Pracownik domu aukcyjnego (James McAvoy) bierze udział w kradzieży cennego obrazu. Niestety, podczas ucieczki pojawiają się komplikacje i Simon z poważnymi urazami trafia do szpitala. Na miejscu okazuje się, że ma częściową amnezję i nie pamięta, gdzie ukrył obraz. Szef gangu (Vincent Cassel), wpada na pomysł, by z pomocą pewnej terapeutki (Rosario Dawson), wydobyć informacje podczas seansów hipnozy.

To mroczny, pełen tajemnic film. Gigantyczny labirynt, w którym łatwo się zgubić. Łamigłówka, w której gros podpowiedzi okazuje się nieprawdziwych.

Reżyser zwodzi widza, pozwala mu błądzić i poszukiwać. Niezauważenie przeprowadza między jawą, a złudzeniem, wspomnieniem, a wizją. Rzuca okruszki informacji, by po chwili poddać w wątpliwość dotychczasowe tezy. Mami, ale cały czas skutecznie utrzymuje uwagę.

Nie wszystkie pomysły są oryginalne, łatwo odnaleźć motywy znane z innych obrazów o potędze ludzkiego umysłu, ale siłą filmu Danny'ego Boyle'a jest nie tylko koronkowy scenariusz, utkany z nieprzewidywalnych wątków i zaskakujących detali, ale również kontrast pomiędzy charakterem dzieła, a jego formą. Całość ubrana jest w niecodzienną jaskrawą, kolorową otoczkę. Intensywne barwy, pulsująca muzyka, teledyskowy montaż.

Jest w obrazie Anglika pewna podskórna agresja, coś nieprzyjemnego, a zarazem wciągającego. Coś, co niemal wprowadza w trans.