Contagion - Epidemia strachu (2011)

Z nikim nie rozmawiaj. Nikogo nie dotykaj.

Trzymaj się z daleka od innych ludzi.

„Obserwowanie jak ludzie zmagają się z autentycznym problem jest zawsze fascynujące, zwłaszcza kiedy liczy się każda sekunda, kiedy na szali jest wszystko” — mówi Steven Soderbergh, reżyser filmu Contagion – Epidemia strachu. Film opowiada o tym, co mogłoby się wydarzyć — na poziomie osobistym, krajowym i globalnym — gdyby nieznana i szybko rozwijająca się śmiertelna choroba zaczęła rozprzestrzeniać się w sposób niekontrolowany. Jak zaczęłaby się taka epidemia? Jak by się roznosiła? I jak byśmy sobie z nią radzili?

Inspiracją do filmu była rozmowa, do której według reżysera „każdy mógłby się odnieść”. Podczas wspólnej pracy nad poprzednim filmem pod tytułem Intrygant Soderbergh i scenarzysta Scott Z. Burns sporo podróżowali. „Razem ze Stevenem spędzaliśmy dużo czasu w samolotach i rozmawialiśmy o powszechnym przekonaniu, że ludzie często łapią choroby w podróży. Na początku pomysł opierał się na bezbronności ludzi w miejscach publicznych. Kiedy bierze nas jakaś choroba wszyscy zaczynamy zastanawiać się, co robiliśmy przez ostatnich kilka dni, z kim rozmawialiśmy, koło kogo siedzieliśmy albo kogo dotykaliśmy. Taka jest ludzka natura” — wspomina Burns.

Lot jednym samolotem z zarażającym pasażerem lub dotykanie przedmiotów, na których znajdują się bakterie, a następnie tarcie dłońmi oczu mogą spowodować na przykład irytujące przeziębienie, ale Soderbergh i Burns zaczęli zastanawiać się, co by było, gdyby te zwykłe niewinne czynności przenosiły coś dużo bardziej niebezpiecznego? I co się by się stało, gdyby to coś w szybkim tempie osiągnęło skalę światową?

Ludzie ginęliby zanim dowiedzieliby się, na co zachorowali.

Choroba byłaby tak podstępna, że w czasie między zetknięciem z wirusem, a pojawieniem się objawów nie można by było stwierdzić czy ktoś jest zarażony, ani kto zarazi się w następnej kolejności.

O filmie Contagion – Epidemia strachu Matt Damon, który gra jednego z głównych bohaterów i współpracował już z Soderberghiem wielokrotnie, mówi — „W filmach Stevena nie ma nic zbędnego. Akcja jest szybka. W przypadku takiego tematu tempo akcji odzwierciedla postęp samej infekcji i tego, jak szybko sprawy wymykają się spod kontroli, daje poczucie przyspieszenia. Steven doskonale wie, jak podtrzymać kilka wątków i wracać do poszczególnych tematów w idealnym momencie. Ta opowieść jest naprawdę porywająca”.

„Nieczęsto nadarza się okazja, aby nakręcić film o kwestiach, które poruszają wszystkich, a jednocześnie będący trzymającym w napięciu thrillerem” — mówi Soderbergh. „Kiedy rozmawialiśmy ze Scottem o nakręceniu poważnego filmu o pandemii, zdałem sobie sprawę, że w obliczu tego, co ostatnio działo się na świecie, i postępów w medycynie i technologii, musimy podejść do tego filmu w sposób ultra-realistyczny. Po przygotowaniu do filmu już nigdy nie będę patrzył tak samo na sposób, w jaki ludzie wchodzą ze sobą nawzajem w interakcje. Jeżeli raz zanurzysz się w tę tematykę, ta świadomość zmienia cię na zawsze” — przyznaje.

Owa świadomość, jeden z motywów filmu, zwiększa się wraz z rozprzestrzenianiem się wirusa.

Film Contagion – Epidemia strachu jest tak przerażający zarówno na poziomie intelektualnym, jak i instynktownym, ponieważ — chociaż nie jest oparty na faktach — osadzony jest w prawdziwej nauce i realnych możliwościach, a także dlatego że opowiada o dramatach poszczególnych osób i ich bliskich, którzy wkrótce mogą zginąć lub których los za zawsze może się odmienić. „Duże znaczenie ma fakt, że te postaci odbierane są jak prawdziwi ludzie, a nie tylko lekarze — eksperci albo specjaliści z różnych dziedzin” — mówi Kate Winslet, która wciela się w rolę lekarki pracującej w miejscu jednego z pierwszych ognisk choroby. „Widz zaczyna odczuwać atmosferę epidemii za pośrednictwem poszczególnych bohaterów”.

Ponieważ ostatnio słyszy się o super-zarazkach odpornych na antybiotyki i nieustających obawach przed wykorzystywaniem czynników biologicznych jako broni „nie musieliśmy wymyślać niczego, co nie byłoby prawdą, aby film był wywoływał strach” — mówi producent Gregory Jacobs, wieloletni partner Soderbergha. „Uwielbiam dobre filmy o zombie, ale wszyscy wiedzą, że one nie są prawdziwe. W tym przypadku efekt jest tak silny, ponieważ mamy do czynienia z horrorem, który rozgrywa się w znajomych okolicznościach, który na początku wydaje się po prostu zwykłym przeziębieniem. Ludzie wyglądają normalnie, funkcjonują normalnie i przemieszczają się, nieświadomie roznosząc chorobę. Nikt nie zdaje sobie sprawy, że jest czym się przejmować, zanim ich stan nie stanie się krytyczny. A wtedy jest już za późno”.

Producentów Michaela Shamberga i Stacey Sher zaintrygowało również to, że historia dotyka naszych najbardziej pierwotnych obaw i instynktu przetrwania. „Film opowiada nie tylko o tym, że jakiś wirus mógłby rozprzestrzenić się i pochłonąć ogromną część populacji, ale też o tym, co dzieje się, kiedy nagle to co znajome staje się obce i człowiek zaczyna się bać powrotu do własnego domu i spotkania z przyjaciółmi” — zauważa Shamberg.

Eksperci wyznaczają punkt przesilenia dla takich scenariuszy, mierzony w dniach. To moment, w którym społeczeństwo przestaje funkcjonować. W sklepach zaczyna brakować jedzenia; banki, szkoły i stacje benzynowe są zamykane; wstrzymywany jest ruch graniczny. Chociaż kryzysowe sytuacje mogą wywoływać akty współczucia, w rzeczywistości częściej powodują panikę, paranoję i bezprawie, które szybko same stają się zagrożeniem.

Zapytany o możliwe reakcje widzów, Jude Law odpowiada — „Myślę, że film będzie szokujący, dramatyczny i widz może poczuć się trochę nieswojo. Przypomina nam o rzeczach, o których nie myślimy na co dzień: niedotykaniu klamek, zasłanianiu ust, gdy kaszlemy, ręką a nie łokciem... Nagle te drobiazgi zaczynają nie dawać nam spokoju”.

„Steven zawsze pyta>Co będzie autentyczne w tym kontekście? Co naprawdę mogłoby się wydarzyć? Jakie słowa by padały?
Burns przyznaje jej rację — „W 1918 r. pandemia grypy (tak zwana hiszpanka) spowodowała śmierć 50 milionów osób, jednej piątej ówczesnej populacji całej naszej planety. Było to więcej niż pochłonęła I wojna światowa. Choroby rozprzestrzeniają się w postępie wykładniczym. W zaledwie 30 etapach liczba chorych od jednego wzrasta do miliarda. Uwzględniając okres inkubacji, właśnie tyle zachorowań może mieć miejsce w ciągu 120 dni”.

Burns dowiedział się także, że prawie co tydzień odkrywany jest nowy wirus. „To jakby co roku ktoś celował w ludzkość z karabinu z 52 kulami” — mówi.

„Wszystko, co dzieje się w tym filmie, mogłoby się wydarzyć naprawdę albo już się dzieje i to jest najbardziej przerażające” — dodaje Ricky Strauss, producent wykonawczy filmu i prezes Participant Media, wytwórni założonej przez Jeffa Skolla, aby wspierać filmy nagłaśniające ważne kwestie społeczne. „Po współpracy z Soderberghiem i Burnsem nad filmem Intrygant wytwórnia Participant Media postanowiła wesprzeć również produkcję filmu Contagion – Epidemia strachu i udostępnić twórcom kontakty z naukowcami z fundacji Skoll Global Threats Fund, prowadzącymi badania nad rozwojem pandemii.

Nauka i statystyka to jednak tylko część tej historii. Starając się stworzyć obraz, który nazywa „epickim pod względem skali i ambicji, ale także osobistym” Soderbergh śledzi postęp pandemii z kilku bardzo osobistych punktów widzenia, w ramach kilku równoczesnych wątków, które mają na siebie wpływ, ale niekoniecznie się krzyżują. W ten sposób Contagion – Epidemia strachu opowiada nie tylko o aktach bohaterstwa i poświęcenia przeciętnych ludzi i specjalistów zdeterminowanych, aby ich chronić, ale także o czasem złych wyborach, w których bohaterowie kierują się emocjami. „Każda postać musi zmierzyć się z różnymi aspektami swojego życia, które pozostałyby w ukryciu i z którymi nie musiałyby walczyć, gdyby nie pojawiła się choroba” — zauważa.

W centrum fabuły znajduje się postać grana przez Matta Damona, Mitch Emhoff — głowa rodziny. Powrót jego żony Beth (Gwyneth Paltrow) z delegacji, zmienia się w koszmar, kiedy okazuje się, że stała się ona pierwszą ofiarą tajemniczej choroby i to tak nagle, że nie było nawet czasu, aby się pożegnać.

Wyniki autopsji Beth zadziwiają lokalnego patologa, dlatego powiadamia on CDC. W tym momencie zaczyna się poszukiwanie odpowiedzi. Naukowcy porównują jej objawy z objawami innych zmarłych niedawno pacjentów, analizują próbki i próbują określić stopień zagrożenia, które cały czas rośnie. Tymczasem zastępca dyrektora CDC, dr Ellis Cheever, w tej roli Laurence Fishburne, rozważa, jaki efekt będzie miało ogłoszenie wszystkich informacji, a jaki strategia polegająca na czekaniu na dalszy rozwój wydarzeń, która w dłuższej perspektywie może pomóc ocalić więcej osób.

Na polecenie Cheevera dr Erin Mears (Kate Winslet) chętnie przyjmuje pierwsze prestiżowe zadanie w charakterze funkcjonariusza Epidemiologicznego Centrum Wywiadowczego (Epidemic Intelligence Service – EIS) w ramach CDC, razem z innymi ratownikami, którzy zgodzili się pójść na linię frontu. Warunki pracy i zagrożenia, jakie ze sobą niesie ta praca, okazują się przekraczać ich wyobrażenia. Jednocześnie w Światowej Organizacji Zdrowia w Genewie, grupy nowych zachorowań wyświetlają się w odpowiednich sektorach na mapie świata, a epidemiolog Leonora Orantes (Marion Cotillard) stara się jak najszybciej odtworzyć ostatnie dni z kalendarza Beth i połączyć pozornie niezwiązane ze sobą światełka na mapie. Próbuje prześledzić ich związek z miejscem wybuchu epidemii i pierwszą pacjentką.

Wirus się rozprzestrzenia szybko — niewidoczny, niepowstrzymany i nieszczędzący nikogo — a jednocześnie pojawia się nowa epidemia. Dzieje się tak za sprawą niezależnego dziennikarza Alana Krumwiede (Jude Law), człowieka przekonanego, że rząd nie mówi prawdy, a może nawet nie przyznaje się, że dysponuje lekarstwem. Chociaż wiele kwestii, które porusza Krumwiede jest zasadnych, jego metody zaogniają sytuację i jak mówi Jacobs „przyczyniają się do zmienności nastrojów w filmie: z dramatycznego w tajemniczy, to znów trzymający w napięciu”.

„Jednym z aspektów opowieści jest pokazanie, że informacja roznosi się podobnie do wirusa. Ktoś wchodzi w jej posiadanie i przekazuje dalej, informacja ulega zmianom podczas przekazywania następnej osobie lub z jednej organizacji do kolejnej. Właśnie Krumwiede ilustruje ten motyw. Kręcąc film koncentrowaliśmy się na tym, żeby traktować informację jak pałeczkę, która jest podawana dalej między kolejnymi scenami. Jest tak wiele interesujących bocznych torów. W tej sytuacji to jednak kwestia życia i śmierci, bo zła informacja może zabić” — mówi Soderbergh.

MITCH EMHOFF:

Proszę przysłać karetkę. Moja żona...

„Steven przysłał mi scenariusz razem liścikiem o treści: Przeczytaj i idź umyć ręce” — opowiada Matt Damon ze śmiechem. „Jestem pewien, że taka myśl przejdzie przez głowę widzom po obejrzeniu filmu w kinie wypełnionym obcymi osobami”.

Aktor opisuje postać Mitcha Emhoffa jako „przeciętnego człowieka, jedną z ludzkich twarzy tej epidemii. W bardzo krótkim czasie super-wirus zabiera mu żonę i przyrodniego syna, a jedynym członkiem rodziny, który ocaleje, jest jego 15-letnia córka Jory. Zależy mu tylko na tym, aby była bezpieczna”.

„Mitch nie jest związany ze światem medycyny ani nauki i nie ma pojęcia, co się dzieje. Pod tym względem większość z nas może się z nim utożsamiać. Całe wyzwanie polegało na tym, aby jego sytuacja była dynamiczna, żeby nie był tylko obiektem działań. Współpraca z Mattem układała się wspaniale. Rozumiał, o co nam chodzi w każdej scenie. Nie widać jego gry. W jego aktorstwie nie ma próżności, skoncentrowania na sobie, zachowuje się jakby w ogóle nie było kamer” — tłumaczy Soderbergh.

„Mitch jest jakby przedstawicielem widzów i wprowadza ich w opowieść” — mówi Sher. „Obserwowanie, jak podejmuje się rzeczy, które jeszcze kilka dni wcześniej wydawały mu się niemożliwe, sprawia, że zastanawiamy się, do czego sami byśmy się posunęli, aby chronić swoją rodzinę i przetrwać, i czy bylibyśmy w stanie zrobić to z takim wdziękiem i odwagą”.

Pojawiające się w filmie motywy strachu i nieprzewidywalności najbardziej uzewnętrzniają się w relacji między Emhoffem i jego córką, w którą wcieliła się debiutująca na kinowym ekranie Anna Jacoby-Heron. Damon wspomina — „Bardzo łatwo było mi wczuć się w tę rolę, bo sam jestem tatą. Pomijając te nietypowe okoliczności, dwójka bohaterów zmaga się też z normalnymi problemami rodziców i nastolatków. Ona chce spotkać się ze swoim chłopakiem, a Mitch stara się uzmysłowić jej powagę sytuacji i wytłumaczyć, że jakikolwiek kontakt z nim, jeżeli jest zarażony, może ją zabić. Prowadzi to oczywiście do momentów bardzo dużego napięcia”.

Mitch musi też radzić sobie z ujawnianymi informacjami o swojej żonie.

W roli tej zobaczymy Gwyneth Paltrow, znów na ekranie razem z Mattem Damonem, po raz pierwszy od czasu filmu Utalentowany pan Ripley. „Beth Emhoff jest pracującą mamą. Widzowie spotykają się z nią po raz pierwszy, kiedy kończy wyjazd służbowy do Hong Kongu i wyrusza z powrotem do domu. Już wtedy jest chora, ale nie wydaje jej się to na tyle poważne, żeby się tym przejmować” — opowiada aktorka.

Chociaż choroba pokonuje Beth szybko, jej wątek pozostaje obecny w dalszej części filmu, bo zespoły badaczy w kraju i za granicą próbują ustalić, jaką rolę jej przypadek odegrał w rozwoju epidemii. „Historia Beth ujawniana jest stopniowo. Jest w centrum detektywistycznego wątku filmu — tajemnicy, jak to wszystko się zaczęło. Widzowie dowiadują się coraz więcej, w miarę jak rozwija się akcja” — mówi Soderbergh.

W końcu dzięki zdjęciom, które Beth robiła podczas pobytu w Azji, udaje się odtworzyć jej trasę i odkryć źródło infekcji. Soderbergh zasugerował, żeby Gwyneth Paltrow sama zrobiła te zdjęcia. Jako osoba pierwszy raz odwiedzająca to miejsce opowiada — „Byłam po prostu jedną z turystek w Hong Kongu i pstrykałam zdjęcia, ale jednocześnie czułam się trochę spięta. Kiedy Steven Soderbergh daje ci za zadanie zrobić zdjęcia, lepiej wrócić z porządnym materiałem”.

Paltrow przyznaje, że można by powiedzieć, że jej bohaterka miała szczęście, będąc jedną z pierwszych ofiar plagi, ponieważ z najtrudniejszymi wyzwaniami mierzyć musieli się ci, którzy przeżyli. „Każdy zaczyna się zastanawiać, co sam zrobiłby w takiej sytuacji, gdzie szukałby czystej wody i jedzenia. Każdy pyta sam siebie, czy byłby przygotowany na kryzys o takiej skali. Jesteśmy tak bardzo uzależnieni od normalnie funkcjonującego społeczeństwa, że wszyscy mielibyśmy z tym poważny problem”.

CHEEVER:

Mamy wirusa; nie mamy żadnej procedury leczenia ani szczepionki.

Takim filarem funkcjonującego społeczeństwa w filmie jest zastępca dyrektora CDC Ellis Cheever, dowodzący działaniami mającymi na celu ochronę i informowanie ludzi oraz ustalenie państwowej polityki w czasie szybko postępującego kryzysu. Laurence Fishburne, odtwórca tej roli, mówi — „Cheever jest mądry i kompetentny; jest głosem rozsądku. Ludzie oczekują od niego zapewnień, że wszystko jest pod kontrolą, że najlepsi specjaliści pracują nad rozwiązaniem problemu i że wszystko będzie dobrze”.

„Laurence jest bardzo wiarygodny jako osoba o dużym autorytecie. Jest bardzo władczy” — mówi Soderbergh.

Cheever ściśle współpracuje ze swoim szefem Lyle’em Haggertym, ale chociaż oboje są lekarzami, przyjaźnią się i mają wspólny cel, nie zawsze się ze sobą zgadzają. Wojskowa przeszłość Haggerty’ego wywołuje niedające mu spokoju obawy, co stanowi kolejny aspekt opowieści. Bryan Cranston, odtwórca tej roli, mówi — „To bardzo delikatne kwestie o globalnych konsekwencjach. Trzeba bardzo ostrożnie podchodzić do rozpowszechniania informacji i mieć świadomość, że będą przekazywane dalej do kolejnych krajów. Wszystkie informacje muszą być bardzo dokładne i trzykrotnie sprawdzone”.

Pod auspicjami instytucji naukowcy pracują całymi dniami, aby wyizolować i zbadać zabójczy patogen i opracować na niego szczepionkę, ale on zawsze im umyka. Spośród nich wyróżnia się, zarówno pod względem motywacji, jak i doświadczenia, nieszablonowa dr Ally Hextall (Jennifer Ehle), która opisuje ściśle strzeżone laboratoria jako „miejsce, do którego należy się udać, kiedy nie ma się pojęcia, jak przekazywany jest wirus, kiedy nie wiadomo skąd pochodzi, jak się przemieszcza, rozwija ani jak go zatrzymać”.

Podczas gdy Hextall i jej zespół próbują jak najszybciej znaleźć odpowiedzi na te pytania, Cheever zwraca się do mediów. Naciskany przez wszystkich, nie mając żadnych potwierdzonych informacji do przekazania, musi ciągle decydować, co powiedzieć, a jakie szczegóły zatrzymać dla siebie, bo mogą wyrządzić więcej złego niż dobrego.

Cheever od lat postępował zgodnie z zasadami i nigdy nie ujawniał poufnych informacji osobom spoza biura. Kiedy wchodzi w posiadanie informacji, która może uratować życie kobiecie, którą kocha, Aubrey, staje jednak przed bardzo osobistym i trudnym wyborem: powiedzieć jej, i tylko jej, co wie, zanim wszyscy o tym usłyszą? Aubrey (Sanaa Lathan) jest dla niego najważniejsza. Może być pewien, że nie powie nikomu innemu. Scenarzysta Burns przyznaje jednak — „Tak samo jak nie da się powstrzymać wirusa, bardzo trudno jest dochować tajemnicy”.

„Ten dylemat świadczy o jego charakterze” — mówi Fishburne. „Jako funkcjonariusz odpowiada za ochronę społeczeństwa i traktuje to bardzo poważnie. Ale jako człowiek jest odpowiedzialny za swoją rodzinę. Jest rozdarty i musi dokonać trudnego wyboru”.

„Uczyniliśmy z tego piętę achillesową Cheevera, bo każdy ma taką piętę achillesową” — mówi Soderbergh. „To tak jakby zastanawiać się, czy powiedziałbym o czymś takim własnej córce”.

Do tego Cheever ma dylemat moralny w związku z wyborem dr Erin Mears na funkcjonariusza EIS i wysłaniem jej na linię ognia, aby poprowadziła ratowników. Przydzielając jej to zadanie, którego bardzo chciała się podjąć i na które zasłużyła, mógł nieświadomie przypieczętować jej los.

Kate Winslet, obsadzona w roli Mears, uważa, że nawet gdyby jej bohaterka na początku zdawała sobie sprawę z prawdziwego ryzyka, nie zniechęciłoby jej to ani trochę. Przygotowując się do roli, Winslet spędziła trochę czasu w CDC i spotkała się z byłymi i obecnymi funkcjonariuszami EIS, dzięki którym zrozumiała nie tylko, na czym polega ta praca, ale także jakie osoby się jej podejmują. „Niektórzy mówili, że naprawdę czują, że żyją, dopiero w trakcie misji” — opowiada. „Trzeba być niesamowicie zdeterminowaną osobą, aby wykonywać taką pracę. Wiąże się to z poświęcaniem czasu na sen, życia towarzyskiego i własnego bezpieczeństwa, ale to zaszczyt być wybranym. Właśnie do tego są szkoleni i to chcą robić. To osoby, które wysyła się do stref wojennych, gdzie pojawił się nowy wirus. Nie mogą się bać. Jeżeli odczuwają strach, uczą się go wypierać”.

„Mears jest kolejną postacią, za pośrednictwem której widzowie odbierają film” — mówi Soderbergh. „Do jej obowiązków należy tłumaczenie, w skali makro i mikro, w sposób prosty i dokładny, że zachowanie dystansu między ludźmi może zapobiec rozprzestrzenianiu się infekcji. Ma jednak do czynienia z panikującymi ludźmi, którzy nie zawsze zachowują się racjonalnie”.

Co najważniejsze „tłumaczy, co się dzieje, na poziomie laika, dzięki czemu widz wie, z czym bohaterowie mają do czynienia, ale nie musi przyswajać czysto naukowej treści” — dodaje Winslet.

W Genewie stanowisko odpowiadające funkcji Mears zajmuje dr Leonora Orantes — w tej roli Marion Cotillard. Skupiska choroby pojawiają się w Londynie, Hong Kongu, Tokio oraz innych miastach w tym samym czasie, kiedy nowe przypadki odnotowywane są w Stanach Zjednoczonych, a dr Orantes zaczyna odnajdywać ścieżkę, którą wirus zaczął się rozprzestrzeniać. „Podczas gdy cała akcja filmu biegnie do przodu, Orantes udaje się odtwarzać wydarzenia z przeszłości, aby odkryć tajemnicze pochodzenie wirusa, dzięki czemu będzie można zrozumieć, gdzie zaatakuje następnym razem” — mówi Shamberg.

„Poszukiwania zaczyna od Beth Emhoff. Beth ona była pierwszą osobą, która zginęła z powodu wirusa, więc dr Orantes studiuje jej kalendarz. Na jej szczęście, w dzisiejszym świecie wszędzie są kamery, więc pierwszą rzeczą, jaką robi, jest oglądanie nagrań z hotelu, windy i kasyna” — mówi Cotillard. Ale nawet to nie da jej ostatecznych odpowiedzi. „Można ustalić, kiedy doszło do kontaktu miedzy dwiema osobami, które później zachorowały, ale nadal nie wiadomo, która zaraziła którą.

Tymczasem czas działa na niekorzyść bohaterów. Chociaż Orantes i reszta badaczy pracują szybko, wirus rozprzestrzenia się jeszcze szybciej. Ludzie umierają i wszystkich stopniowo ogarnia desperacja. Kiedy zabraknie wody, a człowiek jest spragniony, będzie walczył o wodę” — dodaje.

Ponadto Orantes cały czas ma świadomość, że rozwój wydarzeń i tok śledztwa oraz ich ewentualne konsekwencje mogą mieć dyplomatyczne znaczenie dla całego świata. „Musi odnajdywać się w różnych sytuacjach i radzić sobie z kwestiami naukowymi, ale i kulturalnymi, które nie zawsze idą w parze” — mówi Soderbergh.

Być może właśnie dlatego, wyjaśnia dalej: „Orantes jest osobą raczej zamkniętą, bardzo profesjonalną, ale też wyniosłą i obojętną. Jednak w trakcie opowieści przydarza jej się coś, co sprawia, że zachodzi w niej emocjonalna zmiana... coś co nie wydarzyłoby się, gdyby nie jej poszukiwania źródła wirusa”.

W scenach związanych ze śledztwem Orantes towarzyszą słynny niemiecki aktor Armin Rohde, który gra przełożonego Orantes, Damiana Leopolda, oraz Chin Han (Mroczny rycerz) jako Sun Feng, jej oficjalny łącznik z Hong Kongiem i Makau.

KRUMWIEDE:

Najpierw były dwie osoby, potem cztery, a potem szesnaście. Za trzy miesiące będzie ich miliard.

W takim zmierzamy kierunku. Prawda jest ukrywana przed światem.

Podczas gdy środowisko medyczne na całym świecie szuka lekarstwa konfrontacyjnie nastawiony, niezależny dziennikarz Alan Krumwiede ma do zrealizowania własny plan. Łącząc autentyczny dziennikarski instynkt z patologicznym brakiem zaufania do wszelkich urzędowych działań oraz zamiłowaniem do dramatyzmu, na łamach swojego popularnego bloga ujawnia prawdę o rozprzestrzeniającej się epidemii... z własnej perspektywy.

„Jego domaganie się prawdy można by postrzegać jako akt heroizmu” — mówi Jude Law, odtwórca roli człowieka, który twierdzi między innymi, że nastąpiło więcej zgonów niż się podaje oraz, że możliwe jest, że nie ujawnia się informacji o alternatywnym lekarstwie. „Wierzy, że ludzie mają prawo znać prawdę i że należy ich szczegółowo informować, szczególnie w sytuacjach, które osiągają taką skalę. Jako pierwszy podał wiadomość o człowieku, który umarł w autobusie w Tokio i okazał się jedną z pierwszych ofiar wirusa. Ma odwagę i silne przekonania, ale jego duma i ego często stają mu na drodze do realizacji celu. Rozpowszechnia swoje opowieści w zbyt szerokim gronie i nie zawsze przejmuje się tym, jakie to będzie miało konsekwencje”.

„Krumwiede nie zawsze się myli” — zauważa Soderbergh.

Ale też nie zawsze ma rację. Informacje, które podaje, zaczynają żyć własnym życiem za sprawą osób desperacko poszukujących odpowiedzi na jego blogu. Choroba nadal się rozprzestrzenia, a jednocześnie rozrasta się też liczba osób czytających jego wypowiedzi — z początkowo niewielkiej grupki do 2, a później 12 milionów. „Wokół ważnych wydarzeń zawsze pojawiają się teorie spiskowe” — mówi Burns. „Tak jak wirus najpierw atakuje jedną osobę, a potem się roznosi, Krumwiede staje się pierwszą ofiarą równoległej epidemii strachu i paniki”.

Pracując nad tą złożoną i z pewnością charyzmatyczną postacią „rozmawialiśmy z Jude’em o blogerach o nastawieniu antyrządowym, doszukujących się wszędzie teorii spiskowych; o tym, jak się wypowiadają, jak wyglądają i jak się zachowują. Zdecydowanie chcieliśmy, żeby Krumwiede miał mesjanistyczne zacięcie” — wspomina Soderbergh.

„Ciekawe jest to, że co do niego nigdy nie można mieć pewności” — mówi Jacobs. „Czy rząd naprawdę coś ukrywa i czy ziołowe lekarstwo, o którym mówi, naprawdę jest skuteczne? Myślę, że wszyscy czasem podejrzewamy, że nie mówi nam się całej prawdy i pod tym względem Krumwiede odzwierciedla punkt widzenia widzów”.

„Ale w końcu przekracza pewną linię” — dodaje Law.

Odtwórcą roli jednego z głównych celów dziennikarza jest Elliott Gould, ponownie współpracujący z Soderberghiem oraz Mattem Damonem (razem z tym ostatnim zagrał w trzech filmach o przygodach Danny’ego Oceana). Gra on dr Iana Sussmana, naukowca z San Francisco, który na własną rękę poszukuje szczepionki — wbrew zaleceniom CDC. Monique Gabriela Curnen (Mroczny rycerz) pojawia się w filmie w roli redaktor gazety Lorraine Vasquez, która odrzuca artykuł Krumwiede’a tuż przez wybuchem epidemii.

ORANTES:

Zobacz. Wirus się przenosi.

Musimy tylko ustalić kierunek.

Produkcja filmu Contagion – Epidemia strachu rozpoczęła się zdjęciami w Hong Kongu we wrześniu 2010 r., a następnie w Chicago, Atlancie i San Francisco, z krótkimi przystankami w Londynie oraz Genewie. Scenograf Howard Cummings, który już trzeci raz współpracował z Soderberghiem komunikował się ze swoimi zespołami w różnym miejscach na świcie za pomocą programu Skype. „Stworzyliśmy obszerną stronę internetową, na której wszyscy zaangażowani w produkcję mogli szukać informacji, np. jakie mundury nosi policja w Kowloon albo czym jest maska N100” — dodaje.

Znany ze sprawnej organizacji pracy Soderbergh ponownie funkcjonował na planie filmu Contagion – Epidemia strachu jako reżyser i operator, korzystając z najnowszej kamery cyfrowej RED, która doskonale wykorzystuje dostępne światło. „Każdego wieczora sprawdzał też nakręcony materiał” — mówi Sher. „Chociaż w Hong Kongu filmy kręci się w warunkach polowych, ekipa filmowa żartowała, że Steven czuł się tam jak w ryba w wodzie”.

Jedna z głównych scen w filmie rozgrywa się w kasynie w Makau. Ponieważ filmowanie w pobliżu stolików do gry jest zakazane, ekipa odtworzyła salę gier w słynnej restauracji Jumbo Floating Restaurant w porcie Aberdeen w Hong Kongu. „Kiedy Steven wszedł do tego pomieszczenia, załamałem się, bo widziałem, że bardzo mu się spodobało i oczyma wyobraźni widziałem już jak razem z ekipą przewozimy to wszystko na sampanach do restauracji” — śmieje się Cummings. I tak się stało, ale na szczęście okazało się, że lokalne ekipy miały wprawę w używaniu sampanów jako ciężarówek.

Do innych lokalizacji należały np. międzynarodowe lotnisko w Hong Kongu, hotel Intercontinental, szpital księżniczki Małgorzaty oraz prom Star Ferry, pokonujący trasę z Kowloon na wyspę Hong Kong.

Sceny rozgrywające się w Minneapolis, gdzie mieszkali Emhoffowie, oraz w Atlancie kręcono w Chicago. W ciągu całej produkcji, najważniejszym elementem był śnieg. Czasem prawdziwy czasem sztuczny, dawał efekt przeszywającego zimna panującego w świecie Mitcha Emhoffa oraz, jak ujął to Cummings, „oślepiającego światła”.

Zdjęcia kręcono w Sherman Hospital w Elgin; na lotniskach O’Hare oraz Midway; w szkole podstawowej w Wilmette, w której Matt Damon zgodził się później na wywiad i zdjęcia do gazetki wydawanej przez uczniów 3 i 4 klasy; oraz na moście Henry’ego Forda w Chicago w nocy w czasie lodowatej ulewy, która stanowiła oprawę głównej konfrontacji.

Największymi i najbardziej ambitnymi planami filmowymi był arsenał National Guard General Jones Armory, przekształcony w szpital, oraz zamknięty na jeden dzień odcinek autostrady Amstutz w Waukegan, który zastępował chicagowską autostradę Dan Ryan w dramatycznej scenie przejazdu konwoju wojskowych ciężarówek eskortowanych przez dwa helikoptery Black Hawk — wszystkie sprzęty wypożyczone były od Gwardii Narodowej stanu Illinois.

Gwardia Narodowa użyczyła również swoich Humvee, ciężarówek FMTV, jeepów i dwóch helikopterów UH 60 Black Hawk, a także ponad 100 mundurowych funkcjonariuszy z Kalifornii, Illinois oraz Georgii. „Departament Obrony wydał zgodę na wykorzystanie w filmie funkcjonariuszy oraz sprzętu Gwardii Narodowej” — dodaje Jacobs. „Mieliśmy też dostęp do wielu ich pojazdów. Vince Ogilvie [Zastępca Dyrektora ds. Mediów Rozrywkowych, Asystent Sekretarza Obrony Do Spraw Publicznych] był z nami na planie. Był świetnym doradcą w kwestiach technicznych i pomógł nam sprawić, aby film był realistyczny, co miało dla nas ogromne znaczenie”.

W mieście, w którym stacjonuje Krumwiede, San Francisco, Cummings pokazał zupełny upadek służb na kilka miesięcy po rozpoczęciu oblężenia. Dzielnice North Beach i Potrero Hill zalały góry śmieci i prania — tak jakby ludzie wyrzucali je na ulice z okien, aby pozbyć się wszystkiego, co może być skażone. Na ekranie można też zobaczyć siedzibę gazety San Francisco Chronicle i stacji telewizyjnej KPIX, park Golden Gate i Uniwersytet w San Francisco w parku Mission Creek, gdzie dochodzi do konfrontacji Krumwiede i dr. Sussmana.

Największym wyzwaniem scenografa było odtworzenie laboratorium BSL-4 (laboratorium bezpieczeństwa biologicznego, poziom 4) na potrzeby scen, w których Jennifer Ehle i Demetri Martin, jako doktorzy Ally Hextall i David Eisenberg eksperymentują z niebezpiecznymi zagrożeniami biologicznymi. Pomieszczenia laboratorium są zamykane ciśnieniowo, tak aby nie wydostawało się z nich powietrze, mają stalowe drzwi, wypełniane uszczelki i wyjście ze śluzą powietrzną i prysznicami dezynfekującymi. „Autentyczne odwzorowanie tego laboratorium i wszystkich sprzętów było dla Howarda trudnym zadaniem” — przyznaje Soderbergh. „Poza tym były jeszcze ciśnieniowe kombinezony chroniące przez niebezpiecznymi substancjami, podające tlen za pomocą przewodów, które musiały być odpowiednio podłączone, aby widz miał wrażenie, że naprawdę działają. Musiał zaprojektować skomplikowany system rur obejmujący cały plan”.

Projektantka kostiumów Louise Frogley, kolejna stała współpracowniczka Soderbergha, zaprojektowała kombinezony dla Ehle i Martina zgodnie ze specyfikacjami BLS-4, zgodnie z którymi osoba, która ma go na sobie, powinna być zamknięta w szczelnej bańce powietrznej.

„Jeżeli ktoś chce przemieścić się z jednego pomieszczenia to drugiego w laboratorium, musi odłączyć przewód doprowadzający powietrze. Wtedy ma około dwóch minut na podłączenie się w innym miejscu, żeby móc dalej oddychać. Kombinezon cały czas oddaje powietrze, aby tworzyć barierę między ludźmi a ewentualnymi toksynami w pomieszczeniu. Najmniejsze przedarcie może okazać się śmiertelnie niebezpieczne” — mówi Ehle.

Zanim Burns zaczął pracę nad scenariuszem do filmu Contagion – Epidemia strachu, spotkał się ze światowej klasy ekspertami w dziedzinie chorób zakaźnych i miesiącami zgłębiał ten temat, aby mieć pewność, że historia, którą chciał opowiedzieć Soderbergh będzie jak najprawdziwsza. „Tych ludzi ekscytują rzeczy, które większość z nas by przerażały” — dziwi się.

Swoim czasem i doświadczeniem podzielili się W. Ian Lipkin, MD — dyrektor Centrum ds. Infekcji i Odporności na Columbia University, a także wykładowca z zakresu epidemiologii, neurologii i patologii; Larry Brilliant, MD, MPH — certyfikowany specjalista dziedzinie medycyny prewencyjnej oraz prezes fundacji Skoll Global Threats Fund; epidemiolog szkolony w CDC Mark Smolinski, MD, MPH, również współpracujący ze Skoll Global Threats Fund; Nathan Wolfe, MA, DSc, dyrektor organizacji Global Viral Forecasting Initiative oraz członek zespołu, który odkrył hantawirusy; oraz pisarka naukowa Laurie Garrett — starszy członek ds. globalnego zdrowia w organizacji Council on Foreign Relations oraz autorka książki „The Coming Plague”.

Specjaliści nie tylko podzielili się z twórcami i aktorami własną wiedzą, ale udostępnili im również źródła, w których mogli szukać dalszych informacji na temat zagadnień pojawiających się w filmie. Lipkin bywał na planie regularnie. „Kiedy zaprasza się widzów do zaawansowanego laboratorium w takim filmie jak nasz, trzeba zadbać o to, aby sprzęt wyglądał autentycznie, aby procedury i język wydawały się wiarygodne i aby aktorzy swobodnie poruszali się w tym środowisku” — mówi Shamberg.

Opierając się na proponowanej fabule filmu, Lipkin wymyślił patogen, który staje się nie do opanowania w filmie Contagion – Epidemia strachu. Jest to fikcyjny wirus, który jednak Lipkin uważa za „możliwy z punktu widzenia biologii”, podobny do koronawirusów, ale o bardziej agresywnym działaniu. Stworzył nawet trójwymiarowy model wirusa na potrzeby filmu.

„Przez ostatnich 10–20 lat częstotliwość, z jaką odnotowywane były nowe choroby zakaźne drastycznie się zwiększyła” — mówi. „Istnieje kilka czynników, które się do tego przyczyniły, w tym podróżowanie do miejsc, gdzie ludzie mają kontakt ze zwierzętami, których nigdy wcześniej nie widzieli, oraz zmiany klimatyczne, przez które gryzące owady zmieniają miejsca występowania i przenoszą wirusy w tereny zbliżone do strefy umiarkowanej. Po całym świecie poruszają się nie tylko ludzie, ale też produkty. W grę wchodzą więc różne zależności”.

Zdobywszy taką wiedzę podczas produkcji filmu Contagion – Epidemia strachu, Soderbergh twierdzi — „Po tym wszystkim z jednej strony bardziej się martwię, ale z drugiej czuję się pewniej. Bardziej się martwię, bo wszyscy specjaliści, z którymi rozmawialiśmy byli przekonani, że kiedyś pojawi się wirus, który będzie siał zniszczenie, jakiego jeszcze nie doświadczyliśmy, ale czuję się pewniej, bo wiem, że są osoby o wielkiej wiedzy i umiejętnościach, które będą nas bronić, gdy to się stanie. Chociaż nigdy świadomie nie chcieliśmy robić z nich bohaterów, oni naprawdę nimi są. Kiedy coś się dzieje, wsiadają w samolot i lecą w samo centrum wydarzeń”.

„Kiedy zaczęliśmy pracę nad tym projektem, tylko powierzchownie rozumieliśmy, czym oni się zajmują” — kontynuuje reżyser. „Wiedzieliśmy, że ma to coś wspólnego z nauką, ale chyba nikt z nas nie spodziewał się, że stają przed tak złożonymi kwestiami politycznymi, praktycznymi i ludzkimi za każdym razem, gdy walczą z chorobą zakaźną. Przebywanie z nimi w pomieszczeniu kryzysowym i obserwowanie, jak szczegółowo analizują każdy drobny potencjalnie podejrzany detal w jakiejś odległej wiosce, było niesamowite. Mam nadzieję, że następnym razem, kiedy ludzie usłyszą jakiś komunikat CDC albo Światowej Organizacji Zdrowia, będą mieli świadomość, że za tymi słowami stoją dosłownie tysiące bardzo zaangażowanych osób, które niestrudzenie pracują nad tym, aby zagwarantować nam bezpieczeństwo”.

„Zrozumiałem, że zawsze będziemy mieli do czynienia z wirusami; jest to część życia na tej planecie” — mówi Burns. „Poczyniono postępy w dziedzinach nauki, medycyny i komunikacji, ale jednocześnie pojawiło się nowe ryzyko wynikające z szybkich podróży między kontynentami. To właśnie chcieliśmy razem ze Stevenem uchwycić w tym filmie — jak bardzo rozwinięta jest sieć połączeń. Istnieje infrastruktura, która będzie mogła nam pomóc, ale tak naprawdę wszystko zależy od tego, czy będziemy w stanie chronić siebie nawzajem”.

„To przypomina nam także jak niepewna jest stabilność naszego społeczeństwa” — zauważa Matt Damon. „Ostatnio słyszałem o wielkim wybuchu grypy kilkaset lat temu. Według szacunków od „końca świata” ludzkość dzielił wtedy zaledwie tydzień i to nie w wyniku liczby zgonów — tyle czasu miało minąć do upadku struktur społeczeństwa. W naszym filmie zawarliśmy podobną oś wydarzeń”.

W trakcie produkcji, prawie nikt spośród obsady i ekipy filmowej nie oparł się niepokojowi, jaki film wywołał w odniesieniu do ich codziennych interakcji i niewątpliwie trochę zmienił ich zachowanie. Wiązało się to także z żartami: naszymi normalnymi powitaniami stało się stukanie się pięściami, a potem łokciami. Pod tym wszystkim jednak kryje się zaskakująca nowa świadomość.

„Dużo bardziej zwracam uwagę na to, czego dotykam i czego dotykają ludzie w około mnie. Nie mam fobii na punkcie zarazków, ale naprawdę zmienił się mój punkt widzenia” — mówi Soderbergh. „Ten film może sprawić, że ludzie nabiorą takiego stosunku do przycisków w windach i klamek, jaki Szczęki wywołały w widzach do plaży”.

MARION COTILLARD (dr Leonora Orantes) zdobyła Oscara® w kategorii najlepsza aktorka za rolę w filmie Niczego nie żałuję – Edith Piaf z 2007 r. i stała się pierwszą aktorką, która otrzymała Oscara® za rolę francuskojęzyczną. Za porywającą kreację legendarnej francuskiej piosenkarki Edith Piaf Cotillard otrzymała również nagrodę BAFTA, Złoty Glob oraz Cezara, a także nominacje do nagród Screen Actors Guild (SAG)® i Critics’ Choice. Ponadto organizacje krytyków na całym świecie, w tym stowarzyszenia Los Angeles Film Critics Association oraz London Film Critics Circle, okrzyknęły ją najlepszą aktorką.

Na początku roku Cotillard zagrała w filmie O północy w Paryżu Woody’ego Allena u boku Rachel McAdams oraz Owena Wilsona, komedii romantycznej o iluzorycznym wyobrażeniu, że każde życie jest lepsze niż nasze własne. Wcześniej pojawiła się w przeboju Christophera Nolana Incepcja razem z Leonardo DiCaprio oraz filmie Les petits mouchoirs w reżyserii i według scenariusza Guillaume’a Caneta, rozpowszechnianym we Francji.

Obecnie Cotillard pracuje nad pełnym akcji dramatem Nolana The Dark Knight Rises, w którym zagra razem z Christianem Bale’em.

Inne filmy z jej udziałem to udana seria francuskich filmów Taxi, według scenariusza Luca Bessona, Miłość na żądanie Yanna Samuella oraz Duża ryba Tima Burtona. Pierwszego Cezara zdobyła w kategorii najlepsza aktorka drugoplanowa za rolę w filmie Jean-Pierre’a Jeuneta Bardzo długie zaręczyny. Następnie zagrała w Dobrym roku Ridleya Scotta; Wrogach publicznych Michaela Manna oraz filmowej adaptacji przebojowego musicalu — Nine – Dziewięć — Roba Marshalla. Za rolę w tym ostatnim otrzymała nominacje do Złotego Globu i nagrody Critics’ Choice oraz zbiorową nominację do nagrody SAG® za wybitną kreację obsady jako jedna z gwiazd filmu.

W 2010 r. Cotillard uzyskała tytuł Knight of the Order of Arts and Letters za swój wkład we wzbogacanie francuskiej kultury. Urodzona w Paryżu, studiowała aktorstwo w Konserwatorium Sztuki dramatycznej w Orleanie.

MATT DAMON (Mitch Emhoff) został wyróżniony za pracę po obu stronach kamery, ostatnio nominacjami do nagrody Akademii® oraz nagrody SAG® w kategorii najlepszy aktor drugoplanowy za rolę słynnego zawodnika rugby z RPA, Francois Pienaara, w opartym na faktach dramacie Clinta Eastwooda, Invictus – Niepokonany. Ponadto otrzymał podwójną nominację do Złotego Globu w 2010 r. dla najlepszego aktora drugoplanowego za rolę w filmie Invictus – Niepokonany oraz dla najlepszego aktora za rolę w filmie Intrygant Stevena Soderbergha. Wcześniej otrzymał Oscara® za najlepszy scenariusz i nominację do Oscara® dla najlepszego aktora za przełomowy film Buntownik z wyboru.

W 2011 r. Matt Damon pojawi się w dramacie Margaret w reżyserii Kennetha Lonergana, wchodzącym do kin 30 września oraz opartym na faktach komediodramacie Camerona Crowe’a Kupiliśmy Zoo razem ze Scarlett Johansson. Użyczył też swojego głosu na potrzeby filmu animowanego Happy Feet: Tupot małych stóp 2 w reżyserii George’a Millera.

Na początku roku, Damon wystąpił w thrillerze George’a Nolfiego — Władcy umysłów. W 2010 r. wystąpił w nominowanym do Oscara® filmie braci Coenów — remake’u klasycznego westernu — Prawdziwe męstwo, w dramacie Medium oraz thrillerze Green Zone reżysera Paula Greengrassa.

Wcześniej wstąpił w jeszcze dwóch filmach tego reżysera: Krucjata Bourne’a i Ultimatum Bourne’a. Po raz pierwszy w tytułową postać Jasona Bourne’a wcielił się w dochodowym filmie akcji Douga Limana z 2002 r. pt. Tożsamość Bourne’a.

Ponadto do jego najnowszych filmów należą: Infiltracja Martina Scorsese – produkcja nagrodzona Oscarem® w kategorii najlepszy film, w której Damon grał u boku Leonardo DiCaprio, Jacka Nicholsona i Marka Wahlberga; thriller Dobry Agent Roberta De Niro z udziałem De Niro i Angeliny Jolie; oraz geopolityczny thriller Syriana Stephena Gaghana z George’em Clooneyem. Damon zagrał też razem z Clooneyem i Bradem Pittem jako członek gwiazdorskiej obsady w trzech kolejnych komediach akcji Soderbergha: Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra; Ocean’s Twelve: Dogrywka; i Ocean’s 13.

Angażuje się również w projekty telewizyjne; jest producentem wykonawczym filmu The people speak wyświetlanym na kanale History Channel, w którym również występuje. Film oparty jest na książce, której współautorem jest Howard Zinn. Opowiada on o słynnych postaciach branży rozrywkowej.

Damon pochodzi z Bostonu, studiował na Harvard University, a pierwsze aktorskie doświadczenia zdobywał w American Repertory Theatre. Jego pierwszymi filmowymi rolami były role w filmach Mystic Pizza, Więzy przyjaźni, Geronimo: Amerykańska legenda Waltera Hilla, a także role w projektach telewizyjnych: Rising Son i The good old boys Tommy’ego Lee Jonesa. Po raz pierwszy zdobył uznanie za rolę weterana powracającego z wojny w Zatoce Perskiej, dręczonego wyrzutami sumienia, w filmie Szalona odwaga.

Razem ze swoim wieloletnim przyjacielem, Benem Affleckiem, Damon napisał scenariusz do Buntownika z wyboru, za który otrzymali Oscara®, Złoty Glob i kilka nagród stowarzyszeń krytyków za najlepszy scenariusz oryginalny. Damon otrzymał również nominacje do Oscara®, Złotego Globu i nagrody SAG® dla najlepszego aktora. Również w 1997 r. Damon wystąpił w Zaklinaczu deszczu Francisa Forda Coppoli i zagrał epizodyczną rolę w filmie W pogoni za Amy Kevina Smitha.

Rok później zagrał tytułową rolę w nagradzanym dramacie o II wojnie światowej — Szeregowiec Ryan Stevena Spielberga i dramacie Hazardziści Johna Dahla z Edwardem Nortonem. Trzecią nominację do Złotego Globu otrzymał za rolę w filmie Utalentowany pan Ripley (1999 r.) w reżyserii Anthony’ego Minghelli. Damon zagrał również w filmach: Dogma Kevina Smitha z Benem Affleckiem; Nazywam się Bagger Vance Roberta Redforda; Rącze konie Billy’ego Boba Thorntona; komedii Skazani na siebie braci Farrellych; Nieustraszeni bracia Grimm Terry’ego Gilliama; oraz Niebezpieczny umysł George’a Clooneya.

Damon i Affleck założyli firmę producencką LivePlanet, która wyprodukowała trzy sezony nominowanego do nagrody Emmy serialu Project Greenlight, dokumentującego pracę początkujących reżyserów i scenarzystów i powstawanie ich niezależnych obrazów. Do tej pory dzięki temu projektowi wytwórnia wyprodukowała debiuty Skradzione lato, Battle of Shaker Heights oraz Feast. W LivePlanet powstał również film dokumentalny Running the Sahara w reżyserii zdobywcy Oscara® — Jamesa Molla.

Ponadto Damon jest współzałożycielem fundacji Water.org oraz Not On Our Watch.

LAURENCE FISHBURNE (dr Ellis Cheever) ma na swoim koncie imponującą liczbę projektów, nie tylko jako aktor, ale także jako producent i reżyser. W 1992 r. zdobył nagrody Tony, drama Desk Award, Outer Critics’ Circle Award oraz Theater World Award za rolę Sterlinga Johnsona w sztuce „Two Trains Running” Augusta Wilsona. Za rolę w premierowym odcinku serialu Tribeca stacji Fox TV w 1993 r. otrzymał nagrodę Emmy. Potrójnego sukcesu dopełniła nominacja do Oscara® w 1993 r. za rolę Ike’a Turnera w filmie Tina.

Niedawno Fishburne otrzymał kolejną nominację do nagrody Emmy za rolę Thurgooda Marshalla w adaptacji programu Thurgood, wyprodukowanej przez HBO. Po raz pierwszy wcielił się w tę postać w pierwszej broadwayowskiej inscenizacji sztuki w 2008 r., za którą otrzymał nagrodę Tony dla najlepszego aktora oraz nagrody drama Desk i Outer Critics’ Circle. W 2010 r. ponownie odgrywał ją w teatrach Geffen Playhouse w Los Angeles oraz Kennedy Center w Waszyngtonie.

Ostatnio Fishburne’a można było zobaczyć w Predators i opowiadającym o złodziejach filmie Opancerzony, w reżyserii Nimróda Antala. W 2008 r. dołączył do obsady popularnego serialu stacji CBS, wyświetlanego w godzinach najlepszej oglądalności, CSI: Kryminalne zagadki Las Vegas i podpisał umowę pierwszeństwa za pośrednictwem swojej wytwórni Cinema Gypsy Productions z CBS Paramount Network Television. Wytwórnia Cinema Gypsy wyprodukowała między innymi filmy Akeelah i jej nauczyciel, Pięć palców oraz Raz w życiu. Także w 2008 r. Fishburne zagrał w dochodowym filmie 21 razem z Kevinem Spaceyem. Podpisał również umowę, zgodnie z którą ma zagrać w opracowywanym aktualnie filmie Alchemik, a także wziąć na siebie jego reżyserię i produkcję.

W 2006 r. ponownie wystąpił u boku swojej partnerki z filmu Tina, Angeli Bassett, w filmie Akeelah i jej nauczyciel. Za rolę tę otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora na rozdaniu nagród Black Movie Awards w 2006 r. Film zebrał jeszcze trzy inne nagrody na ceremonii, w tym w kategorii najlepszy film. Zaraz potem wystąpił w jednej z głównych ról w Mission Impossible III oraz uznanej niezależnej produkcji Bobby, którą wyróżniono nominacją do nagrody SAG® w kategorii najlepsza kreacja obsady.

Jeżeli chodzi o role teatralne, Fishburne wystąpił w 2006 r. w dramacie Alfreda Uhry’ego „Without Walls” w reżyserii Christophera Ashleya w Mark Taper Forum w Los Angeles, gdzie swoje sztuki wystawia Center Theatre Group. Za rolę tę otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora na 17. rozdaniu dorocznych nagród NAACP Theater Award. Następnie pojawił się u boku Angeli Bassett w teatrze The Pasadena Playhouse w sztuce Augusta Wilsona „Fences”, która pobiła rekordy sprzedaży po tym, jak bilety na przedstawienia regularnie były wyprzedawane.

W 2005 r. wystąpił w filmie Atak na posterunek, a wcześniej w niesamowitej serii Matrix, Matrix Reaktywacja oraz Matrix Rewolucje. Zagrał również w uznanym filmie Clinta Eastwooda Rzeka tajemnic oraz w Pokonaj najszybszego.

W 2000 r. Laurence zadebiutował jako reżyser filmem Raz w życiu, który również wyprodukował i w którym zagrał główną rolę. Scenariusz jego autorstwa oparty był na jednoaktowej sztuce „Riff Raff”, którą napisał, wyreżyserował i w której sam zagrał w 1994 r. Spotkała się ona z pochlebnymi opiniami krytyków, a później przeniesiono ją do Circle Rep Theater w Nowym Jorku. W Los Angeles wystawiana była pod szyldem jego wytwórni L.O.A. Productions.

W 1999 r. pojawił się w Roundabout Theater na Broadwayu jako Henryk II w sztuce „Lew w zimie”. Wystąpił też w Zawsze górą w reżyserii Michaela Apteda, filmie produkcji HBO, którego był również producentem wykonawczym. W 1997 r. Fishburne otrzymał nominację do nagrody Emmy oraz NAACP Image Award za główną rolę w dramacie produkcji HBO Chłopcy panny Evers. Pełnił również funkcję producenta wykonawczego tego filmu. Chłopcy panny Evers, film oparty na prawdziwej historii kontrowersyjnego badania medycznego w Tuskagee, wyróżniono pięcioma nominacjami do nagrody Emmy, w tym w kategorii wyjątkowy film telewizyjny, oraz prestiżową nagrodą President’s Award przyznawaną programom nagłaśniającym ważne kwestie społeczne lub edukacyjne.

Na bogaty dorobek filmowy Fishburne’a składają się takie filmy, jak: Ukryty wymiar Paula Andersona; Gangster Billa Duke’a, w którym zagrał i którego był producentem; komediowe kino akcji Ścigani; Otello, w którym jako pierwszy Afroamerykanin zagrał rolę Maura w dużej produkcji filmowej; film produkcji HBO Czarna eskadra, za który otrzymał nagrodę NAACP Image Award, a także nominacje do Złotego Globu, nagrody Emmy i CableACE; Złe towarzystwo; Chłopaki z sąsiedztwa Johna Singletona oraz Studenci, za który wyróżniono go nagrodą NAACP Image Award; Szachowe dzieciństwo; Podwójny kamuflaż; W słusznej sprawie; oraz nominowany do Oscara® Kolor purpury Stevena Spielberga.

Fishburne zajmuje się aktorstwem, od kiedy skończył 10 lat. Zaczynał na planie serialu One Life to Live, a następnie zadebiutował w filmie fabularnym w wieku 12 lat rolą w Cornbread, Earl and Me. W wieku 14 lat obsadzono go w przedstawieniu Negro Ensemble Theater i przyjęto do szkoły artystycznej. Kiedy miał 15 lat, zagrał w słynnym filmie Czas Apokalipsy. Następnie podejmował się kolejnych imponujących ról w takich filmach jak: Precedensowa sprawa, Król Nowego Jorku, Czerwona gorączka, Koszmar z ulicy Wiązów 3: Wojownicy snów, Cotton Club oraz Rumble Fish, a także filmach telewizyjnych: Decoration Day, Dzieje Medgara Eversa i Pogłoska o wojnie.

Fishburne sprawuje funkcję Ambasadora UNICEF. W 2007 r. Harvard University przyznał mu nagrodę dla artysty roku za wybitny wkład w rozwój sztuki scenicznej w Ameryce i na świecie, a także działalność humanitarną.

JUDE LAW (Alan Krumwiede) jest uważany za jednego z najwybitniejszych aktorów angielskich. Ma w swoim dorobku wiele ról zarówno filmowych, jak i teatralnych.

Ponownie podejmie współpracę z Guyem Ritchiem i Robertem Downeyem Jr. na planie filmu Sherlock Holmes: A Game of Shadows i znów wcieli się w postać, którą zagrał w światowym hicie kasowym Sherlock Holmes. Wkrótce pojawi się również w tajemniczym filmie Hugo i jego wynalazek Martina Scorsese u boku Chloe Moretz; 360 Fernanda Meirellesa z Rachel Weisz oraz Anthonym Hopkinsem i Annie Kareninie Joe Wrighta, do której zdjęcia rozpoczną się we wrześniu. Obecnie gra w sztuce „Anna Christie” na West Endzie.

Niedawno powrócił na scenę, aby wcielić się w tytułową rolę Hamleta w sztuce wystawianej na deskach teatru Donmar Warehouse, najpierw w londyńskiej dzielnicy West End, a później na Broadwayu.

Na ekranach kinowych Law po raz pierwszy zwrócił uwagę krytyków w roli lorda Alfreda Douglasa, kochanka Oscara Wilde’a, w filmie Wilde z 1997 r. Za tę rolę otrzymał nagrodę Evening Standard British Film Award. Kolejnym krokiem w zdobywaniu międzynarodowego uznania była rola w filmie Anthony’ego Minghelli Utalentowany pan Ripley. Roli skazanego na porażkę złotego chłopca, Dickiego Greenleafa, przyniosła mu Oscara®, nominację do Złotego Globu a także nagrodę BAFTA dla najlepszego aktora drugoplanowego.

Później przyznano mu nominacje do Oscara®, Złotego Globu i nagrody BAFTA dla najlepszego aktora pierwszoplanowego za rolę w filmie Wzgórze nadziei z 2003 r., epickiej opowieści o wojnie secesyjnej, również w reżyserii Minghelli. Law zdobył również nominację do Złotego Globu za rolę w filmie Spielberga zatytułowanym A.I. Sztuczna inteligencja.

W 2004 r. Law zagrał w pięciu bardzo różnych filmach. W dwóch z nich obsada zyskała uznanie krytyków. Pierwszym z nich był wysoko oceniany Bliżej Mike’a Nicholsa, w którym wystąpili również Julia Roberts, Clive Owen i Natalie Portman. Razem z nimi Law otrzymał nagrodę National Board of Review Award dla najlepszej obsady. drugi film to Aviator, epicka biografia w reżyserii Martina Scorsese, za którą Law zdobył nominację do nagrody Screen Actors Guild Award® dla najlepszej obsady filmowej. W tym samym roku Law zagrał tytułową rolę w filmie Alfie, w reżyserii Charlesa Shyera, Jak być sobą Davida O. Russela oraz w filmie Sky Kapitan i świat jutra, którego był również producentem. Poza tym użyczył swego głosu w filmie Lemony Snicket: Seria niefortunnych zdarzeń.

W bogatym dorobku filmowym aktora znajdują się również: Parnassus Terry’ego Gilliama, Pojedynek Kennetha Branagha, który Law również wyprodukował, pierwszy anglojęzyczny film Wonga Kar-waia Jagodowa miłość, komedia romantyczna w reżyserii Nancy Meyers Holiday z Cameron Diaz, Kate Winslet i Jackiem Blackiem, Rozstania i powroty Anthony’ego Minghelli, Droga do zatracenia z Tomem Hanksem i Paulem Newmanem, w reżyserii Sama Mendesa, Wróg u bram Jeana Jacquesa Annauda, eXistenZ Davida Cronenberga, Północ w ogrodzie dobra i zła Clinta Eastwooda oraz Gattaca – Szok przyszłości, pierwszy amerykański film, w którym wystąpił.

Law rozpoczął karierę aktorską w wieku dwunastu lat w teatrze National Youth Theatre. W roku 1994 wykreował postać Michaela w sztuce „Straszni rodzice” („Les parents terribles”) Jeana Cocteau, za którą otrzymał nominację do nagrody imienia Iana Charlesona dla wybitnego debiutanta. Kiedy sztuka znalazła się na Broadwayu i zmieniono tytuł na „Indiscretions”, Law otrzymał nominację do nagrody Tony dla najlepszego aktora drugoplanowego. Do kolejnych sztuk, w których wystąpił, należą „Tis Pity She’s a Whore” wystawiana w londyńskim teatrze Young Vic Theatre oraz dzieło Christophera Marlowe’a „Doktor Faust”. Obie sztuki wyreżyserował David Lan. Poza tym Law ostatnio aktywnie angażował się w zbiórkę funduszy na rzecz generalnej renowacji teatru Young Vic Theatre.

W 2007 r. Jude Law otrzymał od Akademii Francuskiej nagrodę César d’Honneur w uznaniu dla jego działalności filmowej, a rząd francuski uhonorował go tytułem Kawalera orderu literatury i sztuki (Chevalier de l’Ordre des Arts et des Lettres) za osiągnięcia artystyczne.

GWYNETH PALTROW (Beth Emhoff), jedna z najbardziej twórczych i podziwianych obecnie aktorek. Międzynarodowe uznanie przyniosły jej nagroda Akademii®, Złoty Glob oraz nagroda Screen Actors Guild® za rolę w filmie Zakochany Szekspir w reżyserii Jonha Maddena. Kolejną nominację do Złotego Globu otrzymała później za rolę w innym filmie Maddena – Dowód.

Ostatnio Paltrow wystąpiła u boku Tima McGrawa w dramacie Country Strong. W filmie w reżyserii Shany Feste kręconym w muzycznej stolicy Ameryki, Nashville w stanie Tennessee, wykorzystano oryginalne piosenki country w wykonaniu Paltrow. Ponownie wcieliła się też w rolę Virginii „Pepper” Potts u boku Roberta Downeya Jr. w kasowym hicie Jona Favreau Iron Man 2 i zachwycała telewidzów, pojawiając się w popularnym serialu komediowym Fox, Glee. Występy te nagrodzono w tym roku nominacją do nagrody Emmy.

Ostatnio wystąpiła w dramacie romantycznym Jamesa Graya Kochankowie u boku Joaquina Phoeniksa, za który wyróżniono ją nominacją do nagrody Independent Spirit Award; w przeboju Iron Man; oraz debiucie reżyserskim swojego brata Jake’a Paltrowa, komediodramacie Dobranoc, kochanie, w którym zagrała żonę niegdysiejszego gwiazdora muzyki pop, zajmującego się pisaniem jingli, razem z Penelope Cruz i Dannym DeVito.

Ponadto wystąpiła też w następujących obrazach: Sylvia, w którym wcieliła się w rolę słynnej poetki Sylvii Plath; Biegając z nożyczkami Ryana Murphy’ego; Bez skrupułów i Emma Douglasa McGratha; Sky Kapitan i świat jutra; Opętanie Neila LaBute’a; Genialny klan Wesa Andersona; Płytki facet Petera i Bobby’ego Farrellych; Party na słodko; Tylko w duecie Bruce’a Paltrowa; Gra o miłość u boku Bena Afflecka; Utalentowany pan Ripley Anthony’ego Minghelli razem z Mattem Damonem i Jude’em Law; Morderstwo doskonałe Andrew Davisa; Przypadkowa dziewczyna; Wielkie nadzieje; Żałobnik; Siedem Davida Finchera; Szkoła stewardes; Księżyc i Valentino; Jefferson w Paryżu; Pani Parker i krąg jej przyjaciół Alana Rudolpha; Pełnia zła; Hook Stevena Spielberga oraz Magia muzyki. Pierwszą ważną rolą Paltrow była wyjątkowa rola w uznanym przez krytyków filmie Krew z krwi, kość z kości Steve’a Klovesa, w którym wystąpiła razem z Meg Ryan i Dennisem Quaidem.

Po raz pierwszy po drugiej stronie kamery stanęła, kręcąc ze swoją przyjaciółką Mary Wigmore krótkometrażowy film Dealbreakers, do którego też razem napisały scenariusz.

Gwyneth Paltrow urodziła się w Los Angeles. Pochodzi z rodziny blisko związanej z branżą rozrywkową. Jej ojciec Bruce Paltrow był znakomitym producentem, a matka Blythe Danner — nagradzaną aktorką. Na początku swojej kariery wystąpiła u boku matki i Tony’ego Goldwyna w sztuce „Picnic” wystawianej przez Williamstown Theater.

KATE WINSLET (dr Erin Mears) ma na swoim koncie jedne z najbardziej porywających i niezapomnianych ról tej dekady. Na życiorys artystyczny zdobywczyni Oscara® składają się obrazy cieszące się uznaniem krytyków i widzów, a także wiele nagród i wyróżnień, w tym także rekordowa liczba pięciu nominacji do Oscara®.

Pierwszego Oscara® Winslet otrzymała za rolę Hanny Schmitz w dramacie Stephena Daldry’ego z 2008 r. Lektor, ekranizacji powieści niemieckiego pisarza Bernharda Schlinka. Za rolę tę nagrodzono ją również między innymi Złotym Globem, nagrodami SAG®, BAFTA oraz Critics’ Choice. W 2009 r. zagrała w filmie Droga do szczęścia w reżyserii Sama Mendesa na podstawie uznanej powieści Richarda Yatesa, ponownie po Titanicu u boku Leonardo DiCaprio. Za rolę April Wheeler otrzymała Złoty Glob i liczne nominacje.

Ostatnią nagrodą, jaką wyróżniono aktorkę byłą nagroda Emmy za rolę główną w produkcji HBO Mildred Pierce reżysera Todda Haynesa, na podstawie słynnej powieści Jamesa M. Caina. Jej następną rolą będzie udział w komediodramacie Romana Polanskiego Carnage w towarzystwie Jody Foster.

Winslet dorastała w rodzinie aktorskiej. Grać zaczęła w produkcjach telewizji brytyjskiej w wieku 13 lat. Kiedy skończyła 17 lat, zaczęła być rozpoznawalna poza granicami kraju dzięki roli w filmie Niebiańskie stworzenia Petera Jacksona. Następnie w 1995 r. zagrała Marianne Dashwood w Rozważnej i romantycznej Anga Lee. Za rolę tę Winslet otrzymała pierwszą nominację do Oscara® oraz Złoty Glob, a także nagrody BAFTA i SAG®.

Następnie wystąpiła w Więzach miłości Michaela Winterbottoma razem z Christopherem Ecclestonem i zagrała Ofelię w Hamlecie Kennetha Brannagha, a potem Rose w Titanicu Jamesa Camerona u boku Leonardo DiCaprio. W wieku 22 lat Winslet zdobyła drugą nominację do Oscara® za tę rolę jako najmłodsza aktorka w historii nagród, która otrzymała dwie nominacje.

W 1997 r. Winslet zagrała Julię w filmie W stronę Marrakeszu w reżyserii Gilliesa McKinnona, a w 1998 r. wystąpiła u boku Harveya Keitela w komediodramacie Jane Campion Święty dym. Wystąpiła również w historycznym dramacie Philipa Kaufmanna Zatrute pióro razem z Geoffreyem Rushem, Joaquinem Phoeniksem oraz Michaelem Caine’em.

Rola młodej Iris Murdoch w produkcji Richarda Eyre Iris z 2001 r. przyniosła jej Złoty Glob i kolejną nominację do Oscara®. Kolejnymi jej filmami były Enigma Micheala Apteda, dramat szpiegowski o łamaczach szyfrów w czasach II wojny światowej oraz Życie za życie z udziałem Kevina Spaceya. Do niesamowitej roli dziwnej Clementine w Zakochanym bez pamięci ufarbowała włosy na pomarańczowo i niebiesko; otrzymała za nią nominacje do Oscara®, Złotego Globu i nagrody BAFTA w kategorii najlepsza aktorka. Następnie zagrała u boku Johny’ego Deppa w Marzycielu, filmie, który National Board of Review uznał za najlepszy film roku 2004.

W 2006 r. Winslet można było oglądać w filmie Wszyscy ludzie króla u boku Jude’a Law i Seana Penna, w reżyserii Stevena Zailliana. Użyczyła też swojego głosu do filmu animowanego Wpuszczony w kanał, a rok zakończyła komedią romantyczną Holiday z udziałem Cameron Diaz, Jude’a Law i Jacka Blacka oraz filmem Małe dzieci Todda Fielda. Po otrzymaniu piątej nominacji do Oscara® za rolę Sarah Pierce w Małych dzieciach stała się najmłodszą aktorką, która na swoim koncie ma już pięć nominacji.

BRYAN CRANSTON (kontradmirał Lyle Haggerty) ostatnio otrzymał trzecią z rzędu nagrodę Emmy® za rolę Waltera White’a w Breaking Bad stacji AMC. W historii przyznawania nagród Emmy® Cranston jest pierwszym aktorem serialowym i drugim odtwórcą głównej roli, który otrzymał trzy nagrody z rzędu. Jest także zdobywcą nagrody stowarzyszenia Television Critics Association, nominacji do Złotego Globu oraz dwóch nominacji do nagrody SAG®.

Ostatnio Cranston wystąpił razem z Tomem Hanksem i Julią Roberts w filmie Larry Crowne – uśmiech losu w reżyserii Toma Hanksa. W tym roku będzie go można również zobaczyć z filmie Nicolasa Windinga Refna drive u boku Ryana Goslinga i Carey Mulligan, a w 2012 r. w filmie John Carter of Mars Andrew Stantona oraz dramacie opowiadającym o II wojnie światowej Red Tails według scenariusza George’a Lucasa. Ostatnio Cranstona obsadzono także w filmie Argo, w którym Ben Affleck ma zagrać główną rolę i zasiąść w krześle reżysera. Wkrótce zagrać ma także w oczekiwanej produkcji Total Recall Lena Wisemana oraz w adaptacji kinowej Rock of Ages razem z Tomem Cruise’em oraz Catherine Zeta-Jones, w reżyserii Adama Shankmana.

Ponadto wystąpił też w takich filmach jak: Prawnik z Lincolna, Mała Miss, Seeing Other People, Szeregowiec Ryan oraz Szaleństwa młodości. Cranston pochodzi z rodziny zajmującej się biznesem, jako aktor zadebiutował w reklamie United Way w wieku ośmiu lat, ale naprawdę zainteresował się aktorstwem po ukończeniu studiów, kiedy odkrył lokalny teatr i dołączył do obsady występującej w sezonie letnim. Dzięki roli w filmie telewizyjnym Love Without End obsadzono go w serialu Loving produkcji ABC. Następnie podejmował się wielu ról telewizyjnych, w tym przez siedem lat roli Hala w serialu Zwariowany świat Malcolma, za którą nominowano go do Złotego Globu oraz trzech nagród Emmy; powracającej roli dentysty Tima Whatleya w serialu Kroniki Seinfelda; roli Buzza Aldrina w uznanym miniserialu HBO Z Ziemi na Księżyc; oraz roli w filmie telewizyjnym Wiem, że na imię mam Steven.

Cranston zagrał także w następujących sztukach teatralnych „The God of Hell”, „Chapter Two”, „Poskromienie złośnicy”, „Dom lalki”, „Wschodnie wybrzeże”, „Wrestlers”, „Boso w parku” oraz „The Steven Weed Show”, za którą otrzymał nagrodę drama-Logue Award.

Ponieważ zajmuje się też pisaniem scenariuszy i reżyserią, napisał w ramach prezentu urodzinowego dla swojej żony, Robin Dearden, scenariusz do dramatu romantycznego Last Chance, który również wyreżyserował i w którym zagrał główną rolę. Cranston wyreżyserował też kilka odcinków serialu Zwariowany świat Malcolma, pilot serialu Special Unit dla Comedy Central oraz odcinki serialu Breaking Bad. W 2011 r. pełnił funkcję producenta wykonawczego oraz jednego z aktorów w wyjątkowym internetowym serialu komediowym dla Atom.com.

Cranston wyprodukował także instruktażowy film wydany na DVD KidSmartz, mający na celu informowanie rodzin, jak bronić się przed porwaniami dzieci i internetowymi przestępcami. Zyski z filmu przeznaczone są dla organizacji National Center for Missing & Exploited Children.

JENNIFER EHLE (dr Ally Hextall) jest nagradzaną aktorką teatralną i filmową. W 2010 r. zdobyła uznanie krytyków i nagrodę Tony za rolę w debiutanckiej sztuce Toma Stopparda „The Real Thing”. drugą nagrodę Tony otrzymała w 2006 r. za role trzech postaci w sztuce „The Coast Of Utopia” tego samego autora. Za rolę Elizabeth Bennet w telewizyjnej adaptacji powieści Jane Austen „Duma i uprzedzenie” z 1995 r. nagrodzono ją nagrodą BAFTA.

Ostatnio Ehle zagrała u boku Geoffreya Rusha w nagrodzonym Oscarem® dramacie Toma Hoopera Jak zostać królem żonę logopedy króla Jerzego VI, Lionela Logue’a. Jej kolejnym filmem będzie The Ides of March w reżyserii George’a Clooneya i z udziałem reżysera oraz Ryana Goslinga, Marisy Tomei, Philipa Seymoura Hoffmana oraz Paula Giamattiego.

Inne filmy z jej udziałem to: dramat Kropla słońca Istvana Szabo z Ralphem Fiennesem nominowany do Złotego Globu; Opętanie Neila LaBute’a z Gwyneth Paltrow; Król rzeki z Edwardem Burnsem oraz dramat kryminalny Gavina O’Connora W cieniu chwały z udziałem Colina Farrella oraz Edwarda Nortona.

SANAA LATHAN (Aubrey Cheever) otrzymała nominację do nagrody Tony za rolę Beneathy Younger w wystawianej na Broadwayu sztuce „A Raisin in the Sun”, którą ponownie odegrała w wysoko ocenianej i cieszącej się uznaniem krytyków produkcji stacji ABC u boku Seana Combsa.

Ostatnio zagrała tytułową rolę w komedii „By The Way, Meet Vera Stark” w 2econd Stage Theatre na Manhattanie. Sztukę — która stanowi 70-letnią podróż przez życie upartej pokojówki afroamerykańskiego pochodzenia i początkującej aktorki oraz jej skomplikowany związek z szefem, białym hollywódzkim gwiazdorem, desperacko trzymającym się jej kariery — napisała laureatka nagrody Pulitzera, Lynn Nottage. Ostatnio Lathan można też było zobaczyć na scenie w roli Maggie w nowej nagradzanej i cieszącej się uznaniem krytyków inscenizacji „Kotki na gorącym, blaszanym dachu” wystawianej na londyńskim West Endzie.

Obecnie użycza też głosu jednej z postaci w serialu animowanym The Cleveland Show stacji Fox. Ostatnio wystąpiła w filmie The Family that Preys w reżyserii Tylera Perry’ego z udziałem Perry’ego, Kathy Bates oraz Alfre Woodard; A Wonderful World u boku Matthew Brodericka oraz Something New, za który otrzymała nominację do nagrody NAACP w kategorii najlepsza aktorka, a także serialu FX Network Bez skazy, za który również otrzymała nominację do nagrody NAACP.

Ponadto wystąpiła też w komedii romantycznej Brown Sugar razem z Taye’em Diggsem, Queen Latifah oraz Mos Defem w reżyserii Ricka Famuyiwy, który wyreżyserował również film Uciekający pan młody z jej udziałem. Lathan zachwyciła widzów i krytyków rolą w dramacie romantycznym Giny Prince-Blythewood Miłość i koszykówka u boku Omara Eppsa.

Pierwszą nominację do nagrody NAACP Image Award w kategorii najlepsza aktorka otrzymała za rolę w komedii romantycznej drużba. Film z udziałem Morrisa Chestnuta oraz Harolda Perrineau zebrał wspaniałe recenzje i jest jednym z najbardziej dochodowych filmów afroamerykańskich w historii. Wystąpiła również w filmie Obcy kontra Predator, kasowym hicie reżysera Paula W.S. Andersona oraz thrillerze Wyścig z czasem z Denzelem Washingtonem.

STEVEN SODERBERGH (reżyser) zdobył Nagrodę Akademii® dla najlepszego reżysera za swój dramat z 2000 r. pod tytułem Traffic. Otrzymał wtedy podwójną nominację do Oscara®, również za film Erin Brockovich z Julią Roberts, która za swoją rolę także odebrała statuetkę. Wcześniej wyróżniono Soderbergha nominacją do Oscara® za najlepszy scenariusz oryginalny do filmu Seks, kłamstwa i kasety wideo – jego reżyserski debiut. Film nagrodzono też Złotą Palmą na Festiwalu Filmowym w Cannes w 1989 roku.

Ostatnio Soderbergh wyreżyserował swój dwudziesty czwarty film, thriller szpiegowski Haywire z zawodniczką MMA Giną Carano debiutującą na ekranie. Wszystko będzie dobrze — film fabularny opowiadający o życiu i twórczości nieżyjącego już performera Spaldinga Graya — po praz pierwszy pokazano na Festiwalu Filmowym Slamdance w 2010 r. Obaj artyści współpracowali już na planach serialu Chirurdzy oraz filmu Król wzgórza.

Inne filmy Soderbergha to np.: Dziewczyna zawodowa, Intrygant, Che, cykl filmów o przygodach Danny’ego Oceana; Dobry Niemiec; Bańka; Solaris; Full Frontal. Wszystko na wierzchu; Angol; Co z oczu, to z serca; Schizopolis; Na samym dnie oraz Kafka.

Jest też autorem scenariusza, zdjęć i montażu oraz reżyserem etiudy Equilibrium z udziałem Alana Arkina, Roberta Downeya Jr. i Ele Keats, jednej z trzech etiud o tematyce erotycznej, składających się na jeden film zatytułowany Eros. Pozostałe dwie części wyreżyserowali Michelangelo Antonioni i Wong Kar-wai. Premiera filmu miała miejsce podczas Festiwalu Filmowego w Wenecji w 2004 roku.

Ponadto, Soderbergh jest producentem lub producentem wykonawczym licznych filmów, takich jak: Człowiek sukcesu w reżyserii Briana Koppelmana i Davida Leviena; I’m Not There. Gdzie indziej jestem w reżyserii Todda Haynesa z udziałem Christiana Bale’a, Cate Blanchett, Marcusa Carla Franklina, Richarda Gere’a, Heatha Ledgera oraz Bena Whishawa; Michael Clayton w reżyserii Tony’ego Gilroya z George’em Clooneyem w roli głównej; film dokumentalny HBO His Way w reżyserii Douglasa McGratha oraz Roman Polański. Ścigany i pożądany w reżyserii Mariny Zenovich.

Inne filmy, nad którymi pracował w tym charakterze to: dwie produkcje Gregory’ego Jacobsa — Mroźny wiatr i Criminal – Wielki przekręt; Good Night, and Good Luck oraz Niebezpieczny umysł George’a Clooneya; Przez ciemne zwierciadło w reżyserii Richarda Linklatera; Z ust do ust w reżyserii Roba Reinera; Syriana w reżyserii Stephena Gaghana; Keane Lodge’a Kerrigana pokazywany na Festiwalach Filmowych w Telluride, Toronto i Nowym Jorku; Obłęd Johna Maybury’ego; Daleko od nieba w reżyserii Todda Haynesa; Bezsenność w reżyserii Christophera Nolana; Witajcie w Collinwood Anthony’ego i Josepha Russo; Miasteczko Pleasantville Gary’ego Rossa oraz Rodzinna wyprawa Grega Mottoli.

W grudniu 2009 r. Soderbergh napisał i wyreżyserował sztukę „Tot Mom” wystawianą w Sydney Theatre Company. Sztuka oparta jest na historii morderstwa Caylee Anthony, a główną rolę kontrowersyjnej komentatorki telewizyjnej Nancy Grace, której walka o sprawiedliwość wywołała zainteresowanie tą zbrodnią na całym świecie, gra Essie Davis. W tym samym czasie wyreżyserował też swój 22. film The Last Time I Saw Michael Gregg, improwizowaną komedię z udziałem obsady z „Tot Mom”.

Ostatnio stowarzyszenie reżyserów Directors Guild ponownie wybrało go krajowym wiceprezesem na piątą już kadencję.

MICHAEL SHAMBERG (producent) jest partnerem w wytwórni Double Feature Films, którą prowadzi razem ze Stacey Sher. Contagion – Epidemia strachu to trzeci film produkowany ze Stevenem Soderberghiem, wcześniej razem nakręcili nominowaną do Oscara® w kategorii najlepszy film Erin Brockovich oraz Co z oczu, to z serca. Do ich wspólnych projektów należą też: nominowany do Oscara® w kategorii najlepszy film Pulp Fiction, Powrót do Garden State wyróżniony nagrodą Independent Spirit Award® w 2005 r. oraz ostatnio dramat medyczny Środki nadzwyczajne.

Ponadto wyprodukowali też filmy: Orbitowanie bez cukru, Nadchodzi Polly, World Trade Center, Wolność słowa, Klucz do koszmaru, Gattaca – Szok przyszłości, Dorwać małego oraz drugą część Be Cool, Matylda, Letni obóz, Pełnia życia oraz serial komediowy dla stacji Comedy Central Reno 911.

Shamberg wyprodukował również nominowane do Oscara® filmy: Wielki chłód oraz Rybka zwana Wandą.

Obecnie Shamberg i Sher są w fazie przedprodukcyjnej nowego filmu Quentina Tarantino Django Unchained. Do ich osiągnięć można również zaliczyć film w reżyserii Lisy Azuelos LOL z Miley Cyrus oraz Demi Moore, który w Stanach Zjednoczonych wejdzie do kin w przyszłym roku.

STACEY SHER (producentka) jest partnerem w wytwórni Double Feature Films, którą prowadzi razem z Michaelem Shambergiem. Contagion – Epidemia strachu to trzeci film produkowany przez Sher i Shamberga ze Stevenem Soderberghiem, wcześniej razem nakręcili dwa filmy nominowane do Oscara®: Erin Brockovich oraz Co z oczu, to z serca.

Obecnie Sher i Shamberg są w fazie przedprodukcyjnej nowego filmu Quentina Tarantino Django Unchained. Do ich osiągnięć można również zaliczyć film w reżyserii Lisy Azuelos LOL z Miley Cyrus oraz Demi Moore, który w Stanach Zjednoczonych wejdzie do kin w przyszłym roku.

W dorobku producenckim Sher i Shamberga znalazły się takie filmy jak: nominowany do Oscara® w kategorii najlepszy film Pulp Fiction oraz wyróżniony w 2005 r. nagrodą Independent Spirit Award Powrót do Garden State, a także Orbitowanie bez cukru, Nadchodzi Polly, Dorwać małego i jego druga część Be Cool, Gattaca - Szok przyszłości, Środki nadzwyczajne, Letni obóz, Człowiek z księżyca, Pełnia życia, Klucz do koszmaru, Matylda, Trafiona-zatopiona, Super zioło, Feeling Minnesota oraz serial komediowy dla stacji Comedy Central Reno 911 – przez wszystkie sześć sezonów Sher i Shamberg pełnili funkcje producentów wykonawczych.

W 2007 r. wyprodukowali Wolność słowa z Hilary Swank w roli głównej w reżyserii Richarda LaGravenese, który jest też autorem scenariusza. Film Wolność słowa otrzymał nagrodę Humanitas Prize w 2007 r. Film World Trade Center z Nicolasem Cage’em, Michaelem Peną, Marią Bello oraz Maggie Gyllenhaal, w reżyserii Olivera Stone’a zdobył w 2006 r. nagrodę Christopher Award, przyznawaną twórcom filmów potwierdzających najwyższe wartości ludzkości.

Sher i Shamberg zostali uhonorowani przez organizację American Civil Liberties Union za zaangażowanie w produkcję filmów i programów telewizyjnych, które napawają wiarą, inspirują i zmuszają do myślenia, opowiadając o kwestiach, takich jak bezpieczeństwo publiczne, edukacja, sprawiedliwość społeczna czy cenzura. Sher otrzymała również nagrodę Mary Pickford Award w 2002 r. od wydziału kinematografii na University of Southern California oraz nagrodę Women in Film Independent Vision Award w 2000 r.

GREGORY JACOBS (producent) kontynuuje współpracę ze Stevenem Soderberghiem, z którym pracował już nad filmami Intrygant z Mattem Damonem; Dziewczyna zawodowa z Sashą Grey; Dobry Niemiec z George’em Clooneyem, Cate Blanchett i Tobeyem Mcguire; Full Frontal. Wszystko na wierzchu z Julią Roberts i Catherine Keener, którego premiera odbyła się na Festwalu Filmowym w Wenecji w 2002 r. oraz Bańka z udziałem nieprofesjonalnych aktorów. Premiera Bańki miała miejsce na Festiwalu Filmowym w Wenecji w 2005 r., następnie pokazano ją na Festiwalach Filmowych w Toronto i Nowym Jorku. Wcześniej Jacobs wyprodukował Equilibrium, wyreżyserowany przez Soderbergha jeden z trzech krótkich filmów wydanych jako całość pod tytułem Eros, pokazana po raz pierwszy na Festiwalu Filmowym w Wenecji w 2004 r., a następnie w Toronto. Pozostałe dwie części wyreżyserowali Michelangelo Antonioni i Wong Kar-wai.

Ich ostatni wspólny projekt to niedługo wchodzący do kin Haywire z zawodniczką MMA Giną Carano debiutującą na ekranie.

Jacobs pełnił też funkcję producenta wykonawczego hiszpańskojęzycznego filmu Soderbergha Che z Benicio Del Toro w roli Che Guevary. Premiera filmu miała miejsce podczas Festiwalu Filmowego w Cannes w 2008 roku, podczas którego Del Toro otrzymał nagrodę dla najlepszego aktora.

Współpraca Jacobsa i Soderbergha rozpoczęła się w 1992 r., kiedy Jacobs był pierwszym asystentem reżysera na planie filmu Król wzgórza. Z Soderberghiem współpracował też podczas zdjęć do jeszcze dziewięciu filmów, w tym: Ocean’s 13; Ocean’s Twelve: Dogrywki jako producent wykonawczy; Ocean’s Eleven: Ryzykownej gry; Solaris jako producent wykonawczy; nagrodzonego Oscarem® Trafficu; nominowanego do Oscara® filmu Erin Brockovich; Angola; Co z oczu, to z serca oraz Na samym dnie.

Ponadto Jacobs wyreżyserował horror/thriller Mroźny wiatr z Emily Blunt, Ashtonem Holmesem oraz Martinem Donovanem, który wszedł do kin w 2007 r.

Jacobs zadebiutował jako scenarzysta i reżyser filmem Criminal – Wielki przekręt z Johnem C. Reillym, Diego Luną oraz Maggie Gyllenhaal w rolach głównych. Zanim wszedł do kin we wrześniu 2004 r. film pokazano na Festiwalach Filmowych w Wenecji, Deauville oraz Londynie. Jako pierwszy asystent reżysera często pracował z tak znamienitymi filmowcami jak John Schlesinger, Roland Joffe, Hal Hartley i Richard Linklater.

Do jego dorobku należą również filmy Ścieżka strachu oraz Tate – mały geniusz.

Jacobs urodził się w New Jersey i studiował w szkole filmowej na Uniwersytecie w Nowym Jorku.

SCOTT Z. BURNS (scenariusz) ostatnio napisał scenariusz do The Man from U.N.C.L.E., filmu fabularnego opartego na popularnym programie telewizyjnym z lat 1960. Projekt ten, obecnie w fazie przygotowań w Warner Bros., będzie czwartą okazją do współpracy ze Stevenem Soderberghiem, który ma zasiąść z krześle reżysera. Pracuje także nad adaptacją powieści „Dwadzieścia tysięcy mil podmorskiej żeglugi” dla Disneya, która ma wejść w fazę produkcji w grudniu. Na jej reżysera wybrano Davida Finchera.

Po raz pierwszy Burns jako scenarzysta współpracował z Soderberghiem nad filmem Intrygant z Mattem Damonem w roli głównej. Jest też współautorem scenariusza do thrillera Ultimatum Bourne’a z tym aktorem w reżyserii Paula Greengrassa.

Jako producent Burns otrzymał nagrody Humanitas Prize oraz Stanley Kramer Award od stowarzyszenia Producers Guild of America za nagrodzony Oscarem® dokument Niewygodna prawda.

Jeżeli chodzi o produkcje telewizyjne, dla HBO Films’ Burns napisał scenariusz do cieszącego się uznaniem krytyków filmu PU-239, zajął się też jego reżyserią, a role producentów powierzono Soderberghowi i George’owi Clooneyowi. Napisał również scenariusz do sztuki „The Library” opowiadającej o strzelaninie w Columbine High School w 1999 r., którą wyprodukowała spółka Kennedy/Marshall.

Kariera Burnsa zaczęła się w branży reklamowej po tym, jak ukończył z wyróżnieniem studia na University of Minnesota. Należał do zespołu, który opracował oryginalną kampanię „Got Milk?”, a jego praca w tej branży przyniosła mu nagrody Clio Awards oraz nagrody na Festiwalach Filmowych w Cannes i Nowym Jorku.

Pisuje do GQ Magazine, Condé Nast Traveler oraz The Huffington Post.

JEFF SKOLL (producent wykonawczy) jest filantropem i przedsiębiorcą społecznym, założycielem i prezesem fundacji Skoll Foundation, Skoll Global Threats Fund oraz wytwórni Participant Media.

Jako pierwszy pełnoetatowy pracownik i prezes eBay Skoll opracował inauguracyjny biznesplan spółki i doprowadził do jej pomyślnego wejścia na giełdę. Od tego czasu eBay stał się największą platformą internetowej sprzedaży na świecie, łączącą miliony kupujących i sprzedawców i pozwalającą indywidualnym osobom odnosić sukces w charakterze internetowych przedsiębiorców.

W 1999 r. założył fundację Skoll Foundation, która szybko stała się największą fundacją związaną z przedsiębiorczością społeczną na całym świecie. W ramach jej głównego programu, Skoll Awards for Social Entrepreneurship, wspiera obecnie 85 wiodących przedsiębiorców społecznych, którzy przez swoje wyjątkowe działania pomagają najbardziej potrzebującym populacjom w ponad 100 krajach. Skoll Foundation jest też współorganizatorem dorocznego Światowego Forum poświęconego Przedsiębiorczości Społecznej, wraz ze Skoll Centre for Social Entrepreneurship prowadzonym w Saïd Business School na Uniwersytecie Oksfordzkim, które pomaga nawiązywać współpracę między przedsiębiorcami a partnerami z sektora społecznego, finansowego, prywatnego oraz publicznego. Co roku przyciąga ono 800 wybitnych delegatów, w tym tak znane światowe postaci jak arcybiskup Desmond Tutu, były prezydent USA Jimmy Carter, była prezydent Irlandii Mary Robinson, dr Paul Farmer oraz laureaci nagrody Nobla: Al. Gore, Muhammad Yunus, Jody Williams i dr R.K. Pachauri.

W 2009 r. założył fundację Skoll Global Threats Fund, której działania początkowo skupiały się wokół pięciu najważniejszych globalnych zagadnień: zmian klimatycznych, niedoboru wody, pandemii, rozprzestrzeniania się technologii jądrowych oraz konfliktu na Bliskim Wschodzie.

Skoll założył także w 2004 r. wytwórnię Participant Media i pełnił funkcję producenta wykonawczego podczas produkcji ponad 25 filmów, które łącznie otrzymały cztery Oscary® oraz 18 nominacji. Należą do nich takie filmy jak: Good Night, and Good Luck; Daleka północ; Syriana; Niewygodna prawda;, Chłopiec z latawcem; Wojna Charliego Wilsona; Spotkanie; Intrygant; Solista; Zatoka delfinów; Countdown to Zero; Waiting for Superman oraz Korporacyjna żywność. W 2008 r. wytwórnia Participant Media uruchomiła portal TakePart.com, internetową sieć Social Action Network™, która umożliwia ludziom naukę, czerpanie inspiracji, nawiązywanie kontaktów i angażowanie się w ważne zagadnienia, które mają wpływ na nasze życie.

Skoll uzyskał tytuł licencjata w dziedzinie inżynierii elektrycznej na Uniwersytecie w Toronto oraz tytuł MBA na Uniwersytecie Stanforda. Przyznano mu również honorowy tytuł doktora prawa na Uniwersytecie w Toronto oraz honorowy tytuł doktora w dziedzinie służby publicznej na Uniwersytecie w Santa Clara. Ostatnio otrzymał też takie wyróżnienia jak: 25 Best Givers magazynu Barron’s za rok 2009 i 2010, Ultimate Game Changer in Entertainment internetowej gazety The Huffington Post; Corporate Responsibility Award; Visionary Award Amerykańskiego Stowarzyszenia Producentów; Entertainment Industry Environmental Leadership Award organizacji Global Green USA; Rave Award za rok 2006 magazynu Wired; tytuł jednego z 50 najhojniejszych filantropów magazynu Business Week (w latach 2003–2007) oraz tytuł jednej z najbardziej wpływowych osób roku 2006 według magazynu Time.

MICHAEL POLAIRE (producent wykonawczy) współpracował ze Stevenem Soderberghiem czterokrotnie, ostatnio podczas zdjęć do wchodzącego niedługo do kin thrillera szpiegowskiego Haywire z zawodniczką MMA Giną Carano oraz filmu Intrygant z Mattem Damonem w roli głównej.

Wcześniej pracował nad adaptacją powieści science-fiction pt. „Solaris”, z George’em Clooneyem oraz Nataschą McElhone. Po raz pierwszy w jednym zespole pracowali nad współczesną komedią Full Frontal. Wszystko na wierzchu, cyfrowej produkcji, która przyniosła 2 miliony dolarów. Nakręcono ją w ciągu osiemnastu dni z udziałem Davida Duchovny’ego, Nicky’ego Katta, Catherine Keener, Mary McCormack, Davida Hyde-Pierce’a, Julii Roberts oraz Blair Underwood.

Polaire zaangażowany był także w produkcję filmu dokumentalnego PBS Lotniskowiec, 10-godzonnego miniserialu opowiadającego o życiu na lotniskowcu USS Nimitz podczas dziewięciomiesięcznego rejsu do zatoki Perskiej oraz dokumentu Paradise poświęconego tej samej tematyce.

Był współproducentem i kierownikiem produkcji filmów Gdzie leży prawda Atoma Egoyana oraz Ekipa Ameryka: Policjanci z jajami Treya Parkera, a także producentem nominowanego do Oscara® Mulholland Drive Davida Lyncha. Był też producentem wykonawczym filmu Prosta historia Lyncha, za który Richard Farnsworth otrzymał nominację do Oscara® oraz Sekrety miłości Johna McNaughtona z Billem Murrayem oraz Jamesem Spaderem.

Polaire był też producentem reżyserskiego debiutu Romana Coppoli CQ z Gerardem Depardieu, Jeremym Daviesem i Elodie Buché. Film pokazano na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2002 r. Wyprodukował również Prosty plan w reżyserii Sama Raimiego; remake filmu Flubber z Robinem Williamsem; oraz Oko za oko Johna Schlesingera z Sally Field, Edem Harrisem oraz Joe Mantengą.

Jako kierownik produkcji Polaire współpracował z takimi reżyserami jak Costa-Gavras (The Music Box i Zdradzeni); Arthur Hiller (Babe); Tim Burton (Ed Wood); Philip Noyce (Święty) oraz Irwin Winkler (Czarna lista Hollywood). Był też kierownikiem produkcji dziewięciogodzinnego miniserialu Mussolini z George’em C. Scottem, Gabrielem Byrne’em, Raulem Julią oraz Robertem Downeyem Jr.

JONATHAN KING (producent wykonawczy) jest wykonawczym wiceprezesem ds. produkcji w Participant Media, nadzoruje rozwój i produkcję filmów fabularnych powstających w wytwórni.

Filmy Participant Media dobierane są zgodnie z przekonaniem, że dobrze opowiedziana interesująca historia może naprawdę coś zmienić w dzisiejszym świecie. Do dorobku wytwórni należą takie filmy jak: Czysta gra, Waiting for Superman, Opętani, Korporacyjna żywność oraz Spotkanie.

Zanim zaczął pracę w wytwórni King pracował zarówno jako producent, jak i jako kierownik spółek takich jak Focus Features, Laurence Mark Productions oraz Miramax Films. W jego dorobku znalazły się takie filmy, jak: Dreamgirls, Świadek bez pamięci, Szukając siebie, Studio 54, Ginewra oraz Pocałunek Judasza. Karierę rozpoczął w nowojorskim biurze wytwórni MGM/UA, wyszukując książki, sztuki i niezależne produkcje.

Obecnie King zasiada w komitecie doradczym organizacji Outfest Legacy Project współpracującej z archiwum kinowym i telewizyjnym Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles, które odtwarza i przechowuje ważne obrazy z gatunku kina LGBTQ. Zasiada również w komitecie doradczym szkoły filmowej na Uniwersytecie Stanowym na Florydzie oraz w zarządzie John Alexander Project, nowej organizacji non-profit, zajmującej się wspieraniem nowatorskiego dziennikarstwa śledczego.

RICKY STRAUSS (producent wykonawczy) ma wieloletnie doświadczenie w zarządzaniu produkcją filmów i reklamą, do Participant Media dołączył w 2005 r. i objął funkcję prezesa. Z uwagi na pełnioną funkcję przewodniczy wszystkim produkcjom filmowym w Participant Media, przejęciom i działaniom reklamowym, a także działaniom związanym z telewizją i wydawnictwem.

Do produkcji Participant Media należą takie filmy, jak: nominowany do Oscara® Good Night, and Good Luck; Daleka północ; Chłopiec z latawcem; Wojna Charliego Wilsona; Spotkanie oraz Syriana; nagrodzone Oscarem® filmy dokumentalne Niewygodna prawda; Zatoka delfinów oraz nominowane do Oscara® Murderball – gra o życie oraz Korporacyjna żywność. Inne produkcje wytwórni to: Solista, Intrygant; Opętani; Czysta gra; The Beaver; Circumstance oraz The Help, a także dokumenty Jimmy Carter; Man From Plains; Darfur Now; Zwykła procedura operacyjna; Casino Jack and The United States of Money; Countdown to Zero; Waiting for Superman oraz PAGE ONE: Inside The New York Times.

Książki towarzyszące filmom Korporacyjna żywność oraz Waiting for Superman wydane przez PublicAffairs pojawiły się na liście bestsellerów New York Times.

Przed dołączeniem do Participant Media Strauss prowadził własną wytwórnię filmowa i telewizyjną, Ricochet Entertainment. Pod jej szyldem jako producent wykonawczy wyprodukował między innymi Ostrożnie z dziewczynami z Cameron Diaz w roli głównej. Zanim założył własną wytwórnię pełnił funkcję starszego wiceprezesa ds. produkcji w Sony, a jeszcze wcześniej dyrektora biura reklamy w Columbia Pictures, gdzie tworzył nagradzane kampanie do wielu filmów fabularnych.

Jako wieloletni zwolennik angażowania się w kwestie społeczne Strauss był członkiem zarządu organizacji Project Angel Food, dostarczającej gorące posiłki wracającym do domów osobom z AIDS lub cierpiącym na inne poważne choroby. Jest wiceprzewodniczącym organizacji The Trevor Project obsługującej jedyny całodobowy krajowy telefon zaufania dla homoseksualnej młodzieży z myślami samobójczymi oraz mentorem w stowarzyszeniu Project: Involved, finansowanym przez organizację Film Independent, które wspiera niezależnych twórców filmowych. Strauss studiował na Uniwersytecie w Vermont, studia ukończył jako członek stowarzyszenia Phi Beta Kappa z wyróżnieniem i otrzymał stopień licencjata w dziedzinie anglistyki i nauki o teatrze.

HOWARD CUMMINGS (scenograf) od wielu lat współpracuje ze Stevenem Soderberghiem. Ostatnio wykonał scenografię do wchodzącego niedługo do kin szpiegowskiego thrillera Haywire z zawodniczą MMA Giną Carano, a także do mrocznego thrillera Na samym dnie. Projektował również scenografię do thrillera Mroźny wiatr Grega Jacobsa.

Cummings współpracował z reżyserem Chrisem Columbusem nad trzema projektami, z których ostatni to Percy Jackson i Bogowie Olimpijscy: Złodziej Pioruna. Wcześniej razem stworzyli kinowy musical Rent oraz komedię romantyczną Kocham Cię, Beth Cooper.

Jako ulubieniec Davida Koeppa, dla którego projektował scenografię do filmów Ghost Town, Mroczne miasto oraz Sekretne okno, Cummings współpracował z najlepszymi reżyserami, czego owocem było ponad trzydzieści filmów. Współpracował z tak wybitnymi twórcami, jak między innymi: Francis Ford Coppola (Zaklinacz deszczu); Bryan Singer (Podejrzani); Danny DeVito (Smoochy oraz Sądny dzień); Terry Zwigoff (Akademia tajemniczych sztuk pięknych); John Schlesinger (Układ prawie idealny); Bruce Beresford (Podwójne zagrożenie); Renny Harlin (Długi pocałunek na dobranoc) oraz Alan Rudolph (Motywy zbrodni).

W jego artystycznym życiorysie znalazły się też takie znane filmy, jak: W cieniu przeszłości z Allison Elliot, z którą współpracował również na planie Na samym dnie; Lemon Sky Lanforda Wilsona z Kevinem Baconem, Kyrą Sedgwick, Caseyem Affleckiem oraz Lindsay Crouse; On Valentine’s Day Hortona Foote’a; Szok dla systemu dla stacji PBS z udziałem Michaela Caine’a oraz Signs of Life.

Do jego produkcji telewizyjnych należą: Świadek oskarżenia; Niebezpieczny związek; The Stalking; Honor West Point; Caught In The Act; debiut reżyserski Foresta Whitakera Handlarze oraz Wbrew jej woli. Wyróżniono go nominacją do nagrody Daytime Emmy Award za projekty do produkcji ABC Out of Step.

Cummings jest absolwentem New York University. Uzyskał tytuł magistra sztuk pięknych w dziedzinie scenografii. Zanim zaczął zajmować się filmem przez kilka lat pracował jako scenograf w teatrze telewizyjnym American Playhouse i zaprojektował scenografie do wielu sztuk, w tym: „Three Sovereigns for Sarah”, „Roanoke”, „Private Contentment” oraz „The Wide Net”.

STEPHEN MIRRIONE (montażysta) zdobył Nagrodę Akademii® za film Traffic, pierwszy realizowany wspólnie ze Stevenem Soderberghiem. W 2009 r. zmontował również film Intrygant tego samego reżysera. Wcześniej odpowiadał za montaż trylogii Soderbergha: Ocean’s Eleven: Ryzykowna gra, Ocean’s Twelve: Dogrywka oraz Ocean’s 13.

Zmontował też trzy filmy dla George’a Clooneya: komedię romantyczną Miłosne gierki, wysoko oceniany Good Night, and Good Luck, za który Mirrione otrzymał nominacje do nagród BAFTA i Amerykańskiego Stowarzyszenia Montażystów oraz reżyserski debiut Clooney’a Niebezpieczny umysł.

Ostatnio Mirrione po raz kolejny współpracował z reżyserem Alejandro Gonzálezem Iñárritu nad dramatem Biutiful z Javierem Bardemem w roli głównej, który przyniósł mu nominację do Oscara® w 2010 r. w kategorii najlepszy film obcojęzyczny. W 2007 r. Mirrione był nominowany do Oscara® oraz nagrody BAFTA, a także zdobył nagrodę Amerykańskiego Stowarzyszenia Montażystów za montaż filmu Babel w reżyserii Iñárritu. Film pokazano na Festiwalu Filmowym w Cannes w 2006 r., podczas którego Mirrione przyznano nagrodę Vulcain Artist-Technician Award. W 2004 r. otrzymał nominację do nagrody BAFTA za montaż filmu 21 gramów także w reżyserii Gonzáleza Iñárritu.

Ostatnio Mirrione montował film The Convincer Jill Sprecher. Był to już ich trzeci wspólny projekt, wcześniej powstały Urzędowanie oraz Trzynaście rozmów o tym samym. Odpowiadał też za montaż filmów Criminal – Wielki przekręt Gregory’ego Jacobsa, a także Swingers i Go Douga Limana.

CLIFF MARTINEZ (kompozytor) przeprowadził się do Kalifornii w 1976 r., gdzie zdążył załapać się na okres świetności punku. Występował jako perkusista z The Weirdos, Lydia Lunch i wokalistą grupy Foetus — Jimem Thirlwellem, The Red Hot Chili Peppers oraz The Dickies. Był też perkusistą w ostatecznym składzie legendarnej, obrazoburczej grupy Captain Beefheart and the Magic Band.

Ze światem muzyki filmowej Martinez zetknął się właściwie przypadkiem, kiedy dzięki nagranemu przez niego kolażowi zaproponowano mu skomponowanie ścieżki dźwiękowej do odcinka popularnego serialu z połowy lat 80. Pee-Wee’s Playhouse komika Paula Reubena. Kolaż ten trafił również do Stevena Soderbergha, który wybrał początkującego kompozytowa do skomponowania muzyki do jego pierwszego kinowego filmu Seks, kłamstwa i kasety wideo.

Od tamtej pory Martinez napisał muzykę do wielu projektów Stevena Soderbergha, takich jak: Kafka, Angol, Solaris, serial Chirurdzy, Schizopolis i Traffic. Ten ostatni zdobył cztery Oscary® i nominację do nagrody Grammy za ścieżkę dźwiękową. Skomponował też muzykę do dwóch francuskich filmów z 2009 r. – Espion(s) i Początek oraz otrzymał nominację do nagrody za najlepszą ścieżkę dźwiękową za ten ostatni. Ostatnio napisał muzykę do cieszącego się uznaniem krytyków filmu thrillera Prawnik z Lincolna oraz filmu akcji Drive.

LOUISE FROGLEY (projektantka kostiumów), Contagion – Epidemia strachu to już jej piąta okazja do współpracy ze Stevenem Soderberghiem, wcześniej projektowała kostiumy do filmów: Ocean’s 13, Dobry Niemiec, Angol oraz Traffic. Za prace do filmów Ocean’s 13 oraz Traffic otrzymała nominacje do nagrody stowarzyszenia Costume Designers Guild w kategorii najlepsze kostiumy do filmu współczesnego.

Branża uhonorowała też Frogley nominacjami na nagrody stowarzyszenia za kostiumy do Good Night, and Good Luck w reżyserii George’a Clooneya i z jego udziałem oraz za film Syriana, w którym również wystąpił George Clooney. Z Clooneyem pracowała także na planie komedii Człowiek, który gapił się na kozy, komedii romantycznej Miłosne gierki stylizowanej na lata 20. oraz niedługo wchodzącego do kin The Ides of March w reżyserii i z udziałem Clooneya, a także Ryana Goslinga i Marisy Tomei.

Jej ostatnie osiągnięcia to kostiumy do filmów: 007 Quantum of Solace Marca Forstera z Danielem Craigiem; dramat romantyczny Ostatnia piosenka, dramat historyczny The Conspirator Roberta Redforda oraz pilotażowy odcinek uznanego serialu CBS Żona idealna.

Kariera Frogley rozpoczęła się w Londynie i Paryżu, gdzie pracowała jako projektantka kostiumów i dekoratorka planu. Po raz pierwszy ze światem filmu spotkała się jako asystentka projektanta kostiumów na planie nagrodzonego Oscarem® dramatu Hugh Hudsona — Rydwany ognia. Od tamtej pory zaprojektowała kostiumy do ponad 30 filmów, w tym Mony Lisy Neila Jordana; Byków z Durham Rona Sheltona; Krytycznej decyzji; Wydziału pościgowego; Zawodu Szpiega i Człowieka w ogniu w reżyserii Tony’ego Scotta; Constantine’a Francisa Lawrence’a; oraz debiutu reżyserskiego Stephena Gaghana pt. Porzucona.