardziej nas ośmielił” – mówi Leung. – „Początkowo czułam się nieswojo, ale Daniel bardzo ułatwił mi zadanie i poszło doskonale. Naprawdę mi się podobało... a Daniel świetnie całuje” – uśmiecha się.
Mówi Yates: „Chcieliśmy stworzyć jak najbardziej komfortowe warunki dla Dana i Katie, więc wyprosiliśmy ludzi z planu i staraliśmy się zachować możliwie intymną atmosferę”.
Choć zapewne przygotowania reżysera pomogły obojgu aktorom, nie ukoiły nerwów wielu członków ekipy, którzy obserwowali dorastanie Daniela Radcliffe’a podczas pracy nad filmami z serii o Harrym Potterze. „Wielu z nas zna Daniela, odkąd miał 10 lat. Dorastał na naszych oczach, dbaliśmy o niego, mamy do niego opiekuńcze podejście” – mówi Heyman. – „A tu obserwowaliśmy jego pierwszy filmowy pocałunek. Czułem się dziwnie. Cały czas myślałem: «Nie powinienem na to patrzeć»” – śmieje się. – „Ale scena wyszła idealnie i myślę, że będzie to delikatna i piękna chwila dla widzów”.
„Jedną z największych przyjemności wynikających z pracy nad filmami o Harrym Potterze było obserwowanie, jak dzieci dorastają i jak rozkwitają ich zdolności” – kontynuuje Heyman. – „Wszyscy są wspaniałymi młodymi ludźmi – ciekawymi świata, serdecznymi, wrażliwymi, bystrymi – i myślę, że sami przekonacie się dzięki temu filmowi, jak bardzo rozwinęli się zarówno pod względem osobowym, jak i aktorskim”.
Po rozpoczęciu zajęć Umbridge jest jeszcze bardziej zdeterminowana do tego, by wyśledzić zbuntowanych uczniów i zakończyć ich wywrotową działalność. Ponieważ jednak anielsko cierpliwy woźny Argus Filch nie ma szczęścia, Umbridge werbuje uczniów z domu Slytherin, którym przewodzi wróg Harry’ego – Draco Malfoy, by ci dla niej szpiegowali. W roli młodego Malfoya powraca Tom Felton, który aż pali się, by skorzystać na uczestnictwie w Brygadzie Inkwizycyjnej Umbridge, a dodatkowo zyskać przewagę nad Harrym Potterem. Jednocześnie w swym niekontrolowanym pędzie do władzy Umbridge nie ukrywa, dla kogo jej zdaniem nie ma miejsca w Hogwarcie.
Strażnik kluczy Rubeus Hagrid, wiedząc, że niedługo i on zostanie wyrzucony z Hogwartu, prosi Harry’ego, Rona i Hermionę o przysługę. Pod jego nieobecność mieliby zająć się jego przyrodnim bratem, Graupem, który okazuje się być prawie pięciometrowym olbrzymem.
Pokazanie Graupa na ekranie wymagało połączenia projektowania, techniki motion capture, efektów wizualnych i talentu aktora Tony’ego Maudsleya. Mówi Heyman: „Postanowiliśmy, że Graup będzie prawdziwym niewiniątkiem niezdolnym do dłuższej koncentracji. Zaprosiliśmy Tony’ego Maudsleya, po czym on z Davidem Yatesem spędzili mnóstwo czasu, pracując nad tym, co po zastosowaniu techniki motion capture miało zamienić się w Graupa”.
Jego słowa potwierdza Yates: „Tony Maudsley naprawdę wcielił się w swoją postać i przepełnił każdy jej ruch rozumnością i celem, i dlatego, choć ostateczny bohater jest bardziej efektem wizualnym, Tony dał mu serce i duszę”.
O tym, że Graup ma serce, można przekonać się, gdy od razu daje się ponieść urokowi Hermiony, której wyraźnie to schlebia. „Zdaniem Hermiony, Graup ma w sobie coś uroczego” – zauważa Emma Watson. – „Jest ujmujący w tej swojej słabości do Hermiony, a ona z kolei jest chyba jedyną osobą, która ma nad nim jakąkolwiek kontrolę, co jest dość zabawne. Wiem, że jego postać to głównie efekty specjalne, ale twórcom jakoś udało się nadać mu autentyzm. Miał takie oczy jak szczeniątko. Nie mogłam się w nim nie zakochać”.
Projektant stworzeń i efektów charakteryzatorskich Nick Dudman wyjawia, że ekipa zbudowała pełnowymiarową głowę Graupa, która miała „grać” na planie razem z aktorami i stanowić trójwymiarowy model dla zespołu odpowiedzialnego za efekty wizualne przeznaczony do zeskanowania. „Musieliśmy podjąć decyzje co do wyglądu włosów, oczu, zębów, wszystkich elementów, które mieliśmy kontrolować”.
– „Sceny z Graupem były niesamowite” – mówi Rupert Grint. – „Na planie stała ta jego wielka głowa na ramionach – można było zapomnieć, że wcale go tam nie ma. Były to zresztą moje ulubione sceny, ponieważ gdy Hermiona wpada w oko Graupowi i też zaczyna ją podrywać, Ron staje się zazdrosny i próbuje ją ratować. Stara się odegrać bohatera i pokonać olbrzyma. Sami się domyślacie, jak to się skończyło” – uśmiecha się szeroko. – „Podobało mi się to również dlatego, że mogłem posmakować pracy kaskadera, gdy olbrzym wyrzucił mnie w powietrze”.
Hagrid ukrywa Graupa w gęstwinie Zakazanego Lasu, który jest także domem dla centaurów. Zespół odpowiedzialny za efekty wizualne, pod przewodnictwem kierownika ds. efektów wizualnych Tima Burke’a, pracował wspólnie z Dudmanem i zespołem projektowym nad stworzeniem tych wspaniałych stworzeń po raz pierwszy pokazanych w filmie Harry Potter i Kamień Filozoficzny. Mówi Burke: „W pierwszym filmie też były centaury, ale widzowie dostrzegą, jak bardzo zmieniły się od tego czasu. Nie są już pół-ludźmi, pół-końmi. Są stworzeniami w swoim własnym rodzaju”.
„Centaury to stworzenia leśne, silne, dumne i bardzo dbające o ochronę swego terytorium. Są też uosobieniem wszystkiego, co budzi odrazę u profesor Umbridge, ponieważ ta postrzega je jako mieszańce” – mówi Heyman.
Nowym elementem świata Harry’ego Pottera są wychudłe uskrzydlone stworzenia, zwane testralami, które także mają cechy końskiego rodu, choć z pewnością nie są końmi. Testrale, wyglądające jak dziwaczne połączenie konia ze smokiem, zobaczyć mogą tylko ci, którzy widzieli czyjąś śmierć. Harry, który był świadkiem śmierci Cedrika, po raz pierwszy dostrzega, że to właśnie testrale ciągną karety, które dowożą uczniów do Hogwartu. Luna Lovegood, która jeszcze jako dziecko widziała śmierć swojej matki, również je widzi i uważa te łagodne stworzenia za swoich przyjaciół.
Choć testrale udało się stworzyć głównie za pomocą efektów specjalnych, Dudman wraz ze swoją ekipą zbudował pełnowymiarową makietę tego zwierzęcia, by twórcy filmu mogli wyobrazić je sobie w otoczeniu. „Łatwo jest powiedzieć, że rozpiętość skrzydeł testrala wynosi 9 metrów – wyjaśnia – ale co tak naprawdę to oznacza? Jak takie coś będzie pasowało do planu i jak będzie oddziaływało na aktorów? A ponieważ testrale są czarne i widywane nocą, długo dyskutowaliśmy o tym, jaką nadać im fakturę i jak powinny wyglądać odcienie czerni na czarnym tle”.
Testrale, mimo że są widzialne wyłącznie dla Harry’ego i Luny, okazują się bezcenne, gdy przewożą Gwardię Dumbledore’a na miejsce pierwszej bitwy. Tej, która będzie stanowić próbę ich odwagi i wszystkich zaklęć w ich nowo nabytym czarodziejskim arsenale.
Mimo odzyskania na nowo pewności siebie w roli przywódcy i pomimo otwartego buntu wobec Umbridge jako nauczycielki, Harry’ego wciąż prześladują koszmary. A jeszcze bardziej przerażające jest to, że zdają się one przepowiadać rzeczywiste wydarzenia. Dumbledore’a martwi jednak coraz większa pewność, że koszmary Harry’ego mogą wcale nie być snami, lecz raczej próbą Voldemorta, by wykorzystać umysł Harry’ego przeciwko niemu samemu. Dumbledore nakłania więc profesora Snape’a, by ten nauczył Harry’ego sztuki oklumencji, która pomoże mu powstrzymać podejmowane przez Czarnego Pana próby przeniknięcia do jego umysłu. Lekcje są zarówno wyczerpujące, jak i odkrywcze w sposób niespodziewany dla Harry’ego ani nawet Snape’a, ale nieskuteczne. Gry umysłowe Voldemorta okazują się zbyt potężne dla młodego czarodzieja.
Pewnego razu Harry budzi się z okropnego koszmaru, w którym widzi, jak Syriusz atakowany jest za drzwiami, które widział, gdy został wezwany do ministerstwa na przesłuchanie. Wie, że koszmar może być pułapką mającą na celu zwabienie go do ministerstwa, ale nie może ryzykować. Syriusz jest bowiem jedynym żyjącym członkiem jego rodziny.
Jednak Harry nie pójdzie tam sam. Mimo początkowego sprzeciwu, pozwala, by poszła z nim piątka odważnych członków Gwardii Dumbledore’a: Hermiona, Ron, Neville, Luna i najmłodsze dziecko Weasleyów – Ginny. Jeżeli Harry chce zaryzykować wszystko, by uratować Syriusza, oni zaryzykują wszystko, by stanąć u jego boku.
Przyjechawszy do Departamentu Tajemnic w Ministerstwie Magii, sześcioro młodych czarodziejów dostaje się do Sali Przepowiedni – na pierwszy rzut oka niekończącej się sali wypełnionej przepowiedniami pozamykanymi w szklanych kulach, skatalogowanymi i przechowywanymi na niezliczonych rzędach półek. Stuart Craig mówi, że początkowo plan zakładał „faktyczne wyprodukowanie 15 000 szklanych kul i umieszczenie ich na szklanych półkach. Całe pomieszczenie miało być jak kryształowy pałac pokryty pajęczynami i kurzem. Jednak potem uświadomiliśmy sobie, że gdyby półki się załamały, wszystko rozleciałoby się za jednym zamachem. Zrobienie kolejnych kul i ich ustawienie trwałoby całymi tygodniami". Zwyciężyła praktyczność i cała sekwencja została nakręcona na zielonym ekranie, dzięki czemu Sala Przepowiedni stała się pierwszym w historii w całości wygenerowanym komputerowo planem zdjęciowym w serii o Harrym Potterze.
Harry od razu zdaje sobie sprawę z tego, że już kiedyś widział Salę Przepowiedni, jednak kiedy czarodzieje podążają wzdłuż rzędów ponumerowanych półek, to Neville dokonuje zaskakującego odkrycia. Etykieta na jednej ze szklanych kul nosi nazwisko Harry’ego Pottera.
Nieświadomy, że przepowiednia stanowi klucz do powiązań pomiędzy nim a Lordem Voldemortem, Harry bierze ją do rąk... i wpada w pułapkę. Nastoletni czarodzieje zostają otoczeni przez grupę śmierciożerców pod przywództwem zdradliwego Lucjusza Malfoya. Wcielający się ponownie w rolę Lucjusza aktor Jason Isaacs zauważa: „W tej chwili Lucjusz na zawsze zdziera z siebie maskę przyzwoitości. Linie walki zostały ustalone i nie ma co udawać, po której stanął stronie”.
Jedną z sojuszniczek Lucjusza jest sadystyczna kuzynka Syriusza, Bellatrix Lestrange, która niedawno uciekła z więzienia Azkaban i została oddaną zwolenniczką Czarnego Pana. To właśnie ona rzuciła klątwę Cruciatus na rodziców Neville’a, doprowadzając ich tym do szaleństwa, które Syriusz nazywa losem „gorszym od śmierci”. Jej pojawienie się daje Neville’owi nowy powód do walki. Matthew Lewis, który wcielał się w rolę Neville’a we wszystkich filmach o Harrym Potterze, tak to komentuje: „Okazuje się, że Neville jest znacznie odważniejszy, niż mu się wydawało. Niewiarygodne było przeżycie jego przemiany z dziecka, którego nikt nie podejrzewałby nawet, że kiedykolwiek będzie walczyło, a już na pewni nie ze śmierciożercami, w mężczyznę, który będzie walczył, by pomścić swoich rodziców”.
Do obsady filmu dołącza po raz pierwszy Helena Bonham Carter, która była zachwycona perspektywą wcielenia się w rolę złej Bellatrix Lestrange. – „Jeżeli ktoś prosi cię o udział w filmie o Harrym Potterze, to trzeba się zgodzić. A poza tym moja rola była świetna. Bellatrix niewątpliwie cierpi na zaburzenia osobowości” – śmieje się aktorka. – „Napędza ją czynienie zła. Myślę, że kocha Lorda Voldemorta, przecież zgodziła się dla niego iść do więzienia na 14 lat. Teraz, kiedy jest na wolności, jest jeszcze większą fanatyczką”.
Sześcioro czarodziejów walczy dzielnie, używając swych różdżek do rzucania czarów, których większość z nich dopiero co się nauczyła. Jednak nie mogą się oni równać z bardziej doświadczonymi śmierciożercami. Gdy cała szóstka jest na skraju śmierci, pojawia się Zakon Feniksa, a na jego czele Syriusz Black, który nakazuje Malfoyowi: „Zostaw mojego syna chrzestnego!”.
Wywiązuje się bitwa i mimo niebezpieczeństwa – a może właśnie dlatego – Syriuszowi chyba podoba się ta cała sytuacja. Mówi Gary Oldman: „Syriusz był strasznie sfrustrowany, najpierw dwunastoletnim pobytem w więzieniu, a potem ukrywaniem się przy Grimmauld Place. Zacierał tylko ręce w oczekiwaniu na to, by znów wziąć udział w walce, i teraz powrócił. Jak za dawnych czasów”.
Scenarzysta Michael Goldenberg mówi, że napisanie głównej sceny bitwy pomiędzy Zakonem Feniksa a śmierciożercami było najtrudniejszym dla niego zadaniem. – „Uchwycenie esencji tego, co było w książce i ukształtowanie jej na potrzeby ekranu wymagało iście gimnastycznych zdolności. Chcieliśmy stworzyć autentyczne poczucie zagrożenia – że wszystko może się wydarzyć i każdy może przeżyć albo zginąć. To właśnie jest pasjonujące dla widzów”.
O pomoc przy reżyserowaniu scen walki David Yates poprosił choreografa Paula Harrisa, który miał nadać walce na różdżki szermierczy charakter. „David chciał, abym ustalił zasady walki na różdżki, które nie istniały w poprzednich filmach. Chciał uzyskać zestaw ruchów i pozycji, z których można rzucać czary, ale musiały być one wyjątkowe dla świata Harry’ego Pottera”.
Poza stworzeniem podstawowego zestawu ruchów Harris pracował też z aktorami nad opracowaniem ich indywidualnych technik. „Na przykład Jason Isaacs ma bardzo oficjalny, czysty styl, natomiast styl Gary’ego Oldmana jest znacznie bardziej «uliczny», pasujący do postaci” – mówi.
W miarę przebiegu walki pojawiają się triumfy i tragedie, prowadzące do niezwykłego pojedynku mistrzów pomiędzy Albusem Dumbledore’em a Lordem Voldemortem. Potwierdza to Yates: „Bitwa pomiędzy Voldemortem a Dumbledore’em miała być imponująca i poruszająca. Chciałem, by widzowie czuli się w samym środku potyczki, doświadczali jej bezpośrednio na sobie, staraliśmy się więc gdzie to tylko możliwe wykorzystywać kamery ręczne”.
Trzymając się faktu, że była to walka pomiędzy dwoma potężnymi czarodziejami, odpowiedzialny za efekty wizualne Tim Burke dodaje: „David Yates wpadł na świetny pomysł, by wszystko oprzeć na żywiołach – ogniu, wodzie, piasku... Wszystko to jest wyjątkowo logiczne, a jednocześnie zdumiewające”.
Reżyser dorzuca: „Oglądając tę wielką bitwę pomiędzy Dumbledore’em a Voldemortem, ma się świadomość, że jest to kulminacja wszystkich dotychczasowych pięciu części. Naszym obowiązkiem było nakręcenie najbardziej spektakularnej bitwy pomiędzy dobrem a złem, pośrodku której znajduje się Harry”.
– „Oni walczą przecież o duszę Harry’ego” – zgadza się David Heyman. – „A jednocześnie Harry, który początkowo czuł się zupełnie odosobniony i samotny, nawet wśród przyjaciół, wreszcie widzi, że ludzie w jego życiu są jego bezcennym i niezastąpionym skarbem”.
Mówi Daniel Radcliffe: „Harry uświadamia sobie, że choć Voldemort ma zwolenników i moc, to nigdy nie będzie miał tego, co dane było Harry’emu – autentycznej i bezwarunkowej lojalności jego przyjaciół".
Heyman dodaje: „Harry otrzymał od swojej matki i swoich przyjaciół coś, czego Voldemort nigdy mieć nie będzie – dar miłości".
Yates podsumowuje: „Harry Potter i Zakon Feniksa to film poruszający złożone i trudne tematy, ale myślę, że najbardziej niezwykłym z nich jest moc przyjaźni i lojalności”.
DANIEL RADCLIFFE jest najbardziej znany jako odtwórca roli czarodzieja Harry’ego Pottera we wszystkich filmach opartych na bestsellerowych powieściach J.K. Rowling.
Na początku tego roku Radcliffe przyjął swą pierwszą dużą rolę teatralną, grając Alana Stranga w wielokrotnie nagradzanej sztuce Petera Shaffera „Equus”. Sztukę, której na londyńskim West Endzie nie grano od ponad 30 lat, wyreżyserowała Thea Sharrock, a w jednej z głównych ról pojawił się zdobywca nagrody Tony – Richard Griffiths.
Radcliffe’a będzie można później obejrzeć w niezależnym australijskim filmie December Boys wyreżyserowanym przez Roda Hardy’ego, którego premiera ma odbyć się we wrześniu 2007 r.
Latem tego roku Radcliffe nakręci dramat dla telewizji ITV zatytułowany My Boy Jack, napisany przez Davida Haiga, który zagra w nim też jedną z głównych ról. Film ukazuje historię siedemnastoletniego syna Rudyarda Kiplinga, Jacka, który nigdy nie powrócił z frontu I wojny światowej. W rolach głównych wystąpią także Kim Cattrall i Carey Mulligan, a reżyserem będzie Brian Kirk.
W ubiegłym roku widzowie mogli zobaczyć Radcliffe’a występującego gościnnie w odcinku serialu telewizji HBO Statyści z Rickym Gervaisem w roli głównej.
RUPERT GRINT ponownie wciela się w rolę najlepszego przyjaciela Harry’ego Pottera, Rona Weasleya, którą grał we wszystkich dotychczasowych filmach z serii o młodym czarodzieju.
Aktorskim debiutem filmowym Grinta był film Harry Potter i Kamień Filozoficzny. Za rolę w tym filmie zyskał sobie nie tylko dużą przychylność krytyków, ale otrzymał także nominację do nagrody British Film Critic’s Circle dla najlepszego debiutanta i do nagrody Young Artist dla najbardziej obiecującego debiutanta. Ponadto wiodący brytyjski magazyn filmowy „Empire” niedawno przyznał Grintowi i jego kolegom z planu Danielowi Radcliffe’owi i Emmie Watson prestiżową nagrodę za wybitne osiągnięcia, w uznaniu ich ról we wszystkich dotychczasowych filmach o Harrym Potterze.
Po roli w pierwszym z filmów o młodym czarodzieju Grint zagrał młodego, szalonego profesora w filmie Petera Hewitta Marzenia do spełnienia wraz z Simonem Callowem, Stephenem Fryem i Paulem Giamattim. W rolę Rona Weasleya wcielił się ponownie w filmach Harry Potter i Komnata Tajemnic, Harry Potter i więzień Azkabanu oraz Harry Potter i Czara Ognia. W 2006 roku Grint zagrał wraz z Julie Walters i Laurą Linney w doskonale przyjętym niezależnym filmie Jeremy’ego Brocka Nauka jazdy.
Zanim otrzymał rolę Rona Weasleya Grint pojawiał się w teatrach szkolnych i lokalnych, w tym w przedstawieniach: „Annie”, „Piotruś Pan” i „Rumpelstiltskin”.
W czasie wolnym od zdjęć Grinta najczęściej można spotkać na polu golfowym.
EMMA WATSON po raz kolejny wciela się w rolę Hermiony Granger, pilnej długoletniej przyjaciółki Harry’ego Pottera i Rona Weasleya.
Rola Watson w pierwszym filmie Harry Potter i Kamień Filozoficzny była jej aktorskim debiutem, za który otrzymała nagrodę Young Artist w kategorii dla najlepszej młodej odtwórczyni roli głównej. Od tego czasu rola Hermiony przyniosła jej sławę na całym świecie i nagrodę AOL przez dwa kolejne lata w kategorii „Najlepsza aktorka drugoplanowa” za filmy Harry Potter i Komnata Tajemnic oraz Harry Potter i więzień Azkabanu. Watson zdobyła również dwie nominacje do nagrody Critics’ Choice, przyznawanej przez Broadcast Film Critics Association, za występy w filmach Harry Potter i więzień Azkabanu oraz Harry Potter i Czara Ognia. Ponadto czytelnicy magazynu „Total Film” wybrali ją w plebiscycie na najlepszą nową aktorkę, doceniając jej pracę w filmie Harry Potter i więzień Azkabanu. Ostatnio Watson została uhonorowana przez wiodący brytyjski magazyn filmowy „Empire” wraz z Danielem Radcliffe’em i Rupertem Grintem prestiżową nagrodą za wybitne osiągnięcia, w uznaniu jej pracy przy filmach z serii Harry Potter.
Watson godzi swą karierę aktorską z nauką i zajęciami szkolnymi, a ponadto jest dobrze zapowiadającą się sportsmenką. Interesuje się podróżami, tańcem i śpiewem.
HELENA BONHAM CARTER dołącza do obsady filmu Harry Potter i Zakon Feniksa w roli kuzynki Syriusza Blacka, śmierciożercy Bellatrix Lestrange.
Bonham Carter grała w wielu produkcjach filmowych, telewizyjnych i teatralnych, zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i w swej rodzinnej Anglii. Pod koniec roku zagra Panią Lovett w przygotowywanej przez Tima Burtona kinowej adaptacji musicalu Stephena Sondheima Sweeney Todd, u boku Johnny’ego Deppa, który wcieli się w postać tytułową. Wcześniej zagrała z Deppem w przeboju familijnym Charlie i fabryka czekolady, również wyreżyserowanym przez Burtona.
Za swe dokonania w romantycznym dramacie z epoki Miłość i śmierć w Wenecji z 1997 roku, opartym na powieści Henry’ego Jamesa, Bonham Carter została uhonorowana nominacjami do Oscara, Złotego Globu, nagród BAFTA i Screen Actors Guild. Rola w tym filmie przyniosła jej także nagrody dla najlepszej aktorki od wielu organizacji krytyków, w tym od Los Angeles Film Critics, Broadcast Film Critics, National Board of Review i London Film Critics Circle.
Aktorka pomyślnie zadebiutowała na dużym ekranie w tytułowej roli w filmie biograficznym Trevora Nunna Lady Jane. Ledwo zdążyła zakończyć zdjęcia do tego filmu, a już reżyser James Ivory zaproponował jej główną rolę w filmie Pokój z widokiem, opartym na książce E.M. Forstera. Później zyskała sobie uznanie krytyków dzięki dwóm kolejnym adaptacjom powieści Forstera: Tam gdzie nie chadzają anioły Charlesa Sturridge’a i Powrót do Howards End, za który otrzymała pierwszą nominację do nagrody BAFTA.
Wśród wczesnych filmów Bonham Carter należy wymienić także Hamleta Franco Zeffirellego z Melem Gibsonem, Frankensteina w reżyserii i u boku Kennetha Branagha, Jej wysokość Afrodytę Woody’ego Allena oraz Wieczór Trzech Króli, w którym ponownie spotkała się z Trevorem Nunnem. Następnie zagrała w Podziemnym kręgu Davida Finchera z Bradem Pittem i Edwardem Nortonem, w dramacie Duża ryba oraz filmie science-fiction Planeta małp, oba w reżyserii Tima Burtona. Wystąpiła również w takich filmach niezależnych, jak: Carnivale, Nowokaina, The Heart of Me oraz Miłość mojej młodości.
W 2005 roku Bonham Carter użyczyła swego głosu w dwóch filmach animowanych: tytułowej bohaterce filmu Gnijąca panna młoda Tima Burtona oraz w Wallace i Gromit: Klątwa Królika. W tym samym roku pojawiła się w niezależnym filmie Rozmowy z innymi kobietami u boku Aarona Eckharta.
Za swój dorobek telewizyjny Bonham Carter otrzymała nominacje do nagród Emmy i Złotego Globu za role w filmie telewizyjnym Na żywo z Bagdadu oraz miniserialu Merlin, a także nominację do Złotego Globu za postać Mariny Oswald w miniserialu Pogrzebana tajemnica. Zagrała także rolę Anny Boleyn w brytyjskim miniserialu Krwawy tyran – Henryk VIII oraz matkę siedmiorga dzieci, w tym czterech autystycznych synów, w filmie telewizji BBC Siedmioro wspaniałych.
W jej dorobku teatralnym znajdziemy między innymi takie sztuki, jak „Kobieta w bieli”, „The Chalk Garden”, „House of Bernarda Alba” i „Trelawny of the Wells”.
ROBBIE COLTRANE powraca na ekran w roli Rubeusa Hagrida, woźnego i niepełnoetatowego nauczyciela w Hogwarcie.
Coltrane jest jednym z najbardziej znanych brytyjskich aktorów filmowych i telewizyjnych. Za rolę Hagrida w filmie Harry Potter i Kamień Filozoficzny otrzymał nominacje do nagród BAFTA i Los Angeles Film Critics Circle. W tej samej roli wystąpił ponownie w filmach Harry Potter i Komnata Tajemnic, Harry Potter i więzień Azkabanu oraz Harry Potter i Czara Ognia.
Długa lista dokonań filmowych Coltrane’a obejmuje między innymi filmy: Alex Rider: Misja Stormbreaker, Provoked: A True Story, Ocean’s Twelve: Dogrywka Stevena Soderbergha, Van Helsing, Z piekła rodem braci Hughes z Johnnym Deppem, filmy z serii o Jamesie Bondzie Świat to za mało i Goldeneye, Przygody Hucka Finna Stephena Sommersa, List w butelce Luis Mandoki, Kumpel, Ten papież musi umrzeć, Uciekające zakonnice, za które zdobył nagrodę komediową im. Petera Sellersa na rozdaniu nagród filmowych Evening Standard British Film Awards, Henryk V Kennetha Branagha, Niech się dzieje co chce, Ten idiota Carla Reinera, Mona Lisa Neila Jordana, Absolutni debiutanci oraz Obrona królestwa.
Coltrane jest prawdopodobnie najbardziej znany ze swej roli w wielokrotnie nagradzanym i popularnym na całym świecie serialu telewizyjnym Dr Fritz, który przyczynił się także do powstania kilku filmów telewizyjnych. Najnowszy z nich pojawił się na małym ekranie jesienią 2006 roku. Za rolę twardego, dowcipnego psychologa policyjnego, doktora Eddie’ego „Fitza” Fitzgeralda Coltrane otrzymał wiele wyróżnień aktorskich, w tym trzy nagrody BAFTA z rzędu dla najlepszego aktora telewizyjnego w latach 1994, 1995 i 1996, nagrodę Broadcasting Press Guilds Award dla najlepszego aktora telewizyjnego w 1993 r., Srebrną Nimfę dla najlepszego aktora na Festiwalu Telewizyjnym w Monte Carlo w 1994 r., nagrodę Royal Television Society Award dla najlepszego aktora 1994 r., nagrodę FIPA dla najlepszego aktora oraz nagrodę Cable ACE dla najlepszego aktora grającego w filmie lub miniserialu.
Na początku lat 80. ubiegłego wieku zyskał sobie popularność rolami komediowymi w Alfresco, Kick up the Eighties, Laugh??? I nearly Paid my Licence Fee i Saturday Night Live. Później wystąpił w 13 produkcjach Comic Strip oraz wielu programach telewizyjnych, takich jak Czarna żmija III i Opowieść wigilijna Czarnej Żmii. Nominowano go do nagrody BAFTA za rolę Danny’ego McGlone’a w serialu Tutti Frutti. Wśród najnowszych dokonań telewizyjnych Coltrane’a należy wymienić: Odpływ, Alicję w krainie czarów oraz film The Planman, który Coltrane także wyprodukował. Aktor wystąpił również gościnnie w ostatnim odcinku serialu Frasier.
W 2006 roku Coltrane otrzymał Order Imperium Brytyjskiego za zasługi dla dramatu.
WARWICK DAVIS powraca w roli profesora Filiusa Flitwicka, którą zagrał również we wszystkich wcześniejszych filmach z serii o Harrym Potterze.
Ostatnio Davis pojawił się w telewizji w jednym z odcinków serialowego przeboju telewizji HBO Statyści, którego autorem scenariusza i odtwórcą głównej roli jest Ricky Gervais. W odcinku tym pojawił się zresztą nie tylko Davis, ale także Daniel Radcliffe. Na swoim koncie aktor ma także filmy: Opowieści z Narnii, Sherlock Holmes: Mroczne cmentarzysko, hołd Steve’a Cogana oddany studiom filmowym Hammer Horror zatytułowany Dr. Terrible’s House of Horrible, Carrie & Barry, The Fitz, Podróże Guliwera oraz Snow White: The Fairest of Them All.
Będąc doświadczonym brytyjskim aktorem teatralnym, Davis występował już w kilku produkcjach „Królewny Śnieżki”, „Piotrusia Pana” i „Aladyna”.
Davis jest jednak najlepiej znany dzięki swym rolom filmowym. Karierę rozpoczął od roli Wicketa w filmie Gwiezdne wojny: Powrót Jedi, którą otrzymał po tym, jak jego babcia usłyszała w radio informacje o naborze niskich aktorów do tego filmu. Następnie można go było zobaczyć w filmie Labirynt, po którym na ekrany kin wszedł hitowy film przygodowy Willow, w którym aktor zagrał tytułową rolę napisaną specjalnie dla niego.
W niedawno pokazywanym filmie biograficznym Ray Davis wcielił się w rolę Oberona, konferansjera w klubie jazzowym, w którym debiutował Ray Charles. Wśród innych dokonań Davisa można wymienić filmy: Karzeł i pięć jego kolejnych części, Gwiezdne Wojny – Epizod 1: Mroczne widmo, Pechowy Skrzat, Skrzat i kucyk pony, Nowe przygody Pinokia oraz Autostopem przez galaktykę.
Davis obecnie pracuje nad zdjęciami do filmu Kroniki Narnii: Książę Kaspian, będącego kontynuacją przeboju Opowieści z Narni: Lew, czarownica i stara szafa.
RALPH FIENNES znów wciela się w złego Lorda Voldemorta, jedną z najbardziej przerażających postaci współczesnej literatury. Tę rolę po raz pierwszy zagrał w 2005 roku w filmie Harry Potter i Czara Ognia.
W 2005 roku Fiennes wystąpił ogółem w sześciu filmach, w tym w Wiernym ogrodniku Fernando Meirellesa, za którą to rolę otrzymał nagrody British Independent Film Award, Evening Standard British Film Award i London Film Critics Circle, był również nominowany do nagrody BAFTA. Innymi filmami z jego udziałem, które miały swą premierę w tamtym roku, były Biała hrabina Jamesa Ivory’ego, Miłego dnia?, Chromofobia Marthy Fiennes oraz nagrodzony Oscarem film Wallace i Gromit: Klątwa królika.
Fiennes był dwukrotnie nominowany do Oscara, po raz pierwszy w 1994 roku za rolę w oscarowej Liście Schindlera Stevena Spielberga. Jego przejmujący portret nazistowskiego komendanta Amona Goetha przyniósł mu także nominację do Złotego Globu oraz nagrodę BAFTA, a także wyróżnienia dla najlepszego aktora drugoplanowego od wielu zrzeszeń krytyków filmowych, w tym od National Society of Film Critics oraz zrzeszeń krytyków z Nowego Jorku, Chicago, Bostonu i Londynu. Drugą nominację do Oscara otrzymał w 1997 roku za występ w innym oscarowym filmie – Angielski pacjent Anthony’ego Minghelli. Za tę rolę otrzymał także nominacje do Złotego Globu i nagrody BAFTA oraz dwie nominacje do nagród Screen Actors Guild – jedną dla najlepszego aktora, a drugą dla całej obsady.
Ostatnio Fiennes zakończył prace na planie zdjęciowym filmu In Bruges. Na swoim koncie aktor ma również takie filmy, jak: Czerwony smok, Koniec romansu i Podwójny blef Neila Jordana, Pająk Davida Cronenberga, Oniegin Marthy Fiennes, który także wyprodukował, Kropla słońca Istvana Szabo, Pokojówka na Manhattanie z Jennifer Lopez, animowany musical Książę Egiptu, Rewolwer i melonik, Oskar i Lucinda, Dziwne dni, Quiz Show Roberta Redforda oraz Wichrowe wzgórza, w którym zadebiutował jako aktor filmowy.
Fiennes, absolwent Royal Academy of Dramatic Arts, rozpoczął swą karierę na scenie londyńskiego teatru. Dołączył do zespołu Michaela Rudmana w Royal National Theatre, a później spędził dwa sezony w Royal Shakespeare Company (RSC). W 1994 roku Fiennes pojawił się w roli Hamleta w sztuce wyprodukowanej przez Jonathana Kenta. Za tę rolę otrzymał później nagrodę Tony, gdy produkcję zaczęto wystawiać na Broadwayu. Ponownie spotkał się z Kentem podczas londyńskiej produkcji sztuki Antoniego Czechowa „Iwanow”. W 2000 roku Fiennes powrócił na deski londyńskiego teatru w tytułowych rolach w sztukach „Ryszard II” i „Koriolan”. W 2002 roku pokazał się w roli Carla Junga w sztuce „The Talking Cure” Christophera Hamptona w Royal National Theatre, a w kolejnym roku grał tytułową rolę w sztuce „Brand” Ibsena w RSC. Fiennes zagrał w 2005 roku tytułowego bohatera w produkcji Debory Warner „Juliusz Cezar”. Ostatnio znów podjął współpracę z reżyserem Jonathanem Kentem nad sztuką Briana Friela „Faith Healer”, która przed pokazem na Broadwayu miała swą premierę w dublińskim Gate Theatre. Za swój występ w sztuce Fiennes otrzymał nominację do nagrody Tony.
MICHAEL GAMBON powraca na ekran w roli Albusa Dumbledore’a, mądrego i szanowanego dyrektora szkoły w Hogwarcie. Aktor wystąpił również w filmach Harry Potter i więzień Azkabanu oraz Harry Potter i Czara Ognia.
Za swoją pracę teatralną, kinową i telewizyjną Gambon był wielokrotnie nagradzany w czasie całej swej kariery zawodowej, która trwa już od ponad 40 lat. Jako członek obsady otrzymał również nagrody Screen Actors Guild i Critics’ Choice za udział w filmie Gosford Park Roberta Altmana. Zdobył też cztery nagrody telewizyjne BAFTA za role w projektach pełnometrażowych Perfect Strangers, Długość geograficzna, Żony i córki, za które otrzymał również nagrodę Royal Television Society (RTS), a także za The Singing Detective, za rolę tytułową w którym otrzymał nagrody RTS i Broadcast Press Guild. Gambon został też wyróżniony nominacjami do nagród Emmy i Złotego Globu za postać prezydenta Lyndona Bainesa Johnsona, w którą wcielił się w filmie telewizji HBO Na ścieżce wojennej. W 1998 roku otrzymał tytuł szlachecki od królowej Elżbiety II za służbę na rzecz teatru.
Ostatnio aktor pojawił się w filmie The Good Night Jake’a Paltrowa, którego premiera odbyła się w 2007 roku na festiwalu Sundance, oraz w dramacie Roberta De Niro zatytułowanym Dobry agent, z udziałem Matta Damona i Angeliny Jolie. Najbliższymi filmami z jego udziałem są Znowu w Brideshead oraz My Boy.
Pochodzący z Irlandii Gambon rozpoczął swą karierę na deskach Edwards-MacLiammoir Gate Theatre w Dublinie. W 1963 roku był jednym z pierwszych członków National Theatre Company w Old Vic pod kierownictwem Laurence’a Oliviera. Później dołączył do Birmingham Rep, gdzie zagrał Otella. Na liście swoich dokonań teatralnych Gambon ma wiele produkcji wystawianych na londyńskim West Endzie, w tym między innymi sztukę Simona Graya „Otherwise Engaged”, londyńskie premiery trzech sztuk Alana Ayckbourna: „The Norman Conquests”, „Just Between Ourselves” oraz „Man of the Moment”, „Alice’s Boys”, „Dawne czasy” Harolda Pintera; tytułową rolę w „Wujaszku Wani” i „Veterans Day” z Jackiem Lemmonem. W 1987 roku był wielokrotnie nagradzany, w tym nagrodą Olivier Award dla najlepszego aktora, za swoją rolę w londyńskiej produkcji „Widoku z mostu” Arthura Millera.
Grając w Royal National Theatre (RNT), Gambon odtwarzał główne role w premierowych przedstawieniach sztuk Harolda Pintera „Zdrada” i „Górski język”, w „Close of Play” Simona Graya, w „Opowieściach z Hollywood” Christophera Hamptona, w trzech kolejnych sztukach Alana Ayckbourna: „Sisterly Feelings”, „A Chorus of Disapproval”, za którą zdobył nagrodę Olivier Award, oraz „A Small Family Business”, a także „Skylight” Davida Hare’a, która była wystawiana na West Endzie i Broadwayu. Także w RNT Gambon wystąpił w sztuce „Endgame” z Lee Evansem, grał też Falstaffa w pierwszej i drugiej części „Henryka IV”. Wśród ostatnich zrealizowanych przez niego produkcji teatralnych należy wymienić główne role w sztuce „Volpone albo lis”, za którą otrzymał nagrodę Evening Standard, w dramacie „Cressida” Nicholasa Hytnera w teatrze Almeida, w wystawianym na West Endzie przedstawieniu „Dozorcy” w reżyserii Patricka Marbera oraz w „A Number” Stephena Daldry’ego w Royal Court Theatre.
Z kolei spośród pozycji kinowych Gambon na ma swoim koncie między innymi remake filmu Omen, Podwójne życie ze Stevem Zissou Wesa Andersona, filmy: Sky Kapitan i świat jutra, Sylvia, Bezprawie, Informator, Jeździec bez głowy Tima Burtona, Ostatni wrzesień, Taniec ulotnych marzeń, Gracz, Miłość i śmierć w Wenecji oraz Kucharz, złodziej, jego żona i jej kochanek. Wystąpił również w nagrodzonym miniserialu telewizji HBO Anioły w Ameryce, wyreżyserowanym przez Mike’a Nicholsa.
BRENDAN GLEESON znów występuje w roli Alastora „Szalonookiego” Moody’ego, w której po raz pierwszy pojawił się w filmie Harry Potter i Czara Ognia.
Dotychczas widzowie mogli obejrzeć Gleesona w ponad 40 filmach od czasu jego debiutu w filmie Pole, w reżyserii Jima Sheridana. Następnie grywał niewielkie role w takich filmach jak Na zachód Mike’a Newella czy Za horyzontem Rona Howarda, zanim otrzymał rolę Hamisha w nagrodzonym Oscarem filmie Mela Gibsona Waleczne serce. Później zagrał w filmach Neila Jordana Michael Collins i Chłopak rzeźnika. Pojawił się również w jednej z głównych ról w filmie Angela Mooney znowu umiera, którego producentem wykonawczym był John Boorman.
W 1998 roku Boorman reżyserował Gleesona w roli autentycznego bohatera ludu irlandzkiego Martina Cahilla w uznanym filmie biograficznym zatytułowanym Generał. Za swoją rolę Gleeson otrzymał kilka aktorskich wyróżnień, w tym nagrodę London Film Critics Circle dla najlepszego aktora. Od tego czasu wspólnie z Boormanem nakręcił Krawca z Panamy, Country of My Skull oraz The Tiger’s Tail.
Ponadto Gleeson ma na swoim koncie role w filmach Mission: Impossible 2 Johna Woo, Uciec przed śmiercią, Wild About Harry, A.I. Sztuczna inteligencja Stevena Spielberga, 28 dni później Danny’ego Boyle’a, Gangi Nowego Jorku Martina Scorsese, Wzgórze nadziei Anthony’ego Minghelli, Troja Wolfganga Petersena, Osada M. Nighta Shyamalana, Królestwo niebieskie Ridleya Scotta, Śniadanie na plutonie Neila Jordana oraz Black Irish.
Gleeson użyczy także swego głosu w animowanym filmie Beowulf reżyserowanym przez Roberta Zemeckisa, którego premiera ma odbyć się w listopadzie 2007 roku. Wśród nadchodzących filmów z dziełem tego aktora należy wspomnieć In Bruges reżyserowany przez Martina McDonagha, w którym gra z Colinem Farrelem i Ralphem Fiennesem. Na małym ekranie zagra tytułową rolę w filmie telewizji HBO Churchill at War dla reżysera Thaddeusa O’Sullivana.
Urodzony w Irlandii Gleeson zaczynał karierę zawodową jako nauczyciel, jednak porzucił to zajęcie dla aktorstwa, gdy dostał angaż do irlandzkiego teatru Passion Machine. Na deskach teatru Gleeson zagrał w wielu produkcjach, między innymi w: „King of the Castle”, „The Plough and the Stars”, „Prayers of Sherkin”, „Wiśniowym sadzie” i w sztuce „The Paycock” w Gaiety Theatre, która wystawiana była także na festiwalu teatralnym w Chicago. W 2001 roku powrócił na scenę dublińskiego Peacock Theatre w sztuce Billy’ego Roche’a „On Such As We”, w reżyserii Wilsona Milama.
RICHARD GRIFFITHS ponownie wciela się w postać mugolskiego wuja Harry’ego, Vernona Dursleya, którego grał wcześniej w filmach Harry Potter i Kamień Filozoficzny, Harry Potter i Komnata Tajemnic oraz Harry Potter i więzień Azkabanu.
Griffiths zagrał ostatnio wraz z Danielem Radcliffe’em w odświeżonej i wielokrotnie nagradzanej sztuce Petera Shaffera „Equus” na West Endzie. W ubiegłym roku Griffiths zdobył nominację do nagrody BAFTA dla najlepszego aktora za rolę Hectora w filmowej adaptacji Męskiej historii Nicholasa Hytnera. Aktor po raz pierwszy zagrał tę rolę w Londynie w produkcji Teatru Narodowego, co zresztą przyniosło mu nagrodę Olivier Award w kategorii „Najlepszy aktor”. Griffiths później grywał Hectora podczas regionalnych i międzynarodowych tras teatralnych, również na Broadwayu, gdzie otrzymał nagrodę Tony dla najlepszego odtwórcy roli głównej w sztuce.
Griffiths zagrał między innymi w takich filmach, jak: Venus Rogera Michella, Królowa sceny Richarda Eyre, Vatel Rolanda Joffe’go, Jeździec bez głowy Tima Burtona, Umrzeć ze śmiechu Petera Chelsoma, Rycerz pierwszej damy, Weneckie Qui Pro, Naga broń 21, Król Ralph, Withnail i ja, Prywatne zajęcia, Greystoke: Legenda Tarzana władcy małp Hugh Hudsona, Park Gorkiego Michaela Apteda, Gandhi Richarda Attenborough, Ragtime Milosa Formana, Kochanica Francuza Karela Reisza oraz w oscarowym filmie Rydwany ognia Hugh Hudsona.
Widzowie brytyjskiej telewizji zapewne najlepiej znają Griffithsa z ról w serialach telewizji BBC Pie in the Sky oraz Hope & Glory. Innymi ważnymi filmami, w których zagrał Griffits, są: Bleak House, The Brides in the Bath, Gormenghast, In the Red, Ted & Ralph, Inspector Morse, Mr. Wakefield’s Crusade, Goldeneye: The Secret Life of Ian Fleming, Marksman, Casanova, The Cleopatras, Bird of Prey oraz serial Nobody’s Perfect.
Jako doświadczony aktor teatralny Griffiths niedawno zagrał w wystawianej na West Endzie produkcji „Heroes”. Wraz z Royal Shakespeare Company wystąpił w sztukach: „The White Guard”, „Once in a Lifetime”, „Henryk VIII”, „Volpone” i „Red Star”. Wśród większych ról teatralnych Griffithsa warto także wymienić produkcje takie jak: „Luther”, „Heartbreak House”, „Galileo”, „Rules of the Game”, „Art”, „Katherine Howard” oraz „The Man Who Came to Dinner”.
JASON ISAACS po raz kolejny odgrywa rolę śmierciożercy Lucjusza Malfoya, w którą po raz pierwszy wcielił się w drugiej części filmu Harry Potter i Komnata Tajemnic, a następnie w filmie Harry Potter i Czara Ognia. Isaacs zagrał ostatnio wraz z Catherine Keener, Jennifer Aniston, Joan Cusack i Frances McDormand w komedii Przyjaciele z kasą, której premiera odbyła się w 2006 roku na festiwalu Sundance.
Jesienią 2006 roku Isaacs zagrał w trzech prestiżowych projektach i trzech zupełnie odmiennych rolach. W sześcioodcinkowym thrillerze telewizji BBC The State Within wcielił się w postać Sir Marka Brydona, oblężonego ambasadora brytyjskiego w Waszyngtonie. Z kolei w przeboju serialowym stacji Showtime Brotherhood Isaacs zagrał amerykańskiego gangstera Michaela Caffee o irlandzkim pochodzeniu. Natomiast w filmie telewizji Channel 4 Scars napisanym i wyreżyserowanym przez Leo Regana wystąpił w głównej roli zniszczonego i niebezpiecznego londyńczyka o imieniu Chris. Film ukazuje przyczyny i skutki przemocy poprzez wirtualny monolog zaczerpnięty z zapisanych wywiadów.
Rok wcześniej Isaacs pojawił się w podobnie zróżnicowanych rolach – od wzruszającego romantyka w nagrodzonym filmie Rodrigo Garcii Nine Lives u boku Robin Wright Penn, aż po represjonowanego ojca z przedmieścia w filmie Miłego dnia?. Pokazy premierowe obu filmów odbyły się w 2005 roku na festiwalu Sundance. Przybrał także postać homofobicznego gwiazdora kinowego w niezależnej komedii Tennis Anyone?, zaś w telewizji sportretował cynicznego fotoreportera, występując gościnie w serialu NBC Prezydencki poker.
Od czasu swojej roli okrutnego pułkownika Williama Travingtona, którą zagrał w 2000 roku w filmie Patriota wraz z Melem Gibsonem, Isaacs pracuje bez przerwy. Jego fantastyczne aktorstwo w tym filmie zaowocowało nominacją do nagrody London Film Critics’ Circle dla najlepszego aktora drugoplanowego. W kolejnym roku Isaacs wystąpił w ozdobionym cekinami, pozbawionym paska szlafroku w remake’u dramatu romantycznego Słodki listopad wraz z Keanu Reevesem i Charlize Theron, po czym zmienił się praktycznie nie do poznania, wcielając się w postać upartego kapitana Mike’a Steele’a w słynnym dramacie wojennym Ridleya Scotta Helikopter w ogniu. Potem Isaacs zagrał w dramacie wojennym Johna Woo Szyfry wojny z Nicolasem Cage’em, w słodko-gorzkiej komedii romantycznej Passionada oraz w komedii akcji Smoking z Jackie’em Chanem. W 2003 roku Isaacs zagrał podwójną rolę Kapitana Hooka i Pana Darlinga w filmie Piotruś Pan w reżyserii P.J. Hogana.
Isaacs nakręcił także kilka filmów ze swoim kolegą, reżyserem Paulem Andersonem, włączając w to thriller science-fiction Ukryty wymiar, Żołnierz przyszłości oraz kultowy film brytyjski Zakupy „crash and carry”. Widzowie o sokolim wzroku mogą go zauważyć w niewymienionych w czołówce rolach epizodycznych w Resident Evil Andersona, Elektrze Roba Bowmana, w filmie eksperymentalnym Hotel Mike’a Figgisa, a ostatnio w obrazie Grindhouse. Wśród innych filmów na koncie Isaacsa znajdziemy: Koniec romansu, przebój kasowy Armageddon, Ostatniego smoka, Grę słów, musical Ostatnia chwila oraz The Tall Guy, w którym aktor zadebiutował.
Urodzony w angielskim Liverpoolu Isaacs edukację pobierał w Bristol University, gdzie – studiując prawo – jako aktor i/lub reżyser przyczynił się do realizacji ponad dwudziestu produkcji teatralnych. Po ukończeniu prestiżowej londyńskiej szkoły Central School of Speech and Drama Isaacs przez dwa sezony grał w brytyjskim przeboju serialowym Capital City, a później wystąpił w kontrowersyjnym filmie Lyndy LaPlante Civvies nakręconym dla telewizji BBC.
Na scenie stworzył niezapomnianą kreację Louisa w przedstawieniu Royal National Theatre, zatytułowanym „Angels in America – parts 1 & 2”, występował również przy pełnej widowni w Royal Court Theatre, Almeida Theatre, King's Head oraz na festiwalu teatralnym w Edynburgu. Ostatnio powrócił na deski teatru, by zagrać na West Endzie wraz z Lee Evansem w odświeżonej sztuce Harolda Pintera Samoobsługa, wystawianej w Trafalgar Studios w lutym i marcu 2007 roku i zbierającej pochwały krytyków.
GARY OLDMAN znów pojawia się w roli ojca chrzestnego Harry’ego, Syriusza Blacka, postaci, w którą po raz pierwszy wcielił się z filmie Harry Potter i więzień Azkabanu, a potem kontynuował w obrazie Harry Potter i Czara Ognia.
Oldman obecnie kręci zdjęcia do nowego filmu o Batmanie zatytułowanego The Dark Knight, w którym ponownie występuję w roli porucznika Jamesa Gordona, bohatera, którego widzowie po raz pierwszy ujrzeli w przeboju kasowym Batman – Początek.
Oldman rozpoczął swoją karierę w roku 1979, kiedy to podjął pracę w londyńskich teatrach. W latach 1985–1989 występował wyłącznie w teatrze London’s Royal Court. W roku 1985 londyński magazyn „Time Out” przyznał mu nagrodę dla najlepszego debiutanta za rolę w sztuce „The Pope’s Wedding”. W tym samym roku zrzeszenie krytyków londyńskich London Critic’s Circle uhonorowało go nagrodą dla najlepszego aktora, którą przyznano mu wraz z Sir Anthonym Hopkinsem.
W 1986 roku Oldman zadebiutował w filmie Sid i Nancy, zdobywając nagrodę Evening Standard British Film Award dla najbardziej obiecującego debiutanta za rolę punkrockowej legendy Sida Viciousa. W następnym roku zagrał w filmie Stephena Frearsa Nadstaw uszu i tym razem również został uhonorowany nagrodą dla najlepszego aktora przez London Film Critics Circle za rolę przegranego brytyjskiego dramaturga Joe Ortona.
Od tego czasu Oldman stał się jednym z najbardziej szanowanych i wszechstronnych aktorów, grającym zarówno w kasowych przebojach, jak i w uznanych filmach niezależnych. W początkach swej kariery wystąpił w takich filmach, jak: Tor 29 Nicolasa Roega, Prawo i sprawiedliwość, Chattahoochee, Rosencrantz i Guildenstern nie żyją Toma Stopparda, za występ w którym otrzymał nominację do nagrody Independent Spirit dla najlepszego aktora, Stan łaski, Henry i June, JFK Olivera Stone’a, w którym wcielił się w rolę Lee Harveya Oswalda, oraz wystąpił w tytułowej roli w filmie Dracula Francisa Forda Coppoli.
Kolejne dokonania filmowe Oldmana to niezapomniana rola w filmie Prawdziwy romans Tony’ego Scotta, Krwawy Romeo, filmy Luca Bessona Leon zawodowiec i Piąty element, Wieczna miłość, Morderstwo pierwszego stopnia, Szkarłatna litera Rolanda Joffe’a, Basquiat – Taniec ze śmiercią Juliana Schnabela, Air Force One Wolfganga Petersena, kinowa wersja Zaginionych w kosmosie oraz Hannibal Ridleya Scotta.
W 1995 roku Oldman i jego manager/wspólnik produkcyjny Douglas Urbanski powołali do życia spółkę produkcyjną The SE8 Group, która wyprodukowała debiut reżyserski Oldmana Nic doustnie, do którego Oldman napisał także scenariusz. Film pokazano w 1997 roku na otwarciu 50. Festiwalu Filmowego w Cannes w głównym konkursie, w którym Kathy Burke zdobyła ze swoją rolę nagrodę dla najlepszej aktorki. Ponadto Oldman zdobył dwie nagrody BAFTA za najlepszy film brytyjski i najlepszy scenariusz, nagrodę reżyserską Channel 4 podczas Festiwalu Filmowego w Edynburgu w 1997 roku oraz Empire Award za najlepszy film debiutanta. Oldman był także producentem wykonawczym i odtwórcą głównej roli w filmie SE8 Group Ukryta prawda, który otrzymał dwie nominacje do Oscara i zapewnił Oldmanowi nominację do nagrody Screen Actors Guild w kategorii „Najlepszy aktor drugoplanowy”.
Należy także wspomnieć, że za gościnną rolę aktora-alkoholika w telewizyjnym przeboju komediowym Przyjaciele Oldman otrzymał nominację do nagrody Emmy. Wcześniej zaś nakręcił dla telewizji między innymi film Meantime w reżyserii Mike’a Leigh oraz The Firm w reżyserii Alana Clarke’a.
ALAN RICKMAN wraca na ekran w roli enigmatycznego nauczyciela eliksirów Severusa Snape’a, w której wystąpił we wszystkich poprzednich częściach filmu o Harrym Potterze.
Później pojawi się w roli sędziego Turpina w kinowej wersji musicalu Stephena Sondheima Sweeney Todd, której premiera planowana jest na grudzień 2007 roku.
Rickman miał już na swoim koncie nagrody za pracę teatralną w rodzimej Anglii, gdy w 1988 roku zadebiutował w kasowym filmie akcji Szklana pułapka. Od tego czasu był wielokrotnie nagradzany za swoje kreacje kinowe i telewizyjne.
W 1992 roku zdobył nagrodę BAFTA dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę szeryfa z Nottingham w filmie Robin Hood: Książę złodziei. W tym samym roku otrzymał nagrody Evening Standard British Film Award oraz London Film Critics Circle w kategorii „Najlepszy aktor” za rolę w tym filmie oraz za Głęboko, prawdziwie, do szaleństwa Anthony’ego Minghelli oraz Z zamkniętymi oczami Stephena Poliakoffa, a także dodatkowe wyróżnienie London Film Critics Circle za występ w filmie Quigley na Antypodach. Później był nominowany do nagród BAFTA za role w Rozważnej i Romantycznej Anga Lee oraz w Michaelu Collinsie Neila Jordana.
W 1997 roku Rickman zdobył nagrody Emmy, Złoty Gob i Screen Actors Guild za tytułową rolę w filmie HBO zatytułowanym Rasputin. Niedawno otrzymał nominację do nagrody Emmy za gwiazdorską kreację w przyjętym z uznaniem filmie HBO W rękach Boga.
Rickman wystąpił ponadto w takich filmach, jak: Nobel Son, Pachnidło, Śniegowe ciastko, To właśnie miłość, Dwa w jednym, Galaxy Quest – Ko(s)miczna załoga, Dogma, Pocałunek Judasza oraz Mesmer, za rolę w którym otrzymał tytuł najlepszego aktora na Festiwalu Filmowym w Montrealu w 1994 roku.
W 1997 roku Rickman zadebiutował jako reżyser filmem Zimowy gość, w którym główną rolę zagrała Emma Thompson. Aktor napisał także wraz z Sharmanem Macdonaldem scenariusz do tego filmu na podstawie oryginalnej sztuki Macdonalda. W oficjalnym konkursie na Festiwalu Filmowym w Wenecji film otrzymał nominację do Złotego Lwa i zdobył dwie inne nagrody. Później zaś, na Festiwalu Filmowym w Chicago otrzymał tytuł najlepszego filmu. Rickman wyreżyserował także wspomnianą sztukę zarówno w teatrze West Yorkshire Playhouse, jak i w Almeida Theatre w Londynie. Ponadto wyreżyserował na West Endzie sztuki: „Wax Acts” i „My Name is Rachel Corrie”. Ta druga zdobyła zresztą nagrody Theatregoers’ Choice Awards w kategoriach „Najlepsza nowa sztuka” oraz „Najlepszy reżyser”.
Rickman studiował w Royal Academy of Dramatic Arts, po czym podjął współpracę z Royal Shakespeare Company (RSC), która trwała przez dwa sezony. W 1985 roku wykreował rolę wicehrabiego de Valmonta w „Niebezpiecznych związkach”, a w 1987 roku został nominowany do nagrody Tony, gdy ponownie wcielił się w tę rolę na Broadwayu. Ostatnio Rickman wystąpił w popularnej produkcji „Private Lives” Noela Cowarda wystawianej na West Endzie, a za swoją rolę otrzymał nagrodę Variety Club oraz nominacje do nagród Oliviera i Evening Standard w kategorii „Najlepszy aktor”. Inscenizacje sztuki przeniesiono potem na Broadway, gdzie Rickman ponownie otrzymał nominację do nagrody Tony dla najlepszego aktora.
FIONA SHAW ponownie występuje w roli ciotki Harry’ego, Petunii Dursley, której życiowym celem jest rozpieszczanie syna Dudleya. Tę samą rolę Shaw zagrała wcześniej w filmach Harry Potter i Kamień Filozoficzny, Harry Potter i Komnata Tajemnic oraz Harry Potter i więzień Azkabanu.
Shaw wystąpiła na początku tego roku w dobrze przyjętym thrillerze kryminalnym Słaby punkt z Anthonym Hopkinsem i Ryanem Goslingiem. W ubiegłym roku zagrała w komedii romantycznej Catch and Release oraz w Czarnej Dalii Briana DePalmy. W najbliższym czasie będzie można ją zobaczyć w komedii przygodowej The Other Side. Ponadto Shaw ma na swoim koncie takie filmy, jak: Close Your Eyes, Triumf miłości, Ostatni wrzesień, Rewolwer i melonik, Chłopak rzeźnika, Anna Karenina, Jane Eyre, Perswazje, Trzech mężczyzna i mała dama, Góry księżycowe oraz Moja lewa stopa.
Shaw, znana aktorka teatralna, zdobyła niedawno nagrodę Evening Standard za rolę w londyńskiej inscenizacji „Medei”. Gdy wraz z produkcją przeniosła się do Nowego Jorku, tam za tę samą rolę została uhonorowana nagrodą Obie i nominacją do nagrody Tony. Wcześniej za rolę Rosalindy w sztuce „Jak wam się podoba” otrzymała nagrodę Oliviera, nagrody Oliviera i London Critics Circle za role w „Dobrym człowieku z Seczuanu” i „Elektrze”, nagrodę London Critics Circle Award za tytułową rolę w „Heddzie Gabler”, nagrody dramatyczne Oliviera i Evening Standard za „Machinal” Stepherna Daldry’ego oraz nagrodę New York Critics Award za genialną kreację w „Ziemi jałowej” T.S. Elliota.
Shaw występowała także w Royal National Theatre i współpracowała z Royal Shakespeare Company. Greła również na deskach teatrów w rodzimej Irlandii. Ponadto w ramach światowego tournee występowała w sztuce „Ziemia jałowa”.
Shaw powróciła do swych ról w „Ziemi jałowej, „Heddzie Gabler” i „Ryszardzie II” dla telewizji BBC. Wśród dokonań telewizyjnych na swoim koncie zapisała niedawny miniserial stacji ABC Cesarstwo, a także Siódmy strumień, Mind Games, Gormenghast, Obywatel Welles, Seascape oraz For the Greater Good Danny’ego Boyle’a.
W 2000 roku Shaw otrzymała we Francji tytuł Officier des Arts et des Lettres, a w kolejnym roku została damą Orderu Komandora Imperium Brytyjskiego (CBE).
MAGGIE SMITH spotykamy ponownie w roli wykładającej w Hogwarcie profesor Minerwy McGonagall, pojawiającej się we wszystkich dotychczasowych filmach o Harrym Potterze.
Jako jedna z najbardziej szanowanych aktorek w branży rozrywkowej Smith była wielokrotnie nagradzana za swoją pracę sceniczną, kinową i telewizyjną. Smith – dwukrotna zdobywczyni Oscara – otrzymała pierwszą nagrodę Amerykańskiej Akademii Filmowej za niezapomnianą kreację w tytułowej roli w filmie Pełnia życia panny Brodie z 1969 roku, za którą została także uhonorowana nagrodą BAFTA i nominacją do Złotego Globu. Dziesięć lat później otrzymała drugiego Oscara, Złoty Glob i nagrodę Evening Standard, a także nominację do nagrody BAFTA za rolę w filmie Suita kalifornijska. Ostatnio Smith doczekała się nominacji do Oscara, Złotego Globu i nagrody BAFTA za występ w filmie Gosford Park Roberta Altmana, za który wraz z pozostałymi aktorami otrzymała nagrody Screen Actors Guild i Critics’ Choice.
Wśród niezliczonych wyróżnień aktorskich przyznanych Smith znajdziemy także nominacje do Oscara za Otella, Podróże z moją ciotką i Pokój z widokiem, za który ponadto otrzymała nagrodę BAFTA i Złoty Glob, a także nagrody BAFTA za Prywatne zajęcia oraz Samotną pasję Judith Hearne. Za tę ostatnią rolę otrzymała także nagrodę filmową Evening Standard. Ostatnio nagrodzono ją statuetką Emmy za kreację w filmie HBO Mój dom w Umbrii.
Smith po raz pierwszy wystąpiła na scenie Oxford University Drama Society w roku 1952, a jej debiut zawodowy miał miejsce w Nowym Jorku w „The New Faces 1956 Revue”. Trzy lata później dołączyła do zespołu Old Vic Company, z którym w 1962 roku zdobyła nagrodę Evening Standard dla najlepszej aktorki za role Doreen w „The Private Ear” i Belindy w „The Public Eye”. Rok później zaczęła współpracę z The National Theatre, gdzie u boku Laurence’a Oliviera zagrała Desdemonę w „Otellu”. Kolejne sukcesy w National Theatre to „Black Comedy”, „Panna Julia”, „The Country Wife”, „The Beaux Stratagem”, „Wiele hałasu o nic” i „Hedda Gabler”.
Szersza publiczność poznała ją jednak dopiero w 1969 roku, dzięki oscarowej roli w filmie Pełnia życia panny Brodie. Dziś widzowie znają Smith głównie z roli w filmach z serii Harry Potter, a także dzięki kreacjom w takich filmach, jak: Boskie sekrety siostrzanego stowarzyszenia Ya-Ya, Zmowa pierwszych żon, Zakonnica w przebraniu, Tajemniczy ogród i Hook Stevena Spielberga. Ponadto Smith wystąpiła między innymi w Zakochanej Jane, Lawendowym wzgórzu, Ostatnim wrześniu, Placu Waszyngtona, Ryszardzie III, Misjonarzu, Śmierci na Nilu, Zabitym na śmierć i Garncu miodu.
Smith nadal występuje na deskach teatrów londyńskich i nowojorskich. Za rolę w sztuce „Lettice and Lovage” otrzymała nagrodę Tony, a wcześniej była dwukrotnie do niej nominowana za kreacje sceniczne w „Night and Day” oraz „Private Lives”. Z kolei nagrody dramatyczne Evening Standard przyznano jej za role w „Virginii” i „Trzech wysokich kobietach”.
Za swoje występy na małym ekranie Smith została uhonorowana nominacjami do nagród Emmy za role w Nagle, zeszłego lata i Davidzie Copperfieldzie, za który to film otrzymała także nominację do nagrody telewizyjnej BAFTA. Ponadto nominacje do telewizyjnych nagród BAFTA przyniosły jej również filmy Memento Mori i Mrs. Silly, a także miniserial Talking Heads, za który otrzymała nagrodę Royal Television Society.
Tytuł damy Orderu Imperium Brytyjskiego otrzymała w 1990 roku. Jest członkiem zarządu Brytyjskiego Instytutu Filmowego, a w 1993 roku otrzymała srebrną nagrodę BAFTA za całokształt pracy twórczej.
IMELDA STAUNTON dołącza do obsady filmu w roli nowej nauczycielki obrony przed czarną magią w Hogwarcie, bezwzględnie ambitnej Dolores Umbridge.
W 2004 roku Staunton wcieliła się w tytułową rolę w dramacie Vera Drake Mike’a Leigh, którą zdobyła sobie rozgłos wśród krytyków filmowych i widzów. Za swe dokonania filmowe Staunton otrzymała wiele wyróżnień w kategorii „Najlepsza aktorka”, w tym nominacje do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej, Złotego Globu i nagrody Screen Actors Guild (SAG). Otrzymała także nagrody BAFTA, Evening Standard British Film Award, British Independent Film Award, European Film Award oraz nagrodę dla najlepszej aktorki na Festiwalu Filmowym w Wenecji w 2004 roku. Ponadto Staunton otrzymała tytuł najlepszej aktorki roku od wielu szanowanych stowarzyszeń krytyków, w tym między innymi od New York Critics Circle, Los Angeles Film Critics, London Critics Circle, Toronto Film Critics, Chicago Film Critics oraz National Society of Film Critics.
Niedawno Staunton zagrała w opartym na faktach dramacie Richarda LaGravenese Wolność słowa wraz z Hilary Swank oraz w komedii fantasy Niania z Emmą Thompson. Wśród jej dokonań filmowych znajdziemy role w Bright Young Things Stephena Fry’a, Wpadce Johna McKaya z Andie MacDowell, oscarowym Zakochanym Szekspirze Johna Maddena, za który otrzymała nagrodę SAG dla wybitnej obsady, Wieczorze Trzech Króli Trevora Nunna, Rozważnej i Romantycznej Anga Lee, Przyjaciołach Petera i Wiele hałasu o nic Kennetha Branagha oraz w Antonii i Jane Beeban Kidron. Użyczyła także swego głosu w kilku filmach animowanych, z których najbardziej znanym są Uciekające kurczaki.
W uznaniu dokonań na deskach londyńskich teatrów Staunton otrzymała trzy nagrody Oliviera za role w „Loży szyderców”, „The Corn is Green” i „Into the Woods”. Ponadto była trzykrotnie nominowana do nagrody Oliviera za kreacje aktorskie w „Wujaszku Wani”, „Czarnoksiężniku z Krainy Oz” oraz „Guys and Dolls”. W jej szerokim repertuarze teatralnym znalazły się również takie sztuki, jak „There Came a Gypsy Riding”, „Calico”, „Opera żebracza”, „The Fair Maid of the West”, „Czyż nie dobija się koni?”, „Habeas Corpus”, „Travesties”, „Elektra”, „A Little Night Music”, „Mack and Mabel” oraz „She Stoops to Conquer”.
Staunton jest także doskonale znana brytyjskim widzom telewizyjnym z ról w takich produkcjach, jak: Cranford Chronicles, The Wind in the Willows, My Family and Other Animals, Sen nocy letniej, Złodziejka, Cambridge Spies, David Copperfield, Obywatel X oraz The Singing Detective. Wystąpiła również gościnnie w kilku serialach, ostatnio w Małej Brytanii.
W 2006 roku Staunton otrzymała Order Imperium Brytyjskiego.
DAVID THEWLIS ponownie pojawia się w filmie jako były nauczyciel obrony przed czarną magią Remus Lupin.
Thewlis zyskał światową sławę po swoim występie w dramacie Mike’a Leigh Nadzy. Za tę fascynującą kreację otrzymał tytuł najlepszego aktora na Festiwalu Filmowym w Cannes w 1993 roku i wyróżnienia w tej samej kategorii od londyńskiego i nowojorskiego zrzeszenia krytyków oraz nagrodę filmową Evening Standard. Wcześniej współpracował już z Leigh przy filmie Życie jest słodkie oraz projekcie telewizyjnym Krótkie i kręcone.
Przez ostatnie 20 lat Thewlis wystąpił w ponad 30 filmach, również w takich, jak: Vroom Beeban Kidron, Resurrected Paula Greengrassa, Skaza Louisa Malle’a, Proces Davida Jonesa, Czarny książę Caroline Thompson, Całkowite zaćmienie Agnieszki Holland, Czas przemian Mike’a Hoffmana, Ostatni smok Roba Cohena, Wyspa doktora Moreau Johna Frankenheimera, Siedem lat w Tybecie Jeana-Jacquesa Annauda, Big Lebowski braci Coen, Rzymska opowieść Bernardo Bertolucciego, Co się przydarzyło Haroldowi S.? Petera Hewitta, Linia czasu Richarda Donnera, Królestwo niebieskie Ridleya Scotta, część Wszystkich niewidzialnych dzieci wyreżyserowana przez Jordana Scotta, Podróż do Nowej Ziemi Terrence’a Malika, Nagi instynkt 2 Michaela Catona-Jonesa oraz najnowszy remake filmu Omen Johna Moore’a.
Niedawno zakończył zdjęcia do niezależnego filmu The Inner Life of Martin Frost, w którym wystąpił w roli tytułowej, a obecnie uczestniczy w zdjęciach do filmu The Boy in the Striped Pyjamas, reżyserowanego przez Marka Hermana i produkowanego przez Davida Heymana.
Poza pracą aktorską Thewlis zadebiutował jako reżyser i scenarzysta w krótkim filmie Hello, Hello, Hello, za który otrzymał nominację do nagrody BAFTA w kategorii „Najlepszy film krótkometrażowy”. Niedawno napisał i wyreżyserował niezależny film Cheeky (2003), w którym zagrał także jedną z ról.
W telewizji widzowie mogli obejrzeć Thewlisa w serialu Dinotopia, Endgame, Dandelion Dead, nagradzanym Prime Suspect 3, Black and Blue, Journey to Knock, Oranges Are Not the Only Fruit, Skulduggery oraz w Śpiewającym detektywie. Aktor występował też gościnnie w serialu A Bit of Do.
Poza pracą filmową i telewizyjną Thewlis pojawił się także w kilku sztukach teatralnych, między innymi w „The Sea”, w reżyserii Sama Mendesa wystawionej w Royal National Theatre, „Ice Cream” pokazywanej w Royal Court. „Buddy Holly” w teatrze Regal w Greenwich, „Ruffian on the Stairs/The Woolley” w Farnham oraz w „The Lady and the Clarinet” w Kings Head.
EMMA THOMPSON powraca do serii o Harrym Potterze w roli Sybilli Trelawney, postaci, którą po raz pierwszy zagrała w filmie Harry Potter i więzień Azkabanu.
Thompson ostatnio zagrała w doskonale ocenianym dramacie komediowym Przypadek Harolda Cricka. Była praktycznie nie do rozpoznania w tytułowej roli w filmie familijnym Niania, do którego napisała także scenariusz. Obecnie pracuje nad kolejną częścią Niani. Thompson kręci ponadto zdjęcia do filmu Znowu w Brideshead, w którym gra wspólnie z Michaelem Gambonem, po czym pojawi się w dramacie romantycznym Last Chance Harvey, u boku Dustina Hoffmana.
Thompson jest jedną z najczęściej nagradzanych aktorek i scenarzystek. W 1993 roku za rolę w filmie Merchanta Ivory’ego Powrót do Howards End otrzymała Oscara, Złoty Glob, nagrody BAFTA i Evening Standard, a ponadto zrzeszenia krytyków filmowych z Nowego Jorku i Los Angeles oraz National Society of Film Critics i National Board of Review przyznały jej nagrody dla najlepszej aktorki. W kolejnym roku Thompson zdobyła podwójne nominacje do Oscara i Złotego Globu: dla najlepszej aktorki w filmie Jamesa Ivory’ego Okruchy dnia, za który otrzymała również nominację do nagrody BAFTA, oraz dla najlepszej aktorki drugoplanowej w filmie Jima Sheridana W imię ojca. Otrzymała też nagrodę filmową Evening Standard za swoją pracę zarówno w Okruchach dnia, jak i w filmie Wiele hałasu o nic Kennetha Branagha.
W 1996 roku Thompson ponownie otrzymała podwójne nominacje do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej: za rolę w Rozważnej i Romantycznej Anga Lee oraz zakończoną Oscarem nominację za scenariusz będący adaptacją książki Jane Austen. Dzięki temu jest jedyną osobą, która otrzymała Oscary zarówno w kategorii „Najlepszy aktor”, jak i „Najlepszy scenariusz”. Ponadto nagrody za najlepszy scenariusz przyznały jej takie organizacje, jak Writers Guild of America, Writers Guilds of Great Britain oraz zrzeszenia krytyków filmowych z Nowego Jorku, Los Angeles, Bostonu, Londynu i zrzeszenie Broadcast Film Critics. Zdobyła też Złoty Glob i nagrodę Evening Standard oraz nominację do nagrody BAFTA. Za swoją rolę w tym filmie otrzymała nagrody BAFTA i National Board of Review oraz była nominowana do Złotego Globu i nagrody Screen Actors Guild.
Wśród jej nieco nowszych zdobyczy znajdziemy nagrody Evening Standard, Empire Award oraz London Film Critics Circle za To właśnie miłość Richarda Curtisa, za którą to rolę była także po raz kolejny nominowana do nagrody BAFTA. Na małym ekranie Thompson doczekała się nagród Emmy i SAG za wiele ról w miniserialu Anioły w Ameryce z 2003 roku, wyprodukowanym przez telewizję HBO, w reżyserii Mike’a Nicholsa. Wcześniej Thompson pracowała wspólnie z Nicholsem przy filmie HBO zatytułowanym Dowcip, w którym pod jego kierunkiem zagrała jedną z głównych ról. Oboje wspólnie napisali scenariusz do tego filmu, oparty na sztuce Margaret Edson, za który otrzymali nagrodę Humanitis Prize i wspólną nominację do nagrody Emmy. Thompson została też wyróżniona nominacjami do nagród Emmy, Złotego Globu i SAG za swoją rolę w tym dramacie. Wcześniej zdobyła Emmy za przezabawną kreację gościnną w sitcomie Ellen.
Thompson dosłownie urodziła się do pracy w showbiznesie – jej ojciec, Eric Thompson, był bowiem reżyserem teatralnym i pisarzem, a jej matka, Phyllida Law, aktorką. Podczas studiów na filologii angielskiej w Cambridge została zaangażowana do uczelnianej grupy komediowej Footlights. Była współreżyserem pierwszego wyłącznie kobiecego przeglądu teatralnego w Cambridge, nazwanego „Women’s Hour”. Będąc jeszcze na studiach, zadebiutowała w telewizji BBC w programie Friday Night, Saturday Morning.
W latach 80. Thompson często pojawiała się w brytyjskiej telewizji, między innymi w filmie The Crystal Cube oraz gościnnie w serialu Alfresco. W obu z nich występowała u boku Hugh Laurie’ego. W 1985 roku stacja Channel 4 zaproponowała Thompson poprowadzenie własnego programu telewizyjnego Up for Grabs, a w 1988 roku aktorka napisała scenariusz do własnego serialu Thompson nadawanego przez stację BBC, w którym zagrała również jedną z ról.
Wciąż aktywnie udzielając się w teatrze, Thompson wystąpiła podczas trasy teatralnej po całej Anglii w sztuce „A Sense of Nonsense”, w napisanej przez siebie sztuce „Short Vehicle” na Festiwalu w Edynburgu w 1983 roku, w sztuce „Me and My Girl”, granej najpierw w Leicester, a następnie na londyńskim West Endzie w 1985 roku oraz w „Look Back in Anger” w Lyric Theatre w 1989 roku.
W 1989 zadebiutowała na dużym ekranie w komedii The Tall Guy i wcieliła się w rolę Katherine w debiucie reżyserskim Kennetha Branagha zatytułowanym Henryk V. Na swym koncie ma także Umrzeć powtórnie i Przyjaciele Petera nakręcone przez Branagha, Juniora Ivana Reitmana, Carringtona Christophera Hamptona, Zimowego gościa Alana Rickmana oraz Barwy kampanii Mike’a Nicholsa.
JULIE WALTERS powraca w roli troskliwej pani Weasley, którą zagrała wcześniej w filmach Harry Potter i Kamień Filozoficzny, Harry Potter i Komnata Tajemnic oraz Harry Potter i więzień Azkabanu.
Walters będzie można także obejrzeć jesienią tego roku w niezależnym filmie Zakochana Jane. Później zagra wraz z Meryl Streep w filmowej wersji musicalu Mamma Mia!.
Dwukrotnie nominowana do Oscara Walters zdobyła swoją pierwszą nominację w 1984 roku za debiut filmowy w tytułowej roli w filmie Edukacja Rity, za którą otrzymała także nagrodę BAFTA i Złoty Glob. Drugą nominację do Oscara otrzymała za kreację w filmie Billy Elliot Stephena Daldry’ego. Rola nauczycielki baletu w tym filmie przyniosła jej także nagrody BAFTA, Empire, Evening Standard i London Film Critics Circle, a oprócz tego nominacje do Złotego Globu i nagrody European Film Award oraz dwie nominacje do nagrody Screen Actors Guild, jedną w kategorii „Najlepsza aktorka drugoplanowa”, a drugą w kategorii „Wybitna obsada”. Walters była również nominowana do nagród BAFTA za role w filmach Personal Services i Stepping Out. Za rolę w tym ostatnim otrzymała nagrodę Variety Club Award.
Walters ma na swoim filmowym koncie takie filmy, jak: Nauka jazdy z jej filmowym synem Rupertem Grintem, Wah-Wah, Dziewczyny z kalendarza, Zanim odejdziesz, Titanic Town Rogera Michella, Babski wieczór, Intimate Relations, Siostro, moja siostro, Być kobietą, Buster oraz Nadstaw uszu Stephena Frearsa.
Walters aktywnie pracowała także przy brytyjskich produkcjach telewizyjnych, a ostatnio zdobyła trzy kolejne nagrody telewizyjne BAFTA w latach 2002, 2003 i 2004 za role w Strange Relations, za film Murder, za który otrzymała również Royal Television Society Award, a także za The Canterbury Tales, które przyniosły jej nagrodę Broadcasting Press Guild Award. Wcześniej była czterokrotnie nominowana do telewizyjnych nagród BAFTA: w 1983 roku za miniserial Boys From the Blackstuff, w 1987 roku za serial Victoria Wood: As Seen on TV, w 1994 za film telewizyjny The Wedding Gift oraz w 1999 za serial Dinnerladies. W swoim dorobku filmowym ma ponadto między innymi: The Ruby in the Smoke, Ostatnie wyzwanie, The Return, Olivera Twista, Jake’s Progress, Pat i Margaret, The Summer House, Julie Walters and Friends, Talking Heads oraz The Birthday Party.
Jako doświadczona aktorka teatralna Walters otrzymała nagrodę Oliviera w 2001 roku za rolę w sztuce „Wszyscy moi synowie” Arthura Millera, a wcześniej była nominowana do tej samej nagrody za dokonania w inscenizacji sztuki „Fool for Love” Sama Sheparda. Na deskach londyńskiego teatru zadebiutowała w sztuce „Edukacja Rity”, kreując rolę, którą później miała odtworzyć na dużym ekranie. Wśród jej osiągnięć teatralnych należy wymienić takie produkcje, jak: „Jumpers”, „Having a Ball”, „Frankie and Johnny in the Clair de Lune”, „When I was a Girl I Used to Scream and Shout”, „Tatuowana róża” Tennessee Williamsa oraz musical „Acorn Antiques”.
Poza zajęciami typowo aktorskimi Walters opublikowała także w 2006 roku swoją pierwszą powieść „Maggie’s Tree”.
ROBERT HARDY ponownie wciela się w rolę Korneliusza Knota, Ministra Magii, którego zagrał także w filmach Harry Potter i Komnata Tajemnic, Harry Potter i więzień Azkabanu oraz Harry Potter i Czara Ognia.
Hardy jest jednym z najbardziej cenionych aktorów brytyjskich, o ponad sześćdziesięcioletnim doświadczeniu zawodowym, posiadającym w swym dorobku wiele ról kinowych, telewizyjnych i teatralnych. Ostatnio zagrał w filmie familijnym Lassie, lecz w swym dorobku ma wiele innych filmów: Zgromadzenie, Pretendent Davida Yatesa, Mąż idealny, Pani Dalloway, Rozważna i Romantyczna Anga Lee, Frankenstein Kennetha Branagha, Paryż nocą Davida Hare’a, Polowanie, Yellow Dog, Młody Winston Richarda Attenborough, klasyczny thriller Szpieg, który przyszedł z zimnej strefy Martina Ritta oraz kilka filmów francuskich.
Hardy jest chyba jednak najbardziej znany ze swych dokonań telewizyjnych, w tym z siedmiu edycji serialu Wszystkie zwierzęta duże i małe, za który otrzymał nominację do nagrody telewizyjnej BAFTA. Podobną nominację do telewizyjnej nagrody BAFTA oraz nagrodę Broadcasting Press Guild Award otrzymał za postać Winstona Churchilla w miniserialu Churchill w niełasce. W 1988 roku dwukrotnie wcielał się w postać Churchilla w miniserialu Wojna i pamięć oraz w filmie telewizyjnym Kobieta, którą kochał. Ostatnio znów wrócił do roli Churchilla w filmie telewizyjnym z 2006 roku zatytułowanym Panna Marple: Tajemnica Sittaford. Pośród ponad 80 produkcji telewizyjnych z jego udziałem warto wymienić choćby Death in Holy Orders, Jima szczęściarza, The Falklands Play, Bertie i Elizabeth, Shackleton, Zaginiony świat, Dziesiąte królestwo, Podróże Guliwera, Prywatną wojnę Jenny, Dalekie pawilony, Edward the King, Wzbierającą burzę, Elizabeth R oraz seriale Hot Metal i Mogul.
Hardy rozpoczął swoją karierę aktorską w roku 1949 w teatrze Shakespeare Memorial Theatre w Stratford-upon-Avon. W swej wybitnej karierze scenicznej Hardy może poszczycić się takimi tytułami, jak: „Wiele hałasu o nic”, „The River Line”, „Camino Real”, „The Rehearsal”, „A Severed Head”, „The Constant Couple”, „Habeas Corpus”, „Dear Liar”, „Body and Soul” oraz rolą Winstona Churchilla we francuskiej produkcji „The Man Who Said No” w paryskim Palais des Congres.
Hardy napisał także scenariusz do filmu telewizyjnego The Picardy Affair, który także współreżyserował, do słuchowiska radiowego „The Leopard and the Lilies” oraz dwóch filmów dokumentalnych do cyklu „Chronicle” telewizji BBC. Ponadto opublikował dwie książki na temat średniowiecznej sztuki wojennej, zatytułowane „Longbow” oraz „The Great War-Bow”.
DAVID BRADLEY ponownie występuje w roli woźnego w Howarcie, Argusa Filcha, w którą wcielał się we wszystkich dotychczasowych filmach o Harrym Potterze.
Bradley, jeden z najbardziej cenionych brytyjskich aktorów, od dawna jest członkiem zespołów aktorskich Royal Shakespeare Company (RSC) i National Theatre. W 1991 roku otrzymał nagrodę Oliviera za kreację Błazna w „Królu Learze” w National Theatre. W 1993 roku zdobył z kolei nagrodę Clarence Derwent Award za role Poloniusza w „Hamlecie” i Shallowa w „Henryku IV, część II” w RSC; za tę drugą rolę otrzymał nominację do nagrody Oliviera. Niedawno był ponownie nominowany do nagrody Oliviera w 2006 roku za tytułową rolę w sztuce „Henryk IV, części I i II” w National Theatre.
Wraz z RSC brał udział między innymi w inscenizacjach sztuk: „Tytus Andronikus”, „Burza”, „Juliusz Cezar”, „The Alchemist”, „Doktor Faustus”, „Cymbelin”, „Trzy siostry”, „Dwunasta noc”, „Świętoszek” oraz „Kupiec wenecki”. Równie bogato przedstawia się jego repertuar w National Theatre, obejmujący między innymi sztuki: „The Night Season”, „The Mysteries”, „The Homecoming”, „Matka Courage”, „Ryszard III”, „Miarka za miarkę”, „Wiśniowy sad”, „`Tis Pity She’s a Whore” oraz „The Front Page”. Widzowie na West Endzie mogli obejrzeć Bradleya w takich sztukach, jak „Wujaszek Wania”, „Britannicus”, „Fedra” i „Funny Peculiar”.
Na srebrnym ekranie Bradley pojawił się w filmach Hot Fuzz – Ostre psy, Red Mercury, Egzorcysta: Początek, Nicholas Nickleby, The Intended, This is Not a Love Song, Gabriel & Me, Dwa w jednym, Król żyje, Zaczarowany ogród Tomka oraz Bagaż życia.
Jego twarz jest znana brytyjskim telewidzom, choćby dlatego, że wcześniej Bradley współpracował z Davidem Yatesem nad miniserialem Czasy, w których przyszło nam żyć. Widzowie mogli podziwiać go także w serialach i filmach, takich jak Sweeney Todd, Klasa Pana Harveya, Blue Dove, The Last King, Burmistrz Casterbridge, Prawo Murphy’ego, Sweet Dreams, Vanity Fair, Nasz wspólny przyjaciel, Reckless, Our Friends in the North oraz Martin Chuzzlewit. Bradley wiele razy występował gościnnie w serialach, a stałą rolę gościnną grał w serialu A Family at War.
MARK WILLIAMS powraca w roli Artura Weasleya, patriarchy rodu Weasleyów, w której występował poprzednio w filmach Harry Potter i Komnata Tajemnic, Harry Potter i więzień Azkabanu oraz Harry Potter i Czara Ognia.
Po ukończeniu studiów na Uniwersytecie Oksfordzkim Williams dał się poznać widzom, występując w produkcjach kinowych, telewizyjnych i teatralnych. W swoim dorobku ma między innymi takie filmy, jak: Tristram Shandy – wielka bujda Michaela Winterbottoma, Anita i ja Metina Huseyina, Pożyczalscy Petera Hewitta, 101 Dalmatyńczyków Stephena Hereka, Fever Karen Adler, Książę Jutlandii Gabriela Axela, Pełnia sezonu Clare Peploe, Out of Order Brytyjskiego Instytutu Filmowego oraz Uprzywilejowany Michaela Hoffmana.
Williams najbardziej znany jest w Wielkiej Brytanii z regularnych występów w serialu Parada humoru, w którym grał przez cztery sezony i dodatkowo w specjalnych odcinkach świątecznych. Najnowszymi produkcjami telewizyjnymi z udziałem Williamsa są: serial Carrie & Barry oraz filmy The Rotters Club i Viva Blackpool. Kolejnym jego filmem będzie miniserialowa adaptacja Rozważnej i Romantycznej Jane Austen. Williams uczestniczył również w takich projektach, jak: Czerwony Karzeł, Stuff, Bottom, Harry Enfield, Tumbledown, Making Out, Kinsey, Bad Company, Hunting Venus oraz Happy Birthday Shakespeare. Był także gospodarzem drużyny w programie Jumpers for Goalposts.
W 2002 roku Williams poprowadził złożony z 10 odcinków cykl filmów dla Discovery Channel, zatytułowany Industrial Revelations with Mark Williams, po którym w 2004 telewizja nadała cykl On the Rails with Mark Williams, a następnie w 2005 roku – More Industrial Revelations with Mark Williams. Ostatnim filmem dokumentalnym był zrealizowany przez Williamsa czteroodcinkowy cykl Mark Williams’ Big Bangs dla telewizji Sky One. Ponadto Williams wyreżyserował dla stacji Channel 4 sitcom zatytułowany Festival i koprodukował inny sitcom tej samej stacji – In Exile.
Williams spędził także trzy lata na wąskiej łodzi na tournee z grupą teatralną Mikron Theatre Company. Wśród dokonań scenicznych aktora należy wspomnieć o roli tytułowej w „Williamie” podczas Festiwalu Młodych Twórców w Royal Court Theatre, „Fanshen” w National Theatre, „Doctor of Honour” dla Cheek by Jowl Theatre Company, „The City Wives Confederacy” w Greenwich Theatre, „Moscow Gold”, „Singer”, „A Dream of People” oraz „Jak wam się podoba” dla Royal Shakespeare Company, „Art” na West Endzie, a także „Toast” w Royal Court Theatre. W 1988 roku występował w szalenie popularnym przedstawieniu „The Fast Show Live on Stage”. W 2002 roku wielki sukces w Wielkiej Brytanii odniosła sztuka „The Fast Show Live on Tour”.
TOM FELTON powraca w roli arcywroga Harry’ego Pottera, należącego do domu Slytherin Draco Malfoya, do której przywykł już przez wszystkie pięć filmów z cyklu o Harrym Potterze.
Po raz pierwszy pojawił się na dużym ekranie w roku 1996, gdy zagrał rolę Peagreena Clocka w filmie fantasy Pożyczalscy, w reżyserii Petera Hewitta. W 1999 roku wystąpił u boku Jodie Foster w roli jej syna, Louisa, w filmie Anna i Król.
Tom występował także w brytyjskich serialach telewizyjnych: Na podsłuchu, w którym grał rolę Jamesa, i w Drugiej Stronie Rzeczywistości, gdzie występował u boku Clive’a Owena. Wystąpił także w dwóch audycjach stacji BBC Radio 4: w „The Wizard of Earthsea” i „Here’s to Everyone”.
Felton zawodowo zajmuje się aktorstwem od ósmego roku życia. Po raz pierwszy dał się zauważyć w 1995 roku, gdy wystąpił w wielu reklamach telewizyjnych. Kiedy akurat nie pracuje na planie, poświęca czas wędkowaniu.
MATTHEW LEWIS gra wiernego przyjaciela Harry’ego Pottera, Neville’a Longbottoma, postać, w którą wcielał się dotychczas we wszystkich filmach z serii o młodym czarodzieju.
Lewis gra od piątego roku życia, kiedy to zapisał się do amatorskiego klubu aktorskiego. Rolę Neville’a zaproponowano mu po otwartym castingu, który odbył się w jego rodzinnym mieście Leeds. Oprócz filmów z cyku Harry Potter Lewis wystąpił w kilku brytyjskich serialach telewizyjnych, między innymi w Heart Beat, City Central, Where the Heart Is, Sharpe, Dalziel and Pascoe oraz Some Kind Of Life.
W czasie wolnym od zdjęć filmowych zajmuje się czytaniem i pisaniem opowiadań, interesuje się także filmoznawstwem.
EVANNA LYNCH debiutuje w roli Luny Lovegood, zbuntowanej nowej przyjaciółki Harry’ego Pottera.
Historia Lynch przypomina nieco bajkę. Przeczytawszy po raz pierwszy powieść Harry Potter i Zakon Feniksa Lynch – będąca zagorzałą fanką Harry’ego Pottera – od razu poczuła niezwykłą więź z postacią Luny. Zebrała się nawet na odwagę, by wysłać swoją taśmę do działu produkcji, w nadziei, że będzie mogła wziąć udział w przesłuchaniu do roli. Potem jednak dowiedziała się, że na styczeń zaplanowano w Londynie otwarty casting. Wraz z ojcem przyleciała więc z rodzinnego Dublina i cierpliwie stanęła w kolejce wraz z 15 tysiącami innych dziewcząt rywalizujących o rolę Luny. Jednak, zdaniem szefowej castingu i filmowców, to właśnie Lynch wyróżniła się z tłumu i dzięki temu otrzymała wymarzoną rolę.
W swym domu w irlandzkim hrabstwie Louth Lynch spędza czas ze swoimi zwierzętami (wśród których znajdziemy kotkę o imieniu Luna i kociątko nazwane Dumbledore). Nigdy nie pobierała formalnej edukacji aktorskiej, ale udzielała się w miejscowym klubie dramatycznym, a ponadto interesuje się tańcem nowoczesnym, baletem i tańcem współczesnym. Lubi projektować biżuterię – często robi pierścionki i kolczyki dla siebie i przyjaciół.
KATIE LEUNG pojawia się w drugim z kolei filmie o Harrym Potterze w roli Cho Chang, uczennicy Hogwartu należącej do domu Ravenclaw i obiektu westchnień Harry’ego.
Przed rolą Cho w filmie Harry Potter i Czara Ognia Leung nie miała żadnego aktorskiego doświadczenia. Jej ojciec przypadkiem zauważył ogłoszenie o otwartym castingu w chińskim kanale telewizyjnym. Leung przyszła na przesłuchanie i spośród 5000 kandydatek to właśnie ona zdobyła wymarzoną rolę ukochanej Harry’ego.
Leung jest zagorzałą melomanką. Słucha wszystkich gatunków muzycznych, w tym jazzu, r’n’b, muzyki pop, indie rocka i hip hopu. Umie grać na fortepianie.
HARRY MELLING znów pojawia się w filmie w roli rozpieszczonego mugolskiego kuzyna Harry’ego – Dudleya Dursleya. Rola Dudleya w filmie Harry Potter i Kamień Filozoficzny była jego aktorskim debiutem, który kontynuował potem w filmach Harry Potter i Komnata Tajemnic oraz Harry Potter i więzień Azkabanu.
Melling jest ponadto członkiem National Youth Theatre, w ramach współpracy z którym występował w „Mistrzu i Małgorzacie”, „Kupcu weneckim” i „Watch Over Me Three”. Wcielił się także w postać Młodego Olivera w sztuce „Friends and Crocodiles” Stephena Poliakoffa dla BBC.
Melling obecnie uczęszcza do szkoły, w której uczy się dramatu, angielskiego i sztuki. Ostatnio napisał krótką sztukę teatralną, którą stara się wyprodukować w ramach londyńskiego teatru niezależnego.
DAVID YATES (reżyser) to wielokrotnie nagradzany reżyser, znany głównie ze swoich produkcji telewizyjnych.
Pierwszą nagrodę telewizyjną BAFTA otrzymał za pracę nad miniserialem dla stacji BBC zatytułowanym Czasy, w których przyszło nam żyć – dramatem z epoki, w którym główne role zagrali Matthew Macfadyen i Miranda Otto. W 2003 roku wyreżyserował serial dramatyczny Rozgrywki, za który otrzymał nominację do telewizyjnej nagrody BAFTA i nagrodę Directors Guild of Great Britain (DGGB) za wybitne osiągnięcia reżyserskie. Projekt ten zdobył także nagrody Broadcasting Press Guild Award, Royal Television Society (RTS) Award oraz nagrodę Rockie na Festiwalu Telewizyjnym w Banff.
W następnym roku Yates wyreżyserował realistyczny dwuczęściowy dramat Żywy towar, za który zdobył kolejną nagrodę telewizyjną BAFTA i drugą nominację do nagrody DGGB. Jego bezkompromisowe spojrzenie na handel żywym towarem zaowocowało wieloma nagrodami na całym świecie, między innymi ośmioma telewizyjnymi nagrodami BAFTA i czterema nagrodami RTS, w obu przypadkach w kategorii „Najlepszy dramat”, a także nagrodę jury dla najlepszego miniserialu na Międzynarodowym Festiwalu Telewizyjnym w Reims oraz Złotą Nimfę na Festiwalu Telewizyjnym w Monte Carlo.
Yates niedawno doczekał się także nominacji do nagrody Emmy w kategorii „Wybitna reżyseria w miniserialu, filmie lub programie dramatycznym” za pracę włożoną w film HBO z 2005 roku zatytułowany Dziewczyna z kawiarni – historię miłosną z Billem Nightly i Kelly Macdonald w rolach głównych. W swoim telewizyjnym dorobku ma także film The Young Visitors z Jimem Broadbentem i Hugh Laurie’em oraz miniserial The Sins z Pete’em Postlethwaite’em i Geraldine James w rolach głównych.
Yates wychował się w St. Helens w hrabstwie Merseyside. Studiował politykę na Uniwersytecie Essex oraz na Uniwersytecie w Georgetown w Waszyngtonie. Swą karierę reżyserską rozpoczął od krótkometrażowego filmu When I Was a Girl, do którego napisał także scenariusz. Film zaowocował nagrodą dla najlepszego europejskiego filmu krótkometrażowego podczas odbywającego się w Irlandii Międzynarodowego Festiwalu Filmowego w Cork oraz nagrodą Golden Gate na Festiwalu Filmowym w San Francisco. Zapewniła ona młodemu reżyserowi wstęp na studia w angielskiej szkole filmowej National Film and Television School w Beaconsfield.
Jego film dyplomowy, zatytułowany Good Looks, zdobył srebrnego Hugona na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Chicago. W 1998 roku Yates zadebiutował jako reżyser filmu fabularnego obrazem Pretendent ze Stephenem Fryem i Johnem Gielgudem w rolach głównych. Jego najnowszych film krótkometrażowy z 2002 roku pod tytułem Rank otrzymał nominację do nagrody BAFTA.
DAVID HEYMAN (producent) po raz kolejny występuje w charakterze producenta piątej części filmowych adaptacji bestsellerowych powieści J.K. Rowling o Harrym Potterze.
Wykształcony w Anglii i Stanach Zjednoczonych Heyman rozpoczął swą karierę od stanowiska posłańca ekipy produkcyjnej na planie filmów Ragtime Milosa Formana i Podróż do Indii Davida Leana. W roku 1986 przeprowadził się do Los Angeles, gdzie otrzymał posadę dyrektora kreatywnego w wytwórni Warner Bros. i pracował przy takich filmach, jak Goryle we mgle i Chłopcy z ferajny. Po koniec lat 80. Heyman objął stanowisko wiceprezesa w studiu United Artists, po czym rozpoczął karierę niezależnego producenta. W tamtym czasie wyprodukował między innymi Miasto aniołów 2 Ernesta Dickersona z Tupakiem Shakurem i Omarem Eppsem oraz niskobudżetowy klasyk The Daytrippers w reżyserii Grega Mottoli i z udziałem Lieva Schreibera, Parker Posey, Hope Davis, Stanleya Tucciego i Campbella Scotta.
Po wielu latach pracy w USA w 1997 roku Heyman powrócił do Wielkiej Brytanii, by założyć spółkę Heyday Films. Poza wszystkimi filmami o Harrym Potterze spółka wyprodukowała także różnorodne obrazy kinowe i telewizyjne, w tym film fabularny Złodziej życia z Angeliną Jolie i Ethanem Hawke’em oraz serial telewizyjny Threshold – Strategia przetrwania.
Heyman obecnie zajmuje się produkcją filmu Chłopiec w pasiastej piżamie, którego scenarzystą i reżyserem jest Mark Herman, a w głównych rolach występują David Thewlis i Vera Farmiga; produkuje także obraz I Am Legend w reżyserii Francisa Lawrence’a i z udziałem Willa Smitha. Pod koniec tego roku oprócz Harry’ego Pottera i Księcia Półkrwi Heyman wyprodukuje również film Is There Anybody There? w reżyserii Johna Crowleya, z Michaelem Caine’em w roli głównej.
W tegoroczne plany filmowe spółki Heyday Films wpisują się jeszcze: Dogs of Babel w reżyserii Charlesa McDougalla, Yes Man w reżyserii Peytona Reeda oraz Unique w reżyserii Davida Goyera. Na dalszą przyszłość planowane są Dziwny przypadek psa nocną porą będący adaptacją bestsellerowej powieści Marka Haddona, której scenarzystą i reżyserem jest Steve Kloves, oraz The History of Love, który Heyman będzie współprodukował z Alfonso Cuaronem.
W 2003 roku Heyman otrzymał tytuł Producenta Roku na targach filmowych ShoWest jako pierwszy producent brytyjski uhonorowany takim wyróżnieniem.
DAVID BARRON (producent) poprzednio pełnił rolę producenta wykonawczego filmów Harry Potter i Komnata Tajemnic oraz Harry Potter i Czara Ognia.
Barron pracuje w branży rozrywkowej od ponad 25 lat, a zanim zajął się produkcją telewizyjną i kinową, swą karierę zaczynał w telewizyjnych reklamówkach. W tym czasie pracował nie tylko jako producent – był także kierownikiem planu, asystentem reżysera i kierownikiem produkcji na planach takich filmów, jak: Kochanica Francuza, Pola śmierci, Revolution, Legend, Narzeczony księżniczki, Samotna pasja Judith Hearne, Wysłannik piekieł 2, Stowarzyszenie umarłych dusz oraz Hamlet Franco Zefirellego.
W 1991 roku Barron objął posadę dyrektora odpowiedzialnego za produkcję w ambitnym projekcie telewizyjnym George’a Lucasa Kroniki młodego Indiany Jonesa. Rok później został kierownikiem ekipy na planie filmu Opowieść wigilijna Muppetów.
W 1993 roku Barron dołączył do zespołu producenckiego Kennetha Branagha w charakterze współproducenta i kierownika produkcji w filmie Frankenstein. Film ten zaowocował współpracą z Branaghem, w ramach której Barron wyprodukował filmy reżysera: W środku mrocznej zimy, Hamleta i Stracone zachody miłości. Barron wyprodukował także Otella Olivera Parkera, w którym Branagh zagrał u boku Laurence’a Fishburne’a.
Wiosną 1999 roku powołał do życia własną spółkę, Contagious Films, wspólnie z brytyjskim reżyserem Paulem Weilandem. Ostatnio Barron założył kolejną firmę – Runaway Fridge Films.
MICHAEL GOLDENBERG (scenarzysta) ostatnio napisał scenariusz do filmu Piotruś Pan opartego na klasycznej bajce dla dzieci autorstwa J.M. Barrie’ego. Wcześniej stworzył scenariusz do dramatu science fiction Roberta Zemeckisa Kontakt oparty na powieści Carla Sagana, z Jodie Foster w roli głównej. Debiutem filmowym Goldenberga był dramat romantyczny Usłane różami, z Christianem Slaterem i Mary Stuart Masterson, w którym odpowiedzialny był za scenariusz i reżyserię.
Goldenberg pisze także sztuki teatralne. Za swój musical Down the Stream otrzymał nagrodę im. Richarda Rodgersa od Amerykańskiej Akademii Sztuki.
Obecnie pracuje nad Uncertainty – futurystycznym dramatem, który wyreżyseruje na podstawie własnego scenariusza.
LIONEL WIGRAM (producent wykonawczy) studiował na Uniwersytecie Oksfordzkim, gdzie współtworzył Oxford Film Foundation. Jeszcze podczas studiów na Oksfordzie rozpoczął pracę w branży filmowej, obejmując podczas wakacji stanowisko asystenta produkcji u producenta Elliotta Kastnera. Po ukończeniu studiów kontynuował pracę dla Kastnera w Kalifornii. W 1987 roku Wigram wyprodukował swój pierwszy film: Balanga na autostradzie, po czym w 1988 roku zajął się produkcją Chłodnego odcienia błękitu z Woodym Harrelsonem i Ciepłego letniego deszczu z Kelly Lynch w roli głównej. W tym samym czasie Wigram zaangażował się w prace nad pierwszymi szkicami do filmu Życie Carlita.
W 1990 roku Wigram został dyrektorem ds. rozwoju w spółce Alice Films i pracował nad obrazami Wesa Cravena i Sama Sheparda. Wyprodukował także Miłość w rytmie rap, a na planie filmu Na samym dnie Stevena Soderbergha pracował jako producent wykonawczy. W 1993 roku wspólnie z właścicielem firmy Alive, Shepem Gordonem, założył firmę menedżerską dla szefów kuchni Alive Culinary Resources. Poza tym, że obaj pełnili rolę menedżerów najlepszych szefów kuchni w Ameryce, wyprodukowali również serię wideo o gotowaniu dla Time Life, w której po raz pierwszy pojawił się Emeril Lagasse.
W 1994 roku Wigram przeszedł do spółki należącej do Renny’ego Harlina i Geeny Davis, The Forge, w której został dyrektorem ds. rozwoju. Pracował między innymi nad Długim pocałunkiem na dobranoc, Wyspą piratów i filmem Fałszywy trop dla telewizji HBO.
W 1996 roku Wigram przeszedł do wytwórni Warner Bros., gdzie objął stanowisko prezesa ds. produkcji. W tym okresie był odpowiedzialny za zakup licencji na adaptację książek o Harrym Potterze dla wytwórni i nadzorował wszystkie dotychczasowe części filmu. Był również odpowiedzialny za takie projekty, jak: Rewolwer i melonik, Wojna na grzebienie, Charlotte Gray, Złoto pustyni i Dobry Niemiec.
W styczniu 2005 roku Wigram podpisał z wytwórnią Warner Bros. umowę pierwokupu swoich projektów. Nadal będzie nadzorował cykl o Harrym Potterze jako producent wykonawczy. Tę samą rolę pełni na planie przygotowywanego właśnie filmu August Rush. Ponadto Wigram pracuje nad nową serią przygód Sherlocka Holmesa dla wytwórni Warner Bros.
SŁAWOMIR IDZIAK (reżyser obrazu) jest szanowanym na całym świecie operatorem filmowym. W 2002 roku Idziak otrzymał nominacje do Oscara i nagrody BAFTA za zdjęcia do dramatu wojennego Helikopter w ogniu Ridleya Scotta. Wcześniej miał już na swoim koncie nagrody za najlepsze zdjęcia przyznane mu na festiwalach filmowych w Polsce i w Wenecji w 1993 roku oraz nominację do Cezara za współpracę z Krzysztofem Kieślowskim przy filmie Trzy kolory: niebieski, w którym Idziak był także współscenarzystą. Idziak otrzymał ponadto nagrodę na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Berlinie w 1998 roku za niezapomniane zdjęcia do filmu Michaela Winterbottoma Pragnę Cię.
Idziak jest także autorem zdjęć do filmów: Król Artur Antoine’a Fuqua, Dowód życia Taylora Hackforda, Ostatni wrzesień Deborah Warner, Miłość i wściekłość Cathala Blacka, Gatacca – Szok przyszłości Andrew Niccola, Napaleni Faceci Johna Saylesa, Bestia i Powrót Augusta Kinga Johna Duigana oraz do filmów Krzysztofa Kieślowskiego Podwójne życie Weroniki, Krótki film o zabijaniu oraz Blizna, które położyły fundament pod ich współpracę filmową.
Pochodzący z Polski Idziak pracował wspólnie z reżyserem Krzysztofem Zanussim przy 11 jego filmach w latach 80. i na początku lat 90. Najnowszym z nich jest Rok spokojnego słońca i Gdzieśkolwiek jest, jeśliś jest.
W czasie pomiędzy kolejnymi projektami filmowymi Idziak przekazuje swą wiedzę na warsztatach i w szkołach filmowych na całym świecie.
STUART CRAIG (scenograf) jest jednym a najbardziej utytułowanych scenografów w branży. Craig – trzykrotny zdobywca Oscara i dwukrotny laureat nagrody BAFTA – pracował dotychczas jako scenograf przy wszystkich filmach o Harrym Potterze. Craig otrzymał nominacje do Oscara za pracę nad filmem Harry Potter i Kamień Filozoficzny, a ostatnio za Harry’ego Pottera i Czarę Ognia, za który to film otrzymał także nagrodę BAFTA. Craigowi przypadły zresztą w udziale nominacje do nagród BAFTA za każdy z poprzednich filmów o Harrym.
Swojego pierwszego Oscara Craig zdobył za pracę przy uznanym filmie biograficznym Richarda Attenborough zatytułowanym Gandhi. Dokonania artystyczne w Niebezpiecznych związkach Stephena Frearsa i w Angielskim pacjencie Anthony’ego Minghelli zaowocowały kolejnymi Oscarami. Nominowany do Oscara był także za projekty planów do Człowieka słonia Davida Lyncha, za który otrzymał pierwszą nagrodę BAFTA, za Misję Rolanda Joffe i Chaplina Richarda Attenborough. Craig został także uhonorowany nominacjami do nagród BAFTA za wszystkie wyżej wymienione filmy, a także za obraz Greystoke: Lagenda Tarzana władcy małp w reżyserii Hugh Hudsona.
Craig od lat współpracuje z reżyserem Richardem Attenborough, z którym po raz pierwszy spotkał się w roli dyrektora ds. artystycznych na planie filmu O jeden most za daleko. W miarę rozwoju tej twórczej współpracy Craig został scenografem w filmach Krzyk wolności, Cienista dolina oraz Miłość i wojna, a ponadto w Gandhim i Chaplinie.
Funkcję scenografa Craig sprawował również na planie filmu Nazywał się Bagger Vance Roberta Redforda, Notting Hill Rogera Michella, Rewolwer i melonik, Mary Reilly Stephena Frearsa, Tajemniczy ogród Agnieszki Holland, Ślicznotka z Memphis i Cal. Wcześniej Craig pracował jako dyrektor artystyczny przy filmie Richarda Donnera Superman.
MARK DAY (montażysta) jest nagradzanym montażystą, który od lat współpracuje z reżyserem Davidem Yatesem. W ubiegłym roku Day otrzymał nominację do nagrody Emmy za montaż filmu telewizyjnego Dziewczyna z kawiarni wyreżyserowanego przez Yatesa. W 2005 roku zdobył nagrodę telewizyjną BAFTA oraz nagrodę Royal Television Society (RTS) za najlepszy montaż w wyreżyserowanym przez Yatesa filmie Żywy towar. Rok wcześniej również zdobył nagrodę BAFTA i nominację do nagrody RTS za współpracę z Yatesem w miniserialu Rozgrywki.
Za swój montaż w projektach reżyserowanych przez Yatesa Day był już wyróżniany nominacjami do nagród RTS i BAFTA za miniserial Czasy, w których przyszło nam żyć i jeszcze jedną nominacją do nagrody RTS za film telewizyjny The Young Visitors. Day współpracował także z Yatesem przy miniserialu The Sins oraz filmie krótkometrażowym Rank.
Day może się również pochwalić współpracą z innymi reżyserami, między innymi z Davidem Blairem przy filmie Pogawędki z duchami oraz projektach telewizyjnych Anna Karenina, Rowerzysta i Donovan Quick; z Paulem Greengrassem przy filmie Sztuka latania i telewizyjnym filmie The Fix, a także z Johnem Schlesingerem przy filmach telewizyjnych The Tale of Sweeney Todd, Farma na odludziu oraz A Question of Attribution.
Day ma także w swoim dorobku długookresowe projekty telewizyjne, takie jak Flesh and Blood Juliana Farino, Murder Rooms Paula Seeda, Nagle, zeszłego lata Richarda Eyre oraz Memento Mori Jacka Claytona, za który został nominowany do nagrody telewizyjnej BAFTA.
NICHOLAS HOOPER (kompozytor) kontynuuje swą długoletnią współpracę z Davidem Yatesem na planie filmu Harry Potter i Zakon Feniksa. Hooper zdobył nagrodę telewizyjną BAFTA za najlepszą oryginalną muzykę skomponowaną do filmu Yatesa The Young Visitors. Współpraca z Yatesem przyniosła kompozytorowi trzy nominacje do telewizyjnych nagród BAFTA w kategorii „Najlepsza oryginalna muzyka filmowa” za filmy Czasy, w których przyszło nam żyć i Dziewczyna z kawiarni oraz za miniserial Rozgrywki. Hooper wspólnie z Yatesem tworzył film Pretendent oraz filmy krótkometrażowe Punch i Good Looks.
Hooper otrzymał ostatnio nagrodę telewizyjną BAFTA za najlepszą oryginalną muzykę do filmu telewizyjnego Prime Suspect – The Final Act, wyreżyserowanego przez Philipa Martina, z Helen Mirren w roli głównej; wcześniej zaś współpracował z Martinem przy filmie telewizyjnym Bloodlines.
Hooper jest autorem muzyki do wielu projektów kinowych, telewizyjnych i do filmów dokumentalnych. Ostatnimi jego dziełami są: film fabularny The Heart of Me z Heleną Bonham Carter oraz filmy telewizyjne The Best Man, The Chatterley Affair, My Family and Other Animals i Messiah: The Promise. Hooper stworzył także muzykę do filmu dokumentalnego Land of the Tiger i wielu odcinków cyklu Nature emitowanego przez National Geographic.
TIM BURKE (kierownik ds. efektów wizualnych) za swoje dokonania w dziedzinie efektów wizualnych w filmie Harry Potter i więzień Azkabanu został wyróżniony nominacjami do Oscara i nagrody BAFTA. Film zdobył ponadto nagrodę Visual Effects Society za wybitne efekty wizualne w filmie opartym na efektach wizualnych. Burke pełnił tę samą rolę kierownika ds. efektów wizualnych także przy filmach Harry Potter i Komnata Tajemnic i Harry Potter i Czara Ognia.
Posiadający dwudziestoletnie doświadczenie w dziedzinie filmowych efektów wizualnych Burke zdobył wcześniej Oscara i nominację do nagrody BAFTA jako członek ekipy ds. efektów wizualnych w imponującym dziele Ridleya Scotta Gladiator. Współpracował też z Ridleyem Scottem w charakterze kierownika ds. efektów specjalnych przy filmach Helikopter w ogniu i Hannibal.
Burke tym samym zajmował się na planie filmu Obłędny rycerz, a na planie Wroga publicznego pełnił funkcję kierownika ds. efektów cyfrowych. Wśród innych dzieł Hoopera należy wymienić Babe – świnka w mieście, Szalona kapela oraz filmy telewizyjne Merlin i Młyn nad Flossą.
JANY TEMIME (projektantka kostiumów) powraca po raz trzeci na plan filmu o Harrym Potterze. Jej pierwszymi filmami z cyklu były Harry Potter i więzień Azkabanu oraz Harry Potter i Czara Ognia.
Temime ostatnio pracowała nad kostiumami do filmów Ludzkie dzieci Alfonso Cuarona, z Clive’em Owenem, oraz do Kopii Mistrza Agnieszki Holland z Edem Harrisem w roli głównej. Na swoim koncie ma także niedawne i tak różne filmy, jak: Bridget Jones: W pogoni za rozumem Beeban Kidron, z udziałem Renee Zellweger, Niezwyciężony Wernera Herzoga z Timem Rothem oraz High Heels and Low Lifes Mela Smitha z udziałem Minnie Driver, za który to film Temime otrzymała nominację do nagrody British Independent Film Award. Wcześniej zdobyła nagrodę Cymru BAFTA za projekty kostiumów do House of America Marka Evansa oraz Złotego Cielca podczas Festiwalu Filmowego w Utrechcie za najlepsze kostiumy do filmu Ród Antonii Marleen Gorris, który został nagrodzony Oscarem w kategorii „Najlepszy film zagraniczny”.
Temime obecnie pracuje nad filmem In Bruges Martina McDonagha, z Ralphem Fiennesem i Colinem Farrelem w rolach głównych. W swym dorobku ma ponad 40 międzynarodowych projektów kinowych i telewizyjnych. Na swoim koncie ma między innymi filmy: Ruch oporu Todda Komarnickiego, Obrona Łużyna Marleen Gorris, Gangster Numer Jeden Paula McGuigana, Ślepe naboje Eda Thomasa, Charakter Mike’a van Diema, który w 1998 roku otrzymał Oscara w kategorii „Najlepszy film zagraniczny”, The Ball Danny’ego Depreza, The Commissioner i Kronika kryminalna George’a Sluizera, Nieśmiertelny kochanek Ate de Jonga oraz The Last Call Fransa Weisza.
NICK DUDMAN i jego ekipa stworzyli w filmach o Harrym Potterze efekty charakteryzatorskie i magiczne poruszające się stworzenia, za które dotychczas za każdym razem byli nominowani do nagrody BAFTA.
Dudman rozpoczął swoją karierę od pracy nad mistrzem Yodą jako praktykant u słynnego brytyjskiego charakteryzatora Stuarta Freeborna na planie filmu Gwiezdne wojny: Imperium kontratakuje. Po czteroletnim przyuczaniu się do zawodu u Freeborna Dudman został poproszony o pokierowanie laboratorium charakteryzacyjnym w filmie Ridleya Scotta Legend. Później pracował nad charakteryzacją i protezami do takich filmów, jak Mona Lisa, Labirynt, Willow, Indiana Jones i Ostatnia Krucjata, Batman, Obcy 3 oraz Wywiad z wampirem.
W 1995 roku Dudman rozszerzył swoje zawodowe zainteresowania na animatronikę i efekty związane ze stworzeniami w dużej skali, kiedy został poproszony o nadzorowanie złożonego z 55 osób działu stworzeń na potrzeby filmu Luca Bessona Piąty element, za który otrzymał nagrodę BAFTA w kategorii „Efekty wizualne”. Od tego czasu kierował działami stworzeń/charakteryzacji w kilku hitach kasowych, takich jak Gwiezdne Wojny – Epizod 1: Mroczne Widmo, Mumia oraz Mumia powraca. Doradzał także w zakresie efektów kostiumowych w filmie Batman – Początek. Ostatnio Dudman zaprojektował elementy animatroniczne do filmu Ludzkie dzieci Alfonso Cuarona. W 2007 roku Kanadyjska Akademia Filmowa przyznała mu specjalną nagrodę Genie za charakteryzację w filmie Beowulf – Droga do sprawiedliwości.
Ponadto firma Dudmana – Pigs Might Fly – produkuje i sprzedaje niebrudzącą krew.