Harry Potter i Czara Ognia (2005)

Harry Potter i czara ognia jest filmową adaptacją czwartej już części niezwykle popularnej serii książek J.K. Rowling. Harry Potter zaczyna czwarty rok nauki w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Wkrótce okaże się, że będzie to najbardziej ekscytujący a jednocześnie najtrudniejszy rok w jego życiu.

Harry nie tylko będzie musiał wziąć udział w niebezpiecznym międzynarodowym turnieju magicznym, w którym będzie konkurował ze starszymi i bardziej doświadczonymi kolegami, ale także będzie musiał zmierzyć się z swoim Nemezis, złym Lordem Voldemortem, który zrobi wszystko, by powrócić do władzy - i tym razem zniszczyć Harry'ego raz na zawsze. Te wstrząsające wieści bledną jednak w porównaniu z największym wyzwaniem, przed jakim stanie Harry - znalezieniem partnerki na wielki Bal Bożonarodzeniowy.

Ten rok szkolny przyniesie także znaczące zmiany dla najlepszych przyjaciół Harry'ego Rona i Hermiony, którzy może w końcu przyznają się sami przed sobą, że coś do siebie czują. Podczas gdy nastolatki walczą z burzą hormonów także wśród dorosłych zakwitnie romans. Iskrzy się pomiędzy zaufanym doradcą Harry'ego Hagridem, a madame Maxime, posągową dyrektorką Beauxbatons.

- Pod wieloma względami ten film jest najbardziej wymagający z całego cyklu. - mówi David Heyman, producent filmów o Harrym Potterze. - Szukaliśmy kogoś, kto mógłby wyreżyserować mroczny, pełen napięcia thriller, a jednocześnie dałby sobie radę w scenach akcji i z wyczuciem oraz humorem potraktował sceny, w których widoczne jest zniecierpliwienie i złość, charakterystyczna dla nastolatków. Kiedy zobaczy się filmy tak zróżnicowane jak Taniec z nieznajomym, Donnie Brasco i Cztery wesela i pogrzeb, widać wyraźnie, że niewielu jest reżyserów równie utalentowanych i znających się na swoim fachu jak Mike Newell.

- Pomyślałem, że ta historia to w gruncie rzeczy thriller - mówi Newell. - Oczywiście, mamy w niej wspaniałe wątki, od ekscytującego Turnieju Trójmagicznego począwszy, na humorze i problemach sercowych związanych z Balem Bożonarodzeniowym skończywszy. Ale głównym motywem książki jest niesamowity thriller, w którym coś nieskończenie złego poluje na Harry'ego i tym razem Harry jest zdany tylko na siebie.

Zwiastunem nadchodzącego niebezpieczeństwa jest nękający Harry'ego upiorny sen, który sprawia, że słynna blizna na czole w kształcie błyskawicy przeszywa go bólem. Ten ból przekształca się podczas Mistrzostw Świata w quidditchu w przerażenie, kiedy to śmierciożercy, zwolennicy Lorda Voldemorta, wyczarowują na niebie symbol złego czarodzieja Mroczny Znak, po raz pierwszy od jego tajemniczego zniknięcia trzynaście lat wcześniej publicznie zapowiadając powrót ich przywódcy.

Nawet czcigodny Profesor Dumbledore nie jest pewny jak interpretować te tajemnicze wydarzenia. Pragnąc zadzierzgnąć trwałe więzi między trzema największymi w Europie szkołami magii Dumbledore ogłasza, że Hogwart będzie organizatorem Turnieju Trójmagicznego. Na zaproszenie Hogwartu przybywają z dwóch europejskich szkół magii delegacje uczniów wraz z opiekunami. Będą oni mieszkać i uczyć się w Hogwarcie podczas roku szkolnego.

- Dumbledore stara się przygotować świat czarodziejów na nadchodzące mroczne czasy - mówi Heyman. - Jego gest podkreśla także temat przewodni filmu, czyli uczenie się życia w zgodzie z ludźmi, którzy różnią się od siebie. Jeśli są dobrzy, to nieważne przecież skąd pochodzą.

Nieodłączną częścią Turnieju Trójmagicznego są wyjątkowo trudne i niebezpieczne magiczne zadania, dlatego też Barty Crouch, dyrektor Departamentu Międzynarodowej Współpracy Czarodziejów, postanawia, że w turnieju będą mogli wziąć udział tylko uczniowie powyżej siedemnastego roku życia. To automatycznie wyklucza czternastoletniego Harry'ego i jego przyjaciół. Magiczna Czara Ognia wybiera po jednym reprezentancie z każdej z trzech szkół magii. Ku ogromnemu zdziwieniu wszystkich Czara wybiera także czwartego zawodnika: Harry'ego Pottera.

Pomimo protestów Harry'ego decyzja Czary jest nieodwołalna i nie ma on innego wyjścia jak tylko wziąć udział w tym wyczerpującym Turnieju stając w szranki ze starszymi uczniami, których umiejętności magiczne są o wiele lepsze.

- W Harrym bardzo podoba mi się to, że nie jest bohaterem w klasycznym znaczeniu tego słowa, nie jest odważnym, nieustraszonym Supermanem - mówi Daniel Radcliffe, który przygotowując się do tego filmu obejrzał za sugestią Newella thrillery takie jak Północ, północny zachód. - Harry jest bezbronny i przerażony. Mimo tego, że pomógł tak wielu ludziom, myślę, że zawsze bardzo chciał zostawić przeszłość za sobą i przestać być bohaterem. Ale kiedy Czara wybiera jego imię, znowu znajduje się w centrum zainteresowania. Nie tylko musi stawić czoła krytyce z każdej strony, ale także jest świadomy tego, że to nie on włożył kartkę ze swoim nazwiskiem do Czary, a więc ktoś inny musiał to zrobić.

Kiedy Harry zwraca się do swego zaufanego mentora po radę i ochronę z zaskoczeniem odkrywa, że sam Dumbledore nie jest w stanie znaleźć wytłumaczenia tych tajemniczych wydarzeń - Świat Harry'ego zadrżał w posadach - mówi Radcliffe - Po raz pierwszy Harry dostrzega w Dumbledorze starego człowieka, który nie jest już u szczytu swoich możliwości. Świadomość tego jest bardzo niepokojąca. Ktoś lub coś przeniknęło do Hogwartu i stara się dotrzeć do Harry'ego, a Dumbledore nie wie, co to jest, skąd to pochodzi, ani jak to powstrzymać.

Dumbledore już nie ma wszystkiego pod kontrolą i sam jest przerażony - mówi Michael Gambon, który zagrał już wielce szanowanego Dyrektora w Harry Potter i więzień Azkabanu. - Niesie na swych barkach ogromny ciężar, starając się zapewnić swym uczniom bezpieczeństwo i dobrobyt. Kiedy zło przenika do murów Hogwartu nie wie jak sobie ma z nim poradzić.

Dumbledore podejrzewa, że ktokolwiek umieścił nazwisko Harry'ego w Czarze nie zrobił tego po to, by Harry wygrał Turniej. Prosi, więc Alastora "Szalonookiego" Moody'ego, ekscentrycznego nowego nauczyciela obrony przed czarną magią, by póki nie odkryją prawdziwego znaczenia złowróżbnych wydarzeń, bacznie przyglądał się swym jakże spostrzegawczym okiem nastoletniemu czarodziejowi.

-, Moody przypomina rewolwerowca, tyle, że z różdżką - mówi Brendan Gleeson, aktor, który udowodnił swój talent w tak różnych filmach jak Braveheart: Waleczne Serce, Wzgórze nadziei, Troja i Gangi Nowego Jorku. - Zwalczał demony i chronił dobro tak długo, że praca ta odcisnęła na nim swe piętno. Podczas pierwszych rozmów o tym, jak powinien wyglądać mój bohater, Mike Newell zasugerował między innymi by było widać, że rany, jakie Moody odniósł podczas tej "pracy" były nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. Jest to bardzo interesujące wyzwanie pod względem aktorskim. Kiedy Moody przybywa do Hogwartu wygląda jak własna śmierć, lecz powoli zmienia się, co wyraża się tym, że uczniowie zaczynają mu ufać.

W szaleństwie Moody'ego jest jednak metoda, chociaż jego szorstki sposób bycia często przeraża uczniów i ściąga na niego krytykę ze strony innych nauczycieli. - Najbardziej przemówiło do mnie w tej postaci to, że przypomina mi niektórych z moich dawnych nauczycieli - mówi w zamyśleniu Gleeson. - Moody nie ma czasu na uczenie z książek czy owijanie rzeczy w bawełnę. Chce pokazać tym młodym mężczyznom i kobietom, czego mogą się spodziewać. Chce by byli świadomi, że zło istnieje i lepiej żeby od razu wiedzieli, co ich czeka. Jest on ceremonią inicjacji w jednej osobie, chodzącym rytuałem inicjacyjnym. Chce rzucić Harry'ego i innych uczniów na głęboką wodę, gdyż tylko tak może przygotować ich na prawdziwy świat.

- Moody jest złożoną postacią - mówi Heyman. - Brendan potrafił wnieść w tę rolę równowagę pomiędzy srogością a poczuciem humoru, dzięki czemu postać ta zarówno budzi lęk jak i zaufanie.

- Rzadko spotyka się aktora kalibru Brendana - dodaje Newell, który wcześniej pracował z Gleesonem w 1992 roku nad przygodowym filmem familijnym Into the West. - Możliwe że wszyscy Irlandczycy są podobni. Brendan ma w sobie i dzikość i jedonocześnie niewinność dziecka, co niewątpliwie pomogło mu zagrać tę wieloaspektową postać.

Przeszywające na wskroś niebieskie oko Moody'ego zostało zaprojektowane przez Nicka Dudmana, kierownika ekipy zajmującej się tworzeniem magicznych postaci, oraz Jimmy'ego Mitchella, kierownika ekipy do spraw efektów wizualnych. - Oko stało się bohaterem samym w sobie - mówi Newell. - Jednak nie ujawnimy jak zostało ono stworzone gdyż moglibyśmy zepsuć widzom wrażenie iluzji.

Projektantka kostiumów Jany Temime projektując czarny płaszcz Moody'ego, jego znak rozpoznawczy, inspirowała się postaciamiami z westernów. Ten płaszcz to zniszczony kawał skóry z mnóstwem sprzączek. Wydaje się być tak zmęczony życiem jak jego właściciel. - Moody jest wojownikiem, nie ma swojego domu. Dosłownie mieszka w swoim płaszczu - domniemuje Temime. - Cały sztab ludzi spędził tydzień na sztucznym postarzaniu tego płaszcza by wyglądał jakby Moody nosił go przez całe życie.

Podczas gdy Moody stara się chronić Harry'ego przed tajemniczymi siłami zagrażającymi jego życiu, nastolatek musi stawić czoła wrogiej sile innego rodzaju: wścibskiej dziennikarce Ricie Skeeter. Skeeter nie ma żadnych skrupułów, nic jej nie powstrzyma i posunie się do wszystkiego by zdobyć materiał do swojej skandalicznej kroniki towarzyskiej.

- Rita pisze o tym, o czym chcą czytać czytelnicy oraz o tym, co sprawi, że będą nadal czytać - mówi aktorka Miranda Richardson, która zdobyła międzynarodowe uznanie grając w takich filmach jak Godziny, Jeździec bez głowy, Czarowny kwiecień oraz w thrillerze Mike'a Newella z 1985 Taniec z nieznajomym. - Zrobi wszystko by dostać historię, którą już wcześniej napisała sobie w głowie. Im większe niebezpieczeństwo, tym bardziej jest podekscytowana. Temat nieuchronnej śmierci czy potencjalnych obrażeń świetnie się sprzedaje. I to właśnie ją nakręca.

- Rita jest wyrachowana i bezwzględna, ale potrafi też być bardzo czarująca. W taki właśnie sposób zdobywa sensacyjne wiadomości - wyjaśnia Newell. - Miranda jest naprawdę utalentowaną aktorką. Ma wspaniałe wyczucie komizmu i jednocześnie wybornie potrafi sportretować wyśmienite zagrożenie.

W swoich artykułach Skeeter dolewa oliwy do ognia spekulując na temat kontrowersyjnego wyboru Harry'ego do Turnieju Trójmagicznego. Grzebie głęboko w jego życiu prywatnym, a także Hermiony. - Ona jest okropna! - wykrzykuje Watson. - Rita uwzięła się na Hermionę. Wyciąga na światło dzienne wszystkie jej dotychczas głęboko skrywane kompleksy, takie jak to, że jest molem książkowym i ulubieńcem nauczycieli. Pod tym względem przypomina Profesor Trelawney z trzeciej części filmu.

Nie zaskakuje krzykliwy i dziwaczny styl ubierania dziennikarki, który odzwierciedla jej styl pracy. - Rita uważa, że ubieranie się stosownie do danej okazji jest takim samym jej obowiązkiem wobec czytelników jak mówienie prawdy, w sposób, w jaki ona ją widzi - mówi Richardson. - Uważa, że tylko ona potrafi odpowiednio się ubrać.

- Zainspirowały mnie lata osiemdziesiąte - mówi o garderobie Rity Skeeter Jany Temime -Mocne kolory, kanciaste kształty, ubiór zawsze dostosowany do sprawy, którą akurat bada. Na przykład, kiedy zawodnicy Turnieju mają zmierzyć się ze swoim pierwszym zadaniem, czyli smokami, ubranie Rity zrobione jest z materiału przypominającego skórę węża z łuskami. Kiedy obserwuje drugie zadanie, nurkowanie w jeziorze, nieprzypadkowo jej ubranie ma kolor trującej, przyprawiającej o mdłości zieleni.

Harry robi wszystko by nie rozpraszać się ani nietypowymi metodami nauczania Moody'ego, ani oszczerczymi artykułami Rity Skeeter. Obawia się, że spotkanie z Lordem Voldemortem, czarnoksiężnikiem, który zabił jego rodziców, jest nieuniknione. "Sam-Wiesz-Kto", jak ze strachem o nim mówią obywatele świata czarodziei, jest czarownikiem brutalnym, okrutnym i bez skrupułów. Harry jest jedyną osobą, która przeżyła rzuconą na niego klątwę śmierci - zadziwiający wyczyn, który pozostawił w nim rany emocjonalne o wiele gorsze niż blizna na jego czole.

- Określenie "wrogowie" nie oddaje sprawiedliwości stosunkom między Harrym a Voldemortem - mówi Radcliffe. - Harry nienawidzi Voldemorta każdą cząsteczką swego ciała. Chce go zamordować za to, że zabił jego rodziców. Jednocześnie Voldemort śmiertelnie go przeraża.

- Niełatwo jest zagrać kogoś kto jest esencją zła - mówi Ralph Fiennes, który w swojej karierze zagrał szeroką gamę heroicznych, romantycznych i niegodziwych bohaterów w filmach takich jak Wierny ogrodnik, Czerwony smok, Pokojówka na Manhatanie, Angielski pacjent i Lista Schindlera. Za rolę w tym ostatnim otrzymał nominację do Oskara. - Podczas rozmów z Mike'm na temat mojego bohatera zgodziliśmy się, że Voldemort musi mieć jakieś ludzkie cechy, gdyż zagranie czystego "zła" jest niemożliwe. "Zło" jest często komunikowane przez zgrzytanie zębami i miotanie przekleństwami. Chciałem by grany przeze mnie Voldemort był prawdziwie zły, do szpiku kości. To zło płynie ze strachu, frustracji i bycia nieszczęsliwym. Voldemort był dzieckiem odrzuconym. Miał bardzo nieszczęśliwe dzieciństwo i to wtedy zaczął w nim rosnąć gniew, zazdrość i nienawiść.

- Voldemort nie wie co to miłość - zauważa Heyman. - Myśli, że miłość jest słabością. Jest uosobieniem zła w czystej postaci. Ma ogromną moc i jest bardzo pociągający. Ralph jest wspaniałym aktorem. Potrafi świetnie uchwycić złożoność charyzmy i mroczności Voldemorta.

Rozwścieczony tym, że legenda Harrego Pottera - chłopca, który przeżył - zaćmiła jego własną, Voldemort ostatnie trzynaście lat poświęcił odzyskaniu mocy, które stracił w fatalną noc, kiedy zginęli rodzice Harry'ego. Przy pomocy Glizdogona, mazgającego się sługi, Czarny Pan tryumfalnie wraca do ludzkiej postaci by zniszczyć Harry'ego raz na zawsze.

- Mike bardzo chciał zagłębić niespodziewane zmiany nastroju Voldemorta, wybuchy wściekłości - mówi Fiennes. - Są momenty, w których widać, że wściekłość na Harry'ego wprost wylewa się każdym porem jego ciała. Są też takie momenty kiedy Voldemort jest wręcz prawie przyjemny. Jest nieprzewidywalny.

- Ludzie są niewiarygodnie przerażający kiedy są czarujący, a ty podejrzewasz, że mogą nagle zrobić coś bardzo brutalnego - konnytnuuje. - Kiedy siedzisz przy stole z kimś kto proponuje ci lampkę wina i daje ci prezent, a ty wiesz, że to on zasztyletował twoją żonę, to świadomość tego jest bardzo denerwująca.

- Voldemort w wydaniu Ralpha jest naprawdę przerażający - potwierdza Newell. - W jego oczach widać szaleństwo, myślami jest gdzieś indziej. Kiedy pojawia się na ekranie siedzę przygwożdzony do ziemi, nie mogę się ruszyć.

- To było niesamowite doświadczenie - mówi Radcliffe o scenach, w których zagrał z Fiennesem. - Wiele nauczyłem się obserwując go, to jak używał swego ciała i rąk, zwłaszcza wtedy kiedy Voldemort po raz pierwszy odzyskuje ludzką postać. To było fantastyczne.

- Daniel musiał wiele znieść z mojej strony - mówi z rozbawieniem Fiennes. - Mamy chłopca związanego z mężczyzną, który wpycha mu palec w ranę na czole, śmieje się i znajduje przyjemość w zadawaniu mu bólu. Daniel musiał zagrać przeraźliwy strach i męczarnie, nie mogąc tego wyrazić w wielu słowach. Jestem pełen podziwu dla niego.

Wiele uwagi poświęcono wyglądowi Voldemorta gdyż Czarny Pan pojawia się w ludzkiej postaci po raz pierwszy. - Kiedy Ralph dołączył do ekipy David Heyman powiedział mi: "Będziecie coś robić z jego twarzą, no nie?" - przypomina sobie Newells. - Ja mu na to odpowiedziałem: "Nie, nie." Ralph przecież potrafi zagrać zło. Wydobędzie go z głębi swojej psyche. Kiedy wróciłem do domu na weekend pomyślałem sobie: "Może jednak powinniśmy zrobić coś z jego twarzą?"

- Moi bratankowie i siostrzeńcy bardzo chcieli przyjść na plan filmowy i zobaczyć wujka Ralpha w roli Voldemorta - przypomina sobie Fiennes. - Kiedy w końcu przyszli nie mogli mnie poznać!

Ekipa zajmująca się efektami dotyczącymi stworów pod kierownictwem Nicka Dudmana stworzyła kluczowe pomysły charakteryzacji Voldemorta. By nadać skórze Fiennesa chorobliwą, nienaturalną przeźroczystość użyto minimalnych sztuczek protetycznych i kalek. Na czaszcze, rękach i dłoniach widoczna jest sieć żył.

- Charakteryzacja jest dosyć prosta lecz w efekcie robi duże wrażenie - zauważa Fiennes, którego głowa, ręce i klatka piersiowa zostały ogolone jako część tego procesu. - Chciałem żeby była ograniczona do minimum by mieć swobodę ruchów. Pomysł był taki, że Voldemort właśnie dostał nową skórę. To ciało jest dla niego nowością, więc testuje go, rozkoszując sie jego mocą.

Czarną pelerynę Voldemorta uszyto z lekkiej, jedwabistej tkaniny by nadać mu wygląd "płynącego w powietrzu gada" - jak sam Fiennes opisuje swoją garderobę. - Kiedy widzi się Voldemorta w pełnej postaci wydaje się, że ubrany jest w czarną rozpływającą się skórę. Nie ma butów. Uważałem, że będą one nie na miejscu. Przecież właśnie wyłonił się z kotła.

- Chcieliśmy, żeby jego kostium charakteryzował się prostotą. By nie był tak ciężki jak togi noszone przez profesorów - dodaje Heyman. - Jego ubiór jest skromny, nie jest nazbyt ozdobny, gdyż ma być antyestetyczny. Śmierciożercom mogą podobać się wyszukane stroje i kosztowności, ale nie Voldemortowi.

W fazie postprodukcji ekipa do spraw efektów wizualnych cyfrowo zmieniła kształt nosa Fiennesa, spłaszczyła go i dodała rozcięcia, by wywołać skojarzenia z wężami i w ten sposób podkreślić jego ślizgońskie pochodzenie. - Naprawdę włos jeży się na karku, ale w bardzo subtelny i niepokojący sposób - mówi Heyman o cyfrowej transformacji Fiennesa.

Turniej Trójmagiczny, jedna z najbardziej hołubionych tradycji społeczności czarodziejów, jest tak niebezpieczny, że przez ponad sto lat zaniechano jego organizacji. Trzej reprezentanci, po jednym z każdej z największych w Europie szkół magii, zostają wybrani przez magiczną Czarę Ognia by współzawodniczyć o laur zwycięstwa w postaci Pucharu Turnieju Trójmagicznego. Od wyboru Czary nie ma odwołania.

Zawodnicy mogą polegać jedynie na swoich różdżkach i przytomności umysłu, które będą nawigować ich przez trzy niebezpieczne zadania Turnieju. Ukończenie każdego z nich przyniesie wskazówki co do natury następnego. Bez nich reprezentant nie będzie miał nadziei na przeżycie, nie wspomnając już o wygraniu Turnieju.

Harry Potter i studenci Hogwartu z podziwem patrzą na drużyny dwóch pozostałych szkół magii biorących udział w Turnieju: eleganckie i wyrafinowane dziewczęta z Akademii Magii w Beauxbatons prowadzone przez majestatyczną Madame Maxime, oraz zachowujących olimpijski spokój chłopców z Instytutu w Durmstrang pod przewodnictwem enigmatycznego Igora Karkarowa.

Pierwszym zawodnikiem wybranym przez Czarę Ognia jest reprezentant Durmstrangu: gwiazda bułgarskiej drużyny quidditcha Wiktor Krum, przystojny i małomówny nastolatek. Długie poszukiwania pośród bułgarskich aktorów kandydata do tej roli, który miałby właściwy wygląd i odpowiednią kondycję fizyczną, doprowadziły filmowców do początkującego aktora Stanislava Ianevskiego.

- Wiktor Krum jest najlepszym na świecie zawodnikiem quidditcha na pozycji szukającego. Uwielbiają go zarówno fani jak i inni gracze - mówi Ianevski, który porównuje Kruma do uwielbianego w Angli Wayne'a Rooney'a, gwiazdy drużyny piłkarskiej Manchester United.

- Stan nie tylko wygląda jak Wiktor Krum, tajemniczy, ciemnowłosy chłopak o atletycznej budowie, ale naprawdę potrafi grać - mówi Newell o Ianevskim, który nigdy nie grał wcześniej w filmie.

Do reprezentowania drużyny Beauxbatons Czara Ognia wybiera uroczą i czarującą Fleur Delacour, graną przez francuzką aktorkę Clémence Poésy (Gunpowder, Treason & Plot, Bienvenue chez les Rozes). - Fleur jest bardzo elegancka i pełna gracji, ale jest także poważną dziewczyną - komentuje Poésy.

- Clémence jest uosobieniem francuskiej pewności siebie i dostojeństwa - mówi Newell. - Jednocześnie jest silna i zdeterminowana, tak jak Fleur.

- Clémence jest także bardzo utalentowaną aktorką - dodaje Heyman. - Potrafiła pokazać pełną godności wewnętrzną siłę i nieustraszoność, przymioty potrzebne by być godnym reprezentantem Beuxbatons w Turnieju.

Wszyscy uczniowie Hogwartu cieszą się gdy Czara wybiera na ich reprezentanta w Turnieju powszechnie lubianego kapitana drużyny Puchonów w quidditchu. - Cedric uosabia wszystko czego spodziewa się po reprezentancie Hogwartu - mówi Newell. - Robert Pattison urodził się do tej roli. Z wyglądem posągowo przystojnego ucznia prywatnej szkoły stanowi kwintesencję angielskości.

- Cedric jest nastawiony na rywalizację, ale jest także miłym chłopakiem, który gra fair i według reguł - mówi Pattison (Krąg).

- To wręcz archetypowy bohater, który na końcu zdobywa dziewczynę, w tym przypadku moją dziewczynę! - dodaje Radcliffe. - Ale ostatecznie Cedric i Harry jednoczą siły poprzez wzajemny szacunek połączony z poczuciem gry fair.

Zdjęcia do filmu Harry Potter i Czara Ognia rozpoczęto późną wiosną 2004 roku w Leavesden Studios, w Herfordshire w Anglii. Film kręcono także na terenach uniwersytetu w Oksfordzie, w Virginia Water w Surrey, Ashridge w Hertfordshier i Glen Nevis w Szkocji. Faza produkcyjna zakończyła się w marcu 2005 roku.

Największym wyzwaniem podczas etapu produkcji było powołanie do życia trzech wyjątkowo trudnych i niebezpiecznych magicznych zadań Turnieju Trójmagicznego.

W pierwszym zadaniu każdy reprezentant musi zmierzyć się z innym gatunkiem smoka. Zawodnicy mają zdobyć złote jajo, wysiadywane przez gigantycznego gada. Przeznaczenie szykuje Harry'emu najstraszliwszego smoka ze wszystkich - węgierskiego rogogona.

Ten emocjonujący fragment filmu nakręcono w arenie wykutej w skalistym szkockim krajobrazie. Ciągnący się kilometrami plan filmowy, przypominający skrzyżowanie kamieniołomu z średniowieczną areną do walki byków, został wybudowany w dwóch częściach w Leavesden Studios.

- To był jeden z największych planów jaki wybudowaliśmy na potrzeby filmu. Ale kiedy walczy się ze smokiem potrzebna jest przestrzeń - mówi kierownik produkcji Stuart Craig, zdobywaca trzech Oskarów (Angielski pacjent, Niebezpieczne związki, Ghandi), nominowany także do Oskara za swoją pracę nad filmem Harry Potter i kamień filozoficzny. - Nie ograniczyliśmy też pościgu do samej areny. Zdecydowaliśmy się wykorzystać wspaniałe tło szkockich krajobrazów.

- Przenieśliśmy walkę ze smokami poza ramy książki - mówi kierownik ekipy do spraw efektów wizualnych Jimmy Mitchell. - Pokazujemy umiejętności Harry'ego latania na miotle, kiedy to próbuje wywabić rogogona z jego gniazda. Smok ściga go poza areną, w górach, ponad wiaduktami, dachami i na całym terenie szkoły.

Craig i Mitchell wspólnie pracowali nad projektem groźnego rogogona, kreatury o bardzo wrogim usposobieniu, okrytej skórą najeżoną kolcami. - Razem ze Stuartem omawialiśmy obszernie projekt rogogona - mówi Mitchell. - Zastanawialiśmy się czy powinien być dwu- czy czteronożnym skrzydlatym smokiem. Smok często kojarzony jest z dinozaurem, więc zdecydowaliśmy się zaprojektować go na podobieństwo drapieżnego ptaka ze skrzydłami takimi jak u nietoperza. Następnie postarzyliśmy go i poszarpaliśmy mu skrzydła, żeby wyglądał na smoka, który przeżył już parę dobrych lat.

Podczas gdy Mitchell i jego zespół pracowali nad stworzeniem animowanej komputerowo wersji rogogona, kierownik ekipy od efektów specjalnych John Richardson wraz z Nickiem Dudmanem, odpowiedzialnym za charakteryzację i efekty dotyczące stwora, zaprojektowali i zbudowali "realnego" smoka - długą na 12 metrów bestię wyposażoną w miotacz ognia.

- Smok "żyje" dzięki kombinacji elektromechanicznych urządzeń i ludzi poruszających go ręcznie pod skrzydłami - opowiada Dudman o smoku, który pojawia się w scenie, w której Hagrid prowadzi Harry'ego do lasu w noc przed Turniejem, by ostrzec go przed smokami. - Dla bezpieczeństwa poruszanie tym stworem zostało skomputeryzowane gdyż miotacz ognia ma zasięg 10 metrów. Przy takim polu rażenia jednominutowy ognisty podmuch mógłby usmażyć pół ekipy kaskaderów!

- Przeprowadziliśmy wiele testów z miotaczem ognia - mówi Richardson. - Mieliśmy wiele obaw, niemałą z nich było zapewnienie wszystkim bezpieczeństwa na planie. Na przykład, trzeba być świadomym wstecznego podmuchu, gdyż ogień może zaatakować z każdej strony.

Podczas kręcenia heroicznej walki Harrego z rogogonem Daniel Radcliffe był rzucany we wszystkie strony, dyndał na dachu podczas gdy za jego alter ego uganiał się nieustępliwy gad. - Walka ze smokiem wymagała dużej sprawności fizycznej i czasami była przerażająca! - mówi Radcliffe. - Kiedy kręciliśmy scenę, w której Harry spada z dachu, dosłownie wisiałem w powietrzu do góry nogami na wysokości dwunastu metrów. Następnie nagle mnie upuszczono i poleciałem na łeb na szyję w dół. Wiedziałem, że nic mi nie grozi gdyż ekipa kaskaderska jest świetna, ale mimo to w ciągu sekundy całe życie przeleciało mi przed oczyma!

Zawodnicy muszą stawić czoła jeszcze większemu niebezpieczeństwu wykonując drugie zadanie Turnieju. Tym razem mają zlokalizować i uratować z wodnej otchłani Czarnego Jeziora najdroższe im osoby. Co gorsza, mają na wykonanie tego zadania tylko godzinę. Jeśli im się to nie uda, ich najbliżsi staną się stałymi mieszkańcami mrocznych odmętów jeziora.

- Jezioro jest pełne roślin, skał i stworzeń, które, z łatwością można sobie wyobrazić, mogłyby istnieć niodkryte i niczym nieniepokojone od setek lat głęboko w szkockim jeziorze - mówi Stuart Craig o swoim projekcie mitycznego podwodnego świata.

Filmowcy chcieli by wyglądało to tak, jakby bohaterzy płynęli w głębokiej i mętnej rzece, a nie w klarownej niebieskiej wodzie typowego basenu w studiach filmowych. - Stanęliśmy przed jednym z największych wyzwań jeśli chodzi o sekwencje podwodne - relacjonuje Heyman. - Prawdziwe jezioro byłoby zbyt zimne i niepraktyczne. Próbowaliśmy wykorzystać proces zwany "suchy na mokry", w którym zawiesza się aktora w powietrzu i puszcza na niego strumień powietrza stworzając iluzję, że znajduje się pod wodą. Jednak uważaliśmy, że włosy nie falowały przekonywująco.

W ciągu trzech miesięcy skonstruowano więc na potrzeby filmu największy w Europie zbiornik wodny. By pomieścić aktorów, ekipy kaskaderów i nurków, ekipę filmową, niebieski ekran i kamery miał on głębokość siedmiu metrów i powierzchnię 20 metrów kwadratowych. - Każda kropla wody była filtrowana co półtorej godziny, więc woda była prawdopodobnie czystsza niż w butelkach! - opowiada Richardson o skomplikowanym systemie oczyszczania wody w zbiorniku.

Zespół kierowany przez Richardsona skonstruował także specjalną galerię widokową, która oddzieliła ekipę filmową drugiego reżysera Petera Macdonalda od aktorów, nurków i podwodnych kamer ścianą wzmocnionego szkła o ośmiocentymetrowej grubości. Instrukcje dla wszystkich pod wodą były przekazywane przez asystenta reżysera obydwu ekip Jamiego Christophera przy pomocy skomplikowanego systemu nagłaśniającego. "Suchy pokój" został także zbudowany po to, by umożliwić Radcliffowi i innym aktorom ściąganie na krótki czas aparatury do oddychania bez konieczności wypływania na powierzchnię, unikając w ten sposób problemów z ciśnieniem w uszach.

W czasie kiedy budowano zbiornik, Radcliff i inni aktorzy brali lekcje nurkowania. - Nie jestem dobrym pływakiem, ale dzięki Bogu okazało się, że pływanie pod wodą jest stosunkowo łatwe - relacjonuje Radcliff, który zaczął swoje sześciomiesięczne szkolenie na małym basenie, następnie przeszedł do większych basenów, aż w końcu był gotowy na kręcenie scen w ogromnym zbiorniku. - Najtrudniejszą rzeczą było połączenie technicznej strony nurkowania z aktorstwem. Musiałem pamiętać, że Harry ma skrzela i tak naprawdę nie oddycha, więc musiałem bardzo uważać, żeby nie wypuszczać baniek powietrza. Nie widziałem wokół siebie nic i słyszałem tylko dobiegający z oddali głos Jamiego. To było niesamowite przeżycie, ale naprawdę świetnie się bawiłem.

Szef kaskaderów Greg Powell był odpowiedzialny za nadzorowanie szkolenia a także bezpieczeństwo Radcliffa i pozostałych aktorów, którzy byli z kolei wspierani przez czterech nurków i trenera nurkowania. - Daniel nie tylko musiał pływać, grać i wypowiadać swoje kwestie, ale także reagować na różne stworzenia, które były dodane komputerowo dopiero w fazie posprodukcyjnej. Musiał to wszystko robić z upłetwionymi rękami i stopami - przypomina sobie Powell. - Udało mu się to zrobić na głebokości siedmiu metrów w kompletnej ciemności, zanim skończyło mu się powietrze i dał sygnał jednej z ekip kaskaderskich by podpłynęli i podali mu maskę z tlenem. To było naprawdę niewiarygodne osiągnięcie.

W sumie Radcliffe w ciągu trzech tygodni kręcenia scen w jeziorze spędził 41 godzin i 38 minut pod wodą. W tym znajduje się jedno zanurzenie trwające 75 minut, co "było naprawdę super" według zachwyconego Radcliffa.

Odpowiedzialny za efekty dotyczące stworów Nick Dudman wraz ze swoją ekipą zajmowali się przykłuwaniem łańcuchami do ruin znajdujących się na dnie zbiornika sobowtórów Rona, Hermiony, Cho Chang i młodszej siostry Fleur Gabrielle Delacour, których to Harry usiłuje uwolnić. Dudman wyjaśnia ten drobiazgowy proces: - Zrobiliśmy odlewy postaci każdego aktora, doprawiliśmy im włosy, jeden po drugim, nałożyliśmy warstwa po warstwie kolory twarzy. Musiały one idealnie przypominać ich pierwowzory oraz poruszać się w sposób bardzo spokojny, tak jakby spały. Użyliśmy w tym celu zbiorników flotacyjnych i pompowaliśmy wodę w nurniki by utrzymywali się na powierzchni.

- Wszelkie wyrazy uznania za sceny pod wodą powinny być kierowane do reżysera drugiej ekipy filmowej Petera Macdonalda - zarzeka się Newell. - Bez Petera nie moglibyśmy nakręcić tego filmu. Jego cierpliwość i wprawa w kręceniu tej olbrzymiej sekwencji, co zajęło mu dosłownie tygodnie, jest niezrównana.

Odpowiedzialny za efekty wizualne Jimmy Mitchell wraz ze swoją ekipą stworzyli na ekranie komputera podwodny świat, od ruin, które kiedyś mogłby być częścią Hogwartu po złośliwe demony wodne zwane druzgotkami. - Myślę, że są one bardzo nieprzyjemnymi, dalekimi kuzynami kornwalijskich chochlików! - mówi Mitchell o pełnych temperamentu stworach.

W poszukiwaniu przyjaciół w otchłaniach jeziora Harry napotyka także syrenę. Filmowcy starali się by wyglądała ona inaczej niż jakakolwiek syrena, jaką do tej pory mieliśmy okazję widzieć.

- Razem ze Stuartem zaprojektowaliśmy ogon syreny, tak by poruszał się z jednego boku na drugi, a nie w górę i dół, co właśnie się dzieje kiedy syrenę gra człowiek ubrany w kostium syreny - wyjaśnia Mitchell. - Poza tym zaprojektowaliśmy syrenę tak, by była dłuższa od jakiegokolwiek człowieka, włosy zrobiliśmy jej na podobieństwo macek meduzy.

Trzecie i ostatnie zadanie wymagało od nastoletnich czarodziei doskonałego zmysłu nawigacji, który pozwoliłby im przejść przez gęsty i złowróżbny labirynt zrobiony z wysokiego i gęstego żywopłotu i zacienionych ścieżek w oparach mgły. Zawodnicy rozpoczynają zadanie o zmierzchu, a za punkt odniesienia służy im upiorne niebieskie światło emanujące z centrum kunsztownie przystrzyżonego środka labiryntu, gdzie na zwycięzcę czeka puchar Turnieju.

- Chcieliśmy by labirynt był wyższy i większy niż jakikolwiek do tej pory widzieliście - mówi Craig. - Łatwo w nim stracić orientację, jest pełen niespodzianek, to po prostu niesamowite doświadczenie.

Dumbledore ostrzega zawodników by nie zgubili się w tym żyjącym własnym życiem labiryncie. - To ostrzeżenie jest dwuznaczne - wyjaśnia Heyman. - Pod względem przestrzeni labirynt jest ogromny, więc prawdopodobieństwo zgubienia się jest duże. Jednocześnie to żyjący organizm, który żywi się strachem, żeruje na obawach tych, którzy śmią w niego wkroczyć.

- Labirynt przyprawia o ciarki na plecach, tak jak cmentarz nocą - komentuje Newell. - Sam fakt, że zawodnicy wchodzą do największego labiryntu jaki można sobie wyobrazić jest już wystarczająco przerażający. Labirynt ma także złośliwą osobowość i jedną ze sztuczek jaką stosuje jest to, że każdy kto do niego wkroczy zaczyna wątpić w swoje zdrowie psychiczne. Staje się coraz bardziej bezbronny, niezrównoważony i nieludzki. Za każdym razem kiedy coś przerazi cię w labiryncie, zostajesz odarty z kolejnej powłoki ochronnej aż zostaniesz nagi i bezbronny.

Wraz z zapadnięciem ciemności zawodnicy zagłebiają się coraz bardziej w labirynt, który dosłownie zamyka się, otacza ich i atakuje. Podobnie jak w zadaniach ze smokami i z jeziorem, stworzenie "realnego" labiryntu było wynikiem wspólnej pracy zespołu do spraw efektów specjalnych pod kierownictwem Johna Richardsona oraz ekipy do spraw efektów wizualnych Jimmiego Mitchella.

Richardson z ekipą zaprojektował i skonstruował kilka sekcji labiryntu, o długości 13 metrów i wysokości 8 metrów. Poruszane na hydraulicznej platoformie ściany labiryntu zaprojektowano tak by mogły się przemieszczać się niezależnie od siebie, rozrastając się lub napierając na aktorów.

- Labirynt opiera się na ciężkiej, stalowej podbudowie, która dosłownie mogłaby zmiażdżyć aktorów gdy coś poszło nie tak - mówi Richardson. - Mieliśmy na podorędziu w pełni bezpieczne urządzenia by mieć pewność, że coś takiego się nigdy nie zdarzy….chociaż gdy zobaczycie strach na twarzach aktorów, jestem pewny, że jest nie jest on udawany!

Tajemniczość i napięcie w filmie Harry Potter i Czara Ognia przeplatane jest humorem i perypetiami miłosnymi związanymi z dorastaniem. Harry nie tylko musi przygotować się na to, że jego nieśmiertelny wróg powraca, nie tylko musi stanąć oko w oko ze śmiercią podczas Turnieju Trójmagicznego, nie tylko boryka się ze wścibską reporterką i negatywną reakcją rówieśników na jego dyskusyjny wybór do Turnieju, ale także musi znaleźć partnerkę na wielki Bal Bożonarodzeniowy. Żadna magia nie złagodzi bolesnej niezdarności, nieśmiałości i burzy hormonów, tak charakterystycznych dla dorastającego nastolatka.

- Jednym z ciekawych wątków tej historii jest szybko rosnące zainteresowanie Harry'ego i jego kolegów płcią przeciwną oraz nieunikniona niezdarność jaką to za sobą niesie - mówi producent David Heyman. - Mike Newell ma wspaniałe poczucie humoru i niesamowite intuicyjne wyczucie komizmu, więc obserwowanie na ekranie nastolatków próbujących kontaktować się ze sobą będzie dla widzów boleśnie zabawne.

Widok kroczących przez hole Hogwartu piękności z Beauxbatons i nieprawdopodobnie męskich młodzieńcow z Durmstrang zamurowywuje Harry'ego i jego kolegów.

- Kiedy dziewczęta z Beauxbatons przyjeżdżają, chłopcy z Hogwartu doznają szoku - mówi Newell. - Są pełne kobiecości i odbierają chłopakom, zwłaszcza Ronowi, z wrażenia mowę.

Projektantka kostiumów Jany Temime przygotowała garderobę, która podkreśla różnice pomiędzy poszczególnymi szkołami a także napięcie z tym związane. - Dziewczęta z Beauxbatons są wyrafinowane i świadome swojego piękna, więc wykorzystałam do ich ubrań najbardziej zmysłowe i kobiece materiały jakie tylko mogłam znaleźć, delikatne jedwabie w niebieskim kolorze francuskiej flagi - wyjaśnia Temime. - Materiał przylega do ich figur, w przeciwieństwie do restrykcyjnych mundurków jakie noszą uczennice Hogwartu. Ubiór chłopców z Durmstrangu, szorstkie, prawie że prymitywne grube wełniane ubrania, ciężkie buty i wełniane płaszcze, wręcz promieniuje męskością, jakiej dziewczęta jeszcze nie widziały.

Przyjazd drużyn gości oraz rozpoczęcie Turnieju Trójmagicznego przyśpiesza zmianę w relacjach między najlepszymi przyjaciółmi, Ronem, Harrym i Hermioną. Po raz pierwszy Harry i Ron nie zgadzają się ze sobą.

- Ron myśli, że Harry wrzucił swoje nazwisko do Czary, mając nadzieję, że zostanie wybrany do turnieju - wyjaśnia Rupert Grint. - Jest o to zły na Harry'ego i nie chce się do niego odzywać. Ma już dość tego, że Harry cały czas znajduje się w centrum uwagi.

- Harry nie dość, że stara sobie poradzić z krytyką ze strony każdego kto uważa, że przyłożył rękę do wyboru jakiego dokonała Czara, ale także obawia się, że zna prawdziwą przyczynę dlaczego został wybrany, a to okazuje się zbyt dużym obciążeniem. Kłótnia z Ronem jest tego dowodem.

W międzyczasie presja znalezienia partnerki na Bal Bożonarodzeniowy okazuje się także zbyt duża dla Harry'ego i Rona. Ten ostatni wreszcie przyznaje się do zmiany swoich uczuć w stosunku do Hermiony. - Ku jej wielkiemu zdziwieniu Hermiona zostaje dziewczyną Wiktora Kruma - mówi Emma Watson. - Okazuje się to być ogromnym szokiem dla Harry'ego i Rona, zwłaszcza dla Rona, do którego dopiero teraz dotarło, że Hermiona jest dziewczyną!

- Zawsze można było wyczuć, że między Ronem i Hermioną kiełkuje jakieś uczucie, chociaż żadne z nich nie było tego świadome - zastanawia się głośno Grint. - W tym filmie oboje zaczynają przyznawać się do tego sami przed sobą. Kiedy Hermiona pojawia się na Balu Bożonarodzeniowym razem z Wiktorem Krumem, Ron w końcu zdaje sobie sprawę jakim darzy ją uczuciem.

- Ron jest całkowicie zdruzgotany kiedy widzi Hermionę u boku innego chłopaka, zwłaszcza takiego, który jest bohaterem, Wiktora Kruma - zauważa Heyman.

Harry jest przerażony jak nigdy dotąd kiedy traci głowę dla delikatnej i powabnej uczennicy Hogwartu Cho Chang. - Jedną z rzeczy, która zawsze podobała mi się w Harrym jest to, że jest absolutnie żałosny jeśli chodzi o sprawy sercowe - mówi Radcliffe. - Nie ma pojęcia jak ma się zachowywać w obecności dziewcząt. Czuje się wśród nich bardzo niezręcznie, jak pewnie każdy facet na świecie.

Usiłowania Harry'ego by zebrać odwagę i zaprosić Cho na Bal przynoszą słodko-gorzkie rezultaty. - Cho bardzo lubi Harry'ego i nie chce zranić jego uczuć, ale niestety już zgodziła się iść na bal z Cedrikiem Diggorym - mówi debiutująca w tym filmie osiemnastoletnia Katie Leung, Szkotka, która za namową rodziców wzięła udział i pokonała w otwartym castingu 5000 kandydatek do roli uczennicy grającej na pozycji szukającego w drużynie Krukonów.

Romantyczne uczucia nie ominęły także dorosłych. Serce Hagrida zaczyna bić mocniej na widok madame Maxime, wspaniale wysokiej dyrektorki Beauxbatons, granej przez szanowaną aktorkę teatralną Frances de la Tour (Wiśniowy sad, Strike it Rich).

De la Tour mówi: - Nawet pomimo tego, że mierzy sobie ponad 2,5 metra wzrostu madame Maxime jest zupełnie nieświadoma tego, że jest olbrzymką. Mówi o sobie po prostu, że jest dobrze zbudowana! Pomimo kulturalnych różnic między nimi, Maxime jest szykowna i delikatna w porównaniu do prostego uroku Hagrida, uczucia jakie żywi wobec niego są autentyczne.

- Kiedy jest się olbrzymem kwestia uczuć może być trochę skomplikowana - zauważa Robbie Coltrane. - Hagrid nie może uwierzyć swemu szczęściu kiedy widzi po raz pierwszy delegację Beauxbatons. Jego wzrok przykłuwa ktoś wyższy nawet od niego!

Heyman i ekipa filmowa przypisują Newellowi natchnięcie filmu wyraźną brytyjską wrażliwością. - Mike sam chodził do prywatnej szkoły i całkowicie potrafi utożsamić się z życiem w szkole z internatem, umie wyczuć młodzieńczą anarchię jaka często panuje w tego typu instytucjach - mówi Heyman. - Spisał się fantastycznie ukazując w filmie dyskomfort i niezdarność szkolnego życia. Dzięki temu Hogwart nabiera życia i jest bardziej brytyjski niż kiedykolwiek.

Daniel Radclif zgadza się z tym. - Mike jest bardzo angielski. Codziennie nosił kamizelkę, co bardzo mi się podobało, bo nieczęsto widuje się w dzisiejszych czasach kamizelki. Ma niewiarygodną osobowość i wzbudza ogromny szacunek, ale doskonale rozumie brytyjskie poczucie humoru i potrafi zrozumieć jak to jest być nastolatkiem w prywatnej szkole.

Newell świetnie dogadywał się z młodymi gwiazdami, zwłaszcza z Olivierem i Jamesem Phelps, którzy grają Freda i Georga Wesleyów, starszych braci bliźniaków Rona. Kiedy Fred i George zażywają eliksir postarzający by w ten sposób oszukać Czarę w kwestii ich wieku i mogli wziąć udział w Turnieju, ich plan odnosi odwrotny skutek czasowo zmieniając ich w zasuszonych staruszków. Według scenariusza bliźniacy mieli obwiniać się o to nawzajem co miało się skończyć bójką. Jednak Newell nie był ustatysfakcjonowany ciosami jakie zadawali sobie bracia.

- Który z was chce bić się ze mną? - zapytał reżyser. Pełen niedowierzania Oliver nerwowo zgłosił się na ochotnika. Zanim zorientował się kto go uderzył, już leżał na ziemi przygwożdżony przez Newella.

- Nie planowałem demonstracji zapasów, ale wydawało mi się, że będzie to dobra okazja by rozśmieszyć każdego, nawet za cenę naciągniętego mięśnia, który potem przez parę miesięcy bolał mnie jak diabli! - przypomina sobie z uśmiechem Newells. - Czasami dobrze jest zrobić z siebie kompletnego głupka przed ludźmi, którzy uważają cię za autorytet. Nie mogę przecież wiedzieć wszystkiego, ale jeśli ludzie będą tego świadomi zrobią dla ciebie wszystkiego co w ich mocy.

Z dużą dozą ekscytacji (i trwogi) uczniowie przygotowują sie do wielkiego Balu Bożonarodzeniowego, zaczarowanego wieczoru eleganckich strojów, prawdziwych tańców i …randek!

Produkcja zaplanowała nakręcenie Balu Bożonarodzeniowego tuż przed przerwą świąteczną w grudniu 2004 roku, co miało stanowić barwne zakończenie roku filmowego. - Chcieliśmy wprowadzić ogromne zmiany w Wielkiej Sali z okazji Balu Bożonarodzeniowego, tak by zarówno bohaterzy jak i widzowie czuli jakby nigdy wcześniej nie widzieli tego miejsca - wyjaśnia Newell.

Za wspaniałą zmianę Wielkiej Sali odpowiedzialny był kierownik produkcji Stuart Craig i jego dział artystyczny. - Według opisu w książce Wielka Sala zamienia się w zamek lodowy z soplami wiszącymi z sufitu - mówi Craig. - Poszliśmy o krok dalej i zrobiliśmy z lodu magiczny sufit. Ściany są pokryte odbijającym światło srebrem, a wszystkiemu co widzicie, od drzwi, lichtarzy, okień po nawet kominek, nadano lodowy lub srebrny wygląd.

By uzupełnić ten obraz scenografowie Stephenie McMillan i Lee Sandales stworzyli magiczne lodowe rzeźby, lodowe drinki i lukrowane jedzenie wszelkiego rodzaju. - Poszliśmy na targ i dosłownie wyczyściliśmy go z homarów, krewetk i krabów! - przypomina sobie McMillan. - Musieliśmy specjalnie je spreparować by wytrzymały gorąco filmowych reflektorów i nie zaczęły śmierdzieć. Stworzyły one fantastyczne ozdoby na środkach stołów.

Z okazji Balu Bożonarodzeniowego także w garderobie aktorów zaszły duże zmiany. - Na sam Bal przygotowaliśmy ponad 300 kreacji - mówi projektantka kostiumów Jany Temime. - Najpierw zaprojektowaliśmy stroje wieczorowe dla chłopaków. Każdy nosi biały lub czarny krawat i fantazyjne kamizelki. Hary nosi klasyczną czarną kamizelkę. Ślizgoni mają białe krawaty gdyż uważają się za bardzo eleganckich.

Jednak Ronowi tak dobrze się nie powodzi. - Mój strój jest okropny, różowe koronki i kwiatki! - wykrzykuje Rupert Grint. - Ale noszenie tego okazało się całkiem dobrą zabawą. Czułem się jakbym przeniósł się w lata siedemdziesiąte. Było to tak ohydne, że nawet mi się to spodobało!

Zaprojektowanie sukien dla dziewcząt zajęło kilka miesięcy, podczas których zespół stu krawców i garderobian ręcznie uszył suknie balowe. - Dziewczyny były tak podekscytowane tym co miały nosić, jakby miały iść na prawdziwy bal! - przypomina sobie Temime.

Punktem zwrotnym zarówno wieczoru jak i historii jest wielkie wejście Hermiony, zazwyczaj poważnej uczennicy, u boku reprezentanta Durmstrangu i super gwiazdy quidditcha Wiktora Kruma.

- Suknia Hermiony musiała być szczególnie wyjątkowa - opowiada Temime o sukni, którą szyto z dwunastu metrów szyfonu przez trzy miesiące. - Chciałam, żeby była jak z bajki, żeby, kiedy Hermiona wejdzie do Sali, wszyscy uczniowie westchnęli z zachwytu.

- Hermiona nigdy wcześniej nie ubrała czegoś takiego - mówi Emma Watson. - Fryzjerzy i charakteryzatorzy spędzili wiele godzin by przygotować mnie do tej sceny. Kiedy wkroczyłam do Sali wiedziałam, że wszystie oczy są skierowane na mnie. Byłam przerażona!

- Emma jest naturalną pięknością. Charakteryzatorzy muszą ukrywać jej piękno w scenach w szkolnym mundurku, by wyglądała jak "zwyczajna" Hermiona - mówi charakteryzatorka Amanda Knight. - Ale przynajmniej mogliśmy się świetnie bawić charakteryzując ją do sceny Balu Bożonorodzeniowego.

Kolejnym wyzwaniem było nauczenie nastoletnich aktorów tańca. Poświęcono temu kilka tygodni prób. - Dziewczyny nie mogły doczekać się aż zaczną tańczyć, a chłopaki, jak to typowi chłopcy, bardzo się denerwowali - mówi Watson. - Uwielbiam tańczyć i naprawdę dobrze się bawiłam ucząc się jak tańczy się walca. Interesujące jest to, że Mike nie chciał, żebyśmy zatańczyli bezbłędnie. Chciał, żeby kamera zarejestrowała momenty, w których nie jesteśmy do końca pewni tego, co robimy.

- To było przerażające - mówi Radcliffe. - Obaj moi rodzice są znakomitymi tancerzami, ale ta umiejętność nie przeniosła się chyba na kolejne pokolenie. Inni mieli około trzech tygodni by nauczyć się wszystkich kroków, ale ja byłem zajęty kręceniem innych scen i miałem na to tylko cztery dni. Więc docierałem do połowy kroków i kompletnie się gubiłem. Na szczęście Harry nie musiał być fantastycznym tancerzem.

- Tańce były przekomiczne - mówi Newell, który chętnie przyznaje, że sam jest okropnym tancerzem. - Dan pracuje naprawdę ciężko nad wszystkim, ale wydaje się, że Bóg poskąpił mu talentu do tańca. W tym akurat momencie historii jest w stu procentach swoim bohaterem!

Bal szybko przechodzi niepostrzeżenie z formalnych tańców do dzikiego rocka. - Pamiętam moje czasy uniwersyteckie - przypomina sobie Newell. - Pod koniec każdego roku organizowano szpanerski bal w strojach wieczorowych, ale na końcu wszyscy rozpuszczali włosy i szaleli do rana. Chciałem odtworzyć taką atmosferę w tym Balu Bożonarodzeniowym, nastolatkowie dający czadu!

Newell i producent David Heyman zwerbowali legendarnego autora tekstów i piosenkarza brytyjskiego zespołu Pulp Jarvisa Cockera, który wraz z członkami swojego nowego zespołu Relaxed Muscle, perkusistą Philem Selwayem i gitarzystą Johnnym Greenwoodem z Radiohead, weszli na scenę i zagrali oryginalne piosenki podczas rockowej części Balu Bożonarodzeniowego.

Pracując z uznanym producentem muzycznym Mike'm Hedges, Cocker napisał trzy piosenki na potrzeby filmu: "This is the Night," "Magic Works" i "Do the Hippogriff."

- Praca z Jarvisem była cudowna - mówi Newell. - Świetnie się bawił. Powiedział mi, że kiedy był mały, dzieci przezywały go "cztery oczy" gdyż nosił okulary. Więc w tej scenie chciał być czterookim. Zamknął oczy i okazuje się, że na powiekach namalował gałki oczne!

- Nieczęsto zdarza się by w Wielkiej Sali zagrali członkowie Pulp i Radiohead - mówi z uśmiechem Heyman. - Mimo, że wszystko było tylko na niby, obserwowanie jak scena Balu Bożonarodzeniowego nabiera życia była nisamowitym przeżyciem. Myślę, że dla wszystkich aktorów i calej ekipy filmowej stworzyło ono świetną atmosferę, idealną na zakończenie roku.

Harry Potter i Czara Ognia wchodzi na ekrany kin i dodatkowo do kin IMAX® 18 listopada 2005 roku. Dla osiągnięcia niezwykłej jakości obrazu i dźwięku, jaką zapewnia IMAX Experience, film został cyfrowo zremasterowany w opatentowanej technice IMAX DMR® (Digital Re-mastering).

Jest to siódmy film wytwórni Warner Bros. Pictures, oraz drugi film z serii Harry Potter dostępny w technologii IMAX DMR, który został zremasterowany dla IMAX Experience. Będzie on kontynuował pasmo sukcesów Harry Potter i więzień, Azkabanu, który wszedł na ekrany kin w czerwcu 2004 roku i zarobił brutto $14 milionów. Inne filmy, będące owocem współpracy Warner Bros Pictures i IMAXu, to: Charlie i fabryka czekolady, Batman: Początek, Expres Polarny (w wersji trójwymiarowej), oraz dwie ostatnie części trylogii Matrix, a także oryginalna produkcja NASCAR 3D.

Kina IMAX oferują nieporównywalną czystość i nasycenie obrazu, zapewniając widzom iście magiczne doznania. Nowe przygody Harry'ego Pottera można będzie oglądać na ekranie o wysokiści ośmiu pieter i długości 40 metrów, w otoczeniu najnowszej technologii cyfrowego dźwięku. (Ekrany kin IMAX sa trzykrotnie większe od typowych ekranów kinowych, 4500 razy większe od typowego telewizora i mają szerokość boiska futbolowego).

- Harry Potter i czara ognia to film obfitujący w szczegóły, które można było znakomicie pokazać dzięki możliwościom, jakie daje IMAX - mówi David Heyman, producent serii filmów o przygodach Harry'ego Pottera. - Jestem zakochany w IMAX'ie od momentu, kiedy obejrzałem, Fires of Kuwait przeszło dziesięć lat temu, więc jestem szczęśliwy, że możemy pokazać Harry'ego Pottera w tym ekscytującym formacie.

- Jesteśmy bardzo podekscytowani mogąc pokazać film humor, akcję, dramatyzm i suspens filmu Harry Potter i czara ognia na gigantycznym ekranie IMAX - mówi reżyser Alfonso Cuarón. - Zapierający dech w piersiach format IMAX przenosi naszą magiczną historię w zupełnie nowy wymiar.

Kluczem do niezwykłej ostrości i nasycenia obrazu na taśmie 15/70, wykorzystywanej w kinach IMAX, jest rozmiar klatki filmowej. Klatka 15/70 jest dziesięciokrotnie większa od konwencjonalnej, 35 mm, i trzykrotnie większa od standardowej klatki 70 mm. Projektory IMAX'u są najdoskonalszymi, najbardziej precyzyjnymi i najmocniejszymi projektorami, jakie kiedykolwiek zbudowano. Kluczem do ich znakomitego obrazu i niezawodności jest unikatowy sposób prowadzenia taśmy filmowej, zwany Rolling Loop. Technologia ta pozwala na płynny, horyzontalny przesuw taśmy filmowej. W czasie projekcji każda klatka filmu jest pozycjonowana na specjalnych bolcach a klisza jest dociskana do soczewki za pomocą podciśnienia. W efekcie realność obrazu znacznie przewyższa zwykłe kinowe standardy, a jego jakość jest nieporównywalna.

Dla zwiększenia wrażenia uczestnictwa w oglądanym filmie w kinach IMAX zastosowano, wielokanałowy system stereo, które dostarczają najwyższej jakości dźwięku. System głośnikowy Proportional Point Source używany w IMAX'ie, został stworzony specjalnie do tego celu i zapewnia widzom znakomita jakość dźwięku, niezależnie od tego, w którym miejscu sali się znajdują.

Do chwili obecnej nakręcono przeszło 200 filmów w tej technologii. Wiele z nich łączy elementy edukacji i rozrywki, zapewniając doskonałą zabawę ludziom na całym świecie.

Szesnastolatek, DANIEL RADCLIFFE (Harry Potter), po raz kolejny wcielił się w postać młodego Harry'ego Pottera, w czwartej części przygód młodego czarodzieja pt. Harry Potter i Czara Ognia.
Rola nastoletniego czarodzieja przyniosła Danielowi światowe uznanie i sławę. W lutym 2002 roku otrzymał za nią nagrodę Variety Club w kategorii najlepszego brytyjskiego debiutanta. Dwa miesiące później został laureatem prestiżowej włoskiej nagrody David Di Donatello Award, przyznanej mu za doskonałe wcielenie się w rolę Harry'ego oraz za wkład, jaki wniósł w rozwój kinematografii.
Daniel po raz pierwszy wystąpił w telewizji, w grudniu 1999 roku, grając młodego Davida Copperfielda w entuzjastycznie przyjętej przez krytykę telewizyjnej produkcji BBC. Reżyserem filmu był Simon Curtis, wystąpiła w nim także Maggie Smith, z którą Daniel spotkał się później na planie filmu Harry Potter i kamień filozoficzny (aktorka wcieliła się w postać profesor McGonagall).
Radcliffe zadebiutował na ekranie kinowym w roli syna Jamie Lee Curtis i Geoffrey'a Rusha w filmie Johna Boormana Krawiec z Panamy.
W listopadzie i grudniu 2002 roku gościnnie wystąpił w kilku wystawień nagrodzonej, Olivierem sztuki The, Play What I Wrote, w reżyserii Kennetha Branagha, wystawianej na londyńskim West Endzie przez zespół Wyndhams Theatre.
W wolnym czasie Daniel ogląda filmy i słucha muzyki, zwłaszcza w wykonaniu brytyjskich zespołów rockowych i niezależnych.

Siedemnastoletni RUPERT GRINT (Ron Weasley) po raz kolejny gra najmłodszego z braci Weasley'ów i najlepszego przyjaciela Harry'ego Pottera. Chociaż rola Rona w Harry Potter i kamień filozoficzny była debiutem w świecie filmowym, dzięki wrodzonemu talentowi Rupert zyskał sobie uznanie zarówno krytyków, jak i publiczności. Otrzymał nawet nominację do nagrody Koła Brytyjskich Krytyków Filmowych, w kategorii najlepszego debiutu oraz został nagrodzony za wyjątkowy debiut na ceremoni The Golden Satetlite Awards organizowanej przez stowarzyszenie The Independent Press Academy.
Przed obsadzeniem go w roli Rona Rupert grywał w szkolnych przedstawieniach i w sztukach wystawianych przez miejscowe kółko teatralne. Wcielał się między innymi w postać gangstera Roostera w sztuce Annie, Rumplestiltskina w Bajki Grimmów, oraz wystąpił też w adaptacji Piotrusia Pana.
Po ukończeniu zdjęć do pierwszej części przygód Harry'ego Pottera, Rupert wystąpił u boku Simona Callowa i Stephena Fry w filmie Petera Howitta Thunderpants. Zagrał także, oczywiście, w kolejnych częściach cyklu o Harrym Porterze: Harry Porter i komnata tajemnic i Harry Potter i więzień Azkabanu, a ostatnio można go zobaczyć w głównej roli filmu "Driving Lessons", u boku Laury Linney i Julie Walters, reżyserii Jeremy'ego Brock'a.
Rupert ma 17 lat i jest najstarszym spośród pięciorga rodzeństwa. Uwielbia grę w golfa, a obecnie uczy się prowadzić samochód i jest ogromnie podekscytowany rozpoczęciem zdjęć do kolejnej ekranizacji przygód Hardego - Harry Potter and the Order of the Phoenix - na początku przyszłego roku.

Piętnastoletnia EMMA WATSON (Hermione Granger) ponownie pojawia się w roli pochłoniętej książkami, lecz pełnej dobroci Hermiony Granger, postaci, która zaczyna interesować się powoli czymś innym niż książki.
Choć rola Hermiony była pierwszą rolą filmową młodziutkiej aktorki, talent aktorski Emmy ujawnił się już dużo wcześniej.
Rola Hermiony przysporzyła Emmie wielu fanów na całym świecie. Przez dwa lata z rzędu dostała za nią prestiżową nagrodę AOL dla najlepszej aktorki drugoplanowej, za udział w filmach Harry Potter i komnata tajemnic oraz Harry Potter i więzień Azkabanu. Niedawno czytelnicy czasopisma Total Film uznali jej rolę w Harry Potter i więzień Azkabanu za najlepszy debiut.
Emma stara się równoważyć grę w filmach ze studiami i szkolnymi zajęciami. Uwielbia grać w hokeja, tenisa, w netball i rounders. Zaczęła też ostatnio uprawiać lekkoatletykę. Interesuje się sztuką i szczyci się najbardziej kolorową i pomysłową garderobą w studio filmowym.
Jej inne hobby to: spotkania z przyjaciółmi i rodziną, podróżowanie, taniec (street jazz, hip hop, salsa oraz wprowadzenie do tańców towarzyskich na potrzeby roli w Harry Potter i Czara Ognia) oraz śpiew.

Osiemnastoletni TOM FELTON (Draco Malfoy) powraca w roli arcywroga Harry'ego Pottera, należącego do domu Ślizgonów Draco Malfoy'a.
Od dziewięciu lat Tom jest zawodowym aktorem. Po raz pierwszy pojawił się na dużym ekranie w roku 1996, grał rolę Peagreena w filmie Pożyczalscy Petera Hewitta. W 1999 roku zagrał u boku Jodie Foster, w roli jej syna, Louisa, w filmie Anna i król.
Tom występował także w brytyjskich serialach telewizyjnych: Bugs, w którym grał rolę Jamesa, i w Second Sight, gdzie występował jako Thomas Ingham u boku Clive'a Owena. Wystąpił także w dwóch przedstawieniach radiowych BBC, jako Ioeth w Czarnoksiężniku z Ziemiomorza i Herkules w Here's to Everyone.
Tom dał się zauważyć po raz pierwszy w 1995 roku, kiedy to wystąpił w licznych reklamach telewizyjnych. Tom jest zapalonym wędkarzem i uwielbia łowić ryby jak tylko nadarza się okazja.

STANISLAV IANEVSKI (Wiktor Krum) dołączył do bsady filmu Harry Potter i Czara Ognia jako przedstawiciel Instytutu Durmstrang jako jeden z zawodników Turnieju Trójmagicznego, który ma współzawodniczyć z zawodnikami ze szkół: Hogwartu i Beauxbatons.
Dwudziestoletni urodzony w Bułgarii od czterech lat uczęszcza do brytyjskiej szkoły z internatem. W poszukiwaniu kandydata do roli Viktora Kruma, kierownik obsady Fiona Weir odwiedziła jego szkole i przez przypadek podsłuchała jak Stanislav rozmawiał z kolegami na korytarzu. Zapytała kierownika departamentu dramaturgii czy Stanislav chciałby wziąć udział w castingu do roli Wiktora Kruma. Po pierwszym przesłuchaniu Stanislav znalazł się na liście najlepszych kandydatów, ale ze względu na wcześniejsze zobowiązania, nie był w stanie wziąć udziału w drugim etapie przesłuchań. Założył, więc, że jego szanse wygrania castingu znacznie zmalały.
Stanislav otrzymał drugą szansę na przesłuchanie i znowu znalazł się w ścisłej czołówce kandydatów. Chociaż nigdy zawodowo nie grał, aktorstwo wpisane jest w jego rodzinę i kierownik obsady rozpoznała jego naturalny talent. Stanislav ponownie spotkał się z kierownikiem obsady, a następnie poproszono go na spotkanie z reżyserem Harry Potter i Czara Ognia Mike'm Newellem. Po tym spotkaniu zaproponowano mu rolę Wiktora Kruma.
Poza planem filmowym, podobnie jak grany przez niego bohater, Stanislav lubi uprawiać różne sporty, między innymi tenis, futbol, rugby, lekkoatletykę i pływanie.

Osiemnastoletnia KATIE LEUNG (Cho Chang) dołącza do obsady w roli rozgrywającej na pozycji szukającego drużyny Puchonów i obiektu zachwytów ze strony Harry'ego.
Jest to pierwsza profesjonalna rola Katie w filmie fabularnym. W lutym 2004 roku Katie pokonała w otwartym castingu do roli Cho Chang 5000 innych dziewcząt. Wcześniej nigdy nie grała nigdzie, ani nie ćwiczyła w tym kierunku. Przez przypadek jej ojciec zobaczył ogłoszenie o castingu na telewizyjnym kanale chińskim. Katie pomyślała, że udział w castingu mógłby być dobrą zabawą i zdecydowała się spróbować swojego szczęścia, chociaż tego akurat dnia miała większą ochotę na zakupy niż na casting.
W dniu castingu Katie stanęła w kolejce tysięcy młodych dziewczyn zdeterminowanych by wygrać rolę Cho Chang. Po pierwszym przesłuchaniu była bardzo zaskoczona, gdy dowiedziała się, że kierownik obsady chciałby by wzięła udział w dalszych przesłuchaniach. Była, bowiem przekonana, że bez wcześniejszego doświadczenia aktorskiego nie miała szans na otrzymanie tej roli. Po kolejnych przesłuchaniach i próbach ekranowych zadzwoniono do matki Katie z informacją, że Katie została wybrana do roli Cho Chang w filmie Harry Potter i Czara Ognia.
Katie uwielbia muzykę. Słucha wszelkiego rodzaju muzyki, między innymi R&B, pop, rock, hip hop, a także gra na pianinie.

Piętnastoletni, MATTHEW LEWIS (Neville Longbottom) powraca w roli Nevilla Longbottoma, wiernego przyjaciela Harry'ego Pottera. Matthew gra odkąd skończył pięć lat, kiedy to zapisał się do amatorskiego klubu aktorskiego. Zaproponowano mu rolę Neville'a po tym jak wziął udział w otwartym castingu w swoim rodzinnym mieście Leeds.
Matthew zagrał w wielu serialach telewizyjnych, między innymi Heartbeat, City Central, Where the Heart Is, Sharpe, Emmerdale, Dalziel and Pascoe i Some Kind Of Life.
Kiedy Matthew nie jest zajęty na planie filmowym lubi spędzać czas spotykając się z przyjaciółmi, czytając i pisząc opowiadania, słuchając muzyki rockowej, grając w gry komputerowe i uprawiając sport, zwłaszcza golf. Matthew był także członkiem Kadetów Powietrznych, lecz ostatnio zaczął interesować się filmoznawstwem. Jest zagorzałym fanem piłkarskiej drużyny w Leeds.

ROBERT PATTINSON (Cedric Diggory) dołącza do obsady w roli przewodniczącego samorządu uczniowskiego Hogwartu i reprezentanta szkoły w Turnieju Trójmagicznym.
Dziewiętnastoletni Pattison rozpoczął karierę aktorską niedawno grając Uli Edela w Sword of Xanten, u boku Sma Westa i Benno Furmanna.
Robert był członkiem Barnes Theatre Group, gdzie grał główną rolę George'a Gibbsa w Our Town Thorntona Wildera. Zagrał także Lorda Evelyna Oakleigha w Anything Goes Cole'a Portera, Aleca w Tess. Ostatnio zagrał Malcolma w Makbecie w OSO Arts Centre.

CLÉMENCE POÉSY (Fleur Delacour) gra Fleur Delacour, uczennicę Szkoły Magii w Beauxbatons. Fleur będzie musiała zmierzyć się w Turnieju Trójmagicznym z Harry'm Potterem, Cedrikiem Diggory'm i Wiktorem Krumem.
Dla angielskich widzów Poésy jest prawie, że członkiem rodziny królewskiej. Pamiętają, bowiem jej porywającą kreację Marii Królowej Szkotów w mini serialu produkcji BBC Gunpowder, Treason & Plot, w reżyserii Gilliesa MacKinnona, w której zagrała u boku Roberta Carlyle'a.
Rola w Gunpowder, Treason & Plot była pierwszą dużą rolą francuskiej gwiazdy w języku angielskim. Poésy dostała szansę udowodnienia, że może osiągnąć sukces poza Francją i w innym języku. Jest jedną z bardzo niewielu francuskich aktorów, którzy są w stanie używać różnych rejestrów i dialektów angielskiego grając płynnie jedna po drugiej najpierw rolę powściągliwej królowej, która otrzymała francuskie wykształcenie, a następnie pełną wigoru amerykańską nastolatkę.
Po zakończeniu zdjęć do Harry Porter i Czara Ognia, Poésy poleciała do Pragi by zagrać w filmie Revelations, nowym serialu produkcji NBC w reżyserii Lilii Zanuck, w którym zagra u boku Billa Pulmana i Nataschy McElhone. W tym współczesnym serialu luźno opartym na Księdze Objawień Nowego Testamentu Poésy, niewinnie wyglądająca blondynka, gra dwie mroczne role, między innymi niemoralnego upadłego anioła.
Mimo tego, że jej aktorska kariera kwitnie poza granicami jej kraju, młoda francuska gwiazda zaplanowała udział w kilku projektach we Francji w 2005 roku. Wśród nich znajdują się Mon Prisonnier historyczny film w reżyserii Laurenta Bouhnika (24 Hours in the Life of a Woman) u boku Louisa Garrela (Marzyciele) i Françoisa Berléanda oraz Les Animaux Domestiques, w którym zagra główną rolę. Będzie to historia miłosna, z lekko drwiącym spojrzeniem na świat programów typu reality. Film wyreżyseruje wschodzący francuski talent Eric Forestier.
We Francji Poésy jest już powszechnie znana. Zagrała w wielu filmach entuzjastycznie przyjętych przez krytyków. W 2002 roku zagrała główną rolę kobiecą w filmie Niny Grosse pt. L'Été d'Olga, a także zagrała Magalię Rozet, córkę Carole Bouquet w Nie ma róży bez kolców w reżyserii Francisa Pallau.
Duże uznanie przyniosły jej role w filmach telewizyjnych i mini serialach. W 2002 roku zagrała w serialu La Vie Quand Meme Francisa Pallau, znanym także jako Life After All w międzynarodowej wersji, oraz w Tania Boréalis Patrice'a Martineau.
Poésy zagrała w wielu filmach, zaczęła przygodę z aktorstwem w bardzo młodym wieku, kiedy to grała na scenie w sztukach Etienne'a Guicharda Le Dragon i w Mai '45 Mai '95. Mimo tego nadal czuje, że jeszcze wiele musi się nauczyć. Niedawno została przyjęta do Conservatoire National najbardziej prestiżowej szkoły aktorskiej we Francji.

ROBBIE COLTRANE (Rubeus Hagrid) powraca na ekran w roli uwielbianego Rubensa Hagrida, gajowego i nauczyciela w Hogwarcie, a także przyjaciela Harry'ego, Rona i Hermiony.
Coltrane jest jednym z najbardziej znanych brytyjskich aktorów filmowych i telewizyjnych. W ciągu ponad 30 lat pracy zdobył wiele nagród i wyróżnień.
Aktor zagrał do tej pory w 40 filmach, ostatnio w Ocean's Twelve: Dogrywka (rola Matusi), a także oczywiście w Harry Potter i więzień Azkabanu, Harry Potter i kamień filozoficzny i Harry Potter i komnata tajemnic. Za udział w pierwszej części serii o Harrym Potterze Coltrane otrzymał nominacje do nagród BAFTA i Koła Londyńskich Krytyków Filmowych w kategorii najlepszego aktora drugoplanowego, a także nagrodę dla najlepszego filmowego szkockiego aktora.
Inne filmy, w których zagrał ostatnio to: Z piekła rodem Allena i Alberta Hughesów; filmy o przygodach Bonda Świat to za mało i Goldeneye, w których grał rolę Walentina Żukowskiego; wyprodukowany przez Warner Bros List w butelce; a także w Kumpel; The Pope Must Die; Henryk V; Niech się dzieje co chce; Absolute Beginners; Defense of the Realm; Mona Lisa i Uciekające zakonnice, za który w roku 1991 nagrodzono go komediową nagrodą imienia Petera Sellersa.
Coltrane jest prawdopodobnie najbardziej znany z roli Fitza w niezwykle popularnym, nie tylko w Wielkiej Brytanii, serialu Cracker. Trzy sezony tego serialu zdobyły rozliczne nagrody, w tym dwie nagrody BAFTY w kategorii najlepszego serialu, w latach 1996 i 1997; nagrodę Royal Television Society dla najlepszego serialu; Broadcasting Press Guilds Award dla najlepszego serialu w 1993 i amerykańską nagrodę Cable Ace dla najlepszego filmu lub serialu.
Sam Coltrane otrzymał liczne nagrody za rolę sprytnego, inteligentnego policyjnego psychologa Fitza, którego gra w tym serialu. Zdobył trzy razy z rzędu nagrodę BAFTA dla najlepszego aktora telewizyjnego (w latach 1994, 1995 i 1996); nagrodę dla najlepszego aktora telewizyjnego Broadcasting Press Guilds Award w roku 1993; nagrodę Silver Nymph Award dla najlepszego aktora podczas Monte Carlo Television Festival w 1994 roku; nagrodę za najlepszą rolę męską Royal Television Society za rok 1994; nagrodę FIPA dla najlepszego aktora, a także nagrodę Cable Ace dla najlepszego aktora w filmie lub serialu telewizyjnym.
Niedawno Coltrane wystąpił w ostatnim odcinku niezwykle popularnego serialu komediowego Frasier. Zagrał także (oraz był producentem wykonawczym) w uznanym przez krytyków mini serialu dla telewizji ITV pt. The Planman.
Coltrane zadebiutował w przedstawieniu Slab Boys, wystawianym przez Traverse Theatre w roku 1978, po czym na początku lat osiemdziesiątych minionego wieku pojawił się w serii komedii Alfresco, Kick up the Eighties, Laugh I nearly Paid my Licence Fee i Saturday Night Live.
Gościnnie wystąpił w licznych serialach telewizyjnych, takich jak Comic Strip, Czarna żmija III; Czarna żmija, Boże narodzenie. Nominowano go do nagrody BAFTA w kategorii najlepszego aktora za rolę Danny'ego McGlone'a w filmie Tutti Frutti Tony'ego Smitha.

RALPH FIENNES (Lord Voldemort) gra jednego z najbardziej przerażających czarnych charakterów literatury - złego Lorda Voldemorta.
Początkowo Fiennes studiował malarstwo, jednak wkrótce zdał sobie sprawę, że jego prawdziwą pasją jest aktorstwo. To doprowadziło go do Royal Academy of Dramatic Arts. Po ukończeniu tej szkoły tego samego lata otrzymał angaż do teatru w Regents Park, gdzie zagrał w takich sztukach jak: Noc trzech króli, Sen nocy letniej i Ring Around the Moon.
W 1998 roku został członkiem prestiżowej grupy teatralnej Royal Shakespeare Company. Najbardziej godne uwagi role, które przyniosły mu uznanie krytyków, w ciągu dwóch sezonów w tym teatrze, to rola tytułowa w Henryk VI, rola Edmunda w Król Lear, oraz rola Berowne'a w Stracone zachody miłości.
W 1991 roku Fiennes otrzymał swoją pierwszą rolę telewizyjną w obsypanym nagrodami miniserialu Główny podejrzany. Debiutem na dużym ekranie była rola Heathcliffa w Wichrowych wzgórzach. Następnie Fiennes zagrał u Petera Greenaway'a w Dzieciątko z Mâcon, ale to właśnie rolą w Wichrowych wzgórzach Fiennes zwrócił uwagę Hollywoodu. Spielberg wkrótce obsadził go w roli nazistowskiego oficera Amona Goethe w przyjętej entuzjastycznie przez krytyków Liście Schindlera. Za tę rolę nie tylko otrzymał nagrodę nowojorskich krytyków dla najlepszego aktora drugoplanowego, londyńskich krytyków dla najlepszego aktora, oraz nagrodę Narodowego Stowarzyszenia Krytyków Filmowych, ale także nominację do Złotych Globów i Oskara.
Kolejne jego role przyciągnęły uwagę zarówno widzów jak i krytyków. Zagrał między innymi w Quiz Show Roberta Redforda, zdobywcy Oskara Angielski pacjent, za rolę, w którym otrzymał drugą nominację do Oskara, Oskar i Lucinda, Koniec romansu oraz Czerwony smok. Inne filmy z jego udziałem to: Oniegin, Kropla słońca, Pająk i Pokojówka na Manhattanie.
Ostatnio Fiennes zagrał w filmowej adaptacji książki Hojna Le Carré Wierny ogrodnik w reżyserii Fernando Mereilles. Wkrótce będzie można go zobaczyć w The White Countess Mechata Ivory'ego. Fiennes użyczył także swego głosu tchórzliwemu Wiktorowi Quartermaine w Wallace i Gromit: Przekleństwo królika. Zagra także rolę drugoplanową w Chromophobia w reżyserii Marthy Fienes.
W grudniu 2002 roku Fiennes roku zagrał Carla Junga w Royal National Theatre w nowej sztuce Christophera Hamptona pt. The Talking Cure w reżyserii Howarda Davies'a. W 2003 roku zagrał w Royal Shakespeare Company tytułową rolę w sztuce Ibsena Brand w reżyserii Adriana Noble'a, a w 2005 roku zagrał Marka Antoniusza w nowej produkcji teatralnej Deborah Warner Juliusz Cezar.

MICHAEL GAMBON (Albus Dumbledore) (powraca na ekran w roli Albusa Dumbledora, mądrego i szanowanego dyrektora szkoły w Hogwarcie.
Gambon rozpoczynał karierę w teatrze Edwards/MacLiammoir Gate Theatre w Dublinie, w 1963 roku. Był jednym z aktorów National Theatre Company w Old Vic, pracujących pod kierunkiem Lawrence'a Oliviera, wystąpił w licznych przedstawieniach, po czym przeniósł się do Birmingham, gdzie grał Otella. W ciągu minionych 40 lat Gambon zdobył sobie reputację jednego z najlepszych aktorów scenicznych, nagrodzono go nagrodami Olivier za występy w sztukach Alana Ayckbourna A Chorus of Disapproval i The Life of Galileo and Volpone, jest także laureatem nagrody dla najlepszego aktora Evening Standard Award, przyznanej mu w 1995 roku.
Miłośnicy filmu znają go z głównej roli w filmie Petera Greenaway'a Kucharz, złodziej, jego żona i jej kochanek, a także z późniejszych Gracz, Dancing at Lughnasa, Plunket and McLeane, The Last September, Jeździec bez głowy Tima Burtona, Informator, High Heels Low Lifes, Charlotte Gray, Gosford Park Roberta Altmana, Droga ku wojnie Johna Frankenheimera, The Actors Conora McPhersona, Angels in America Mike'a Nicholsa i Open Range Kevina Costnera.
Być może najbardziej pamiętna rola Gambona to ta z telewizyjnego serialu Dennisa Pottera The Singing Detective, za którą otrzymał nagrodę BAFTA dla najlepszego aktora, nagrodę Broadcasting Press Guild i Royal Television Society. Aktor wystąpił także w serialu BBC Wives and Daughters, a także w znanym filmie Charlesa Sturridge'a Longitude. Ostatnio widzieliśmy go w obrazie Stephena Poliakoffa A Family Tree.
Gambon ostatnio wystąpił u boku Lee Evans w sztuce pt. End Game w reżyserii Matthew Warchusa. Gambon grał także między innymi w Makbet, Coriolanus i Otello, w Otherwise Engaged Simona Gray'a, The Norman Conquests Alana Ayckbourna, Just Between Ourselves i Man of the Moment, wraz z Ralphem Richardsonem w sztuce Alice's Boys, w przedstawieniach Old Times, Wujaszek Wania i Veteran's Day (wraz z Jackiem Lemmonem).
W Royal Shakespeare Company grał główne role w sztukach Betrayal i Mountain Language Harolda Pintera, Close of Play Simona Gray'a, Tales from Hollywood Christophera Hamptona, Sisterly Feelings Ayckbourna i A Small Family Business, a także w Skylight Davida Hare'a (obie sztuki wystawiano zarówno na West Endzie, jak i na Broadway'u). Zagrał także w Ryszardzie III, Otekky, Tons of Money, A View from the Bridge i Unexpected Man Yasminy Reza. Ostatnio aktor zagrał w przedstawieniu Cressida i w sztuce Caretaker na West Endzie, jak również w sztuce Stephena Daldry'ego A Number.

Irlandzki aktor o międzynarodowej sławie BRENDAN GLEESON (Szalonooki Moody), gra w Harry Potter i Czara Ognia nowego nauczyciela obrony przed czarną magią.
Gleeson sam był kiedyś nauczycielem, ale zrezygnował z tej profesjii by podążyć za swoją pierwszą miłością, aktorstwem. Został zaangażowany do irlandzkiego teatru Passion Machine. Pierwszym filmem, w którym zagrał główną rolę był I Went Down, a następnie Generał Johna Boormana. Rola w tym ostatnim przyniosła mu nagrodę Bostońskiego Towarzystwa Krytyków Filmowych dla najlepszego aktora (1998), nagrodę ALFS dla najlepszego aktora (1998), oraz kolejne nagrody dla najlepszego aktora przyznane przez londyńskich krytyków filmowych i na festiwalu irlandzkich filmów fabularnych i telewizyjnych (1999).
W ciągu ostatnich pięciu lat Gleeson stał się powszechnie znany po tym jak zagrał w wielu głośnych filmach, ostatnio grając potężnego króla Menelaosa w Troja Wolfganga Petersena. Inne filmy z udziałem Gleesona to między innymi: Osada M. Night Shyamalana, Wzgórze nadziei Anthony'ego Minghella, Królestwo niebieskie Ridley'a Scotta, oraz Breakfast on Pluto Neila Jordana.
Sławę przyniosła Gleesonowi rola w filmie Jima Sheridana pt. The Field, za którą poszły niewielkie role w takich filmach jak: Za horyzontem i Into the West. Gleeson zwrócił na siebie uwagę Hollywoodu grając Hamisha w Braveheart: Waleczne serce u boku Mela Gibsona.
Inne filmy, w których wystąpił Gleeson to: Mission Impossible II Johna Woo, AI: Sztuczna inteligencja Stevena Spielberga, Krawiec z Panamy Johna Boormana, Country of My Skull tego samego reżysera, 28 dni później Danny'ego Boyle'a oraz Gangi Nowego Jorku Martina Scorsese.
Na deskach teatru Gleeson zagrał w wielu produkcjach, między innymi: King of the Castle, The Plough and the Stars, Prayers of Sherkin, The Cherry Orchard i The Paycock w Gaiety Theatre, który wystawiał się także na festiwalu teatralnym w Chicago. Powrócił na scenę w 2001 roku grając w Peacock Theatre w Dublinie w sztuce Billy'ego Roche'a On Such as We w reżyserii Wilsona Milama.

JASON ISAACS (Lucius Malfoy) ponownie wciela się w rolę makiawelicznego śmierciożercy Lucjusza Malfoy'a. Rolami romantyka w filmie Rodrigo Garcia Nine lives, w którym zagrał z Robinem Wright Pennem, stłamszonego ojca z przedmieści w Chumscrubber (obydwa filmy miały premierę na festiwalu w Sundance w 2005 r.), po prześmieszną, seksistowską i homofobiczną gwiazdę filmową w filmie Donala Logue'a Tennis Anyonone Isaacs udowodnił wiele razy, że jest jednym z najbardziej zróżnicowanych aktorów swego pokolenia. Właśnie skończył kręcić zdjęcia do komedii Friends with Money z Catherine Keener, Jennifer Aniston, Joan Cusack i Frances McDormand. Wkrótce zacznie kręcić zdjęcia do filmu Good, filmowej adaptacji obsypanej nagrodami sztuki teatralnej, w którym zagra z Hugh Jackmanem.
Podwójna rola Kapitana Hooka i Pana Darlinga w filmie Piotruś Pan w reżyserii P.J. Hogana przyniosła mu entuzjastyczne recenzje krytyków. LA Weekly nazwał go "rewelacją", a brytyjski Times napisał, że Isaacs był "po prostu najlepszym Kapitanem Hookiem stąpającym na dużym ekranie."
W 2003 roku zadziwił po raz kolejny krytyków swoją kreacją w słodko-gorzkiej komedii Passionada. Wielu krytyków, włącznie z Rexem Reed, porównywało go do "młodego Cary Granta." Rok wcześniej Isaacs zagrał złowrogiego Luciusa Malfoy w hicie kasowym produkcji Warner Bors. Pictures Harry Potter i komnata tajemnic. W tym samym roku był nie do poznania jako Kapitan Mike Steel w uznanym przez krytyków hicie kasowym Helikopter w ogniu.
Isaacs zagrał także u boku Jackie Chana w roli uprzejmego międzynarodowego szpiega w Smoking, jako podwładny Nicolasa Cage'a w Szyfry wojny w reżyerii Johna Woo, oraz ubrany w rewelacyjną, ozdobioną cekinami suknię bez ramiączek w filmie Słodki listopad gdzie zagrali Keanu Reeves i Charlize Theron.
Isaacs pracuje niemal bez przerwy, odkąd wystąpił jako pułkownik William Tavington w filmie Patriota, w którym główną rolę grał Mel Gibbon. Dzięki porywającej kreacji otrzymał nominację do nagrody Koła Londyńskich Krytyków Filmowych. Widzieliśmy go także w filmie Koniec romansu, w hitowym Armageddon, Gra słów, a także śpiewającego i tańczącego w The Last Minute. Wystąpił także w trzech filmach swego przyjaciela reżysera Paula Andersona; thrillerze sci-fi Ukryty wymiar, z Kurtem Russelem w Galaktycznym wojowniku i w brytyjskim kultowym filmie Shopping. Obdarzeni sokolim wzrokiem widzowie mogli zauważyć go w niewielkiej rólce w ostatnim filmie Andersena, Resident Evil. Isaacs zadebiutował u boku Jeffa Goldbluma i Emmy Thompson w The Tall Guy.
Aktor nie stroni też od telewizji. Ostatnio wystąpił gościnnie w roli fotoreportera z Belfastu w trzech odcinkach serialu produkcji NBC Prezydencki poker; zagrał tak w pilotowym odcinku produkcji Showtime Brotherhood w reżyserii Philpa Noyca'a.
Po ukończeniu prestiżowej szkoły Central School of Speech and Drama w Londynie, Isaacs przez dwa sezony występował w roli Chaza w serialu Capital City, hitowym brytyjskim serialu telewizyjnym o świecie wielkiej finansjery; można też było go zobaczyć w Civvies w reżyserii Lyndy LaPlante; w The Fix Paula Greengrassa, oraz w wielu innych filmach telewizyjnych. Na scenie stworzył niezapomnianą kreację Louisa w przedstawieniu Royal National Theatre, zatytułowanym Angels in America - parts 1 & 2, występował również przy pełnej widowni w Royal Court Theater, Almeda Theater, King's Head, pięciokrotnie brał udział w festiwalu teatralnym w Edynburgu.
Isaacs urodził się w Liverpoolu, w Anglii. Uczęszczał na uniwersytet w Bristolu, gdzie studiował prawo, a jednocześnie wyreżyserował lub wystąpił w ponad dwudziestu produkcjach teatralnych. Nie zatraca się w granych przez siebie bohaterach ani nie mówi tak jak oni, wraca do domu w Londynie i próbuje nie zapomnieć jak zazwyczaj mówi do swojej córki by ta mogła rozpoznać go przez telefon.

GARY OLDMAN (Syriusz Black) powraca w roli Syriusza Blacka, ojca chrzestnego Harry'ego, zbiega z więzienia w Azkabanie.
Oldman rozpoczął swoją karierę w roku 1979, kiedy to podjął pracę w londyńskich teatrach. W latach 1985 - 1989 występował wyłącznie w teatrze London's Royal Court. W roku 1985 londyński magazyn Time Out przyznał mu nagrodę dla najlepszego nowego aktora, wyróżnienie to otrzymał za rolę w sztuce The Pope's Wedding. W tym samym roku uhonorowano go nagrodą dla najlepszego aktora Koła Londyńskich Krytyków, którą przyznano mu wraz z Sir Anthonym Hopkinsem.
Dzięki swej pracy i talentowi Oldman stał się jednym z najbardziej znanych i szanowanych aktorów, wystąpił w filmach Hannibal Ridley'a Scotta, JFK Olivera Stone'a, Prawdziwy romans Tony'ego Scotta, Leon zawodowiec Luca Bessona, Drakula Francisa Forda Coppoli, zagrał także Beethovena w filmie Wieczna miłość.
W latach 1997 i 1998 Oldman zagrał główne role w filmach Piąty element, Air Force One i Zagubieni w kosmosie. Dzięki tym tytułom, jak również występowi w Drakuli Coppoli, Oldman znalazł się w gronie nielicznych aktorów, których cztery filmy zajmowały pierwsze miejsca na liście box office.
W roku 1995 Oldman wraz z menedżerem i producentem Douglasem Urbanskim założył firmę produkcyjną SE8 Group, która zrealizowała debiut reżyserski Oldmana, film zatytułowany Nic doustnie (Oldman napisał także scenariusz do tego filmu). Film otwierał jubileuszowy, pięćdziesiąty festiwal filmowy w Cannes, a występująca w nim Kathy Burke zdobyła nagrodę dla najlepszej aktorki. Film przyniósł Oldmanowi także prestiżową nagrodę Channel 4 dla najlepszego reżysera na festiwalu filmowym w Edynburgu w 1997 roku.
Rok później ten sam film otrzymał nagrody BAFTA dla najlepszego filmu brytyjskiego i za najlepszy scenariusz. Nominowano go także do tej samej nagrody w kategorii najlepszego aktora i najlepszej aktorki.
Inne filmy z udziałem Oldmana, to: Sid i Nancy, Nadstaw uszu Stephena Frearsa, Rosencrantz i Guildenstern nie żyją Toma Stopparda, Track 29 Nica Roega i Dennisa Pottera, Criminal Law, Chattahoochee, Morderstwo pierwszego stopnia i Stan łaski. W roku 1999 Oldman był producentem wykonawczym i zagrał główną rolę w wyprodukowanym przez firmę SE8 Group filmie Ukryta prawda, który otrzymał trzy nominacje do Oskara.. Fani serialu telewizyjnego Przyjaciele pamiętają jego gościnny występ w roli aktora alkoholika, za którą był nominowany do nagrody Emmy. Oldman wystąpił także w innych produkcjach telewizyjnych, między innymi Meantime Mike'a Leigh i The Firm w reżyserii nieżyjącego już Alana Clarka.
Jego ostatnia rola na dużym ekranie, to rola Jima Gordona w Batman: Początek.

ALAN RICKMAN (profesor Snape) znany jest na całym świecie ze swoich kreacji w tak różnych filmach jak: To właśnie miłość, Szklana pułapka, Bob Roberts, Dogma i Kosmiczna załoga.
Za role w Rozważna i romantyczna i w Michael Collins otrzymał nominacje do nagrody BAFTA. Nagrodę BAFTA dla najlepszego aktora drugoplanowego zdobył za rolę w filmie Robin Hood: Książe złodziei. Ta sama rola, a także kreacje w filmach Truly Madly Deeply i Close My Eyes przyniosły mu tytuły filmowego aktora roku przyznawanego przez Evening Standard. Aktor wystąpił także w filmie Mesmer, za który otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora na montrealskim festiwalu filmowym. Ostatnio wystąpił w Blow Dry; The Search for John Gissing i Play (w reżyserii Anthony'ego Minghella).
Rola tajemniczego rosyjskiego mnicha w telewizyjnym filmie Rasputin, przyniosła mu w 1996 roku nagrody Emmy, Złotego Globu i SAG. Inne znaczące filmy telewizyjne, w których zagrał, to: Benefactors; Revolutionary Witness; Spirit of Man; Pity in History; Barchester Chronicles; Busted; Therese Raquin i Romeo i Julia.
Rickman jest także reżyserem. Wyreżyserował między innymi sztuki Wax Acts z udziałem Ruby Wax na West Endzie oraz The Winter Guest, wystawianą w West Yorkshire Playhouse i w Almeida Theatre w Londynie. Wyreżyserował także (i wspólnie z Macdonaldem napisał scenariusz) filmową wersję The Winter Guest, w której wystąpiła Emma Thompson. Film ten zdobył trzy nagrody na festiwalu w Wenecji, a nieco później tytuł najlepszego filmu na festiwalu filmowym w Chicago.
Rickman znany jest także z ról teatralnych. Jako członek Royal Shakespeare Company, występował między innymi w Niebezpiecznych związkach zarówno na West Endzie jak i na Broadway'u (nominowano go do nagrody Tony), a także w Mephisto; Troilus and Cressida; Jak wam się podoba?; Stracone zachody miłości; Captain Swing i Burza. Rickman występuje jednak głównie na deskach teatrów współczesnych. Zagrał między innymi w Fears and Miseries of the Third Reich w Glasgow Citizens; The Carnation Game i The Summer Party w Crucible Sheffield; Commitments i The Last Elephant w Bush Theatre; Bad Language w Hampstead Theatre Club; The Grass Widow; The Lucky Chance i The Seagull w Royal Court.
W National Theatre Rickman występował w Antoniuszu i Kleopatrze, grał też tytułową rolę w Hamlecie w Riverside Studios, w przedstawieniu wyreżyserowanym przez Roberta Sturua, znanego dyrektora teatru Rustaveli w Georgii. Rickman trzykrotnie występował na festiwalu teatralnym w Edynburgu. Grał w The Devil is an Ass i Miarka za miarkę, z którym objechał całą Europę. Przedstawienie Bracia Karamazow, w którym brał udział, wystawiane było w ZSRR. Za kreację w Tango at the end of Winter Yukio Ninagawy, zdobył nagrodę Time Out Award dla najlepszego aktora.
Rickman był ostatnio gwiazdą entuzjastycznie przyjętego przedstawienia Noela Cowarda Private Lives, wystawianego na West Endzie. Za tę sztukę otrzymał nagrody Variety Club i Theatre Goers Awards dla najlepszego aktora, nominowano go także do nagrody Oliviera i Evening Standard. Sztuka wystawiana była przy pełnej widowni w Alberty Theatre, a następnie przeniesiono ją na Broadway gdzie Rickamn został za tę rolę nominowany do nagrody Tony dla najlepszego aktora. Po powrocie do Londynu aktor zagrał w filmie To właśnie miłość w reżyserii Richarda Curtissa i Something the Lord Made dla HBO.

MAGGIE SMITH (profesor McGonagall) jest jedną z największych żyjących aktorek scenicznych i filmowych. Cieszy się powszechnym uznaniem zarówno krytyków, kolegów po fachu, jak i publiczności. To zdobywczyni licznych nagród i wyróżnień, w tym dwóch Oskarów, tytułów CBE i DBE oraz nagrody Emmy za rolę w Mój dom w Umbrii. Tylko ostatnio, za rolę w wysoko ocenianym filmie Roberta Altmana Gosford Park, otrzymała nominacje do Oskara, Złotego Globu i nagrody BAFTA.
Niedawno można było zobaczyć Smith w wyreżyserowanym przez Charlesa Dane'a filmie Lawendowe wzgórze, gdzie zagrała z Judi Dench, oraz w filmie Mój dom w Umbrii Richarda Loncraine'a w którym zagrała u boku Chrisa Coopera.
Smith po raz pierwszy wystąpiła na scenie Oxford University Drama Society w roku 1952, jej debiut zawodowy miał miejsce w Nowym Jorku, w The New Faces 1956 Revue. Trzy lata później dołączyła do zespołu Old Vic Company i rozpoczęła tryumfalny pochód na scenie teatralnej. W 1962 roku zdobyła nagrodę Evening Standard dla najlepszej aktorki za role Doreen w The Private Ear i Belindy w The Public Eye.
Rok później zaczęła pracę z The National Theatre, gdzie u boku Laurence'a Oliviera zagrała Desdemonę w Otello. Kolejne sukcesy to Black Comedy, Panna Julia, The Country Wife, The Beaux Stratagem i Wiele hałasu o nic.
Szersza publiczność poznała ją jednak dopiero w 1969 roku, dzięki udziałowi w filmie The Prime of Miss Jean Brodie, za który otrzymała Oskara i nagrodę Society of Film and TV Arts dla najlepszej aktorki. Jej kolejne role filmowe to, między innymi: Podróże z moją ciotką (nominowana do Oskara w kategorii najlepszej aktorki) i Śmierć na Nilu. W 1977 roku Smith otrzymała drugiego Oskara i Złoty Glob za rolę w filmie Neila Simona Suita kalifornijska.
Kolejny film z jej udziałem A Private Function w reżyserii Alana Bennetta (zagrała wspólnie z Michaelem Palinem), przyniósł jej nagrodę BAFTA, Złotego Globu, Variety Club Award i piątą nominację do Oskara. Następne sukcesy to filmy: Pokój z widokiem; The Lonely Passion of Judith Hearne (nagroda BAFTA dla najlepszej aktorki); Hook Stephena Spielberga; Zakonnica w przebraniu, Tajemniczy ogród; Ryszard III, Zmowa pierwszych żon; Plac Waszyngtona; Herbatka z Mussolinim (nagroda BAFTA dla najlepszej aktorki), The Last September, Boskie sekrety siostrzanego stowarzyszenia Ya-Ya w reżyserii Callie Khouri, gdzie zagrała wraz z Sandrą Bullock.
Pomimo wspaniałej kariery filmowej i telewizyjnej, Smith nie rozstała się z teatrem. Zagrała tytułową rolę w sztuce Hedda Gabler w 1970 roku, zdobyła także drugą nagrodę Variety Club dla najlepszej aktorki za kreację pani Millamant w Way of the World. Jej kolejne dokonania sceniczne, to: Night and Day; Virginia (za rolę w tym przedstawieniu otrzymała Evening Standard Drama Award dla najlepszej aktorki). Wystąpiła także w: The Interpreters; Infernal Machine; Coming in to Land; Lettice and Lovage (Tony Award dla najlepszej aktorki); The Importance of Being Earnest; Three Tall Women (Evening Standard Award dla najlepszej aktorki); A Delicate Balance, Lady in the Van Alana Bennetta i wchodzące wkrótce na afisz The Breath of Life w reżyserii Davida Hare'a.
Jej główne role telewizyjne to: Mrs. Silly (nagroda BAFTA dla najlepszej aktorki); Momento Mori; Suddenly Last Summer i Talking Heads: Bed Among the Lentils (nagroda Royal Television Society Award dla najlepszej aktorki). Jednymi z jej najnowszych dokonań telewizyjnych są kreacje w filmach All the King's Men i David Copperfield.
W roku 1970 Smith otrzymała tytuł CBE, w 1990 roku nadano jej tytuł szlachecki i DBS. W roku 1991 otrzymała Hamburg Shakespeare Prize. Aktorka jest członkiem Brytyjskiego Instytutu Filmowego, nagrodzoną ją srebrną nagrodą BAFTA w 1993 roku, jest także doktorem honoris causa uniwersytetów w Cambridge i St. Andrews; jest patronką stowarzyszenia imienia Jane Austen.

TIMOTHY SPALL (Peter Pettigrew alias Glizdogon) powraca na ekran jako tchórzliwy Glizdogon, lojalny sługa Voldemorta, który zdradził rodziców Harry'ego Pottera.
Spall znany jest telewidzom i miłośnikom filmu od ponad 20 lat. Jego pierwszą, znaczącą rolą był Barry w serialu BBC Auf Wiedersehen Pet. Aktor zagrał główne role w ponad trzydziestu filmach, w tym w Sekrety i kłamstwa Mike'a Leigha i w Topsy Turvey. Za role w tych filmach otrzymał nominacje odpowiednio do nagrody dla najlepszego aktora i najlepszego aktora drugoplanowego BAFTA i Koła Londyńskich Krytyków Filmowych. Kolejne nominacje do nagród British Independent Film Award i Koła Londyńskich Krytyków Filmowych w tych samych kategoriach otrzymał za rolę w filmie Petera Cattaneo Lucky Break. Nominację do nagród British Industry Film Award i Europe Film Award otrzymał także za rolę w filmie Leigha Wszystko albo nic.
Ostatnio Spall zagrał u boku Jima Carrey'a w Lemony Snicket: Seria niefortunnych zdarzeń. Inne filmy z jego udziałem to: Vanilla Sky Camerona Crowe'a; Stracone zachody miłości i Hamlet Kennetha Branagha; Życie jest słodkie Mike'a Leigha; Pod osłoną nieba Bernardo Bertolucciego; Biały myśliwy, czarne serce Clinta Eastwooda; Mój dom w Umbrii Richarda Longcrane'a; Nicholas Nickleby Douga McGratha; Rock Star Tony'ego Jaffe'a; The Clandestine Marriage Christophera Milesa; Still Crazy Briana Gibsona i Young Indie Simona Wincera.
Spall cieszy się także uznaniem miłośników telewizji. Otrzymał nominację do nagrody BAFTA dla najlepszego aktora za rolę w Our Mutual Friend Juliana Farino, jest także laureatem nagrody Broadcasting Press Guild TV Award. Zdobył również nagrody dla najlepszego aktora Cinema Tout Ecran i Prix d'Italie - obie za rolę w filmie Stephena Poliakoffa Shooting the Past. Kolejne nominacje do nagrody BAFTA otrzymał za Shooting the Past i Vacuuming Completely Nude in Paradise Danny'ego Boyle'a.
Oprócz występowania w filmach i w telewizji, Spall udziela się na scenie teatralnej. Wystąpił w wielu przedstawieniach, w tym w This is a Chair w reżyserii Stephena Daldry'ego wystawianym przez Royal Court, w Śnie nocy letniej Roberta LePage'a zrealizowanym przez National Theatre, w Smelling a Rat Mike'a Leigha, w Trzech siostrach, Nicholas Nickleby i Wesołych kumoszkach z Windsoru Royal Shakespeare Company, a także w sztuce Davida Jonesa Baal, którą wystawiał w Royal Shakespeare Company.

PEDJA BJELAC (Igor Karkaroff) gra Igora Karkarowa, enigmatycznego dyrektora szkoły dla chłopców w Durmstrangu.
Bjelac rozpoczynał karierę w Jugosławii, gdzie jest jedną z największych gwiazd filmowych i telewizyjnych. Zagrał między innymi w Stand By i 120 SA 80. Wkrótce zaczął grać w różnych produkcjach europejskich, między innymi Harrison Flowers we Francji i The Final Victim w Belgii.
Amerykańscy widzowie rozpoznają go w komedii Eurotrip.
Bjelac zagrał także w amerykańskich filmach telewizyjnych, między innymi Cries of Innocence, Ariana's Quest i Dzieci Diuny wyprodukowanych przez stację NBC.
W Wielkiej Brytanii Bjelac zagrał w Warriors u boku Damiana Lewisa i Ioana Gruffudda, oraz w Karol II, gdzie zagrał z Rufusem Sewellem.

FRANCES DE LA TOUR (Madame Maxime) gra dyrektorkę francuskiej szkoły magii w Beauxbatons, jednej z trzech europejskich szkół biorących udział w Turnieju Trójmagicznym.
De la Tour zaczęła karierę w teatrze Royal Shakesperae Company w 1965 roku, od tego czasu stała się jedną z wiodących aktorek teatralnych.
Zagrała w ponad 35 produkcjach teatralnych, zdobywając główne nagordy za swoje kreacje, między innymi nagrodę Variety Club dla najlepszej aktorki za rolę w Upadłe anioły Noela Cowarda, nagrodę Olivier Award dla najlepszej aktorki za rolę w A Moon For the Misbegotten Eugene O'Neilla., oraz nagrodę zarówno Evening Standard jak i Olivier Award dla najlepszej aktorki za rolę w Solo na dwa głosy Toma Kempinskiego.
Inne sztuki z jej udziałem to między innymi: rola Heleny w uznanej przez krytyków Sen nocy letniej w reżyserii Petera Brooka, rola Rosalindy w Jak wam się podoba; tytułowa rola w Hamlet, Small Craft Warnings Tennessee Williamsa; tytułowa rola w St. Joan, When She Danced Martina Shermana gdzie zagrała wraz z Vanessą Redgrave, za którą dostała nagrodę Olivier Award dla najlepszej aktorki drugoplanowej; Lilian sztuka jednego aktora oparta na życiu Lillian Hellman; rola Olgi Knipper w Chekhov in Tsaritsin opracowanej i wykonywanej w języku rosyjskim i angielskim, Greasepaint, Inuouego, japońskiej sztuce jednego aktora; Three Tall Woman Edwarda Albee, gdzie zagrała z Maggie Smith; Blinded by the Sun; The Play About The Baby Edwarda Albee; The Forest; rola Kleopatry w Antoniusz i Kleopatra, gdzie zagrała u boku Alana Batesa; The Good Hope; Taniec śmierci Strindberga, gdzie zagrała znowu z Alanem Batesem oraz po raz drugi z Ianem McKellen; i The History Boys.
De la Tour zagrała w ponad 20 filmach telewizyjnych, między innymi w Solo na dwa głosy za rolę, w którym otrzymała nominację do nagrody BAFTA dla najlepszej aktorki.
Inne filmy telewizyjne z jej udziałem to: Rising Damp, A Kind of Living, Cold Lazarus Dennisa Pottera, Tom Jones, The Egg Patricka Marbera, Born & Bred, Poirot: Śmierć na Nilu i Waking the Dead.
Wśród filmów kinowych z jej udziałem znajdują się: Rising Damp, za rolę, w którym otrzymała nagrodę Evening Standard dla najlepszej aktorki; Wiśniowy sad Michaela Cacoyannisa; To właśnie miłość Richarda Curtisa. Widzowie zobaczą ją w przyszłym roku w długo oczekiwanym filmie The History Boys w reżyserii Alana Bennetta i Nicka Hytnera.

Wszechstronnie utalentowany ROGER LLOYD PACK (Barty Crouch) jest najbardziej znany telwidzom dzięki roli Triggera w niezwykle popularnym serialu BBC Tylko głupcy i konie. Ostatnio fani mogli go oglądać w roli Owena Newitta w serialu BBC The Vicar of Dibley gdzie zagrał z "grubą damą" Dawn French.
Na dużym ekranie Lloyd Pack grał w filmach brytyjskich, niezależnych i hollywoodzkich. Wśród nich znajdują się: Skrzypek na dachu, Wywiad z wampirem, Poisoners Handbook, Jak trzcina na wietrze, The Avengers, i ostatnio Vanity Fair z Reese Witherspoon.
Lloyd Pack zagrał także w różnorodnych filmach telewizyjnych, między innymi: Dirty Deeds, Heartbeat, Tom Jones, Kavanagh, Oliver Twist, Born & Bred, The Bill i Where the Heart Is. Lloyd Pack jest także znanym aktorem teatralnym, zagrał w wielu znanych na całym świecie teatrach, między innymi w Lyric, Old Vic, National i ostatnio w Donmar Theatre. Sztuki, w których wystąpił to między innymi Wild Honey i One for the Road, za role w tych sztukach otrzymał nagrody dla najlepszego aktora drugoplanowego; Futurists, Roserholm, Szkoła Żon, Flea in her Ear, Art i The Dark w Donmar Theatre. Lloyd Pack otrzymał także w 1984 roku nagrodę the British Theatre Association Drama Award.

Wszechstronnie utalentowana MIRANDA RICHARDSON (Rita Skeeter) gra Ritę Skeeter, wścibską reporerkę "Proroka Codziennego", która nie cofnie się przed niczym by zdobyć materiał na temat Harry'ego Pottera i Turnieju Trójmagicznego.
Richardson studiowała w Old Vic Drama School. Zagrała wiele różnych ról zanim rola Ruth Elis, ostatniej kobiety w Anglii skazanej na śmierć przez powieszenie, w wysoko cenionym filmie Mike'a Newella Taniec z nieznajomym przyniosła jej sławę.
Aktorka zebrała fantastyczne recenzje za role w Gra pozorów Neila Jordana, Czarowny kwiecień Mike'a Newella (za tę rolę otrzymała Złoty Glob) i w Skaza Louisa Malle (za tę rolę otrzymała nominację do Oskara). W 1995 roku za rolę Vivienne w Tom i Viv otrzymała kolejną nominację do Oskara.
Richardson zagrała także w: Imperium słońca w reżyserii Stevena Spielberga, Jeździec bez głowy w reżyserii Tima Burtona, Get Carter, Pająk, Godziny u boku Glenn Close; Aktorzy i Wojak Churchill. Użyczyła także swego głosu Pani Tweedy w filmie animowanym Uciekające kurczaki.
Na małym ekranie Richardson zadebiutowała w roli królowej Elżbiety I w prześmiesznym serialu Czarna żmija u boku Rowana Atkinsona. Ostatnio zagrała w produkcji BBC The Lost Prince za rolę, w którym otrzymała nominację do Złotego Globu dla najlepszej aktorki w filmie telewizyjnym. Zagrała także w Merlin, Alice, a także epizodyczną rolę w Absolutely Fabulous. Wśród filmów teleqizyjnych z jej udziałem są między innymi Dance to the Music of Time, Kansas City, Apostle i All for Love.
Na dużym ekranie Richardson zagrała ostatnio Madame Giry w filmie Joela Schumachera Upiór w operze; wraz z Emily Watson i Gabrielem Byrne w Wah-Wah; a także z Billem Nighy w filmie telewizyjnym Friends and Crocodiles.

DAVID TENNANT (Barty Crouch, Junior) gra Barty Croucha juniora, syna Barty Croucha.
Tennant ostatnio zagrał u Stephena Fry'a w entuzjastycznie przyjętym przez krytyów Bright Young Things, a także w Free Jimmy i The Deputy.
Tennant jest szanowanym klasycznym aktorem. Zagrał główne role w wielu produkcjach teatralnych Royal Shakesperae Company, między innymi Touchstone'a w Jak wam się podoba, Romeo w Romeo i Julia, Antipholusa z Syrakuz w Komedia pomyłek oraz Kapitana Jacka Absolute'a w The Rivals. Za rolę w Lobby Hero na deskach teatrów Donman Warehaouse i New Ambassador's Theatres otrzymał w 2003 roku nagrodę Laurence Olivier Theatre dla najlepszego aktora roku 2002.
W telewizji będzie można zobaczyć Tennanta w roli głównej w Cassanova. Wystąpił także w szerokiej gamie znanym telewizyjnych seriali, między innymi Mrs Bradley Mysteries, People Like Us, Love in the 21st Century i Foyle's War.

Znany brytyjski reżyser MIKE NEWELL (reżyser) podjął się wyreżyserowania czwartej części przygód Harry'ego Pottera. Jest następcą Chrisa Columbusa, reżysera pierwszych dwóch części i Alfonso Cuaróna, reżysera trzeciej części. Newell jest pierwszym brytyjskim reżyserem, który stanął na czele ekipy realizacyjnej filmu z serii Harry Potter.
Ostatnim filmem Newella jest Uśmiech Mony Lizy gdzie zagrały Julia Roberts i Julia Stiles. Najbardziej znanym filmem w jego dorobku jest romantyczna komedia Cztery wesela i pogrzeb z 1994 roku, która zdobyła liczne nagrody, a także otrzymała dwie nominację do Oskara, w tym nominację dla najlepszego filmu. W ciągu ostatnich 40 lat Newell był reżyserm takich filmów jak: wysoko oceniany Czarowny kwiecień, który otrzymał trzy nominację do Oskara oraz nagrody Złotego Globu dla Mirandy Richardson i Joan Plowright; Into the West z Ellen Barkin i Gabrielem Byrne, z muzyką skomponowaną przez Patricka Doyle'a; oraz Dobry ojciec z Anthony Hopkinsem, który zdobyła nagrodę Prix Italia w 1985 roku.
Inne filmy w dorobku Newella to między innymi Pushing Tin z Johnem Cusackiem, Billy Bobem Thorntonem i Angeliną Jolie, nominowanym do Oskara w kategorii najlepszy scenariusz adaptowany; Donnie Brasco z Alem Pacino i Johnny Deppem; An Awfully Big Adventure; a także Amazing Grace and Chuck i Soursweet.
Po ukończeniu studiów na uniwersytecie w Cambridge, Newell zaczął pracę w Granada Television, jako producent stażysta. Wkrótce jednak zwrócił się ku reżyserii. Wśród wielu filmów telewizyjnych w jego dorobku znajdują się: Them Down There, Ready When You Are, Mr. McGill, Destiny i The Melancholy Hussar, a także wiele angielsko-amerykańskich produkcji, między innymi Blood Feud i Common Ground zrealizowany dla stacji CBS.
Pierwszym filmem kinowym Newella był Człowiek w żelaznej masce z Louisem Jourdanem, Ralphem Richardsonem, Richardem Chamberlainem i Jenny Agutter z 1977 roku. W 1980 roku zadebiutował na rynku amerykańskim filmem Przebudzenie z Charltonem Hestonem i Susannah York. Kolejne produkcje reżysera to Bad Blood, film telewizyjny Birth of a Nation oraz Taniec z nieznajomym z Mirandą Richardson i Rupertem Everettem. Ten ostatni film przyniósł Newellowi międzynarodowe uznanie oraz nagrodę Prix de la Jeunessa na festiwalu w Cannes.
Poprzez swoją firmę, Dogstar Films, Newell był producentem wykonawczym Photographing Fairies z Benem Kingsleyem oraz Best Laid Plans. Newell był także producentem wykonawczym filmów Ripley's Game z Johnem Malkovichem, 200 Cigarettes z Benem Affleckiem i Kate Hudson, Przeboje i podboje z Johnem Cusackiem i Jackiem Black, oraz Traffic Stevena Soderbergha zwycięzcy czterech Oskarów.

DAVID HEYMAN (producent) jest ponownie producentem, tym razem czwartej filmowej adaptacji książek J.K. Rowling o Harry'ego Pottera.
Spędziwszy wiele pracowitych lat w USA, w 1997 roku Heyman powrócił do Wielkiej Brytanii, z zamiarem założenia wytwórni Heyday Films, aby w oparciu o rozległe kontakty w Ameryce i Europie, produkować międzynarodowe filmy różnego rodzaju.
Po niezwykłym międzynarodowym sukcesie filmów Harry Potter i kamień filozoficzny oraz Harry Potter i komnata tajemnic, Heyday Films otworzyło biuro w Los Angeles i wypuściło swój pierwszy film, Złodziej życia, z udziałem Angeliny Jolie and Ethana Hawke. Heyman pracuje nad zróżnicowanymi projektami zarówno w Wielkiej Brytanii jak i w Stanach Zjednoczonych, między innymi The History of Love w reżyserii Alfonso Cuaróna; Yes Man, w którym zagrają Jack Black, Mike White i David Dobkin; filmową adaptacją komiksu The Exec, którego reżyserem będzie Christopher Nolan (Memento, Batman: Początek); adaptacja bestsellerowej powieści Het Curious Incident of the Dog in the Night-Time, którego scenarzystą i reżyserem będzie Steve Kloves.
W 2003 roku Heyman został wybrany Producentem Roku przez ShoWest, stając się pierwszym Anglikiem uhonorowanym tym wyróżnieniem.
Hayman kształcił się w Anglii i w USA, swoją karierę rozpoczął na stanowisku młodszego producenta, pracował przy realizacji filmu Ragtime Milosza Formana, a także A Passage to India Davida Leana. W 1986 roku Heyman przeprowadził się do Los Angeles gdzie otrzymał stanowisko kierownika kreatywnego wytwórni Warner Bros. Pictures. Pracował nad filmami, takimi jak Goryle we mgle i Chłopcy z ferajny. Pod koniec lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku przeniósł się do innego studia, został wiceprezesem United Artists. Jeszcze później został producentem niezależnym. Pierwszym filmem, jaki zrealizowała jego firma, był Juice w reżyserii Ernesta Dickensona, w którym wystąpili Tupac Shakur i Omar Epps. Heyman zrealizował wtedy kilka filmów, w tym takie klasyki niskobudżetowego kina, jak The Daytrippers, w reżyserii Grega Mottoli, w którym wystąpili Liev Schreiber, Parker Posey, Hope Davis, Stanley Tucci i Campbell Scott.

STEVE KLOVES (scenarzysta) jest autorem scenariuszy do wszystkich filmów z cyklu o Harrym Potterze.
Kloves rozpoczął swoją karierę w przemyśle filmowym w roku 1984, pisząc scenariusz do filmu Wyścig z księżycem opowiadającym o wchodzeniu w dorosłość w czasach wojny, wyreżyserowanego później przez Richarda Beniamina. W filmie wystąpili Sean Penn, Elizabeth McGovern i Nicholas Cage w jednej ze swych najwcześniejszych i jednocześnie najbardziej znaczących ról.
W roku 1989 Kloves zadebiutował jako reżyser, realizując komediodramat Wspaniali Baker Boys, z udziałem Jeffa Bridgesa, Beau Bridgesa i Michelle Pfeiffer. Film, do którego Kloves napisał także scenariusz, otrzymał cztery nominacje do nagrody Akademii, a Michelle Pfeiffer zdobyła za swą rolę nagrody Złotego Globu i BAFTA.
Cztery lata później Kloves napisał i wyreżyserował psychologiczny thriller Krew z krwi, kość z kości z udziałem Dennisa Quaida, Meg Ryan i Gwyneth Paltrow.
Kloves jest także autorem scenariusza do filmu Cudowni chłopcy, w którym wystąpili Michael Douglas, Tobey Maguire i Frances McDormand. Producentem i reżyserem filmu był Curtis Hanson. Kloves otrzymał nominację do Oskara w kategorii najlepszego scenariusza adaptowanego.
Kloves, jak już wspomnieliśmy, napisał też scenariusze do filmów Harry Potter i kamień filozoficzny i Harry Potter i komnata tajemnic.
Wkrótce napisze scenariusz i wyreżyseruje The Curious Incident of the Dog in the Night-Time, którego producentem będzie David Heyman.

DAVID BARRON (producent wykonawczy) ponownie dołącza do zespołu producentów w Harry Potter i Czara Ognia. Wcześniej był producentem wykonawczym Harry Potter i komnata tajemnic.
Barron rozpoczynał swoją karierę od produkcji reklamówek telewizyjnych, następnie zajął się produkcją projektów telewizyjnych i filmów fabularnych.
Ostatnio był współproducentem Sahara, w którym w rolach głównych wystąpili Matthew McConaughey i Penelope Cruz.
Barron pracuje w przemyśle filmowych od wielu lat. Był kierownikiem ds. plenerów lub asystentem reżysera przy realizacji filmów, takich jak: Kochanica Francuza i Pola śmierci. Barron został następnie szefem produkcji filmów Revolution; Legenda; The Princess Bride; The Lonely Passion of Judith Hearne; Hell Bound; Night Breed i Hamlet w reżyserii Franco Zeffirelli'ego.
W 1991 roku został kierownikiem do spraw produkcji ambitnego projektu telewizyjnego George'a Lucasa pt. Kroniki młodego Indiany Jonesa. Barron pracował następnie nad Opowieść wigilijna Muppetów a w 1993 roku dołączył do zespołu producenckiego Kennetha Branagha jako pomocnik producenta i kierownik planu przy realizacji Frankenstein. Film ten zapoczątkował okres nieformalnej współpracy między nimi, czego efektem były filmy In the Bleak Midwinter; Otello Olivera Parkera, Hamlet i Stracone zachody miłości.
Choć Barron nadal współpracuje z Branaghiem i jego Shakespeare Company, wiosną 1999 roku założył wraz z brytyjskim reżyserem Paulem Weilandem swoją własną firmę zajmującą się produkcją, Contagious Films.

TANYA SEGHATCHIAN (producent wykonawczy) była producentem wykonawczym w Harry Potter i Więzień Azkabanu i powraca w tej samej roli w Harry Potter i Czara Ognia. Seghatchian był także współproducentem w wyreżyserowanych przez Chrisa Columbusa Harry Potter i kamień filozoficzny i Harry Potter i komnata tajemnic.
Poza serią Harry Potter Seghatchian ostatnio była producentką wielokrotnie nagradzanego filmu niezależnego Lato miłości w reżyserii Pawła Pawlikowskiego. Film ten otrzymał nagrodę Michaela Powella dla najlepszego filmu brytyjskiego w 2004 roku, a także nagrodę BAFTA im. Alexandra Korda za najlepszy brytyjski film roku.
Seghatchian jest również uznaną dziennikarką, stworzyła i prowadzi wraz z laureatami Oscarów i nagród BAFTA kurs Orangeword Screenwriting Series.
Zanim wspólnie z Davidem Heymanem otworzyła firmę Heyday Films i odkryła znakomite książki J.K. Rowling, Seghatchian pracowała nad scenariuszami serialu produkcji BBC The Lakes, była także producentką i reżyserką kilku nominowanych do nagrody BAFTA filmów dokumentalnych zrealizowanych dla telewizji BBC.
Jest absolwentką uniwersytetu Cambridge, gdzie prowadziła legendarny Cambridge Footlights Theatre Company.

Nominowany do Oskara i nagrody BAFTA ROGER PRATT (zdjęcia) jest autorem zdjęć do Harry Potter i Czara Ognia. Wcześniej pracował nad Troja Wolfganga Petersena i oczywiście nad Harry Potter i komnata tajemnic.
Pratt znany jest ze zdjęć do doskonałego filmu Iris, jak również do filmu Czekolada. Ten ostatni przyniósł mu nominacje do nagród BAFTA i British Society of Cinematographers.
Wśród licznych tytułów filmowych, nad którymi pracował, znajdują się jedne z najciekawszych filmów ostatnich lat. Są to, między innymi: Koniec romansu z udziałem Ralpha Fiennesa i Julianne Moore, za który nominowano go do Oskara; Dwanaście małp z udziałem Bruce'a Willisa; Cienista dolina, w którym wystąpił Anthony Hopkins oraz Fisher King z udziałem Jeffa Bridgesa i Robina Williamsa.
Inne znane filmy, do których Pratt nakręcił zdjęcia, to: Szara sowa z Piercem Brosnanem; Rewolwer i melonik z udziałem Ralpha Fiennesa; Miłość i wojna; Frankenstein w reżyserii i z udziałem Kennetha Branagha; Batman; High Hopes; Paris by Night; Mona Lisa; Dutch Girls; Brazil i The Crimson Permanent Assurance według Monty Pythona.
Roger Pratt jest także autorem zdjęć do kilku dużych seriali telewizyjnych i filmów, w tym: Król Lear (1999); Bernard and the Genie (1991); Storyteller: Greek Myths Jima Hensona (1990); Scoopb (1987); The Short and the Curlies (1987) i Meantime (1981).

STUART CRAIG (kierownik produkcji/scenografia) jest laureatem wielu nagród, które otrzymał za swoje wybitne osiągnięcia. Ostatnio przyznano mu nagrodę dla dyrektora artystycznego roku na festiwalu filmowym w Hollywood, którą wręczył mu Chris Columbus. British Film Academy nominowała także Craiga w kategorii najlepszego projektu filmu za trzy pierwsze części Harry Potter. Rewelacyjna scenografia do pierwszej części serii przyniosły mu nagrodę Evening Standard i nominacje do nagrody BAFTA.
Craig zdobywa rozliczne nagrody i wyróżnienia już od ponad 20 lat. W 1981 roku otrzymał pierwszego Oskara w kategorii najlepsza scenografia (i nominację do nagrody BAFTA) za film Richarda Attenborougha Ghandi, a BAFTA uhonorowała go nagrodą za film Davida Lyncha Człowiek słoń.
Kolejnego Oskara zdobył w 1988 roku, za film Stephena Frearsa Niebezpieczne związki (za niego również otrzymał nominację do nagrody BAFTA). Trzeciego Oskara otrzymał w 1996 roku za film Angielski pacjent Anthony'ego Minghella. Za pracę przy realizacji tego tytułu wyróżniono go także nominacją do nagrody BAFTA i nagrodą za specjalne osiągnięcia w realizacji filmowej Society of Motion Picture & Television Art Directors.
Craig otrzymał także dwie kolejne nominacje do Oskara: w 1986 roku za film Misja Rolanda Joffe'y i w 1991 roku za film Chaplin Richarda Attenborougha. Za pracę przy realizacji filmu Greystoke: Legenda Tarzana, Władcy Małp z roku 1982, w reżyserii Hugha Houstona, uhonorowano go nominacją do nagrody BAFTA.
Oprócz tych nagrodzonych filmów, artyzm Craiga można podziwiać w wielu innych filmach, między innymi: Cal (1983), którego był także producentem; Cry Freedom (1986); Ślicznotka z Memphis (1988); Tajemniczy ogród (1992); Cienista dolina (1993); Mary Reilly (1994); Miłość i wojna (1996); Rewolwer i melonik (1997) i - ostatnio - w Nazywał się Bagger Vance z roku 1999.

MICK AUDSLEY (montaż) jest obecnie jednym z najwybitniejszych montażystów w przemyśle filmowym. Pracował między innymi nad montażem filmów: Niebiezpieczne związki, za który otrzymał nominację do nagrody BAFTA; The Snapper w reżyserii Stephena Frearsa, za który otrzymał telewizyjną nagrodę BAFTA.
Ostatnio Audsley pracował przy filmie Johna Maddena Dowód, a także przy filmie Mike'a Newella Uśmiech MonY Lizy, Stephena Frearsa Niewidoczni, Przeboje i podboje i Kapitan Corelli.
Audsley był montażystą w filmach: Dwanaście małp, Wywiad z wampirem, Moja piękna pralnia i Taniec z nieznajomym (po raz kolejny z Mike'm Newellem). Inne filmy w jego filmografii to: Rewolwer i melonik, Pocałunek węża, The Van, Hero, The Angels, Naciągacze, Nie jesteśmy aniołami i Soursweet.

PETER MACDONALD (współproducent) po raz kolejny jest drugim reżyserem i jednym z producentów serii Harry Potter.
Macdonlad rozpoczynał swoją karierę w świecie filmu i telewizji jako operator. Był operatorem w takich filmach jak: Powrót Różowej Pantery, Morderstwo w Orient Ekspresie, O jeden most za daleko, Superman, Superman II i Kabaret.
Wkrótce zaczął pracować jako kierownik ekipy zdjęciowej a następnie drugi reżyser w wielu filmach, między innymi w Batman, Batman i Robin, Gwiezdne wojny: Imperium kontratakuje, Tango i Cash, Excalibur, Labyrinth, The Company of Wolves, Na ziemi wroga, Nowhere to Run, Dragonslayer, The Hound of the Baskervilles, Kleopatra i The Visitors. W filmach The Quest, Tango i Cash, Graffiti Bridge i oczywiście seria Harry Potter Macdonald pełnił funkcę producenta wykonawczego.
Macdonald był także reżyserem takich filmów jak: Więcej szmalu, Opowieści z krypty, Kroniki młodego Indiana Jonesa, Harbour Lights, Supply and Demand i Legionista.

JANY TEMIME (kostiumy) była projektantką kostiumów w Harry Potter i więzień Azkabanu i teraz pracuje nad Harry Potter i Czara Ognia. Pomiędzy tymi dwoma filmami Temime pracowała jako projektant kostiumów w Bridget Jones: W pogoni za rozumem.
W ciągu ostatnich dziesięciu lat kariera Temime kwitła, co przełożyło się na ponad dwadzieścia nagrodzonych filmów, przy których pracowała. Otrzymała walijską nagrodę BAFTA w kategorii najlepsze kostiumy za film Marca Evansa House of America, w którym zagrali Steven Mackintosh, Matthew Rhys i Sian Philips. W 1995 roku przyznano jej na festiwalu filmowym w Utrechcie nagrodę Złotego Cielaka za najlepsze kostiumy do zdobywcy Oskara (w kategorii najlepszy film zagraniczny) Antonia's Line w reżyserii Marleen Gorris.
Inne filmy w jej filmografii to między innymi: High Heels and Low Lifes w reżyserii Mela Smitha, gdzie zagrały Minnie Driver i Mary McCormack, Ruch oporu Todda Komarnickiego, z Billem Paxtonem i Julią Ormond; Niezwyciężeni w reżyserii Wernera Herzoga z Timem Rothem; Obrona Łużyna Marleen Gorris, gdzie zagrali John Turturro i Emily Watson, oraz Gangster numer jeden z Davidem Thewlis, Malcolmem McDowellem i Paulem Bettany.
Kolejne jej filmy to: Kronika pewnego napadu Andy'ego Hursta, z Rhys Ifans i Johnem Hurtem; The Commisioner także z Johnem Hurtem; Charakter Mike'a van Diema, który otrzymał w 1998 roku Oskara dla najlepszego filmu zagranicznego; Crime Time George'a Sluizera; The New Mother Pauli van der Oest; The Last Call Fransa Weisz; Nieśmiertelny kochanek Ate de Jonga; Belle van Zuylun - Madame de Charriere Digna Sinke; oraz 1000 róż Theu Boermana, który otrzymał Złotego Cielaka dla najlepszego filmu na festiwalu filmowym w Utrechcie w 1994 roku.
Temime pracowała także w telewizji. Projektował kostiumy między innymi do: In the Name of the Queen Brama van Erkela; The Lighthouse Pietera Verhoeffa, który otrzymał nagrodę w kategorii najlepsze kostiumy na festiwalu filmów telewizyjnych w Nicei; a także The Partisans Theu Boermana, za który Temime otrzymała Złotego Cielaka za najlepsze kostiumy, a film otrzymał nagrodę dla najlepszego telewizyjnego filmu fabularnego, obie nagrody przyznano podczas festiwalu filmowego w Utrechcie w 1995 roku.

PATRICK DOYLE (kompozytor) jest wielce szanowanym kompozytorem, autorem ścieżki dźwiękowej do wielu filmów. W 1995 roku stowarzyszenie krytyków filmowych Los Angeles przyznało mu nagrodę w kategorii najlepsza muzyka filmowa za Mała księżniczka.
W jego dorobku znajdują się między innymi: Man to Man, Niania, Wakacje Waltera, Dziewczyny z kalendarza, Killing Me Softly, Gosford Park, Dziennik Bridget Jones, Dwa w jednym, Stracone zachody miłości, Wielkie nadzieje i Donnie Brasco Mike'a Newella.
Po ukończeniu Królewskiej Szkockiej Akademii Muzyki i Dramatu Doyle komponował muzykę dla produkcji telewizyjnych, między innymi do Charlie Endell dla szkockiej telewizji i The Butterfly Hoof dla BBC.
W 1987 roku został kompozytorem w zespole Renaissance Theater Company pod kierownictwem Kennetha Branagha. Zlecono mu między innymi napisanie muzyki do telewizyjnej wersji Noc trzech króli Szekspira.
Karierę w świecie filmu Doyle rozpoczął w 1989 roku, kiedy to poproszono go o skomponowanie muzyki do filmowej adaptacji Henryka V w reżyserii Branagha. Od tego czasu skomponował muzykę do wielu innych produkcji, między innymi: Hamlet, Jak wam się podoba, Dużo hałasu o nic, Król Lear i Sen nocy letniej.

NICK DUDMAN (projektant stworzeń i charakteryzacja) i kierowany przez niego zespół odpowiadają za efekty charakteryzatorskie i magiczne istoty animatroniczne we wszystkich częściach przygód Harry'ego Pottera. Praca nad Harry Potter i więzień Azkabanu przyniosła mu nominację do nagrody BAFTA.
Dudman rozpoczął pracę w przemyśle filmowym od Gwiezde wojny: Imperium kontratakuje, gdzie pracował nad mistrzem Jedi Yodą, jako stażysta brytyjskiego mistrza charakteryzacji Stuarta Freeborna.
Przez kolejne cztery lata pracował pod okiem Freeborna na planie filmów, takich jak Superman II i Top Secret!. Wkrótce został poproszony o kierowanie angielskim laboratorium charakteryzacji, wykorzystywanym podczas realizacji filmu Legenda Ridley'a Scotta. Od tego czasu artysta pracował nad filmami Mona Lisa, High Spirits, Wywiad z wamiprem, Batman i Sędzia Dredd.
Od 1995 roku zajmuje się także animatroniką i tworzeniem stworów w dużych rozmiarach dla potrzeb filmu - po raz pierwszy zajął się tym, gdy poproszono go o kierowanie zespołem 55 ludzi, pracujących nad filmem Luca Bessona Piąty element.
Od tego czasu Dudman kierował podobnymi zespołami przy realizacji kilku znanych tytułów, takich jak Gwiezdne Wojny Epizod I: Mroczne widmo, Mumia oraz Mumia powraca.
Firma należąca do Dudmana, Pigs Might Fly, produkuje i sprzedaje sztuczną krew i produkty wykorzystywane podczas realizacji filmów, zajmuje się także organizacją kursów charakteryzatorskich.

JIMMY MITCHELL (efekty wizualne) już wcześniej pracował jako kierownik ekipy do spraw efektów wizualnych na planie filmu Harry Potter i komnata tajemnic. Następnie pracował przy Piraci Karaibów.
Mitchell rozpoczął pracę w firmie Industrial Light and Magic (ILM) w roku 1990, gdzie zajmował się tworzeniem przełomowych efektów graficznych w filmach Park jurajski, Ze śmiercią jej do twarzy i Terminator 2: Dzień Sądu. Wszystkie te tytuły zdobyły Oskary w kategorii najlepszych efektów wizualnych.
Jako kierownik ekipy do spraw specjalnych efektów wizualnych pracował w ILM nad następującymi filmami: Park jurajski III; Jeździec bez głowy; Dogonić kosmos; Wielki Joe, które zdobyły nominacje do Oskora w kategorii najlepszych efektów wizualnych; Kontakt; Marsjanie atakują! i Egzekutor (przy realizacji tego ostatniego kierował ekipą wraz z drugą osobą).
Mitchell był także kierownikiem ekipy grafików komputerowych i modelarzem podczas produkcji filmu Jumanji z Robinem Williamsem, kierownikiem grafików komputerowych przy produkcji Maska; dyrektorem technicznym filmów Park jurajski i Ze śmiercią jej do twarzy; animatorem i dyrektorem technicznym przy realizacji filmu Star Trek VI i dyrektorem technicznym filmu Terminator 2: Dzień Sądu.

Zdobywca Oskara i nagrody BAFTA JOHN RICHARDSON (efekty specjalne) był kierownikiem ekipy do spraw efektów specjalnych we wszystkich dotychczasowych częściach serii Harry Potter.
Richard zaczął pracować w przemyśle filmowym w 1962 roku, mając szesnaście lat. Pracował dla swojego ojca, Cliffa Richardsona, pioniera w dziedzinie efektów specjalnych, który zaczął karierę w świecie filmu w 1921 roku. Razem pracowali nad filmami: The Victors, Lord Jim, Bitwa o Wielką Brytanię, Help i wieloma innymi.
W 1967 roku Richardson objął stanowisko kierownika ekipy zajmującej się efektami specjalnymi. Pracował wtedy przy następujących filmach: The Devils, Straw Dogs, Young Winston i Omen. Jego praca zdobyła zasłużone uznanie, czego wyrazem były dwie nominacjami do Oskara za pracę nad filmem Na krawędzi (Richardson był odpowiedzialny zarówno za akcję, jak i nakręcenie sekwencji rozbicia samolotu) oraz za film Żołnierze kosmosu.
W 1976 roku Richardson pracował nad filmem O jeden most za daleko i od tego czasu był odpowiedzialny za efekty specjalne w ośmiu częściach o Bondzie, Ladyhawke Richarda Donnera, Willow.
Georga Lucasa oraz Za horyzontem Rona Howarda. Odkąd zamieszkał w Kalifornii pracował przy filmach Ghost in the Machine i Love Affair wyprodukowanych przez Warrena Beatty w reżyserii Glenna Gordona Carona. Następnie pracował przy Bushwacked, Prezydent - Miłość w Białym Domu oraz Tajna broń Johna Woo.
Richardson kierował ekipami zajmującymi się różnego rodzaju efektami specjalnymi, między innymi mechanicznymi, fizycznymi, pirotechnicznymi, materiałami wybuchowymi. Był także wielokrotnie drugim reżyserem. W ostatnich latach Richardson był odpowiedzialny za efekty specjalne w filmie Renny'ego Harlina oraz pracę z modelami w Świat to za mało i Family Man Bretta Ratnera. Przygotował także sekwencje z modelami w Śmierć nadejdzie jutro, najnowszej części przygód Jamesa Bonda.